Νέα παρέμβαση αλληλεγγύης στον Ηλία Καραντουμάν πραγματοποιήθηκε το απόγευμα στα Γιάννενα. 30 αλληλέγγυοι/ες προσέγγισαν το τμήμα μεταγωγών και έφτασαν μέχρι το παράθυρο που κρατείται ο Ηλίας Καραντουμάν. Φωνάχτηκαν συνθήματα από κοινού και υπήρξε επικοινωνία με τον κρατούμενο αγωνιστή, ο οποίος απαιτεί την ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ.
ΔΥΝΑΜΗ ΗΛΙΑ
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Προς τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,
τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
Συντρόφισσες, σύντροφοι
Όπως γνωρίζετε η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’ στο Δομοκό εγκαινιάστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014, με τη μεταγωγή μου από τις φυλακές Διαβατών και ακολούθησαν και άλλες μεταγωγές τις επόμενες μέρες πολιτικών και κοινωνικών ποινικών κρατουμένων. Τα εγκαίνια των φυλακών τύπου Γ’ με πρώτη τη μεταγωγή πολιτικού κρατούμενου σε αυτές, κάτι που είχε προαναγγελθεί μήνες πριν, ήταν ένας ισχυρός συμβολισμός εκ μέρους του κράτους και έδινε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα, ότι αυτοί, οι οποίοι προορίζονται πρωταρχικά για αυτές τις φυλακές, είναι οι πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος.
Θέλω να σας ενημερώσω για την κατάσταση που επικρατεί εδώ. Η κράτηση αυτών που υπάγονται στο καθεστώς των φυλακών τύπου Γ΄ αφορά δύο πτέρυγες των φυλακών Δομοκού, την Ε1 και Ε2. Προς το παρόν δεν ισχύουν ειδικές συνθήκες κράτησης. Ο εσωτερικός κανονισμός που αφορά τις φυλακές τύπου Γ’ είναι σχεδόν ίδιος με τον εσωτερικό κανονισμό που αφορά τις φυλακές τύπου Β’ και Α’, εκτός από τον περιορισμό που ισχύει για τα επισκεπτήρια των κρατούμενων, που ενώ στις φυλακές τύπου Β’ και Α’, οι κρατούμενοι έχουν το δικαίωμα να δέχονται συγγενείς μέχρι 4ου βαθμού, στις φυλακές τύπου Γ΄ το δικαίωμα αυτό περιορίζεται μέχρι τους συγγενείς 3ου βαθμού. Κατά τα λοιπά, ο τρόπος λειτουργίας των φυλακών τύπου Γ’, το ωράριο λειτουργίας, άνοιγμα και κλείσιμο των κελιών, ο προαυλισμός, τα επιτρεπόμενα και τα απαγορευμένα είδη από το επισκεπτήριο ή το σούπερ μάρκετ και την καντίνα της φυλακής, οι συνθήκες που αφορούν την αλληλογραφία και την τηλεφωνική επικοινωνία των κρατουμένων, δεν διαφέρουν από ότι ισχύει στις φυλακές τύπου Α’ και Β’.
Αυτό βέβαια μπορεί να είναι μια προσωρινή συνθήκη και μπορεί να ανατραπεί προς το χειρότερο. Οποιαδήποτε αλλαγή προς το χειρότερο, θα εξαρτιόταν από τους πολιτικούς συσχετισμούς που επικρατούν στο εκάστοτε μπλοκ εξουσίας και από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που αφορούν την όξυνση ή τη συνέχιση της πολιτικής της κοινωνικής γενοκτονίας που επέβαλλε η υπερεθνική ελίτ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, όπως και οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο θα εξαρτιόταν από την πίεση των ίδιων των κρατουμένων και των αλληλέγγυων και φυσικά από την κοινωνική αποδοχή προς αυτές τις αλλαγές.
Αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί το καθεστώς κράτησης των εγκλείστων των φυλακών τύπου Γ’ από τους υπόλοιπους κρατούμενους, είναι το νομοθετικό πλαίσιο που αφορά τους εγκλείστους των φυλακών τύπου Γ’ και αυτό περιλαμβάνει 3 κύριες διατάξεις:
1ο) Την αύξηση των ετών έκτισης της ποινής της ισόβιας κάθειρξης που από 16 έτη -από τα οποία τα 4 είναι εργασία- που ισχύει για τους ισοβίτες στις φυλακές τύπου Β’ και Α’, ο χρόνος έκτισης της ποινής αυξάνεται στα 20 έτη τουλάχιστον για τους ισοβίτες που εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές τύπου Γ’.
2ο) Τη μη χορήγηση αδειών για τους κρατούμενους που εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές τύπου Γ’.
3ο) Τη μη χορήγηση εργασίας –μεροκάματων έτσι ώστε να μην υπάρχει ευεργετικός υπολογισμός της ποινής και έτσι να μην υπάρχει η δυνατότητα μείωσης του χρόνου έκτισης της ποινής, όπως ισχύει για τους υπόλοιπους κρατούμενους στις φυλακές Α’ και Β’.
Ουσιαστικά το νομοθετικό πλαίσιο των αλλαγών, που αφορούν τους κρατούμενους των φυλακών τύπου Γ’ στοχεύουν στην αύξηση του χρόνου έκτισης της ποινής όσων κρατούνται σ’ αυτές τις φυλακές, είτε είναι ισοβίτες, είτε είναι βαρυποινίτες με ποινή άνω των 12 ετών κάθειρξης.
Πιστεύω ότι ακόμα και στην περίπτωση που οι κρατούμενοι των φυλακών τύπου Γ’ συμπληρώσουν το όριο έκτισης της ποινής, σύμφωνα με το οποίο, έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν αναστολή του υπολοίπου της ποινής τους, όπως είναι το όριο των 20 ετών για τους ισοβίτες ή τα 3/5 των υπολοίπων ποινών κάθειρξης, όπως για παράδειγμα τα 15 έτη για τους καταδίκους των 25 και άνω ετών κάθειρξης, η αναστολή του υπολοίπου της ποινής δεν θα χορηγείται αυτονόητα, όπως πάνω κάτω συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά μετά από παρέλευση και άλλου χρόνου ή χρόνων έκτισης ποινής αφού οι νομοθετικές αλλαγές που αφορούν τους κρατουμένους έγκλειστους στις φυλακές τύπου Γ’ και ιδιαίτερα τους πολιτικούς κρατούμενους καταδικασμένους για ένοπλη επαναστατική δράση, επιδιώκουν τη μέγιστη παραμονή τους στις φυλακές.
Και αυτό έχει ήδη συμβεί στην Ευρώπη, που εδώ και δεκαετίες υπάρχουν νομοθετικά πλαίσια παρόμοια με το νόμο Αθανασίου και αφορούν τους κρατούμενους μέλη ενόπλων επαναστατικών οργανώσεων, όπου πολλοί από αυτούς έχουν εκτίσει από 15 έως 30 χρόνια στις φυλακές.
Μερικά παραδείγματα:
Ο Μαουρίτσιο Φεράρι, της πρώτης γενιάς των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ο οποίος είχε δεχτεί να είναι πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά το 2012 βρισκόταν ξανά στη φυλακή. Εξέτισε 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1974 ως το 2004.
Ο Πρόσπερο Γκαλινάρι της ίδιας οργάνωσης, εξέτισε περίπου 18 χρόνια.
Η Ίρμγκαρντ Μέλερ της RAF, η μοναδική επιζήσασα της νύχτας του Σταμχάιμ το 1977, εξέτισε 22 χρόνια, από το 1972 ως το 1994.
Οι Στέφαν Βισνιέφσκι, Μπριγκίτε Μονχάουπτ και Χανς Κρίστιαν Κλαρ της RAF, έχουν εκτίσει άνω των 20 ετών.
Ο Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν, της Action Directe, έχει εκτίσει 23 περίπου χρόνια, το ίδιο και η Ναταλί Μενινιόν, της ίδιας οργάνωσης, που αποφυλακίστηκε ανάπηρη λόγω εγκεφαλικού. Ενώ ο Ρεζίς Σλέιζερ της ίδιας οργάνωσης, έμεινε 25 χρόνια από το 1984 ως το 2009.
Η Ζοέλ Ομπρόν, επίσης της Action Directe, έμεινε 17 χρόνια στη φυλακή, βγήκε με καρκίνο και πέθανε μετά από ένα χρόνο.
Ο Μπερτράντ Σασουά, των Μαχόμενων Κομμουνιστικών Πυρήνων του Βελγίου, εξέτισε 15 χρόνια. Ήταν ένας από τους πολιτικούς μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο γνωστός Ιλιτς Ραμίρες Σάντσες, «το τσακάλι», είναι ήδη κρατούμενος στις γαλλικές φυλακές από το 1994, ενώ ο Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα, μέλος των Λιβανέζικων Ένοπλων Επαναστατικών Φραξιών, διανύει ήδη το 31ο έτος της κράτησης του στις γαλλικές φυλακές, αφού του αρνούνται λόγω πιέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής την αναστολή που δικαιούται εδώ και μια δεκαετία.
Για να καταλάβουμε το αδυσώπητο της αντιμετώπισης που είχαν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες και τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες κράτησης που είχαν, που σε σύγκριση με αυτές οι ελληνικές φυλακές και οι φυλακές τύπου Γ’ του Δομοκού μοιάζουν με παιδική χαρά, οι αγωνιστές αυτοί, μέλη αντάρτικων οργανώσεων στη Δυτική Ευρώπη, εξέτισαν πολύ περισσότερα χρόνια φυλακής σε σύγκριση με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι οποίοι πολέμησαν σε ένα συμβατικό πόλεμο και αντάρτικο, και οι οποίοι δεν εξέτισαν παραπάνω από 15 χρόνια στις τότε ελληνικές φυλακές.
Όσον αφορά λοιπόν τη μεγιστοποίηση του χρόνου έκτισης της ποινής για τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές τύπου Γ’, η πιθανότητα αναστολής του υπόλοιπου της ποινής θα συνδέεται με μια πίεση προς τους πολιτικούς κρατούμενους για μεταμέλεια ή αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα για παράδειγμα, για να έχει μεγαλύτερες ελπίδες ώστε να υπάρξει αναστολή όσο γίνεται πιο σύντομα.
Άλλωστε η παραμονή των κρατουμένων στις φυλακές τύπου Γ΄ εξαρτάται από την κρίση του εκάστοτε εισαγγελέα, ο οποίος θα κρίνει με βάση και τις κατηγορίες για τις οποίες καταδικάστηκε κάποιος, αλλά και την προσωπικότητα του, αν είναι δηλαδή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.
Έτσι για τους πολιτικούς κρατούμενους οι οποίοι παραμένουν αμετανόητοι και αμετακίνητοι σε επιλογές αγώνα, όπως παραδείγματος χάρη ο ένοπλος αγώνας, αυτό θα σημαίνει επ’ αόριστο κράτηση στις φυλακές τύπου Γ’, μέχρι το όριο αναστολής ή και μέχρι το τέλος της ποινής τους.
Να μην έχει λοιπόν κανείς αμφιβολία, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι οι σημερινοί φασίστες, μέλη των ελληνικών κυβερνήσεων, που είναι ανδρείκελα και εντολοδόχοι της υπερεθνικής ελίτ που εφαρμόζουν εδώ και τεσσεράμισι χρόνια στην Ελλάδα μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας, θα ήθελαν να ευθυγραμμιστεί τελείως και απόλυτα η Ελλάδα στον τρόπο αντιμετώπισης των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος, που είναι τα μέλη των ενόπλων επαναστατικών οργανώσεων και όσων έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή με τον ίδιο τρόπο που έχει ήδη γίνει στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες, με τα παραδείγματα που προανέφερα.
Και το νομοσχέδιο λοιπόν Αθανασίου για τις φυλακές τύπου Γ’ που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι, είναι ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή.
Είναι λοιπόν, πολύ σημαντικό να υπονομεύσουμε αυτή τους την προσπάθεια, σε αυτό το αρχικό στάδιο. Πιστεύω ότι το πλαίσιο ενός ενδεχόμενου αγώνα των κρατουμένων για τις φυλακές τύπου Γ’ και των πολιτικών κρατουμένων και των κοινωνικών κρατουμένων, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν προς το παρόν ειδικές συνθήκες κράτησης, θα αφορά την κατάργηση των 3 επιβαρυντικών διατάξεων που προανέφερα. Δηλαδή, την επιμήκυνση του χρόνου έκτισης ισόβιας κάθειρξης, τη μη χορήγηση αδειών και τη μη χορήγηση εργασίας μέσα στη φυλακή, όπως ισχύει και για τους υπόλοιπους κρατούμενους.
Γι’ αυτό είναι αναγκαίο, οι ίδιοι οι πολιτικοί κρατούμενοι, πρωταρχικά να οργανωθούν και να βάλουν το πλαίσιο ενός τέτοιου αγώνα, που να είναι διατεθειμένοι να τον φέρουν εις πέρας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη συνδρομή ή τη συμπόρευση των κοινωνικών ποινικών κρατουμένων.
Επίσης ως αναρχικός, επιμένω και συνιστώ, να μην υπάρχουν αυταπάτες στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης Σύριζα, που μπορεί να προκύψει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, σε σχέση με την προεκλογική δέσμευση για κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’. Δεν είναι αυτονόητο, ότι μια κυβέρνηση Σύριζα, θα είναι πιο ευάλωτη στις πιέσεις του αγώνα των κρατουμένων για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’.
Τέλος, θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλή η πρόταση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, για τη διοργάνωση ενός διήμερου αγώνα που θα αφορά:
Πρώτον, μια εκδήλωση με διεθνή μάλιστα χαρακτήρα, για τις ειδικές συνθήκες κράτησης και φυλακές όπως είναι οι τύπου Γ’, με προσκεκλημένους συντρόφους και συντρόφισσες που ήταν μέλη οργανώσεων αντάρτικου στη Δυτική Ευρώπη και στην Τουρκία και που κρατήθηκαν για χρόνια σε συνθήκες απομόνωσης.
Και δεύτερον, μια κεντρική πορεία για τους φυλακισμένους κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές στην Ελλάδα.
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Δομοκού
Στις 20/1 το απόγευμα στις γειτονιές του Βύρωνα και του Παγκρατίου πραγματοποιήθηκε μαζική αντιεκλογική παρέμβαση από αναρχικούς-αναρχικές των γειτονιών, με αφισοκόλληση και μοίρασμα κειμένου. Η παρέμβαση πέρασε έξω από προεκλογικά κέντρα που βρίσκονται στις γειτονιές, καθώς και από το προεκλογικό κέντρο της Νέας Δημοκρατίας στο Παγκράτι όπου δεν έγινε το παραμικρό. Απ’ ό,τι φαίνεται από ανακοίνωση της ΝΔ για υποτιθέμενες φθορές στο εκλογικό της κέντρο, ο αντιεκλογικός λόγος ενόχλησε πολύ, περισσότερο από τον αντιπολιτευτικό. Αρκετά μέτρα παρακάτω, στην πλατεία Δεληολάνη κατασταλτικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην παρέμβαση. Περίπου 15 μηχανές ΔΕΛΤΑ, 8 ΔΙΑΣ, ΖΗΤΑ, περιπολικά και πλήθος ασφαλιτών μετά από βίαιη επίθεση προσήγαγαν 8 συντρόφους και συντρόφισσες που μετήχθησαν στη ΓΑΔΑ. Εκεί πραγματοποιήθηκε “αναγνώριση” από τα ρουφιάνικα κομματόσκυλα Αγλαΐα Λιούνη και Άννα Λιούνη – παρούσες στο προεκλογικό κέντρο την ώρα της παρέμβασης. Μετά την αναγνώριση, από τις 8 προσαγωγές οι 3 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Ο ένας σύντροφος κατηγορείται για διατάραξη κοινής ειρήνης, αντίσταση και απόπειρα απλής σωματικής βλάβης. Και οι τρείς κατηγορούνται για εξύβριση και απειλή (οι άλλοι δυο έχουν επίθεση κατά πολιτικού κόμματος και απόπειρα διακεκριμένων φθορών, ενώ η συντρόφισσα έχει ψευδή ανωμοτί κατάθεση λόγω άρνησης να δώσει αποτυπώματα).
Στις 21/1 οι 3 συλληφθέντες, που κατηγορούνται με 7 πλημμελήματα, πέρασαν από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου καλέστηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης. Η δίκη πήρε αναβολή για τις 3/2.
Μετά από μια ξεκάθαρη δίωξη για την ποινικοποίηση της πολιτικής αλληλεγγύης στους φυλακισμένους συντρόφους, η δίκη του σπορ φμ έφτασε στο τέλος της ύστερα από 7,5 χρόνια….
ΟΛΟΙ ΑΘΩΟΙ….
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ….
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΥΠΟΥ Γ
Αλληλέγγυοι/Αλληλέγγυες
Σήμερα το βράδυ έγινε συγκέντρωση αλληλεγγύης στο τμήμα μεταγωγών του δικαστικού μεγάρου Ιωαννίνων, όπου βρίσκεται κρατούμενος στα πλαίσια εκδικητικών πολυήμερων μεταγωγών ο Ηλίας Καραντουμάν. Στη συγκέντρωση βρέθηκαν 70 σύντροφοι/σες και κατάφεραν να φτάσουν σε άμεση επικοινωνία μαζί του από το παράθυρο του κελιού. Φωνάχτηκαν συνθήματα με μεγάλη ένταση από έξω και μέσα. Τη συγκέντρωση προσπάθησαν να σπάσουν ματ και διάδες με σπρωξίματα και τσαμπουκάδες αλλά οι συγκεντρωμένοι παρέμειναν εκεί για μισή ώρα και κατά την αποχώρησή τους οι μπάτσοι ακολούθησαν πιεστικά μέχρι τη Νομαρχία.
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΧΘΡΙΚΟ ΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΣΥΝΤΑΞΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΥΠΟΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 05/01 ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.
Η ΜΕΤΑΓΩΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΝΩΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ Η ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΕΧΕΙ ΞΕΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΗΘΕΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΟΥ.
ΣΤΙΣ 05/01 ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΘΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΡΑΣΤΩ ΣΕ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ 7 ΗΜΕΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΓΩΓΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΒΟΛΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΗΔΗ ΚΑΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΕΝΤΕΛΕΙ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ Α.Τ. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ. ΑΠΟ ΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΞΕΚΙΝΑ Η ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΓΩΓΗΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΩΣ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΩ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ. ΕΝΑ “ΑΥΡΙΟ” ΠΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΣΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΠΤΕΥΟΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΕΚΛΟΓΩΝ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΘΕΙ ΣΕ ΑΝΟΥΣΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ ΣΕ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ ΖΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ. ΟΙ ΔΙΑΠΛΗΚΤΙΣΜΟΙ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΙ, Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 16 ΗΜΕΡΕΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΑΡΑΤΕΙΝΕΤΑΙ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΔΩ ΤΟΣΟ ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΟΥ ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ. ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΜΑΣΤΕ 2 ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΗΔΗ ΣΤΑ ΚΕΚΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΟΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΑΘΛΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ Α.Τ. ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΥΠΟΣΙΤΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΣΤΕΡΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΥΡΙΖΟΥΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΝΑ “ΑΥΡΙΟ” ΠΟΥ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟΣ.
ΑΠΑΙΤΩ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΟΠΟΥ ΕΚΤΙΩ ΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΜΟΥ ΚΙ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΠΩΣ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΟ ΘΑ ΠΑΡΑΤΑΘΕΙ ΕΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΗΜΕΡΑ.
ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΙΣΟΡΡΟΠΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΛΑΘΟΣ ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΝΟ.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΑ ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΣΤΕΡΟΥΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΚΑΡΑΝΤΟΥΜΑΝ ΗΛΙΑΣ
20/01/2015 ΓΙΑΝΝΕΝΑ
*
σύμφωνα με νέα μεταγραφή του ίδιου κειμένου, ο Ηλίας κρατείται στο Τμήμα Μεταγωγών (αντί του Α.Τ.) Ιωαννίνων
Την Παρασκευή 16/01/2015, 3 τετράδες αντρών της αντιτρομοκρατικής (σύμφωνα με δική τους δήλωση), φορώντας κουκούλες και έχοντας όλα τα απαραίτητα «αξεσουάρ», μας προσήγαγαν έξω από τα σπίτια μας χωρίς καμία εξήγηση και μας οδήγησαν στο ΑΤ της περιοχής μας, αφού πρώτα μας είχαν αφαιρέσει τα προσωπικά μας αντικείμενα (κλειδιά, κινητά, χαρτιά). Εκεί μας κράτησαν, χωρίς να μας επιτραπεί η επικοινωνία με δικηγόρους ή με δικά μας πρόσωπα, ενώ ακόμα δεν μας είχε δηλωθεί η αιτία της απαγωγής μας.
Μετά από 3 ώρες, μας άφησαν ελεύθερους, επιστρέφοντας τα προσωπικά μας αντικείμενα, χωρίς να γνωρίζουμε την επεξεργασία που είχαν υποστεί.
Αυτές οι πρακτικές δεν μας ξενίζουν, καθώς έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν σε εμάς ή σε άλλους συντρόφους. Αντίστοιχες επιχειρήσεις έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν με εισβολές στα σπίτια μας, με ανώνυμα τηλεφωνήματα, με προληπτικές προσαγωγές κτλ. Αυτή η στοχοποίηση δεν μας φοβίζει, ούτε μας κάνει να υποχωρούμε σε σχέση με τη στάση ζωής μας και τον αγώνα μας.
Καλούμε όλους τους συντρόφους να επαγρυπνούν και να δημοσιοποιούν ανάλογα περιστατικά.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Λάμπρος Γούλας
Ηλίας Λάμπρου
Βαγγέλης Δημητσάντος
Από την Ελλάδα ως το Πακιστάν, αγώνας στη μνήμη του Σεχζάτ Λουκμάν
“Δεν ήταν μόνος αυτός που πυροβόλησε
είχε μαζί του κι άλλους αφανείς δήμιους
Είχε μαζί του τους ενάρετους
Είχε μαζί του τους έντιμους
Είχε μαζί του τους ηθικούς
Είχε μαζί του τους δίκαιους
Είχε μαζί του τους φιλήσυχους”
Το μεσημέρι του Σαββάτου 17 Γενάρη 2015 πραγματοποιήθηκε στα Άνω Πετράλωνα πορεία μνήμης για τη συμπλήρωση 2 χρόνων από τη ρατσιστική δολοφονία του Σεχζάτ Λουκμάν, μετανάστη εργάτη από το Πακιστάν, ο οποίος μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από δυο καθάρματα της Χρυσής Αυγής επί της οδού Τριών Ιεραρχών, ενώ ήταν στο δρόμο για το μεροκάματο. Περίπου 400 άτομα διαδήλωσαν με δυναμικά συνθήματα ξεκινώντας από την πλατεία Μερκούρη, διασχίζοντας τα στενά των Άνω Πετραλώνων και του Θησείου, κι έκαναν μια στάση στο σημείο της δολοφονίας, για να καταλήξουν στην ίδια πλατεία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι από τα πέριξ βρεθήκαμε πάλι μαζί στο δρόμο, συμμετέχοντας στην καλεσμένη κινητοποίηση με διακριτό μπλοκ στην ουρά της πορείας. Ως αναρχικά άτομα, μπορεί να ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες ο καθένας και η καθεμιά μας, συμμεριζόμαστε ωστόσο μια κοινή πεποίθηση: Δεν τρέφουμε δημοκρατικές αυταπάτες, ούτε περιμένουμε από καμία αστική δικαιοσύνη και κανένα εκλογικό σύστημα να δώσει λύση στα προβλήματα των καταπιεσμένων. Οι θεσμοί των κρατών και του Κεφαλαίου είναι οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για τις μαζικές δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα ηπειρωτικά και θαλάσσια σύνορα, για τα κρατικά και παρακρατικά πογκρόμ και τις απελάσεις, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τη διάχυση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, για την παραγωγή κι αναπαραγωγή των εθνικισμών, κι εντέλει για τον ολοκληρωτικό εκφασισμό των γειτονιών και κοινωνιών μας.
