Monthly Archives: September 2014

[Αθήνα] Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμούς σε οχήματα στελεχών της Χ.Α.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα απ’το χρυσαυγίτικο σκουπίδι Ρουπακιά στο Κερατσίνι, ξετρυπώσαμε μερικά ανθρωποειδή-στελέχη του παρακρατικού μηχανισμού της Χ.Α. και πυρπολήσαμε τα προσωπικά τους οχήματα έξω απ’τα σπίτια τους, μεταμεσονύχτιες ώρες (“ξυπνώντας” έτσι και μεις μερικούς ναζί).

Πιο συγκεκριμένα, πυρπολήσαμε:

– στις 16/9, το αυτοκίνητο του Γιαμανή Φώτη στο Γκύζη, υποψήφιο με το συνδυασμό της Ελληνικής Αυγής στο συνδυασμό του Κασιδιάρη.
– στις 16/9, τη μοτοσυκλέτα φασίστα στην Ριζούπολη,
– στις 17/9, το αυτοκίνητο του Βοργιά Σωτήρη στη Γλυφάδα, δημοτικού συμβούλου στη Γλυφάδα με την Ελ.Αυγή,
– στις 25/9, το αυτοκίνητο της Ανδρή Ελισάβετ (γνωστής και ως “Βέτα”) στη Ν.Φιλαδέλφεια, υποψηφίου με τους συνδυασμούς τους.

Επίσης στις 23/9 σύντροφοι επιτέθηκαν και βανδάλισαν τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην Αγ.Λαύρας στα Πατήσια.

Δεν πράξαμε τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο, επιστρέφοντας κατ’οίκον ένα μικρό κομμάτι της βίας που οι φασίστες διαχειρίζονται και διαχέουν τόσα χρόνια σε μετανάστες και ντόπιους εργάτες, αντιφασίστες νεολαίους και αγωνιστές. Όμως δεν είναι αόρατοι και εμείς δεν ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε.

Δεν παραμυθιαζόμαστε από το θεσμικό “αντιναζιστικό” ενδοοικογενειακό ξεκαθάρισμα κράτους-μμε. Είναι οι ίδιοι που πρόσφατα ανέσυραν τη συμμορία της Χ.Α. από την παρακρατική της αφάνεια, για να τη χρησιμοποιούν αποτελεσματικότερα. Εξάλλου, από την αρχή της ύπαρξής της, η Χ.Α. υπήρξε ο καλύτερος συνεργάτης της αστυνομίας και το μακρύ χέρι των αφεντικών, των επιχειρηματιών, των εφοπλιστών και της μαφίας. Δεν εγκλωβιζόμαστε ούτε στο φτηνό καταγγελτικό αντιφασισμό, όπως αυτό της αριστεράς και λοιπών “προοδευτικών” δυνάμεων, προς δικό τους φυσικά μικροπολιτικό όφελος.

Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν τα παρακρατικά καθάρματα είναι η βία και σε αυτή τους “μιλάμε”.

Μίσος για τους φασίστες.

Μίσος και για τον “παραπλανημένο” κοινωνικό βούρκο που τους ψηφίζει ή τους στηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο.

[Θεσσαλονίκη] Η Τούμπα, οι μετανάστες & τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας

Κείμενο της συλλογικότητας για τον Κοινωνικό Αναρχισμό “Μαύρο & Κόκκινο” από τη Θεσσαλονίκη για τα τελευταία συμβάντα στην Τούμπα με αφορμή την δημιουργία φιλοξενείου μεταναστών στην περιοχή.

Η Τούμπα, οι μετανάστες και τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας

Λοιπόν, γεννηθήκαμε και στην Τούμπα. Πήγαμε δημοτικό στου «Αδαμίδη» και στο «Τενεκεδένιο», το ένα χτισμένο από λαμαρίνη και τ’ άλλο από αμίαντο καρκινογόνο. Κάποτε το γκρέμισαν αφού τόσες γενιές μεγάλωσαν σ’ αυτό. Οι γονείς μας γεννήθηκαν εδώ, στα ίδια σχολεία έτρεξαν, γέλασαν, στα ίδια στενά έπαιξαν. Πρόλαβαν βέβαια τούτοι οι τυχεροί τα σπιτάκια με τις μεγάλες αυλές, τις ξαμπάρωτες πόρτες, το κουτσομπολιό των Σμυρνιών γιαγιάδων, τα ρεμπέτικα στη διαπασών απ’ την καλύβα του χασισοπότη, τις φωνές και τους καυγάδες των γειτόνων, τις μεγάλες και ατέλειωτες σιωπές που έκρυβαν τους κυνηγημένους. Οι παππούδες μας δε γεννήθηκαν εδώ. Στην Τούμπα δεν γεννήθηκε κανείς, μόνο κάτω στην πόλη γεννήθηκαν οι παλιοί Σεφαραδίτες που κι αυτοί έφτασαν εδώ κυνηγημένοι. Κανείς δε θυμάται από πότε, φύγανε κι αυτοί όπως ήρθαν…κυνηγημένοι. Οι παππούδες μας ήρθαν εδώ από τη Ρωσία, τον Πόντο, από τη Σμύρνη…πρόσφυγες. Πριν από τους παππούδες μας, στην Τούμπα ζούσαν τα σκουπίδια της Τσιμπλούκας, έτσι έλεγαν οι παλιοί την χωματερή στο μέρος που χτίστηκαν έπειτα τα «Κωνσταντινοπολίτικα». Όταν ήρθαν οι παππούδες, μας δεν τους δέχτηκε κανείς, δεν άνοιξε σπίτι, ή αγκαλιά, ούτε στάβλος για να χωθούν σαν τρομαγμένα ζώα. Μονάχα το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε τις γιαγιάδες μας, στα χρόνια της φρίκης… Είχαν μόνο την απλωσιά του τόπου. Το ρέμα, την Αγιά Μαρίνα, το ανάχωμα, τις παρυφές του δάσους, αυτός ήταν ο τόπος. Εκεί χτίσαν τα παραπήγματά τους, οι παραγκιώτες. Παραμέρισαν τα σκουπίδια και έφτιαξαν τη ζωή, αυτήν του πολέμου, αυτήν της αντίστασης, του αγώνα. Βάψανε οι αλάνες της Τούμπας κόκκινο. Δρόμος πολύς η ζωή των κυνηγημένων, η ζωή του πρόσφυγα…Έπειτα γκασταρμπάιτερ, άσωτος ο δρόμος… Κάποτε ξαπόστασαν κι αυτοί, μέσα στα μελαγχολικά σπιτάκια της αντιπαροχής, του δανείου, της σύνταξης, αυτά που χτίσανε κατά χιλιάδες οι ίδιοι για δεκαετίες. Μα η φτώχεια ήταν πάντα η ίδια, πλήρωσαν. Κι ακόμη αργότερα, είδαν τα εγγόνια τους, τα λιωμένα κορμιά των νεολαίων της «ανάπτυξης» και του «εκσυγχρονισμού» κάθε απόβραδο να ξεμοναχιάζουν τη ζωή κάτω απ’ τη γέφυρα, στο ρέμα, το πρωί άγριο ξύπνημα από τη σειρήνα του ασθενοφόρου. Και σε μας απόμεινε μονάχα μια μνήμη, μια μυρωδιά χαμένη από την τσιμενταρισμένη εξοχή, μα και η αίσθηση ότι αν ακόμη σήμερα δεν είμαστε κυνηγημένοι, έχουμε την ψυχή να μη γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Και να ελπίζουμε, ν’ αγαπάμε τον άνθρωπο. Έπειτα γι’ αυτό διαλέξαμε πλευρά, γίναμε αναρχικοί, μιας και η αριστερά των παππούδων μας δεν υπάρχει πια, έμεινε από δαύτη μια στάμπα από την πολυχρησιμοποιημένη καρέκλα του «δημόσιου λειτουργού» και η κατάφαση του συμβιβασμού, γίναμε αναρχικοί όχι γιατί μας αρέσει να μας κυνηγούν αλλά για να θυμόμαστε να μην γίνουμε ποτέ κυνηγοί. Ούτε κυνηγοί, ούτε θηράματα, ούτε αφέντες, ούτε δούλοι…

