Το πρωί 30/12 γίνεται η μεταγωγή του συντρόφου Ν.Μαζιώτη στις φυλακές τύπου Γ στον Δομοκό σε μια προσπάθεια να ξεκινήσει και επίσημα η λειτουργία τους.
Εμείς αντανακλαστικά το ίδιο βράδυ βανδαλίσαμε με μπογιές και συνθήματα το νομικό συμβούλιο του κράτους – δικαστικό γραφείο βέροιας και σαμποτάραμε 4 μηχανήματα αυτόματης ανάληψης.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
Μετά από επικοινωνία του Νίκου Μαζιώτη με σύντροφο, πληροφορηθήκαμε ότι σήμερα 30/12/14 πραγματοποιήθηκε η μεταγωγή του στις φυλακές τύπου Γ στον Δομοκό. Ο σύντροφος βρίσκεται σε μια πτέρυγα μόνος του. Το ηθικό του είναι ακμαιότατο.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,
τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
*
Η νέα διεύθυνση αλληλογραφίας του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη:
Νίκος Μαζιώτης
Γενικό Κατάστημα Κράτησης Δομοκού, Ε Πτέρυγα, 35010 Δομοκός, Φθιώτιδα (Ελλάδα)
4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 / ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 17 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ:
Ο Θεόφιλος Μαυρόπουλος καταδικάστηκε για συμμετοχή στη ΣΠΦ και για δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση.
Καταδικάστηκαν επίσης τα μέλη της ΣΠΦ που δεν είχαν ως τώρα καταδικαστεί για συμμετοχή. Για όσους είχαν ήδη καταδικαστεί σε προηγούμενες δίκες η δίωξη κρίθηκε απαράδεκτη.
Για τα βομβοδέματα καταδικάστηκαν όλοι (πλην του Χάρη Χατζημιχελάκη, που απαλλάχτηκε γιατί ήταν στη φυλακή) για τρεις εκρήξεις και 9 απόπειρες έκρηξης, όπως και για κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών μηχανισμών.
Η Όλγα Οικονομίδου και ο Παναγιώτης Αργυρού καταδικάστηκαν και για διακεκριμένη οπλοκατοχή για την υπόθεση του Βόλου.
Οι Κώστας Σακκάς, Γιώργος Καραγιαννίδης και Αλέξανδρος Μητρούσιας καταδικάστηκαν για διακεκριμένη οπλοκατοχή. Ο (καταζητούμενος απ’ τις Αρχές) Κ. Σακκάς καταδικάστηκε και για συμμετοχή στη ΣΠΦ, ενώ για τους Καραγιαννίδη και Μητρούσια η κατηγορία κρίθηκε απαράδεκτη, γιατί έχουν ήδη καταδικαστεί στη λεγόμενη δίκη Χαλανδρίου.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης απαλλάχτηκε από την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ (λόγω δεδικασμένου, επειδή είχε απαλλαγεί στη δίκη για τη ληστεία στον Βελβεντό) και από την κατηγορία της οπλοκατοχής (υπόθεση Βόλου). Ωστόσο καταδικάστηκε για πράξεις (πλαστογραφίας) ενταγμένες στο πλαίσιο του 187Α.
Ο Δημήτρης Πολίτης δικάζεται σ’ αυτήν τη δίκη μόνο για τα πλημμελήματα (για τα κακουργήματα η υπόθεση έχει διαχωριστεί, και δικάζεται μόνος του σε άλλο τρομοδικείο). Κρίθηκε ένοχος για απλή οπλοκατοχή (υπόθεση Βόλου).
Η Στέλλα Αντωνίου απαλλάχτηκε από την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ, αλλά καταδικάστηκε για απλή συνέργεια σε διακεκριμένη οπλοκατοχή και προπαρασκευαστική πράξη πλαστογραφίας. Της επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 6 ετών, κατά συγχώνευση. Η έφεσή της έχει ανασταλτικό χαρακτήρα λόγω λευκού ποινικού μητρώου. Έτσι, η Στ. Αντωνίου αφέθηκε ελεύθερη.
Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος απαλλάχτηκε από την κατηγορία της συμμετοχής και καταδικάστηκε για δύο πλημμελήματα (κρίθηκε ένοχος για απλή οπλοκατοχή). Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 6 μηνών και πρόστιμο 586 ευρώ, με τριετή αναστολή λόγω λευκού ποινικού μητρώου. Έτσι, και αυτός αφέθηκε ελεύθερος.
29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014 / ΠΟΙΝΕΣ:
Οι συνήγοροι, παίρνοντας τον λόγο μετά την πρόταση του εισαγγελέα, έκαναν αναφορά κυρίως στο οξύμωρο γεγονός ότι, ενώ η κατηγορία για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση με βάση το άρθρο 187Α ΠΚ κηρύχθηκε απαράδεκτη λόγω εκκρεμοδικίας από το εν λόγω δικαστήριο για την πλειοψηφία των κατηγορουμένων (εκτός του Κ. Σακκά και του Θ. Μαυρόπουλου), οι υπόλοιπες κατηγορίες που υπάρχουν παρέμειναν χαρακτηρισμένες ως πράξεις ενταγμένες στο πλαίσιο του 187Α, και ως εκ τούτου λύνουν τα χέρια στο τρομοδικείο να καταλήξει σε μεγαλύτερες ποινές. Με δήλωσή τους τα μέλη της ΣΦΠ Μ. Νικολόπουλος, Γ. Πολύδωρος και Χ. Χατζημιχελάκης ανέφεραν ότι δε θα σχολιάσουν τίποτα για τις ποινές και ότι η στάση τους θα κριθεί από την ιστορία και το επαναστατικό κίνημα.
Οι ποινές που ανακοίνωσε το ειδικό δικαστήριο διαμορφώθηκαν -μετά τη συγχώνευση- ως εξής:
Θεόφιλος Μαυρόπουλος: 27 χρόνια και 8 μήνες (κατ’ ανώτατο όριο 25 χρόνια βάσει του άρθρου 94 ΠΚ) συν 1.200 ευρώ χρηματικό πρόστιμο
Όλγα Οικονομίδου: 26 χρόνια και 2 μήνες (κατ’ ανώτατο όριο 25 χρόνια βάσει του άρθρου 94 ΠΚ) συν 1.200 ευρώ χρηματικό πρόστιμο
Γιώργος Πολύδωρος: 26 χρόνια και 2 μήνες (κατ’ ανώτατο όριο 25 χρόνια βάσει του άρθρου 94 ΠΚ) συν χρηματικό πρόστιμο 1.200 ευρώ
Δαμιανός Μπολάνο: 24 χρόνια και 2 μήνες συν χρηματικό πρόστιμο 1.300 ευρώ
Χρήστος Τσάκαλος: 24 χρόνια και 2 μήνες συν χρηματικό πρόστιμο 1.200 ευρώ
Γιώργος Νικολόπουλος: 24 χρόνια και 2 μήνες συν χρηματικό πρόστιμο 1.200 ευρώ
Γεράσιμος Τσάκαλος: 21 χρόνια και 9 μήνες συν χρηματικό πρόστιμο 1.300 ευρώ
Μιχάλης Νικολόπουλος: 20 χρόνια
Παναγιώτης Αργυρού: 19 χρόνια και 9 μήνες συν χρηματικό πρόστιμο 1.300 ευρώ
Κωνσταντίνος Σακκάς: 16 χρόνια
Αλέξανδρος Μητρούσιας: 14 χρόνια
Γιώργος Καραγιαννίδης: 14 χρόνια
Ιωάννης Μιχαηλίδης: 5 χρόνια
Δημήτρης Πολίτης: 6 μήνες συν 586 ευρώ χρηματικό πρόστιμο (δικάστηκε μόνο για τα πλημμελήματα εδώ).