Αγώνας στη μνήμη του Σεχζάτ Λουκμάν και κάθε εμιγκρέ που έπεσε νεκρός από τα χέρια των ναζήδων (ένστολων ή μη) σημαίνει για μας αγώνας ενάντια στα σύνορα και στις πατρίδες. Αγώνας καθημερινός, διεθνής και εξεγερτικός, μέχρι να κάνουμε τούτο το μπουρδέλο ακυβέρνητο.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΜΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Αναρχικοί/αναρχικές
«Για άλλη μια φορά –αναμενόμενο βέβαια– το κράτος και τα μέσα εξαπάτησης προσπαθούν να σπείρουν φόβο και τρόμο. Όλες οι φυλακές, εκτός των αγροτικών, είναι υψίστης ασφαλείας· πάντα ήτανε. Ιδιαίτερα το υπόγειο στον Κορυδαλλό, όπου έζησαν τα τελευταία δωδεκάμισι χρόνια οι κρατούμενοι για την υπόθεση της “17 Νοέμβρη”, είναι ο καλύτερα φυλασσόμενος χώρος αποδεδειγμένα. Έφτιαξαν λοιπόν φυλακές απομόνωσης, κι όχι υψίστης ασφαλείας. Εκτός κράτους δικαίου, θέλουν να τους κάνουν αόρατους. Όλα τα επιχειρήματα των ακροδεξιών που πέρασαν κι εφαρμόζουν το νόμο βασίζονται στην απάτη και το ψέμα. Ο [Χριστόδουλος] Ξηρός δεν απέδρασε από καμιά φυλακή, για να επικαλούνται λόγους ή κενά ασφάλειας. Έφυγε απ’ το σπίτι του. Έχουμε εδώ λοιπόν μια απροκάλυπτη εκδικητικότητα σε πολιτικούς εχθρούς και κυρίως μια χυδαία πολιτική εκμετάλλευση για φτηνούς επικοινωνιακούς σκοπούς. Το νέο προεκλογικό σποτάκι του ακροδεξιού Σαμαρά, που ταυτίζει τους τζιχαντιστές με αγωνιστές οργανώσεων ένοπλης αντιβίας, δείχνει τους πραγματικούς λόγους της δημιουργίας αυτών των φυλακών και τον τεράστιο πανικό τους. Αναρωτιέμαι: άραγε, από πού αλλού ξεκινάει ο φασισμός; Εκεί πέρα δεν έχει αλλάξει –για τον Δομοκό μιλάω– τίποτε· όπως ήταν πριν, είναι και τώρα, όπως όλες οι φυλακές. Το μόνο που έκαναν, ανακάλυψαν μετά από δωδεκάμισι χρόνια ότι ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι έγιναν επικίνδυνοι –ο ένας εξ αυτών είναι 72 ετών– και τους απομάκρυναν όσο μπορούσαν για την ώρα από τις οικογένειές τους για να τους δημιουργήσουνε κι άλλα προβλήματα. Εμείς αντέχουμε· ας μας πάνε και στα σύνορα».
Λόγια της Αγγελικής Σωτηροπούλου –πρώην πολιτικής κρατούμενης και συντρόφου του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος κρατείται ήδη στην ειδική φυλακή του Δομοκού– σε εκπομπή ιντερνετικού ραδιοφώνου («Αντιλαλούν οι φυλακές»: soundcloud.com/antilaloun-oi-fylakes/fylakes-typou-c-15-01-2015)
Ξεκινώντας έναν πρώτον απολογισμό του αγώνα που δόθηκε από τον Νίκο και κατ’ επέκταση από εμάς, θα προσπαθήσουμε να ακουμπήσουμε όλα αυτά τα σημεία που διαμόρφωσαν τις συνθήκες και την πορεία του. Θα πρέπει, καταρχάς, να εστιάσουμε το βλέμμα μας στον κόσμο που έκανε εφικτό αυτόν τον αγώνα, στο κίνημα αλληλεγγύης που με τη δυναμική του αφύπνισε ένα μεγάλο κομμάτι των καταπιεσμένων και έδειξε ότι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης και αντίστασης είναι ο πολύμορφος και αδιαμεσολάβητος αγώνας.
Αντιλαμβανόμαστε τη σημασία ανάλυσης και διεύρυνσης ενός πολιτικού διαλόγου γύρω από τις στιγμές αγώνα με στόχο την ουσιαστική απεμπλοκή (στα πλαίσια μιας διαλεκτικής κριτικής) από αγκυλώσεις και αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας, τόσο λόγω της ίδιας της φύσης του αιτήματος, όσο και της έκβασης. Αγκυλώσεις που δυστυχώς αφήνουν χώρο σε μια άγονη –και ίσως σε στιγμές κακόβουλη– κριτική να αναπτυχθεί, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίσει το κίνημα αλληλεγγύης από τον αγώνα, οδηγώντας το σε μια εσωστρέφεια και εν τέλει στην αδρανοποίηση της δυναμικής του.
Πρώτα από όλα, λοιπόν, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε την οπτική μας γύρω από το ζήτημα της έκβασης της απεργίας πείνας, το αν και κατά πόσο, δηλαδή, ήταν ένας νικηφόρος αγώνας ή όχι. Για εμάς ο αναρχικός αγώνας είναι μια διαρκής πορεία προς την κοινωνική επανάσταση και την καταστροφή κράτους και καπιταλισμού. Νίκη, λοιπόν, θα είναι μόνο η στιγμή που θα ξεπεραστεί μια για πάντα αυτό το σύστημα, αφήνοντας τη βαρβαρότητα και την καταπίεση που γεννά, στα βιβλία της ιστορίας. Μια διαδρομή, στην οποία δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε αρχή, μέση και τέλος, δεδομένης της ρευστότητας και της χαοτικότητας του εύρους των συμπεριφορών και των αντιφάσεων της ανθρώπινης φύσης.
Συνεπώς, υπό αυτό το πρίσμα και μόνο μπορούμε να αναλύουμε κάθε αγώνα που δίνεται, ως ψηφίδες δηλαδή στο χωροχρονικό συνεχές που συνθέτουν έναν πολυτασικό και διαρκή αγώνα. Ως εκ τούτου, ένα δίπολο ερμηνείας “νίκης ή ήττας”, εξαιτίας της απολυτότητας που εμπεριέχει, είναι τουλάχιστον εγκλωβιστικό και σίγουρα απέχει αρκετά από μια λογική εποικοδομητικής αποτίμησης του αγώνα. Μακριά, λοιπόν, από μια λογική αυτομαστιγώματος, αλλά και στρουθοκαμηλισμού αντίστοιχα, είμαστε σίγουροι πως η απεργία πείνας του Νίκου -όπως και κάθε αγώνας- έχει τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία και άφησε μια παρακαταθήκη που σε κάποια σημεία ήταν πιο “προωθημένη”, ενώ σε κάποια άλλα πιο “οπισθοδρομική”.
