ΟΥΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ – ΟΥΤΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

«Εγώ βρίσκομαι εδώ σαν δηλωμένος και αμετανόητος εχθρός σας, δεν ζητιανεύω την επιείκειά σας, δεν επιζητώ τον διάλογο με εσάς και τους ομοίους σας. Οι αξίες μου βρίσκονται σε πόλεμο με τις δικές σας γι’ αυτό κάθε φράση που ξεστομίζω εναντίον σας είναι ξυράφι που χαρακώνει τις μάσκες της υποκρισίας σας και καθιστά σαφή τη θέση και το ρόλο του καθενός μας. Συντάσσετε εκατοντάδες σελίδες δικογραφιών και σχηματίζετε συνεχώς νέες υποθέσεις για να μας θάψετε δεκάδες χρόνια στις φυλακές της δημοκρατίας σας. Ετοιμάζεστε να μας επιβάλλετε «ειδικές συνθήκες κράτησης» που είναι το μόνο πραξικόπημα που έλειπε από το πάνθεο με τις «ειδικές μεταχειρίσεις» (μεταγωγές, δικαστήρια, νομοθεσίες) που κατασκευάζετε για να μας πολεμήσετε. Οι απλοί νόμοι της φυσικής λένε ότι συνέπεια της δράσης είναι η αντίδραση. Έξω απ’ αυτή τη δικαστική αίθουσα σε τόπους ελεύθερους υπάρχουν επαναστατημένοι άνθρωποι, σύντροφοι για μένα, τρομοκράτες για σας, που δεν σκοπεύουν ν’ ανεχτούν την εξόντωσή μας χωρίς πρώτα να κάνουν εσάς και τους πολιτικούς σας προϊστάμενους να ματώσουν. Αν θέλετε μπορείτε να το εκλάβετε ως απειλή. Εγώ πιστεύω ότι είναι η κυνική πραγματικότητα. Κάθε επιλογή έχει και το δικό της κόστος. Φαντάζομαι σαν δικαστές και υπηρέτες του νόμου θα συμφωνείτε μαζί μου σ’ αυτό.»
(Νίκος Ρωμανός)
Απόσπασμα δήλωσης στο δικαστήριο για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης

Στη φρενήρη και διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει, ακόμα και οι επιστημονικοί σύμβουλοι των ταγών του καπιταλιστικού συστήματος πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους. Εκτός από τις επιμέρους γεωστρατηγικές επιλογές των ομότιμων ανταγωνιστών τους (βλ. Παλαιστίνη, Συρία, Ουκρανία, Ιράν κ.ά.) και ορισμένες ατέλειες και αντιφάσεις του συστήματος που εμφανίζονται οξυμένες στην επιβαρυντική (για αυτό) συνθήκη της δομικής κρίσης που το διατρέχει, αυτός που τσαλακώνει τα εύθραυστα ανθρωπιστικά προσωπεία των κρατιστών και διαψεύδει, συνεχώς, κάθε βεβαιότητα για το μέλλον, κάθε μύθο παντοδυναμίας του κράτους και κάθε άποψη περί ματαιότητας του απελευθερωτικού αγώνα, είναι ο αστάθμητος παράγοντας των εξεγερμένων αυτού του κόσμου.

Ο “εξευρωπαϊσμός” του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος, η σκλήρυνση της ποινικής καταστολής των κοινωνικών αγώνων, η κλιμάκωση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής που υπαγορεύεται από τα διακρατικά αστυνομικά συνέδρια Δικαιοσύνης και Εθνικής Ασφάλειας, η επικήρυξη επαναστατών και η όψιμη θεσμοθέτηση και εξαγγελία κατασκευής φυλακών υψίστης ασφαλείας (τύπου Γ) στο Δομοκό, με στόχο πρωτίστως κρατούμενους αγωνιστές για υποθέσεις ένοπλης επαναστατικής δράσης, είναι όλα “σημεία των καιρών” και εκφάνσεις της ταξικής κυριαρχίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των επίσημων και ανεπίσημων κοινωνικών θεσμών που ελέγχονται από το Κράτος και το Κεφαλαίο. Η παγκόσμια και πολυεπίπεδη, καπιταλιστική και πολιτισμική αναδιάρθρωση που επιχειρείται, με πρόσχημα και όχημα την οικονομική κρίση, επιτάσσει την κοινωνική “ειρήνη”, τη μαζική υποτέλεια, την εξατομίκευση και προπάντων την πάταξη των “εσωτερικών εχθρών”.

