Όπως ενημερωθήκαμε, στις 25 Φεβρουαρίου, ο συγκρατούμενός μας Esso Shakram Haitam άφησε την τελευταία του πνοή στο μπουρδέλο της Φυλακής Γρεβενών. Άφησε την τελευταία του πνοή ύστερα από μία μακρόχρονη και εξαντλητική κράτηση 22 ετών, αφού ήταν κρατούμενος από το 1992, και λίγο πριν την υποχρεωτική αποφυλάκιση του, μιας και μετά από τρία χρόνια θα ήταν υποχρέωση του κράτους, αυτού του φασιστικού κράτους, να του ανοίξει την πόρτα της φυλακής· όχι γιατί όφειλε να τελειώνει με αυτό το μαρτύριο της τιμωρίας, αλλά γιατί δεν νομιμοποιείται να τον κρατήσει πάνω από είκοσι πέντε έτη.

Γιατί όμως χάθηκε άλλος ένας φίλος; Από τι και γιατί έχουμε άλλον ένα θάνατο στη συγκεκριμένη φυλακή; Προς ενημέρωση όσων δε γνωρίζουν, αλλά και προς αφύπνιση όσων ξέρουν, ο φίλος μας έφυγε από πρέζα· την πρέζα που γνώρισε μέσα στη φυλακή, αφού όταν μπήκε ήταν ένας πιτσιρικάς που ούτε τσιγάρο δεν κάπνιζε. Όμως, ήταν ένα παιδί που αντιδρούσε στα κακώς κείμενα, που ούρλιαζε μπροστά στην αδικία, που αγωνιζόταν για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι, στοχοποιήθηκε και το σύστημα τον εξόντωσε. Όπως πολλοί συγκρατούμενοί μας προσπαθούν να ξεφύγουν από την αβάσταχτη καθημερινότητα της φυλακής, και τα κλειδωμένα μας όνειρα πίσω από κάγκελα και βαριές σιδερένιες πόρτες, μέσα από την ουτοπία της πρέζας, χάθηκε και αυτός μέσα σε αυτό το αδιέξοδο. Είναι όμως και κάτι άλλο που μας κάνει να ανατριχιάζουμε και να ξεχειλίζουμε από οργή. Τι γίνεται επιτέλους στα Γρεβενά; Γιατί κάθε τόσο θρηνούμε θύματα; Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε: Νοέμβριος 2008 ένας νεκρός από πρέζα, Ιούνιος 2010 δύο νεκροί από πρέζα, Αύγουστος 2013 ένας νεκρός από πρέζα, και τώρα άλλος ένα νεκρός από πρέζα. Και ο κατάλογος μεγαλώνει… Για να μην αναφερθούμε σε αυτοκτονίες ή και συμπλοκές ανάμεσα σε κρατούμενους που καταλήγουν σε νεκρούς. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η αφορμή δεν ήταν η πρέζα και τα αδιέξοδα που δημιουργεί η χρήση της; Είναι κοινό μυστικό τι παίζει στη συγκεκριμένη φυλακή. Η υπηρεσία λειτουργεί με όρους καρτέλ όπου αρχηγός είναι ο διευθυντής, με υπαρχηγούς και μέλη, υπαρχιφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Η πρέζα υπάρχει σε αφθονία όπως και τα συνταγογραφούμενα ψυχοφάρμακα με διπλό όφελος για τους ένστολους πρεζέμπορους. Από τη μία διατηρούν τους κρατούμενους σε καταστολή, και από την άλλη γεμίζουν τις τσέπες τους φράγκα. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας δολοφονεί το κράτος; Ως πότε θα πνίγουμε το θυμό που μας πλημμυρίζει; Πόσοι ακόμα θα χαθούν μέχρι να αντιδράσουμε; Το ποτάμι της οργής έχει φουσκώσει, θα πλημμυρίσει και θα πνίξει κάθε ύπουλο και σαδιστικό σκουλήκι, που για όφελος της τσέπης του δολοφονεί κρατούμενους. Η τιμωρία πλησιάζει.

Καλό ταξίδι φίλε…

Εμείς που μείναμε πίσω θα εκδικηθούμε για τη δολοφονία σου, όπως και για κάθε φίλο που η κρατική μηχανή δολοφόνησε.

Κρατούμενοι της Β΄ πτέρυγας της Φυλακής Λάρισας

Μια πράξη αφιερωμένη στους γείτονές μας που ζουν στη κόλαση. Από Κορυδαλλό.

