Το Σάββατο 22/2, μετά από κάλεσμα του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και με τη συμμετοχή αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και σωματείων, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση έξω από το μαγαζί “SCΗERZO” στο Μαρούσι. Συνάδελφος μετανάστης που εργαζόταν στο συγκεκριμένο κατάστημα ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό του γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του. Για περίπου 2 ώρες, 200 και παραπάνω άτομα φώναζαν συνθήματα, μοίρασαν τρικάκια, ενημέρωσαν κόσμο και γειτονικά μαγαζιά. Το μοίρασμα και η ενημέρωση συνεχίστηκε σε μια σύντομη πορεία, που ακολούθησε την παρέμβαση.
Σκοπός μας σ’ αυτήν την πρώτη, αλλά σίγουρα όχι τελευταία παρέμβασή μας στο μαγαζί SCHERZO, είναι να καταστήσουμε σαφές ότι η ταξική αλληλεγγύη και οργάνωση μπορεί να τσακίσει τη βία και την τρομοκρατία των αφεντικών.
Κείμενο που μοιράστηκε:
ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΙ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΡΓΑΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΒΕΤΑΙ
Συνάδελφος, μετανάστης, μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών επαγγελμάτων του κλάδου του Επισιτισμού, εργαζόταν στο μαγαζί SCHERZO, στο Μαρούσι, Βορέα 8, για περίπου πέντε μήνες εώς και 12 ώρες τη μέρα, 30 ημέρες το μήνα, για 10 Ευρώ τη μέρα. Σε μόνιμο καθεστώς ομηρίας από τα αφεντικά, καθώς εκτός από τον καθαρισμό του καταστήματος και τη λάντζα, ήταν υποχρεωμένος να τρέχει για δουλειές, που αφορούσαν τόσο το μαγαζί όσο και προσωπικά το αφεντικό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, του χρωστούσαν και δεδουλευμένα. Κατά τη διάρκεια αποπληρωμής κάποιων χρωστούμενων, ο συνάδελφος ξυλοκοπήθηκε από το αφεντικό Δημήτρη Τυρολόγο, ο οποίος επίσης, του πήρε την τσάντα με προσωπικά έγγραφα και χρήματα, με αποτέλεσμα ο συνάδελφος να παραμείνει 3 ημέρες στο νοσοκομείο.
Παρ’ όλη την αγριότητα της εργασιακής του καθημερινότητας, ο συνάδελφος κινήθηκε από την αρχή με καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μετά τον ξυλοδαρμό του διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του να είναι κανείς εργάτης, απευθυνόμενος σε αλληλέγγυους κοινωνικούς χώρους και το σωματείο.
Η περίπτωση του συναδέλφου μας στο SCHERZO δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ούτε το αφεντικό του ένας οξύθυμος εργοδότης. Είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όταν ντόπιοι και μετανάστες εργάτες ζητούμε δεδουλευμένα, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, χρωστούμενα μεροκάματα πείνας και ένσημα, να εισπράττουμε από τα αφεντικά ειρωνεία, άρνηση και ξύλο.
Στη σημερινή εποχή που το κεφάλαιο αποκαλεί “κρίση”, οι μετανάστες/στριες αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, φέροντας όλα τα δεινά μιας “χώρας υποδοχής σε κρίση”. Αν δε σκοτωθούν στον Έβρο, αν δεν πνιγούν στο Φαρμακονήσι, αν δε δολοφονηθούν στη Μανωλάδα, καταλήγουν σε κάτεργα όπως αυτά του επισιτισμού και τότε οι ταξικές αντιθέσεις και οι κοινωνικές-φυλετικές ανισότητες αποκτούν κτηνώδη χαρακτηριστικά. Οι μετανάστες/στριες είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για την καπιταλιστική μηχανή με εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπα ωράρια, φυσικά, χωρίς ένσημα, και με μόνιμη την απειλή της απόλυσης, της επίθεσης και της απέλασης, βιώνοντας διάχυτα τον ρατσισμό, τους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες.
Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. Το χέρι που σηκώθηκε από τα αφεντικά στο μετανάστη εργάτη, αύριο θα σηκωθεί σε όλη την εργατική τάξη. Η βία στους μετανάστες εργάτες σήμερα, είναι εικόνα από το αύριο όλης της τάξης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες είναι τα ίδια στρατόπεδα που θα κρατήσουν έγκλειστους τους περισσευούμενους του αύριο. Άνεργοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι, ψυχικά ασθενείς, κοινωνικοί αγωνιστές περισσεύουν σε ένα σύστημα που χρειάζεται μόνο σκλάβους να μοχθούν για την “έλευση της ανάπτυξης”. Η εργοδοτική τρομοκρατία, οι επιτάξεις των απεργιακών κινητοποιήσεων, η καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η στέρηση κάθε ελπίδας για αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία είναι ολοφάνερα εδώ.
Ως εργαζόμενοι στα κάτεργα του επισιτισμού, σ’ ένα κλάδο που τα μνημόνια έχουν επιβληθεί χρόνια τώρα και οι σκληρές συνθήκες εργασίας είναι καθεστώς, δεν έχουμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι σε κάθε εργάτη/τρια που αντιστέκεται, μάχεται, διεκδικεί. Με τη συμμετοχή μας στο σωματείο βάσης του κλάδου, μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και σε συνεργασία με μαχητικά σωματεία από άλλους κλάδους, αναπτύσσουμε την ταξική μας συνείδηση, τονώνουμε την ταξική μας αυτοπεποίθηση και οργανώνουμε τη δράση μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά.
Κι αν θεωρούν ότι μπορούν να μας τρομάξουν, η απάντησή μας θα είναι η συλλογική μας δράση, που νικάει το φόβο.
Κι αν δε μας σέβονται πρέπει να αρχίσουν να μας φοβούνται.
ΝΑ ΑΝΑΚΟΨΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ-ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού
