Monthly Archives: March 2014

[Τρίκαλα] Τα γεγονότα της 27/2/2014 που αφορούν τη σύλληψη του αναρχικού ολικού αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιου

Σύντροφοι γειά σας,

Θα προσπαθήσω να σας δώσω μια ακριβή εικόνα για την βραδιά που συνελήφθηκα, την Πέμπτη 27/02/14, ακριβώς τέσσερις ημέρες μετά την λήξη του τριήμερου παρεμβάσεων για το πρόταγμα της ολικής άρνησης στράτευσης σε Τρίκαλα και Καρδίτσα και την έμπρακτη αλληλεγγύη στον σύντροφο ολικό αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη, ο οποίος δικάζεται στο αναθεωρητικό στρατοδικείο Αθηνών την Παρασκευή 14/03.

Στις 21/02/14 στις 11 το πρωί έγινε ωριαία ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα την ολική άρνηση στράτευσης στην ΕΡΤopen, που εκτός του διαδικτύου εκπέμπει στους 98,3 FM για όλη την Θεσσαλία από το δημοτικό ραδιοθάλαμο του δήμου Τρικκαίων (Τρίκαλα), το οποίο στεγάζεται στο πνευματικό κέντρο της πόλης. Στις 22/02/14 στις 7 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Rossonero στα Τρίκαλα, εκδήλωση για τα πολιτικά αίτια της ολικής άρνηση στράτευσης, την οικονομική και νομική καταστολή των ολικών αρνητών, ενημέρωση για την εξέλιξη της υπόθεσης του συντρόφου Μιχάλη Τόλη και προβολή του ιταλικού ντοκιμαντέρ Standing Army. Στις 23/02/14 στην Καρδίτσα, στις 5 το απόγευμα η ίδια εκδήλωση διοργανώθηκε από τους συντρόφους του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Καρδίτσας στο εργατικό κέντρο.

Την Πέμπτη 27/02/14 στις 9 και 30 το βράδυ, μπλόκο της Ο.Π.Κ.Ε., στον περιφερειακό δρόμο Τρικάλων – Καλαμπάκας, στο ύψος του δημοτικού κολυμβητηρίου Τρικάλων, σταματάει το Ι.Χ. στο οποίο είμαι επιβάτης μαζί με έναν σύντροφο και μία φίλη που είναι και η οδηγός του οχήματος. Ζητάνε τυπικά τα χαρτιά της οδηγού, και λίγα λεπτά αργότερα μας ζητάνε και τις δικές μας ταυτότητες. Αμέσως ρωτήσανε τον σύντροφο το όνομά του και όταν τους λέει, στραφήκανε στην μεριά μου και με ρώτησαν αν είμαι εγώ ο Ρίτσιος Χάρης. Μόλις τους είπα πως είμαι εγώ, ανοίγουν την πόρτα με μπουσουριάζουν και με καθηλώνουν στο καπό αρχίζοντας έλεγχο για όπλα και ναρκωτικά. Τι έκανες και μας δώσανε σήμα για ένταλμα σύλληψης; ρώτησαν κατά την διάρκεια του σωματικού έλεγχου. Αμέσως απαντώ πως είμαι ολικός αρνητής στράτευσης από το 2004, έχω ενημερώσει το υπουργείο άμυνας και προφανώς είναι ένταλμα σύλληψης για ανυποταξία και δεν έχω πάνω μου όπλα ή ναρκωτικά. Αμέσως ένας οπκίτης ρωτάει τον άλλον, Τι ακριβώς είπε ότι είναι; Τι σημαίνει ολικός αρνητής στράτευσης; Και απαντά ο άλλος Δεν ακούς; Ανυπότακτος είναι!

Με πάνε πρώτα στην Ασφάλεια στον τρίτο όροφο του αστυνομικού κτιρίου, οι οποίοι με στέλνουν στο αστυνομικό τμήμα στον πρώτο όροφο, εκεί ρωτάνε τους όπκε γιατί με φέρανε σε αυτούς, αφού μόνο η ασφάλεια έχει τα εντάλματα σύλληψης και με ξαναστέλνουν πίσω στον τρίτο όροφο για να ξεκινήσουν την διαδικασία σύλληψης.

Στο γραφείο, λοιπόν, για σχεδόν δέκα λεπτά περιστοιχιζόμουνα από δέκα άτομα οπκίτες και ασφαλίτες, εκ των οποίων ο αξιωματικός υπηρεσίας με ρώτησε αν ήταν μαλάκας που υπηρέτησε 28 μήνες στις ένοπλες δυνάμεις και του απάντησα ότι ο καθένας παίρνει τις επιλογές του. Ένας οπκίτης με ρώτησε αν ήμουνα κάτοικος εξωτερικού και απάντησα ότι είμαι ολικός αρνητής στράτευσης και έχω στείλει επιστολές στο υπουργείο άμυνας και στην στρατολογία Αθηνών για τις θέσεις μου και τους λόγους που δεν τους υπηρετώ. Γενικά δεν με αντιμετώπισαν με ύβρεις και άθλιο τρόπο και έκαναν την γραφειοκρατική δουλειά τους όπως όφειλαν. Όταν έφυγαν στα πέντε λεπτά οι περισσότεροι και έμεινα με δύο ασφαλίτες ξεκίνησε και η διαδικασία της σύλληψης.

Μου έδωσαν αντίγραφο του εντάλματος σύλληψης που είχε εκδοθεί στις 7 Μαρτίου 2013 από την στρατιωτικό αντεισαγγελέα του στρατοδικείου Αθηνών Ουζουνίδου Ν. Χρυσή. Αμέσως τους είπα ότι το ένταλμα συλλήψης δεν ισχύει, αφού είχα συλληφθεί στις 9 Δεκεμβρίου από τις στρατιωτικές αρχές στο στρατοδικείο Αθηνών και δεν μπορούσαν να με συλλάβουν. Δυστυχώς δεν είχα χαρτιά στα Τρίκαλα που να αποδεικνύουν τα λεγόμενά μου (βρίσκονται στην Αθήνα) και έτσι η ασφάλεια συνέχισε την διαδικασία σύλληψής μου προετοιμάζοντας την μεταγωγή μου για το στρατοδικείο Αθηνών.

Πρώτα επικοινώνησαν με την Στρατονομία Καρδίτσης για να έρθουν να με πάρουν, αλλά τους εξήγησαν ότι υπεύθυνοι για την μεταγωγή των ανυπότακτων είναι η στρατονομία Λάρισας, η οποία στεγάζεται μέσα στην 1η στρατιά και τους έδωσαν το τηλέφωνο για το συγκεκριμένο γραφείο. Οι τελευταίοι ενημέρωσαν τον αξιωματικό υπηρεσίας Ασφαλείας, ότι πλέον δεν παραλαμβάνουν τους ανυπότακτους και ότι είναι υποχρέωση της αστυνομίας να με κάνει μεταγωγή στην Αθήνα και να με παραδώσουν στην στρατονομία Αθηνών. Η ασφάλεια τους ενημέρωσε για τους ισχυρισμούς μου και η στρατονομία Λάρισας τους έδωσε το τηλέφωνο της στρατιωτικού εισαγγελέα που είχε νυχτερινή υπηρεσία στο στρατοδικείο Αθηνών.

Η ασφάλεια επικοινώνησε μαζί της, και της είπε ότι έχουν έναν ανυπότακτο που όμως ισχυρίζεται ότι το ένταλμα είναι άκυρο, αφού είχε συλληφθεί στις 9 Δεκεμβρίου και είχε πάρει απ’ αορίστου αναβολή και περιμένει να οριστεί η τακτική δικάσιμος. Η συγκεκριμένη κυρία είπε στον ασφαλίτη ότι δεν τους τα λέω καθόλου καλά τα πράγματα, διότι τα στρατοδικεία δεν δίνουν απ’ αορίστου αναβολές(!!!), και ότι στις 11 και 30 το βράδυ δεν μπορούσε να ψάξει τα αρχεία και θα το έκανε η πρωινή βάρδια.

Στις δωδεκάμισι το βράδυ οδηγήθηκα στα κελιά του υπογείου, όπου και παρέμεινα για οκτώμισι ώρες. Εννιά παρατέταρτο το πρωί με οδηγούν στον διευθυντή ασφαλείας, ο οποίος ευγενικά μου έκανε μια αναφορά της στρατολογικής κατάστασής μου, ότι είμαι ανυπότακτός από το 2004, ότι έχει ασκηθεί δίωξη για ανυποταξία το 2006, ότι εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης στις 7 Μαρτίου 2013, και ότι πράγματι το είχα τακτοποιήσει το ζήτημα στις 9 Δεκεμβρίου του 2013, και έγινε ένα τραγικό λάθος που δεν φταίνε εκείνοι, και μου ζήταγε συγνώμη για την ταλαιπωρία. Μου είπε ότι το στρατοδικείο Αθηνών δεν έστειλε ποτέ διαβιβαστικό για την ακύρωση του εντάλματος και έπρεπε να υποστώ αυτή την άδικη ταλαιπωρία λόγω της ώρας που οι υπηρεσίες ήταν κλειστές. Με ενημέρωσε ότι θα οδηγηθώ σε διπλανό γραφείο ώστε να ετοιμαστούν τα χαρτιά για την αποφυλάκισή μου, πράγμα που έγινε.

Ο ασφαλίτης που μου ετοίμαζε τα χαρτιά είπε ότι είναι απαράδεκτο, να εμπλέκεται η αστυνομία μεταξύ στρατού και πολιτών, που έχουν την πολιτική τους άποψη για την θητεία!! Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και με ζήτησε για να μου μιλήσει ο στρατιωτικός εισαγγελέας από το στρατοδικείο Αθηνών, ο οποίος μου ζήτησε συγνώμη για την ταλαιπωρία μου και μου ανάφερε ότι η εισαγγελία είχε ενημερώσει την ΓΑΔΑ από τις 11 Δεκεμβρίου και ευθύνονται αυτοί που δεν ενημέρωσαν το α.τ. Τρικάλων! Μου είπε πως προφανώς είμαι θύμα του διαδικτύου και της γραφειοκρατίας, και είχε την ευγένεια να με ενημερώσει ότι το στρατοδικείο μου ορίστηκε για τις 25/6/14, και αν δεν μπορώ να πάω, να βάλω έναν δικηγόρο για να πάρω αναβολή για αργότερα!! Του απάντησα ότι επιδιώκω την συγκεκριμένη δίκη, για να εξηγήσω τους λόγους που αρνούμαι να τους υπηρετήσω και μάλλον δεν θα πάρω αναβολή. Αυτός είπε, αν τυχόν αλλάξω γνώμη να μην το αγνοήσω, και να πάρω αναβολή! Μου ζήτησε για άλλη μια φορά συγνώμη για την ταλαιπωρία και με καλημέρισε!. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο υπέγραψα το αποφυλακιστήριο και με άφησαν ελεύθερο.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συντρόφους και τους φίλους που στήριξαν από την πρώτη στιγμή την οικογένειά μου και που μου συμπαρασταθήκανε έξω από το αστυνομικό τμήμα Τρικάλων. Επίσης θα ήθελα να πω προς όλους εκείνους που μου το έπαιξαν «οι καλοί δημόσιοι υπάλληλοι», ότι δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση πως θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε ένα νέο ένταλμα για ανυποταξία, θα δείξουν το απαιτούμενο ζήλο για έναν «εγκληματία» της ολικής άρνησης στράτευσης!

Αλληλεγγύη στον Σύντροφο Ολικό Αρνητή Στράτευσης Μιχάλη Τόλη που δικάζεται την Παρασκευή 14/3 από τους στρατοκράτες του Στρατοδικείου Αθηνών στο Ρουφ.

Αλληλεγγύη σ’ όλους τους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης που διώκονται από τους κρατιστές για τις επιλογές τους και κυρίως για τον δημόσιο λόγο τους που αντιπαρατίθεται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την βαρβαρότητα!

[Φυλακές Κορυδαλλού] Κείμενο του Κώστα Γουρνά για τον Λάμπρο Φούντα

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

Πριν από τέσσερα χρόνια, έσβησε η πνοή ενός σπουδαίου αγωνιστή, του συντρόφου μου στον Επαναστατικό Αγώνα, Λάμπρου Φούντα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής, όταν μέλη της οργάνωσης επιχειρούσαν να απαλλοτριώσουν ένα όχημα στη Δάφνη.

Ο Λάμπρος ενηλικιώθηκε πολιτικά στο ύστερο κομμάτι της μεταπολίτευσης και εντάχθηκε στο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Συμμετείχε στις κοινωνικές συγκρούσεις της περιόδου που χαρακτηρίστηκαν από εκείνο το ιδιαίτερο πνεύμα της μεταπολίτευσης μέσα από το οποίο αναδύονταν η μαχητική παράδοση, η συλλογική μνήμη ενός λαού που διψούσε για λευτεριά. Ανδρώθηκε πολιτικά στην αυγή του νέου αιώνα, εκεί που το ριζοσπαστικό κίνημα αγκομαχούσε να βρει το συνδετικό κρίκο με το παρελθόν μέσα στα συντρίμμια της μεταπολίτευσης για να αποτυπώσει τη δικιά του περπατησιά στη νέα εποχή της ιδιώτευσης και του καταναλωτισμού. Τότε που -όπως και τώρα- πασχίζαμε να κατανοήσουμε τις θεαματικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, αλλαγές που τελικά συγκριτικά με το παρόν, αποδείχθηκαν ανώδυνες. Αργότερα εντάχθηκε στον Επαναστατικό Αγώνα όπου από τις γραμμές του έδωσε την τελευταία μάχη της ζωής του.

Ο Λάμπρος έφυγε μαζί με μια ολόκληρη εποχή. Τα τέσσερα αυτά χρόνια της απουσίας του, ο τόπος βιώνει μια διπλή χρεοκοπία, πολιτική και οικονομική. Το δικομματικό σύστημα εξουσίας που υπήρξε στυλοβάτης του μεταπολιτευτικού κράτους έχει καταρρεύσει μαζί με την όποια αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού της. Παράλληλα, κατέρρευσε ολόκληρο το οικονομικό οικοδόμημα που θεμελιώθηκε με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Ο τόπος βρίσκεται σε διαδικασία αποικιοποίησης από τη χρηματοπιστωτική ελίτ του ευρωπαϊκού βορρά και ο παραγωγικός πλούτος ξεπουλιέται από τους ντόπιους συνεργάτες τους. Σήμερα, ο φασισμός δεν είναι προ των πυλών, είναι ήδη εδώ. Στα πεινασμένα παιδιά, στους ανέργους, στην απόγνωση, στα τάγματα εφόδου, στην κρατική τρομοκρατία…

Σήμερα, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, η πάλη του Επαναστατικού Αγώνα, η πάλη του ριζοσπαστικού κινήματος για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο δικαιωμένη από ποτέ γιατί φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πριν εισέλθουμε στο σκότος, στις γραμμές του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελεύθερο φασισμό.

Και μένει, Λάμπρο, να απαντηθεί το αιώνιο ερώτημα, τα τελευταία σου λόγια, “Και τώρα τι κάνουμε;”. Κι αφήνω τη δικιά σου εκκωφαντική απάντηση να ριζώσει στο παρόν και στο μέλλον, στις φοβισμένες ψυχές και στα εφηβικά δωμάτια. Δεν έχουμε άλλο δρόμο που να αξίζει να βαδίσουμε από αυτόν της αντίστασης. Το δρόμο του Λάμπρου, το δρόμο της ζωής.

*

Από τον πρόλογο του Ν. Καζαντζάκη στον “Καπετάν Μιχάλη”.

“…Πολλοί που διάβασαν τον Καπετάν Μιχάλη θαρρούν πως τέτοια παιδιά -τέτοια αντράκια, όπως λέμε στην Κρήτη- ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε άντρες τόσο χειροδύναμοι, τόσο ψυχοδύναμοι, που να αγαπούν με τόσοι λαχτάρα τη ζωή και να αντικρίζουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνερπαθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζει όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, γιατί τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους· ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάμεις, ότι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου· να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του και εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε θα γίνει το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό.”

10 Μάρτη 2014
Κώστας Γουρνάς
Φυλακές Κορυδαλλού

Κείμενο των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και Πόλας Ρούπα

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ

10 Μάρτη 2010. Ο Λάμπρος Φούντας, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα πέφτει νεκρός από σφαίρες μπάτσου στην Δάφνη κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης. Τέσσερα χρόνια μετά η πολιτική πρόταση της δράσης του Λάμπρου Φούντα και του Επαναστατικού Αγώνα όπου δρούσε, είναι ακόμα πιο επίκαιρες, η επιλογή αγώνα και η στρατηγική της δράσης ακόμα πιο επιτακτικές. Τέσσερα χρόνια μετά και οι όροι ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων γίνονται όλο και πιο άθλιοι στο όνομα της διάσωσης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος το οποίο βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση. Πριν τέσσερα χρόνια ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας έδωσε τη ζωή του σε μια πολιτική προσπάθεια να μην γίνει η εξαθλίωση όρος ζωής, να μην θυσιάζονται άνθρωποι για την σωτηρία του συστήματος. Έδωσε τη ζωή του σε μια πολιτική προσπάθεια που τελική επιδίωξή της ήταν να πεταχτεί το πτώμα του καπιταλισμού και μαζί του το κράτος στα σκουπίδια της ιστορίας. Έδωσε τη ζωή του για να ανοίξει ο μόνος δρόμος για το οριστικό ξεπέρασμα των κρίσεων, να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση, για την κοινωνική Επανάσταση. Αυτό είναι το ζητούμενο για το οποίο αξίζει κανείς να αγωνίζεται, ακόμα και να πεθαίνει.

Ο Λάμπρος Φούντας ζει και θα ζει πάντα για όσους η Επανάσταση παραμένει μια ζωντανή προοπτική. Ζει και θα ζει πάντα ως η επαναστατική αυτή μορφή που ενσαρκώνει τα όνειρα των επαναστατών σήμερα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ζει και θα ζει ως σύμβολο και φάρος της Επανάστασης.

