Όπως έγινε γνωστό με συνέλαβαν για ακόμα μία φορά για υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μου όρων. Συγκεκριμένα για τον όρο που αφορά τη διαμονή. Ο όρος αυτός σημαίνει να δηλώσεις τη σταθερή και μόνιμη κατοικία σου, δεν αφορά τη διανυκτέρευση αλλά ουσιαστικά αφορά το να μην είσαι “αγνώστου διαμονής”. Στην περίπτωση λοιπόν που μου έχει απαγορευτεί να μείνω το βράδυ οπουδήποτε αλλού πέρα από το διαμέρισμα μου θα έπρεπε να με συλλαμβάνουν εδώ και δύο χρόνια συνεχόμενα, για όλες τις φορές που κοιμήθηκα στο σπίτι της μητέρας μου, του αδερφού μου, σε σπίτια φίλων μου ή για όσες φορές δεν γύρισα το βράδυ σπίτι μου για οποιονδήποτε λόγο. Αλλά φυσικά αυτό δεν έχει συμβεί διότι δεν έχω κατ’ οίκον περιορισμό ούτε κάποιον όρο που αφορά τη διανυκτέρευση.

Να τονίσω επίσης ότι δεν έχω τον όρο που αφορά την απαγόρευση εξόδου από την Αττική. Κοινώς η αντιτρομοκρατική η οποία παρεμπιπτόντως δεν με συνέλαβε όταν πήγα Κόρινθο, Κύθηρα, Αστυπάλαια, Νάξο και Άνδρο, όχι γιατί δεν με παρακολουθούσαν (με παρακολουθούν ακόμα και όταν πάω μέχρι το περίπτερο) αλλά γιατί κάθε φορά κρίνει πότε “την παίρνει” να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες σκοπιμότητες δίνοντας στον περιοριστικό όρο που μου έχει επιβληθεί διαφορετική ερμηνεία.

Μάλιστα μετά την σύλληψη μου στην Θεσ/νίκη για την υποτιθέμενη παραβίαση των περιοριστικών μου όρων μετά από ένα μήνα πήγα στην Άνδρο και την Νάξο και η αντιτρομοκρατική ήταν από πίσω μου από τη στιγμή που ξεκίνησα από το σπίτι μου μέχρι τη στιγμή που έφτασα στα συγκεκριμένα νησιά. Οποιαδήποτε δικαιολογία ότι δεν αντιλήφθηκαν ότι έφυγα θα ήταν γελοία, γιατί τους έχω από πίσω μου κάθε μέρα, κάθε λεπτό και τους βλέπω.

Η αντιτρομοκρατική λοιπόν έχει φτάσει στο σημείο να μας επιβάλλει όρους που δεν μας επιβλήθηκαν ποτέ από την δικαστική εξουσία. Φυσικά κάποιο δικαστήριο, κάποια στιγμή θα κρίνει ότι δεν υπάρχει αυτός ο όρος και θα σε αθωώσει όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Κ.Σακκά αλλά κάποια στιγμή θα σε καταδικάσει όπως έγινε στην περίπτωση του συντρόφου Π.Γεωργιάδη ακόμα κι αν δεν σου έχει επιβληθεί αυτός ο όρος.

Για να περάσω λοιπόν στην προ ημερών σύλληψη μου και στο θέμα του βασανισμού με σκοπό τη λήψη του dna μου. Η σύλληψη έγινε από δέκα περίπου άντρες της αντιτρομοκρατικής που φορούσαν κουκούλες, οι οποίοι μας μετέφεραν εμένα και τη φίλη και συντρόφισσα Μαρία Οικονόμου στο τμήμα της Δημητσάνας. Εκεί από την πρώτη στιγμή ενημέρωσα για το πρόβλημα υγείας μου και τους μπάτσους του τμήματος και της αντιτρομοκρατικής. Μετά από οχτώ ώρες περίπου στο τμήμα της Δημητσάνας μου ζητάνε να δώσω dna και αποτυπώματα κάτι το οποίο αρνούμαι να κάνω. Τότε μου ανακοινώνεται από τους μπάτσους του τμήματος ότι έχουν εισαγγελική εντολή να μου το πάρουν με τη βία. Μετά από δέκα λεπτά περίπου ορμάνε στο γραφείο που με είχαν πέντε μπάτσοι, τρεις του τοπικού τμήματος και δύο της αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι φορούσαν χειρουργικά γάντια και χειρουργικές μάσκες. Εγώ ήμουν καθισμένη σε ένα διθέσιο καναπέ κρατώντας σφιχτά κλειστό το στόμα μου. Τότε ορμάνε πάνω μου και με ακινητοποιούν κρατώντας μου τα χέρια και τα πόδια μου.

