Monthly Archives: November 2014

[Λέσβος] Κείμενο για την καταστροφή των υλικοτεχνικών υποδομών στα γραφεία της χ.α. στη Μυτιλήνη

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ

Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια τόσο στο παγκόσμιο όσο και στο Ελληνικό στερέωμα είναι λίγο πολύ γνωστές και έτσι επιλέγουμε να μην αναλωθούμε σε μια ακόμη διακήρυξη περί της βαρβαρότητας και της αδικίας που επιτελείται είτε στο όνομα της ανάπτυξης είτε με πρόσχημα την τάξη και την ασφάλεια.

Αναλογιζόμενοι τη σφοδρότητα με την οποία διαχύθηκε το κύμα ανασφάλειας και φόβου καθώς και την απουσία κοινωνικής ταυτότητας και συλλογικής κατεύθυνσης της κοινωνίας, μπορούμε να κατανοήσουμε (αλλά όχι να δικαιολογήσουμε) τη στροφή κομματιού της προς ακροδεξιά μορφώματα. Η νεοελληνική κουλτούρα του μάτσο, του σεξισμού, της ομοφοβίας, του ψευτοτσαμπουκά αλλά και της αποποίησης και ανάθεσης ευθυνών καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια, μετά τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα του 90 από τα κανιβαλιστικά-ρατσιστικά ΜΜΕ με τον αννιταπανισμό, την εύπεπτη λαϊκιστική συνωμοσιολογική συνθηματολογία (του κάποτε αστείου αλλά τώρα αποδεκτού) Λιακοπουλέικου και της φάρας του (Πλεύρης, Γεωργιάδης), με κατάληξη μία γενικότερη σταδιακή φθίνουσα πορεία της πολιτιστικής κουλτούρας.

Όλη αυτή η νοοτροπία εκφράστηκε και κοινοβουλευτικά μέσω της Χρυσής Αυγής, μιας λούμπεν ψευτομαφιόζικης συμμοριούλας που ήταν μέχρι τότε στην αφάνεια. Οι κυβερνήσεις του Πασοκ καθώς και παλαιότερες της ΝΔ κράτησαν ζωντανή μια κατά τα άλλα τελειωμένη υπόθεση με σκοπό να την χρησιμοποιήσουν όταν δυσκολέψουν τα πράγματα. Την εποχή αυτή την διανύουμε σήμερα και ο κλήρος έλαχε στον Σαμαρά και την ακροδεξιά πλέμπα του να “παίξει” με την ανάδυση της Χ.Α ώστε η ίδια να αποτελέσει πόλο έλξης των πιο ακροδεξιών ριζοσπαστικών αντανακλαστικών της κοινωνίας. Ανέλαβε την ευθύνη μαζί με τους διάφορους μπαλτάκους, κατευθυνόμενα ΜΜΕ, και την χυδαία φυλλάδα του “Κομιστή” (Θέμος) να γιγαντώσει ένα μόρφωμα που σε σχέση με τις στριφτές μαχαιριές σε μετανάστες και ντόπιους, ομοφυλόφιλους και κόσμο του αγώνα σε πρακτικές μαστροπείας, εμπόριο ναρκωτικών και προστασίας σε νυχτερινά μαγαζιά, ο ίδιος και η πολιτική του ατζέντα να φαντάζει δημοκρατικότατη. Έτσι η Χ.Α ήρθε για να εξαφανίσει εκτός πλαισίων αστικής νομιμότητας τα μη “παραγωγικά” και αποκλείνοντα κομμάτια της κοινωνίας και να “νομιμοποιήσει” τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις “σκούπες” των μπάτσων ως καλύτερες λύσεις από το ματωμένο μαχαίρι του φασίστα. Το νεοναζιστικό αυτό κόμμα παρότι βρίσκεται εντός πλαισίου αστικής νομιμότητας κοινοβουλευτικά δεν “τιμωρεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα” αλλά αντίθετα προβαίνει σε χειροφιλήματα (Ντόρα Μπακογιάννη) και υπερψηφίζει τα νομοσχέδια των εφοπλιστών χρηματοδοτών τους.

Οπότε το να προσδίδονται στην Χ.Α αντισυστημικά χαρακτηριστικά, μόνο ως νοητικό άλμα μπορεί να χαρακτηριστεί.

Μολονότι, λοιπόν, σε πολλές περιοχές οι πρακτικές της ΧΑ έχουν καταλάβει τον “ζωτικό χώρο” που απαιτείται για να προβαίνουν με λιγότερες κυρώσεις σε δολοφονικές επιθέσεις, μπορούμε να δηλώσουμε με περηφάνια ότι αυτό δεν έχει επιτραπεί με την ίδια ένταση από την δημοκρατική κοινωνία της Λέσβου. Αυτό απορρέει από δυο κεντρικούς πυλώνες. Ο πρώτος αποτυπώνεται στην διευρυμένη κουλτούρα αλληλεγγύης του νησιού. Συγκεκριμένα οι αγώνες των ντόπιων και των μεταναστών το 2008 κατάφεραν να σταματήσει η λειτουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών στην Παγανή με μαζικές διαδηλώσεις (No Border) ενώ η κοινωνία πήρε ξεκάθαρα αντιρατσιστική θέση, η οποία κορυφώθηκε με τη δημιουργία και διαχείριση του μόνου από τα κάτω πραγματικού κέντρου πρώτης υποδοχής μεταναστών (ΠΙΚΠΑ) που αποτελεί παγκόσμια πρωτοπορία. Το γενικότερο κλίμα αλληλοβοήθειας ενισχύουν η διευρυμένη προσέλευση κόσμου στις αιμοδοσίες -όχι μόνο για Έλληνες όπως προτάσσουν κάποιοι- τα αυθόρμητα μοιράσματα φαγητού ντόπιων σε μετανάστες, η μεγάλη ανταπόκριση κόσμου στην προ λίγων ημερών έκκληση για κουβέρτες και ρούχα για τις ανάγκες των προσφύγων, η υπεράσπιση των απόρων συμπολιτών μας (ΔΕΗ) κ.α.

Όλες αυτές οι κινήσεις αν και σπασμωδικές φέρουν την κουλτούρα μίας κοινωνίας οργανωμένης σε κοινότητα, όπου τα προβλήματα και οι λύσεις τους διαχειρίζονται και διευθετούνται από την ίδια χωρίς μεσάζοντες και λοιπούς καλοθελητές.

Ο δεύτερος πυλώνας εκφράζεται με τη μορφή του αντιφασιστικού κινήματος που είναι σε συνεχή κίνηση και δράση, είναι αυτός που δεν επέτρεψε αλλά ούτε έχει σκοπό ποτέ να επιτρέψει την ύπαρξη των φασιστών στο νησί. Αυτό το αποδεικνύουν αφενός οι δύο μεγαλειώδεις πορείες που με την επιθετικότητα τους ξεκαθάρισαν πως τα γραφεία δε θα γίνουν ανεκτά και αφετέρου όλες οι κοινωνικοπολιτικές αντιφασιστικές-αντιρατσιστικές δράσεις που με τέτοια χαρακτηριστικά κατέλαβαν το δημόσιο χώρο.

