Monthly Archives: February 2014

[Φυλακές Λάρισας] Αλληλεγγύη στους απεργούς του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού

Γράμμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους 179 απεργούς πείνας και φαρμακευτικής υποστήριξης συγκρατούμενούς μας που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού.

Από τις 17 Φλεβάρη, 179 συνάνθρωποι μας που νοσηλεύονται στο σύγχρονο κολαστήριο – Νταχάου, ύψωσαν λάβαρο τα προβλήματα υγείας τους και κατήγγειλαν με όλη τους τη δύναμη και με περισσή αξιοπρέπεια, τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν καθημερινά όσοι έχουν την ατυχία να βρίσκονται « φιλοξενούμενοι » στο κατ΄ ευφημισμό νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Ένα τέτοιο « ίδρυμα », παρ΄ όλο που έπρεπε να ενταχθεί και ουσιαστικά στο ΕΣΥ, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να είναι ένας στάβλος ακατάλληλος για αδέσποτα ζώα, πόσο μάλλον για ανθρώπους που έχουν ανάγκη νοσηλείας και θεραπείας χωρίς να έχουν την επιλογή να απευθυνθούν στην ιατρική φροντίδα της επιλογής τους, λόγω του το είναι κρατούμενοι. Το καθεστώς που ισχύει στο Ν.Κ.Κ. έχει ως εξής : προϋπόθεση για να βρεθεί κάποιος κρατούμενος εκεί, είναι να είναι οροθετικός στον ιό HIV, φυματικός, καρκινοπαθής, να πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, να είναι παραπληγικός ή να πάσχει από οποιοδήποτε μόνιμο και θανατηφόρο νόσημα. Εκτός από τους παραπάνω, οι οποίοι νοσηλεύονται μόνιμα στο ίδιο δημοκρατικό μπουρδέλο και μοιράζονται τους ίδιους θαλάμους, μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε από εμάς, είτε είναι ασθενής από παθολογικά αίτια, αναπνευστικά προβλήματα, καρδιολογικά, οδοντιατρικής φύσης ή για να αντιμετωπιστεί κάποιο ατύχημα π.χ. κάταγμα, να γίνει κάποια συρραφή λόγω αυτοτραυματισμού ή και νοσηλεία, είτε είναι απεργός πείνας…. Κατά την επιστροφή του όμως, στη φυλακή που κρατείται, είναι πολύ πιθανό να έχει πάρει σαν αναμνηστικό της νοσηλείας του κάποιο μεταδοτικό νόσημα.

Αυτό λοιπόν, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, εφ΄ όσον βρεθούμε (γαμώ την τύχη μας) σ΄ αυτό το κωλοχανείο είναι :

α. ο υπερσυνωστισμός. Σε θαλάμους των 8 ατόμων συνωστίζονται ακόμη και 20 άνθρωποι, κάποιοι από τους οποίους δε βρίσκονται καν σε κρεβάτι αλλά σε ένα άθλιο στρώμα, σε ένα ακόμη πιο άθλιο πάτωμα.. Χαρακτηριστικά διαθέτουμε το μοναδικό προνόμιο να έχουμε διώροφα κρεβάτια σε νοσοκομείο που κατά καιρούς ο ασθενής χρειάζεται να διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις για να σκαρφαλώσει στο διώροφο κρεβάτι παρ’ όλο που μπορεί να έχει σπασμένο χέρι ή πόδι ή ακόμη χειρότερα να του λείπει κάποιο μέλος…

β. άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής. Στο σύνολό του, το Ν.Κ.Κ. είναι μία χωματερή απόθεσης ζωντανών σκουπιδιών, γιατί μόνο σαν σκουπίδια αντιμετωπίζει το γαμημένο κράτος σας, καθέναν από εμάς. Σ΄ όλους τους χώρους η υγιεινή είναι ανύπαρκτη. Τα σκουπίδια κάνουν σωρούς στις γωνίες των διαδρόμων, κάθε θάλαμος είναι η χαρά των μικροβίων, οι κατσαρίδες κάνουν πάρτι, η φυματίωση θερίζει όπως και η ψώρα, μετατρέποντας το νοσοκομείο σε μία μολυσματική βόμβα.

γ. ανύπαρκτα φάρμακα και ελλιπές ιατρικό προσωπικό. Όπως όλοι όσοι πέρασαν γνωρίζουν, τα φάρμακα είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, παρόλο που οι ανάγκες είναι τεράστιες, εάν δηλαδή ο ίδιος ο ασθενής ή η οικογένεια του δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί με δικά του έξοδα τα φάρμακα που έχει ανάγκη, εάν είναι άπορος ή αλλοδαπός και δεν έχει κοντινούς, η θεραπεία διακόπτεται μέχρι την επόμενη παραλαβή φαρμάκων με προϋπόθεση να είναι ζωντανός μέχρι τότε. Τα μόνα βέβαια, σκευάσματα που δε λείπουν, όπως σε κάθε φυλακή, είναι τα ψυχοφάρμακα και γενικότερα, οποιοδήποτε σκεύασμα μπορεί να εγγυηθεί την καταστολή του κρατούμενου. Τα συγκεκριμένα φάρμακα υπάρχουν σε αφθονία και υπερσυνταγογραφούνται, είτε είναι πρωτότυπα είτε είναι γενόσημα, με την ευγενή χορηγία του φασιστόμουτρου μπουμπούκου υπουργού. Το ιατρικό προσωπικό « αρέχει » ελλιπείς υπηρεσίες εάν όχι ανύπαρκτες οι οποίες υπολειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιστατικά ακόμη και ακρωτηριασμών αφού η θεραπεία είναι πολυέξοδη και απαιτεί πάνω από όλα ανθρωπιά κάτι που λείπει παντελώς, από τους περισσότερους εργαζόμενους στο νοσοκομείο.

δ. Συμπληρώνοντας την άρτια λειτουργία του σύγχρονου στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης κρατουμένων, οι εισαγγελείς είναι παρόντες μόνο για πειθαρχικά παραπτώματα στα οποία όπως πάντα, εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα και αδιαφορούν για οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι νοσηλευόμενοι όπως ο επόπτης εισαγγελέας ο οποίος αρνήθηκε να επισκεφτεί τους χώρους του νοσοκομείου λέγοντας ότι έχει οικογένεια, λες και όσοι νοσηλεύονται δεν έχουν γονείς, αδέρφια, γυναίκες, παιδιά ή λες και οι δικές τους ζωές αξίζουν λιγότερο από τη ζωή της οικογένειας του συγκεκριμένου εισαγγελέα.