Κρέμασμα πανό: «ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΓΚΕΣ! σπάστε το αρρωστημένο καθεστώς που βιώνετε (Α)»

Αναρχικοί της Δ’ πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού κρέμασαν πανό απ’ τα παράθυρα των κελιών τους που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από το νοσοκομείο των φυλακών. Το είδαν στο νοσοκομείο και γούσταραν.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Γράμμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους 179 απεργούς πείνας και φαρμακευτικής υποστήριξης συγκρατούμενούς μας που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού.

Από τις 17 Φλεβάρη, 179 συνάνθρωποι μας που νοσηλεύονται στο σύγχρονο κολαστήριο – Νταχάου, ύψωσαν λάβαρο τα προβλήματα υγείας τους και κατήγγειλαν με όλη τους τη δύναμη και με περισσή αξιοπρέπεια, τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν καθημερινά όσοι έχουν την ατυχία να βρίσκονται « φιλοξενούμενοι » στο κατ΄ ευφημισμό νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Ένα τέτοιο « ίδρυμα », παρ΄ όλο που έπρεπε να ενταχθεί και ουσιαστικά στο ΕΣΥ, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να είναι ένας στάβλος ακατάλληλος για αδέσποτα ζώα, πόσο μάλλον για ανθρώπους που έχουν ανάγκη νοσηλείας και θεραπείας χωρίς να έχουν την επιλογή να απευθυνθούν στην ιατρική φροντίδα της επιλογής τους, λόγω του το είναι κρατούμενοι. Το καθεστώς που ισχύει στο Ν.Κ.Κ. έχει ως εξής : προϋπόθεση για να βρεθεί κάποιος κρατούμενος εκεί, είναι να είναι οροθετικός στον ιό HIV, φυματικός, καρκινοπαθής, να πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, να είναι παραπληγικός ή να πάσχει από οποιοδήποτε μόνιμο και θανατηφόρο νόσημα. Εκτός από τους παραπάνω, οι οποίοι νοσηλεύονται μόνιμα στο ίδιο δημοκρατικό μπουρδέλο και μοιράζονται τους ίδιους θαλάμους, μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε από εμάς, είτε είναι ασθενής από παθολογικά αίτια, αναπνευστικά προβλήματα, καρδιολογικά, οδοντιατρικής φύσης ή για να αντιμετωπιστεί κάποιο ατύχημα π.χ. κάταγμα, να γίνει κάποια συρραφή λόγω αυτοτραυματισμού ή και νοσηλεία, είτε είναι απεργός πείνας…. Κατά την επιστροφή του όμως, στη φυλακή που κρατείται, είναι πολύ πιθανό να έχει πάρει σαν αναμνηστικό της νοσηλείας του κάποιο μεταδοτικό νόσημα.

Αυτό λοιπόν, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, εφ΄ όσον βρεθούμε (γαμώ την τύχη μας) σ΄ αυτό το κωλοχανείο είναι :

α. ο υπερσυνωστισμός. Σε θαλάμους των 8 ατόμων συνωστίζονται ακόμη και 20 άνθρωποι, κάποιοι από τους οποίους δε βρίσκονται καν σε κρεβάτι αλλά σε ένα άθλιο στρώμα, σε ένα ακόμη πιο άθλιο πάτωμα.. Χαρακτηριστικά διαθέτουμε το μοναδικό προνόμιο να έχουμε διώροφα κρεβάτια σε νοσοκομείο που κατά καιρούς ο ασθενής χρειάζεται να διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις για να σκαρφαλώσει στο διώροφο κρεβάτι παρ’ όλο που μπορεί να έχει σπασμένο χέρι ή πόδι ή ακόμη χειρότερα να του λείπει κάποιο μέλος…

β. άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής. Στο σύνολό του, το Ν.Κ.Κ. είναι μία χωματερή απόθεσης ζωντανών σκουπιδιών, γιατί μόνο σαν σκουπίδια αντιμετωπίζει το γαμημένο κράτος σας, καθέναν από εμάς. Σ΄ όλους τους χώρους η υγιεινή είναι ανύπαρκτη. Τα σκουπίδια κάνουν σωρούς στις γωνίες των διαδρόμων, κάθε θάλαμος είναι η χαρά των μικροβίων, οι κατσαρίδες κάνουν πάρτι, η φυματίωση θερίζει όπως και η ψώρα, μετατρέποντας το νοσοκομείο σε μία μολυσματική βόμβα.