Εκκρεμεί η απόφαση για τα κατασχεθέντα.
Τα τελευταία χρόνια που η οικονομική κρίση βαθαίνει όλο και περισσότερο, παρατηρείται μια γενικευμένη κινητικότητα τόσο στο διεθνές όσο και στο εγχώριο τερραίν. Για το τελευταίο, ειδικά από το 2010 και μετά βλέπουμε να συντελείται μια συνολική επίθεση στη βάση της κοινωνίας αναδιαμορφώνοντας τον ταξικό χάρτη. Η επίθεση αυτή στρέφεται ενάντια στον κόσμο της εργασίας, χτυπά τους βασικούς όρους επιβίωσης και προωθεί μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου με μόνο στόχο τη διάσωση και αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Οι κοινωνικές αντιστάσεις αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν την αλλαγή του μοντέλου καταστολής προς μια πιο αυταρχική κατεύθυνση που ως στόχο έχει τον έλεγχο όσων αντιστέκονται. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη (και για αυτή) το σύστημα ανέδειξε τη φασιστική εφεδρεία του.
Ο ρόλος της Χ.Α. στο οικονομικό επίπεδο δεν είναι άλλος από το να προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου (βλέπε επερωτήσεις και υπερψήφιση νόμων για τους εφοπλιστές), να εφαρμόζει στην πράξη το νέο εκβιαστικό μοντέλο εργασίας (βλ. ΟΑΕΔ μόνο για Έλληνες, που τα φτηνά χέρια και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων θα ζήλευε και ο ΣΕΒ). Επιπλέον, η ανασύσταση της τάξης των νοικοκυραίων (βλ. σωματείο οδηγών ταξί) αποτελεί βασικό στόχο καθώς οι “φιλήσυχες” συμμαχίες είναι αυτές που επιτρέπουν την επίτευξη των στημένων “κοινωνικών διαλόγων” για την προώθηση των συμφερόντων τους. Σε πολιτικό επίπεδο (θεσμικό) αποτελεί βασικό πυλώνα συντήρησης του συστήματος (με “αντισυστημικό” πάντα προφίλ) παίρνοντας το ρόλο του λαγού και αποτελώντας άλλο ένα χέρι των συμφερόντων εντός των θεσμικών οργάνων.
Στο κοινωνικό επίπεδο οι ναζί επιδιώκουν τη σύγκρουση στο εσωτερικό της τάξης των καταπιεσμένων. Σε κάθε γειτονιά που οι ναζί δε βρήκαν ένα αδιαμεσολάβητο αντιφασιστικό κίνημα από τα κάτω, δημιούργησαν ένα καθεστώς τρομοκρατίας με τάγματα εφόδου να επιδίδονται σε μπραβιλίκια, πογκρόμ κατά μεταναστών/ριών, επιθέσεις σε αγωνιστές, σε ομοφυλόφιλους και σε όσους διαφέρουν σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα.
Θεωρούμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι πολύμορφος, αδιαμεσολάβητος από κομματικά συμφέροντα, επιθετικός και να έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Μόνο έτσι μπορεί να αποτελέσει απειλή για κάθε φασιστικό μόρφωμα κρατικό ή παρακρατικό.
Έτσι, στις 25/12, μερικές ώρες μετά την πρώτη δημόσια ανακοινωμένη εκδήλωση στα νέα γραφεία του βόρειου τομέα, επιλέξαμε να τους επιτεθούμε με εμπρηστικό μηχανισμό στην είσοδο των γραφείων τους επί της οδού Γράμμου στο Μαρούσι.
Δε θα αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες να διαχύσουν το ρατσιστικό μίσος και να ριζώσουν στις γειτονιές. Θέση στις πόλεις και τις γειτονίες έχει μόνο ο κόσμος που αντιστέκεται στην επιβολή του φασισμού ως κοινωνική συνθήκη.
Αναρχικοί/ές ενάντια στον κοινωνικό εκφασισμό
Σήμερα ξεκινάω σιγά-σιγά να τρέφομαι έπειτα από μια ψυχοφθόρα διαδικασία συζητήσεων από την αρχή του μήνα, με δικηγόρους, γνωστούς και συντρόφους, μένω στο υπάρχον.
Ο χρόνος ενός κρατουμένου είναι κραυγή και αγκάθι σε κάθε υποδουλωμένη δημοκρατική καθημερινότητα.
Ο χρόνος των δικηγόρων και των δικαστικών κλέβει ανάσες κρατουμένων. Μένω στο υπάρχον δυνατός και στις κοινότητες του αύριο.ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΙΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ :
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΣΤΕΚΙΑ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ!
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ,
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ!
Υπόδικος Γιώργος Σαλαγιάννης
Φυλακές Αγίου Στεφάνου, Πάτρα
“Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ» που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας.
Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση, τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού.”
Walter Benjamin
Του σύγχρονου ολοκληρωτισμού θα λέγαμε εμείς, του οποίου η επέλαση βαδίζει παράλληλα με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κήρυξε το κεφάλαιο και το κράτος του στα περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας, εργατικό δυναμικό (μισθοσυντήρητους, μετανάστες, άνεργους) μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους, ευπαθείς ομάδες και ένα ποσοστό της μεσαίας τάξης. Πρόφαση για την συνολική επίθεση των αφεντικών είναι η διάσωση της εθνικής οικονομίας που κινδυνεύει να καταρρεύσει και το φάρμακο για την σωτηρία είμαστε εμείς, δηλαδή αυτοί που κατέχουμε μόνο την εργατική μας δύναμη, δημιουργοί του πλούτου, καλούμαστε να σηκώσουμε στις πλάτες μας τις καταστροφικές πολιτικές τους. Για να σωθούν οι επιχειρήσεις τους πρέπει να δουλεύουμε σχεδόν τζάμπα σε συνθήκες που θυμίζουν φεουδαρχία. Για να σωθούν οι τράπεζές τους πρέπει να πληρώνουμε συνέχεια φόρους που δεν σου αφήνουν τίποτα στο τέλος αφού οι μισθοί έχουν σχεδόν καταργηθεί, ένας αγώνας επιβίωσης δίχως σταματημό. Για να σωθεί το κράτος τους πρέπει να εκσυγχρονιστεί με μόνο άξονα το κέρδος. Ουσιαστικά το κράτος έχει απολέσει και τα ελάχιστα κοινωνικά χαρακτηριστικά που του είχαν απομείνει. Καταστροφή και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας, δημοσίων οργανισμών κοινής ωφελείας με παράλληλη ενίσχυση του συμπλέγματος της ασφάλειάς τους, δαπάνες μόνο για αστυνομία και καταστολή.
Εμείς ο Εσωτερικός Εχθρός που δεν μασάμε το κουτόχορτο της εθνικής σωτηρίας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα συμφέροντά μας δεν είναι κοινά με τα συμφέροντα των πολιτικών του κεφαλαίου. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο καπιταλισμός είναι ένα αιμοβόρο αντικοινωνικό σύστημα το οποίο συντηρείται από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επικαλούνται οι πολιτικοί δεν είναι παρά ένας νέος κύκλος υπερσυσσώρευσης πλούτου σε αυτούς και φτωχοποίηση για μας. Ένα καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο ξαναγράφεται μονομερώς χωρίς την κοινωνία. Απέναντι σε αυτήν την συνθήκη της γενικευμένης λεηλασίας και τρομοκράτησης των από κάτω υποστηρίζοντας πάντα τον πολύμορφο αγώνα για την συνολική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και της οικονομίας για μιά κοινωνία των ίσων και την αναρχία, επιδιώκοντας την αλληλεπίδραση θεωρίας και πράξης, παίρνουμε θέση μάχης, επιλέγοντας την στρατηγική του σαμποτάζ, προωθώντας τις δυναμικές μορφές άμεσης δράσης, συμβάλλοντας στην διατήρηση της φλόγας της Επαναστατικής Ιστορίας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιλέξαμε να επιτεθούμε σε 3 δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας οι οποίες με κοινωνικό προσωπείο λειτουργούν ως βασικοί πυλώνες του κράτους συσσωρεύοντας κεφάλαια και φυσικούς πόρους, έτοιμα για θυσία στο βωμό του κέρδους. Η μετάλλαξή τους σε κεφαλαιοποιημένες κερδοσκοπικές εταιρίες ιδιωτικού δικαίου σηματοδότησε την μετατροπή των κοινωνικών αγαθών (επικοινωνία, ενέργεια, νερό), που είναι απαραίτητα για αξιοπρεπή ή ακόμα και αναγκαία για την επιβίωση της σύγχρονης κοινωνίας, σε εμπορεύματα.