Είναι, όμως, φορές που οι αναλύσεις περιττεύουν, η οργή και το μίσος για την καθεστηκυία τάξη γίνονται χείμαρρος που απειλεί να πνίξει όχι μόνο τους σφετεριστές των ζωών μας αλλά και κάθε νωχελικό, υποκριτή αμφισβητία και αδρανή, αγανακτισμένο ανθρωπιστή. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν! Αναζητάμε διαρκώς τρόπους απόδρασης από το πλέγμα της κυριαρχικής επιβολής και πασχίζουμε να επανοικειοποιηθούμε στιγμές μιας εκ προοιμίου αλλοτριωμένης ζωής, απορρυθμίζοντας και επιδιώκοντας να ξεχαρβαλώσουμε τα ρολόγια της κοινωνικής μηχανής, διατηρώντας, παράλληλα, ανοιχτό το στοίχημα της αναρχικής επανάστασης και της ολικής ρήξης με το καθεστώς.

***

Ο φυλακισμένος αναρχικός αντάρτης πόλης Νίκος Ρωμανός, φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που ήταν παρών στη δολοφονία του από το ένστολο σκουλήκι Κορκονέα, είναι ένας από τους δεκάδες αναρχικούς αιχμάλωτους πολέμου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τους Ιεροεξεταστές της δικαστικής μαφίας και την ειδική μεταχείριση που επιφυλάσσεται στου πολιτικούς εχθρούς του συστήματος, και με παρρησία υπερασπίζονται τα προτάγματα και τις αξίες της Αναρχίας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και σηκώνοντας το κόστος ορισμένων επιλογών που απορρέουν από αυτές, αδιαφορώντας για τον κυκεώνα δικογραφιών και τη σκληρή συνθήκη του εγκλεισμού, με τις επιπτώσεις που συνεπάγονται για τη φυσική τους υπόσταση και ελευθερία.

Από την 1η Φεβρουαρίου του ’13 που συνελήφθη, μετά από καταδίωξη, κατόπιν διπλής απαλλοτρίωσης κρατικού χρήματος μαζί με τους συντρόφους Γ. Μιχαηλίδη, Α.Δ. Μπουρζούκο και Δ. Πολίτη στην πόλη της Βέροιας και την επαρχία της Κοζάνης, o σύντροφος Ρωμανός, μέλος της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, συγκαταλέγεται πλέον σε εκείνους τους αναρχικούς κρατούμενους που βρέθηκαν, μεταξύ άλλων που «κατηγορούνται» για ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, προσωρινά στις ελληνικές φυλακές για ληστείες τραπεζών, τις οποίες επέλεξαν ως μέσο απαγκίστρωσης από την καθιερωμένη, χρονοβόρα βιοποριστική λύση της μισθωτής σκλαβιάς και ενίσχυσης του αντάρτικου πόλης.

Από τις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα συμμετείχε στις πανελλαδικές εξετάσεις και – βάσει νόμου – θεωρείται πια εισακτέος στο ΤΕΙ Αθήνας και δικαιούται εκπαιδευτικές άδειες για την παρακολούθηση των μαθημάτων, τις οποίες το Κράτος αρνείται πεισματικά να του παραχωρήσει. (Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και ο πολιτικός κρατούμενος Ηρακλής Κωστάρης, καταδικασθείς για συμμετοχή στην επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είχε πάρει πάνω από 200 τακτικές και εκπαιδευτικές άδειες, τις οποίες του “έκοψαν” με την επίφαση της φυγής του Χριστόδουλου Ξηρού.) Μην τρέφοντας καμία ψευδαίσθηση για το θεσμό της εκπαίδευσης, ως εργαλείο καθυπόταξης και εξημέρωσης των ανθρώπων στα χέρια της Κυριαρχίας και το ρόλο του πανεπιστημίου ως εργοστάσιο παραγωγής πειθήνιων σκλάβων στην υπηρεσία της καπιταλιστικής κερδοφορίας και κανονικότητας, ο σύντροφός μας, που βρίσκεται πλέον στις φυλακές Κορυδαλλού, αρνούμενος να ξεμπλέξει το γαϊτανάκι των ευθυνών του συμβουλίου της φυλακής και του ειδικού εφέτη ανακριτή Ε. Νικόπουλου, διεξάγει απεργία πείνας από τις 10 Νοέμβρη απαιτώντας τη χορήγηση του “δικαιώματός” του, για μια ανάσα ελευθερίας!