Η κοινωνική νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής στη Μυτιλήνη έχει δεχθεί ισχυρότατα πλήγματα, ενώ η δημόσια παρουσία τους σχεδόν απαγορεύεται. Το μόνο που έμενε να διεκπεραιωθεί είναι το σημείο αναφοράς και στρατολόγησης (με σχετική αποτυχία) των νεοναζί.

Έτσι αποφασίσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής 9 Νοεμβρίου να καταστρέψουμε και τον υλικοτεχνικό εξοπλισμό των γραφείων της τοπικής οργάνωσης Λέσβου στην οδό Ικτίνου 2. Ενέργεια η οποία εντάσσεται σε μια προσπάθεια αφανισμού των φασιστικών συμβόλων απ το κέντρο της πόλης (με τη σφοδρή καταστροφή της ταμπέλας τους).

Τελειώνοντας θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως στον τόπο που ο Λεσβιακός λαός απέκρουσε με γυμνά χέρια την επέμβαση των Άγγλων, στον τόπο που έχει πλούσια επαναστατική ιστορία και που έχει θρηνήσει θύματα από τη χούντα των συνταγματαρχών (δολοφονία Μυρογιάννη) όσο αναπνέουμε δεν θα επιτρέψουμε ούτε σπιθαμή γης στους σύγχρονους εκφραστές των ταγμάτων εφόδου, των κουκουλοφόρων γερμανοτσολιάδων, των θιασωτών της χούντας και του Ντερτιλή.

Η Λέσβος ήταν, είναι και θα είναι γη αντιφασιστική.

Χαιρετίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλες τις δράσεις ανά την Ελλάδα που συμβάλλουν στον καθαρισμό των πόλεων απ το ναζιστικό δηλητήριο.

Υ.Γ: Αυτή η υπόθεση δεν θα τελειώσει αν δεν εξαφανιστείτε από το νησί.

Ευυπόληπτοι Πολίτες Λέσβου

Κείμενο της Ανοιχτής συνέλευσης α/α ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης

ΟΤΑΝ Η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στις 21 Οκτώβρη, ο αντεξουσιαστής κομμουνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης πηγαίνοντας σε προγραμματισμένη εκδήλωση της Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας στις Βρυξέλλες συνελήφθη στο Ελευθέριος Βενιζέλος με τη δικαιολογία της ύπαρξης περιοριστικού όρου απαγόρευσης από τη χώρα. Στο αυτόφωρο μονομελές, κατά την ακροαματική διαδικασία, αποδείχθηκε ότι ποτέ δεν του είχε επιβληθεί ένας τέτοιος όρος, ωστόσο με παρέμβαση της εισαγγελέως, αυτός ο ανύπαρκτος περιοριστικός όρος μετατράπηκε σε απόπειρα παραβίασης του μόνιμου τόπου διαμονής με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε 6 μήνες φυλάκισης με αναστολή, κάτι το οποίο σημαίνει ότι σε περίπτωση που καταδικαστεί στο εφετείο θα πρέπει να εκτίσει τα 5 χρόνια της αναστολής για παλαιότερη υπόθεση.

Δύο μέρες μετά, στις 23 Οκτώβρη, η αναρχική Στέλλα Αντωνίου συνελήφθη στη Δημητσάνα με την κατηγορία της παραβίασης εξόδου από την Αττική το οποίο ως περιοριστικός όρος δεν της είχε επιβληθεί ποτέ και για τον οποίον είχε ξανασυλληφθεί πριν από κάποιους μήνες και είχε αφεθεί ελεύθερη. Κατά τη διάρκεια της κράτησής της στο Αστυνομικό τμήμα, άντρες της αντιτρομοκρατικής χρησιμοποιήσαν μεθόδους βασανισμού προσπαθώντας να της αποσπάσουν δείγμα βιολογικού υλικού (DNA) γεγονός που δεν επιτεύχθηκε χάρη στη σθεναρή αντίσταση της. Τα βασανιστήρια είχαν ως αποτέλεσμα να υποστεί οφθαλμική αιμορραγία (αμφιβληστροειδούς), κακώσεις κάτω γνάθου, αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης και δεξιάς ωμοπλάτης.

Νωρίτερα στις 17 Οκτώβρη, ο αναρχικός αγωνιστής Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα θα παρέμβαινε τηλεφωνικά στην προγραμματισμένη εκδήλωση του Κ*βοξ «Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση» μέσα από τις φυλακές Διαβατών. Στην προγραμματισμένη ώρα τηλεφωνικής παρέμβασης καθόλου τυχαία ήταν κλειστά όλα τα τηλέφωνα της πτέρυγας στην οποία βρίσκεται ο σύντροφος. Είχε προηγηθεί άλλωστε τις τελευταίες μέρες ένας παροξυσμός από γνωστούς κοινοβουλευτικούς ακροδεξιούς εκπροσώπους σχετικά με το κατά πόσο οι φερόμενοι ως «τρομοκράτες» μπορούν να έχουν βήμα για τον πολιτικό τους λόγο σε δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Τα γεγονότα αυτά δεν είναι μεμονωμένα αλλά εντάσσονται στο πλαίσιο μιας γενικότερης κατασταλτικής επίθεσης κράτους και κεφαλαίου που σε περιόδους συστημικής κρίσης γίνεται κεντρική πολιτική επιλογή μονιμοποιώντας μια συνθήκη διαρκούς «έκτακτης ανάγκης». Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, εξαπολύεται μια δριμεία επίθεση ενάντια σε όλα τα αντιστεκόμενα και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Στην αιχμή αυτής της επίθεσης βρίσκεται το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα. Η δικαστική εξουσία λειτουργώντας ως εντολοδόχος κράτους και κεφαλαίου στηρίζει και επικυρώνει αυτή τη κατασταλτική επίθεση αναβαθμίζοντας το νομικό οπλοστάσιο: διαδοχικές 18μηνες προφυλακίσεις, δυσβάσταχτες εγγυήσεις, περιοριστικοί όροι όπως η απαγόρευση επικοινωνίας μεταξύ συγκατηγορουμένων, απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις και απαγόρευση προσέγγισης πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Με αυτό το τρόπο επιβάλλει ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας των αγωνιστών με σκοπό τον διαρκή έλεγχο και την επιτήρησή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αυθαίρετη ερμηνεία του όρου της «μόνιμης κατοικίας» ως μιας ιδιότυπης μορφής κατ’ οίκον περιορισμού.

Είναι η ίδια δικαστική εξουσία καθ’ υπόδειξιν του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης και του Υπουργείου Δικαιοσύνης που επικύρωσε και θεσμοθέτησε την λειτουργία Φυλακών Τύπου Γ’ και τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι αναρχικοί και κομμουνιστές φυλακισμένοι αγωνιστές, όσοι αντιστέκονται ενάντια στην βάρβαρη πραγματικότητα του εγκλεισμού καθώς και όλοι όσοι αντιστέκονται ή αγωνίζονται εκτός των τειχών.

