Ήταν αδιανόητο εκείνη τη νύχτα, κάπου ανάμεσα στα χιλιάδες σώματα, τους καπνούς και τις ιαχές, να πιστέψει κανείς πως δε θα υπήρχε συνέχεια. Η νύχτα της 12ης Φλεβάρη 2012 δεν ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. Και άφηνε πολλά να εννοηθούν. Οι συγκρούσεις που για ώρες εξελίσσονταν στους δρόμους της Αθήνας μπορεί να μη στάθηκαν ικανές να αποτρέψουν την ψήφιση εκείνης της νέας δανειακής σύμβασης (2ο Μνημόνιο), απέδειξαν όμως πως οι κοινωνικές αντιστάσεις ήταν τρομακτικά παρούσες. Πάνω σε αυτή την απόλυτη παρουσία γεννήθηκαν προσδοκίες και αποκαλύφθηκαν δυνατότητες. Πάνω της, όμως, συστηματοποιήθηκε και η ίδια η καταστολή, από μια κυριαρχία που συνέλαβε τον εαυτό της σοκαρισμένο μπροστά στο μέγεθος και την ποιότητα του ξεσπάσματος. Το πεδίο που διανοίχτηκε εκείνη τη νύχτα κατέλαβαν, λοιπόν, εσπευσμένα οι μηχανισμοί της αντι-εξέγερσης, αφήνοντάς μας μέχρι σήμερα με το καθήκον να επινοήσουμε νέους τρόπους για να το ανακαταλάβουμε.

Όμως, η 12η Φλεβάρη δεν άφησε μόνο μια κοινωνική παρακαταθήκη, ως σήμερα αναξιοποίητη, που προκαλεί για την ώρα μια αμήχανη και μελαγχολική ενατένιση. Άφησε και κάποιους ανοιχτούς δικονομικούς λογαριασμούς. Στις 2 Απρίλη 2014, οι 4 άνθρωποι που εκείνη τη μέρα συνελήφθησαν, και έπειτα προφυλακίστηκαν τιμωρούμενοι παραδειγματικά ως κάποιοι μόνο από τους εκατοντάδες χιλιάδες εκφραστές της δίκαιης κοινωνικής οργής (ανάμεσά τους και ο αναρχικός Βαγγέλης Καϊλόγλου) ξαναπερνούν το κατώφλι της δικαστικής αίθουσας.

Επειδή δεν ξεχνάμε εκείνους τους μήνες που έζησαν χωρίς ελευθερία και την κατασταλτική αντεπίθεση που σχεδιάστηκε πάνω στις πλάτες τους, θα είμαστε εκεί για να ξαναεκφράσουμε την αλληλεγγύη μας. Δεν ξεχνάμε πως είναι αυτοί που τιμωρήθηκαν όχι μόνο για ό,τι συνέβη εκείνη τη νύχτα αλλά και για όλες τις δυνατότητες που αυτή γεννούσε.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δηλώνουμε συναυτουργοί.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο Βαγγέλη Καϊλόγλου
και σε όσους κατηγορούνται για την ίδια υπόθεση.

Δίκη: 2 Απριλίου 2014, 9:00
Εφετείο (οδός Λουκάρεως)

συντρόφισσες/σύντροφοι