Ένας μπάτσος κρατούσε τα δύο πόδια μου κλειστά και ακινητοποιημένα και οι άλλοι δύο τα χέρια μου, ένας για κάθε χέρι. Ο τέταρτος πίεζε με όλη του τη δύναμη δεξιά και αριστερά τη γνάθο μου για να καταφέρει να ανοίξει το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα μου έκλεινε τη μύτη, προκαλώντας μου ασφυξία.

Με έπιανε από το λαιμό και με πίεζε ενώ δίνοντας μάχη για να μην ανοίξω το στόμα μου ξεριζώνοντας μαλλιά από το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά σταμάτησαν γιατί καθώς δεν είχα σκοπό να ανοίξω το στόμα μου ούτε και όταν μου έκλειναν τη μύτη, έφτασα στο σημείο να είμαι ένα βήμα πριν να χάσω τις αισθήσεις μου. Εκεί φώναξε ένας “πίσω, πίσω, σταματάμε να ηρεμήσει” και απομακρύνθηκαν απότομα όλοι μαζί.

Μετά την πρώτη προσπάθεια πέρασε ένα τέταρτο και ήρθαν ξανά πιο αποφασισμένοι και περισσότεροι. Έξι τη δεύτερη φορά έγινε η ίδια δουλειά. Τη δεύτερη φορά σταμάτησαν γιατί ένας από αυτούς λίγο πριν κοντέψω για δεύτερη φορά να χάσω τις αισθήσεις μου φώναξε “δεν γίνεται έτσι, δεν γίνεται έτσι, πίσω, πίσω”.

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται αυτά. Έχω αναφερθεί εκτενώς και στην πολιτική μου δήλωση στο δικαστήριο για τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις που γίνονται μέσα στα αστυνομικά τμήματα και στα κρατητήρια.

Σ’ αυτό που θέλω στο κείμενο αυτό είναι συν τοις άλλοις να απαντήσω σε όλους εκείνους που καλοπροαίρετα βέβαια αναρωτήθηκαν “γιατί πήγα εκδρομή, αφού ήξερα τι θα γινόταν?” ή στο ότι “ήταν αναμενόμενο ότι θα γίνει, δύο μέρες πριν το έκαναν και στον Π.Γεωργιάδη” και άλλα τέτοιου είδους ερωτήματα που μου έκαναν σύντροφοι.

Η καταστολή φυσικά είναι αναμενόμενη. Το ότι στην πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης περιέχεται η ολοένα εντεινόμενη επίθεση στους πολιτικούς της αντιπάλους και αυτό είναι αναμενόμενο. Το αναμενόμενο δεν θα έπρεπε να είναι η καταστολή αυτή να επηρεάσει τόσο πολύ την καθημερινότητά μας ώστε να κινούμαστε βάσει της τρομοκρατίας που μας επιβάλλει η “αντι”τρομοκρατική και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι.

Η καταστολή από τη φύση της είναι επεκτατική και όπου δεν συναντάει αναχώματα “επιτίθεται”.

Αν φτάσουμε στο σημείο να πρέπει στη ζωή μας να παλέψουμε να μην εισβάλλει η καταστολή στην καθημερινότητα μας, φανταστείτε μετά πόσο θα πρέπει να παλέψουμε για να μην καταφέρει το όποιο κατασταλτικό μοντέλο της εκάστοτε κυβέρνησης να εισβάλλει στην απόφαση του καθενός και της καθεμιάς για πιο αγωνιστικές πρακτικές.