Με αφορμή μερικά ορφανά ευρώ (600.000) που περίσσευαν από τον ευρωπαϊκό κορβανά και που ο δήμαρχος της πόλης σκέφτηκε να τα πάρει υπό τη ζεστή θαλπωρή του, εγκρίθηκε το σχέδιο εγκατάστασης οκτώ (8) μονογονεϊκών οικογενειών προσφύγων στους παλιούς στάβλους, οι οποίοι επί χρόνια χρησιμοποιούνταν για να φιλοξενούν καρκινογόνα χημικά. Η διαμόρφωση ενός χώρου φιλοξενίας των ορφανών παιδιών ήταν η προϋπόθεση για να αναλάβουν οι έμμισθοι «αλληλέγγυοι» τον μποναμά των γιάπηδων. Στους καρκινογόνους παλιούς στάβλους λοιπόν εξαντλείται η ντόπια και διεθνής αλληλεγγύη των κατατρεγμένων…Ας είναι, όμως όχι… Στην Τούμπα λοιπόν (να μιλάνε άραγε για τον ίδιο τόπο;) βρέθηκαν άνθρωποι να καμωθούν τους γηγενείς. Μαζεύτηκαν λοιπόν κάποιοι άπληστοι νευρωτικοί «αυτόχθονες», έκαναν εκδήλωση και είπαν «στην Τούμπα δε χωράνε πρόσφυγες». Αναρωτήθηκαν «πώς θα παίζουνε τα παιδιά μας δίπλα στους μετανάστες»; Είπαμε «θα μιλήσουμε κι εμείς», αρνήθηκαν, επιμείναμε να μιλήσουμε, μας ρώτησαν ποιο είναι το όνομά μας,

– Αχμέτ, Αμπντούλ, Κωστής, Μαρίκα, Ντούσιας, Χομαγιούν, Βακάρ.

Έπειτα ρώτησαν πού ζούμε.
– Στην Επιδαύρου, στη Βοσπόρου, κάτω από τη γέφυρα, στο ρέμα, στη Κασσάνδρου, στο Γεντί Κουλέ.

Και πού γεννηθήκατε;
– Στην Τούμπα, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά, στο Βίτσι, στα γκέτο του Παρισιού, στο Μεξικό στη ζούγκλα.

Παραξενεύτηκαν, ρώτησαν τι ήρθατε να κάνετε εδώ; Μα είχαν ακούσει πολλά, έκλεισαν τα ηχεία…τότε κάναμε τα χέρια μας χωνί, όπως παλιά στη γειτονιά μας έκαμε ο κυρ-Γιώργης που ‘φερνε στην καρότσα τα καρπούζια κι οι γιαγιάδες μας ανέβαζαν πάνω να παίξουμε…

-Γεννηθήκαμε κι εδώ, κι αλλού και παντού θα γεννιόμαστε και θα ξεπηδάμε γιατί ο φασισμός δεν έχει πάντα ουρά και κέρατα, ο φασισμός ξεκινά ως εφαρμογή μικρών καθημερινών κακουργηματικών σκέψεων, υπαγορευμένων από το φόβο και τη μισαλλοδοξία…Σκεπτόμενοι ότι ο φασισμός δεν νικάει όταν βρεθεί ένας Χίτλερ αλλά όταν δημιουργηθούν χιλιάδες Άιχμαν…

Έπειτα φύγαμε, μα θα ξαναγυρίσουμε, να κοιτάξουμε αν ο τόπος φυλάει τη μνήμη του…

Όσοι δεν μίλησαν ποτέ, όσοι τώρα βόλεψαν το κορμί τους σε ένα-δυο σπίτια και εξοχικά, βρήκαν εχθρό, «ξεσηκώθηκαν» να «διεκδικήσουν». Ποιόν εχθρό αισθάνθηκαν; Βρέθηκαν «αυτόχθονες» να διακηρύξουν ότι αυτό το μικρό κομμάτι κατεστραμμένης γης κάποιοι άλλοι, -οι ίδιοι- το έχουν περισσότερο ανάγκη από τα ορφανά αλλοδαπά ανήλικα μιάσματα. Κάνανε και αναλύσεις ότι η χώρα και ειδικά η Τούμπα δεν χωράει άλλους ξένους, άλλους κατατρεγμένους. Είναι πολλοί, λένε. Δεν χωράει άλλη φιλοξενία γιατί έχει το Θεαγένειο που φιλοξενεί καρκινοπαθείς, έχει το Παπάφειο που φιλοξενεί ορφανά, έχει την ΥΦΑΝΕΤ που φιλοξενεί αναρχικούς… Δεν χωράνε άλλοι, είπαν αυτοί που αν η Τούμπα δεν χωρούσε από πάντα τους κατατρεγμένους, δεν θα ήταν εδώ. Κορόιδεψαν «να τους πάρετε σπίτια σας», οι ανόητοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσους και πόσους κατατρεγμένους έχουμε φιλοξενήσει στα σπίτια μας με την ελπίδα κάποτε να είχε βρεθεί κάποιος να φιλοξενήσει τους παππούδες μας, τους «τουρκόσπορους». Έπειτα μας είπαν ότι θέλουν το χώρο μόνο για Έλληνες, για την πατρίδα…ποια πατρίδα; Αυτή την πατρίδα που έστελνε το χωροφύλακα να ελέγχει αν σήκωσαν τη σημαία της οι παππούδες μας στα μπαλκόνια, επειδή ήταν «ύποπτοι» και «συμμορίτες»; Την πατρίδα της “μπάρας” που για να την περάσεις έπρεπε να δώσεις πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Στην κόκκινη Τούμπα η σημαία της πατρίδας μας απλώνονταν στα μπαλκόνια 363 μέρες το χρόνο, κάθε μέρα πέρα από τις εθνικές εορτές: ήταν τα χιλιομπαλωμένα σώβρακα και οι κακοραμμένες κάλτσες που ανέμιζαν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας όταν κλωτσούσαμε την μπάλα στην αλάνα· πατρίδα στην Τούμπα ήταν η αλάνα για τους μικρούς, η φτώχεια για τους μεγαλύτερους κι η πείνα, ο φόβος της προσφυγιάς. Ήταν όμως και η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, το νιώσιμο, δεν ήταν απλά μια κάποια Ελλάδα η πατρίδα στην Τούμπα. Έτσι θέλουμε να τη θυμόμαστε. Αλλά μήπως τούτοι οι νέοι «γηγενείς» ήταν θαμώνες και κατοικοεδρεύαν στα υπόγεια της Τσιμπλούκας, κάτω από τόνους σκουπιδιών, αγνώριστοι κι αυτοί ανάμεσα τους; Δε θα ‘τυχε να τους γνωρίσουν οι παππούδες μας.

Άλλωστε από πάντα η χωματερή είναι το καταφύγιο του ρατσισμού, κι η μισαλλοδοξία ο πολιτισμός των σκουπιδιών.

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό
Μαύρο & Κόκκινο
mauro-kokkino@hotmail.com

[Φυλακές Πάτρας] Αρχιφύλακας Δυνάστης

τρομοκρατία και αυθαιρεσίες καθημερινά

ο αρχιφύλακας της φυλακής στην Πάτρα, τηλ. 2610 647253, Φραγκίσκος Ζαμπάντης, από τα Λεχαινά, τρομοκρατεί καθημερινά όποιον δεν υποτάσσεται στις θελήσεις του για να γίνει ρουφιάνος…

και να έχουμε δικαίωμα για άδεια θα βρει τρόπο να μας την κόψει

και να έχουμε δικαίωμα για εργασία θα μας σταματήσει αν δεν γίνουμε ρουφιάνοι του

το πειθαρχείο είναι στην ημερήσια διάταξη

το ξεφτίλισμα για δήθεν σωματική έρευνα δεν σταματάει

το ξύλο είναι αναμενόμενο για όποιον αρνηθεί στις θελήσεις του, οτιδήποτε και αν είναι αυτό

κρατούμενος φυλακής Πάτρας

[Αθήνα] Αστυνομική τρομοκρατία εναντίον μαθητών σε σχολεία της Καισαριανής

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 22/9 μαθητές και μαθήτριες που οργάνωναν την κατάληψη σχολείων δέχτηκαν τρομοκρατική επίθεση από μπάτσους που τους απείλησαν με όπλα ενώ υπήρξαν και 3 πυροβολισμοί προς το μέρος τους… Τα γεγονότα συνέβησαν στο ΕΠΑΛ Καισαριανής τα ξημερώματα της Δευτέρας και μόλις σήμερα το πρωί καταλήφθηκαν όλα τα λύκεια της πόλης (1ο – 2ο ΓΕΛ και ΕΠΑΛ). Έξω από το ΕΠΑΛ υπήρχαν δεκάδες αλληλέγγυοι από τη γειτονιά που ενημερώθηκαν για τα γεγονότα μόλις το προηγούμενο απόγευμα. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, πέρα από την τρομοκρατία της αστυνομίας, είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν και την καχυποψία καθηγητών και γονιών. Οι μαθητές προχώρησαν σε μεταξύ τους ενημέρωση και επικύρωσαν μαζικά την κατάληψη.

Παρακάτω, το κείμενο που είχαν χειρόγραφα αναρτήσει έξω από τα σχολεία:

«Είμαστε μαθητές του 1ου και του 2ου ΓΕΛ και του ΕΠΑΛ Καισαριανής και αποφασίσαμε να κάνουμε κατάληψη στα σχολεία μας ως αντίδραση: 1) στις φασιστικές συμπεριφορές κάποιων καθηγητών μας, 2)στις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής, 3) στην υπερβολική αυστηρότητα για την πρωινή προσέλευση στις τάξεις, 4) στα κάγκελα που τα τελευταία χρόνια μας διαχωρίζουν σαν φυλακισμένους, 5) στα λύκεια που ακόμη στοιβαζόμαστε ενώ δεν χτίζονται αξιοπρεπείς χώρους διδασκαλίας, 6)στις πληρωμές βιβλίων από τις τσέπες μας.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 22/9, λοιπόν, ήρθαμε να κλείσουμε τα σχολεία μας. Εκείνη τη στιγμή κατέφθασαν αστυνομικές δυνάμεις (3 περιπολικά) από το Α.Τ.Καισαριανής με σκοπό να μας καταστείλουν. Χωρίς να δεχτούν απειλές ή επίθεση, ο ένας από αυτούς πυροβόλησε 3 φορές προς το μέρος των συμμαθητών μας, που προσπαθούσαν να διαφύγουν. Οι υπόλοιποι εισέβαλλαν στο προαύλιο του ΕΠΑΛ και σημαδεύοντας τα κεφάλια των υπόλοιπων από εμάς, εξαπέλυαν βρισιές και απειλές. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα τρομοκρατίας, μεταφερθήκαμε δεμένοι με χειροπέδες στο Α.Τ.Καισαριανής. Δίχως να μας αναλύουν τα αίτια κράτησης, έλαβαν τα προσωπικά μας στοιχεία και μας άφησαν στα κρατητήρια του τμήματος μέχρι τις πρωινές ώρες.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ

ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΑΓΡΙΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ»

[Κομοτηνή] Εμπρησμός μοτοσυκλέτας φασίστα

Ξημερώματα Πέμπτης 18/9, κάψαμε τη μοτοσυκλέτα του Χρήστου Γεωργίου, γνωστού μέλους της ΧΑ και υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου στη Ροδόπη στις τελευταίες εκλογές. Η δράση έγινε στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Αντιφασιστικός Πυρήνας

Επίθεση μπάτσων σε σύντροφο στην Δράμα

Στις 19/9/2014 σύντροφος από την Δράμα γνωστός στις αρχές για τις αντιεξουσιαστικές του πεποιθήσεις με αφορμή μια εξακρίβωση δέχτηκε ξυλοδαρμό από γνωστούς χρυσαυγίτες αστυνομικούς της ασφάλειας. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι, χτυπήματα δεχόταν ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα να έχει σημάδια στο πρόσωπο, στα χέρια και πίσω στην πλάτη, οι απειλές από τους χρυσαυγίτες ασφαλίτες στο τμήμα ότι θα τον κρατήσουν για αντίσταση κατά της αρχής έπεσαν στο κενό γιατί ο σύντροφος ζητούσε επίμονα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, κρατήθηκε για μια ώρα στο τμήμα και αφέθηκε ελεύθερος. Αυτές οι τακτικές (επιθέσεις) δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά είναι δείγμα των τρομοκρατικών σχεδίων του κράτους ενάντια σε όποιον αντιστέκεται στη σήψη της κοινωνίας που το μόνο που προσφέρει είναι ο φόβος και η καταστολή.

Δεν αφήνουμε κανένα σύντροφο στα χέρια του κράτους

Καμία επίθεση δεν θα μένει αναπάντητη

Κείμενο του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων για την απεργία πείνας ενάντια στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ΄

Το παρακάτω κείμενο φιλοδοξεί να αποτελέσει μια βάση προβληματισμού σχετικά με την απεργία πείνας που διεξήχθη ενάντια στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ και να συμβάλλει στο δημόσιο και κοινό μας απολογισμό (των “έξω” και των “μέσα”).

Από τις 23/6 ως τις 1/7 σχεδόν 4.500 κρατούμενοι από διάφορες φυλακές πραγματοποίησαν απεργία πείνας με κύριο αίτημα την απόσυρση του ν/σ για την ίδρυση φυλακών τύπου Γ΄. Η απεργία αυτή ήταν η καταληκτική κίνηση μιας σειράς κινητοποιήσεων στις ελληνικές φυλακές για το συγκεκριμένο θέμα.

Καθώς αυτή αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός αντίστασης στο συγκεκριμένο ν/σ μέχρι τώρα, θεωρούμε ότι έχει σημασία για τους συντρόφους εντός κι εκτός των τειχών ένας ψύχραιμος απολογισμός, μεταφέροντας και την εμπειρία μας από τη συμμετοχή μας στην απεργία.

Αν και η αρχική εξαγγελία του ν/σ είχε γίνει το Μάρτιο, το υπουργείο για λόγους τακτικής (όπως φάνηκε στη συνέχεια) πάγωσε τη διαδικασία. Σίγουρα οι αντιδράσεις εντός κι εκτός των τειχών για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα ήταν αναμενόμενες και το υπουργείο προτίμησε να μετρήσει πρώτα αυτές τις αντιδράσεις. Έτσι κι αλλιώς διάφορα ζητήματα πολιτικής ή όχι φύσεως (θέμα Μπαλτάκου, διακοπές Πάσχα, ευρωεκλογές) διατάρασσαν την ομαλή ροή των γεγονότων στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Ακόμα όμως και χωρίς αυτά τα ζητήματα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι εξελίξεις θα επιταχύνονταν. Έχει καθιερωθεί ως πάγια τακτική η συζήτηση και ψήφιση ν/σ που προκαλούν αντιδράσεις να παραπέμπονται σε θερινά τμήματα της βουλής, καθώς εκεί τόσο οι κοινοβουλευτικές ισορροπίες όσο και οι κοινωνικές αντιδράσεις ελέγχονται ευκολότερα. Το πλήθος εξαιρετικά κρίσιμων ν/σ που έχει συσσωρευτεί για τα θερινά τμήματα και η πρόωρη έναρξη των θερινών συνεδριάσεων δυο εβδομάδες νωρίτερα επιβεβαιώνουν τη βούληση της κυβέρνησης να διεκπεραιώσει διάφορα φλέγοντα ζητήματα εν μέσω θερινής ραστώνης.

Αρχές Ιουνίου το ν/σ ξεπάγωσε διαψεύδοντας όσους είχαν θεωρήσει πως η κυβέρνηση υποχώρησε λόγω των αντιδράσεων. Με αυτό το στρατήγημα χάθηκε πολύτιμος χρόνος για καλύτερο συντονισμό και ουσιαστικότερη οργάνωση των κινητοποιήσεων.

Σε αυτό το στάδιο αναγνωρίζουμε ένα πολύ σοβαρό λάθος για εμάς.

Αν και δε συμμεριζόμασταν την αισιοδοξία για πάγωμα του ν/σ καθώς θεωρούσαμε το καλοκαίρι ως την ιδανικότερη για το καθεστώς περίοδο για να κατατεθεί το ν/σ, δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε την ανησυχία μας σε ικανοποιητικό βαθμό με την πλειοψηφία των κρατουμένων και με συντρόφους εκτός των τειχών ώστε να προετοιμαστούμε καλύτερα για τη σύγκρουση με το υπουργείο.

Η πρώτη σκέψη από την πλευρά μας, όπως και την περίοδο Μαρτίου- Απριλίου που είχε εξαγγελθεί το ν/σ ήταν να προωθηθεί εξέγερση σε όσες φυλακές ήταν αυτό εφικτό, θέτοντας με αυτό τον τρόπο το ζήτημα στην κορυφή της επικαιρότητας.

Μια περίοδος αναταραχής στις φυλακές θα αναδείκνυε όχι μόνο το ζήτημα του συγκεκριμένου ν/σ αλλά και των φυλακών εν γένει. Επειδή όμως η εξέγερση δεν αρκεί για να πιέσει για την απόσυρση του ν/σ, θα ακολουθούσαν διάφορες κινήσεις (και απεργία πείνας ενδεχομένως) που θα συνέχιζαν να θέτουν το θέμα έχοντας κερδίσει εξαρχής δημοσιότητα.

Η προώθηση εξεγερτικών καταστάσεων αποτελεί για εμάς μόνιμο στόχο, όμως από τη στιγμή που υπήρχαν αντιθέσεις, η ιδέα εγκαταλείφθηκε.

Ο χρόνος εξακολουθούσε να πιέζει και η αντίσταση σε ένα τόσο βαρύ ν/σ ήταν αναντίστοιχη. Μέχρι τότε οι κινητοποιήσεις των κρατουμένων εξαντλούνταν σε κατάργηση του μεσημεριανού κλειδώματος σε κάποιες φυλακές και σε αποχές συσσιτίου, δηλαδή άνευρες κινητοποιήσεις που δεν πίεζαν στο ελάχιστο το υπουργείο. Ειδικά η αποχή συσσιτίου λόγω του χάσματος οικονομικών δυνατοτήτων μεταξύ των κρατουμένων, γρήγορα εξελίσσεται σε ταξική απεργία πείνας.

Για αυτό το λόγο καταλήγει να διασπά αντί να συσπειρώνει τους έγκλειστους των φυλακών.

Επίσης τα χρονικά δεδομένα μέχρι τη διαφαινόμενη ψήφιση του ν/σ (περίπου 2 εβδομάδες) ήταν αποτρεπτικά για την αποτελεσματική εξέλιξη μιας απεργίας πείνας με καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά και δεν θα έπληττε τη διαδικασία ψήφισης. Αυτό ήταν και το κέρδος του χρονικού ελιγμού που έκανε το υπουργείο αφού απέφυγε τις απρόβλεπτες εξελίξεις μιας πολυήμερης απεργίας πείνας από αναρχικούς.

Με αυτά τα δεδομένα θεωρήσαμε πως η προώθηση μιας μαζικής απεργίας πείνας ήταν η μόνη λύση για να παλέψουμε ουσιαστικά ενάντια στην θέσπιση φυλακών τύπου Γ΄.

Μια απεργία πείνας χιλιάδων ανθρώπων έχει πολύ διαφορετικό προφίλ από την απεργία ενός ατόμου ή μιας ομάδας με στενούς δεσμούς μεταξύ της. Η διαδικασία συνεννόησης και συντονισμού πρέπει να υπερβεί την έλλειψη κοινής αντίληψης, τις διαφυλετικές κόντρες, την τοξικοεξάρτηση, το εμπόριο ναρκωτικών και πολλά άλλα ζητήματα που λειτουργούν αποτρεπτικά.

Παρόλα αυτά, τα ζητήματα αυτά ξεπεράστηκαν, τουλάχιστον αρχικά και η πρόταση έγινε δεκτή. Στις 23/6 ανακοινώθηκε η έναρξη της απεργίας πείνας. Για 4 μέρες η συμμετοχή αυξάνονταν συνεχώς, φτάνοντας στη μέγιστη δυναμική της στις 26/6 που οι απεργοί μετρήθηκαν σχεδόν 4.500.

μετά από αυτό το σημείο, οι διασπαστικές φωνές αυξήθηκαν, προσωπικές και διαφυλετικές διαφωνίες ήρθαν στην επιφάνεια και η αρχική δυναμική άρχισε να φθίνει.

Η απόκρυψη μιας από τις μαζικότερες απεργίες πείνας από τα ΜΜΕ, που είναι το κυριότερο μέσο ενημέρωσης μέσα στις φυλακές, δημιούργησε σε πολλούς κρατούμενους μια αίσθηση ματαιότητας και μια προεξόφληση ήττας της απεργίας. Παρόλο που τονίζονταν συνεχώς ότι τα ΜΜΕ δεν είναι ουδέτερα αλλά εχθρικά και ο μόνος τρόπος να προβάλλουν τον αγώνα μας είναι να τα ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΜΕ να το κάνουν παρατείνοντας την απεργία, η απογοήτευση άρχισε να κερδίζει έδαφος.

Πτέρυγες ή ολόκληρες φυλακές σταματούσαν την απεργία παρασέρνοντας και άλλες, οπότε με τη συμπλήρωση μιας εβδομάδας η απεργία ήδη φυλλορροούσε, λίγοι κρατούμενοι συνέχιζαν και η πιθανότητα να σταματήσουν και αυτοί δεν ήταν καθόλου μικρή. Μάλιστα σε κάποιες πτέρυγες υπήρξαν προστριβές και μικροσυμπλοκές μεταξύ κρατουμένων που ήθελαν να συνεχίσουν και άλλων που προωθούσαν τη λήξη της απεργίας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα απογοήτευσης και μετά από αρκετές διαφωνίες πάρθηκε η απόφαση από τους εναπομείναντες απεργούς κρατούμενους να λήξει η απεργία.

Ο λόγος που συνταχθήκαμε κι εμείς με αυτήν την απόφαση και δε συνεχίσαμε την απεργία με όσους ενδιαφέρονταν ακόμα, έχει να κάνει με την φύση και τη διαδικασία της ίδιας της απεργίας. Είχε ξεκινήσει ένας κοινός αγώνας από κάποιους κρατούμενους με κάποιο ελάχιστο συντονισμό και ως κοινός αγώνας έπρεπε να τελειώσει. Αν από την αρχική συσπείρωση των 4.500 κρατουμένων διαχωρίζονταν λίγες δεκάδες, αναλάμβαναν αυτοί την ευθύνη για τη μετέπειτα λήξη μιας κινητοποίησης που δεν την ξεκίνησαν μόνοι τους και δεν είχε τα χαρακτηριστικά που θα τους κάλυπταν συνολικά, τόσο συνειδησιακά όσο και πολιτικά.

Η συμμετοχή ενός ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΟΥ πλήθους σε μια κοινή κινητοποίηση, αναπόφευκτα επηρεάζει όλους τους συμμετέχοντες σε αυτήν.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα κόπωσης και απαισιοδοξίας το σταμάτημα της απεργίας πριν τον πλήρη εκφυλισμό της, ήταν η καλύτερη λύση.

Η απεργία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην τελική μετριοπαθέστερη μορφή του ν/σ. Η λογική λέει πως αν η απεργία συνεχίζονταν τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της ψήφισης τα αποτελέσματα θα ήταν ευνοϊκότερα για μας.

Όμως η ιστορία δε γράφεται με υποθέσεις. Η πραγματικότητα είναι πως για 8 ημέρες οι απεργοί πείνας κρατούμενοι και οι αλληλέγγυοι εκτός των τειχών έδωσαν έναν αγώνα για ένα ζήτημα που το καθεστώς χαρακτηρίζει κομβικό. Πέρα από τα οφέλη που είχε η απεργία σε νομικό επίπεδο, πολιτικά ανέβασε τον πήχη της σύγκρουσης με το κράτος. Η ουσιαστική σημασία της απεργίας είναι ότι μιας τέτοιας σημασίας κρατική επίθεση δεν πέρασε αμαχητί ή με μόνο αντίβαρο ανέξοδες και ανούσιες κινήσεις.

Σίγουρα η πρόωρη λήξη της απεργίας και η αίσθηση ενός ανολοκλήρωτου ως προς τα αποτελέσματα, αγώνα, μας αφήνει μια πικρή γεύση που αντισταθμίζεται όμως από τη γνώση πως η έναρξη και η εξέλιξη της απεργίας με όλα τα ζητήματα που προαναφέρθηκαν ήταν κατόρθωμα.

Σε όλη την παθιασμένη αναζήτηση της ελευθερίας δε μιλάμε με όρους νίκης ή ήττας, καθώς είναι εφήμερες και δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική επαναστατική αντίληψη. Μιλάμε για σταθμούς αγώνα, για γεγονότα αντίστασης που ΑΡΧΙΖΟΥΝ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ και ΛΗΓΟΥΝ προσθέτοντας τη συμβολή τους στον πόλεμο που διεξάγεται καθημερινά και αποτελούν το έναυσμα για καινούργια γεγονότα.

Σε πρώτη φάση ακολουθεί η εφαρμογή του ν/σ και η μεταφορά μας στις φυλακές τύπου Γ΄ όταν αποφασιστεί. Για εμάς αυτό (ανάλογα και με τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουμε) ενδεχομένως να αποτελέσει αφορμή για νέες κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς τύπου Γ΄.