Ανέκαθεν η εξουσία επένδυε στην καλλιέργεια και την εκμετάλλευση των κατώτερων ενστίκτων στους υπηκόους της για να εξοντώνει τους επαναστάτες και τους πολιτικούς αντιπάλους της. Το ελληνικό κράτος έχει πλούσια παράδοση όσον αφορά αυτό. Οι επικηρύξεις και οι αμοιβές για την εξόντωση των αγωνιστών του ΕΛΑΣ και των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού ήταν πάγιο φαινόμενο. Ο εμφύλιος πόλεμος στη μάχη της προπαγάνδας του καθεστώτος τότε εναντίον των πολιτικών του εχθρών χαρακτηριζόταν ως «συμμοριτοπόλεμος» και οι αγωνιστές καταδιώκονταν ως «κοινοί ληστές». Και οι αμοιβές για κάθε κομμένο κεφάλι αντάρτη που έφερναν οι Μάϋδες και οι κάθε είδους εθνικόφρονες βρισκόταν εκείνη την περίοδο στην ημερήσια διάταξη.

Παρά τις διαφορετικές συνθήκες της σημερινής εποχής, ο τρόμος της σημερινής εξουσίας που γδέρνει τον ελληνικό λαό για να ταΐσει τα κοράκια της υπερεθνικής ελίτ μπροστά στην προοπτική ξεκινήματος ενός νέου αντάρτικου που θα τινάξει στον αέρα τα σχέδιά τους, τους κάνει να καταφεύγουν στην ελεεινή και χυδαία μέθοδο της επικήρυξης και του κυνηγιού κεφαλών, επιδιώκοντας να ερεθίσουν τα πιο ποταπά ένστικτα των πάσης φύσεως καλοθελητών της εξουσίας.

Είναι κατανοητό ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί προχωρούν σε τέτοιου είδους κινήσεις καθοριζόμενοι από την ιστορικότητα και την πολιτική πορεία των προσώπων και στην περίπτωσή μας είναι ιδιαιτέρως καθοριστικός παράγοντας η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την συμμετοχή μας στον Επαναστατικό Αγώνα. Το ειδικό πολιτικό βάρος της δράσης, του λόγου του Επαναστατικού Αγώνα, της ανάληψης πολιτικής ευθύνης από εμάς, η πολιτική μας στάση μετά τις συλλήψεις και η στάση μας μέσα στο δικαστήριο όπου υπερασπιστήκαμε το σύνολο των ενεργειών της οργάνωσής μας, καθώς και η πάγια θέση μας ότι ο ένοπλος αγώνας είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για την προώθηση της κοινωνικής Επανάστασης ιδιαίτερα μέσα στις συνθήκες που ζούμε σήμερα, είναι παράγοντες που βαρύνουν συνολικά την αγωνία των κρατικών μηχανισμών να βρουν τρόπο να μας συλλάβουν.

Από μόνη της η επικήρυξη και χωρίς κανείς να πει τίποτε περισσότερο, αποκαλύπτει την επίκαιρη διάσταση της ένοπλης δράσης στην σημερινή εποχή που το καπιταλιστικό σύστημα έχει εισέλθει στην πιο βαθιά και μακροχρόνια κρίση της ιστορίας του, έχει απαξιωθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων και η ευαίσθητη πολιτική σταθερότητα δεν στηρίζεται πλέον στη συναίνεση, αλλά στον εκβιασμό, το φόβο και την ωμή βία. Η ένοπλη δράση γνωρίζουν οι εξουσιαστές ότι έχει τη δύναμη να κλονίσει καθοριστικά τις ευαίσθητες πολιτικές ισορροπίες ωθώντας το καθεστώς πιο βαθιά στην αποσταθεροποίηση.

Η επικήρυξή μας με δυο εκατομμύρια ευρώ εκτός όλων των άλλων, είναι αναμφιβόλως ένα ποσό υπέρογκο για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής και της δραματικής κατάστασης των κρατικών ταμείων, που έκανε να ζαλιστούν ακόμα και σκληροί φιλοκαθεστωτικοί μεγαλοδημοσιογράφοι που ρωτούσαν δημοσίως «από πού θα βρεθούν αυτά τα λεφτά». Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες κάνουν συνεχείς περικοπές σε έξοδα που αφορούν την ίδια την επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά προκλητικά δηλώνουν πως δυο εκατομμύρια τα δίνουν για ρουφιάνους και κεφαλοκυνηγούς που θα τους βοηθήσουν να μας συλλάβουν, καθιστά αυτήν την επικήρυξη σε οικονομικό αλλά και ηθικό επίπεδο ακόμα περισσότερο σκανδαλώδη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος μας επικηρύσσει. Το 2007 μετά την επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία, το ελληνικό κράτος μας είχε επικηρύξει ως Επαναστατικό Αγώνα και όχι ως άτομα φυσικά, αφού δεν είχαμε συλληφθεί, με οκτακόσιες χιλιάδες ευρώ, ενώ το αμερικάνικο με ένα εκατομμύριο δολάρια. Την περίοδο εκείνη τα κρατικά ταμεία δεν ήταν άδεια και παρόλα αυτά το ποσό της επικήρυξης για πληροφορία που θα βοηθούσε στην εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν μικρότερο από αυτό που σήμερα -εν μέσω κλιμάκωσης της κρίσης και πλήρους στεγνώματος των κρατικών ταμείων- μας επικηρύσσουν ως πρόσωπα. Αυτό δεν είναι παράδοξο αφού αναδεικνύει την αυξανόμενη βαρύτητα της ένοπλης δράσης ή ακόμα και της απειλής αυτής στην τρέχουσα ρευστή περίοδο. Και μάλλον οι επικηρύξεις έρχονται σε μια είδους αναλογία με αυτή την βαρύτητα και με την καθοριστική της δύναμη να κατευθύνει τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Όμως η μέθοδος της επικήρυξης αναδεικνύει ακόμα ένα πράγμα. Ότι δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις τους, συνθήκη άμεσα συνδεμένη με την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική περίοδο όπου η συναίνεση στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα παύει να υφίσταται σε πλειοψηφικά πλέον τμήματα της κοινωνίας λόγω της κρίσης και των πολιτικών διαχείρισής της από την πολιτική και οικονομική εξουσία. Πόσοι θεωρούν σήμερα ότι η κοινωνική απειλή προέρχεται από την ένοπλη επαναστατική δράση; Πόσοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η κοινωνική απειλή είναι ο Μαζιώτης και η Ρούπα; Η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα έχουν ζήσει στο πετσί τους τι εστί τρομοκρατία του κεφαλαίου και του κράτους και αυτή θεωρούν ως τη μεγαλύτερη απειλή, αυτή είναι γι’ αυτούς ο πραγματικός φόβος. Το έλλειμμα αυτό της συναίνεσης στο σύστημα το γνωρίζουν οι κυρίαρχοι γι’ αυτό και δεν πιστεύουν ότι μπορούν να βασιστούν στην «κοινωνική υπευθυνότητα» των ρουφιάνων, στην πίστη τους προς το καθεστώς, στην αφοσίωσή τους προς τους οικονομικούς και πολιτικούς άρχοντες και πως ανιδιοτελώς και χωρίς υλικό αντάλλαγμα θα μπορέσουν να βρουν βοήθεια από τα κάτω για τις συλλήψεις μας. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στο δέλεαρ της κατάδοσης επί αμοιβή, ελπίζοντας πως σε εποχές ακραίας υλικής εξαθλίωσης και φτώχειας λόγω της κρίσης, θα υπάρξουν ίσως κάποιοι που θα πέσουν στο κατώτερο σκαλί της ηθικής αθλιότητας. Γι’ αυτούς τους λόγους και ακούστηκαν εντελώς υποκριτικά και φαιδρά ταυτόχρονα τα όσα δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και αρχικεφαλοκυνηγός, Δένδιας, στη μάταιη προσπάθειά του να παρουσιάσει την ένοπλη δράση ως απειλή για τους ίδιους τους εργαζόμενους της χώρας!