Ένα παράδειγμα που συνηγορεί στην παραδοχή ότι ένας αγώνας μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες και προεκτάσεις, άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό πρόσημο, είναι οι τακτικές άδειες, οι οποίες κατοχυρώθηκαν ως δικαίωμα των κρατουμένων μετά από εξεγέρσεις και προφανώς αποτελούν ένα ευνοϊκό μέτρο, και μάλιστα ζωτικής σημασίας για κάθε φυλακισμένο. Από την άλλη πλευρά όμως, αποτέλεσε μια κίνηση του κράτους που βοήθησε με κομβικό τρόπο στην διατήρηση της εύρυθμης λειτουργίας των φυλακών, καθώς αφενός συνέβαλε δραστικά στην “αποσυμπίεση” της γενικευμένης έντασης που εκ φύσεως δημιουργεί/παράγει ο εγκλεισμός και αφετέρου λειτούργησε ως παράγοντας στάθμισης και ευθυγράμμισης των συμπεριφορών των κρατουμένων σύμφωνα με τις εντολές της σωφρονιστικής υπηρεσίας, υπό την απειλή της στέρησης της προβλεπόμενης άδειας. Συνεπώς ασχέτως από την θετική σημασία του, ο θεσμός της τακτικής άδειας βοήθησε σημαντικά στην εισαγωγή και την εδραίωση ενός νέου συστήματος διαχείρισης των φυλακών. Βασισμένο στην επιλεκτική παραχώρηση προνομίων, στο εμπόριο ναρκωτικών και εν τέλει στην συνεργασία μεταξύ κρατουμένων και ανθρωποφυλάκων, υποβαθμίζοντας έτσι τον ρόλο της ωμής καταστολής και ελαχιστοποιώντας παράλληλα την εμφάνιση εξεγερτικών πρακτικών.
★
Αυτοκριτική αποτίμηση της απεργίας πείνας
Σε αυτό το σημείο, επειδή έχουν τεθεί πολλοί -και κάποιοι εύλογοι- προβληματισμοί για την εξέλιξη της απεργίας, θέλουμε να κάνουμε κι εμείς μια κριτική αποτίμηση καθώς συμμετείχαμε ενεργά στην όλη υπόθεση και θεωρούμε τις ελλείψεις και τα αρνητικά κομμάτι και των δικών μας επιλογών (έστω και έμμεσα).
Σίγουρα, λοιπόν, η παρουσία και οι δηλώσεις του δικηγόρου είναι και για εμάς ένα μελανό σημείο στο πώς εξελίχθηκε η απεργία πείνας και πώς τελικά ένας αδιαμεσολάβητος αγώνας κινδυνεύει να χαθεί μέσα σε ένα κύκλο διαμεσολάβησης, μεταλλάσσοντας εν τέλει τα ίδια τα χαρακτηριστικά του αγώνα.
Για εμάς ένας δικηγόρος δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να έχει το “ελεύθερο” να λέει ό,τι πιστεύει ο ίδιος πως θα βοηθήσει την υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν αυτά που δηλώνει στα κανάλια έρχονται σε άμεση σύγκρουση με τις αξίες και τα πιστεύω μας. Δε θεωρούμε πως έχει νόημα να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας αγνοώντας το τί πραγματικά έγινε. Εμείς, λοιπόν, από την πλευρά μας δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε τους προβληματισμούς μας έγκαιρα και να βάλουμε ένα φρένο σε δηλώσεις που ήταν προσβλητικές, πρώτα από όλα για το Νίκο, αλλά και για εμάς τους ίδιους.
Δεν σκοπεύαμε να αναφερθούμε σχετικά με τις συναντήσεις του πατέρα του Νίκου, όμως μετά από την δημοσίευση κριτικών θέσεων από συλλογικότητες του αναρχικού χώρου οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Προφανέστατα τα ραντεβού με τον Σαμαρά, τον Τσίπρα και τον Ιερώνυμο έρχονται σε σύγκρουση με την αναρχική μας ταυτότητα και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν για να απονοηματοδοτήσουν τον αγώνα που δόθηκε. Όμως ο πατέρας του Νίκου, πρώτον δεν είναι αναρχικός και δεύτερον βρέθηκε σε μια άκρως πιεστική συνθήκη και έπραξε όπως πίστευε για να βοηθήσει την κατάσταση. Το να απαγορεύσει ο Νίκος αυτές τις κινήσεις μας φαίνεται άτοπο γιατί πρώτον, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ελεύθερη, προσωπική βούληση, κάνει τις επιλογές του και κρίνεται για αυτές· και δεύτερον μια τέτοια προσπάθεια (χωρίς να γνωρίζουμε αν έγινε ή όχι) σημαίνει μια έντονη αντιπαράθεση με τους κοντινούς σου ανθρώπους, μία πολύ μεγάλη επιβάρυνση για μια κατάσταση τόσο δύσκολη και επικίνδυνη όπως μια προχωρημένη απεργία πείνας. Για αυτό και για εμάς η κίνηση του Νίκου να διαχωρίσει τη θέση του ήταν αρκετή.
★
Το ηλεκτρονικό βραχιολάκι
Είναι κοινός τόπος πως το βραχιολάκι, ως σύστημα ηλεκτρονικής επιτήρησης, αποτελεί ένα ακόμα μέσο καταστολής και ελέγχου στο οπλοστάσιο της κυριαρχίας. Είναι κοινός τόπος πως, παρόλο που μέχρι στιγμής, νομικά αποτελεί εναλλακτικό τρόπο έκτισης ποινής κυρίως για χρεοφειλέτες και προσφάτως, όρο για την παραχώρηση εκπαιδευτικής άδειας σε όσους δεν πληρούν τα κριτήρια του δικαστικού συμβουλίου και δε θα έπαιρναν άδεια, στο μέλλον μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες δικαστικές διαδικασίες. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως δεν έχουν σειρά οι τακτικές άδειες, η αναστολή ή ακόμα και οι περιοριστικοί όροι που αφορούν αδικήματα που δεν επισύρουν προφυλάκιση. Σημαίνει παράλληλα και την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή ιδιωτικών εταιριών στο θεσμό της φυλακής και κατά συνέπεια την όλο και μεγαλύτερη και πιο στυγνή εκμετάλλευση των κρατουμένων στο βωμό του κέρδους.
Κανείς, λοιπόν, δεν αρνείται πως το ότι ο Νίκος πήρε την άδεια με βραχιολάκι είναι χειρότερο από το να την έπαιρνε κανονικά, όπως αρχικά την διεκδίκησε. Έτσι αν κάποιος απομονώσει τα παραπάνω μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συνολική έκβαση της απεργίας είναι αρνητική. Μια τέτοια ανάλυση όμως θα ήταν ρηχή και μονόπλευρη.
Αρχικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το αίτημα του Νίκου δεν αφορούσε κάτι που δικαιούταν νομικά, το κράτος στην περίπτωση του δεν “παρανομούσε”, καθώς η παραχώρηση ή μη της άδειας ήταν στην διακριτική ευχέρεια του δικαστικού συμβουλίου. Επίσης η διεκδίκηση του έγινε σε καιρό ολοκληρωτικοποίησης και αυταρχικοποίησης του καθεστώτος σε όλο και περισσότερα κοινωνικά πεδία. Ειδικότερα, στο θεσμό της δικαιοσύνης και της φυλακής το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, εκτός από την αύξηση του χρόνου κράτησης εισάγει πρωτόγνωρους περιορισμούς στις συνθήκες κράτησης και απαγορεύει τακτικές άδειες και αναστολές. Έτσι η διεκδίκηση μιας εκπαιδευτικής άδειας από κατάδικους και υπόδικους για τρομοκρατία, πριν την απεργία πείνας του Νίκου, φαινόταν, τουλάχιστον σε εμάς, μάταιη αν όχι αστεία. Το ότι ο Νίκος, λοιπόν, την πήρε ακόμα και με βραχιολάκι σημαίνει ότι υπήρξε από τη μεριά του κράτους μια υποχώρηση. Υποχώρηση υπό όρους, όμως πάντα υποχώρηση.