ε. Κουμάντο στο νοσοκομείο κάνουνε οι μπάτσοι και οι ανθρωποφύλακες οι οποίοι χώνουν τα μούτρα τους παντού και το ιατρικό προσωπικό δεν έχει κανένα λόγο όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν έστω και το φαγητό από τα επισκεπτήρια το οποίο είναι απαραίτητο και ως ποσότητα και ως ποιότητα ειδικά για όσους λαμβάνουνε αντιρετροϊκή αγωγή η οποία, για να λειτουργήσει προϋπόθεση είναι, ο ασθενής να λαμβάνει ποιοτική τροφή με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί η θεραπεία. Όπως επίσης, εάν χρειαστεί η μεταφορά κάποιου κρατούμενου, σε άλλο νοσοκομείο, εκτός του ότι η μεταγωγή γίνεται με κλούβα και ο νοσηλευόμενος είναι δεμένος με χειροπέδες πίσω από την πλάτη καταπατώντας κάθε όρο ασφαλούς μεταφοράς για την υγεία του ασθενή, πριν την εισαγωγή του, οι μπάτσοι επισκέπτονται το νοσοκομείο που έχει κλειστεί το ραντεβού, παρευρίσκονται κατά την εξέταση, παραβιάζοντας το ιατρικό απόρρητο και εκβιάζουν την επιστροφή του ασθενή στο Ν.Κ.Κ. για λόγους « ασφαλείας », ασχέτως εάν κινδυνεύει η ζωή του…

Ακούστε λοιπόν πουτάνες του υπουργείου, φτάνει πια!!! Δε θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η αρρωστημένη κατάσταση, εσείς που μετράτε τις μέρες των απεργών μέχρι τη φίμωση ή την εξόντωση τους, αρχίστε να μετράτε τις δικές σας μέρες. Όσοι ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα, δεν είναι μόνοι τους, είμαστε όλοι δίπλα τους για να τους στηρίξουμε και να γιγαντώσουμε αυτό τον αγώνα και δεν πρόκειται να σταματήσουμε εάν δε σπάσει αυτό το απόστημα, εάν δεν πάνε σπίτι τους όσοι είναι ανεπαρκείς στο ρόλο τους, εάν δε τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει και όπως θα αποφασίσει μια λαϊκή ετυμηγορία. Βέβαια δεν ξεχνάμε τις τεράστιες ευθύνες που έχει η διεύθυνση του Ν.Κ.Κ. που συντηρεί και διαιωνίζει αυτή την απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση και με απόλυτη συνέπεια ταυτίζεται με τη γραμμή που σκοπεύει στην εξόντωση των ασθενών και επιτρέποντας τον υπερπληθυσμό στο Ν.Κ.Κ.. Συνένοχοι στο κατ΄εξακολούθηση βιασμό των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε νοσηλευόμενου, αδιαφορούν για αυτούς που αργοπεθαίνουν καθημερινά, στο χώρο που διευθύνουν, κλείνουν τα μάτια στην ασχήμια και τη μύτη τους απέναντι στην μπόχα που βγαίνει από παντού, από το σάπιο αυτό σύστημα. Και εσείς ανθρωποφύλακες που για οποιοδήποτε συνδικαλιστικό σας αίτημα, όπως π.χ. βαρέα και ανθυγιεινά χρησιμοποιείτε σαν μέτρο πίεσης εμάς και την τύχη μας, δεν πρόκειται να γλιτώσετε από την οργή μας και η τιμωρία σας θα είναι αυτή που σας αρμόζει… Αυτό δεν είναι απειλή αλλά υπόσχεση…

Υπεύθυνους για ό,τι γίνει, καθιστούμε τους υπουργούς υγείας, δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης, Η οργή μας θα πέσει σαν πέλεκυς στα κεφάλια σας.

Αγωνιστές, σ΄ αυτό το σταυροδρόμι συναντηθήκαμε με εσάς, ταξικά αδέρφια και ο δρόμος από εδώ και εμπρός είναι κοινός όπως κοινός είναι και ο εχθρός, δε σταματάμε μέχρι να πετύχουμε.

Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα των κρατουμένων, είμαστε διατεθειμένοι να απαντήσουμε δραστικά και με οποιοδήποτε κόστος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Κρατούμενοι της β΄ και γ΄ πτέρυγας της φυλακής Λάρισας

[Φυλακές Νιγρίτας Σερρών] Γράμμα του Μιχάλη Ραμαδάνογλου

Γράμμα από φυλακές Νιγρίτας Σερρών. Ενημέρωση στα πλαίσια της μεταγωγής μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών.

Μετά από μια συλλογική ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αξιοπρεπέστατο αγωνιστή αδελφό και συγκρατούμενο Σπύρο Στρατούλη για την γνωστή υπόθεση «Εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης» και μετά το πέρας πλέον των γεγονότων, στη φυλακή Γρεβενών υπήρξε μια ανησυχία από τη σωφρονιστική υπηρεσία και τη διεύθυνση απέναντι στο πρόσωπό μου. Κατά τη διάρκεια της αλληλεγγύης που έκανα, με το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ως απεργός πείνας, πάντα αξιοπρεπέστατα αντιμετώπισα κάποιες καταστάσεις που για μένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και ήμουν έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε συνέπεια. Αρκετές φόρες τόλμησαν οι ανθρωποφύλακες να με φωνάξουν και να μου πουν ότι θα με διώξουν και θα έχω και άλλες συνέπειες αν δεν σταματήσω την απεργία πείνας και γιατί επηρεάζω τους άλλους συγκρατούμενούς μου που και αυτοί απείχαν από το συσσίτιο ως ένδειξη αλληλεγγύης για το Σπύρο. Αρκετές φορές θεώρησαν ότι απειλώντας με με μεταγωγή από τη συγκεκριμένη φυλακή θα έκανα κάποιο βήμα πίσω, πράγμα που αντιμετώπισα με τον τρόπο μου και τη συνέχιση με ακόμα περισσότερη δύναμη την αδελφική αλληλεγγύη μου με τον Σπύρο.

Μετά το πέρας αυτής της συλλογικής αλληλεγγύης ξεκίνησαν στη φυλακή κάποιες συζητήσεις για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στη φυλακή Γρεβενών για τις συνθήκες που αφορούν τη διαβίωση, τις ελλείψεις που υπήρχαν εις βάρος μας, για τις συχνές εφόδους από τα ΕΚΑΜ και γενικότερα για την αδιαφορία της διεύθυνσης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι λες και είναι αποθήκη ανθρώπινων ψυχών. Και όλα αυτά με κάποια αιτήματα που είχαν γραφεί από όλες τις πτέρυγες. Η διεύθυνση της φυλακής ανησυχώντας για το τι θα κλιμακωθεί και ποια θα είναι η εξέλιξη κινήθηκε πάλι με το γνωστό υποχθόνιο τρόπο της για να συλλέξει πληροφορίες από πού έχει ξεκινήσει όλο αυτό. Χρησιμοποιώντας τα υποχείριά τους, ρουφιάνους, παραχωρώντας τους διάφορα προνόμια. Καλοθελητές και προνομιούχοι έκαναν τη δουλεία τους μαθαίνοντας ακόμα και τον τρόπο που επικοινωνούσαμε με τις υπόλοιπες πτέρυγες και ό,τι αφορούσε όλη αυτή τη προσπάθεια κλιμάκωσης. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ βρέθηκα στο επίκεντρο και επαναλήφτηκε το ίδιο όπως και το Νοέμβρη/Δεκέμβρη, στο να σταματήσω ξεσηκώνω και να επηρεάζω, χωρίς να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τους συγκρατούμενούς μου για τη συλλογική απόφαση να γίνουν κάποιες κινητοποιήσεις για την εσωτερική λειτουργιά της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν στις 13/2 να μεταχθώ στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών. Ο σκοπός της διεύθυνσης και του υπέργειου με τη μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας Σερρών έγινε σκόπιμα νομίζοντας ότι έτσι δεν θα ακουστεί η φωνή μας για τον αγώνα τον οποίο κλιμακώνουμε. Τα γεγονότα με τη μεταφορά μου που προέκυψαν και όλη η διαδικασία της μεταγωγής μου, η οποία ήταν κάπως διαφορετική και θα σας εξηγήσω τα γεγονότα παρακάτω.