Στις 20/2/2014 στις 3:20 πμ εισχωρήσαμε στο πάρκινγκ της τεχνικής υπηρεσίας του ΟΤΕ Πετρούπολης επί της οδού Αθανασίου Διάκου 147 και πυρπολήσαμε στοχευμένα 6 υπηρεσιακά οχήματα. Ο ΟΤΕ είναι η εταιρία που άνοιξε το δρόμο στο ξεπούλημα, ταυτόχρονα υιοθετήθηκαν πρακτικές υπερεκμετάλλευσης εργαζομένων μέσω θυγατρικών εταιριών σε όλους τους απαραίτητους τομείς. Επίσης έχει αγαστή συνεργασία με τις υπηρεσίες πληροφοριών του κράτους για την παρακολούθηση πολιτών.
Στις 20/3/2014 στις 3:30 πμ τοποθετήσαμε 3 αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς σε υπαίθριο πάρκινγκ επί της οδού Αγίας Τριάδος και Αμφιθέας της Τεχνικής Υπηρεσίας Νοτίου Τομέα της ΔΕΔΗΕ καταστρέφοντας ολοσχερώς 5 οχήματα της υπηρεσίας. Ο σχεδιασμός της επίθεσης ήταν κατάλληλος για την στόχευση μόνο της ΔΕΔΗΕ και όχι των διερχόμενων οχημάτων ή περαστικών (κάθε βράδυ στις 3:00 πμ εργαζόμενος της καθαριότητας ήταν στο σημείο). Στα συγκεκριμένα γραφεία, ξεκινάνε κάθε πρωί οι εντολές διακοπής ρεύματος, στόχος πέραν των οχημάτων ήταν και η παρακώλυση των εργασιών της επόμενης μέρας. Η ΔΕΔΗΕ λειτουργεί όπως και ο ΟΤΕ στον εργασιακό τομέα. Πήρε το ρόλο φοροεισπράκτορα εκβιάζοντας ταυτόχρονα το σύνολο της κοινωνίας με διακοπή ηλεκτροδότησης την ίδια στιγμή που μειώνει το κόστος για μεγάλες επιχειρήσεις και ξεχνά χρέη κομματικών σχηματισμών. Ταυτόχρονα ανοίγει τον δρόμο στην πλήρη ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων.
Στις 2/12/2014 λίγο μετά τις 3:00 πμ ανεβήκαμε από την πίσω εξωτερική σκάλα επί της οδού Κονδύλη στον 4ο όροφο του Περιφερειακού Κέντρου Ιλίου της ΕΥΔΑΠ και τοποθετήσαμε αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση. Αποφασίσαμε να καταστρέψουμε το γραφείο του προϊστάμενου του παραρτήματος στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα στο Διοικητικό Συμβούλιο που μεθοδεύει παράλληλα με ιδιωτικούς κολοσσούς την διάλυση και έπειτα πώληση των δομών διανομής και διαχείρισης του βασικότερου αγαθού.
“…για του ανθρώπου τη πάλη την αιώνια,
για λευτεριά και δικαιοσύνη
για τ’ αγαθά -πανανθρώπινο χτήμα-
για τη γή, το νερό, τον αγέρα.
Ψυχή βαθειά κι ευλογητός ο Αγώνας!
Ψυχή βαθειά! Δική σας πάντα η Νίκη!”
Αιμίλιος Βεάκης
Ωδή στον ένοπλο λαό που εφόρμησε στον ουρανό και προδόθηκε από τις ηγεσίες του. 70 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ’44 που η φλόγα του καίει ακόμα μέσα μας…
ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΣΥΝΟΜΟΤΑΞΙΑ
Υ.Γ. Θεωρώντας ότι η συνέχεια του αγώνα με κάθε μέσο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αλληλεγγύης στους κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές, χαιρετίζουμε τις δυναμικές κινήσεις αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκαν κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας του Αναρχικού Ν.Ρωμανού καλώντας σε συνεχείς δράσεις σαμποτάζ πέρα των συγκεκριμένων κρίσιμων υποθέσεων.
Τις μέρες που θα μετράνε τα κουκιά για την μαριονέτα της ”Δημοκρατίας” τους και άλλοι θα ετοιμάζονται να ξεφουσκώσουν την λαϊκή οργή που υποβόσκει με τις υποσχέσεις για ένα κοινωνικό κράτος της ”Νέας Αριστεράς” ας τους φωτίσουμε τις εορταστικές τους νύχτες με την φλόγα του σαμποτάζ.
Βίντεο: youtube.com/watch?v=tNyH_cPFZpk
Την Κυριακή στις 30/11/2014, 70-80 συντρόφισσες και σύντροφοι βρεθήκαμε έξω από τα σύρματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Στην άλλη πλευρά, κρατούμενοι μετανάστες έξω από τα κοντέινερ. Τους είδαμε και μας είδανε, φωνάξαμε και φωνάξανε, κάποιες στιγμές ενώσαμε τις φωνές μας: «freedom». Έπειτα εμείς γυρίσαμε στην πόλη και αυτοί μείνανε εκεί.
Βρεθήκαμε εκεί γιατί το χρωστούσαμε. Το χρωστούσαμε στους κρατούμενους μετανάστες, οι οποίοι ακόμη και αν εξωθούνται, λόγω των συνθηκών «φιλοξενίας», στα σωματικά και ψυχικά τους όρια, ακόμη και αν μετράνε νεκρούς, συνεχίζουν να αγωνίζονται με όσα μέσα διαθέτουν (εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, αποδράσεις, αυτοτραυματισμοί). Το χρωστούσαμε στους εχθρούς μας (το ρατσιστικό κράτος και τους υπαλλήλους του, τα αφεντικά και τους φασίστες τους, τους απανταχού ρατσιστές) σαν μια ακόμη υπενθύμιση ότι δεν παίζουν χωρίς αντίπαλο, το χρωστούσαμε στους εαυτούς μας, που ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να ζούμε σ’ έναν τόπο με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Λευτεριά σ’ όλους τους έγκλειστους μετανάστες
Αλληλεγγύη σ’ αυτούς που δικάζονται αυτόν τον καιρό για την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα τον Αύγουστο του ’13
Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Πρωτοδικείο στη Δέγλερη, Αθήνα
Δευτέρα 22 Δεκέμβρη 9 πμ
Ημέρα απόφασης του δικαστηρίου για την υπόθεση των διωκόμενων μεταναστών για την εξέγερση της Αμυγδαλέζας 2013
Συνέλευση No Lager
ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΚ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ.