Και όχι δεν ήταν αναμενόμενο ότι θα με συλλάβουν. Γιατί κάθε φορά που φεύγω κρίνουν βάσει συνθηκών, πολιτικού σκηνικού ή συμφερόντων για το αν θα το κάνουν. Σίγουρα το ότι αποφάσισα να φύγω μια διήμερη εκδρομή δεν ήταν αγωνιστική πρακτική. Ήταν μία απλή καθημερινή κίνηση. Θα ήταν όμως σίγουρα ήττα, όταν τους είδα στα κτελ, να πάρω την απόφαση να γυρίσω πίσω, μην τυχόν ακόμα μία φορά με συλλάβουν για υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικού όρου.

Από την άλλη η εξουσία για να καταστείλει τον εσωτερικό εχθρό εμπλουτίζει συνεχώς το νομικό της οπλοστάσιο και μιλάω φυσικά για την χρήση του dna και την εκμετάλλευση του ως βασικό στοιχείο το οποίο αρκεί για να καταδικαστούν σύντροφοι σε δεκάδες χρόνια φυλακή. Ήδη μέχρι τώρα έχουν καταδικαστεί με βάση το dna οι σύντροφοι Σαραφούδης, Ναξάκης, Θεοφίλου, Ντάλιος και Χαρίσης. Ενώ αρκετοί σύντροφοι στο παρελθόν βρέθηκαν αντιμέτωποι με βαριές κατηγορίες με μοναδικό στοιχείο το dna. Άσχετα αν έχουν δοθεί αγώνες στα δικαστήρια μέσω επιστημόνων οι οποίοι προσπαθούν να εξηγήσουν πόσο αναξιόπιστο στοιχείο θεωρείται το dna ορισμένες φορές, πόσο εύκολα μεταφέρεται και πόσο με λάθος τρόπο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα χέρια της αντιτρομοκρατικής.

Ταυτόχρονα, η κατασκευή των φυλακών τύπου Γ’, η απομάκρυνση του συντρόφου Σταμπούλου σε φυλακή που του απαγορεύει να βρίσκεται μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους, τα “χαλασμένα” τηλέφωνα των φυλακών Διαβατών με σκοπό να μη μιλήσει ο σύντροφος Ν.Μαζιώτης, η εκδικητική μεταγωγή των 4 κρατουμένων που διαμαρτυρήθηκαν στο διευθυντή των φυλακών για την πολιτική απομόνωση του συντρόφου κλείνοντας τα τηλέφωνα της πτέρυγας, η -για πολλοστή φορά- εκδικητική στάση απέναντι στον Σ.Ξηρό σχετικά με την αίτηση αποφυλάκισης του, οι συλλήψεις των συντρόφων Κ.Σακκά και Π.Γεωργιάδη για την υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικών όρων, οι επερχόμενες μεταγωγές αγωνιστών στις φυλακές τύπου Γ’ είναι η απόδειξη πως στόχος της κυβέρνησης σε αυτή την προεκλογική περίοδο είναι όσοι δηλωμένα στέκονται ανάχωμα στα σχέδια της.

Ο παραπάνω σχεδιασμός του κράτους ο οποίος αποσκοπεί πρωτίστως στην εξουδετέρωση του εσωτερικού εχθρού, που δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά η φυσική συνέχεια της σκλήρυνσης του κατασταλτικού μοντέλου από την εποχή της οικονομικής κρίσης και μετά, πρέπει να αντιμετωπιστεί από το σύνολο του επαναστατικού χώρου με όξυνση του αγώνα και οργάνωση υποδομών.

Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ περίοδος που αυτοί που αγωνίζονται να μην βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής κατασταλτικής επίθεσης. Ιδιαίτερα σε περιόδους συστημικής αστάθειας όπως αυτή που βιώνουμε στις μέρες μας είναι λογικό η ένταση αυτής της επίθεσης να αυξηθεί καθώς οτιδήποτε μη αφομοιώσιμο από το σύστημα μπορεί με τη δράση του να προκαλέσει ισχυρούς κραδασμούς στο εσωτερικό του. Και εκεί ακριβώς στοχεύει το κράτος με την καταστολή του. Είτε θα αφομοιωθείς και θα είσαι ακίνδυνος είτε αν συνεχίσεις την δράση σου θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αναβαθμισμένη καταστολή. Συγκεκριμένα στον Ελλαδικό χώρο με μία άνευ προηγουμένου οικονομική αφαίμαξη των προλετάριων με νέα οικονομικά μέτρα να έρχονται και με μία κυβέρνηση που στον τομέα της ασφάλειας έχει υιοθετήσει ακροδεξιά ατζέντα είναι σίγουρο πως το παραπάνω δίλημμα θα τίθεται όλο και πιο έντονα.