Καταρχήν έφυγα από τη φυλακή Γρεβενών σε στυλ απαγωγής. Στις 13/2 το πρωί και ώρα 08:40 περίπου ήρθε από το υπουργείο fax με διαταγή την άμεση μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας. Το οποίο και έγινε μέσα σε μια ώρα. Το fax το είδα προσωπικά με τα μάτια μου. Μετά από 2 μέρες και με μια διανυκτέρευση στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκα στη φυλακή Νιγρίτας γύρω στις 11:30 με 12:00 στις 14/2. Σε όλη τη μεταγωγή οι μπάτσοι γνώριζαν το λόγο της μεταγωγής μου και με είχαν κατά κάποιο τρόπο λίγο διαχωρισμένο από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν έφτασα τελικά στη φυλακή Νιγρίτας και μπαίνοντας στο λεγόμενο «ψυγείο», χώρος αναμονής, με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς μου και όλη την ώρα που βρισκόμασταν εκεί πέρασαν αρκετοί θα έλεγα ανθρωποφύλακες για να με δουν ανοίγοντας την πόρτα και ρωτώντας μόνο ποιος είναι ο Ραμαδάνογλου.

Όταν μπήκαμε στη διαδικασία της έρευνας ήμουν ο μόνος που είχε διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Το πρώτο θέμα που έγινε και έδειξαν τις διαθέσεις τους απέναντί μου ήταν να μου ζητήσουν ούρα για την ανίχνευση ναρκωτικών πράγμα που δεν αρνήθηκα και τους «κατούρησα κανονικά» απογοητεύοντάς τους που το τεστ έδειξε καθαρό. Στη συνέχεια μπήκαμε στο χώρο της έρευνας και ξεκίνησε ο έλεγχος. Ξεκινήσαμε με τα προσωπικά μου είδη και αντικείμενα. Στα προσωπικά μου είδη πέρα από το ρουχισμό είχα και διάφορα βιβλία και έγγραφα τα οποία είχαν αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο και αμέσως ρωτήθηκα αν είμαι αναρχικός. Η απάντησή μου ήταν άμεση και τους είπα ότι είμαι ένας απλός ποινικός αλλά πρώτα από όλα είμαι κατά της εξουσίας και υπερασπίζομαι τον αγώνα εντός και εκτός των τοίχων της ελευθερίας. Μετά άρχισαν να με ερωτάνε γιατί με εδίωξαν από τα Γρεβενά ενώ «γνώριζαν» και εάν έχω κάνει κάποιο πειθαρχικό. Η απάντηση μου ήταν και πάλι άμεση και σε αρκετό ειρωνικό ύφος λέγοντάς τους ότι μπορούν να κοιτάξουν και να μάθουν μόνοι τους χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω.

Όταν τέλειωσαν με τα προσωπικά μου είδη στην ερευνά φτάσαμε στο ποιο επίμαχο σημείο , του σωματικού ελέγχου. Μου είπαν να ξεκινήσω να γδύνομαι. Έβγαλα τα ρούχα μου, όλα εκτός από το εσώρουχό μου τα οποία ερεύνησαν και φτάσαμε στο πιο κρίσιμο σημείο. Έτοιμος εγώ να δεχθώ οποιοδήποτε κόστος μου ζήτησαν να κατεβάσω το εσώρουχό μου, πράγμα το οποίο αρνήθηκα. Έγινε εκείνη τη στιγμή μια αναστάτωση και μου είπαν ότι είναι λόγος για πειθαρχικό. Τους απάντησα και πάλι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλά είναι θέμα ιδεολογίας και αξιοπρεπείας και αν νομίζουν ότι έχω κάτι παράνομο μπορούν να κάνουν όλες τις διαδικασίες τις οποίες θέλουν. Περιμένοντας εγώ το τι θα γίνει και τι σκοπό έχουν, επέλεξαν να με πάνε για ακτινογραφίες κατόπιν συνεννόησης τηλεφωνικής με τον παλιό γνώριμο από το 1998 έως το 2005 από τη φυλακή Διαβατών και τώρα αρχιφύλακα «αξιότρυπιο» κ. Χουχτούλα. Έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και μεταφέρθηκα στο κέντρο υγείας Νιγρίτας, όπου μου έκαναν ακτινογραφίες άνω και κάτω κοιλίας οι οποίες ήταν και αυτές καθαρές. Ξέχασα να πω ότι πριν φύγουμε για το κέντρο υγείας ρώτησαν επίμονα αν έχω στη κατοχή μου 2 κάρτες sim τηλέφωνου, να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή ψάχνοντας αφορμή για κανένα χρεωματάκι. Γυρίζοντας από το κέντρο υγείας και βλέποντας ότι και οι ακτινογραφίες ήταν καθαρές τέθηκε θέμα να μην με βάλουν μέσα στη φυλακή ως τη Δευτέρα που θα ερχόταν ο αρχιφύλακας. Για 2 ώρες περίπου περίμενα πάλι στο χώρο αναμονής (το ψυγείο) για να αποφασίσουν τελικά τι θα γίνει με έμενα. Αν θα με βάλουν μέσα ή όχι. Απ’ ό,τι κατάλαβα υπήρξε ξανά τηλεφωνική συνεννόηση με τον αρχιφύλακα και τελικά μπήκα μέσα και συγκεκριμένα στη Β1 πτέρυγα αφήνοντας να αιωρείται από την υπηρεσία ότι τη Δευτέρα που θα έρθει ο «αξιότιμος» κ. Χουχτούλας θα έχουμε μια φιλική συζήτηση μεγάλου επίπεδου.

Αυτό ήθελα να ενημερώσω προς το παρόν για ό,τι αφορά την ξαφνική μεταγωγή μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται σε οποιαδήποτε φυλακή και αν είμαστε και πάντα θα είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε με όπλο τη ζωή μας. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία θα συνεχιστεί μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής.

ΥΓ. Στέλνω επίσης τους χαιρετισμούς μου με μία υψωμένη γροθιά και στηρίζω την πολιτική απόφασή τους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα, Χριστόδουλο Ξηρό, Κώστα Σακκά

Ούτε ένα βήμα πίσω

Κρατούμενος στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών,
Μιχάλης Ραμαδάνογλου

[Φυλακές Δομοκού] Κείμενο του συντρόφου Τάσου Θεοφίλου αναφορικά με την έκβαση της δίκης

Κείμενο του Τάσου Θεοφίλου για την καταδικαστική απόφαση ως προς τα γεγονότα της Πάρου, την αθώωσή του ως προς τη ΣΠΦ, και την αντιέφεση που του ασκήθηκε από τον εισαγγελέα Περικλή Δράκο.

Λίγες μέρες μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος μου από το Γ’ τριμελές εφετείο κακουργημάτων και την 25ετή ποινή κάθειρξης που μου επιβλήθηκε για γεγονότα που μόνο από την τηλεόραση γνωρίζω, θεωρώ ότι προκύπτουν κάποια υπαρξιακής φύσης ερωτήματα και βγαίνουν κάποια πολιτικής φύσης συμπεράσματα.