Η μεγάλη συμμετοχή στην απεργία κατέδειξε την πλαστότητα του καθεστωτικού διαχωρισμού μεταξύ ποινικών και πολιτικών κρατουμένων. Αν και το ν/σ στοχεύει πρώτα και κύρια στους ενσυνείδητους πολιτικούς εχθρούς του καθεστώτος, οι ποινικοί κρατούμενοι ήταν, όπως εύκολα συμπεραίνει κάποιος, η συντριπτική πλειοψηφία των απεργών, ενώ ουσιαστική ώθηση στην έναρξη της απεργίας έδωσαν οι επιμέρους απεργίες πείνας που είχαν ξεκινήσει σε κάποιες φυλακές από ποινικούς κρατούμενους κάποιες μέρες νωρίτερα.

Κλείνοντας αυτή τη δημόσια τοποθέτηση δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στη στάση τόσο της σωφρονιστικής υπηρεσίας όσο και των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Η μεν υπηρεσία τήρησε εξ αρχής ποντιοπιλατική στάση.

Ενώ σε όλες σχεδόν τις φυλακές η ιατρική νοσηλευτική περίθαλψη ήταν ανύπαρκτη, η υπηρεσία αδιαφορούσε διακινδυνεύοντας κάποιον αιφνίδιο θάνατο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στις φυλακές Κορυδαλλού, τις μεγαλύτερες της χώρας, υπήρχε 1 γιατρός για σχεδόν 1.500 απεργούς και μάλιστα μόνο πρωινές ώρες. Οι κρατούμενοι πραγματοποιούσαν μόνοι τους τις αναγκαίες μετρήσεις. Όσοι αισθάνονταν αδυναμία και πήγαιναν στο νοσοκομείο των φυλακών εκβιάζονταν για λήψη διαλύματος γλυκόζης και ξαναγύριζαν στη φυλακή. Προφανής σκοπός της υπηρεσίας ήταν η αποφυγή μεταφοράς απεργών σε εξωτερικά νοσοκομεία για να μην διαρρεύσει το θέμα. Ήταν σίγουρο πως η μεταφορά κρατουμένων απεργών σε νοσοκομεία θα μπλόκαρε το σύστημα και η δημοσιοποίηση της απεργίας πείνας θα ήταν αναπόφευκτη. Δυστυχώς η μικρή διάρκεια έκανε αποτελεσματικά αυτή την τακτική.

Η προκλητική στάση της υπηρεσίας απογειώθηκε με την κήρυξη στάσης εργασίας για 4 μέρες στερώντας από τους κρατούμενους τα επισκεπτήρια. Οι ανθρωποφύλακες πατώντας στην κινητοποίηση των κρατουμένων εκβίαζαν το υπουργείο για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα της πρόσληψης παραπάνω προσωπικού και της ένταξης τους στα βαρέα επαγγέλματα.

Όπως προαναφέρθηκε, τα καθεστωτικά ΜΜΕ προτίμησαν να σιωπήσουν, θάβοντας μια από τις μεγαλύτερες σε συμμετοχή απεργίες πείνας στην Ελλάδα, προκειμένου να απομονωθεί ο αγώνας των κρατουμένων. Απέκρυψαν όχι μόνο την απεργία αλλά και τις κινήσεις αλληλεγγύης, όπως την πορεία στις 28/6 και την παρέμβαση στο σπίτι του πρωθυπουργού. Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος και δεν περιμέναμε κάτι άλλο. Θα κάνουμε όμως μια ονομαστικά αναφορά στο παπαγαλάκι του συγκροτήματος Αλαφούζου, Γιάννη Σουλιώτη, ο οποίος μέσα από τη στήλη του στην Καθημερινή ειρωνεύτηκε και συκοφάντησε τον αγώνα μας.

Αυτή η απεργία ήταν για τους περισσότερους από εμάς η πρώτη συλλογική κινητοποίηση κρατουμένων τέτοιου βεληνεκούς που συμμετείχαμε, και ως τέτοια μας αφήνει πιο πλούσιους σε εμπειρίες αγώνα. Είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη για την ενδυνάμωση της σύνδεσής μας με άλλους κρατούμενους, που θα αξιοποιηθεί σε νέους αγώνες ενάντια στην ίδια την ύπαρξη των φυλακών, στον διαρκή αγώνα για την ελευθερία.

Στέλνουμε συντροφικούς χαιρετισμούς σε όσους ένωσαν τη φωνή τους με τη δική μας και την πέρασαν πάνω από τα τείχη.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗΣ

Δ.Α.Κ.

[Θεσσαλονίκη] Ανάληψη ευθύνης για επίθεση με γκαζάκια σε τράπεζα

Όταν ο εχθρός δείχνει να στέκεται δυνατός χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για να συντρίψει καθετί αντίθετο τότε η επίθεση προς αυτόν, τα σύμβολα και τις υποδομές του είναι μονόδρομος. Όπου και αν κοιτάξουμε διακρίνουμε διαφόρων μορφών εξουσίες, είτε λέγεται μπάτσος, δικαστής, είτε σχολείο, τράπεζα, εκκλησία, φυλακή. Θεσμοί ενός σάπιου συστήματος που καθημερινά μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Η πραγματική τους αξία θα φανεί με την καταστροφή τους και μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια θα αναδειχθεί η ομορφιά τους. Άλλοι συμβιβασμοί δεν χωράνε στο εδώ και στο τώρα. Την θέση τους ας πάρουν η αποφασιστικότητα και ο συνεχής αγώνας.

Στον ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγεται, όταν δεν γίνεται η άμεση χρήση των όπλων τότε επιστρατεύονται άλλα μέσα προκειμένου να χτυπηθεί το μυαλό και η ψυχή του κάθε αμετανόητου επαναστάτη. Οι νέες φυλακές υψίστης ασφαλείας σκοπεύουν σε αυτό ακριβώς, στην εξόντωσή του. Με τη σειρά τους δικαστές κ εισαγγελείς καταδικάζουν εκδικητικά σε πολύχρονες ποινές. Το ρόλο της επιβεβαίωσε η εισαγγελέας Όλγα Σμυρλή στη δίκη για την ληστεία της ΑΤΕ (πλέον Πειραιώς) στον Πυργετό Λάρισας χαρίζοντας απλόχερα από 16 χρόνια στους Γ.Ναξάκη και Γ.Σαραφούδη, με μοναδικό στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα.

Είτε οι δυο σύντροφοι συμμετείχαν στην ληστεία είτε όχι, είμαστε μαζί τους και τους αφιερώνουμε την επίθεση στην τράπεζα Πειραιώς τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Σεπτεμβρίου στις Συκιές Θεσσαλονίκης. Η πράξη αυτή είναι μια μικρή ένδειξη αλληλεγγύης και ένα μήνυμα ότι όλα συνεχίζονται…

Ο καθένας ας αγωνιστεί με τον τρόπο, τη δυναμική και τα μέσα που κατέχει μέχρι το τέλος, μέχρι την ολική απελευθέρωση.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ Ν.ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ Π.ΡΟΥΠΑ

ΜΙΑ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

[Φυλακές Διαβατών] Ανάληψη πολιτικής ευθύνης του Νίκου Μαζιώτη για την επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα στην Τράπεζα της Ελλάδας

Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα για την επίθεση της οργάνωσης με 75 κιλά εκρηκτικά στις 10 Απριλίου του 2014 στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, όπου στεγάζεται και το γραφείο του μόνιμου αντιπρόσωπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα. Η επίθεση αυτή είναι μια απάντηση στην πολιτική γενοκτονίας που έχει επιβληθεί στο λαό εδώ και τέσσερα χρόνια από το υπερεθνικό κεφάλαιο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ελληνικού κράτους. Η πολιτική ευστοχία αυτής της ενέργειας ήταν τέτοια που έπληξε όχι μόνο ένα μηχανισμό επιβολής της πολιτικής λεηλασίας του υπερεθνικού κεφαλαίου, αφού η Τράπεζα της Ελλάδας είναι παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχει έδρα τη Φρανκφούρτη, αλλά και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς, η οποία έχει εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές συστημικές τράπεζες και πρωταγωνίστησε στη λεηλασία του λαού, επωφελούμενη από τα μνημόνια.

Αυτή η επίθεση είναι συνέχεια της στρατηγικής της οργάνωσης, η οποία είχε εκπονηθεί το 2008 και είχε ως αιχμή τη συστημική κρίση. Η στρατηγική αυτή αποσκοπεί να χτυπήσει υποδομές του υπερεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, θεσμούς και πρόσωπα που ευθύνονται για την κρίση και την πολιτική διάσωσης του συστήματος. Η πολιτική διάσωσης του συστήματος και της ελληνικής οικονομίας δεν αφορά παρά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, αφορά την υπερεθνική άρχουσα τάξη και τους ισχυρούς δανειστές της χώρας, αφορά τις δομές και τους θεσμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αφορά τα κράτη και το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αφορά τους κάθε λογής λακέδες του καθεστώτος που το στηρίζουν με κάθε τίμημα. Αφορά μια αισχρή μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτούς που δεν αφορά αυτή η σωτηρία, και που αντιθέτως πλήρωσαν και πληρώνουν με αίμα τη σωτηρία του συστήματος από την κρίση, είναι η πλειοψηφία του λαού.