Η έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη σε αυτόν το δύσκολο αγώνα του, εκφράζεται ήδη από τους υπόλοιπους “συλληφθέντες του Βελβεντού”, επίσης, με απεργία πείνας εντός των τειχών. Ταυτόχρονα, ένα ευρύ, πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης έχει αναπτυχθεί σε όλη την ελληνική επικράτεια, ενώ δημόσιες κινήσεις προπαγάνδας και νυχτερινές “παρεμβάσεις” γίνονται και στο εξωτερικό.

***

Ενθυμούμενοι το αξίωμα της αβεβαιότητας του φυσικού κόσμου και απορρίπτοντας την κλασική, ντετερμινιστική αντίληψη για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, τα συγκεντρωτικά μοντέλα οργάνωσης του Αγώνα και τις οπτιμιστικές εκτιμήσεις ενός ρηχού, ρεφορμιστικού, ιδεαλισμού περί “ωρίμανσης των αντικειμενικών συνθηκών”, βρισκόμαστε εκεί όπου οι ιδεολογίες προσκρούουν στην ωμή πραγματικότητα· εκεί που η υπαρξιακή ανταρσία συντίθεται με την οριζόντια και ακηδεμόνευτη ταξική πάλη με διεθνιστικό και αντικρατικό πρόσημο, όπως αυτή εκδηλώνεται στην εκάστοτε συγκυρία, γίνεται αναπόσπαστο τμήμα του κοινωνικού πολέμου και προσπαθεί να θέσει τα αναρχικά χαρακτηριστικά για τον πόλεμο με την Εξουσία και την απελευθέρωση Ανθρώπου και Φύσης· εκεί όπου οι συμβάσεις και οι αντιφάσεις μας στην καθημερινή ζωή δε μας εμποδίζουν να διακρίνουμε την τακτική χρησιμότητα, όσο και να αναγνωρίζουμε τη μερικότητα των “ενδιάμεσων αγώνων”, καθώς και την αναγκαιότητα οργάνωσης του αναρχικού Αγώνα συνολικά, ατομικά και συλλογικά· εκεί που μόνο όσοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή σκοτώθηκαν για τη συστράτευσή τους στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης, χωρίς να σκύψουν το κεφάλι, μπορούν να αντιληφθούν την ευγένεια της ψυχής και των κινήτρων σε όλο της το μεγαλείο· εκεί όπου η εμπέδωση του φόβου ως μόνιμη συναισθηματική κατάσταση δε βρίσκει γόνιμο έδαφος και κάθε φύτρα ξεριζώνεται βίαια ως παράσιτο που απομυζεί το αειθαλές δέντρο της Επανάστασης· εκεί όπου, επί του παρόντος, η θεωρία συναντάει την πράξη και κάθε ίχνος αμφιβολίας, για την απάντηση στο δίλημμα Επιλογής μιας υποταγμένης ζωής ή μιας ζωής στη Μάχη, εκμηδενίζεται μπροστά στην ακμή της αναρχικής συνείδησης· είμαστε στο σημείο χωρίς επιστροφή…

Εμπνεόμαστε απ’ τα πεφταστέρια και το σθένος των ανθρώπων που πάλεψαν με το Τέρας. Με τη νύχτα να μας αγκαλιάζει, εφορμούμε σε εχθρικά εδάφη δημιουργώντας οάσεις φωτιάς εντός της κοινωνικής ερήμου. Έτσι, τα ξημερώματα της 1/12 πυρπολήσαμε ένα σχολικό λεωφορείο του St. Lawrence College στον Αγ. Δημήτριο. Επίσης, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με γκαζάκια, λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 6/12, σε ένα αυτοκίνητο ιδιοκτησίας της κατασκευαστικής εταιρίας ΑΚΤΩΡ Facility Management (θυγατρικής του ομίλου ΕΛΛΑΚΤΩΡ, γνωστού για την εμπλοκή του στις εξορύξεις χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής αλλά και αρκετές περιπτώσεις λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος). Οι επιθέσεις θα συνεχιστούν.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΖΗΤΩ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Για τη διάχυτη (αντι)-κοινωνική ανταρσία,
Αιώνιοι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αναρχικής Εξέγερσης/
ΑΑΟ-ΔΕΜ