Η αγωνία της πολιτικής εξουσίας για την ανάπτυξη της ένοπλης δράσης στην ιστορική περίοδο που ζούμε αντικατοπτρίζει και το πακέτο μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τους φυλακισμένους ένοπλους αγωνιστές, αλλά και για την αναδιάρθρωση της λειτουργίας της ελληνικής αστυνομίας. Οι νέες ειδικές φυλακές υψίστης ασφαλείας με κυρίαρχο ζητούμενο την απομόνωση των ένοπλων πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και την απομάκρυνσή τους από τους υπόλοιπους κρατούμενους, έρχονται ως η «φυσική» συνέχεια των «αντιτρομοκρατικών» νόμων που ψηφίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Όμως η περίοδος που δημιουργείται μια τέτοια φυλακή δείχνει ακριβώς το φόβο των κυρίαρχων μπροστά στο πολιτικό φαινόμενο της ένοπλης δράσης. Για τον ίδιο λόγο σκληραίνουν και το νομικό πλαίσιο αντιμετώπισης των ένοπλων αγωνιστών ανατρέποντας κανονισμούς και ρυθμίσεις για τον χρόνο φυλάκισης, καταργώντας τις άδειες και τις υπό όρους αποφυλακίσεις τους. Πιστεύουμε όμως πως με αυτά τα μέτρα το καθεστώς απευθύνεται σε πολλούς περισσότερους και επιδιώκει να προσβάλει τη βούληση νέων αγωνιστών που βλέπουν ως επιτακτική πολιτική ανάγκη σήμερα την ένοπλη επαναστατική δράση. Και δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε ευκαιρία και με αφορμή τις επικηρύξεις και τις ανακοινώσεις για τα νέα μέτρα στις φυλακίσεις ένοπλων αγωνιστών, ο Δένδιας αναφέρεται στις «κάποιες χιλιάδες που φλερτάρουν με την τρομοκρατία» και τελευταία πραγματοποιεί εκτεταμένες επιχειρήσεις σε σπίτια αναρχικών με εμφανές ζητούμενο την τρομοκράτηση. Όσον αφορά στην αναδιάρθρωση της αστυνομικής λειτουργίας και αυτή συνιστά ένα λογικό επακόλουθο των κρατικών προσπαθειών για μια αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της ένοπλης δράσης και, κυρίως, για την πρόληψη ένοπλων ενεργειών. Γι’ αυτό και αυτό το ζητούμενο γίνεται πλέον κεντρική στρατηγική της αστυνομίας.

Στις όποιες προσπάθειές τους να απομονώσουν και να καταστείλουν την ένοπλη δράση, στις όποιες προσπάθειές τους να τρομοκρατήσουν ας μην ελπίζουν όμως και πολλά, καθώς οι κοινωνικές εξελίξεις και οι συνθήκες έτσι όπως τις διαμορφώνει το ίδιο το σύστημα, αργά ή γρήγορα θα συμβάλλουν στην δημιουργία ενός διευρυμένου ένοπλου επαναστατικού μετώπου για την απελευθέρωση της κοινωνίας από την σκλαβιά του καπιταλισμού και του κράτους. Θα συμβάλουν ώστε να γίνει πραγματικότητα ο εφιάλτης τους.

Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των ενεργειών από το καθεστώς είναι η δημιουργία ενός νομοθετικού, αστυνομικού, αλλά και πολιτικού κλοιού στους ένοπλους αγωνιστές και κυρίως σε αυτούς που ζουν στην «παρανομία». Σε αυτή την συνισταμένη συμπεριλαμβάνεται και η μακρά τακτική προσπάθεια δημιουργίας ενός καθεστώτος «αυξανόμενης πίεσης» με κάθε διαθέσιμο μέσο, ελπίζοντας ότι θα δημιουργήσει ένα καθεστώς κοινωνικά πιο ευνοϊκό για τις συλλήψεις μας όπως είναι η συνεχής προπαγάνδα που διοχετεύει στα ΜΜΕ, μέσα από την οποία παρουσιαζόμαστε να εμπλεκόμαστε σε μια μακρά σειρά γεγονότων, ενεργειών και πολιτικών δράσεων που δεν έχουμε συμμετάσχει και δεν εμπλεκόμαστε με κανένα τρόπο. Θα ήταν έλλογη και δικαιολογημένη από τη μεριά των κρατικών παραγόντων αυτή η τακτική, αφού κατανοούμε πως η πρεμούρα τους να μας συλλάβουν είναι μεγάλη. Πλέον όμως έχει φύγει από το επίπεδο μιας ψύχραιμης και μελετημένης κίνησης και θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει αγγίξει τα όρια της εμμονής και της παράνοιας, αφού πίσω από οποιαδήποτε ένοπλη ενέργεια που συμβαίνει ανά την επικράτεια, πίσω από κάθε συμβάν που ακόμα και ως εικασία μπορεί να έχει πολιτικές διαστάσεις ή προεκτάσεις -π.χ. η υπόθεση με τα όπλα στο αυτοκίνητο στο Φάληρο-, «βλέπουν» είτε άμεσα είτε έμμεσα ότι έχουμε κάποια σχέση, έχει σχέση η «ομάδα Μαζιώτη» κλπ. Και σε αυτή την διαδικασία φυσικά, μπαίνουν και τα περισσότερα ΜΜΕ ως φερέφωνα του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Δεν θα αναφερθούμε φυσικά σε όλη τη σαβούρα των δημοσιογραφικών «πληροφοριών», στις οποίες συμπεριλαμβάνονται μέχρι και σενάρια για τους πιθανούς «συγκατοίκους» μας στην παρανομία. Όσον αφορά το τελευταίο τη μόνη πληροφορία που έχουμε να δημοσιοποιήσουμε είναι ότι έχουμε μερικά σοβαρά κριτήρια για τις πολιτικές μας σχέσεις που είναι πολιτικά, αλλά κυρίως αξιακά και στα οποία συμπεριλαμβάνεται η στάση των αγωνιστών κατά την κρίσιμη, αλλά και αποκαλυπτική συγχρόνως στιγμή της σύλληψης. Στο ζήτημα όμως που θέλουμε να μείνουμε είναι για την αυθαίρετη εμπλοκή των ονομάτων μας στην οργάνωση ΟΛΑ. Καταλαβαίνουμε πως για τους «ιθύνοντες» των κατασταλτικών και διωκτικών μηχανισμών η φιλοσοφία της δράσης και η θεωρητική προσέγγιση και ανάλυση μιας οργάνωσης να αποτελούν δύσκολα ζητήματα για να τα αναλύσουν, γι’ αυτό και η αιτιολόγηση της «βεβαιότητάς» τους για τον δήθεν πρωταγωνιστικό μας ρόλο στην οργάνωση αυτή τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο όσο και στα κείμενά της, να βασίζεται σε χοντροκομμένες και παντελώς εσφαλμένες προσεγγίσεις. Γι’ αυτό και για το «ασφαλές αυτό συμπέρασμα» δηλώνουν κατ’ αρχήν πως το στηρίζουν στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη οργάνωση χρησιμοποιεί RPG. Όμως ο Επαναστατικός Αγώνας είχε διαφορετικά πολιτικά κριτήρια στον τρόπο δράσης, στον τρόπο και στον τόπο που θα πληττόταν κάθε φορά ο πολιτικά επιλεγμένος στόχος, γεγονός που καθόριζε την επιλογή των μέσων και την επιχειρησιακή μεθοδολογία αποφεύγοντας επιχειρησιακές ακροβασίες. Το δεύτερο είναι οι προκηρύξεις. Δεν περιμέναμε βέβαια, από τους αναλυτές της αντιτρομοκρατικής να μπορούν να διακρίνουν λεπτές ή ακόμα και μεγάλες πολιτικές διαφορές στον λόγο των ένοπλων οργανώσεων -όπως διαφορές ανάμεσα σε μια λενινιστική και μια αναρχική προκήρυξη- και γνωρίζουμε εδώ και χρόνια πως οι αναλύσεις και οι ερμηνείες τους μένουν σε χοντροκομμένες και επιφανειακές αναγνώσεις των προκηρύξεων. Για παράδειγμα, στην συγκεκριμένη περίπτωση είμαστε βέβαιοι πως μια ανάλυση από κάποια οργάνωση πάνω στην οικονομική κρίση, όποια πολιτική προέλευση ή κατεύθυνση κι αν έχει θα πίστευαν ότι έχει γίνει από εμάς. Κι αυτό γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας είχε επανειλημμένα αναφερθεί με αναλύσεις στην τρέχουσα κρίση του συστήματος πολύ πριν αυτή εκδηλώσει τη δυναμική της και το κυριότερο, της είχε δώσει στρατηγικό ρόλο στη διαμόρφωση της συνολικής πολιτικής κατεύθυνσης της οργάνωσης. Γι’ αυτό το κορυφαίο ζήτημα συνεχίσαμε και μετά τις συλλήψεις μας να γράφουμε και να μιλάμε ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

Ελπίζουμε πως δεν θα χρειαστεί να επανέλθουμε σε τέτοιου είδους ζητήματα. Πάντως, για κάθε πιθανή μελλοντική αναφορά των ονομάτων μας σε γεγονότα και σχήματα άσχετα με εμάς, αυτό που θέλουμε ρητώς και κατηγορηματικώς να ξεκαθαρίσουμε είναι πως η ίδια η ιστορία μας είναι τελικά αυτή που ανατρέπει τους όποιους ανυπόστατους ισχυρισμούς του κρατικού μηχανισμού για εμάς και τις πολιτικές επιλογές μας. Γιατί η ιστορία μας είναι το όνομά μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης

[Θεσσαλονίκη] Πρωτοβουλία αναρχικών για την εκλογική απεργία

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Οι θάνατοι των μεταναστών στα φαρμακονήσια των ημερών μας, οι εξευτελιστικές συνθήκες επιβίωσης που κυριαρχούν με την υποτίμηση και την ελαστικοποίηση της εργασίας, ο κανιβαλισμός που κερδίζει έδαφος απέναντι στην αλληλεγγύη, η πρωτοφανής κατασταλτική επιδρομή των τελευταίων χρόνων που ακολουθεί την αντίστοιχη οικονομική, η έλλειψη αντιστάσεων και η αραίωση των συγκρουσιακών γεγονότων και των απεργιών που εμφανίζονται κατακερματισμένες και αναιμικές, η άνοδος του φασισμού και η προπαγάνδα της μηχανής που ακόμα πιάνει τόπο στα κεφάλια πολλών, μας έφεραν στο σήμερα, εμάς όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να στεκόμαστε αντιμέτωποι με την κουλτούρα της ήττας που μας κατατρώει.