Για να μην γίνουμε λοιπόν μια ακίνδυνη “συνιστώσα” πρέπει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και το κυριότερο να οργανώσουμε ένα επαναστατικό κίνημα πολύμορφο και πολυτασικό. Ένα κίνημα που θα μάθει να επιτίθεται αλλά και να “χτίζει”. Ένα κίνημα που θα δώσει πρώτα από όλα σε εμάς τη δύναμη να οξύνουμε τον αντικαθεστωτικό αγώνα, αλλά και στα κοινωνικά σύνολα που απευθυνόμαστε την ελπίδα πως αξίζει να κάνουν το βήμα παραπάνω και να αγωνιστούν για την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Ένα κίνημα ανάχωμα στον όλο και εντονότερο εκφασισμό της κοινωνίας.

Και για να γίνουν όλα τα παραπάνω, καθώς για τίποτα δεν υπάρχει μαγική συνταγή, χρειάζονται μικρά σταθερά βήματα σε όλους τους τομείς. Χρειάζεται να αποβάλλουμε από πάνω μας το ρόλο του μονίμως ηττημένου, του θύματος της κρατικής καταστολής και να ορίσουμε τις ζωές και την αγωνιστική μας δράση όχι αποδεχόμενοι την κρατική τρομοκρατία αλλά με βασική προοπτική την κοινωνική απελευθέρωση.

Κλείνοντας θέλω να αναφέρω ότι δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι με συνέλαβαν για ακόμα μία φορά περίπου είκοσι μέρες πριν τελειώσει το δικαστήριο στο οποίο δικάζομαι μαζί με άλλους συντρόφους εδώ και δύο χρόνια.

Όπως επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα δικαστήρια της Τρίπολης στήθηκε από την αντιτρομοκρατική ένα τέτοιο σκηνικό “τρόμου” καθώς υπήρχαν είκοσι κουκουλοφόροι γύρω μου, οι δέκα από αυτούς πάνοπλοι. Εικόνες που σε ένα επαρχιακό δικαστήριο προκαλούν περίεργες εντυπώσεις. Είναι πραγματικά υπερβολικό αν σκεφτεί κανείς ότι όλη αυτή η επιχείρηση στήθηκε για μία υποτιθέμενη παραβίαση περιοριστικού όρου. Τόσο υπερβολική που ακόμα κι αν υπήρχε παραβίαση όρου θα προξενούσε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι ήμουν δεμένη πισθάγκωνα με χειροπέδες, περικυκλωμένη από ένα “στρατό” με παρατεταμένα όπλα, απαγορεύοντας στο κοινό να παρακολουθήσει τη δίκη. Ας ηρεμήσουν. Ένας από τους στόχους τους είναι να πάω κρατούμενη στην απόφαση του δικαστηρίου μου που τελειώνει σε λίγες μέρες. Σε ένα δικαστήριο που ο εισαγγελέας πρότεινε να καταδικαστώ με ποινικά βαρύτατες κατηγορίες βάσει του dna μου που βρέθηκε πάνω σε ένα όπλο. Το παράδοξο όμως δεν είναι ότι θέλουν το dna μου και ότι δόθηκε μάχη για να μου το πάρουν. Το παράδοξο είναι ότι έχουν σκοπό να με καταδικάσουν εξαιτίας του dna μου που έχει βρεθεί πάνω σε όπλο, χωρίς να μου το έχουν πάρει ποτέ.

Από μεριάς μου δεν συνεργάζομαι. Ξέρω ότι αν ξαναθελήσουν μπορούν με χειρότερους όρους να μου το πάρουν. Άλλωστε μου το είπαν ξεκάθαρα: “Γυναίκα είσαι, μπορούμε να σου κάνουμε χειρότερα πράγματα. Μην μας αναγκάσεις, δώσε το dna σου” . Όπως επίσης μου είπαν ότι θα μπορούσαν να μου έχουν ρίξει και μπουνιές. Εδώ είμαι. Ας έρθουν.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στέλλα Αντωνίου
30/10/2014