γ. ανύπαρκτα φάρμακα και ελλιπές ιατρικό προσωπικό. Όπως όλοι όσοι πέρασαν γνωρίζουν, τα φάρμακα είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, παρόλο που οι ανάγκες είναι τεράστιες, εάν δηλαδή ο ίδιος ο ασθενής ή η οικογένεια του δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί με δικά του έξοδα τα φάρμακα που έχει ανάγκη, εάν είναι άπορος ή αλλοδαπός και δεν έχει κοντινούς, η θεραπεία διακόπτεται μέχρι την επόμενη παραλαβή φαρμάκων με προϋπόθεση να είναι ζωντανός μέχρι τότε. Τα μόνα βέβαια, σκευάσματα που δε λείπουν, όπως σε κάθε φυλακή, είναι τα ψυχοφάρμακα και γενικότερα, οποιοδήποτε σκεύασμα μπορεί να εγγυηθεί την καταστολή του κρατούμενου. Τα συγκεκριμένα φάρμακα υπάρχουν σε αφθονία και υπερσυνταγογραφούνται, είτε είναι πρωτότυπα είτε είναι γενόσημα, με την ευγενή χορηγία του φασιστόμουτρου μπουμπούκου υπουργού. Το ιατρικό προσωπικό « αρέχει » ελλιπείς υπηρεσίες εάν όχι ανύπαρκτες οι οποίες υπολειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιστατικά ακόμη και ακρωτηριασμών αφού η θεραπεία είναι πολυέξοδη και απαιτεί πάνω από όλα ανθρωπιά κάτι που λείπει παντελώς, από τους περισσότερους εργαζόμενους στο νοσοκομείο.

δ. Συμπληρώνοντας την άρτια λειτουργία του σύγχρονου στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης κρατουμένων, οι εισαγγελείς είναι παρόντες μόνο για πειθαρχικά παραπτώματα στα οποία όπως πάντα, εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα και αδιαφορούν για οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι νοσηλευόμενοι όπως ο επόπτης εισαγγελέας ο οποίος αρνήθηκε να επισκεφτεί τους χώρους του νοσοκομείου λέγοντας ότι έχει οικογένεια, λες και όσοι νοσηλεύονται δεν έχουν γονείς, αδέρφια, γυναίκες, παιδιά ή λες και οι δικές τους ζωές αξίζουν λιγότερο από τη ζωή της οικογένειας του συγκεκριμένου εισαγγελέα.

ε. Κουμάντο στο νοσοκομείο κάνουνε οι μπάτσοι και οι ανθρωποφύλακες οι οποίοι χώνουν τα μούτρα τους παντού και το ιατρικό προσωπικό δεν έχει κανένα λόγο όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν έστω και το φαγητό από τα επισκεπτήρια το οποίο είναι απαραίτητο και ως ποσότητα και ως ποιότητα ειδικά για όσους λαμβάνουνε αντιρετροϊκή αγωγή η οποία, για να λειτουργήσει προϋπόθεση είναι, ο ασθενής να λαμβάνει ποιοτική τροφή με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί η θεραπεία. Όπως επίσης, εάν χρειαστεί η μεταφορά κάποιου κρατούμενου, σε άλλο νοσοκομείο, εκτός του ότι η μεταγωγή γίνεται με κλούβα και ο νοσηλευόμενος είναι δεμένος με χειροπέδες πίσω από την πλάτη καταπατώντας κάθε όρο ασφαλούς μεταφοράς για την υγεία του ασθενή, πριν την εισαγωγή του, οι μπάτσοι επισκέπτονται το νοσοκομείο που έχει κλειστεί το ραντεβού, παρευρίσκονται κατά την εξέταση, παραβιάζοντας το ιατρικό απόρρητο και εκβιάζουν την επιστροφή του ασθενή στο Ν.Κ.Κ. για λόγους « ασφαλείας », ασχέτως εάν κινδυνεύει η ζωή του…