Αυτό από μόνο του είναι λογικό, τουλάχιστον σε ένα πρώτο χρόνο. Από τη στιγμή που δεν είχαμε δομήσει ισχυρές και ικανές κοινότητες για να αντιπαλέψουν την αναδιάρθρωση των κοινωνικών ισορροπιών (αλλά και τις έως τότε υπάρχουσες), βρεθήκαμε πρόσκαιρα στο στρατόπεδο των ηττημένων αρνήσεων που δεν μπόρεσαν ποτέ να επικοινωνηθούν και να πραγματωθούν στο κοινωνικό πεδίο.

Άλλοι ιδιωτεύουν και άλλες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο μιας χαλαρής ενασχόλησης με την υπόθεση της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων, κάπου ανάμεσα στον απογευματινό καφέ στα εναλλακτικά καφενεία και στην εξεταστική. Άλλοι πνίγονται μέσα στην ίδια την επιβίωση χρωστώντας νοίκια και ρεύματα αδυνατώντας να βρουν συλλογικές απαντήσεις στην επέλαση της οικονομίας πάνω στις κατακερματισμένες κοινότητες ενώ άλλες συνεχίζουν να αναπαράγουν διαχωρισμούς, ελιτίστικες νοοτροπίες και βερμπαλισμούς, έχοντας καβαλήσει το καλάμι και θέτοντας εαυτόν εκτός πραγματικότητας. Άλλοι αρχίζουν να κλείνουν το μάτι στην αριστερά και στις διαμεσολαβήσεις της και άλλες ξαναπλέκουν τα εγκώμια της μη-βίας.

Βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτοί και αυτές. Άλλοι επίμονα προσπαθούν να ανακαλύψουν νέες μεθόδους οργάνωσης (ασχέτως με το ποσοστό της συμφωνίας μας), άλλες ξυπνάν και κοιμούνται καταστρώνοντας σχεδιασμούς για να αλλάξει το κλίμα, άλλοι δεν σταματάν να βρίσκονται σε κίνηση και ανοίγουν στέκια σε γειτονιές, χτίζουν δομές, κολλάν αφίσσες, μοιράζουν κείμενα, περνάν στην επίθεση, άλλες ρίχνουν τους εγωισμούς και προσπαθούν να βρουν τα πεδία της συνάντησης των εξεγερμένων, άλλοι επιμένουν στον αγώνα και άλλες ποντάρουν τα πάντα τους στο στοίχημα της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης.

Με πολλά λάθη αλλά με ακόμα περισσότερο πάθος, είμαστε εδώ, όρθιοι και όρθιες, πιθανώς αμήχανοι και αμήχανες, αλλά με περίσσια θέληση να οργανώσουμε τη νίκη της αναρχικής επανάστασης.

Αυτό το βαρύ για τις πλάτες μας, ιστορικό σημείο που βιώνουν οι κοινότητες μας, δεν είναι κάποιου είδους τέλμα. Είναι η διαδικασία της ωρίμανσης μας. Το σημείο που οι θεωρήσεις θα βαθύνουν, η δράση θα στεριώσει και οι επιλογές θα είναι συνειδητές και καλοζυγισμένες, και αν πάλι δε συμβεί κάτι τέτοιο, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της άνευ όρων συνθηκολόγησης με μια ζωή βουτηγμένη στη δουλεία και στον συμβιβασμό.

Έχουμε δείξει στο παρελθόν για το που είμαστε ικανοί να φτάσουμε όταν δρούμε συντονισμένα, όταν στεκόμαστε αλληλέγγυα ο ένας με τον άλλον, όταν στεκόμαστε συνεπείς με τις απαιτήσεις του αγώνα μας που είναι μέσα σε άλλα και κομμάτι των ίδιων μας των εαυτών, όταν πράττουμε και βγαίνουμε στους δρόμους. Όταν βάζουμε σαν παρονομαστή της συνάντησης μας με άλλους ανθρώπους την αντικρατική και αντικαπιταλιστική δράση.

Στην προσπάθεια λοιπόν, αντιστροφής του κλίματος, πιστεύουμε πως παρουσιάζεται μπροστά μας μια ευκαιρία για να γιγαντώσουμε τον αντικρατικό πόλο μέσα στο κοινωνικό σώμα και αυτή η ευκαιρία/ αφορμή δεν είναι άλλη από τις εκλογές που έρχονται.

Η αναρχική θεώρηση και οι χιλιάδες διαφορετικές προσεγγίσεις της έχουν βγει στο προσκήνιο με πολλές διαφορετικές αφορμές: μεταναστευτικό, καταστολή, αιχμάλωτοι σύντροφοι, καταλήψεις, απεργίες, εκπαίδευση, αντικουλτούρα, δομές οργάνωσης της καθημερινότητας, αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων, περιβάλλον κλπ.

Μία από τις πρώτες όμως, κατά την άποψη μας, κάθετες ρήξεις που έχουμε με τη μηχανή είναι οι εκλογές και οι αξίες της αντιπροσώπευσης και της ανάθεσης που προωθούν (δίπλα δίπλα και μαζί με τις αξίες της ιδιοκτησίας, του εμπορίου, της μισθωτής εργασίας). Η ίδια η εξουσία μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και πόσο μάλλον η ύπουλη, δημοκρατική εκδοχή της.

Στην εποχή που ζούμε, που τα φοβικά ή συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά ενεργοποιήθηκαν με ευκολία, και που η αποχή ως στάση άρνησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα μπορεί να μετατραπεί σε ψήφους στο ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή, πιστεύουμε πως πρέπει να βγούμε μπροστά με αφορμή τις εκλογές, να προωθήσουμε ο καθένας με το δικό του λόγο την εκλογική απεργία αλλά και την οριζόντια συμμετοχή στους αγώνες, την οριζόντια οργάνωση των ζωών μας στο σήμερα και στο πάντα.

Δεν έχουμε αμφιβολία ότι ατομικότητες και συλλογικότητες θα τρέξουν για το ζήτημα κολλώντας μια αφίσσα ή μοιράζοντας κάποια κείμενα. Αυτό θα το πράξουμε και εμείς. Πιστεύουμε όμως, πως τόσο σε τοπικό επίπεδο (Θεσσαλονίκη) όσο και σε πανελλαδικό, ο συντονισμός των δυνάμεων μας, μπορεί να έχει καταλυτικό ρόλο στην αντιστροφή του κλίματος της ήττας που προαναφέραμε, με αρχή τις εκλογές.

Από το συντονισμό παράλληλων μικροφωνικών και αφισοκολλήσεις που θα εκτείνονται σε όλο τον αστικό ιστό, μέχρι συνεχείς παρεμβάσεις σε όλες τις λαϊκές αγορές και τις δημόσιες υπηρεσίες της πόλης κι από το άνοιγμα μας σε μικρότερους δήμους/ χωριά που δεν είχαμε ξανά επαφή μέχρι τον -κατά δύναμη- αφοπλισμό της προπαγάνδας των κομματικών μηχανισμών με ότι μέσο διαθέτουμε και την προάσπιση του δημόσιου χώρου από τις εξουσιαστικές (φασιστικές/ δημοκρατικές) ρητορείες, βάζουμε ένα στοίχημα ποντάροντας στη συλλογική μας δύναμη ως κοινότητα/ κίνημα, ένα στοίχημα μέσα στα πολλά που καλούμαστε να κερδίσουμε.

Καλούμε λοιπόν συλλογικότητες και άτομα από τη Θεσσαλονίκη, για να συναποφασίσουμε το πλαίσιο δράσεων ενάντια στις εκλογές σε μια συνέλευση που θα μπορούσε να λειτουργεί τόσο αυτόνομα παράγοντας το λόγο που θα συνδιαμορφώσουν οι συμμετέχοντες (αν αυτό προκύψει από τις ζυμώσεις μας) όσο και συντονιστικά μεταξύ διαφορετικών συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών που μπορούν να συμπλεύσουν πάνω στα προτάγματα της εκλογικής απεργίας, της αντικρατικής/ αντικαπιταλιστικής διάστασης του αγώνα, της αναρχικής/ αντιεξουσιαστικής/ αντιιεραρχικής οργάνωσης των ζωών και των αγώνων των καταπιεσμένων. Στο δεύτερο κομμάτι θα βοηθούσε και η σχετική προετοιμασία των ομάδων/ συλλογικοτήτων/ πρωτοβουλιών σε επίπεδο κειμένων/ αφισών/ ιδεών για δράσεις.