Βάσει αυτής της στρατηγικής επιδιώκαμε χτυπήματα όχι τόσο συμβολικά, όσο χτυπήματα σαμποτάζ που στόχευαν την όσο γίνεται μεγαλύτερη καταστροφή υποδομών του συστήματος, όπως παραδείγματος χάριν τραπεζών ή εταιρειών. Γι’ αυτό και στις επιθέσεις που ακολούθησαν χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών με σκοπό να σαμποτάρουμε και να υπονομεύσουμε τη δραστηριότητα τραπεζών ή εταιρειών κολοσσών στη χώρα. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής καμπάνιας, ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε το 2009, πέρα από την ένοπλη επίθεση εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια που είχε γίνει ως αντίποινα στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τέσσερις επιθέσεις: την απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στην Κηφισιά με 125 κιλά εκρηκτικά, την επίθεση σε υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, την ανατίναξη υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη, την επίθεση με 150 κιλά εκρηκτικά στο Χρηματιστήριο Αθηνών.

Τον Μάρτιο του 2010, η απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου στη Δάφνη, κατά την οποία σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, έγινε για να πραγματοποιηθεί μια επίθεση στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει το μνημόνιο, για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του υπερεθνικού κεφαλαίου, η χούντα της Τρόικας και του ελληνικού κράτους. Ο Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του για να γίνει η κρίση ευκαιρία για την κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας είναι αφιερωμένη σε αυτόν και η ανάληψη έγινε στο όνομά του, Κομάντο Λάμπρος Φούντας. Γιατί η καλύτερη απόδοση τιμής σε ένα σύντροφο που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα είναι η συνέχιση του ίδιου του αγώνα για τον οποίο έπεσε πολεμώντας.

Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, στις 10 Απρίλη 2014, επιλέχθηκε να γίνει την ίδια μέρα που το ελληνικό κράτος, μετά από πέντε χρόνια αποκλεισμού, βγήκε στις αγορές να δανειστεί, παίρνοντας έτσι την επιβράβευση για την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόστηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια από τους φασίστες της Τρόικας και του ελληνικού κράτους. Ήταν μια απάντηση-υποδοχή στην εκπρόσωπο της επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της λιτότητας που επιβάλλονται στην Ευρώπη, στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, η οποία θα ερχόταν την επομένη για να επιβραβεύσει την «επιτυχία» του ελληνικού πειράματος, χαϊδεύοντας τα αυτιά του Έλληνα υποτελούς κουίσλινγκ, πρωθυπουργού Σαμαρά.

Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν μια απάντηση στην πολιτική της μαζικής κοινωνικής εκκαθάρισης πλεονάζοντος πληθυσμού και πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, αυτούς που το σύστημα δεν τους χρειάζεται και τους πετά στα σκουπίδια, θεωρώντας τους περιττούς. Ήταν μια απάντηση στην πολιτική των μαζικών δολοφονιών, των ανθρωποθυσιών και της κοινωνικής ευθανασίας, όπου 4.000 άνθρωποι θέτουν τέρμα στη ζωή τους γιατί τους στέρησαν τα πάντα και μαζί την αξιοπρέπειά τους, ενώ χιλιάδες αργοπεθαίνουν από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, τη στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ήταν μια απάντηση στην πολιτική που οδήγησε 5.000.000 ανθρώπους στα όρια της φτώχειας, 2.500.000 στην απόλυτη εξαθλίωση, 1.500.000 στην ανεργία, τη στιγμή που χιλιάδες τρέφονται από τα σκουπίδια και τα συσσίτια, χιλιάδες είναι οι άστεγοι, ενώ αρκετές χιλιάδες ακόμα έχουν χάσει τα σπίτια τους λόγω χρεών.

Ο ελληνικός λαός υφίσταται απώλειες πολέμου σε καιρό ειρήνης την ίδια ώρα που οι δανειστές του υπερεθνικού κεφαλαίου, τα μέλη των κλιμακίων της Τρόικας, οι εγχώριοι τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι μνημονιακοί βουλευτές, ζουν πλουσιοπάροχα, προστατευόμενοι από τα ένοπλα σκυλιά της αστυνομίας. Όσο λοιπόν και αν το καθεστώς και οι λακέδες του προσπαθούν να με παρουσιάσουν ως εγκληματία και τρομοκράτη και να πείσουν ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα στρέφεται κατά της κοινωνίας, πολλοί από το λαό δεν ξεγελιούνται και γνωρίζουν ότι αυτοί που τους τρομοκρατούν, τους ληστεύουν, τους δολοφονούν, τους καταδικάζουν στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον αργό θάνατο είναι η κυβέρνηση, το κράτος, οι καπιταλιστές και οι τραπεζίτες, η ντόπια και διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ. Επιπλέον, αναγνωρίζουν ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι προς όφελος των φτωχών και του λαού και στρέφεται κατά των δημίων του. Ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι αντίσταση, είναι μια απάντηση, μια προσπάθεια να επιστραφεί η βία και η τρομοκρατία εναντίον των εχθρών του λαού.

Από το 2003 αγωνίζομαι με συνέπεια στις τάξεις του Επαναστατικού Αγώνα. Ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε μέχρι σήμερα 17 επιθέσεις βομβιστικές ή ένοπλες. Επιθέσεις σε δικαστήρια, σε αστυνομικά τμήματα και αστυνομικές δυνάμεις, επιθέσεις στα Υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, εναντίον του πρώην υπουργού Δημοσίας Τάξεως Βουλγαράκη, εναντίον της Πρεσβείας των ΗΠΑ, επιθέσεις σε τράπεζες πολυεθνικές και ελληνικές, στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Από το 2003 είμαι μέλος μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης που διεξάγει ένα δυναμικό αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για την κοινωνική επανάσταση. Με τη δράση και το λόγο της η οργάνωση έγραψε και εξακολουθεί να γραφεί σημαντικές σελίδες στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

Τον Απρίλιο του 2010 συνελήφθηκα στα πλαίσια της κατασταλτικής επιχείρησης του κράτους εναντίον της οργάνωσης, ένα μήνα μετά την ένοπλη συμπλοκή στη Δάφνη μεταξύ μελών του Επαναστατικού Αγώνα και αστυνομικών, κατά την οποία σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας. Ο Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης, σε απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου που θα χρησίμευε σε επίθεση, σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της πολιτικής διάσωσης του συστήματος. Σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της πιο άγριας επίθεσης του υπερεθνικού κεφαλαίου και του κράτους εναντίον του λαού.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην οργάνωση και υπερασπίστηκα όλες τις επιθέσεις που έχει πραγματοποιήσει, καθώς και το σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Για τη στάση μου αυτή καταδικάστηκα, μαζί με τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, στη δίκη που έγινε εναντίον της οργάνωσης –δίκη η οποία διεξήχθη μετά την παρέλευση του 18μηνου και ενώ είχαμε αποφυλακιστεί– σε πενήντα χρόνια κάθειρξη ή σε 25 χρόνια εκτιθείσα ποινή. Αρκετό καιρό πριν την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης, και αφού είχαμε σταθεί απόλυτα συνεπείς απέναντι στο Ειδικό Δικαστήριο υπερασπιζόμενοι τον Επαναστατικό Αγώνα και τις ενέργειες που πραγματοποίησε, υπερασπιζόμενοι τον ένοπλο αγώνα ως άρρηκτο κομμάτι του αγώνα και του κινήματος για την κοινωνική επανάσταση, μαζί με τη συντρόφισσα Ρούπα αποφασίσαμε να σπάσουμε τους περιοριστικούς όρους και να περάσουμε στην παρανομία.

Επιλέξαμε την παρανομία όχι μόνο για να είμαστε ελεύθεροι και να αποφύγουμε τη φυλακή, αλλά πρωτίστως για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα μέσα στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική επανάσταση, για να βοηθήσουμε να αφυπνιστεί ο λαός, να κατανοήσει ότι η επανάσταση, η ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, είναι η μόνη ρεαλιστική λύση και πρόταση στα δεινά του. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό και την αναρχία.

Για μένα και τη συντρόφισσα Ρούπα τίποτα δεν τελείωσε με τις συλλήψεις μας. Αντιθέτως, όχι μόνο διατηρήσαμε ζωντανό τον Επαναστατικό Αγώνα μετά τη σύλληψή μας, κατά τη διάρκεια της προφυλάκισης και της δίκης, αλλά ήμασταν πεπεισμένοι ότι η ένοπλη επαναδραστηριοποίηση της οργάνωσης ήταν και είναι αναγκαία στις υπάρχουσες συνθήκες. Μετά την σύλληψή μου στις 16 Ιουλίου, όπου συνελήφθηκα τραυματισμένος μετά από ένοπλη συμπλοκή και καταδίωξη στο Μοναστηράκι και ως κρατούμενος πλέον, παραμένω μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, παραμένω πιστός στις αρχές και στη στρατηγική της οργάνωσης και από τη φυλακή υποστηρίζω τη συνέχιση της δράσης της οργάνωσης.

Η στρατηγική δράσης του Επαναστατικού Αγώνα αποσκοπεί στο να διαμορφώσει ένα ασταθές και ανασφαλές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον για τις επενδύσεις του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, ένα ασταθές και ανασφαλές περιβάλλον για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της περιουσίας του λαού στα κοράκια της υπερεθνικής και ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Την περίοδο από την υπογραφή του 1ου μνημονίου τον Μάιο του 2010 ως το καλοκαίρι του 2012, οι μεγάλες και μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, που συνοδεύτηκαν από βίαιες συγκρούσεις κομματιών της νεολαίας και του λαού με τους πραιτοριανούς του καθεστώτος, δεν κατάφεραν στο ελάχιστο να φρενάρουν τα αντιλαϊκά και αντικοινωνικά μέτρα των κυβερνήσεων και την άγρια επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου. Σε αυτή την περίοδο αποδείχτηκε αφενός η έλλειψη ενός επαναστατικού κινήματος που θα εκμεταλλευόταν τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί από την απονομιμοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος και που θα ήταν ικανό να δώσει απαντήσεις, να έχει προτάσεις και πρόγραμμα, να οργανώσει το λαό και να επιχειρήσει την ένοπλη ανατροπή και επανάσταση και αφετέρου αποδείχτηκε η έλλειψη της ένοπλης δράσης που σε συνδυασμό με τις λαϊκές κινητοποιήσεις θα έπαιζε αποσταθεροποιητικό ρόλο σε ένα ήδη παραπαίον σύστημα.

Ως Επαναστατικός Αγώνας έχουμε διατυπώσει την άποψη ότι ο ένοπλος αγώνας αποσκοπεί στην προοπτική ενός ανατρεπτικού κινήματος που «μπορεί να παίξει το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας, να διαμορφώσει το αναγκαίο πολιτικό έδαφος για να μπορεί να αναπτυχθεί ένα κοινωνικά διευρυμένο ταξικό και πολιτικό ρεύμα ικανό να επιχειρήσει την ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του καθεστώτος και να πραγματώσει την κοινωνική επανάσταση». Τη διετία 2010-2012 δεν υπήρξαν πιο ευνοϊκές συνθήκες για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα. Τα επόμενα δύο χρόνια, εφόσον η ευκαιρία της ανατροπής έμεινε ανεκμετάλλευτη, το παραπαίον σύστημα έχει σχετικά σταθεροποιηθεί.

Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός, αλλά και ο ευρύτερος αντικαπιταλιστικός χώρος, δεν έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτές τις συνθήκες ως όφειλαν. Οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις της περιόδου 2010-2012 εξάντλησαν τη δυναμική τους και έδειξαν τα όριά τους, χωρίς να μπορέσουν να σταματήσουν την πολιτική των μνημονίων. Τραγική υπενθύμιση των αδιεξόδων των κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου και του «κινήματος των αγανακτισμένων» ήταν η αυτοκτονία του αγωνιστή Δημήτρη Χριστούλα, ο οποίος αυτοπυροβολήθηκε τον Απρίλιο του 2012 στο σημείο που γινόταν η Λαϊκή Συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος. Ο Χριστούλας πέθανε δίνοντας το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα ότι μόνο μία ένοπλη κοινωνική επανάσταση μπορεί να ανατρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονταν και να ανατρέψει το καθεστώς, ευχόμενος ότι «η νεολαία θα πάρει τα καλάσνικωφ και θα κρεμάσει τους προδότες στην πλατεία Συντάγματος…».

Στο αμέσως επόμενο διάστημα τη σκυτάλη πήρε η καθίζηση των κοινωνικών αντιστάσεων, ενώ ο λαός αποσύρθηκε από τους δρόμους. Τη σκυτάλη των κοινωνικών αντιστάσεων πήρε το στημένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι όπου αφενός η κυβέρνηση Σαμαρά, σε συνεργασία με τους εταίρους της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αναλαμβάνοντας τον Ιούνιο του 2012 τη διαχείριση της κρίσης, συνεχίζει με μεγαλύτερη οξύτητα και σφοδρότητα την αντιλαϊκή και αντικοινωνική επίθεση για λογαριασμό της υπερεθνικής ελίτ και των δανειστών και όπου, αφετέρου, η αξιωματική αντιπολίτευση του τυχοδιωκτικού, αλλοπρόσαλλου και αντιφατικού ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κεφαλοποιήσει την κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια για να αναλάβει αυτός τη διαχείριση της κρίσης και τον «εξανθρωπισμό» του συστήματος.

Δυστυχώς αρκετοί αναρχικοί, αποδεικνύοντας την απουσία ισχυρής πολιτικής βούλησης για αγώνα με προοπτική την ανατροπή και την επανάσταση, είναι διατεθειμένοι να ψηφήσουν ΣΥΡΙΖΑ έχοντας την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς και ότι θα αλλάξουν ευνοϊκά τα πράγματα σε σχέση με τους πολιτικούς κρατούμενους και τους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όταν χάνονται ευκαιρίες για ανατροπή, ή περνούν ανεκμετάλλευτες, τη σκυτάλη παραλαμβάνουν η αντίδραση και η αντεπανάσταση. Η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοσε μετά την εκλογή της μια φασιστική και ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και το «νόμος και τάξη» απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις. Δεν υπήρξε απεργία εργαζομένων που να μην κηρύχθηκε παράνομη και καταχρηστική, όπως εκείνες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τους ναυτεργάτες, ενώ ανακαταλήφθηκε η Χαλυβουργία από τα ΜΑΤ μετά από πολύμηνη απεργία και κατάληψη του εργοστασίου από τους εργαζόμενους.

Το ίδιο διάστημα έχουμε τη ραγδαία άνοδο του νεοναζιστικού κόμματος, της Χρυσής Αυγής, το οποίο μπήκε στη Βουλή συσπειρώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι των απογοητευμένων ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, της ευρύτερης λαϊκής δεξιάς, του κέντρου κ.ά. Παρά τις αντιευρωπαϊκές και αντιμνημονιακές διακηρύξεις της για να ξεγελά τους εθνικά πληγωμένους ψηφοφόρους, ο αποκλειστικός ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι αυτός της δύναμης κρούσης στην υπηρεσία του κεφαλαίου για την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του και την εξόντωση εξαθλιωμένων μεταναστών εργατών, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Παρά τη σχετική σταθεροποίηση του καθεστώτος στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια, τίποτα δεν τελείωσε. Η καπιταλιστική μηχανή, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως, εξακολουθεί να είναι μπλοκαρισμένη. Παρά τις διακηρύξεις της ελληνικής κυβέρνησης, η πολιτική των μνημονίων ήρθε για να μείνει σε μόνιμη βάση. Το τέλος της κρίσης δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα, με το ελληνικό χρέος να μην είναι βιώσιμο, αφού έχει εκτιναχθεί με τα προγράμματα διάσωσης και τα μνημόνια από το 129% του ΑΕΠ το 2009, στο 176% του ΑΕΠ το 2013. Ουσιαστικά, αυτό που διακυβεύεται είναι το τέλος της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η διαδικασία της οποίας έχει μπλοκάρει με την κρίση, και το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα στο ίδιο το σύμπλεγμα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχουν συγκρούσεις και ανταγωνισμοί, πληθαίνουν οι φωνές των ευρωσκεπτικιστών οι οποίο υποστηρίζουν την επαναφορά του status της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού κράτους. Πρωταγωνιστές αυτής της τάσης είναι οι εθνικιστές, ακροδεξιοί και φασίστες, των οποίων η άνοδος φάνηκε στις τελευταίες ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, όπου το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία βγήκε πρώτο, όπως και οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές, ενώ στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή βγήκε τρίτο κόμμα αυξάνοντας τα ποσοστά της.

