Τους τελευταίους μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τρομοϋστερίας που αφορούν τις ελληνικές φυλακές. Για αρκετό καιρό πολλοί μιλούν για εμάς χωρίς εμάς. Μέσα σε αυτό το “γενικό κλίμα” ειδικές διατάξεις προετοιμάζονται και κανονισμοί ανατρέπονται με αποτέλεσμα τα κεκτημένα δικαιώματα του φυλακισμένου να θυσιάζονται στο βωμό της τρομοϋστερίας. Σε αυτό το “γενικό κλίμα” εμείς θα μιλήσουμε συγκεκριμένα.
Αυτές τις μέρες ξεκίνησε διαβούλευση για το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει την κατηγοριοποίηση των κρατουμένων, τον περιορισμό δικαιωμάτων και την απαγόρευση αδειών σε αρκετούς φυλακισμένους. Μας λένε πως οι φυλακές είναι σωφρονισμός. Το να στερείς όμως την ελπίδα στους κρατούμενους λέγετε εκδίκηση. Πόσο μάλλον όταν οι υπεύθυνοι των φυλακών στερούν το νόμιμο δικαίωμα μιας κρατούμενης να λάβει ολιγόωρη άδεια για να επισκεφτεί την μητέρα της που πάσχει από καρκίνο. Η συγκρατούμενή μας Δ.Κ. έκανε αίτηση για χορήγηση ολιγόωρης άδειας για να επισκεφτεί την μητέρα της, που πριν από λίγες μέρες της ανακοινώθηκε από τους γιατρούς ότι εμφάνισε όγκο στον εγκέφαλο. Προσκόμισε όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά από δημόσιο νοσοκομείο και τα έθεσε στη διάθεση των εισαγγελέων της φυλακής. Η απάντηση ήταν όμως αρνητική. Όπως ήταν αρνητική η απάντηση που είχε λάβει μια άλλη συγκρατούμενή μας πριν από κάποιους μήνες όταν της αρνήθηκαν ολιγόωρη άδεια για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της. Μάλιστα στην περίπτωση της Δ.Κ. η δεύτερη εισαγγελέας αναγνώρισε την σοβαρότητα του αιτήματος και το νόμιμο δικαίωμα της συγκρατούμενής μας, όμως όπως δήλωσε, δεν ήθελε να έρθει σε αντιπαράθεση με την πρώτη εισαγγελέα Τρούπη η οποία ήταν αρνητική.
Ο σωφρονισμός τους λοιπόν έχει εξουσία στη ζωή και στο θάνατο, στη χαρά και στη λύπη. Αυτός ο σωφρονισμός είναι απλά μια απάνθρωπη τιμωρία. Στη θέση της Δ.Κ. θα μπορούσε να βρεθεί οποιαδήποτε κρατούμενη. Γι’ αυτό δεν την αφήνουμε μόνη της. Στεκόμαστε δίπλα της και μοιραζόμαστε την λύπη της αλλά και τον δίκαιο θυμό της. Σήμερα Παρασκευή 14/3/2014 προχωρήσαμε σε μεσημεριανή διαμαρτυρία και αρνηθήκαμε να μπούμε στα κελιά μας, κατά το μεσημεριανό κλείσιμο για να ικανοποιηθεί το αίτημά μας.
Όλη η πτέρυγα γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού