Κείμενο του Ν. Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα, για την απεργία πείνας

Μετά από 35 ημέρες αγώνα τερματίζω την απεργία πείνας που είχα ξεκινήσει στις 2 Μαρτίου μαζί με άλλους συντρόφους. Αυτή η απόφασή μου δεν οφείλεται στο γεγονός ότι έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου, αλλά πιστεύω ότι με δεδομένο τις εξελίξεις όσον αφορά το διεκδικητικό πλαίσιο, ο αγώνας αυτός έκλεισε τον κύκλο του και εξάντλησε τη δυναμική του, παίρνοντας υπόψη και τις κινήσεις αλληλεγγύης που έγιναν. Επέλεξα να μη συνεχίσω την απεργία πείνας μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου του υπουργείου δικαιοσύνης που θα γίνει μετά το Πάσχα, σε δέκα μέρες τουλάχιστον, αλλά μέχρι την κατάθεσή του, παραμένοντας εξαιρετικά επιφυλακτικός για τις τυχόν τροποποιήσεις που θα έφερνε το υπουργείο όσον αφορά τον κουκουλονόμο ή το DNA. Γιατί η κυβέρνηση έχει αποδείξει πόσο αναξιόπιστη είναι στο να τηρεί τις εξαγγελίες της.

Συμμετείχα στην απεργία πείνας με σπασμένο χέρι λόγο του τραυματισμού μου στη σύλληψή μου, το οποίο θα πάρει αρκετό καιρό, μήνες ή και παραπάνω από χρόνο για την αποκατάστασή του. Τα αιτήματα τα οποία υποστήριξα μαζί με άλλους συντρόφους κρατούμενους έχουν αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά γιατί θίγουν τον «αντιτρομοκρατικό» και κατασταλτικό πυρήνα του κράτους. Δεν είχα εξαρχής την αυταπάτη ότι όλα τα αιτήματα είναι «ρεαλιστικά» για να επιτευχθούν, όπως ο αντιτρομοκρατικός νόμος 187Α, και ο νόμος για την εγκληματική οργάνωση 187, όμως έπρεπε να μπουν για πολιτικούς λόγους.

Η εξέλιξη των πραγμάτων απέδειξε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά παράλληλα, δεν είναι τόσο ευάλωτη στην πολιτική πίεση του αγώνα των πολιτικών κρατούμενων και των αλληλέγγυων όσο θα θέλανε κάποιοι να πιστεύουν. Αντίθετα, είναι ευάλωτη περισσότερο στις πιέσεις από τα δεξιά όπου υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία στα θέματα «αντιτρομοκρατικής» και κατασταλτικής πολιτικής. Αυτοί που ως αντιπολίτευση ισχυρίζονταν ότι έχουν «αγωνιστεί» για τα δικαιώματα των κρατουμένων, αυτοί οι οποίοι είχαν δηλώσει ότι είναι ενάντια στους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους, όπως οι νυν υπουργοί δικαιοσύνης και δημοσίας τάξης, αυτοί οι οποίοι είχαν δηλώσει ότι είναι ενάντια στον κουκουλονόμο, τώρα ως εξουσία και κυβέρνηση πλέον, βρέθηκαν μπροστά στην πρώτη απεργία πείνας πολιτικών κρατουμένων που διεκδικεί όλα αυτά.

Ως εξουσία πλέον, αφού μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα διέψευσε όλα όσα είχε εξαγγείλει προεκλογικά όσον αφορά το μνημόνιο και το χρέος, είναι αναμενόμενο ότι θα αφήσει άθικτη την αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Έχοντας αποδεχτεί όλα όσα κατήγγειλε ως αντιπολίτευση, το μνημόνιο, το χρέος, την τρόικα, την αξιολόγηση, έχοντας αποδεχτεί την εξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και κατ’ επέκταση από τις ΗΠΑ -πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδύνατον να θίξουν τους αντιτρομοκρατικούς νόμους- επέλεξαν σε σχέση με τον αγώνα των απεργών πείνας πολιτικών κρατουμένων να κωλυσιεργήσουν επί ένα μήνα και να καταθέσουν ένα ήδη εξαγγελμένο νομοσχέδιο με τις όποιες τροποποιήσεις, να ρισκάρουν τη φθορά της υγείας των συντρόφων κρατούμενων και την ίδια τους τη ζωή, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση του συντρόφου [Μιχάλη] Νικολόπουλου, οποίος έφτασε κοντά στο θάνατο και είναι πολύ πιθανό να έχει πάθει μόνιμη βλάβη. Στην περίπτωση που αυτό επαληθευτεί είναι ένα βαρύ κόστος για αυτόν τον αγώνα και είναι ένα «επίτευγμα» της αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και θα μείνει ανεξίτηλο στίγμα γιατί καμιά κυβέρνηση στην Ελλάδα στο παρελθόν δεν είχε αφήσει απεργό πείνας να πάθει μόνιμη βλάβη.

Δε θα μιλήσω με όρους νίκης ή ήττας. Ο αγώνας των πολιτικών κρατουμένων ανεξάρτητα από την έκβασή του έχει μεγάλη σημασία και αξία. Είναι η πρώτη απεργία πείνας πολιτικών κρατούμενων, και όπως έχω πει ο αγώνας αυτός ξεπερνά και το ίδιο το διεκδικητικό πλαίσιο που έχει. Είναι η μοναδική αγωνιστική πολιτική κινητοποίηση που αντιμετώπισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας αυτός διέλυσε τις αυταπάτες σε σχέση με το αριστερό προσωπείο της εξουσίας, το αριστερό δεκανίκι του καπιταλισμού, την αριστερή διαχείριση της κρίσης. Αυτή είναι η μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη που αφήνει στην ιστορία και από αυτή την άποψη είμαστε σίγουρα κερδισμένοι.

Ν. Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές [τύπου Γ’] Δομοκού

Μετά τη νίκη της απεργίας πείνας της ΣΠΦ, ο σύντροφος Μιχάλης Νικολόπουλος έχει επιστρέψει από την εντατική στο δωμάτιο του 10ου ορόφου στον Ευαγγελισμό όπου βρισκόταν και πριν. Κατά τη διάρκεια της νύχτας της νοσηλείας του στην εντατική, όπου είχε μεταφερθεί για στενή παρακολούθηση λόγω της κρισιμότητας της κατάστασής του, οι παλμοί του έφταναν μέχρι και 20 το λεπτό(!) και η πίεση του 6. Ο σύντροφος διέφυγε τον άμεσο κίνδυνο, το ηθικό του είναι ακμαίο και σύμφωνα με τους γιατρούς η καρδιά του καταφέρνει να σταθεροποιηθεί παρόλο που όλα κρέμονταν από μια κλωστή. Θα παραμείνει όμως στο νοσοκομείο για αρκετές ίσως μέρες ακόμα για να συνεχίσουν να του γίνονται σχετικές εξετάσεις.

Ο Μιχάλης έφτασε ένα βήμα πριν τον θάνατο και την ίδια ώρα τίποτα δεν έχει τελειώσει, καθώς συνεχίζεται η απεργία πείνας των υπόλοιπων πολιτικών κρατουμένων με την κατάσταση της υγείας τους να επιδεινώνεται πολύ καθώς κάποιοι διανύουν την 35ή ημέρα απεργίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ!

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
– Κατάργηση των τρομονόμων 187 και 187Α
– Κατάργηση του κουκουλονόμου
– Οριοθέτηση στη χρήση και επεξεργασία του dna ως αποδεικτικού στοιχείου
– Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’
– Απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας

Στις 4 Απριλίου τα μέλη της ΣΠΦ (8 εκ των οποίων νοσηλεύονται) και η Αγγελική Σπυροπούλου (από τις φυλακές Κορυδαλλού) δήλωσαν ότι τερμάτισαν την απεργία πείνας, θεωρώντας ότι έχει πια δρομολογηθεί η αποφυλάκιση τόσο της μητέρας των συντρόφων όσο και της συζύγου του ενός.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας και ο Κώστας Γουρνάς, που είχαν μεταφερθεί από τη φυλακή τύπου Γ Δομοκού για νοσηλεία στο νοσοκομείο Λαμίας, διέκοψαν την απεργία πείνας στις 27 Μαρτίου και την 1η Απριλίου, αντίστοιχα, θεωρώντας ότι η κατάθεση του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης δρομολογεί την ικανοποίηση κάποιων από τα αιτήματά τους.