Στις συνθήκες οικονομικής κρίσης τα ζητήματα της φυλακής ειδικά και της ποινικής καταστολής γενικά ανάγονται σε κύριους άξονες της κοινωνικής μηχανικής για μια σειρά από λόγους, όπως η καπιταλιστική αναδιάρθρωση και η ανάγκη κατασταλτικής διαχείρισης του πλεονάζοντος πληθυσμού, η ανάγκη του καθεστώτος να οχυρωθεί λόγω της σταδιακής αποδιάρθρωσής του και η ανάπτυξη μιας βιομηχανίας της ποινικής καταστολής ως πεδίο κέρδους.
Από τη μια η ποινική καταστολή επεκτείνει και βαθαίνει το ρόλο της προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ από την άλλη, όσο διευρύνεται, προκύπτει η ανάγκη τόσο της ταξικής όσο και της πειθαρχικής διαβάθμισής της. Η ποινική καταστολή από τη μία γίνεται ένα όπλο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο στρατόπεδο της κυριαρχίας, καθώς η πίτα δε φτάνει πια για όλους (βλ .Τσοχατζόπουλος, Ψωμιάδης κτλ), ενώ από την άλλη ένα εργαλείο για να κρύψει και να καταστείλει όσους περισσεύουν και όσους αντιστέκονται.
Ενώ έννοιες, όπως κάθαρση, εισάγονται μιντιακά για να εξαγνίσουν τελετουργικά τα εγκλήματα της κυριαρχίας και να αποσύρουν τους ηττημένους από το παιχνίδι της εξουσίας, έννοιες όπως Νόμος και Τάξη, μηδενική ανοχή, υγειονομική βόμβα, επανακατάληψη των πόλεων, εισβολές μεταναστών κ.α., χρησιμοποιούνται τόσο ως εργαλεία διαχείρισης όσο κ ως μέθοδος για να μπουν κάτω από κοινό παρονομαστή -αυτών της εγκληματικότητας- κοινότητες αγώνα και κοινότητες αποκλεισμένων.
Η αυστηροποίηση του νομικού οπλοστασίου του κράτους, η ελαστικοποίηση προς το αυστηρότερο των ερμηνειών του, η παροχή της δυνατότητας στην αστυνομία-αντιτρομοκρατική να τον ερμηνεύει, η ποινικοποίηση της φτώχειας, η ποινικοποίηση ακόμα και της οροθετικότητας σε μια συγκυρία, η αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης των αγωνιστών, η αναγωγή όσων αντιστέκονται και όσων περισσεύουν σε κοινωνικό πρόβλημα, άλλοτε με ιατρικούς κ άλλοτε με στρατιωτικούς όρους, η αύξηση της έντασης της μιντιακής προπαγάνδας, σε βαθμό που οι φυλακές ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να θεωρούνται ως ο φυσικός τόπος που όσοι αντιστέκονται και όσοι περισσεύουν καταλήγουν, είναι κάποιες από τις αιχμές της κυριαρχίας τα τελευταία 5 χρόνια.
Η ποινική καταστολή μετατρέπεται σε πολυεργαλείο και μοιραία η φυλάκιση αποκτά ταξική και πειθαρχική διαβάθμιση. Οι φυλακές τύπου Α για αδικήματα του λευκού κολάρου, βραχιολάκια GPS για μικροαπατεώνες, μικροπαραβάτες και χρεοφειλέτες. Στρατόπεδα συγκέντρωσης για την περισσευούμενη εργατική δύναμη που στερείται νομιμοποιητικών εγγράφων και η ύπαρξή της ορίζεται ως φύσει παράνομη. Φυλακές τύπου Γ για φυλακισμένους αγωνιστές, αγωνιστές κρατούμενους και στελέχη του οργανωμένου εγκλήματος.
Οι φυλακές τύπου Γ έρχονται να καλύψουν την ανάγκη της κυριαρχίας για ολοένα και κεντρικότερο έλεγχο. Όσο η κρίση βαθαίνει είναι επόμενο από τη μία να αυξάνεται η διαφθορά και από την άλλη να προκύπτει η ανάγκη διαχείρισής της. Η φυλακή, ως το κατεξοχήν περιβάλλον που η διαφθορά ανθεί, πρέπει να ελεγχθεί πιο αποτελεσματικά. Είναι επίσης αδιανόητο για ένα κράτος να ανέχεται την ύπαρξη κρατουμένων, η δύναμη των οποίων -είτε είναι κοινωνική και προκύπτει από το γεγονός ότι είναι αγωνιστές και δημόσια πρόσωπα, είτε είναι πιο ωμή και βασίζεται στη σχετική δύναμη πυρός και την οικονομική επιφάνεια (δηλαδή στις απειλές και στο χρηματισμό)- είναι αρκετή ώστε να μπορούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σε επισκεπτήρια, άδειες, μεροκάματα, αναστολές, όπως αυτά ορίζονται από το σωφρονιστικό κώδικα. Έτσι από τη μία απαγορεύει δια νόμου το δικαίωμα στις άδειες και την αναστολή για τις συγκεκριμένες κατηγορίες κρατουμένων, έως ότου ο αρμόδιος εισαγγελέας και το υπουργικό συμβούλιο να τους απεμπλέξει από το καθεστώς αυτό, και από την άλλη αναθέτει τη διαμόρφωση των συνθηκών κράτησης σε πρόσωπα που προμηνύει ότι θα θωρακίσει και θα προστατεύσει και που συνεπώς θα είναι και λιγότερο ευάλωτα σε πιέσεις.
Η αναγκαιότητα για το κράτος να δημιουργήσει φυλακές τύπου Γ δεν ξεκινάει, ούτε τελειώνει, με τους φυλακισμένους αγωνιστές. Είναι σίγουρα το βασικό, ίσως το βασικότερο σε αυτή τη συγκυρία, κομμάτι της στόχευσής του, όμως η ανάγκη για την ίδρυσή τους θα υπήρχε και χωρίς να υπάρχει μισός αγωνιστής στις φυλακές. Από τη μία είναι κομμάτι μιας συνέχειας που ξεκινάει από την εποχή της σύλληψης και φυλάκισης της 17Ν, με μια προσπάθεια να συνδεθούν ευθέως οι ειδικές συνθήκες κράτησης με τον τρομονόμο αλλά από την άλλη αντίστοιχες προσπάθειες γίνονται ήδη από το 2001, με την ίδρυση των φυλακών Μαλανδρίνου, για απείθαρχους και επικίνδυνους ποινικούς, που λειτουργούν ως τύπου Γ απλώς χωρίς να υπάρχει το νομοθετικό υπόβαθρο και οι οποίες καταργούνται με τη στάση του 2007.
Η μιντιακή ρητορική για τις φυλακές τύπου Γ ξεκινά με τις απόπειρες απόδρασης Βλαστού από τα Τρίκαλα και Ριζάι από το Μαλανδρίνο, συνεχίζει με την επιτυχημένη απόδραση των 11, πάλι από τα Τρίκαλα, κορυφώνεται με την καταδίωξη της ομάδας του Μάριον Κόλα το καλοκαίρι του 2013 και ολοκληρώνεται με την παραβίαση της τακτικής αδείας του Χ. Ξηρού από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Ενώ από τη μία οι φυλακές τύπου Γ θα γίνονταν ακόμα αν δεν υπήρχαν ένοπλοι ή μη αγωνιστές στις φυλακές, οι αναρχικοί θα έπρεπε να συμπαρασταθούν σε ενδεχόμενους αγώνες των κρατουμένων ενάντια στις τύπου Γ, ανεξάρτητα από το αν στοχεύουν ή όχι αναρχικούς, καθώς η διεύρυνση και η κλιμάκωση της έντασης της καταστολής πρέπει να επισημαίνεται και να αντιμετωπίζεται ανεξάρτητα από τον αν πλήττει την αναρχική κοινότητα, άλλες αγωνιστικές κοινότητες ή κοινότητες αποκλεισμένων με τον τρόπο που υπάρχουν συνελεύσεις και δομές για τους μετανάστες και τα κέντρα κράτησης μεταναστών.
Άλλη αξία έχει λοιπόν μια συνέλευση για τις φυλακές τύπου Γ και άλλη αξία μια συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Θέση που προκύπτει, όχι από κάποια σύγχυση μεταξύ αιτίου και αιτιατού, αλλά από μια πιο σφαιρική ανάγνωση της πραγματικότητας. Όμως αφού η συνέλευση αποφάσισε να μετεξελιχθεί, εμείς, ως ΔΑΚ, δεν έχουμε παρά να στηρίξουμε αυτή την απόφαση και να τοποθετηθούμε συμβάλλοντας στο διάλογο που αυτή η μετεξέλιξη άνοιξε. Διάλογος που αφορά σε έννοιες όπως αλληλεγγύη, πολιτικοί κρατούμενοι, φυλακισμένοι αγωνιστές, σύνδεση των αγώνων.
★★★★★
Είναι αναμφίβολο γεγονός πως ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας της ένοπλης πάλης στον ελλαδικό χώρο έχει γραφτεί από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις με σταθερό όνομα και πολιτική στόχευση. Θα προσθέταμε ωστόσο πως πρωτοβουλίες συντρόφων, πρόσκαιρες ομαδοποιήσεις και υποδομές επίθεσης ή ακόμα και ατομικότητες έχουν συμβάλλει και αποτελέσει θιασώτες της άμεσης και ένοπλης δράσης. Η σύνδεση των μέσων αγώνα, των μορφών άμεσης δράσης και της κλιμακούμενης αναρχικής βίας με τις διάφορες εκφάνσεις της αποτελεί ένα πάντοτε επίκαιρο ζήτημα. Οι εμπρησμοί, οι συγκρούσεις, το νεολαιίστικο, μητροπολιτικό σαμποτάζ, οι αστεακές ταραχές αποτελούν το ανατρεπτικό υπόστρωμα του α/α χώρου αφού κρατούν αναμμένη τη φλόγα της εξέγερσης. Μαζί με τις επαναστατικές ένοπλες οργανώσεις υπάρχει ένα πολυσυλλεκτικό, πολύμορφο σύμπαν άμεσων δράσεων και εξεγερσιακής βίας, εξίσου γόνιμο και αναγκαίο.
Σε σχέση με την στάση απέναντι στις κατηγορίες του κράτους με αντιτρομοκρατικούς νόμους σίγουρα δεν υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι, αυτός της ανάληψης ευθύνης για συμμετοχή σε επαναστατική οργάνωση ή το να δηλώνεις αθώος. Είναι αδύνατο να κατηγοριοποιηθούν όλες οι στάσεις των ανθρώπων που διώχθηκαν για ένοπλη πάλη μεταπολιτευτικά, πόσο μάλλον να ιεραρχηθούν, καθώς ο κάθε αγωνιστής μπορεί να χαράξει το δικό του μονοπάτι αντίστασης. Ούτως ή άλλως έχουν υπάρξει σύντροφοι/ισσες που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για τις οργανώσεις που ήταν μέλη ή σύντροφοι που έχουν αναλάβει την ευθύνη για ένοπλες δράσεις που δεν έγιναν στα πλαίσια κάποιας οργάνωσης. Σύντροφοι/ισσες που αρνούνται όλες ή κάποιες από τις κατηγορίες ή δεν τοποθετούνται καν επί των κατηγοριών και υπερασπίζονται την πολιτική τους ταυτότητα και δράση. Σύντροφοι που αρνούνται (κάποιες ή όλες) τις κατηγορίες δηλώνοντας πως αντιμετωπίζουν μια κατασκευασμένη δίωξη της κρατικής δικαιοσύνης. Για τη δική μας αντίληψη ελάχιστο κοινό σημείο αναφοράς είναι όταν κάποιος συλλαμβάνεται να υπερασπίζεται και να προτάσσει τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του ταυτότητας και των μορφών αγώνα. Δεν μπορούμε να βρούμε πολιτική σύνδεση με ανθρώπους που έχουν αρνηθεί την πολιτική τους υπόσταση ή έχουν αποκηρύξει μέσα αγώνα μπροστά σε δικαστικούς λειτουργούς. Τέλος, θεμελιώδες είναι κανείς να μην συνεργάζεται με το κράτος παρέχοντας πληροφορίες σε αστυνομία και δικαστές. Αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή που όποιος την περάσει δεν μπορεί να λέγεται σύντροφος αλλά καταδότης.
★★★★★
Το ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατουμένους ήταν, είναι και θα είναι κομβικής σημασίας. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες συστημικής κρίσης, ολοκληρωτικοποίησης του καθεστώτος και κατασταλτικής κλιμάκωσης, όπου εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν βρεθεί στο στόχαστρο της καταστολής αντιμετωπίζοντας διώξεις και δεκάδες έχουν περάσει την πύλη της φυλακής, το στοίχημα της σύνδεσης των έξω με τους μέσα, της γεφύρωσης του χάσματος που επιβάλει ο εγκλεισμός και, εν τέλει της αναίρεσης της κύριας επιδίωξης της εξουσίας με την αιχμαλωσία μας, τίθεται πιο επιτακτικά από ποτέ.
Θέλοντας να ανοίξουμε τη συζήτηση για το ζήτημα της αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατουμένους, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση πως το πλαίσιο στο οποίο αντιμετωπίζεται το συγκεκριμένο ζήτημα έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Ο μεγάλος αριθμός συντρόφων που πέρασαν την πύλη της φυλακής και ο ακόμη μεγαλύτερος αριθμός αυτών που βρίσκονται σε καθεστώς διώξεων με μικρότερες συνέπειες, σε συνδυασμό με τις ραγδαίες εξελίξεις στην ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα, έφεραν στο φως ελλείψεις όρια και αδυναμίες, που έχουν καθορίσει και διαμορφώσει την υπάρχουσα κατάσταση. Ελλείψεις, όρια και αδυναμίες που ενώ έχουν αναδειχθεί επαρκώς, δεν έχουν αποτελέσει παράγοντες εξέλιξης και υπερβάσεων αλλά μάλλον το αντίθετο, οδηγώντας στην αντίφαση του να βλέπουμε τη σταδιακή φθορά και παρακμή αυτού που ονομάζουμε ‘αλληλεγγύη στους κρατούμενους’, τη στιγμή ακριβώς που το ζήτημα μεγεθύνεται και διευρύνεται από την ίδια την κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου.