Γιατί, για εμάς (και) οι εκλογές δεν είναι παρά η αφορμή, για να επικοινωνήσουμε και να διαγνώσουμε τις δυνατότητες της επαναστατικής ανατροπής κράτους και καπιταλισμού και της θέλησης για την ατομική/ συλλογική μας χειραφέτηση.

Γιατί οι εκλογές, όντως δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά δεν παύουν να αποτυπώνουν, μέσα σε πολλούς άλλους παράγοντες, τους κοινωνικούς συσχετισμούς της κάθε ιστορικής περιόδου. Και η γενικευμένη αποχή από αυτές με την παράλληλη οικοδόμηση ακηδεμόνευτων, αντιθεσμικών, συγκρουσιακών αγώνων είναι η αρχή της επαναστατικής αντεπίθεσης, στην οποία, οφείλουμε να περάσουμε και θα το κάνουμε. Με αγώνα, με αγώνα σκληρό, αγώνα επίμονο, με αγώνα αναρχικό, με αγώνα πεισμάταρη. Μονάχα με αγώνα.

ΟΥΤΕ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ/ ΚΑΜΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ
17.00
ΦΥΣΙΚΟ Α.Π.Θ.

Πρωτοβουλία αναρχικών για την εκλογική απεργία

[Καβάλα] Επίθεση με γκαζάκια στο αυτόνομο στέκι

Μια πρώτη ενημέρωση από κάποιους που είμασταν εκεί:

Χθες το βράδυ έγινε άλλη μια απόπειρα εμπρησμού στο αυτόνομο στέκι Καβάλας χωρίς να υπάρχουν ζημιές. Παρόλο που αυτά τα ανδρείκελα του παρακράτους, και συγκεκριμένα της Πατριωτικής μαλακίας, έκαναν μια ακόμη απόπειρα να φοβερίσουν την γειτονιά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή των ενοίκων.

Για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες της αγαστής συνεργασίας κράτους-παρακράτους καθώς οι μπάτσοι έπιαναν το καμένο γκαζάκι (El Greco) και οτιδήποτε άλλο με τα χέρια γυμνά, ενώ στο άλλο χέρι παλινδρομούσαν τα κομπολόγια δείχνοντας την ικανοποίηση τους για την δράση αυτή. Από την πρώτη στιγμή μαζεύτηκε πλήθος συντρόφων που βλέποντας αυτή την στάση πούλεψε κυριολεκτικά τους μπάτσους που μπήκαν άρον άρον στα μπατσικά και φύγαν.

Αμέσως μετά ομάδα συντρόφων πήρανε την οικόσιτη πετσέτα-προσάναμμα, η οποία πετσέτα ήταν ακριβώς ίδια με αυτή που είχε βρεθεί και την πρώτη φορά που έγινε απόπειρα εμπρησμού στο αυτόνομο στέκι, και την πέταξαν στην μούρη των αρχιμπάτσων. Όλοι οι σύντροφοι αρνήθηκαν οποιαδήποτε συμμετοχή στην τραγελαφική διαδικασία είτε της κατάθεσης, είτε της σήμανσης ή πιο σωστά στην διαδικασία της συγκάλυψης. Ο μόνος λόγος που τους πετάξαμε το προσάναμμα, είναι γιατί θέλαμε να το τρίψουμε στην μούρη των ανωτέρων τους, λέγοντάς τους ειρωνικά ότι αν κάνουν λήψη DNA, ψάξουν τις τηλεπικοινωνίες και μπούνε σε κανένα σπίτι ψάχνοντας τον Ξηρό, ίσως συλλάβουν κανέναν αντιεξουσιαστή και του ρίξουν 25 χρόνια χωρίς λόγο και αιτία.

Τα δακτυλικά αποτυπώματα των μπάτσων είναι ίδια με αυτά των εμπρηστών,

μπάτσοι και πατριωτική το ίδιο μαγαζί!

[Αθήνα] Για μια απρόσμενη αντάμωση…

Υπάρχουν κάτι τύποι (κι είναι κι 60 χρονών τρομάρα τους), φτασμένοι στη ”ζωή” τους, με καριέρα, κονέ και φράγκα, αραγμένοι στους θρόνους που οι ίδιοι έχουν χτίσει για την πάρτη τους, που δίνουν και παίρνουν διαταγές, που ορίζουν τις ζωές και τις επιθυμίες των ”υπηκόων” τους, που αποφασίζουν και διατάζουν κρυμμένοι πίσω από θεσμικούς ρόλους, εξουσιαστικά νταραβέρια κι ενίοτε πίσω από τις ασπίδες των μπάτσων-παρέα με άλλους γαλονάδες μπάτσους κι υπουργούς να εκπονούν επιτελικά σχέδια εκκαθαρίσεων.

Ε τέτοιοι τύποι μπορούν να είναι και τόσο αφελείς…?

Δεν ξέρουμε αν οι νυχτερινές βόλτες του Κωνσταντίνου Γάτσιου -εν ενεργεία πρύτανη της ΑΣΟΕΕ (ΟΠΑ)- οφείλονται στην αφέλεια του ή στις βρωμοδουλειές που συνηθίζει να σκαρώνει, αυτή του όμως η βραδυνή περιπλάνηση στους δρόμους του Παγκρατίου είχε κάτι ιδιαίτερο. Χωρίς τις πλάτες και τις καβάτζες του, μόνος απέναντι στις συνέπειες των επιλογών του. Κι εκεί αυτός ο τύπος, ο επίσημος συνομιλητής του Δένδια και του Μηταράκη, έσπασε. Δεν απειλείσαι με μηνύσεις (όπως συνηθίζει να απειλεί τους φοιτητές του), ούτε αντιμίλησε. Έφαγε δυο καλές ροχάλες μέσα στη μούρη, δυο-τρεις κλωτσιές για να θυμάται και να μην ξεχάσει και την υπενθύμιση ότι εμείς ούτε ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε κανένα καθίκι σαν του λόγου του, που τόλμησε να απλώσει χέρι πάνω σε μετανάστες κι αγωνιστές, να συνδράμει το κατασταλτικό έργο και να θέσει εαυτόν στο στρατόπεδο της εξουσίας.

Για κάθε μετανάστη που δέχθηκε τις περιποιήσεις των μπάτσων εξαιτίας σου

Για κάθε αγωνιστή που εξέθεσες, σπίλωσες και ειρωνεύτηκες

Για τους χώρους αγώνα που άφησες στα χέρια μπάτσων, εισαγγελέων κι επιχειρηματιών

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΛΟΞΕΝΟΙ ΚΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

εις το επανιδείν κουφάλα

ΥΓ. Οι κλάψες σου, τα παρακάλια, ο φόβος σου, τα φωνήεντα της αλφαβήτου που μας αράδιαζες, ας συντροφεύουν τις σκέψεις όσων βρέθηκαν στο δρόμο σου κι όσων θα βρεθούν στη συνέχεια.

[Πάτρα] Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης

Το μόνο διαρκές έγκλημα είναι η ύπαρξη του κράτους και του κεφαλαίου…

Είναι ο δεύτερος χρόνος που οι στρατοκράτες σε συνεργασία με τους υπόλοιπους φύλακες της δημοκρατίας (πολιτικούς, δικαστές, μπάτσους) διώκουν τους ολικούς αρνητές στράτευσης με εκδόσεις ενταλμάτων σύλληψης, αυτόφωρες διαδικασίες, ολιγοήμερες κρατήσεις. Και όλα αυτά για να επιδοθεί η κλίση σε αυτούς, για την εκδίκαση της ανυποταξίας τους. Για ένα αδίκημα πλημμεληματικού χαρακτήρα. Όμως το θέμα δεν είναι νομικό, δεν εντοπίζεται με τέτοιους όρους. Όροι που οι αρχές έχουν θεσπίσει για την αναχαίτιση και ποινικοποίηση του αντιμιλιταριστικού κινήματος. Όροι που δαιμονοποιούν ή ακόμα αποτρέπουν την χρήση του μέσου από το ίδιο το κίνημα. Τα ζητήματα της ολικής άρνησης στράτευσης/Ο.Α.Σ. και των περιεχομένων της είναι αμιγώς πολιτικά-συνειδησιακά. Έτσι όπως είναι όλα τα ζητήματα που απασχολούν τις διαδικασίες του κινήματος. Ως τέτοια τα αντιμετωπίζει η απέναντι πλευρά. Επιχειρεί την ψυχολογική-οικονομική εξόντωση των Ο.Α.Σ. μέσα στο σύνολο των διωκόμενων αγωνιστών. Αυτών που επιλέγουν να σταθούν με αξιοπρέπεια απέναντι στον εχθρό.

