Σε μια εποχή όπου η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος βαθαίνει όλο και πιο πολύ, οι αναδιαρθρώσεις από πλευράς κυριαρχίας είναι αναπόφευκτες. Η εξασφάλιση λοιπόν της κερδοφορίας και της ομαλής ροής του κεφαλαίου, απαιτούν τόσο μια σειρά οικονομικών μεταρρυθμίσεων όσο και την άμεση και βίαιη επιβολή ενός πρότυπου τρόπου βάσει του οποίου οφείλει κάποιος να συμπεριφέρεται, να επικοινωνεί και να δομεί τις σχέσεις του με τους άλλους, να σκέφτεται και εν γένει να ζει.
Η κουλτούρα αντίστασης και η παράδοση αγώνα, συνάμα με την εκάστοτε καπιταλιστική συγκυρία πλάθει το πλαίσιο συσχετισμών δυνάμεων πάνω στο οποίο καλείται η εξουσία να ασκήσει την προβλεπόμενη της πολιτική. Αν παλιότερα για παράδειγμα, στην Ελλάδα η προαναφερθείσα συγκυρία επέτρεπε την κρατική υποχώρηση μπροστά στις κοινωνικές αντιστάσεις, στην παρούσα φάση ακραίου ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού, ο μερικός, αποκομμένος από μια συνολικότερη κριτική στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα, ήπιας μορφής αγώνας, δεν αρκεί. Βέβαια ως αναρχικοί, ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι οι αιτηματικοί αγώνες χωρίς ουσιαστικά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά δεν έχουν να προσφέρουν στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης παρά μόνο βαλβίδες διεξόδου για το σύστημα και εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής, κατάλληλες προς πολιτική εκμετάλλευση απ’ τους καθιερωμένους πολιτικούς, κομματικούς, συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Πόσο μάλλον στο τώρα που το άλογο της απαιτούμενης κοινωνικής αναδιοργάνωσης καλπάζει και δύσκολα έως απίθανα θα ανακοπεί, δίχως έναν συνεχή αγώνα με κοστοβόρες αποφάσεις, ρισκαδόρικες εφόδους και αιματοβαμμένες μάχες. Μάχες με όλους εκείνους που μας έχουν μετατρέψει σε κινούμενα εμπορεύματα, που επικοινωνούμε μονάχα με όρους αγοράς και ζήτησης, παραγωγής και κατανάλωσης, μηχανιστικά μέσα σε άθλια κτήρια· γιατί η αξία της ζωής συναντάται στην ελεύθερη συνάντηση με τον άλλο, στην αδιαμεσολάβητη επαφή με τον διαφορετικό και στην από κοινού οικοδόμηση ενός κόσμου που η μιζέρια, η συναισθηματική κατάπτωση, η μοναξιά, η εξατομίκευση θα έχουν νικηθεί μέσα στον διαρκή αγώνα ενάντια σε κάθε είδους εξουσία.
Το υπάρχον καθεστώς μόνιμης πλέον έκτακτης ανάγκης μας υπενθυμίζει ότι πέρα απ’ τον εργασιακό μεσαίωνα, την ακραία λιτότητα, τις μαζικές απολύσεις που φέρει στα σπλάχνα του ο νεοφιλελευθερισμός, χρειάζεται ριζική επαναρρύθμιση όλων των κρατικών / καπιταλιστικών δομών και σχέσεων. Το πλαίσιο λειτουργίας προκειμένου να περιοριστούν έως εξαλειφθούν οι κοινωνικά ή και πολιτικά περισσεύοντες, ορίζει ένα ασφυκτικό περιβάλλον λειτουργίας που αποσκοπεί στον εκφοβισμό των αγωνιζόμενων και την άμβλυνση των κοινωνικών αντιστάσεων.
Τον τελευταίο καιρό εισβάλλετε σε σπίτια συντρόφων μας, ρίχνετε εξοντωτικές καταδίκες βασισμένοι σε ανύπαρκτα στοιχεία (Τ. Θεοφίλου), αναβαθμίζετε το ˝σωφρονιστικό˝ και νομικό σας οπλοστάσιο κατασκευάζοντας ένα νέο νομοσχέδιο έκτρωμα (φυλακές υψίστης ασφαλείας, φυλακές τύπου Γ’), δημιουργείτε σκευωρίες και μεθοδεύσεις προκειμένου να διασπείρετε το φόβο σε όσους δεν καθυποτάσσονται στα σχέδια σας, εντείνοντας ολοένα και περισσότερο την ισοπέδωση ανθρώπων, συναισθημάτων, σκέψεων και συνειδήσεων.
Γι’ αυτό τα ξημερώματα της Τρίτης 18 Μαρτίου πυρπολήσαμε τρία ΑΤΜ (Πειραιώς, Eurobank, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο) επί της οδού Ελ. Στρατιώτου στην Πάτρα.
«Δοσμένοι στον πόλεμο αδιάκοπα, ανοίγοντας πυρ, μποϋκοτάροντας, κι ο κίνδυνος πάντα να ελλοχεύει. Ανώνυμοι που κάνουμε το βήμα της εξέγερσης.»
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Κομιστές της Φωτιάς