Το πιο εύκολο ίσως, ειδικά από τη θέση από την οποία βρισκόμαστε, αυτή δηλαδή της αιχμαλωσίας, θα ήταν να αποδώσουμε την κατάσταση αυτή που έχει δημιουργηθεί σε μια σειρά από λόγους όπως ‘αντισυντροφικότητα’, ‘ηττοπάθεια’, ‘οκνηρία’ κτλ. Μια τέτοια τοποθέτηση όμως, πέραν του ότι εξαντλείται στην επιφανειακότητά της, συσκοτίζει εν τέλει τα βαθύτερα αίτια της διαμόρφωσης της υπάρχουσας συνθήκης και ελάχιστα συνεισφέρει στο ξεπέρασμά της. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, πράγματι, η εσωτερίκευση της καταστολής έχει το τίμημα της και πολλοί έχουμε αποδεχτεί κατά καιρούς τις επιπτώσεις της ως κομμάτι μιας ‘φυσιολογικής’ διαδικασίας, ως το φυσικό επακόλουθο συγκεκριμένων επιλογών αγώνα, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τον σπόρο για την απονοηματοδότηση των επιλογών αυτών μέσω του εξοβελισμού τους στη σφαίρα του ποινικού εγκλήματος. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία πως ο καθένας μας, τόσο εντός όσο και εκτός τειχών, έχει συνεισφέρει και φέρει ευθύνη για τους διαχωρισμούς, τις ρήξεις, την διάβρωση των πολιτικών δεσμών και τον κατακερματισμό της αναρχικής κοινότητας. Πολλοί έχουμε πιαστεί στην παγίδα της θεαματικής αντιμετώπισης υποθέσεων και αγωνιστών, πολλοί έχουμε συμμετάσχει σε εξατομικευμένες συνελεύσεις αλληλεγγύης, πολλοί έχουμε επηρεαστεί από τις προσωπικές μας σχέσεις.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο εις μακρόν, για να καταλήξουμε πως αν θέλουμε να μιλήσουμε για αλληλεγγύη, θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τόσο την πολυπλοκότητα όσο και την κεντρικότητα του ζητήματος. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για αλληλεγγύη, θα πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για πολιτική συγκρότηση της αναρχικής κοινότητας, θα πρέπει να μιλήσουμε εν τέλει για πολιτική αντίληψη και μάλιστα για συλλογική πολιτική αντίληψη. Αναφερόμενοι στη συλλογική πολιτική αντίληψη, δεν κάνουμε επίκληση σε κάποιο εξιδανικευμένο και ρομαντικό ‘όλοι μαζί’ ούτε φυσικά και σε έννοιες όπως ταύτιση ή ομογενοποίηση. Αναφερόμαστε στο μίνιμουμ αυτό, που μας επιτρέπει να αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας ως σύντροφοι και συντρόφισσες, ως επιμέρους κομμάτια του μωσαϊκού αυτού που στο σύνολο του συνθέτει την αντιεξουσιαστική, αταξική, επαναστατική τάση εντός της κοινωνίας. Αναφερόμαστε σε αυτό που θα πρέπει να είναι η πρωταρχική μήτρα, στην αξιακή βάση που θα πρέπει να διαπερνά κάθετα όλες τις διαφορετικές εκφάνσεις του αγώνα.
Αυτή ακριβώς η αντίληψη της πολυσύνθετης, πολυποίκιλης και πολύμορφης κοινότητας, είναι που θέτει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την έκφραση της αλληλεγγύης σε όλες τις εκφάνσεις της. Και αν μιλάμε για προϋποθέσεις είναι γιατί η αλληλεγγύη δεν αποτελεί μια δεδομένη και στάσιμη συνθήκη. Αποτελεί μια δυναμική, αμφίδρομη και συνεχώς εξελισσόμενη σχέση, η οποία χτίζεται, αναπτύσσεται και τροφοδοτείται συνεχώς μέσω της διαλεκτικής αυτής σχέσης αντιθέσεων, συνθέσεων και κριτικής σύνδεσης ανάμεσα στα επιμέρους κομμάτια της αγωνιστικής κοινότητας. Η σχέση της αλληλεγγύης δεν αποτελεί απλό καθήκον, δεν έχει πομπούς και δέκτες. Η σχέση της αλληλεγγύης δεν ενεργοποιείται ή απενεργοποιείται κατά βούληση, ανάλογα με τις περιστάσεις και κατά πόσο κάποιος τη ‘χρειάζεται’ ή όχι. Αλληλεγγύη δεν είναι η αποφυγή της κριτικής ‘για να μην χαλαστούμε’, αλλά η μόνη βάση στην οποία μπορεί η κριτική να αποτελέσει τον εξελικτικό εκείνο παράγοντα που μας επιτρέπει να παραμείνουμε διεισδυτικοί, καίριοι, ανατρεπτικοί και εν τέλει επαναστατικοί. Η σχέση της αλληλεγγύης δεν είναι συμβατή με τους μικροπολιτικούς ηγεμονισμούς, με τη χρησιμοθηρική αντιμετώπιση συντρόφων και συλλογικοτήτων, με την απαξίωση πολιτικών υποκειμένων, με τις αμοραλιστικές μανιπουλάτσιες.
Καταλήγοντας, θεωρούμε πως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να αναγνωρίσουμε πως οι παθογένειες στο εσωτερικό μας είναι πολύπλοκες και βαθιές και είναι αυτές ακριβώς που θα βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε εγχείρημα και δομή, είτε αυτά αφορούν τη σύνδεση αυτών που βρίσκονται εκτός των τειχών με αυτούς που βρίσκονται εντός τους, είτε οτιδήποτε άλλο. Για την αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα τους, για τη δημιουργία τελικά ενός πολιτικού χώρου όπου οι σχέσεις στο σύνολο τους, θα είναι τέτοιες που να προωθούν την συσπείρωση και τη συνοχή, πρέπει να γίνουν πολλά βήματα και υπερβάσεις. Χρειάζεται ειλικρίνεια, θάρρος, καλοπροαίρετη κριτική και ενδεχομένως επίπονη αυτοκριτική. Και για να μην παρεξηγηθούμε. Η παραπάνω δήλωση επ’ ουδενί δεν γίνεται για να καταδείξει το ανυπέρβλητο των δυσκολιών που ενέχει αυτή η διαδικασία, αλλά αντίθετα, για να καταδείξει τη σοβαρότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί, την επιτακτικότητά της και τη ζωτική σημασία της.
Θεωρούμε πως όταν μιλάμε για αναρχική αλληλεγγύη μόνο υπό ένα πρίσμα μπορούμε να την ορίσουμε. Ως μια συνθήκη που θέτει στο επίκεντρο το ζήτημα της ύπαρξης επαναστατών κρατουμένων συνολικά. Ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες κάθε υπόθεσης, πέρα από τις διαφωνίες, τις διαμάχες και την εχθρότητα μεταξύ ομάδων κρατουμένων αυτός είναι ο τρόπος για να αναβαθμιστεί η αλληλεγγύη από μια προσωπική υπόθεση ή μια σχέση μεταξύ ” καθοδηγητών” και “ακολούθων” σε ένα πολιτικό πρόταγμα με αιχμηρά χαρακτηριστικά.
★★★★★
Ο μεγάλος αριθμός αναρχικών, και γενικότερα πολιτικών κρατουμένων και φυλακισμένων αγωνιστών, αποτελεί εδώ και 5 χρόνια μια απτή πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή 40 περίπου αναρχικοί και κομμουνιστές κρατούνται στις ελληνικές φυλακές κατηγορούμενοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία για συμμετοχή σε κάποια επαναστατική οργάνωση, αποδεχόμενοι ή όχι την συμμετοχή τους σε αυτή (συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς και τους επαναστάτες του DHKP παρόλο που η οργάνωση τους δρα στην Τουρκία, διότι αντιμετωπίζουν παρόμοιες διώξεις από το ελληνικό κράτος στα πλαίσια της αναβαθμισμένης διακρατικής συμφωνίας Ελλάδας – Τουρκίας). Υπάρχουν επίσης σύντροφοι καταζητούμενοι για τους ίδιους λόγους. Τίποτα δε συνηγορεί προς το παρόν ώστε να μπορεί κανείς να ελπίζει ότι ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων θα μειωθεί, αλλά αντίθετα η δυσάρεστη πρόβλεψη ότι θα αυξηθεί μοιάζει και η πιο πιθανή. Η κατασταλτική κλιμάκωση, που στοχοποιεί τον αναρχικό χώρο, έχει φέρει τη φυλακή πολύ πιο κοντά σα συνθήκη και η προοπτική αυτή φαντάζει πλέον συνηθισμένη.
Δεδομένης αυτής της συγκυρίας, και αναγνωρίζοντας την εντός των τειχών συνθήκη ως μια ιδιόμορφη κατάσταση οπού ο αγώνας συνεχίζεται, θεωρούμε πως πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα ώστε, έκτος από ατομική υπόθεση του καθενός, η προοπτική αυτή να μπει σε συλλογική βάση.
Βαδίζοντας στη λογική της δημιουργίας δομών, που θα είναι σε θέση να λειτουργούν με συνέπεια και αποτελεσματικότητα πάνω σε συγκεκριμένες πτυχές του κοινωνικού πολέμου, θεωρούμε σημαντικό να αρχίσουν να μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός οργανωτικού σχήματος, που θα ασχοληθεί με την πολιτική, ηθική και πρακτική στήριξη των πολιτικών κρατουμένων, καθώς επίσης και οι βάσεις για τη σύνδεση σχημάτων, τόσο συγγενικών θεματικών, όσο και διαφορετικών γεωγραφικών σημείων.
Όμως αναγνωρίζουμε επίσης την ανάγκη τέτοια σχήματα να μπορέσουν να λειτουργήσουν και να μακροημερεύσουν και για να γίνει αυτό χρειάζεται τόσο υπευθυνότητα όσο και μνήμη. Και για να αποκτήσει μια δομή αυτά τα δυο βασικά χαρακτηριστικά που, η παρουσία τους ή η απουσία τους, μπορούν να την κάνουν επιτυχημένη ή αποτυχημένη, πρέπει από την αρχή να θέσει σαφή και συγκεκριμένα πολιτικά κριτήρια για το τι θεωρεί αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές. Ποιες είναι οι απαιτήσεις από πλευράς της. Ποια χαρακτηριστικά κάνουν αυτή τη σχέση αμφίδρομη. Ποια είναι τα κριτήρια, βάσει των οποίων κάποιος θεωρείται πολιτικός κρατούμενος και όχι “άτομο”. Βάσει ποιου δημόσιου γεγονότος, στο οποίο μπορούν να έχουν άπαντες πρόσβαση, και με βάση ποια κριτήρια, πολιτικά και όχι προσωπικά, κάποιος αποκλείεται ως αποκηρύσσαντας ή καταδότης. Βάσει ποιου κριτηρίου και ποιου σκεπτικού κάποιος θεωρείται συκοφάντης και ποια είναι τελικά τα όρια μεταξύ κριτικής και συκοφαντίας. Ποιο είναι το πολίτικο ήθος που απαιτείται και πώς κρίνεται αυτό; Είναι η ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου μια defacto ιδιότητα από την οποία δεν εκπίπτει κανείς οποία κι αν είναι η πορεία του; Είναι εν τέλει η απαξίωση και η κατασυκοφάντηση αγώνων και αγωνιστών, οι απειλές και η βία μεταξύ των αναρχικών προσωπικά ή πολιτικά ζητήματα; Είναι τελικά η έλλειψη συλλογικής μνήμης το βασικότερο πρόβλημα του αναρχικού χώρου; Πρέπει να απαντήσει στα παραπάνω η συνέλευση για να μην είναι άλλο ένα πυροτέχνημα;
Εμείς από την πλευρά μας δε σκοπεύουμε να βάλουμε κανενός είδους αποκλεισμό. Όμως θεωρούμε ότι είναι απαραίτητο να δοθούν απαντήσεις σε προβλήματα που δεν πρέπει να κρύβονται κάτω από το χαλάκι αλλά να συζητιούνται δημόσια. Θέλοντας να αποφύγουμε μελλοντικά ζητήματα που θα δυσχεράνουν την εξέλιξη του εγχειρήματος θέτουμε ξεκάθαρα και με κριτικό τρόπο τους προβληματισμούς μας. Γιατί για να χτιστούν γερά θεμέλια χρειάζονται συμφωνίες σήμερα που θα δοκιμαστούν αύριο. Γιατί ο αυθορμητισμός και η καλή θέληση δεν είναι πάντα αρκετά. Γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και όχι το κόλπο μας.
Ανάρτηση πανό σήμερα στην Πρέβεζα, ως μία ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης και συμπαράστασης, αλλά και ενημέρωσης για τα γεγονότα του Μεσολογγίου και την ομηρία του Αναρχικού απεργού πείνας Γ.Σ. (από 3/12/14) απ’τους σύγχρονους πραιτωριανούς-ρουφιάνους του υπαρκτού ολοκληρωτισμού που με εξόφθαλμο τρόπο, επιβάλλει τις εντολές του ταξικού και πολιτικού εχθρού, χαϊδεύοντας τα αυτιά των νοικοκυραίων, των συντηρητικών-αντιδραστικών και των φασιστοειδών πάσας μορφής.
Η επίθεση τους εναντίον κάθε ελεύθερης σκέψης, δράσης, φωνής, μισητής από τα αντιδραστικά κατακάθια, είναι ολομέτωπη, μη τηρώντας ούτε καν τα κατασκευασμένα από αυτούς, προσχήματα. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε, είμαστε απέναντι και οφείλουμε να ενδυναμώσουμε την αντίδραση μας η οποία πρέπει να είναι πολύμορφη και δυναμική με κάθε μέσο.
Είτε ”ένοχος” είτε ”αθώος” ο κάθε μαχητικός αγωνιστής και η κάθε μαχητική αγωνίστρια, θα πρέπει με όλα τα μέσα να μην είναι μόνος, μόνη, στον εξεγερσιακό αγώνα ενάντια στη σκατίλα που αναδύεται από το βόθρο κράτους, κεφαλαίου και φασιστών.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ Γ.Σ. ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/12 ΣΤΙΣ 18:00
Ο Νίκος Ρωμανός, βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και δύο χρόνια για διπλή απαλλοτρίωση τράπεζας και ΕΛΤΑ στο Βελβεντό Κοζάνης. Είναι ένας συνειδητός εχθρός της δημοκρατίας, ένας αναρχικός που έχει επιλέξει να αγωνιστεί με όλα τα μέσα ενάντια στην εξουσία και τους μηχανισμούς της, τόσο εκτός της φυλακής, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για αντάρτικες επιθέσεις ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, όσο και εντός της, διατηρώντας την αγωνιστική του αξιοπρέπεια και συμμετέχοντας σε αγώνες ενάντια στον εγκλεισμό.
Από τις 10 Νοέμβρη ο σύντροφος ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας μερικές ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού, μέσω εκπαιδευτικών αδειών που δικαιούται έχοντας περάσει σε σχολή του ΤΕΙ Αθήνας. Ο Νίκος έδωσε έναν μαχητικό αγώνα θέτοντας σαν οδόφραγμα το σώμα του, όχι παζαρεύοντας μια ευνοϊκότερη μεταχείριση από το κράτος, αλλά εκθέτοντας το δημοκρατικό καθεστώς, απογυμνώνοντάς το από το ανθρωπιστικό του προσωπείο. Όχι για να διεκδικήσει κάποιο γενικό κι αόριστο “δικαίωμα στη μόρφωση”, αλλά θέτοντας έναν πολιτικό εκβιασμό στους εξουσιαστές, έδωσε μια μάχη με πάθος για την ελευθερία.
Παράλληλα, ως ένδειξη αλληλεγγύης, σε απεργία πείνας βρέθηκαν οι, επίσης κρατούμενοι για την υπόθεση του Βελβεντού, αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης (από 17/11), Αντρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης (από 1/12), ενώ δεκάδες κρατούμενοι εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους μέσω κειμένων και αποχής συσσιτίου.
Την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου ο Νίκος Ρωμανός αποφάσισε τη λήξη της απεργίας πείνας που διεξήγαγε επί 31 ημέρες, ύστερα από την ψήφιση τροπολογίας στη βουλή σχετικά με το αίτημα του.
Όλες αυτές τις μέρες, αναπτύχθηκε ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα αλλά και το εξωτερικό, με κύριο εκφραστή του τον αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα χιλιάδες κόσμου συμμετείχαν σε πορείες και άλλες δημόσιες παρεμβάσεις, κατέλαβαν δημαρχεία και άλλα δημόσια κτίρια, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής και πραγματοποίησαν επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους.