Ξεκινώντας από τα ερωτήματα λοιπόν, προκύπτει η απορία για το πώς γίνεται ένας άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος της έδρας, που θα ήταν ριψοκίνδυνο να του αναθέσει κανείς ακόμα και την διοίκηση επαρχιακού καφενείου, να έχει μια τέτοια εξουσία στα χέρια του. Πώς γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος με την ίδια νοσηρή αφέλεια που δίκασε την υπόθεση μου να έχει δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό να μην αποτελεί σκάνδαλο. Πώς γίνεται αυτός ο εμφανώς μη ευφυής άνθρωπος να κρατά στα χέρια του χιλιάδες ζωές. Πώς γίνεται το κράτος να στελεχώνεται από τόσο ανεπαρκείς ανθρώπους και να μην μπορούμε ακόμα να οργανώσουμε την εναντίον του επανάσταση. Πώς γίνεται η εισαγγελέας της έδρας να μη θεωρεί τουλάχιστο άκομψο να ρίχνει μερικούς υπνάκους στην διάρκεια της διαδικασίας και μην νιώθει καν την ανάγκη να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά πριν την αγόρευσή της. Όσοι παρακολούθησαν την δίκη μπόρεσαν να συμπεράνουν ότι η αγόρευσή της αφορούσε μάλλον άλλη υπόθεση. Πώς γίνεται αυτοί που δε θεωρούν την ποινική δικαιοσύνη ντροπή της ανθρωπότητας, αλλά “λειτούργημα”, να την κουρελιάζουν μετατρέποντάς την σε βρακολάστιχο. Πώς γίνεται ένας πρόεδρος και μια εισαγγελέας να μην ντρέπονται να ξεστομίζουν δημόσια ότι οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του κατηγορούμενου δεν μπορούν να γίνουν δεχτοί γιατί δεν τους εξέθεσε στους ειδικούς εφέτες ανακριτές, απαξιώνοντας με τον πιο ευθυνόφοβο τρόπο το βασικότερο υποτίθεται στάδιο της διαδικασίας που είναι η δίκη.

Όμως, έχουν σημασία κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Όπως το ότι το δικαστήριο αναγνώρισε εμμέσως με την απόφαση του την πολιτική διάσταση της δίωξης, καθώς αν δεν την αναγνώριζε θα έπρεπε να με αθωώσει, δεδομένου ότι το κατηγορητήριο είχε καταρρεύσει από τις πρώτες συνεδριάσεις. Όμως διάλεξε μια πολιτικά -και όχι δικαστικά- μέση λύση. Μια μέση λύση για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που ασκούνταν από τα πάνω, εν μέσω του “αντιτρομοκρατικού” πυρετού, με τις πιέσεις που ασκούταν από τα κάτω, πιέσεις που ασκούμε σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουμε όλοι μας. Πιέσεις που ακόμη μέσα στο κλίμα της αυταρχικής επέλασης είναι ζωντανές χάρη στην αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη μας. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, τόσο οι αλληλέγγυοι που παρακολουθούσαν τη δίκη όσο και η κινηματική δημοσιογραφία, εμπόδισε τις αυθαιρεσίες του προέδρου και τις χυδαιότητες της πολιτικής αγωγής (που ακροβατούσε ανάμεσα στην ακροδεξιά γραφικότητα και την επικίνδυνη άγνοια της ποινικής νομοθεσίας) να μείνουν στα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας, βάζοντας ένα σχετικό φρένο στις παλαβομάρες τους. Το δικαστήριο προχώρησε σε μια ποντιοπιλατική και ευθυνόφοβη, χειρουργικής ακρίβειας λύση, μεταθέτοντας στο εφετείο όλες τις ευθύνες και όλα τα ενδεχόμενα – ακόμα και αυτό της αντιέφεσης, όπως τελικά έγινε.

Έχει και μία σημασία ότι δεν είναι μια απόφαση που νομιμοποίησε το dna ως στοιχείο, καθότι το αντικείμενο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε το dna είναι ανύπαρκτο, αλλά μια απόφαση που νομιμοποιεί την αστυνομικοδικαστική ασυδοσία που έφτασε στο ζενίθ της με την αντιέφεση που άσκησε ο εισαγγελέας Δράκος.

Δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητο ότι, παρότι το δικαστήριο δε χρειάστηκε στοιχεία για να με καταδικάσει για τη ληστεία της Πάρου, αυτή η έλλειψη ταυτόχρονα στάθηκε αρκετή ώστε να με απαλλάξει από τις κατηγορίες της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ. Έτσι, από πολιτικής άποψης, είναι σημαντικό ότι δεν έγινε ακόμα ένα βήμα προς την εμπέδωση του δόγματος Μarini.

Έτσι θα παραμείνω κάποια χρόνια ακόμα στην φυλακή με την δύναμη που μου δίνει η συνείδηση ότι όπως και κάθε αναρχικός δεν είμαι “άδικα” μέσα. Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον Κορυδαλλό, από το Pelican Bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.

Τάσος Θεοφίλου
Φυλακές Δομοκού
24/2/14

[Αθήνα] Παρέμβαση για εργάτη μετανάστη που ξυλοκοπήθηκε από αφεντικό

Το Σάββατο 22/2, μετά από κάλεσμα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και με τη συμμετοχή αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και σωματείων, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι. Συνάδελφος μετανάστης που εργαζόταν στο συγκεκριμένο κατάστημα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό του γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του. Για περίπου 2 ώρες, 200 και παραπάνω άτομα φώναζαν συνθήματα, μοίρασαν τρικάκια, ενημέρωσαν κόσμο και γειτονικά μαγαζιά. Το μοίρασμα και η ενημέρωση συνεχίστηκε σε μια σύντομη πορεία, που ακολούθησε την παρέμβαση.

Σκοπός μας σ’ αυτήν την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τελευταία παρέμβασή μας στο μαγαζί SCHERZO, είναι να καταστήσουμε σαφές ότι η ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση μπορεί να τσακίσει τη βία και την τρομοκρατία των αφεντικών.

Κείμενο που μοιράστηκε:

ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΡΓΑΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ

Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO, στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες εώς και 12 ώρες τη μέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 Ευρώ τη μέρα. Σε μόνιμο καθεστώς ομηρίας από τα αφεντικά, καθώς εκτός από τον καθαρισμό του καταστήματος και τη λάντζα, ήταν υποχρεωμένος να τρέχει για δουλειές, που αφορούσαν τόσο το μαγαζί όσο και προσωπικά το αφεντικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης, του πήρε την τσάντα με προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο.

Παρ’ όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης, απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο.

Η περίπτωση του συναδέλφου μας στο SCHERZO δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το αφεντικό του ένας οξύθυμος εργοδότης. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όταν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζητούμε δεδουλευμένα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, χρωστούμενα μεροκάματα πείνας και ένσημα, να εισπράττουμε από τα αφεντικά ειρωνεία, άρνηση και ξύλο.