Το έδαφος που το κράτος κέρδισε με την εφαρμογή του βραχιολιού σε ένα ακόμα πεδίο είναι συγκριτικά πολύ μικρότερο, από το έδαφος που έχασε μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση με ένα κίνημα αλληλεγγύης, με αιχμή του δόρατος τους αναρχικούς. Το πλήγμα που δέχτηκε η εικόνα παντοδυναμίας που πλασάρει, η ανατάραξη της επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης και η απομυθοποίηση της φαινομενικής αδιαλλαξίας του και του δόγματος πυγμής και μηδενικής ανοχής που προωθεί είναι γεγονότα σίγουρα πιο ζημιογόνα. Αυτό φαίνεται και από την αγωνία των ΜΜΕ να κάνουν από την πρώτη στιγμή της λήξης της απεργίας πρόχειρες επικοινωνιακές δηλώσεις περί πρωτοφανούς συνεργασίας των κομμάτων, νίκης του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας και φυσικά διασφάλισης του ύψιστου αγαθού της ανθρώπινης ζωής. Η ουσία είναι ότι η πρωτοβουλία ενός συντρόφου και οι ενέργειες που την πλαισίωσαν εκβίασαν την δημοκρατία τους και αυτή υπέκυψε. Ξεφτίλισαν έναν υπουργό που ένα βράδυ πριν δήλωνε αμετακίνητος, ότι αυτό μόνο μπορεί να κάνει η πολιτεία και οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση θα συνιστούσε κατάλυση του κράτους δικαίου, ενώ το επόμενο πρωί ως δια μαγείας άλλαξε ριζικά την τροπολογία που εισήγαγε, “κορυφώνοντας” μετά τη λήξη της απεργίας με παιδιάστικες δηλώσεις που ανέφεραν ότι οι σπουδές ήταν το ζητούμενο και όχι ο Ρωμανός και ότι πρακτικά η πρόταση που εξ’ αρχής είχε κάνει υιοθετήθηκε, απλώς στην πορεία ξεπεράστηκαν κάποια τεχνικά προβλήματα. Η ουσία είναι ότι ένα καινούργιο μονοπάτι αντίστασης χαράχτηκε· μια καινούργια πρόταση σε όσους καθημερινά καταπιέζονται και παρακολουθούν την εκμετάλλευση των ζωών τους, χωρίς να ξέρουν πως να αντιδράσουν.
★
Είναι λάθος να λέμε ότι ο Νίκος άνοιξε το δρόμο για την εφαρμογή του από τη στιγμή που το σχετικό νομοσχέδιο έχει ψηφιστεί εδώ και μήνες χωρίς να βρει καμία αντίσταση από τον αναρχικό χώρο. Μάλιστα, κατά την γνώμη μας δε θα μπορούσε και να βρει αντίσταση, καθώς η πιλοτική εφαρμογή του αφορούσε την προώθηση ενός καθεστώτος ημιελευθερίας για κρατούμενους καταδικασμένους για “ήπιας μορφής” αδικήματα, συνεπώς αποτελούσε μια ευεργετική διάταξη.
Επίσης, αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε καλό είναι να παραδεχτούμε ότι πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, έχουμε από καιρό απενοχοποιήσει τον ηλεκτρονικό έλεγχο στις συνειδήσεις μας αλλά και στις ζωές μας. Ζούμε σε πόλεις γεμάτες κάμερες, φακελωμένοι σε ηλεκτρονικά αρχεία τραπεζών και κρατικών υπηρεσιών, κουβαλάμε μαζί μας τηλέφωνα-κοριούς, εκθέτουμε οικειοθελώς προσωπικές πληροφορίες σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Συμπερασματικά δεχόμαστε όλοι καθημερινά μια μεγάλη ποικιλία από “περιοριστικούς όρους”, Θεωρούμε λοιπόν συνετό να αναζητούμε μια σφαιρική οπτική για μια σχετική πραγματικότητα, έτσι ώστε να μην καταλήγουμε σε συμπεράσματα εντελώς άτοπα.
Το βραχιολάκι δεν αποτελεί από μόνο του κάποια ύψιστη προτεραιότητα, αλλά ένα ακόμα μέσο περιορισμού, ανάμεσα σε πολλά άλλα, στα πλαίσια της επιβολής ενός συνολικότερου δόγματος τάξης, ασφάλειας και ελέγχου. Η ιεράρχηση των μέσων αυτών από την πλευρά της κυριαρχίας είναι διακριτή και γίνεται με βάση το πόσο “σκληρά” ή “ήπια” θεωρούνται. Μέχρι στιγμής η χρήση του αφορά σε κάθε περίπτωση αντικατάσταση της φυλάκισης, της οποίας ο καθολικός έλεγχος είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο ασφυκτικός από τον έλεγχο μια συσκευής γεωεντοπισμού. Θεωρητικά, αποτελεί προς το παρόν μια ευεργετική για τον κρατούμενο διάταξη, και όχι επίθεση σε αναχώματα που έχουν μπει απέναντι σε κρατικούς σχεδιασμούς. Έτσι όταν και αν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε την επέκταση αυτού του μέτρου με σκοπό την κατάργηση κεκτημένων αγώνα (όπως η τακτική άδεια, η αναστολή ή η προσθήκη του στους περιοριστικούς όρους) προς μια πιο συντηρητική κατεύθυνση, και όχι την παραχώρηση άδειας υπό όρους σε υπόδικους ή κατάδικους για τρομοκρατία (που ζήτημα είναι το αν θα πάρουν αναστολή), θα ανασυγκροτηθούμε, θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας και θα παλέψουμε. Ίσως με δυσμενέστερους όρους αλλά και με μία παραπάνω πλούσια παρακαταθήκη και εμπειρία αγώνα στην μνήμη μας. Γιατί το μήνυμα που πήρε η εξουσία δεν είναι ότι οι αναρχικοί δέχονται το βραχιολάκι γενικά και αόριστα, αλλά ότι όταν υπάρχει διάθεση, συνέπεια, ενότητα μέσα από ένα κοινό σκοπό, όξυνση και συντονισμός του αγώνα το πολιτικό κόστος μπορεί να υπερβαίνει τους σχεδιασμούς τους, οι ισορροπίες μπορούν να αλλάξουν, ακόμα και να ανατραπούν.
★
Η αποδοχή του βραχιολιού και η κίνηση του Νίκου να το ζητήσει πρώτος σίγουρα εγείρει ένα αξιακό ζήτημα. Όχι μόνο γιατί είναι αναρχικός, αλλά και γιατί τη δεδομένη χρονική στιγμή η επιλογή του, δεν αντιπροσώπευε μόνο τον ίδιο αλλά και το κίνημα αλληλεγγύης που τον στήριζε, με αποτέλεσμα να το εγκλωβίσει σε μία αντιφατική συνθήκη, που από τη μία οφείλει να στηρίξει τον σύντροφο απεργό, αλλά από την άλλη κινδυνεύει να αυτοαναιρεθεί διεκδικώντας μαζί με το αίτημα για ανάσες ελευθερίας, την επιτάχυνση της εφαρμογής ενός κατασταλτικού μέτρου. Ακόμα και αν θεωρήσουμε την επιλογή του Νίκου “μέση λύση”, “συμβιβασμό”, “αξιακή έκπτωση”, “θεμιτό ή αθέμιτο τακτικισμό” ή όπως αλλιώς θέλει να την ονομάσει ο καθένας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συμβάσεις όλοι κάνουμε· κανείς δε ζει “αναρχικά” σε ένα κόσμο καπιταλιστικά πλασμένο. Για παράδειγμα σεβόμαστε και κατανοούμε απόλυτα έναν αναρχικό που “με τη θέληση του” γυρνάει μετά από μία άδεια στη φυλακή ή έναν αναρχικό που υπογράφει περιοριστικούς όρους που μεταξύ άλλων απαγορεύουν τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις ή γενικεύοντας έναν αναρχικό που απλά καταναλώνει ή εργάζεται (παρόλο που οι αναρχικές θέσεις όχι μόνο είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με την μισθωτή σκλαβιά αλλά και επιθετικές προς αυτή). Γιατί γνωρίζουμε ότι εύκολα αύριο μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του κάνοντας τις επιλογές του. Και τα παραπάνω είναι ένα πραγματικά ελάχιστο δείγμα των υποχωρήσεων μας. Επίσης προφανώς και αποδεχόμαστε τις μικρές και μεγάλες συνθηκολογήσεις που καθημερινά κάνουμε με τον εχθρό όντας αιχμάλωτοι. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λοιπόν, σεβόμαστε και κατανοούμε την επιλογή του Νίκου να δεχτεί το βραχιολάκι. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι η πίεση που δέχεται ο απεργός μέρα με τη μέρα αυξάνεται εκθετικά και ότι κομμάτι της στρατηγικής που ακολουθείς σε μία “ζωντανή” διαδικασία, όπως η απεργία πείνας, είναι το να “διαβάζεις” τις διαθέσεις του αντιπάλου σου και σε συνδυασμό με το μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να φτάσεις, να αποφασίζεις τα κατάλληλα βήματα ώστε στο τέλος να φέρεις την ζυγαριά προς το μέρος σου.
★
Σίγουρα η διέξοδος που ήθελε ο Νίκος να δώσει βάζοντας το βραχιολάκι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενέχει τον κίνδυνο της διάβρωσης των αναρχικών μας προταγμάτων και κουβαλάει έναν αρνητικό συμβολισμό. Αναπόφευκτα, μετά από μια περίοδο φαινομενικής αδιαλλαξίας, υπήρξε διαπραγμάτευση και διαμεσολάβηση με και από φορείς εξουσίας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να αφήσουμε χώρο στη λάσπη αλλά με σαφή πολιτικό λόγο να ξεδιαλύνουμε τη σύγχυση που μπορεί να προκύψει. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να οδηγηθούμε στην απογοήτευση, την ηττοπάθεια και τον αρνητισμό· στο να βαφτίσουμε τον αγώνα που δώσαμε συνολικά αποτυχημένο, ακυρώνοντας στην πράξη όλα τα θετικά στοιχεία που πήραμε από αυτόν. Γιατί αυτός ακριβώς είναι ο δρόμος για την αδράνεια και την παθητικότητα. Κανείς δε λέει ότι δεν μπορούσαμε καλύτερα. Ούτε ότι η επιλογή του Νίκου ήταν μονόδρομος. Τον τελευταίο μήνα όμως, δεν αντιμετωπίσαμε μία επεκτατική κίνηση με επιθετικά χαρακτηριστικά που τελικά πέτυχε, ώστε να προσπαθήσουμε να την αναχαιτίσουμε παίρνοντας θέση άμυνας. Αντιθέτως πρέπει να παραμείνουμε σε θέση επίθεσης οξύνοντας τις αντιστάσεις μας.
★
Η εξέλιξη του αγώνα αλληλεγγύης ενάντια στο κράτος
Φυσικά, σε εμάς δεν αντιστοιχεί μια άμεση κριτική στις επιλογές και τις κινήσεις που έγιναν στα πλαίσια του κινήματος αλληλεγγύης, κάτι τέτοιο εξάλλου (πρέπει να) είναι αποτέλεσμα ενός ουσιαστικού απολογισμού των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων που πλαισίωσαν αυτόν τον αγώνα.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι σε μια περίοδο μηδαμινής κινητικότητας (σε επίπεδο αγώνων), ο αναρχικός χώρος δημιούργησε μια εστία φωτιάς, που σε ένα βαθμό, συσπείρωσε κόσμο με διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικές διαδρομές. Ομολογουμένως, η φύση του αιτήματος «ξύπνησε» τον ανθρωπισμό στο μυαλό του κάθε –κατ’ επίφαση– δημοκράτη, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν κινητοποιήθηκε αρκετός κόσμος που σε αυτόν τον αγώνα βρήκε ένα κομμάτι από την καθημερινή καταπίεση που βιώνει και μια ευκαιρία να αντισταθεί σε αυτήν.
Παρότι, λοιπόν, εξαρχής υπήρχε ο κίνδυνος αφομοίωσης του κινήματος αλληλεγγύης, αυτό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά τις τελευταίες μέρες ο αγώνας πήρε διαστάσεις μετωπικής σύγκρουσης των «από κάτω» με το κράτος και την κυβέρνηση. Κάτι που φυσικά επιχείρησαν να το διαστρεβλώσουν και να το διασπάσουν, στήνοντας καθημερινά σόου στα δελτία ειδήσεων με κάθε λογής («ευαίσθητο» ή φασίζοντα) δημοκράτη να λέει το μακρύ του και το κοντό του, φτιάχνοντας ψυχογραφήματα για το Νίκο, «αναλύοντας» τα παιδικά του χρόνια, απονοηματοδοτώντας τις επιλογές του και προσπαθώντας να εστιάσουν την προσοχή του κόσμου στο «αγαθό» της εκπαίδευσης.
Στρατηγικές κινήσεις από την κυβέρνηση –ως κεντρικός διαχειριστής του κρατικού μηχανισμού– σε μια ύπουλη προσπάθεια διάσπασης του κινήματος αλληλεγγύης επιβάλλοντας τον κυρίαρχο λόγο που ήδη είχε μετατοπίσει το αίτημα του Νίκου από τις «ανάσες ελευθερίας» στο δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Φυσικά, ακολούθησαν και πιο δραστικά μέσα στην προσπάθειά τους να κάμψουν το ηθικό του Νίκου αλλά και τη δυναμική της αλληλεγγύης αφήνοντας εντέχνως να πλανάται η απειλή της υποχρεωτικής σίτισης ή ακόμα και της χορήγησης ψυχοφαρμάκων. Με καθοδηγούμενες διαρροές στα ΜΜΕ προχώρησαν σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο που στην ουσία απέχει ελάχιστα από την εφαρμογή αυτών των βασανιστικών μεθόδων. Μια τακτική ηθικής και κοινωνικής νομιμοποίησης ενός βασανιστηρίου μέσω της διαρκούς προβολής του. Αλλά και μια ποντιοπιλατική στάση απ τους εισαγγελείς της φυλακής (Βικτωρία Μαρσιώνη, Νικόλαο Ποιμενίδη) που με συνοπτικές διαδικασίες φόρτωσαν την ευθύνη για την κατάσταση του Νίκου στους γιατρούς του νοσοκομείου.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, μιλάμε για ένα «τεστ» στα όρια του Νίκου και παράλληλα στα αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης. Φυσικά, οι αντιδράσεις τόσο των γιατρών που αρνήθηκαν εξαρχής να προχωρήσουν σε υποχρεωτική σίτιση, χαρακτηρίζοντάς την ως βασανιστήριο, όσο και των αλληλέγγυων οδήγησαν την κυβέρνηση σε αλλαγή πλεύσης και επαναπροσδιορισμό της μιντιακής προπαγάνδας.