Ως αναρχικοί, ως Επαναστατικός Αγώνας, στην τελευταία προκήρυξη με την οποία αναλάβαμε την ευθύνη για την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας έχουμε καταθέσει τη δική μας οπτική για τις θέσεις και τις προτάσεις που πρέπει να έχει ένα επαναστατικό κίνημα προς την κατεύθυνση της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Κατά την άποψή μας ένα επαναστατικό κίνημα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα, ξεκάθαρες πολιτικές προτάσεις, με σκοπό να πείσει το λαό, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, για την αναγκαιότητα της επανάστασης, αφού τα συμφέροντα του λαού, της τάξης των εργαζομένων και των φτωχών ταυτίζονται με την αναγκαιότητα της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Γι’ αυτό και στην τελευταία προκήρυξη δημοσιεύσαμε μία επαναστατική πλατφόρμα που να περιέχει τις προτάσεις και τις θέσεις που κατά την γνώμη μας πρέπει να έχει ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα, επιδιώκοντας παράλληλα να ανοίξει και ένας διάλογος πάνω στις θέσεις εκείνες που αποτελούν προϋπόθεση για την οργάνωση ενός κινήματος.

Ένα πολιτικό πρόγραμμα είναι απαραίτητο, γιατί πέρα από το γεγονός ότι εμπεριέχει τις θέσεις για μια αταξική κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, είναι ταυτόχρονα και απαραίτητο όπλο για την καταπολέμηση και αποδόμηση των πολιτικών θέσεων και προτάσεων των καθεστωτικών κομμάτων, όπως π.χ. των σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ή των αδιεξόδων του εναλλακτισμού που χαρακτηρίζουν τάσεις μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Στην εποχή μας, εν μέσω κρίσης, δεν είναι λίγα τα αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικά εγχειρήματα τα οποία βρίσκονται εκτός κρατικού πλαισίου, όμως η μη σύνδεσή τους με ένα σχέδιο επαναστατικής προοπτικής, καταστροφής του καπιταλισμού και του κράτους και συνολικής ανάληψης της διαχείρισης όλων των κοινωνικών υποθέσεων από το λαό, τα περιορίζει αποκλειστικά στο ρόλο της φιλανθρωπίας και της αυτοδιαχείρισης της φτώχειας. Μια τέτοιου είδους αυτοδιαχείριση είναι ως ένα μεγάλο βαθμό ανεχτή και αφομοιώσιμη, όπως έχει δείξει το παράδειγμα της Αργεντινής, όπως είναι αφομοιώσιμη και από καθεστωτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος συμπεριλαμβάνει την αυτοδιαχείριση μέσα στο πολιτικό του πρόγραμμα.

Οποιοδήποτε εγχείρημα (καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, κοινωνικά ιατρεία κλπ) μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, δεν συνδέεται με την κοινωνική βάση, είναι εσωστρεφές και αυτάρεσκο, είναι εναλλακτικό και δεν έχει επαναστατική προοπτική. Ακόμα και ο ένοπλος αγώνας που έχει αναφορά στον ατομικισμό και τον αντικοινωνισμό είναι εσωστρεφής δράση, είναι μεν μια εξεγερτική ατομικιστική δράση δεν θα μπορούσε όμως να έχει επαναστατική προοπτική, αφού η επανάσταση είναι αναγκαστικά κοινωνική και άρα δεν μπορεί παρά να έχει κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά. Μια τέτοιου είδους δράση δεν μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, δεν μπορεί να αποτελέσει κοινωνική πρόταση, άρα δεν μπορεί να διαχυθεί για να θέσει το ζήτημα της προοπτικής της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Η κοινωνική αυτοδιαχείριση για να είναι πραγματικά επαναστατική δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα ρόλο περιφερειακών «νησίδων ελευθερίας» σε έναν ωκεανό καπιταλιστικού εδάφους, αλλά πρέπει να καταλάβει ολόκληρο το κοινωνικό έδαφος.

Είναι μη ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι η ύπαρξη πολλών τέτοιων νησίδων αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων μπορούν να «περικυκλώσουν» το κράτος και το κεφάλαιο και τελικά να ανατρέψουν το καθεστώς. Για να ανατραπεί το καθεστώς είναι απαραίτητη η ένοπλη έφοδος, η ένοπλη επίθεση για την κατάληψη του εδάφους του εχθρού, των οχυρών του εχθρού –κοινοβούλιο, υπουργεία, τράπεζες, επιχειρήσεις–, ενώ είναι απαραίτητος ο αφοπλισμός των αστυνομικών τμημάτων και των ενόπλων δυνάμεων του καθεστώτος. Είναι επίσης μη ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μια επανάσταση θα είναι βιώσιμη αν επιχειρηθεί και περιοριστεί στα εθνικά σύνορα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι δανειστές θα εξαπέλυαν ένα εξοντωτικό οικονομικό εμπάργκο, ενώ φυσικά δεν αποκλείεται μια ένοπλη επέμβαση. Άλλωστε το ΝΑΤΟ έχει προβλέψει τέτοιου είδους επεμβάσεις στο έδαφος χώρας-μέλους για την αποκατάσταση της τάξης. Γι’ αυτό σε μια τέτοια περίπτωση ο ελληνικός λαός θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αποκρούσει με τα όπλα τους μισθοφόρους της υπερεθνικής ελίτ. Μια επανάσταση στην Ελλάδα θα αποτελούσε μια βόμβα στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα είναι φωτεινό παράδειγμα για τους λαούς της Ευρώπης αλλά και για όλο τον κόσμο.

Ας κάνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα την αρχή για μια διεθνή κοινωνική επανάσταση. Αξίζει να αγωνιστούμε και εν ανάγκη να πεθάνουμε για αυτή.

Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Διαβατών

Ανακοίνωση συγγενών και φίλων κρατουμένων

Είμαστε οι ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ και ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ.

Εμείς που κάποια μέρα, στερηθήκαμε βίαια την αγκαλιά, τη στοργή, την προστασία, τη συντροφιά, τη φιλία, των ανθρώπων που το κράτος έχει στερήσει την ελευθερία τους.

Εμείς, με αφορμή την ψήφιση του τερατουργήματος που λέγεται νόμος για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αγωνιζόμενοι για την με κάθε δυνατό μέσο υποστήριξή τους.

Αναγνωρίζοντας ότι, ιστορικά καμιά φυλακή δεν σωφρόνισε ποτέ και κανέναν και πιστεύοντας στην οριστική κατάργηση αυτού του απαρχαιωμένου θεσμού, στεκόμαστε συμπαραστάτες:

– Στους πολιτικούς κρατούμενους , αναρχικούς και κομμουνιστές.

– Στους ποινικούς που στέκονται με αγωνιστική αξιοπρέπεια μέσα στη φυλακή (όχι στους ρουφιάνους, πρεζέμπορους, καταδότες, συνεργάτες της εξουσίας, όπως και μέλη η συντηρητές των κυκλωμάτων βίας).

Αν και η έμπρακτη υποστήριξη προς τους κρατούμενους μπορεί στο μέλλον να αποκτήσει, ανάλογα με τις δυνάμεις μας, πολλές μορφές, ξεκινάμε με τις παρακάτω πρακτικές.

1) Δημοσιοποιώντας νόμους και διατάξεις που σκοπό έχουν τη συνολική επίθεση του κράτους εναντίον των κρατουμένων (νόμος για φυλακές τύπου Γ κ.λπ.)
2) Παρακολουθώντας τους δικαστικούς τους αγώνες (δίκες – μεταγωγές – αιτήσεις αποφυλάκισης – προσφυγές – νοσηλείες) και δημοσιοποιώντας κάθε αυθαίρετη μεθόδευση της δικαστικής εξουσίας σε βάρος τους.
3) Καταγγέλλοντας τις κάθε λογής αυθαιρεσίες του σωφρονιστικού-αστυνομικού συστήματος και τις γενικότερες συνθήκες κράτησής τους.
4) Παρεμβαίνοντας άμεσα για θέματα που αφορούν την υγεία τους και τις ελλείψεις σε στοιχειώδεις ανάγκες.

Κάθε μέσο και τρόπος δημόσιας προβολής, ενημέρωσης και καταγγελίας θα χρησιμοποιηθεί.

Ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη σας
Συγγενείς και φίλοι κρατουμένων

Αν θέλετε να μαθαίνετε για μας ή να επικοινωνήσετε μαζί μας στείλτε το mail σας στη διεύθυνση μας: sygeneis-filoi@espiv.net