Στη σημερινή εποχή που το κεφάλαιο αποκαλεί “κρίση”, οι μετανάστες/στριες αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, φέροντας όλα τα δεινά μιας “χώρας υποδοχής σε κρίση”. Αν δε σκοτωθούν στον Έβρο, αν δεν πνιγούν στο Φαρμακονήσι, αν δε δολοφονηθούν στη Μανωλάδα, καταλήγουν σε κάτεργα όπως αυτά του επισιτισμού και τότε οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές-φυλετικές ανισότητες αποκτούν κτηνώδη χαρακτηριστικά. Οι μετανάστες/στριες είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για την καπιταλιστική μηχανή με εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπα ωράρια, φυσικά, χωρίς ένσημα, και με μόνιμη την απειλή της απόλυσης, της επίθεσης και της απέλασης, βιώνοντας διάχυτα τον ρατσισμό, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες.

Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Το χέρι που σηκώθηκε από τα αφεντικά στο μετανάστη εργάτη, αύριο θα σηκωθεί σε όλη την εργατική τάξη. Η βία στους μετανάστες εργάτες σήμερα, είναι εικόνα από το αύριο όλης της τάξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες είναι τα ίδια στρατόπεδα που θα κρατήσουν έγκλειστους τους περισσευούμενους του αύριο. Άνεργοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, κοινωνικοί αγωνιστές περισσεύουν σε ένα σύστημα που χρειάζεται μόνο σκλάβους να μοχθούν για την “έλευση της ανάπτυξης”. Η εργοδοτική τρομοκρατία, οι επιτάξεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, η καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η στέρηση κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία είναι ολοφάνερα εδώ.

Ως εργαζόμενοι στα κάτεργα του επισιτισμού, σ’ ένα κλάδο που τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα και οι σκληρές συνθήκες εργασίας είναι καθεστώς, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε εργάτη/τρια που αντιστέκεται, μάχεται, διεκδικεί. Με τη συμμετοχή μας στο σωματείο βάσης του κλάδου, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και σε συνεργασία με μαχητικά σωματεία από άλλους κλάδους, αναπτύσσουμε την ταξική μας συνείδηση, τονώνουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση και οργανώνουμε τη δράση μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά.

Κι αν θεωρούν ότι μπορούν να μας τρομάξουν, η απάντησή μας θα είναι η συλλογική μας δράση, που νικάει το φόβο.

Κι αν δε μας σέβονται πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται.

ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού

[Ελληνικές φυλακές] Αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους κρατουμένους του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού

Στις 17 Φεβρουαρίου 2014, 178 κρατούμενοι του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού ξεκίνησαν κινητοποίηση, προχωρώντας σε αποχή από το συσσίτιο και τις φαρμακευτικές τους αγωγές, ενώ αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

Οι συνθήκες σε αυτό το κολαστήριο είναι άθλιες, όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των φυλακών και των κέντρων κράτησης της Ελλάδας. Όχι μόνο δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι νοσηλείας για τους ασθενείς που κρατούνται εκεί, αλλά οι τελευταίοι στοιβάζονται ανά 16 με 18 άτομα σε θαλάμους των 30 τετραγωνικών μέτρων. Ο συνωστισμός αυτός προκαλεί μεγάλα προβλήματα στη διαβίωση τους. Προβλήματα ψυχολογικά αλλά και πρακτικά που αντανακλώνται, για παράδειγμα, στις συνθήκες υγιεινής. Αρκετοί από τους φυλακισμένους του Νοσοκομείου Κρατουμένων «Άγιος Παύλος» πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες και βρίσκονται εκεί, υποτίθεται, για να θεραπευτούν. Το Νοσοκομείο όμως, παραμένει φυλακή και η προτεραιότητα δίνεται στα όσα συνεπάγεται η φυλάκιση· στην ασφάλεια, στην επιτήρηση, στο σπάσιμο του τσαμπουκά, στην εμπέδωση του φόβου της εξουσίας, και όχι στη θεραπεία. Άλλωστε, είναι σύνηθες και τακτικό φαινόμενο να επεμβαίνουν στο έργο των γιατρών οι σωφρονιστικοί και η διεύθυνση της φυλακής. Επιπλέον, οι φαρμακευτικές αγωγές είναι ελλιπείς και μη έγκαιρες. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που, ενώ τα φάρμακα έχουν συνταγογραφηθεί, είτε καθυστερούν, είτε εν τέλει δεν χορηγούνται καθόλου. Το ίδιο ελλιπείς είναι και οι εξετάσεις, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα κρατούμενοι με διαφορετικές ασθένειες, μεταξύ των οποίων και μεταδοτικές, λόγω μη έγκαιρης διάγνωσης ή αδιαφορίας να συνωστίζονται στον ίδιο χώρο, αυξάνοντας εκθετικά τον κίνδυνο να μολυνθούν με νέες ασθένειες και έτσι να επιδεινωθεί η, ήδη βεβαρημένη, κατάσταση της υγείας τους. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό έχουν ξεσπάσει περίπου 25 κρούσματα φυματίωσης, 45 ψώρας και αδιευκρίνιστος αριθμός κρουσμάτων άλλων μεταδοτικών ασθενειών.

Πολλοί κρατούμενοι, όμως, αποφάσισαν να αντισταθούν στο σωματικό και ψυχικό βασανισμό που βιώνουν και να μην ανεχτούν άλλο την εξαθλίωση που υφίστανται, διεκδικώντας ανάσες ζωής, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και αποτελεσματικότερη θεραπεία και νοσηλεία.

Εμείς, ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής, η στέρηση της αξιοπρέπειας, η καταπίεση και το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι εγγενή χαρακτηριστικά κάθε εξουσιαστικού συστήματος. Γι’ αυτό το λόγο θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε οριστικά από όλα αυτά είναι η καταστροφή του θεσμού της φυλακής, καθώς και κάθε τρόπου οργάνωσης των ανθρώπων που συντηρεί τον τελευταίο και του είναι χρήσιμος για την αναπαραγωγή του. Μπορεί αυτός ο αγώνας να μην αμφισβητεί συνολικά το εξουσιαστικό σύστημα που ελέγχει τις ζωές μας, αλλά δεν παύει να είναι ένας αγώνας για ζωή ενάντια στον αργό θάνατο στον οποίο η αστική δικαιοσύνη έχει καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους. Μια πράξη αυτενέργειας και ανάληψης δράσης ενάντια στην καταπίεση που βιώνουν. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους. Όλοι οι άνθρωποι που διψάμε για ελευθερία, είτε είμαστε εντός, είτε εκτός των τειχών, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, να δώσουμε όλοι μαζί τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες μας, να καταλύσουμε τον απάνθρωπο θεσμό των φυλακών, να καταλύσουμε κάθε εξουσία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων
Σε Κορυδαλλό, Δομοκό, Νιγρίτα, Κέρκυρα, Μαλανδρίνο, Λάρισα

[Αθήνα] Μπροσούρα αλληλεγγύης στους αναρχικούς που διώκονται για τη διπλή απαλλοτρίωση στο Βελβεντό

Εδώ. Περιλαμβάνει τα εισηγητικά κείμενα της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στις 22.11.2013 στο Πολυτεχνείο, Αθήνα, και τις τοποθετήσεις των συντρόφων κατά την έναρξη της δίκης στις 29.11.2013 στην ειδική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού.

[Αθήνα] Παρέμβαση σε βόρεια προάστια

Κεντρική πολιτική παρέμβαση σχετικά με τις εισβολές στα σπίτια συντρόφων πραγματοποιήθηκε στα βόρεια προάστια χτες το απόγευμα 20/2 από συντρόφους/σες των γύρω περιοχών.

Η παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στα τρένα και τις αποβάθρες του ησαπ από το Μαρούσι μέχρι τα Άνω Πατήσια και πάλι πίσω. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια, αυτοκόλλητα, γράφτηκαν και φωνάχτηκαν συνθήματα σε όλα τα βαγόνια, στις αποβάθρες των σταθμών και σε κεντρικές πλατείες (Μαρούσι, Νέο Ηράκλειο, Άνω Πατήσια).

ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΙ ΕΙΣΒΟΛΩΝ,
ΕΦΟΔΟΥΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

[Θεσσαλονίκη] Επίθεση σε τράπεζες

Την Πέμπτη 20/2, εκμεταλλευόμενοι την κίνηση στους δρόμους, επιτεθήκαμε σε 2 τράπεζες (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και Εθνική) στη συμβολή των οδών Τσιμισκή και Παύλου Μελά, σπάζοντας τις προσόψεις και τα ΑΤΜ.

Η ενέργεια αυτή αφιερώνεται στον

Τάσο Θεοφίλου, που καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη,
στους Αλέξανδρο Μητρούσια και Γιώργο Καραγιαννίδη,
που περιμένουν σύντομα την απόφαση ενός ακόμη τρομοδικείου,
και στους μετέχοντες στο Δίκτυο αναρχικών κρατουμένων.

Τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς στον Κώστα Σακκά..

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

[Αθήνα] Στενή παρακολούθηση μελών της οικογένειας του Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκου

Κείμενο οικογένειας Μπουρζούκου:

Εξαιτίας της σύλληψης και προφυλάκισης ενός μέλους της οικογένειάς μας για την διπλή απαλλοτρίωση τραπεζών στο Βελβεντό Κοζάνης αλλά και για τις προσωπικές επιλογές διαπροσωπικών και συντροφικών σχέσεων, στοχοποιούνται κατά καιρούς μέλη της οικογένειας. Απ’ ό,τι φαίνεται διανύουμε ξανά “τέτοιους καιρούς”.

Θα ήταν κοινοτοπία να προχωρήσουμε σε εκτενή ανάλυση των μεθοδεύσεων της εξουσίας (στενή παρακολούθηση με στόχο την τρομοκρατία και αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό της προσωπικής μας ζωής), το γνωστοποιούμε όμως αντιλαμβανόμενοι πως οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες οδηγούν σε κλιμάκωση του αυταρχισμού και της κρατικής βίας.

Ο σκοπός των παραπάνω ενεργειών είναι η εξουθένωση και η καταστολή κάθε παραγωγικής αντίδρασης, στην πολιτική της φαυλότητας, της εξαθλίωσης, της διαφθοράς και της κατάλυσης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Η απάντηση μας: ετοιμότητα, αλληλεγγύη, αντεπίθεση.

Αλληλέγγυα παρέμβαση:

Σήμερα το πρωί, 19 Φεβρουαρίου 2014, γύρω στα 25 άτομα έκαναν παρέμβαση στην γειτονιά και κάτω από το σπίτι της οικογενείας του Μπουρζούκου. Πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα θέλοντας να δώσουμε ένα μήνυμα στους μπάτσους και στους ρουφιάνους της γειτονιάς ότι η τρομοκρατία τους δεν περνάει και ό,τι κάνουν θα είμαστε μπροστά τους..

αλληλέγγυες-οι
συνέλευση αλληλεγγύης για την υπόθεση του Βελβεντού

Επιστολή του συντρόφου Κώστα Σακκά

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ.

Το σημερινό κράτος -μόνιμης- έκτακτης ανάγκης στην προσπάθεια να ανοίξει το δρόμο στη νέα αναπτυξιακή επέλαση του κεφαλαίου, εξαπολύει μια σφοδρότατη επίθεση σχεδόν στο σύνολο του κόσμου της εργασίας, επιβεβαιώνοντας πως ο ταξικός πόλεμος, όχι απλά μαίνεται αλλά βρίσκεται και σε οξυμένη φάση. Τα κράτη ανέκαθεν αποτελούσαν όργανα ταξικής κυριαρχίας. Ένα σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που στόχο έχει τον συμβιβασμό των ιστορικά ασυμφιλίωτων αντιθέσεων μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.

Η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση, απόλυτα ευθυγραμμισμένη στις εντολές των αφεντικών της (ΕΕ, ΔΝΤ), στοχεύει στην άνευ όρων παράδοση της σύγχρονης εργατικής τάξης και στον παροπλισμό της από κάθε κατάκτηση του παρελθόντος ώστε να την καταστήσει ακόμα πιο εκμεταλλεύσιμη, ακόμα πιο επικερδής για το κεφάλαιο. Το πολιτικό σύστημα καθαρότερα από κάθε άλλη περίοδο, ενεργεί για λογαριασμό της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ και για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Ενεργεί για λογαριασμό των μεγάλων επενδυτικών εταιριών, ενεργεί για λογαριασμό των τραπεζικών κολοσσών, ενεργεί για λογαριασμό των κρατών-τοκογλύφων, υπηρετεί και εξυπηρετεί την οικονομία των αγορών και του κεφαλαίου.

Το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βρίσκεται στη δίνη μιας απ’ τις μεγαλύτερες δομικές κρίσεις στην ιστορία του, τόσο λόγω του βάθους της, όσο και λόγω της πολλαπλής εκδήλωσης αυτής (τραπεζικός τομέας, αγορά ακινήτων, εμπορευμάτων), έχει δημιουργήσει εφάμιλλης βαρύτητας κρίση και στο πολιτικό σύστημα εξουσίας.

Είναι δεδομένο, πως για το καπιταλιστικό σύστημα, η συσσώρευση του κεφαλαίου πάντα θα αποτελεί νομοτέλεια αλλά και σημείο κρίσης, όχι μόνο για αυτό αλλά και για το πολιτικό -σύστημα-. Η ροή των κεφαλαίων και η κερδοφόρα ανάπτυξή τους η οποία αποτελεί βασική αρχή πάνω στην οποία δομείται ολόκληρο το σύστημα, θα καθορίζει πάντοτε τις πολιτικές χαράξεις των κρατών. Τα ισχυρότερα οικονομικά κράτη εφαρμόζουν πολιτικές μετατόπισης των χρεών, είτε στην ευρωπαϊκή είτε στην παγκόσμια περιφέρεια, προκειμένου να διασφαλίσουν τον ισχυρό γεωγραφικό πυρήνα συγκέντρωσης του κεφαλαίου. Οι κυβερνήσεις των αδύναμων οικονομιών από την άλλη, επιβάλλουν εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας, αδιαφορώντας για τις συνθήκες οικονομικής ανέχειας και εξαθλίωσης που αυτές διαμορφώνουν. Καταστρέφουν τη ζωή και τα όνειρα ολόκληρων λαών, υποθηκεύουν το μέλλον τους, ξεριζώνουν κάθε ελπίδα προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της εκάστοτε οικονομικής ελίτ και την εξασφάλιση του συστήματος που τις καθιστά κυρίαρχες.