Και αυτό γιατί η ανάπτυξη του προτάγματος και του μέσου της Ο.Α.Σ. στοχεύει στον πυρήνα του πλέγματος των σχέσεων που έχουν δομήσει την μιλιταριστική αστική δημοκρατία. Δεν είναι μόνο η άρνηση του να στρατευθείς, είναι η κατάργηση της θητείας, είναι η καταστροφή του στρατεύματος και όλων των όπλων της κυριαρχίας υλικών και μη. Είναι το πρόταγμα για μια κοινωνία χωρίς στρατούς πατρίδες και πολέμους, το να μην υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, διακρίσεις (φυλετικές, εθνικές, φύλου). Είναι η αηδία για τον εκμιλιταρισμό της κοινωνίας και των προϊόντων που αυτός ο μιλιταρισμός παράγει (στο ντύσιμο, στην ανάπτυξη του ανταγωνισμού, στην οικειοποίηση της εξουσιαστικής βίας, στο χτίσιμο τοίχων γύρω από το άτομο μέχρι τις ομάδες και όλη την κοινωνία). Είναι η συνείδηση του Ο.Α.Σ. που δεν του επιτρέπει να καταταγεί, που του υπαγορεύει να σταθεί, να παλέψει, να μην επιλέξει κάποιο γραφειοκρατικό μέσο.

Γι’ αυτούς τους λόγους οι μέρες για τη ζύμωση και την ανάπτυξη του προτάγματος-μέσου της Ο.Α.Σ. δεν πρέπει να είναι οι μέρες των στρατοδικείων και των συλλήψεων. Για την καταστροφή του μιλιταρισμού από το άτομο μέχρι την κοινωνία το ζήτημα της Ο.Α.Σ. πρέπει να είναι κομμάτι του καθημερινού αγώνα απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Και η αλληλεγγύη μας στους Ο.Α.Σ. δεδομένη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΜΙΧΑΛΗ ΤΟΛΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Παρασκευή 14/03/14 στρατοδικείο Ρουφ, Αθήνα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΧΑΡΗ ΡΙΤΣΙΟ
ο οποίος συνελήφθη στις 27/02 και αφέθηκε ελεύθερος στις 28/02 (στα Τρίκαλα)

Και σε όσους διώκονται για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν

Πρωτοβουλία αναρχικών από Πάτρα
Μάρτης 2014

[Αθήνα] Φωτιά στους φασίστες και τους υποστηρικτές τους

Ο Ηλίας Ζαχαριάδης είναι ένα από αυτά τα κατά τόπους λαμόγια που με τοπικές φυλλάδες και μπλογκς επιχειρούν να αναμειγνύονται στα «δημοτικά πράγματα» να είναι «μέσα στο κόλπο» με πληρωμένες καταχωρήσεις, «εξυπηρετήσεις» σε υποψηφίους και «τοπικούς άρχοντες», μίζες κλπ

Ο συγκεκριμένος όμως είναι και κάτι παραπάνω. Ο καιροσκοπισμός του τον ωθεί να υπερβαίνει τις υπερσυντηρητικές απόψεις, προσφιλείς στο δεξιό του ακροατήριο, και να υιοθετεί τον ρόλο του απροκάλυπτου αβανταδόρου της Χρυσής Αυγής στα νότια προάστια μέσα από την εφημερίδα του ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΗ και το μπλογκ notia-press. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στο μπλογκ για να διαβάσει μύρια όσα φιλοχρυσαυγίτικα σχόλια και «ειδήσεις». Και φυσικά, μια πελατειακή προβολή του Σωτήρη Βοργιά, υποψηφίου της ΧΑ στη Γλυφάδα.

Ας αρχίσει το κυνήγι…

Το κινητό τηλέφωνο που αναγράφεται στην εφημερίδα του είναι δηλωμένο στο όνομά του και ως διεύθυνσή του εμφανίζεται μια μεζονέτα στην υπερλούξ περιοχή Πανόραμα Βούλας, στη διασταύρωση των οδών Μπιζανίου και Πλαταιών. Στην αυλή ήταν παρκαρισμένο ένα σπορ Μίνι Κούπερ. (Στα κουδούνια έχει προνοήσει να μην αναγράφεται κανένα όνομα.) Όλα τα στοιχεία συνηγορούν ότι πρόκειται για το σπίτι του Ζαχαριάδη. Ακόμα και η μικρή περίπτωση λάθους δεν μας πτοεί. Το πολύ ένας μπουρζουάς του Πανοράματος να κλαίει το Μίνι του.

Τη νύχτα της 27ης Φλεβάρη, το Μίνι καταστράφηκε ολοσχερώς μαζί με το στέγαστρο κάτω από το οποίο ήταν παρκαρισμένο.

Η πλήρης απόκρυψη του γεγονότος μάλλον επιβεβαιώνει την επιλογή μας.

Έχουμε μόλις αρχίσει. Φασίστες, δεν θα υπάρχει τρύπα να κρυφτείτε

[Βόλος] Πολιτική και οικονομική καμπάνια αλληλεγγύης από το συλλογικό εγχείρημα παρασκευής μπύρας “Kommunara”

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

«Η εξέγερση αποτελεί φυσική τάση της ζωής. Ακόμα και το σκουλήκι στρέφεται ενάντια στο πόδι που το λειώνει.» Μιχαήλ Μπακούνιν

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές… Η ολομέτωπη επίθεση κεφαλαίου, κράτους και φασιστικού παρακράτους βρίσκεται πλέον στην κορύφωσή της. Αυτή η ολομέτωπη επίθεση γίνεται τόσο ενάντια γενικά στο εισόδημα και στις συνθήκες επιβίωσης των εργαζομένων, των ανέργων, των μικροσυνταξιούχων, της νεολαίας, των μεταναστών κλπ., όσο και ειδικότερα εναντίον των αντιστεκόμενων αγωνιστικά και μαχητικά, των μη πολιτικά «ενσωματόσημων» στο ξεφτισμένο κοινοβουλευτικό – καθεστωτικό κουκλοθέατρό τους. Είναι ολοκληρωτική επίθεση, εναντίον όλων όσων αντιστέκονται, είτε μάχονται σε μικρό είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, είτε ατομικά, είτε συλλογικά-κοινωνικά, ενάντια στα σχέδιά τους.

Έχει γίνει πλέον σαφές από το τοπικό-«εθνικό» πολιτικό καθεστώς της παγκοσμιοποιημένης αστικής κυριαρχίας, ότι κάθε αντίσταση που ορθώνεται απέναντι στα ολοκληρωτικά τους σχέδια, θα χτυπιέται αλύπητα, θα ματώνεται στην κυριολεξία… Κι όταν λένε αλύπητα το εννοούνε, δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε πολιτικός ακροβατισμός… Μέχρι αναπηρίας κάποιες φορές ή ακόμα και θανάτου. Ενδεικτικά, τα τελευταία 5 χρόνια είχαμε και συχνές δολοφονίες από κρατικούς και παρακρατικούς μπράβους (βλ. δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, δολοφονία-μαχαίρωμα Παύλου Φύσσα από φασίστα χρυσαυγίτη παρουσία αστυνομικών), και πολύ συχνούς σοβαρούς τραυματισμούς ακόμα και τυφλώσεις διαδηλωτών από κροτίδες και βολίδες χημικών σε διαδηλώσεις και αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Τραυματισμοί, τυφλώσεις και αναπηρίες που εκτελέστηκαν «αγόγγυστα» από τις ένστολες (και μη…) ορδές των σύγχρονων ταγματασφαλιτών του καθεστώτος.

Η φτωχοποίηση-κινεζοποίηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη ύπαρξης, προκειμένου να συνεχίζουν να «μακροημερεύουν», οι κρατικά επιδοτούμενοι (από τους φόρους μας !) τραπεζίτες, εφοπλιστές, εκδότες, βιομήχανοι και μικρομεσαίοι «επιχειρηματίες» της λαμογιάς και της συναλλαγής. Και τους είναι επιτακτική ανάγκη γιατί ένα μόνο πράγμα δεν αντέχουν…Να μην αυξάνονται με εκθετικούς ρυθμούς τα ετήσια κέρδη τους!!! Αυτοί που στύβουν ψυχές και σώματα στην καθημερινή μας πάλη για το μεροκάματο και την επιβίωση, αυτοί που στραγγίζουν τον ιδρώτα και το μυαλό του κάθε εργαζόμενου, για να βγάζουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια σε Ελβετία και σε τροπικούς φορολογικούς παραδείσους, δεν αντέχουν να μην αυξάνονται τα κέρδη τους… Ας κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, ας αυξάνονται οι αυτοκτονίες σε δυσθεώρητα ύψη, ας φυτοζωούνε άνθρωποι δίπλα μας χωρίς ηλεκτρικό ή και χωρίς τρεχούμενο νερό, τα κέρδη τους είναι η υπέρτατη αξία του καθεστώτος τους, βρίσκεται πάνω από τους ανθρώπινη ύπαρξη, πάνω από την ίδια μας την ζωή.