Έτσι, περάσαμε από το «αγαθό» της εκπαίδευσης στο «αγαθό» της ανθρώπινης ζωής και ευθύς αμέσως τα κυβερνητικά φερέφωνα βγήκαν να δηλώσουν πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουν (απροσδιόριστο το “ποιοί”) έναν νέο άνθρωπο να πεθάνει. Λες και είχε κάποια σοβαρή ασθένεια, αφήνοντας στη άκρη το γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι που δήθεν νοιάζονταν για τη ζωή του Νίκου ήταν αυτοί που τον οδηγούσαν στο θάνατο εφαρμόζοντας ένα δόγμα απόλυτης αυταρχικότητας και μηδενικής ανοχής. Μια κατάσταση που χτίζεται μεθοδικά από την πλευρά της κυβέρνησης και ξεφεύγει από τα πλαίσια της απεργίας πείνας του Νίκου και του αγώνα που δόθηκε.
Το πρωτόγνωρο, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι το πώς η κυβέρνηση μονιμοποιεί ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης παρακάμπτοντας το σύνολο των θεσμών που αυτοί έχουν ορίσει στα πλαίσια μιας συγκεντρωτικής πολιτικής. Αλλά το πως η ολοκληρωτικοποίηση του καθεστώτος υποδαυλίζεται από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, θυσιάζοντας τη δημοκρατία τους στο βωμό της «ομαλότητας». Μια προσπάθεια εδραίωσης ως μοναδικού τοποτηρητή της «ομαλής» λειτουργίας του κοινωνικού συνόλου σε καιρούς βαθειάς συστημικής κρίσης, του κεφαλαίου.
★
Και φυσικά, από όλο αυτό το σκηνικό δε θα μπορούσε να λείπει ο Σύριζα, για άλλη μια φορά, να προσπαθεί να σπεκουλάρει τον αγώνα του Νίκου. Μια κατάσταση που, παρότι ο ίδιος προσπάθησε εξαρχής να αποφύγει, εκ του αποτελέσματος βλέπουμε ότι είναι μάλλον αδύνατο. Ειδικά όταν μια διεκδίκηση (ή ένα επιχειρούμενο ανάχωμα) που αφορά έναν αγώνα είναι μερική/αιτηματική και η φύση του αιτήματος είναι εύκολα αφομοιώσιμη από τον κυρίαρχο λόγο.
Εξάλλου, ανέκαθεν, οι απεργίες πείνας στόχο έχουν τη δημιουργία τριγμών στο εσωτερικό των εκάστοτε καθεστώτων –δημοκρατικών ή μη. Προφανώς, λοιπόν, ο παράγοντας αποσταθεροποίησης και δημιουργίας αυτών των τριγμών δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι ένα οργανικό κομμάτι αυτού του συστήματος, αλλά το κίνημα αλληλεγγύης που συσπειρώνεται γύρω από αυτόν τον αγώνα. Έτσι ο Σύριζα έκανε ακριβώς ότι έκαναν και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής, έψαχνε τη βαλβίδα αποσυμπίεσης ενώ παράλληλα εκμεταλλευόταν την κατάσταση για τα δικά του μικροπολιτικά συμφέροντα. Κάτι που υπερτονίστηκε και έδειξε τα αποτελέσματά του την ημέρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο –τροπολογία μέσα στη Βουλή, με τα δελτία των ειδήσεων να προβάλλουν ξεκάθαρα την «υπεροχή» του οργανωμένου κράτους απέναντι στον αγώνα που έδινε ο Νίκος (και κατ’ επέκταση στον κόσμο του αγώνα). Μια «υπεροχή» και μια «ανωτερότητα» που εκφράστηκε ως «νίκη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» και «πρωτοφανής» συνεργασία από το σύνολο των κομμάτων.
★
Αναγνωρίζουμε ότι ο κάθε νόμος υφίσταται αν και εφόσον το κράτος μπορεί να τον επιβάλλει. Όταν, δηλαδή, οι φορείς εξουσίας έχουν τη δύναμη επιβολής και αναλαμβάνουν το ρίσκο της σύγκρουσης (σε όλα τα επίπεδα). Είναι, προφανώς, μια σύγκρουση που ενυπάρχει σε επίπεδο καθημερινότητας –ίσως εν υπνώσει– ανάμεσα στην οικονομική και πολιτική ελίτ από τη μία και στους ταξικά κατώτερους και ευρύτερα στους καταπιεσμένους που εξεγείρονται και αντιμάχονται την κυριαρχία της από την άλλη.
Έτσι, ο μόνος λόγος για να κάνει πίσω ο κρατικός μηχανισμός στην εφαρμογή ενός νόμου ενέχει μια διττότητα. Είτε θα είναι ο φόβος ότι αυτή η “υπόκωφη” σύγκρουση θα πάρει διαστάσεις και μορφή εξέγερσης, κάτι που μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο για τους κρατικούς φορείς. Είτε επειδή το πολιτικό κόστος μιας καταστολής και “φίμωσης” των κοινωνικών αντιδράσεων μπορεί να ισοπεδώσει ηθικά και πολιτικά την εκάστοτε κυβέρνηση.
Για την ακρίβεια, λοιπόν, το δίλημμα για τους κρατιστές, γύρω από έναν αγώνα διεκδίκησης, είναι πάντα καταστολή ή υποχώρηση. Κι αν το αποτέλεσμα ενός δυναμικού αγώνα είναι τελικώς η υποχώρηση, τότε η κυριαρχία θα εκμεταλλευτεί κάθε τακτικό ελιγμό ούτως ώστε η “επίγευση” των εξελίξεων να επιβεβαιώνουν την παντοδυναμία της.
★
Το ζητούμενο, λοιπόν, συνεχίζει να είναι το πώς θα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε τους όρους που επιβάλλονται από τα πάνω, πως θα πετύχουμε την περαιτέρω ώθηση του ανταγωνιστικού κινήματος και τη διεύρυνση του αγώνα.
Είδαμε στην προκειμένη περίπτωση με μια πρωτοφανή ταχύτητα (για τα δεδομένα της ενημέρωσης/επικοινωνίας μέσα-έξω) να ξεδιπλώνεται ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης με σαφή αναφορά σε εμπειρίες και βιώματα προγενέστερων αγώνων· κυρίως σε ένα επίπεδο αυθόρμητου συντονισμού. Κάτι που δημιουργήθηκε αντανακλαστικά με καταλήψεις, πορείες, παρεμβάσεις, επιθέσεις και παρότι σε επίπεδο οργάνωσης υπήρξε ένας “ετεροκαθορισμός”, από την ταχύτητα των εξελίξεων κατάφερε, εν τέλει, να αφυπνίσει και να συσπειρώσει ένα μεγάλο κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος. Άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, διαφορετικές επιλογές αγώνα, ενώθηκαν γύρω από ένα κοινό σκοπό, με έναν κοινό λόγο. Και, κατά τη γνώμη μας, αυτός ο κοινός λόγος είναι η ανάγκη να μπει ένα ανάχωμα στην ολοένα αυξανόμενη αυταρχικοποίηση του συστήματος. Η ανάγκη να δούμε όλοι ότι μπορεί να συμβεί, ότι μπορούμε να οδηγήσουμε σε υποχώρηση μια άκαμπτη και ακροδεξιά κυβέρνηση.
Και σε ένα βαθμό το πετύχαμε, μπορεί όχι συνολικά, αλλά σίγουρα τόσο ώστε να δημιουργηθεί μια συνθήκη έντασης και αναταραχής στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό. Πρέπει να κεφαλαιοποιήσουμε την εμπειρία που κερδίσαμε και να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς που δημιουργήσαμε με νέους συντρόφους στη διαδρομή αυτή. Να ορμήξουμε στη μάχη ξανά, πιο δυνατά αυτή την φορά.
Γιατί ο αγώνας συνεχίζεται, η εξέγερση είναι πάντα επίκαιρη.
Δημήτρης Πολίτης
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Γιάννης Μιχαηλίδης