”Στη δημοκρατία η προπαγάνδα είναι ότι το ρόπαλο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς”, έχει διατυπώσει ο Ν. Τσόμσκυ.

Σήμερα οι ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές επιταγές που καλούνται οι κυρίαρχοι να επιβάλλουν, απαιτούν τόσο το ρόπαλο, όσο και την κατασκευή της συναίνεσης απ’ την τέταρτη εξουσία. Την εποχή του πρώτου μνημονίου, μεγαλοεκδότες συσκέφτηκαν με τον πρωθυπουργό για τον τρόπο που θα προπαγανδίζονταν τα επαχθή οικονομικά μέτρα ως αναγκαία και για το πώς αυτά θα είχαν τις μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Usb stick στάλθηκαν σε μεγαλοδημοσιογράφους με οδηγίες προκειμένου να ευθυγραμμιστούν οι θέσεις τους με την κυβερνητική πολιτική, ενώ είναι γεγονός ότι κάποιοι απομακρύνθηκαν από τις καρέκλες τους, επειδή δεν υπήρξαν όσο αποτελεσματικοί απαιτούσαν οι πολιτικές περιστάσεις.

Η αντικειμενικότητα και ο έγκυρος χαρακτήρας της ενημέρωσης των καθεστωτικών μέσων σήμερα, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στους ”εκβιασμούς” της κυβέρνησης προς τους ιδιοκτήτες τους για τη δημοπράτηση των συχνοτήτων και την απελευθέρωση των αδειών εκπομπής -μνημονιακός ορος-, την παύση της χορήγησης δανείων χωρίς εγγυήσεις και φυσικά τα κοινά συμφέροντα που έχουν από την εργασιακή αποσάθρωση. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως και οι τρείς μνημονιακές κυβερνήσεις, σκανδαλωδώς έχουν απαλλάξει τους καναλάρχες από τις φορολογικές τους οφειλές τη στιγμή που ο λαός στενάζει από τα χαράτσια και τη λιτότητα.

Το άτυπο υπουργείο προπαγάνδας της κυβέρνησης, συνεπικουρούμενο απ’ τα καθεστωτικά μμε πασχίζουν να πείσουν είτε με την προπαγάνδα είτε με την καταστολή πως κάθε αντίσταση στην άνιση οικονομική και πολιτική κατανομή του σήμερα, είναι μάταιη και καταδικασμένη, αφού πάντα θα βρίσκει μπροστά της όλους τους μηχανισμούς, τους θεσμούς, τις λειτουργίες του σημερινού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Θέλουν μια κοινωνία σε σύγχυση, παθητική μπροστά στις εξελίξεις και αντιληψιακά παροπλισμένη, ώστε να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης. Κατασκευάζουν ένα τεχνητό κλίμα ανασφάλειας ώστε τα μνημόνια και τα μέτρα της νέας εξαθλίωσης να εφαρμόζονται αναντίρρητα.

Χαρακτηρίζουν τους αναρχικούς αγωνιστές τρομοκράτες και λογοκοπούν σε μια προσπάθεια να πείσουν την κοινή γνώμη πως απειλείται από τη δράση τους.

Πόσο αποτελεσματική όμως μπορεί να είναι αυτή η προπαγάνδα απέναντι στη σημερινή πραγματικότητα?

Αν ερωτηθούν οι πάνω από 4 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ποιός ευθύνεται για την ανέχεια που βιώνουν…

Αν ερωτηθούν οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι ποιός ευθύνεται για τον αποκλεισμό τους από τη σύγχρονη μισθωτή σκλαβιά…

Αν ερωτηθούν οι 20 χιλιάδες άστεγοι ποιος ευθύνεται για την εξαθλίωση τους…

Αν αναρωτηθούν ποιός ευθύνεται για τις πάνω από τρείς χιλιάδες αυτοκτονίες που έχουν καταγραφεί στα χρόνια των μνημονίων…

Αν αναρωτηθούν ποιός ευθύνεται για την τεράστια αύξηση της χρήσης ψυχοφαρμάκων -φαινόμενο απόλυτα συνδεδεμένο με την σημερινή οικονομική και υπαρξιακή ανέχεια- και για ένα σωρό άλλα δείγματα κοινωνικής παρακμής,

μήπως η απάντηση που θα πάρουν είναι ”ο Σακκάς” ή κάποιος από αυτούς που τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ”τρομοκράτη”?

Δεν νομίζω…

Όποιος θέλει να βρει τους πραγματικούς τρομοκράτες, ας ψάξει στο υπουργείο οικονομικών και το υπουργείο εργασίας το οποίο ευθύνεται για την οικονομική εξαθλίωση του λαού.

Ας ψάξει στο λογιστήριο του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία που τζογάρανε τα λεφτά των φορολογουμένων στο καζίνο του χρηματιστηρίου.

Ας ψάξει στο ΤΑΙΠΕΔ και στις επιτροπές ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.

Ας ψάξει στα κόμματα και τα λογιστήριά τους που χρεώνουν με τεράστια δάνεια τον λαό για τις προεκλογικές τους εκστρατείες.

Ας ψάξει στο υπουργείο δημόσιας τάξης και το υπουργείο ναυτιλίας που εκτελεί συμβόλαια θανάτου στο όνομα της ”μεταναστευτικής πολιτικής”.

Τρομοκρατικές ενέργειες για το λαό είναι το ξεπούλημα των ναυπηγείων, των αεροδρομίων, των λιμανιών, του ΟΣΣΕ, της ΕΥΑΘ, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Τρομοκρατικές ενέργειες είναι οι ολυμπιακοί αγώνες και οι μίζες,

είναι οι φοροαπαλλαγές και τα δάνεια στους έκδοτες και τους καναλάρχες,

είναι η διάλυση της υγείας και της εκπαίδευσης,

είναι η υποθήκευση της ζωής και των ονείρων των επόμενων γενεών…

Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, προσπαθούν με τη βρώμικη προπαγάνδα τους να απονοηματοδοτήσουν τους αγώνες των κοινωνικών αγωνιστών και να πείσουν πως η δράση τους στρέφεται κατά της κοινωνίας. Επιδιώκουν, προβάλλοντας τις στημένες επικοινωνιακές κόντρες της κυβέρνησης μεταξύ υπουργείου δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης, να προλειάνουν το έδαφος για την όξυνση της καταστολής απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους. Η όξυνση της καταστολής που στοχεύει τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές στο σήμερα, είναι ξεκάθαρο, πως στοχεύει στον εκφοβισμό και την αποτροπή των αντιστεκόμενων και των εξεγερμένων του αύριο. Αποτελεί προληπτική καταστολή.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που παρουσίασαν τα καθεστωτικά μέσα την ”είδηση” της φυγοδικίας μου.