Κι όπου η σφαίρα και το γκλομπ του μπάτσου και το μαχαίρι του φασίστα δεν φτάνουν για να δολοφονήσουν όσους αντιστέκονται μαχητικά, όσους αγωνίζονται ενάντια στα «κερδοφόρα» συμφέροντά τους, τότε είναι η ώρα να ανατείλει ο ήλιος της «δικαιοσύνης» τους… Της δεύτερης αυτής «χρυσής» τους εφεδρείας (πρώτη τους «χρυσή» εφεδρεία είναι οι φασίστες), της εφεδρείας που ονομάζουν «δικαιοσύνη». Οι πιστοί νομοτρίφτες υπηρέτες του καθεστώτος, οι χορτάτοι εισαγγελείς και δικαστές, αγκαζέ με ασφαλίτες και με φασίστες ψευδομάρτυρες και «καταγγέλλοντες», στήνουν δικογραφίες εκατοντάδων σελίδων, δικογραφίες που έχουν έναν και μόνο σκοπό. Να φυλακίσουν και να τρομοκρατήσουν όσους αντιστέκονται μαχητικά και αγωνίζονται για το αυτονόητο δικαίωμα στο ψωμί, στην υγεία, στην παιδεία, στην ελευθερία έκφρασης, στην ισότητα ΟΛΩΝ ανεξαρτήτου χρώματος και πολιτισμικής «ταυτότητας». Να φυλακίσουν και να τρομοκρατήσουν με δίκες, όσους πιστεύουν ότι το κέρδος και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ΔΕΝ πρέπει να αποτελούν τις βασικές αξίες μιας σύγχρονης κοινωνίας του 21ου αιώνα. Δίκες κακοστημένες, που ακόμα κι οι ίδιοι οι εμπνευστές τους, από τα πολλά ψέματα και το άτσαλο μαγείρεμα, δυσκολεύονται στις περισσότερες περιπτώσεις, να διεκπεραιώσουν με «επιτυχία», με καταδίκη δηλαδή των αγωνιστών…

Μέσα σ’ αυτό το γενικότερο κλίμα εντεινόμενης σκληρής καταστολής και βιομηχανίας στημένων δικών, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τρομοκράτησης όσων αντιστέκονται περήφανα, όσων δεν σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι στο καθεστώς, όσων επιμένουν να σηκώνουν ψηλά την γροθιά τους, οραματιζόμενοι έναν κόσμο όπου θα κυριαρχούν οι βασικές πανανθρώπινες αξίες : “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΙΣΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ”, ο Βόλος σαν μια μεγάλη πόλη, δεν θα μπορούσε να μείνει «απέξω»… Ήδη μια σειρά από δίκες αγωνιστών, δίκες με σαφή πολιτικά και κοινωνικά, αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά, βρίσκονται σε εξέλιξη :

* 5/2/2014 : Στο Κακουργιοδικείο Λάρισας “αθωώθηκαν” και οι 4 στοχοποιημένοι από την ασφάλεια Βόλου για τη συμμετοχή τους στις πορείες το Δεκέμβρη 2008.

* 28/2/2014 (αναβολή της δίκης για 17/12/2014) : Στο Πλημμελειοδικείο Βόλου η υπόθεση του αντιφασίστα, κατηγορούμενου από την συμπαιγνία του γνωστού «συνεταιρισμού» αστυνομίας και φασιστών, ότι βιαιοπράγησε πάνω στα σώματα «αγέρωχων ελληνόψυχων» τοπικού τάγματος εφόδου των νεοναζί!!!

* 2/4/2014 : Στο Πλημμελειοδικείο Βόλου δικάζονται μετά από μήνυση του Δήμου, τέσσερις αγωνιστές, τους οποίους οι ένστολοι μπράβοι του καθεστώτος συνέλαβαν σε μεταγενέστερο χρόνο, σε γειτονικό πάρκο(!), μετά από συλλογική απόπειρα για άνοιγμα, καθαρισμό και ενεργοποίηση ως ανοιχτού κοινωνικού κέντρου, του επί δεκαετίες εγκαταλελειμμένου «Cine Νίκη»…

Τα πολύμορφα κινήματα κοινωνικής αντίστασης, που εκφράζονται με αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις, αυθόρμητες κοινωνικές εξεγέρσεις, δράσεις μαχητικού αντιφασισμού κλπ., έχουν την ανάγκη της στήριξής μας. Μιας στήριξης σε ηθική, πολιτική και υλική βάση. Από την πλευρά μας, ως συλλογικό τοπικό εγχείρημα παραγωγής μπύρας, πιστεύουμε ότι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ αποτελεί πρωταρχική – βασική αξία και στάση ζωής. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να στηρίξουμε οικονομικά την τρέχουσα πολιτική και οικονομική εξόρμηση, για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων των διωκόμενων αγωνιστών του Βόλου. Έχει παραχθεί από τη συλλογικότητά μας και διατίθεται μέσω στοχευμένων δράσεων και εκδηλώσεων, η εμφιαλωμένη μπύρα “KommunarΑ Pilsner”. Το σύνολο των εσόδων που θα συγκεντρωθούν από την πώλησή της θα διατεθεί στο «Ταμείο Αλληλεγγύης των διωκόμενων αγωνιστών Βόλου».

Η αλληλεγγύη είναι η τρυφερότητα της επαναστατικής ανατροπής.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Συλλογικό εγχείρημα “kommunara”
Mail επικοινωνίας kommunara@hushmail.com

[Φυλακές Λάρισας] Για τα αδέλφια που χαθήκανε νωρίς…

Όπως ενημερωθήκαμε, στις 25 Φεβρουαρίου, ο συγκρατούμενός μας Esso Shakram Haitam άφησε την τελευταία του πνοή στο μπουρδέλο της Φυλακής Γρεβενών. Άφησε την τελευταία του πνοή ύστερα από μία μακρόχρονη και εξαντλητική κράτηση 22 ετών, αφού ήταν κρατούμενος από το 1992, και λίγο πριν την υποχρεωτική αποφυλάκιση του, μιας και μετά από τρία χρόνια θα ήταν υποχρέωση του κράτους, αυτού του φασιστικού κράτους, να του ανοίξει την πόρτα της φυλακής· όχι γιατί όφειλε να τελειώνει με αυτό το μαρτύριο της τιμωρίας, αλλά γιατί δεν νομιμοποιείται να τον κρατήσει πάνω από είκοσι πέντε έτη.

Γιατί όμως χάθηκε άλλος ένας φίλος; Από τι και γιατί έχουμε άλλον ένα θάνατο στη συγκεκριμένη φυλακή; Προς ενημέρωση όσων δε γνωρίζουν, αλλά και προς αφύπνιση όσων ξέρουν, ο φίλος μας έφυγε από πρέζα· την πρέζα που γνώρισε μέσα στη φυλακή, αφού όταν μπήκε ήταν ένας πιτσιρικάς που ούτε τσιγάρο δεν κάπνιζε. Όμως, ήταν ένα παιδί που αντιδρούσε στα κακώς κείμενα, που ούρλιαζε μπροστά στην αδικία, που αγωνιζόταν για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι, στοχοποιήθηκε και το σύστημα τον εξόντωσε. Όπως πολλοί συγκρατούμενοί μας προσπαθούν να ξεφύγουν από την αβάσταχτη καθημερινότητα της φυλακής, και τα κλειδωμένα μας όνειρα πίσω από κάγκελα και βαριές σιδερένιες πόρτες, μέσα από την ουτοπία της πρέζας, χάθηκε και αυτός μέσα σε αυτό το αδιέξοδο. Είναι όμως και κάτι άλλο που μας κάνει να ανατριχιάζουμε και να ξεχειλίζουμε από οργή. Τι γίνεται επιτέλους στα Γρεβενά; Γιατί κάθε τόσο θρηνούμε θύματα; Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε: Νοέμβριος 2008 ένας νεκρός από πρέζα, Ιούνιος 2010 δύο νεκροί από πρέζα, Αύγουστος 2013 ένας νεκρός από πρέζα, και τώρα άλλος ένα νεκρός από πρέζα. Και ο κατάλογος μεγαλώνει… Για να μην αναφερθούμε σε αυτοκτονίες ή και συμπλοκές ανάμεσα σε κρατούμενους που καταλήγουν σε νεκρούς. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η αφορμή δεν ήταν η πρέζα και τα αδιέξοδα που δημιουργεί η χρήση της; Είναι κοινό μυστικό τι παίζει στη συγκεκριμένη φυλακή. Η υπηρεσία λειτουργεί με όρους καρτέλ όπου αρχηγός είναι ο διευθυντής, με υπαρχηγούς και μέλη, υπαρχιφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Η πρέζα υπάρχει σε αφθονία όπως και τα συνταγογραφούμενα ψυχοφάρμακα με διπλό όφελος για τους ένστολους πρεζέμπορους. Από τη μία διατηρούν τους κρατούμενους σε καταστολή, και από την άλλη γεμίζουν τις τσέπες τους φράγκα. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας δολοφονεί το κράτος; Ως πότε θα πνίγουμε το θυμό που μας πλημμυρίζει; Πόσοι ακόμα θα χαθούν μέχρι να αντιδράσουμε; Το ποτάμι της οργής έχει φουσκώσει, θα πλημμυρίσει και θα πνίξει κάθε ύπουλο και σαδιστικό σκουλήκι, που για όφελος της τσέπης του δολοφονεί κρατούμενους. Η τιμωρία πλησιάζει.

Καλό ταξίδι φίλε…

Εμείς που μείναμε πίσω θα εκδικηθούμε για τη δολοφονία σου, όπως και για κάθε φίλο που η κρατική μηχανή δολοφόνησε.

Κρατούμενοι της Β΄ πτέρυγας της Φυλακής Λάρισας