Ακούστε λοιπόν πουτάνες του υπουργείου, φτάνει πια!!! Δε θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η αρρωστημένη κατάσταση, εσείς που μετράτε τις μέρες των απεργών μέχρι τη φίμωση ή την εξόντωση τους, αρχίστε να μετράτε τις δικές σας μέρες. Όσοι ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα, δεν είναι μόνοι τους, είμαστε όλοι δίπλα τους για να τους στηρίξουμε και να γιγαντώσουμε αυτό τον αγώνα και δεν πρόκειται να σταματήσουμε εάν δε σπάσει αυτό το απόστημα, εάν δεν πάνε σπίτι τους όσοι είναι ανεπαρκείς στο ρόλο τους, εάν δε τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει και όπως θα αποφασίσει μια λαϊκή ετυμηγορία. Βέβαια δεν ξεχνάμε τις τεράστιες ευθύνες που έχει η διεύθυνση του Ν.Κ.Κ. που συντηρεί και διαιωνίζει αυτή την απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση και με απόλυτη συνέπεια ταυτίζεται με τη γραμμή που σκοπεύει στην εξόντωση των ασθενών και επιτρέποντας τον υπερπληθυσμό στο Ν.Κ.Κ.. Συνένοχοι στο κατ΄εξακολούθηση βιασμό των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε νοσηλευόμενου, αδιαφορούν για αυτούς που αργοπεθαίνουν καθημερινά, στο χώρο που διευθύνουν, κλείνουν τα μάτια στην ασχήμια και τη μύτη τους απέναντι στην μπόχα που βγαίνει από παντού, από το σάπιο αυτό σύστημα. Και εσείς ανθρωποφύλακες που για οποιοδήποτε συνδικαλιστικό σας αίτημα, όπως π.χ. βαρέα και ανθυγιεινά χρησιμοποιείτε σαν μέτρο πίεσης εμάς και την τύχη μας, δεν πρόκειται να γλιτώσετε από την οργή μας και η τιμωρία σας θα είναι αυτή που σας αρμόζει… Αυτό δεν είναι απειλή αλλά υπόσχεση…

Υπεύθυνους για ό,τι γίνει, καθιστούμε τους υπουργούς υγείας, δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης, Η οργή μας θα πέσει σαν πέλεκυς στα κεφάλια σας.

Αγωνιστές, σ΄ αυτό το σταυροδρόμι συναντηθήκαμε με εσάς, ταξικά αδέρφια και ο δρόμος από εδώ και εμπρός είναι κοινός όπως κοινός είναι και ο εχθρός, δε σταματάμε μέχρι να πετύχουμε.

Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα των κρατουμένων, είμαστε διατεθειμένοι να απαντήσουμε δραστικά και με οποιοδήποτε κόστος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Κρατούμενοι της β΄ και γ΄ πτέρυγας της φυλακής Λάρισας

Γράμμα από φυλακές Νιγρίτας Σερρών. Ενημέρωση στα πλαίσια της μεταγωγής μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών.

Μετά από μια συλλογική ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αξιοπρεπέστατο αγωνιστή αδελφό και συγκρατούμενο Σπύρο Στρατούλη για την γνωστή υπόθεση «Εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης» και μετά το πέρας πλέον των γεγονότων, στη φυλακή Γρεβενών υπήρξε μια ανησυχία από τη σωφρονιστική υπηρεσία και τη διεύθυνση απέναντι στο πρόσωπό μου. Κατά τη διάρκεια της αλληλεγγύης που έκανα, με το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ως απεργός πείνας, πάντα αξιοπρεπέστατα αντιμετώπισα κάποιες καταστάσεις που για μένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και ήμουν έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε συνέπεια. Αρκετές φόρες τόλμησαν οι ανθρωποφύλακες να με φωνάξουν και να μου πουν ότι θα με διώξουν και θα έχω και άλλες συνέπειες αν δεν σταματήσω την απεργία πείνας και γιατί επηρεάζω τους άλλους συγκρατούμενούς μου που και αυτοί απείχαν από το συσσίτιο ως ένδειξη αλληλεγγύης για το Σπύρο. Αρκετές φορές θεώρησαν ότι απειλώντας με με μεταγωγή από τη συγκεκριμένη φυλακή θα έκανα κάποιο βήμα πίσω, πράγμα που αντιμετώπισα με τον τρόπο μου και τη συνέχιση με ακόμα περισσότερη δύναμη την αδελφική αλληλεγγύη μου με τον Σπύρο.

Μετά το πέρας αυτής της συλλογικής αλληλεγγύης ξεκίνησαν στη φυλακή κάποιες συζητήσεις για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στη φυλακή Γρεβενών για τις συνθήκες που αφορούν τη διαβίωση, τις ελλείψεις που υπήρχαν εις βάρος μας, για τις συχνές εφόδους από τα ΕΚΑΜ και γενικότερα για την αδιαφορία της διεύθυνσης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι λες και είναι αποθήκη ανθρώπινων ψυχών. Και όλα αυτά με κάποια αιτήματα που είχαν γραφεί από όλες τις πτέρυγες. Η διεύθυνση της φυλακής ανησυχώντας για το τι θα κλιμακωθεί και ποια θα είναι η εξέλιξη κινήθηκε πάλι με το γνωστό υποχθόνιο τρόπο της για να συλλέξει πληροφορίες από πού έχει ξεκινήσει όλο αυτό. Χρησιμοποιώντας τα υποχείριά τους, ρουφιάνους, παραχωρώντας τους διάφορα προνόμια. Καλοθελητές και προνομιούχοι έκαναν τη δουλεία τους μαθαίνοντας ακόμα και τον τρόπο που επικοινωνούσαμε με τις υπόλοιπες πτέρυγες και ό,τι αφορούσε όλη αυτή τη προσπάθεια κλιμάκωσης. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ βρέθηκα στο επίκεντρο και επαναλήφτηκε το ίδιο όπως και το Νοέμβρη/Δεκέμβρη, στο να σταματήσω ξεσηκώνω και να επηρεάζω, χωρίς να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τους συγκρατούμενούς μου για τη συλλογική απόφαση να γίνουν κάποιες κινητοποιήσεις για την εσωτερική λειτουργιά της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν στις 13/2 να μεταχθώ στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών. Ο σκοπός της διεύθυνσης και του υπέργειου με τη μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας Σερρών έγινε σκόπιμα νομίζοντας ότι έτσι δεν θα ακουστεί η φωνή μας για τον αγώνα τον οποίο κλιμακώνουμε. Τα γεγονότα με τη μεταφορά μου που προέκυψαν και όλη η διαδικασία της μεταγωγής μου, η οποία ήταν κάπως διαφορετική και θα σας εξηγήσω τα γεγονότα παρακάτω.

Καταρχήν έφυγα από τη φυλακή Γρεβενών σε στυλ απαγωγής. Στις 13/2 το πρωί και ώρα 08:40 περίπου ήρθε από το υπουργείο fax με διαταγή την άμεση μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας. Το οποίο και έγινε μέσα σε μια ώρα. Το fax το είδα προσωπικά με τα μάτια μου. Μετά από 2 μέρες και με μια διανυκτέρευση στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκα στη φυλακή Νιγρίτας γύρω στις 11:30 με 12:00 στις 14/2. Σε όλη τη μεταγωγή οι μπάτσοι γνώριζαν το λόγο της μεταγωγής μου και με είχαν κατά κάποιο τρόπο λίγο διαχωρισμένο από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν έφτασα τελικά στη φυλακή Νιγρίτας και μπαίνοντας στο λεγόμενο «ψυγείο», χώρος αναμονής, με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς μου και όλη την ώρα που βρισκόμασταν εκεί πέρασαν αρκετοί θα έλεγα ανθρωποφύλακες για να με δουν ανοίγοντας την πόρτα και ρωτώντας μόνο ποιος είναι ο Ραμαδάνογλου.

Όταν μπήκαμε στη διαδικασία της έρευνας ήμουν ο μόνος που είχε διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Το πρώτο θέμα που έγινε και έδειξαν τις διαθέσεις τους απέναντί μου ήταν να μου ζητήσουν ούρα για την ανίχνευση ναρκωτικών πράγμα που δεν αρνήθηκα και τους «κατούρησα κανονικά» απογοητεύοντάς τους που το τεστ έδειξε καθαρό. Στη συνέχεια μπήκαμε στο χώρο της έρευνας και ξεκίνησε ο έλεγχος. Ξεκινήσαμε με τα προσωπικά μου είδη και αντικείμενα. Στα προσωπικά μου είδη πέρα από το ρουχισμό είχα και διάφορα βιβλία και έγγραφα τα οποία είχαν αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο και αμέσως ρωτήθηκα αν είμαι αναρχικός. Η απάντησή μου ήταν άμεση και τους είπα ότι είμαι ένας απλός ποινικός αλλά πρώτα από όλα είμαι κατά της εξουσίας και υπερασπίζομαι τον αγώνα εντός και εκτός των τοίχων της ελευθερίας. Μετά άρχισαν να με ερωτάνε γιατί με εδίωξαν από τα Γρεβενά ενώ «γνώριζαν» και εάν έχω κάνει κάποιο πειθαρχικό. Η απάντηση μου ήταν και πάλι άμεση και σε αρκετό ειρωνικό ύφος λέγοντάς τους ότι μπορούν να κοιτάξουν και να μάθουν μόνοι τους χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω.

Όταν τέλειωσαν με τα προσωπικά μου είδη στην ερευνά φτάσαμε στο ποιο επίμαχο σημείο , του σωματικού ελέγχου. Μου είπαν να ξεκινήσω να γδύνομαι. Έβγαλα τα ρούχα μου, όλα εκτός από το εσώρουχό μου τα οποία ερεύνησαν και φτάσαμε στο πιο κρίσιμο σημείο. Έτοιμος εγώ να δεχθώ οποιοδήποτε κόστος μου ζήτησαν να κατεβάσω το εσώρουχό μου, πράγμα το οποίο αρνήθηκα. Έγινε εκείνη τη στιγμή μια αναστάτωση και μου είπαν ότι είναι λόγος για πειθαρχικό. Τους απάντησα και πάλι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλά είναι θέμα ιδεολογίας και αξιοπρεπείας και αν νομίζουν ότι έχω κάτι παράνομο μπορούν να κάνουν όλες τις διαδικασίες τις οποίες θέλουν. Περιμένοντας εγώ το τι θα γίνει και τι σκοπό έχουν, επέλεξαν να με πάνε για ακτινογραφίες κατόπιν συνεννόησης τηλεφωνικής με τον παλιό γνώριμο από το 1998 έως το 2005 από τη φυλακή Διαβατών και τώρα αρχιφύλακα «αξιότρυπιο» κ. Χουχτούλα. Έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και μεταφέρθηκα στο κέντρο υγείας Νιγρίτας, όπου μου έκαναν ακτινογραφίες άνω και κάτω κοιλίας οι οποίες ήταν και αυτές καθαρές. Ξέχασα να πω ότι πριν φύγουμε για το κέντρο υγείας ρώτησαν επίμονα αν έχω στη κατοχή μου 2 κάρτες sim τηλέφωνου, να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή ψάχνοντας αφορμή για κανένα χρεωματάκι. Γυρίζοντας από το κέντρο υγείας και βλέποντας ότι και οι ακτινογραφίες ήταν καθαρές τέθηκε θέμα να μην με βάλουν μέσα στη φυλακή ως τη Δευτέρα που θα ερχόταν ο αρχιφύλακας. Για 2 ώρες περίπου περίμενα πάλι στο χώρο αναμονής (το ψυγείο) για να αποφασίσουν τελικά τι θα γίνει με έμενα. Αν θα με βάλουν μέσα ή όχι. Απ’ ό,τι κατάλαβα υπήρξε ξανά τηλεφωνική συνεννόηση με τον αρχιφύλακα και τελικά μπήκα μέσα και συγκεκριμένα στη Β1 πτέρυγα αφήνοντας να αιωρείται από την υπηρεσία ότι τη Δευτέρα που θα έρθει ο «αξιότιμος» κ. Χουχτούλας θα έχουμε μια φιλική συζήτηση μεγάλου επίπεδου.

Αυτό ήθελα να ενημερώσω προς το παρόν για ό,τι αφορά την ξαφνική μεταγωγή μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται σε οποιαδήποτε φυλακή και αν είμαστε και πάντα θα είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε με όπλο τη ζωή μας. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία θα συνεχιστεί μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής.

ΥΓ. Στέλνω επίσης τους χαιρετισμούς μου με μία υψωμένη γροθιά και στηρίζω την πολιτική απόφασή τους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα, Χριστόδουλο Ξηρό, Κώστα Σακκά

Ούτε ένα βήμα πίσω

Κρατούμενος στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών,
Μιχάλης Ραμαδάνογλου

Κείμενο του Τάσου Θεοφίλου για την καταδικαστική απόφαση ως προς τα γεγονότα της Πάρου, την αθώωσή του ως προς τη ΣΠΦ, και την αντιέφεση που του ασκήθηκε από τον εισαγγελέα Περικλή Δράκο.

Λίγες μέρες μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος μου από το Γ’ τριμελές εφετείο κακουργημάτων και την 25ετή ποινή κάθειρξης που μου επιβλήθηκε για γεγονότα που μόνο από την τηλεόραση γνωρίζω, θεωρώ ότι προκύπτουν κάποια υπαρξιακής φύσης ερωτήματα και βγαίνουν κάποια πολιτικής φύσης συμπεράσματα.

Ξεκινώντας από τα ερωτήματα λοιπόν, προκύπτει η απορία για το πώς γίνεται ένας άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος της έδρας, που θα ήταν ριψοκίνδυνο να του αναθέσει κανείς ακόμα και την διοίκηση επαρχιακού καφενείου, να έχει μια τέτοια εξουσία στα χέρια του. Πώς γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος με την ίδια νοσηρή αφέλεια που δίκασε την υπόθεση μου να έχει δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό να μην αποτελεί σκάνδαλο. Πώς γίνεται αυτός ο εμφανώς μη ευφυής άνθρωπος να κρατά στα χέρια του χιλιάδες ζωές. Πώς γίνεται το κράτος να στελεχώνεται από τόσο ανεπαρκείς ανθρώπους και να μην μπορούμε ακόμα να οργανώσουμε την εναντίον του επανάσταση. Πώς γίνεται η εισαγγελέας της έδρας να μη θεωρεί τουλάχιστο άκομψο να ρίχνει μερικούς υπνάκους στην διάρκεια της διαδικασίας και μην νιώθει καν την ανάγκη να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά πριν την αγόρευσή της. Όσοι παρακολούθησαν την δίκη μπόρεσαν να συμπεράνουν ότι η αγόρευσή της αφορούσε μάλλον άλλη υπόθεση. Πώς γίνεται αυτοί που δε θεωρούν την ποινική δικαιοσύνη ντροπή της ανθρωπότητας, αλλά “λειτούργημα”, να την κουρελιάζουν μετατρέποντάς την σε βρακολάστιχο. Πώς γίνεται ένας πρόεδρος και μια εισαγγελέας να μην ντρέπονται να ξεστομίζουν δημόσια ότι οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του κατηγορούμενου δεν μπορούν να γίνουν δεχτοί γιατί δεν τους εξέθεσε στους ειδικούς εφέτες ανακριτές, απαξιώνοντας με τον πιο ευθυνόφοβο τρόπο το βασικότερο υποτίθεται στάδιο της διαδικασίας που είναι η δίκη.

Όμως, έχουν σημασία κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Όπως το ότι το δικαστήριο αναγνώρισε εμμέσως με την απόφαση του την πολιτική διάσταση της δίωξης, καθώς αν δεν την αναγνώριζε θα έπρεπε να με αθωώσει, δεδομένου ότι το κατηγορητήριο είχε καταρρεύσει από τις πρώτες συνεδριάσεις. Όμως διάλεξε μια πολιτικά -και όχι δικαστικά- μέση λύση. Μια μέση λύση για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που ασκούνταν από τα πάνω, εν μέσω του “αντιτρομοκρατικού” πυρετού, με τις πιέσεις που ασκούταν από τα κάτω, πιέσεις που ασκούμε σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουμε όλοι μας. Πιέσεις που ακόμη μέσα στο κλίμα της αυταρχικής επέλασης είναι ζωντανές χάρη στην αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη μας. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, τόσο οι αλληλέγγυοι που παρακολουθούσαν τη δίκη όσο και η κινηματική δημοσιογραφία, εμπόδισε τις αυθαιρεσίες του προέδρου και τις χυδαιότητες της πολιτικής αγωγής (που ακροβατούσε ανάμεσα στην ακροδεξιά γραφικότητα και την επικίνδυνη άγνοια της ποινικής νομοθεσίας) να μείνουν στα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας, βάζοντας ένα σχετικό φρένο στις παλαβομάρες τους. Το δικαστήριο προχώρησε σε μια ποντιοπιλατική και ευθυνόφοβη, χειρουργικής ακρίβειας λύση, μεταθέτοντας στο εφετείο όλες τις ευθύνες και όλα τα ενδεχόμενα – ακόμα και αυτό της αντιέφεσης, όπως τελικά έγινε.

Έχει και μία σημασία ότι δεν είναι μια απόφαση που νομιμοποίησε το dna ως στοιχείο, καθότι το αντικείμενο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε το dna είναι ανύπαρκτο, αλλά μια απόφαση που νομιμοποιεί την αστυνομικοδικαστική ασυδοσία που έφτασε στο ζενίθ της με την αντιέφεση που άσκησε ο εισαγγελέας Δράκος.

Δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητο ότι, παρότι το δικαστήριο δε χρειάστηκε στοιχεία για να με καταδικάσει για τη ληστεία της Πάρου, αυτή η έλλειψη ταυτόχρονα στάθηκε αρκετή ώστε να με απαλλάξει από τις κατηγορίες της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ. Έτσι, από πολιτικής άποψης, είναι σημαντικό ότι δεν έγινε ακόμα ένα βήμα προς την εμπέδωση του δόγματος Μarini.

Έτσι θα παραμείνω κάποια χρόνια ακόμα στην φυλακή με την δύναμη που μου δίνει η συνείδηση ότι όπως και κάθε αναρχικός δεν είμαι “άδικα” μέσα. Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον Κορυδαλλό, από το Pelican Bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.

Τάσος Θεοφίλου
Φυλακές Δομοκού
24/2/14

Στις 17 Φεβρουαρίου 2014, 178 κρατούμενοι του Νοσοκομείου Κρατουμένων Κορυδαλλού ξεκίνησαν κινητοποίηση, προχωρώντας σε αποχή από το συσσίτιο και τις φαρμακευτικές τους αγωγές, ενώ αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να κλιμακώσουν τον αγώνα τους.