Οι νέες ειδικές συνθήκες εντός και εκτός των τειχών μας αφορούν όλους. Γι’ αυτό οφείλουμε να αγωνιζόμαστε από κοινού και με κάθε μέσο ώστε να θέτουμε αναχώματα απέναντι στην κατασταλτική επέλαση του κράτους και κεφαλαίου. Να μην αφήσουμε κανένα σύντροφο έκθετο απέναντι στον εχθρό. Σε κάθε περίπτωση θα μας βρίσκουν απέναντί τους.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ανοιχτή συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης

[Φυλακές Κορυδαλλού] Στήριξη της πρότασης του Νίκου Μαζιώτη από τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ

Κείμενο των 10 μελών της ΣΠΦ για τη δημιουργία συνέλευσης αλληλεγγύης και δράσης για τους πολιτικούς κρατούμενους

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

i) Φυλακές τύπου Γ’ – μια πράξη πολέμου

Οι φυλακές τύπου Γ’ θέλουν να γίνουν το μνημείο της νίκης του κράτους ενάντια στο αντάρτικο πόλης. Το αν θα αφήσουμε τους χιλιάδες τόνους τσιμέντο, τα κάγκελα και τις κλειδαριές να νικήσουν την ανθρώπινη θέληση για ελευθερία είναι ένα στοίχημα, που μένει να απαντηθεί στην πράξη από τους εχθρούς του καθεστώτος και τους φίλους της ελευθερίας.

Πολιτικά εδώ και χρόνια τηλεοπτικές περσόνες του συστήματος και έμμισθοι κονδυλοφόροι της αστυνομίας έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα λάσπης εναντίον του αντάρτικου πόλης στα πλαίσια της απολιτικοποίησής του. “Όσμωση ποινικών – τρομοκρατών”, “συνεργασία τρομοκρατών – οργανωμένου εγκλήματος”, “επαναστατικό ταμείο” είναι η εμπροσθοφυλακή του ψέματος. Η προπαγάνδα θέλει να κρύψει, σκεπάζοντας με τη λάσπη της, το αυτονόητο της διαρκούς εξέγερσης. Μιας διαρκούς εξέγερσης όσων αρνούνται να ζήσουν σαν σκλάβοι και επιτίθενται ένοπλα ενάντια στους δήμιούς τους, στην σιωπή, στον συντηρητισμό και στην παραίτηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.

Η εξουσία θέλοντας να αποσυνδέσει την πιθανή προοπτική της βίαιης εξεγερτικής δράσης και να ακρωτηριάσει τη διάχυσή της, χρησιμοποιεί το ψέμα και τη συκοφαντία για να παρουσιάσει τους ένοπλους αντάρτες πόλης ως παράφρονες εγκληματίες. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που η αιμοδιψής δημοκρατία τους αυτοκτονεί χιλιάδες ανθρώπους και δηλητηριάζει κάθε στιγμή της ζωής μας με την τρομοκρατία της φτώχειας, της καταπίεσης, της αστυνομοκρατίας, της μοναξιάς, της εκμετάλλευσης ενώ ξεγελάει τους αφελείς με τις ψευτοελευθερίες της κατανάλωσης, του θεάματος, της μαζικής διασκέδασης, της ψηφιακής πραγματικότητας, του πολιτισμού των μετρίων.

Το αποκορύφωμα της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης στήθηκε αρχές του 2014 μετά την παραβίαση της άδειας του Χριστόδουλου Ξηρού, που αντί να γυρίσει εθελοντικά πίσω στη φυλακή, επέλεξε το δρόμο της παρανομίας και της συνενοχής στο νέο αντάρτικο πόλης. Πρωτοσέλιδα και ρεπορτάζ με πιασάρικους τίτλους όπως “Τρομορεβεγιόν με τους Πυρήνες”, “γιάφκα τρομοκρατών οι φυλακές” έγιναν η ναυαρχίδα του ψεύδους. Αυτό που ενόχλησε πιο πολύ την εξουσία με τη φυγή του συντρόφου Χριστόδουλου ήταν πως παρά τις συλλήψεις μας, ποτέ δεν γίναμε τρόπαια εν υπνώσει στα χέρια των δεσμοφυλάκων μας. Η φυλακή για τους αμετανόητους αντάρτες πόλης δεν αποτελεί ανάκτορο του φόβου, αλλά έναν τόπο αιχμαλωσίας που πεισμώνει και ατσαλώνει πιο πολύ τη θέληση για εξέγερση και ελευθερία.

ii) Η προπαγάνδα προλογίζει τον πόλεμο.

Το ψέμα της εξουσίας καλλιεργεί το φόβο για να γίνει το πέρασμα απ’ το καθεστώς της ψευτοελευθερίας στο καθεστώς της έκτακτης ανάγκης. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι το μεταμφιεσμένο “αποφασίζουμε και διατάζουμε”. Αρχές του 2014, ο υπουργός-πρώην δικαστής Χαράλαμπος Αθανασίου εξέδωσε τελεσίγραφο 100 ημερών για την έναρξη λειτουργίας φυλακών υψίστης ασφαλείας. Επειδή η γνωστή φράση “η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα” ισχύει και αντίστροφα, την σειρά της πολιτικής προπαγάνδας ενάντια στο αντάρτικο πόλης παίρνουν τώρα τα στρατιωτικά μέτρα. Ανακοινώνεται λοιπόν η μετατροπή των φυλακών Δομοκού σε φυλακές τύπου Γ’, που την εξωτερική τους φύλαξη θα την αναλάβουν 300 αστυνομικοί, οι οποίοι θα στρατοπεδεύσουν έξω σε ειδικά κτίρια-στρατώνες. Επίσης ήδη έχουν απομακρυνθεί περισσότεροι από τους μισούς “κοινούς” κρατούμενους ώστε τη θέση τους να πάρουν οι “επικίνδυνοι τρομοκράτες” και τα “μέλη του οργανωμένου εγκλήματος”. Δε θα πούμε πολλά για τις φυλακές τύπου Γ’ καθώς τα περισσότερα έχουν ήδη γραφτεί. Πολιτική και σωματική απομόνωση, λογοκρισία αλληλογραφίας, περιορισμός επισκεπτηρίων, απαγόρευση αδειών . . . Μια νέα φυλακή μέσα στην φυλακή, ένας σιδερόφρακτος τόπος λησμονιάς για να ξεχάσουμε τον αγώνα και να ξεχαστούμε ως αιχμάλωτοι. Ένας τσιμεντένιος τάφος που η λήθη θέλει να σβήσει τη θέληση για ελευθερία. Παράλληλα ένα δημόσιο φόβητρο σε κοινή θέα, ένα ελληνικό Γκουαντανάμο για όποιον αμφισβητήσει έμπρακτα και ένοπλα τους ντόπιους έπαρχους της παγκόσμιας δυτικής αυτοκρατορίας.

iii) Αύριο θα έρθουν για σένα . . .

Ο φόβος είναι διατρητικός και φτάνει ως το κόκκαλο. Η απάντηση στο φόβο δεν είναι να κλείσουμε τα μάτια, αλλά να του επιτεθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι φυλακές τύπου Γ’ φτιάχτηκαν για να καταστείλουν το αντάρτικο πόλης, τις επαναστατικές οργανώσεις (είτε είναι αναρχικές είτε κομμουνιστικές, είτε είναι μηδενιστικές είτε κοινωνικές) και τα μέλη τους. Θα ήταν άστοχο όμως να θεωρήσουμε ότι η στρατηγική της εξουσίας περιορίζεται μόνο στη βασική της επιδίωξη. Η εξουσία απ’ τη φύση της είναι επεκτατική. Για αυτό διευρύνει το σιδερένιο πλέγμα της καθολικής αιχμαλωσίας υψίστης ασφαλείας σε συντρόφους ή άτομα τα οποία κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη, καθώς και σε “μεγαλο-ποινικούς” που ενοχλούν την αστυνομία.

Πάντως η εμμονή του κράτους με την καταστολή του αντάρτικου πόλης φαίνεται και από το γεγονός πως στο νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ’ υπάρχει ευεργετική διάταξη που προβλέπει μέχρι και την αποφυλάκιση κάθε επίδοξου ρουφιάνου (εκτός αν κατηγορείται ο ίδιος με αντιτρομοκρατικό νόμο) που θα δώσει οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με τη δράση ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων. Επίσης, οι ελληνικές αρχές μιμούμενες τους ξένους συναδέλφους τους εισάγουν διακριτικά απ’ την πίσω πόρτα το “δέλεαρ” της δημόσιας αποκήρυξης του αντάρτικου πόλης με αντίτιμο την ευνοϊκή ποινική μεταχείριση των μετανοημένων, σε ζητήματα αδειών και μείωσης ποινής. Δεν είναι μόνο η διάταξη του νομοσχεδίου που ορίζει ως υπεύθυνο τον εισαγγελέα για τη συνέχιση ή όχι της κράτησης σε ειδικές συνθήκες του “φυλακισμένου τρομοκράτη” μετά τα 4 πρώτα χρόνια (είναι αυτονόητο πως για οποιονδήποτε “τρομοκράτη” παραμένει αμετανόητος μάλλον θα παρατείνεται επ’ αόριστον η κράτησή του σε καθεστώς απομόνωσης τύπου Γ’). Είναι και η επίσημη αναφορά του εισαγγελέα εφετών στη διαδικασία πειθαρχικής δίωξης των σωφρονιστικών υπαλλήλων για την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού καθώς ο “συγκεκριμένος κρατούμενος ουδέποτε αποκήρυξε την τρομοκρατία. Αντιθέτως μέσα από κείμενά του που αναρτήθηκαν στις ιστοσελίδες zougla.gr και athens indymedia εξακολουθούσε να κάνει λόγο για λαϊκό ξεσηκωμό και ένοπλη πάλη . . .”

Αυτό λειτουργεί ως μικρή προεικόνιση ενός μέλλοντος που δείχνει ότι ακόμα και τα κείμενα ενός “φυλακισμένου τρομοκράτη” θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χορήγηση ή μη άδειας.

Όμως ο επεκτατικός πόλεμος της εξουσίας, όπως ενσαρκώνεται αυτή την περίοδο με τις φυλακές τύπου Γ’, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να οδηγεί τους αναρχικούς σε μια άτακτη φυγή οπισθοχώρησης και άμυνας πίσω από νομικά αναχώματα και αστείες γενικεύσεις πανικού του στυλ “το κράτος διώκει και φυλακίζει τις αναρχικές ιδέες”. Όχι, το κράτος επιτίθεται σε αυτούς που τις αναρχικές ιδέες τις κάνουν πράξη, άσχετα αν η αντιτρομοκρατική συχνά συλλαμβάνει συντρόφους ή άτομα που δεν έχουν σχέση με το αντάρτικο πόλης. Η ιδεολογία της θυματοποίησης παράγει από μόνη της θύματα και δυναμώνει τον εχθρό. Όταν κάποιοι είτε από αφέλεια είτε από σκοπιμότητα βλέπουν τα φαντάσματα της οργουελιανής αστυνομίας σκέψης να υπάρχουν στο σήμερα και υποχωρούν στην ηττοπάθεια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν πιο κοντά και πιο γρήγορα την μελλοντική καταστολή. Κάθε βήμα πίσω, καμουφλαρισμένο μέσα στις γνωστές γελοίες δικαιολογίες “μας έχουν”, “παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα”, “δε μας παίρνει τώρα” είναι χαρισμένο έδαφος στην προέλαση του αστυνομικού κράτους.

Το κράτος αν θεωρήσει ότι ξεμπερδεύει με το αντάρτικο πόλης τότε θα επεκτείνει την καταστολή του σε κάθε μορφή άμεσης δράσης που μέχρι σήμερα δεν είχε “αντιτρομοκρατικές” ποινικές κυρώσεις. Γιατί ακόμα και το κράτος σε αντίθεση με κάποιους “αναρχικούς” διαβλέπει τη σύνδεση της πολυμορφίας της άμεσης δράσης με το αντάρτικο πόλης.

Όποιος απομονώνει και περιθωριοποιεί ένα μέσο αγώνα όπως το αντάρτικο πόλης ουσιαστικά ενταφιάζει και αποδυναμώνει όλα τα υπόλοιπα μέσα καθώς τα αφήνει εκτεθειμένα στην επερχόμενη καταστολή.

Το “αύριο θα έρθουν για εσένα….” είναι το αποτέλεσμα του αντι-ένοπλου φετιχισμού που προωθούν κάποιοι άκαπνοι βετεράνοι του τίποτα, αντιπροτείνοντας δήθεν την “συγκρουσιακή μη ένοπλη αναρχία”. Πολύπλοκοι και βαρύγδουποι ορισμοί για να καλύψουν την δειλία τους.

iv) Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι που κατηγορούνται για τη δράση επαναστατικών ομάδων που συμμετέχουν, καθώς και κάποιοι σύντροφοι και μερικά άτομα που διώκονται για τις ίδιες υποθέσεις. Πάντα μιλάμε ξεκάθαρα. Οι διαφορετικές αντιλήψεις και αντιθέσεις ανάμεσά μας είναι πάρα πολλές ενώ δε λείπει και η εχθρότητα με κάποιους. Ως πυρήνας φυλακής της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς θεωρούμε, παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουμε, πως με τους πολιτικούς κρατούμενους που έχουν αναλάβει την ευθύνη για τις οργανώσεις που ανήκουν και με τους συντρόφους που διώκονται για αυτές τις υποθέσεις χωρίς να έχουν συκοφαντήσει και να έχουν πει ψέματα για επαναστατικές οργανώσεις, μας συνδέει μια κοινή αναφορά. Η κοινή αναφορά στον ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην εξουσία πάντα απ’ την μεριά των αμετανόητων εχθρών του καθεστώτος. Όπως έχει ειπωθεί “Τα λόγια χωρίζουν . . . οι πράξεις ενώνουν”.

Διαβάσαμε την επιστολή-κάλεσμα του μέλους του Επαναστατικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη και αποφασίσαμε να στηρίξουμε την πρότασή του.

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης ήταν μια από τις λίγες, ίσως και μοναδική δημόσια συλλογική διαδικασία, που σε πείσμα των καιρών στάθηκε ενάντια στην επέλαση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Η πρόταση για την επανεκκίνηση και μετεξέλιξή της σε συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρούμε ότι αναβαθμίζει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και ξεκαθαρίζει το τοπίο. Όποιος σύντροφος/συντρόφισσα είναι ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης, αυτομάτως είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους και όποιος είναι αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους που διώκονται για το αντάρτικο πόλης δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζει (άσχετα αν συμμετέχει ή όχι, ή αν διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα) ότι το αντάρτικο πόλης δεν είναι απλώς μέρος της πολυμορφίας του αγώνα ΑΛΛΑ αναπόσπαστο κομμάτι του . . . Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την πολυμορφία του αγώνα, για την άμεση δράση και το αντάρτικο πόλης. Όμως θεωρούμε πως βρισκόμαστε στην αφετηρία μιας συζήτησης που δεν εξαντλείται σε μια κουβέντα.

Για εμάς είναι σημαντικό η συνέλευση αλληλεγγύης, αν πραγματοποιηθεί, να αποτελέσει ένα γόνιμο έδαφος συζήτησης, τριβής και επικοινωνίας που να προωθεί τη δράση. Όποια συνέλευση αναπαράγει απλώς τον εαυτό της είναι καταδικασμένη να ξεπέσει σε μια βαρετή αγγαρεία. Όταν η συνέλευση μετατρέπεται σε νόμισμα δημοσίων σχέσεων γίνεται προσωποκεντρική και κυρίως ακίνδυνη. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του χώρου ούτε θα επικαλεστούμε μια ψευτοενότητα που είναι άχρηστη και υποκριτική. Για εμάς μια συνέλευση αλληλεγγύης μπορεί να αποτελέσει μια νέα αφετηρία για τους νέους κυρίως συντρόφους να απαλλαγούν από τα ιδεολογικά εικονίσματα του παρελθόντος, τους “συνταξιούχους βετεράνους”, και την αδράνεια και να συναντηθούν για να πράξουν. Για αυτό στην πρόταση που έγινε προσθέτουμε το όνομα της συνέλευσης να γίνει “συνέλευση αλληλεγγύης και δράσης για τους πολιτικούς κρατούμενους”. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν μας αρέσει να χαρακτηρίζουμε κάποιον απλά ως “αλληλέγγυο”. Δημιουργεί υποσυνείδητα διαχωρισμούς που οδηγούν σε “προσωπικότητες” και “ακολουθητές”. Ένας αναρχικός είναι αυτονόητο ότι είναι αλληλέγγυος, το στοίχημα είναι να γίνει και “συνένοχος” . . . (χωρίς φυσικά να απολέσει την κριτική του).

Επειδή λοιπόν πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα έχουν ακουστεί για την αλληλεγγύη, εμείς θα κλείσουμε την τοποθέτηση και τη στήριξή μας στην πρόταση που έγινε με ένα παλιό αλλά επίκαιρο σύνθημα όσο ποτέ . . .

“Αν οι ‘αθώοι’ αξίζουν μια φορά την αλληλεγγύη μας, τότε οι ‘ένοχοι’ την αξίζουν χίλιες” . . .

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, FAI-IRF / Πυρήνας φυλακής

Αργυρού Παναγιώτης
Μαυρόπουλος Θεόφιλος
Μπολάνο Δαμιανός
Νικολόπουλος Γιώργος
Νικολόπουλος Μιχάλης
Οικονομίδου Όλγα
Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Τσάκαλος Χρήστος
Χατζημιχελάκης Χάρης

Φυλακές Κορυδαλλού
10-11-2014

[Τρίκαλα] Εφετείο για την υπόθεση των επιθέσεων σε τράπεζες

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ: Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Την πεμπτη 13-11-2014 δικαζονται στο εφετειο της Λαρισας σε δευτερο βαθμο δυο συντροφοι, ο 32χρονος Χ.Π. και ο 37χρονος Δ.Α., για την υποθεση με τις επιθεσεις σε 3 τραπεζες (eurobank, probank, εμπορικη) που εγιναν στα Τρικαλα στις 12 φλεβαρη του 2012 εναντια στην ψηφιση του 2ου μνημονιου. Πρωτοδικα καταδικαστηκαν σε 15 μηνες φυλακιση ο πρωτος κατα συγχωνευση, και 6 μηνες ο δευτερος. Οι ποινες τους ειναι με αναστολη ενω οι κατηγοριες που αντιμετωπιζουν ειναι παρανομη οπλοφορια και διακεκριμενες φθορες κατα συναυτουργια και κατ’ εξακολουθηση. Συμφωνα με τους τοκογλυφους τραπεζιτες, οι ζημιες στα ΑΤΜ και στις τζαμαριες ειναι περιπου 16.000ευρω. Αξιωνουν αυτο το ποσο απο τους συντροφους με αιτηση που εχουν καταθεσει στο Α.Τ. και στην εισαγγελια Τρικαλων.

ΥΓ. Ο 37χρονος Δ.Α. δεν εχει χρηματα να καλυψει τα δικαστικα εξοδα και την παρασταση δικηγορου, υπαρχει αναγκη για οικονομικη ενισχυση. Οποιος εχει τη διαθεση να βοηθησει υπαρχει λογαριασμος στην εθνικη τραπεζα: αριθμος 833/355047-89

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟ ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Αλληλεγγυοι-ες

[Αθήνα] Αλληλεγγύη στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα, που διώκεται για την υπόθεση Marfin

Υπόθεση Marfin 2010
Αγώνας ενάντια σε κάθε κατασταλτική μεθόδευση

Η 5η Μάη του 2010 έχει μείνει στην ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων της επικράτειας ως μία από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις στην οποία μισό εκατομμύριο διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο, αποφασισμένοι να αντισταθούν στα σχέδια της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας. Για πολλές ώρες γίνονταν συγκρούσεις μπροστά στο κοινοβούλιο ενάντια στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Μία υπογραφή καταλυτική για την προοδευτική εξέλιξη στο κράτος «έκτακτης ανάγκης» του σήμερα, στο ασφυκτικό περιβάλλον της κρίσης και της κοινωνικής λεηλασίας.

Η μέρα αυτή στιγματίστηκε από το θάνατο από αναθυμιάσεις, των 3 εργαζομένων στη τράπεζα Marfin. Αυτό το τραγικό γεγονός, παντελώς ξένο για την αναρχική λογική που δε συμμερίζεται όρους όπως «παράπλευρες απώλειες» και «κακιά στιγμή», αποτέλεσε και το πεδίο όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα έστησε ένα χυδαίο ιδεολογικό πόλεμο επιχειρώντας να εγκληματοποιήσει την κοινωνική αντιβία και να στοχοποιήσει όλους τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες και ιδιαίτερα τον α/α χώρο.

Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη, 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί, απάγονται από αστυνομικές δυνάμεις, μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζουν το λόγο και ενώ για ώρες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κανέναν, έχει αρχίσει μια μεγάλης έκτασης λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ με εξαγγελίες σύλληψης των «δραστών της Μarfin». Ενώ πρόκειται για μια απλή ανωμοτί κατάθεση, δηλαδή κατάθεση χωρίς όρκο, ακολουθούν έρευνες στα σπίτια τους, διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών χωρίς βέβαια να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους. Οπότε μετά την κατάθεσή τους αφήνονται ελεύθεροι και τα «στοιχεία» μαζί με τις καταθέσεις στέλνονται στον εισαγγελέα, ο οποίος όμως καθώς δεν μπορεί να τεκμηριώσει καμία κατηγορία, επιστρέφει το φάκελο πίσω στην αστυνομία και η όλη υπόθεση φαίνεται να οδεύει προς το αρχείο.

Στις 8/5/2013, πάλι κοντά στην επέτειο της 5ης Μάη, και χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο, το συμβούλιο πλημμελειοδικών αποφασίζει με παραπεμπτικό βούλευμα να πάει την υπόθεση στο δικαστήριο και να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin και στο τέταρτο άτομο για την απόπειρα εμπρησμού του βιβλιοπωλείου Ιανός. Για τους άλλους δύο συντρόφους δε προχωράει καμία διωκτική διαδικασία. Στην απολογία του, το Φεβρουάριο του 2013, ο σύντροφος καταθέτει αυτό που δηλώνει από την αρχή: «Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας.». Αφού περάσει από τον ανακριτή, αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους (χαρακτηριστικός όρος η απαγόρευση συμμετοχής του σε μελλοντικές διαδηλώσεις).

Η υπόθεση Marfin, αποτελεί μια επικοινωνιακή επένδυση από τη πλευρά του κράτους και έχει εξυπηρετήσει διαφορετικές καθεστωτικές σκοπιμότητες μέσα στα χρόνια, πάντα με την αγαστή προπαγανδιστική στήριξη των ΜΜΕ. Στοχεύει στην ποινικοποίηση όλων αυτών των πρακτικών κοινωνικής αντιβίας, που έχουν εκφραστεί μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποτίμηση της ζωής, επικεντρώνοντας στον α/α χώρο. Απευθύνεται όμως σε κάθε εν δυνάμει εξεγερμένο κοινωνικό κομμάτι, προβάλλοντας την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσει το κράτος «έκτακτης ανάγκης» σε περίπτωση που επιλέξει το δρόμο της αντίστασης. Όσοι αντιστέκονται στο κρατικό μονοπώλιο της βίας αλλά και όσοι αγωνίζονται απέναντι στην εκμετάλλευση και στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου θεωρούνται εσωτερικοί εχθροί και αντιμετωπίζουν την καταστολή. Έτσι το κράτος πλέον φαντάζει ως ο μόνος εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης».

Η δίκη του Θοδωρή Σίψα αρχικά είχε οριστεί για τις 9 Δεκέμβρη του 2013, όταν και αναβλήθηκε για λόγους αδυναμίας της πολιτικής αγωγής και ορίστηκε εκ νέου, κατόπιν κεντρικού σχεδιασμού, για τις 14 Μάη του 2014, επετειακά δηλαδή του γεγονότος. Τελικά υπήρξε και νέα αναβολή λόγω της προσωρινής παύσης της λειτουργίας των δικαστηρίων ενόψει των δημοτικών εκλογών και ορίστηκε για την 1η Δεκέμβρη του 2014.Οι συνεχείς αναβολές της δίκης, σκοπίμως ή μη, εξυπηρετούν το κράτος καθώς του δίνουν τη δυνατότητα να ανασύρει και να χρησιμοποιεί την υπόθεση για την επικοινωνιακή του προπαγάνδα.

Η σκευωρία που έχει στηθεί στη πλάτη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό κρατικής μεθόδευσης, είναι όμως το πιο εξωφρενικό κατηγορητήριο για αναρχικό που συμμετείχε σε διαδήλωση, με στόχο να απονοηματοδοτήσει τη συγκρουσιακότητα και να στιγματίσει ως αντικοινωνικό έναν πολιτικό χώρο που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρά κοινωνικά ερείσματα μέσα από τη συνεχή παρουσία του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.

Μέσα σε αυτή την περίοδο, όσο μειώνονται τα περιθώρια απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης τόσο το κράτος εντείνει την απροσχημάτιστη καταστολή. Μέσα από την εφαρμογή νέων κατασταλτικών στρατηγικών επιχειρεί να θέσει τους αγωνιζόμενους/ες υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση. Το κράτος σε αγαστή συνεργασία με την αστική δικαιοσύνη ενοχοποιεί με βάση αμφιλεγόμενα δείγματα DNA, όπως στην περίπτωση του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου και αποδίδει βαριές ποινές όπως στην υπόθεση Βελβεντού, ποινικοποιώντας τις συντροφικές σχέσεις. Εισβάλλει σε σπίτια και σε στέκια και φυλακίζει Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές ικανοποιώντας διακρατικές συμφωνίες. Κατασκευάζει φυλακές τύπου Γ΄, προβλέποντας ειδικές συνθήκες κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους, για όσους μέσα από τα τείχη αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του εγκλεισμού αλλά και για οποιονδήποτε θεωρηθεί εχθρός της κοινωνικής ομαλότητας. Στο πλαίσιο αυτό κατηγορεί και προφυλακίζει τον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο με συνοπτικές διαδικασίες στις φυλακές Λάρισας, σε συνθήκες απομόνωσης, στερώντας του την άμεση επαφή με τη συνήγορο και την οικογένεια του. Προσπαθεί να φιμώσει τον πολιτικό λόγο αγωνιστών όπως στην περίπτωση του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, με την απαγόρευση να παρέμβει τηλεφωνικά από τη φυλακή σε προγραμματισμένη πολιτική εκδήλωση. Όπως στην περίπτωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου, όπου με πρόφαση την δήθεν παραβίαση των περιοριστικών όρων, τη συλλαμβάνουν και τη βασανίζουν, προσπαθώντας να της αποσπάσουν DΝΑ και να τη φυλακίσουν πριν καν βγει η απόφαση του δικαστηρίου. Με τις ίδιες δικαστικές μηχανουργίες εμποδίζουν τον αντιεξουσιαστή κομμουνιστή Πολύκαρπο Γεωργιάδη να ταξιδέψει στο εξωτερικό ερμηνεύοντας κατά βούληση τους περιοριστικούς όρους, επιβάλλοντάς του στην ουσία έναν ιδιότυπο κατ’ οίκον περιορισμό ενώ απορρίπτουν το αίτημα του Σάββα Ξηρού, μέλους της 17Ν, που είναι ανάπηρος κατά 85% για κατ’ οίκον νοσηλεία. Όσο το κράτος και να θωρακίζει το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο, ο φόβος του απέναντι στην υπαρκτή και εν δυνάμει αντίσταση δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η δίωξη του Θοδωρή Σίψα είναι δίωξη όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο κόσμος του αγώνα, από τον α/α χώρο ως τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις γειτονιάς δε θα αφήσει κανέναν και καμία μόνο/η στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Αν ψάχνουν για ανθρωποκτόνους όλοι αυτοί: αφεντικά, μπάτσοι, δικαστές και υπουργοί ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι ακριβώς αυτό που θα γίνει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όπλα μας την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

Ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης

Ενάντια στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης

Οι διώξεις τους δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν

Κάτω τα χέρια από τον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

Κάλεσμα Αλληλεγγύης (Έναρξη δίκης):
Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου 2014 στο Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη).

Συνέλευση αλληλεγγύης στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα

[Φυλακές Διαβατών] Απάντηση του αιχμάλωτου Νίκου Μαζιώτη στην κλήση του ειδικού εφέτη ανακριτή

Κείμενο απάντηση του Νίκου Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, στην κλήση στις 10-11-2014 του ειδικού εφέτη ανακριτή για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος, την συμπλοκή στο Μοναστηράκι και τις απαλλοτριώσεις τραπεζών:

Όπως έχω δηλώσει μετά την σύλληψή μου στις 16 Ιουλίου, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δεν απολογούνται στα σκυλιά του κράτους, δηλαδή στους μπάτσους και στους δικαστές μισθοφόρους και υπηρέτες των πλουσίων και του κεφαλαίου. Ποτέ δεν απολογήθηκα όσες φορές κι αν δικάστηκα και φυλακίστηκα, γιατί στην πραγματικότητα εγώ κι η οργάνωση που ανήκω, ο Επαναστατικός Αγώνας, είμαστε οι κατήγοροι κι εσείς οι κατηγορούμενοι. Αυτοί που με καταδίκασαν σε 50 χρόνια κάθειρξη, αυτοί που με επικήρυξαν με 1.000.000 ευρώ, αυτοί που με φυλάκισαν και θα με δικάσουν εκ νέου, το κάνουν για λογαριασμό των πλουσίων, του υπερεθνικού κεφαλαίου του ΔΝΤ, την ΕΕ, και της ΕΚΤ, για λογαριασμό των δανειστών και των τραπεζών που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού. Αν θέλουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, αυτοί που με κατηγορούν είναι οι πραγματικοί εγκληματίες και τρομοκράτες. Αυτοί που ως μέλη μιας δομημένης εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης που λέγεται κράτος, διαπράττουν εγκλήματα κατά του λαού, διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι υπεύθυνοι για μαζικές δολοφονίες πολιτών, αφού η πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας που εφαρμόζουν, οδήγησε 4000 περίπου ανθρώπους στην αυτοκτονία. Είχε ως αποτέλεσμα θανάτους από ασθένειες, από έλλειψη φαρμάκων, από στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, από υποσιτισμό. Είναι υπεύθυνοι γιατί η πολιτική τους οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στην φτώχεια στην εξαθλίωση και στην ταπείνωση. Είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε ή να εξαρτώνται από τα συσσίτια. Χιλιάδες άνθρωποι να είναι άστεγοι γιατί έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους λόγω χρεών και κατασχέσεων από τις τράπεζες. Το κεφάλαιο και το κράτος δολοφονεί και ληστεύει τον λαό και οι δικαστές και τα σώματα ασφαλείας είναι συνεργοί αυτών των εγκλημάτων. Γι’ αυτό λοιπόν όλοι αυτοί, οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί εντολοδόχοι τους, τα μέλη των κυβερνήσεων και οι βουλευτές που ψήφισαν και υποστήριξαν τις μνημονιακές συμβάσεις θα πρέπει να κάτσουν στο εδώλιο για να δικαστούν και να απολογηθούν, κι αυτό θα γίνει μόνο αν μια Κοινωνική Επανάσταση ανατρέψει το εγκληματικό καθεστώς τους. Μόνο αν ο ένοπλος λαός τους ρίξει από την εξουσία.

Νίκος Μαζιώτης
μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Διαβατών

[Θεσσαλονίκη] Καταστολή του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431am

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 5 Νοεμβρίου, μετά από καταγγελία της ΕΕΤΤ (Εθνική Εταιρεία Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων) η τεχνική υπηρεσία του Α.Π.Θ. με εντολή της Πρυτανείας ξήλωσε τον εξοπλισμό των FM του ελεύθερου κοινωνικού ραδιοφώνου 1431am. Συγκεκριμένα, παραβιάστηκε με λοστό η κατασκευή στην οποία φυλασσόταν ο πομπός, κατέβηκε η κεραία και κόπηκαν τα καλώδια παροχής ρεύματος. Όλος ο εξοπλισμός κατασχέθηκε και βρίσκεται πλέον στα χέρια των αρχών του πανεπιστημίου οι οποίες αρνούνται να τον επιστρέψουν.

Τέτοιες πρακτικές δεν μας εκπλήσσουν καθώς πολλές φορές στο παρελθόν οι πρυτανικές αρχές έχουν συνεργαστεί με την ΕΕΤΤ και άλλους οργανισμούς ελέγχου και καταστολής, στην προσπάθεια τους να φιμώσουν κάθε ελεύθερη και αντικαθεστωτική φωνή στους χώρους των πανεπιστημίων. Πιο πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν η καταστολή του 105fm στη Μυτιλήνη, των Ραδιοζωνών Ανατρεπτικής Έκφρασης-98fm και του Indymedia στην Αθήνα, του Ράδιο Κατάληψη στην Πάτρα και του Radio Revolt στην Θεσσαλονίκη.

Ας ρίξουμε όμως πρώτα μια ματιά στο ποια είναι η ΕΕΤΤ και τι ρόλο διαδραματίζει στο χώρο των επικοινωνιών. Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της, πρόκειται για τον εθνικό ρυθμιστή και επόπτη της αγοράς ηλεκτρονικών επικοινωνιών στην οποία δραστηριοποιούνται οι εταιρείες σταθερής και κινητής τηλεφωνίας, ασύρματων επικοινωνιών και διαδικτύου. Τα ερτζιανά παραμένουν εδώ και είκοσι χρόνια σε μια κατάσταση ζούγκλας, η οποία συντηρείται επιμελώς από όλες τις κυβερνήσεις, εξυπηρετώντας τα μεγάλα συμφέροντα των media. Η ΕΕΤΤ παίζει κυρίαρχο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, καθώς βγαίνει διαρκώς στο κυνήγι των ελεύθερων, ερασιτεχνικών και μη εμπορικών φωνών στο ραδιόφωνο, ενώ ταυτόχρονα δείχνει τεράστια ανοχή στις παραβάσεις των ισχυρών ραδιοφωνικών σταθμών, όπως των μυστήριων εμπορικών πομπών που καταλαμβάνουν χωρίς άδειες και προσωπικό τις συχνότητες των μεγάλων πόλεων. Στην πραγματικότητα, δρα ως εγγυητής της εμπορευματοποίησης του περιορισμένου φάσματος συχνοτήτων και του χώρου της ευρύτερης ηλεκτρονικής επικοινωνίας, λειτουργώντας συμπληρωματικά στην κατασταλτική προσπάθεια του κράτους.

Σε αυτή την προσπάθεια, έρχεται να συμβάλλει με περισσή χαρά η νέα πρυτανεία του Α.Π.Θ. Πριν ακόμα εκλεγεί, είχε κάνει ξεκάθαρη την πρόθεση της να επιβάλλει ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο, στο οποίο θα χωράνε μόνο φοιτητικές “πολιτιστικές” λέσχες που θα λειτουργούν πειθήνια σύμφωνα με τις επιταγές των αρχών και όχι αυτοοργανωμένες δομές και ριζοσπαστικά πολιτικά εγχειρήματα. Κινούμενη σε αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, η πρυτανεία έχει γκετοποιήσει χώρους του πανεπιστημίου φέρνοντας σε αυτούς την πιάτσα των ναρκωτικών, ώστε να μπορεί να δικαιολογηθεί η στρατοπέδευση των νέων αλεξίσφαιρων σεκιουριτάδων και οι επαναλαμβανόμενες εισβολές της αστυνομίας μέσα στο χώρο.

Εμείς απ’ την πλευρά μας, βιώνοντας καθημερινά τη βίαιη υποτίμηση του επιπέδου ζωής μας, επιλέγουμε να δίνουμε μικρόφωνο σε αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες (εργολαβίες Α.Π.Θ., ΒΙΟ.ΜΕ., Σκουριές) αγώνες μεταναστών που φυλακίζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ολικούς αρνητές στράτευσης και όλους εκείνους και εκείνες που φιμώνονται από τον κυρίαρχο λόγο. Εκπέμπουμε εδώ και 14 χρόνια στα ΑΜ και στο διαδίκτυο, ενώ τα τελευταία 2 χρόνια καταφέραμε να ανακαταλάβουμε συχνότητες FM και να εκπέμψουμε στο κέντρο της πόλης. Ως αυτοοργανωμένο εγχείρημα αντιπληροφόρησης προτάσσουμε την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ελευθερία του λόγου, την αντιεμπορευματική κουλτούρα βρισκόμενοι απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας απέναντι στο λόγο των καθεστωτικών ΜΜΕ.

ΟΣΟ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΚΕΡΑΙΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΑΝΕΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ

Ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431am
Μας ακούτε: 1431 (μεσαία)
www.1431am.org (ιντερνετικά)
Νοέμβριος 2014

[Μεσολόγγι] Ενημέρωση και στιγμιότυπα από την πορεία ενάντια στην καταστολή

[Αθήνα] Δίκη για την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα

Σύνοψη βασισμένη σε ενημερώσεις της Συνέλευσης No Lager:

Στις 3 και 7 Νοεμβρίου 2014 διεξήχθησαν οι πρώτες συνεδριάσεις στη δίκη εις βάρος μεταναστών που διώκονται για πράξεις αναφορικά με την εξέγερση που ξέσπασε στις 10 Αυγούστου 2013 στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας Αττικής (βλ. και βίντεο από τη συνέλευση Musaferat: vimeo.com/110723053).

Η δίκη αναμένεται να διαρκέσει περίπου 20 μέρες. Από τους 65 συνολικά διωκόμενους που αναφέρονται στο κατηγορητήριο, 25 άτομα είναι προφυλακισμένα σε διάφορες φυλακές της Ελλάδας, 2 κρατούνται στην Αμυγδαλέζα και 3 είναι ελεύθεροι και εμφανίζονται στο δικαστήριο. Από τους υπόλοιπους 35 κατηγορούμενους, κάποιοι είχαν αρχικά καταφέρει να αποδράσουν και ουδέποτε συνελήφθησαν (φυγόδικοι) και άλλοι είναι ελεύθεροι, με πολλούς όμως ανάμεσά τους να έχουν απελαθεί.

Αλληλέγγυοι/-ες συμπαραστάθηκαν στους διωκόμενους και τις δυο μέρες, με πανό, συνθήματα και πολύωρη παρουσία τους στο πρωτοδικείο της Δέγλερη.

Η μεταφορά των προφυλακισμένων μεταναστών προς και από την αίθουσα του δικαστηρίου έγινε υπό την παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.

Κατηγορούνται για πρόκληση κινδύνου κατά της ζωής δεσμοφυλάκων, εμπρησμούς, βροχές από πέτρες, και συγκεκριμένα για τα εξής:

– στάση κρατουμένων με επιχείρηση βίαιης απόδρασης, επίθεση κατά προσώπων στα οποία έχει ανατεθεί η φύλαξή τους, βιαιοπραγία κατά των προσώπων αυτών,

– απόδραση κρατουμένων τετελεσμένη και σε απόπειρα,

– επικίνδυνη απρόκλητη σωματική βλάβη από κοινού και κατά συρροή στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι των δύο,

– εμπρησμό από κοινού από τον οποίο μπορούσε να προκληθεί κίνδυνος για άνθρωπο,

– απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας από κοινού, πράγματος που χρησιμεύει για το κοινό όφελος, τελεσθείσα από περισσότερους των δύο,

– εξύβριση με λόγο και άλλον τρόπο κατά συρροή.

Σε περίπτωση αθώωσης, θα εκτίσουν το υπόλοιπο της διοικητικής κράτησης σε κάποιο κέντρο κράτησης ή αν έχουν ζητήσει άσυλο θα αφεθούν ως αιτούντες ασύλου. Σε περίπτωση καταδικαστικής απόφασης, μια ποινή φυλάκισης άνω των 5 ετών ισοδυναμεί με απέλαση, ενώ μια μικρότερη θα έχει ως αποτέλεσμα να εκτίσουν τα 3/5 και να αποφυλακιστούν σύντομα (δεδομένου ότι προσμετράται ο χρόνος προφυλάκισης), δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως ο επανεγκλεισμός τους σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι απίθανος.

Μάρτυρες κατηγορίες είναι 25 μπάτσοι. Στις συνεδριάσεις αυτές εξετάστηκαν ανθρωποφύλακες που υπέπεσαν σε αντιφάσεις ως προς τα γεγονότα και τις πράξεις, τη σύλληψη και την αναγνώριση των διωκόμενων. Δυστυχώς κάποιοι δικηγόροι δεν ασχολήθηκαν με το γενικό πλαίσιο των γεγονότων, αλλά περιορίστηκαν σε μια εξατομικευτική υπεράσπιση, επιρρίπτοντας έτσι ευθύνες σε όλους τους άλλους πλην του κατηγορουμένου που εκπροσωπούν.

Επόμενη συνεδρίαση στο πρωτοδικείο Αθηνών:
18 Νοεμβρίου, 9 π.μ., αίθουσα 1, είσοδος από την οδό Δέγλερη

[Φυλακές Κορυδαλλού] Ο αναρχικός σύντροφος Νίκος Ρωμανός σε απεργία πείνας από 10 Νοέμβρη

ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΡΞΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.

Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.