Ενώ δεν έχω καταδικαστεί από κανένα δικαστήριο μέχρι σήμερα, για τα δημοσιογραφικά κοράκια είναι αρκετό πως η αντιτρομοκρατική με έχει κρίνει ένοχο. Έχουν ανάγει την ΔΑΕΕΒ σε μια ανώτερη θεσμική αρχή η οποία κρίνει και αποφαίνεται, ενώ η υπόλοιπη πολιτεία ως παρεκτρέπουσσα, αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τα συμπεράσματά της (”η αντιτρομοκρατική τους πιάνει και οι δικαστές τους αφήνουν”…). Σωρεία άθλιων ρεπορτάζ που κάνουν λόγο για υποτιθέμενη ευνοϊκή μεταχείρισή μου από τους δικαστικούς μηχανισμούς, για σκόπιμη αναλγησία, μέχρι και για αριστερό παρακράτος(!), που άνοιξε τη πόρτα της φυλακής και έφυγα…

Η γελοιότητα και η σκοπιμότητα κονταροχτυπιούνται με την κοινή λογική…

Για την ιστορία να θυμίσω πως εγώ, είμαι αυτός που το 2010 προφυλακίστηκε για συμμετοχή σε ”άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση”.

Είμαι αυτός που μετά από έξι μήνες προφυλακίστηκα εκ νέου για συμμετοχή στη ΣΠΦ, παρ’ όλο που από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου έχω αρνηθεί τόσο εγώ όσο και η ίδια η οργάνωση ότι είμαι μέλος της.

Είμαι αυτός που όταν έληξε η δεκαοκτάμηνη προφυλάκισή μου και έπρεπε να αφεθώ ελεύθερος, προφυλακίστηκα εκ νέου για τις ενέργειες της ίδιας οργάνωσης(!).

Είμαι αυτός που όταν έληξε και η δεύτερη δωδεκάμηνη προφυλάκιση, παρέτειναν την κράτησή μου κατά έξι μήνες ακόμα εντελώς παράτυπα.

Είμαι αυτός που έκανε 38 μέρες απεργία πείνας για να αποφυλακιστώ με απόφαση του δεύτερου συμβουλίου μετά από ανακοίνωση στους αρμόδιους ότι σκόπευα να προχωρήσω σε απεργία δίψας σε περίπτωση που θα μου απέρριπταν για δεύτερη φορά το αίτημα.

Είμαι αυτός που είχα τη χαρά να νιώσω τι σημαίνει αλληλεγγύη και τι σημαίνει να έχεις συντρόφους… Είμαι αυτός που είχα την πολιτική ικανοποίηση να συσπειρωθεί με αφορμή την υπόθεσή μου ένα πραγματικό κίνημα αλληλεγγύης, γεγονός που καθόρισε και τη νίκη του συγκεκριμένου αγώνα και αυτό, το γνωρίζουν πολύ καλά οι δικαστές και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι.

Είμαι αυτός που πέντε μήνες μετά την αποφυλάκισή μου, με συνέλαβε εκ νέου η αντιτρομοκρατική γιατί δεν κοιμήθηκα σπίτι μου(!), ασχέτως αν δεν είχα περιοριστικό όρο που να με υποχρέωνε να διανυκτερεύω στον τόπο διαμονής μου.

Παρ’ όλα αυτά, αν και το δικαστήριο έκρινε ότι δεν έπρεπε να καταδικαστώ, τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν άλλη άποψη…

Ευτυχώς που δεν έχουν δικαίωμα -ακόμα- να ασκούν έφεση στις αποφάσεις των δικαστηρίων ο Πρετεντέρης, η Κοσιώνη, η Μίνα Καραμήτρου και οι λοιποί εγκάθετοι σφουγγοκωλάριοι του συστήματος… Το πλημμελειοδικείο κατ’ αυτούς, θα έπρεπε να με στείλει στη φυλακή αφού έτσι αποφάσισε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, αφού το αποφάσισε ο Δένδιας, αφού για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, την προηγούμενη μέρα παραβίασε ο Χ.Ξηρός την άδειά του και αυτό έπρεπε επικοινωνιακά να απαντηθεί.

Είμαι αυτός που μια εβδομάδα αργότερα ξανασυλλαμβάνομαι επειδή η αντιτρομοκρατική, υποτίθεται ότι ταυτοποίησε αποτυπώματά μου στο σπίτι της 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι, τα οποία είχε συλλέξει το 2009, με το γελοίο πρόσχημα ότι δεν είχα σημανθεί το 2010 όταν με συνέλαβε, παρ’ όλο που υπάρχει έκθεση της ΔΑΕΕΒ -η οποία δημοσιοποιήθηκε- που επιβεβαιώνει το αντίθετο.

Μετά την απολογία μου σε ανακριτή και εισαγγελέα αφήνομαι τελικά ελεύθερος.

Και πάλι όμως τα δημοσιογραφικά κοράκια είχαν διαφορετική άποψη.

Και πάλι οι δικαστικές αρχές ”δεν ενήργησαν ως όφειλαν”…

Για τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, σωστά ενεργούν οι δικαστές μόνο όταν αφήνουν ελεύθερους τους διεφθαρμένους κρατικούς αξιωματούχους. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Όταν αφήνουν ελεύθερους τους καναλάρχες και τους εκδότες…

Για ακόμα μια φορά επιστράτευσαν τη βρώμικη προπαγάνδα τους για να κατασκευάσουν κλίμα τρομοϋστερίας και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη.

Αυτή ήταν, αυτή είναι και αυτή θα είναι πάντα η δουλειά τους· δεκανίκι του συστήματος…

Ειδικά σήμερα, που η ανάγκη διάσωσης του οικονομικοπολιτικού συστήματος εξουσίας επιτάσσει τη λειτουργία του ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς, οι κυρίαρχοι χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και τη προπαγάνδα τους. Καλλιεργώντας κλίμα φόβου και τρομοϋστερίας, στοχεύουν στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και εν τέλει στην απομάκρυνση από τα πραγματικά πεδία αγώνα.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως ο αγώνας ενάντια στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι για την κοινωνική απελευθέρωση.

Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε τις λογικές που θέλουν μάταιη κάθε πραγματική αντίσταση, που θέλουν ανώφελο κάθε πραγματικό αγώνα, που θέλουν ανύπαρκτη κάθε προοπτική για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους.

Ειδικά σήμερα, που οι κυρίαρχοι το μόνο που έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν στους σύγχρονους υποτελείς τους είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση, και η καταστολή, σήμερα είναι που μπορούμε και πρέπει να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την υλοποίηση των προταγμάτων μας. Να παρέμβουμε σε πραγματικούς χρόνους και χώρους, διαμορφώνοντας τις εξελίξεις προς την επαναστατική κατεύθυνση. Να αντισταθούμε στις λογικές που θέλουν καταδικασμένη στην ήττα και την αποτυχία κάθε απόπειρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Να αντισταθούμε στην κυρίαρχη ηθική που θέλει τον άνθρωπο υποταγμένο και με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στους δυνάστες του. Να αντισταθούμε στην πραγματικότητα που θέλει τον άνθρωπο αδιάφορο και παθητικό στο σήμερα και ανήμπορο και καταδικασμένο στο αύριο. Να αντισταθούμε στις λογικές ανάθεσης και παραίτησης απέναντι σ´ αυτά που μόνοι μας πρέπει να πράξουμε. Να αντιτάξουμε απέναντι στη νομιμοφροσύνη της υποταγής, την παραβατικότητα της αντίστασης και της εξέγερσης.

Η συνείδηση φέρει το βάρος της ιστορικής ευθύνης.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ !

Κώστας Σακκάς
17/02/2014