Η πορεία για την εργατική πρωτομαγιά στην Πάτρα πρέπει να βάλει σε σκέψεις πολλούς συντρόφους-ισσες που προτίμησαν την πολύ ωραία βέβαια αντιεκλογική συναυλία χθες στην πλατεία Γεωργίου. Στο Σικάγο το 1886 αναρχικοί σύντροφοι έδωσαν την ζωή τους για μια κοινωνία ανθρώπινη.

Η πορεία ξεκίνησε γύρω στις 11πμ με περίπου 100 συντρόφους από το παράρτημα και κατευθύνθηκε προς Ζαΐμη κατέβηκε στο εργατικό κέντρο, όπου οι γνωστές λέρες έβγαζαν λόγους ρεζιλεύοντας την ιστορία αυτής της πολύ σημαντικής μάχης με την εξουσία, όπως και την πρωτομαγιά της Θεσσαλονίκης.

Κρεμάστηκε πανό στο εργατικό κέντρο από συντρόφους-ισσες, ενώ ο βόθρος των εργατοπατέρων δεν ήταν υποφερτός. Εδώ όμως πρέπει να αναλογιστούμε αυτό δεν κάνανε τόσα χρόνια; Αυτό δεν πάει να κάνει κι η καθεστωτική αριστερά; Πρέπει να κοιτάξουμε, εμείς τι κάνουμε;

Η πορεία ξεκίνησε από το εργατικό κέντρο πάλι αφού πέρασαν μπροστά οι γνωστοί «αγωνιστές» ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, φοιτητικοί σύλλογοι, διάφορα αριστερά μπλοκ, και εμείς ακολουθήσαμε από πίσω με παλμό και δυναμισμό προς πλατεία Γεωργίου. Κυριάρχησε ο δυναμισμός του αναρχικού μπλοκ με πολλά αντικρατικά-αντικαπιταλιστικά-αντιμπατσικά συνθήματα, όπως: ούτε ΠAME ούτε ΓΣΕΕ, πάρε τον αγώνα σου στα χέρια σου, λαέ – φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο – ίδια είναι τα αφεντικά, δεξιά κι αριστερά – η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών – το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά – μίσος, μίσος, μίσος ταξικό, σφαλιάρες και κλωτσιές σε κάθε αφεντικό – οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα τσιράκια των αφεντικών, κτλ (αναφέρω τα πιο γνωστά).

Μόλις η πορεία έφθασε στα δικαστήρια (Γούναρη), που φυλαγόντουσαν από μπάτσους, κυριάρχησαν τα αντιμπατσικά συνθήματα, όπως: Ελλάς, Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών – μέσα στο μυαλό σας έχετε σκατά, τι να καταλάβετε από λευτεριά – το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ματ κι οι ασφαλήτες, κτλ. Η πορεία έκανε τον συνηθισμένο κύκλο και διαλύθηκε στην Κολοκοτρώνη-Κορίνθου πριν το παράρτημα.

Ο παλμός ήταν πολύ καλός αν αναλογιστούμε πόσοι ήμασταν, το θέμα είναι όμως ότι έπρεπε να είμαστε οι πενταπλάσιοι τουλάχιστον. Αυτή η σκέψη με κυρίευσε μόλις τελείωσε η πορεία σκεπτόμενος τα εξαντλητικά ωράρια στα εργοστάσια της βιομηχανικής ζώνης όπου τα έχουν μετατρέψει σε σύγχρονη σκλαβιά και σε αργό θάνατο με εξαθλιωμένους μετανάστες και εξαντλητικά ωράρια.

400 ώρες χωρίς κανένα ευρώ-πέτρες και μολότοφ σε κάθε αφεντικό