Σε τοπικό επίπεδο, από την πρώτη στιγμή της έναρξης της απεργίας πείνας, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης στο κέντρο της πόλης και σε άλλους κοινωνικούς χώρους, με μοιράσματα χιλιάδων κειμένων, που διέδιδαν το λόγο του συντρόφου και έβαζαν ξεκάθαρα τα αναρχικά προτάγματα στο δημόσιο χώρο και λόγο, κόντρα στις προσπάθειες καλουπώματος του αγώνα του σε στενά αιτηματικά πλαίσια από κομματικούς και θεσμικούς φορείς. Όσο οι μέρες περνούσαν, μέσα από δημόσιες και ανοιχτές συνελεύσεις, σύντροφοι και συντρόφισσες βρεθήκαμε σε μία καθημερινή διαδικασία αγώνα, ενός αγώνα που άρχιζε να αποκτά μέρα τη μέρα όλο και πιο δυναμικά χαρακτηριστικά πανελλαδικά. Σε έναν πρώτο κύκλο δυναμικών κινήσεων, πραγματοποιήθηκε κατάληψη σε τηλεοπτικό σταθμό ως μία κίνηση αντιπληροφόρησης, μοτοπορεία αλληλεγγύης, αιφνιδιαστική παρέμβαση έξω από τα γραφεία της ρουφιανοφυλλάδας «Πελοπόννησος» σε επίσκεψη του υπουργού δημόσιας τάξης Κικίλια και πολύωρος αποκλεισμός του δημαρχείου. Σημείο σταθμό αυτού του αγώνα αποτέλεσε στις 2 Δεκέμβρη η πορεία 1000 ατόμων στο κέντρο της πόλης, μία πορεία μαζική και δυναμική στο τέλος της οποίας σπάστηκαν η είσοδος των γραφείων της ΝΔ και μία τράπεζα.
Στην κατεύθυνση της περαιτέρω όξυνσης του αγώνα, στις 4 Δεκέμβρη συντρόφισσες και σύντροφοι άνοιξαν το Παράρτημα μετά από ενάμιση χρόνο σφραγίσματος από την εξουσία, προκειμένου να μετατραπεί σε ένα ανοιχτό κέντρο αγώνα για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού. Το ίδιο απόγευμα πραγματοποιήθηκε άλλη μία μαζική πορεία αλληλεγγύης σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα του Παραρτήματος πραγματοποιήθηκαν εκεί καθημερινές μαζικές συνελεύσεις και συγκεντρώσεις αλληλεγγύης.
Το Σάββατο 6 Δεκέμβρη, μέρα που πριν από έξι χρόνια ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικά δυναμικές πορείες. Στην Πάτρα η Συνέλευση αλληλεγγύης από το Παράρτημα, κάλεσε στην πορεία του Σαββάτου βάζοντας ξεκάθαρο περιεχόμενο αλληλεγγύης στο σύντροφο Νίκο Ρωμανό που αποτυπώθηκε δυναμικά και μαχητικά στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της πορείας πετάχτηκαν χρώματα στα δικαστήρια, απ’ όπου και ξεκίνησαν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Προς το τέλος της πορείας συνελήφθησαν 6 σύντροφοι και συντρόφισσες, σε δύο εκ των οποίων αποδόθηκαν κακουργηματικού τύπου κατηγορίες με τη διάταξη του κουκουλονόμου. Όλοι οι συλληφθέντες τελικά αφέθηκαν μετά από παρατεταμένη κράτησή τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας. Όσο οι συλληφθέντες βρίσκονταν σε καθεστώς κράτησης, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στην Ερμού, όπου κρατούνταν, και στα δικαστήρια, ενώ παράλληλα συνεχίστηκαν οι συνελεύσεις και οι δράσεις για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, μέχρι και την Τετάρτη 10 Δεκέμβρη όποτε το αίτημα του συντρόφου ικανοποιήθηκε μέσω σχετική τροπολογίας στη βουλή και έληξε την απεργία πείνας και δίψας την οποία είχε ξεκινήσει το ίδιο πρωί.
Όλες αυτές τις μέρες και μετά τη λήξη της απεργίας, μέχρι και σήμερα, το Παράρτημα παραμένει στα χέρια μας. Σε μία κατεύθυνση απολογισμού του αγώνα που δόθηκε από το Νίκο και τους συντρόφους εντός και εκτός της φυλακής, την Πέμπτη 11/12 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Παράρτημα όπου συμμετείχαν τηλεφωνικά και οι σύντροφοι Πολίτης και Μπουρζούκος, όπου και διεξήχθη μία μαζική και πλούσια σε περιεχόμενο συζήτηση.
Είναι βέβαιο πως χρειάζεται χρόνος για να γίνει ένας επαρκής κινηματικός απολογισμός της έκβασης της απεργίας πείνας του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος στήριξης του αγώνα του. Το γεγονός ότι το κράτος από την πρώτη στιγμή έδειχνε μία αδιάλλακτη και ανυποχώρητη στάση, αρνούμενο να δώσει υπό οποιαδήποτε μορφή τις άδειες στο Νίκο, και εν τέλει αποφάσισε να υποχωρήσει και να του τις δώσει είναι σίγουρα υποχώρηση από μεριάς της εξουσίας, και αποτέλεσμα της ανυποχώρητης στάσης του συντρόφου και του κινήματος αλληλεγγύης. Ακόμη κι αν μέσα από την υπόθεσή του Ρωμανού εφαρμοστεί και στις εκπαιδευτικές άδειες το, πρότερα ψηφισμένο, μέτρο της επιτήρησης των κρατουμένων μέσω ηλεκτρονικού «βραχιολιού» – GPS.
Τη στιγμή που μιλάμε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, πως ο πολύμορφος αγώνας που αναπτύχθηκε όλες αυτές τις μέρες, ανέδειξε τις δυναμικές του ριζοσπαστικού κινήματος, που βγήκε μαχητικά στους δρόμους και υπενθύμιζε κάθε στιγμή το κόστος που επιφέρουν οι κρατικές επιλογές. Ένα κόστος, που έχει ούτως ή άλλως προκληθεί στο αλώβητο προσωπείο που πασχίζει να διατηρήσει η εξουσία, μέσα από αυτόν τον αγώνα. Και είναι επίσης βέβαιο πως τόσο ο σύντροφος Νίκος Ρωμανός και οι υπόλοιποι κρατούμενοι αγωνιστές, όσο και όλοι εκείνοι που αγωνιζόμαστε με μαχητικότητα και αξιοπρέπεια κόντρα στις προσταγές της εξουσίας, θα δώσουμε εξίσου δυναμικούς αγώνες στο άμεσο μέλλον ενάντια στα νέα μέτρα επιτήρησης και καταστολής, όπως είναι το ηλεκτρονικό «βραχιολάκι», όπως είναι οι φυλακές υψίστης ασφαλείας και οι ειδικές συνθήκες κράτησης.
Θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε ενάντια στη βαρβαρότητα της δημοκρατικής και καπιταλιστικής πραγματικότητας, ενάντια στην κοινωνία του ελέγχου και της υποταγής, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα σε όποιον αγωνίζεται μέσα και έξω από τις φυλακές για την αξιοπρέπεια και τη λευτεριά.
ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
ΝΑ ΣΥΝΔΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Καλούμε την Τετάρτη 17/12 στις 18.00 σε ανοικτή συζήτηση στο Παράρτημα για την από εδώ και στο εξής λειτουργία του χώρου.
Συνέλευση αλληλεγγύης από το Παράρτημα
Πάτρα 15/12/2014