Οι συνθήκες σε αυτό το κολαστήριο είναι άθλιες, όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των φυλακών και των κέντρων κράτησης της Ελλάδας. Όχι μόνο δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι νοσηλείας για τους ασθενείς που κρατούνται εκεί, αλλά οι τελευταίοι στοιβάζονται ανά 16 με 18 άτομα σε θαλάμους των 30 τετραγωνικών μέτρων. Ο συνωστισμός αυτός προκαλεί μεγάλα προβλήματα στη διαβίωση τους. Προβλήματα ψυχολογικά αλλά και πρακτικά που αντανακλώνται, για παράδειγμα, στις συνθήκες υγιεινής. Αρκετοί από τους φυλακισμένους του Νοσοκομείου Κρατουμένων «Άγιος Παύλος» πάσχουν από σοβαρότατες ασθένειες και βρίσκονται εκεί, υποτίθεται, για να θεραπευτούν. Το Νοσοκομείο όμως, παραμένει φυλακή και η προτεραιότητα δίνεται στα όσα συνεπάγεται η φυλάκιση· στην ασφάλεια, στην επιτήρηση, στο σπάσιμο του τσαμπουκά, στην εμπέδωση του φόβου της εξουσίας, και όχι στη θεραπεία. Άλλωστε, είναι σύνηθες και τακτικό φαινόμενο να επεμβαίνουν στο έργο των γιατρών οι σωφρονιστικοί και η διεύθυνση της φυλακής. Επιπλέον, οι φαρμακευτικές αγωγές είναι ελλιπείς και μη έγκαιρες. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που, ενώ τα φάρμακα έχουν συνταγογραφηθεί, είτε καθυστερούν, είτε εν τέλει δεν χορηγούνται καθόλου. Το ίδιο ελλιπείς είναι και οι εξετάσεις, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα κρατούμενοι με διαφορετικές ασθένειες, μεταξύ των οποίων και μεταδοτικές, λόγω μη έγκαιρης διάγνωσης ή αδιαφορίας να συνωστίζονται στον ίδιο χώρο, αυξάνοντας εκθετικά τον κίνδυνο να μολυνθούν με νέες ασθένειες και έτσι να επιδεινωθεί η, ήδη βεβαρημένη, κατάσταση της υγείας τους. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό έχουν ξεσπάσει περίπου 25 κρούσματα φυματίωσης, 45 ψώρας και αδιευκρίνιστος αριθμός κρουσμάτων άλλων μεταδοτικών ασθενειών.

Πολλοί κρατούμενοι, όμως, αποφάσισαν να αντισταθούν στο σωματικό και ψυχικό βασανισμό που βιώνουν και να μην ανεχτούν άλλο την εξαθλίωση που υφίστανται, διεκδικώντας ανάσες ζωής, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και αποτελεσματικότερη θεραπεία και νοσηλεία.

Εμείς, ως αναρχικοί, αντιλαμβανόμαστε ότι ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής, η στέρηση της αξιοπρέπειας, η καταπίεση και το καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι εγγενή χαρακτηριστικά κάθε εξουσιαστικού συστήματος. Γι’ αυτό το λόγο θεωρούμε ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε οριστικά από όλα αυτά είναι η καταστροφή του θεσμού της φυλακής, καθώς και κάθε τρόπου οργάνωσης των ανθρώπων που συντηρεί τον τελευταίο και του είναι χρήσιμος για την αναπαραγωγή του. Μπορεί αυτός ο αγώνας να μην αμφισβητεί συνολικά το εξουσιαστικό σύστημα που ελέγχει τις ζωές μας, αλλά δεν παύει να είναι ένας αγώνας για ζωή ενάντια στον αργό θάνατο στον οποίο η αστική δικαιοσύνη έχει καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους. Μια πράξη αυτενέργειας και ανάληψης δράσης ενάντια στην καταπίεση που βιώνουν. Ως εκ τούτου, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους. Όλοι οι άνθρωποι που διψάμε για ελευθερία, είτε είμαστε εντός, είτε εκτός των τειχών, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο, να δώσουμε όλοι μαζί τους μικρούς και τους μεγάλους αγώνες μας, να καταλύσουμε τον απάνθρωπο θεσμό των φυλακών, να καταλύσουμε κάθε εξουσία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Δίκτυο Αναρχικών Κρατουμένων
Σε Κορυδαλλό, Δομοκό, Νιγρίτα, Κέρκυρα, Μαλανδρίνο, Λάρισα