Βιώνουμε μια περίοδο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης όπου κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν διαρκώς να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους. Η επιβολή τους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας αποτελεί πραγματικότητα καθώς το άτομο καλείται να ακολουθήσει προπαρασκευασμένα μοντέλα διαβίωσης. Μέσα στην περιρρέουσα συνθήκη της ανέχειας, της εξαθλίωσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, το κράτος επιστρατεύει όλα τα μέσα είτε για να αποσπάσει την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση είτε για να επιβάλει τη σιωπή και την πειθάρχηση. Από τις επιτάξεις των απεργών μέχρι τις αθρόες συλλήψεις διαδηλωτών και από τις εκκενώσεις των καταλήψεων μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις μπούκες στα σπίτια αναρχικών, το κράτος επανορίζει τους εχθρούς του και τους θέτει στο επίκεντρο της καταστολής. Όσοι και όσες αντιστέκονται σ’ αυτή τη συνθήκη ή αποκλίνουν της νόρμας που επιτάσσει ο σύγχρονος πολιτισμός, πρέπει να απομονωθούν, να διαπομπευτούν ή να επανανοηματοδοτηθούν ως εγκληματικές φιγούρες. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί γίνονται ολοένα και πιο μεθοδευμένοι οικοδομώντας έτσι ένα απόρθητο φρούριο για την ηγεμονία κράτους και κεφαλαίου. Στη θωράκιση της ηγεμονίας αυτής έρχονται να συνδράμουν οι νεοναζί, υποβαστάζοντας απ’ τα ακροδεξιά το σύστημα, διασπείροντας το φόβο και τη μισαλλοδοξία ταυτόχρονα με τις δολοφονικές τους επιθέσεις κατά μεταναστών και αγωνιστών. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό βαρβαρότητας εντείνεται η επίθεση της κυριαρχίας στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και με τη σειρά τους θα βρεθούν στο στόχαστρό της και οι υποδομές του στην πόλη της Πάτρας.

Έτσι, στις 5 Αυγούστου 2013 οργανώνεται με τις άνωθεν εντολές Δένδια και την άριστη συνεργασία δήμου, πυροσβεστικής και μπάτσων, επιχείρηση εκκένωσης τριών καταλήψεων της πόλης (κατάληψη Παραρτήματος, κατάληψη Μαραγκοπούλειο, κατάληψη Ν. Γύζη 33 – ΤΕΙ). Η προσπάθεια φίμωσης του λόγου και η αποδυνάμωση της δράσης όσων αντιστέκονται απέναντι στις νόρμες του καπιταλιστικού βούρκου αποτελούν μεταξύ άλλων βασική προτεραιότητα της κυριαρχίας και έτσι η ανάγκη για διάλυση των ανταγωνιστικών προς τον κόσμο τους δομών, τοποθετείται ψηλά στην ατζέντα. Παρ’ όλα αυτά οι καταλήψεις λειτούργησαν και λειτουργούν ως εργαλεία προώθησης των αντιλήψεών μας, χωρίς να ετεροκαθοριζόμαστε από αυτές ή να τις μετατρέπουμε σε αυτοσκοπό. Η παρουσία μας στο δρόμο αλλά και η προσπάθειά μας για αντιπληροφόρηση, διάχυση των αναρχικών προταγμάτων και αντιπαράθεση απέναντι στον κυρίαρχο λόγο και εξακολούθησαν -και μετά τις εκκενώσεις- να αποτελούν στόχο και κομμάτι της δράσης μας. Με άλλα λόγια η κινηματική μας πραγματικότητα συνέχισε να υφίσταται.

Θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα χώρο συνεύρεσης και αντίστασης, οι συλλογικότητες Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm, σχολείο μεταναστών και μικρών ρομά «τελευταίο θρανίο», το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης Πέρασμα, αλλά και σύντροφοι και συντρόφισσες, πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε αυτό το στέκι. Είμαστε αναρχικοί/αντιεξουσιαστές, και αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ένα κομμάτι του πολύμορφου, ριζοσπαστικού κινήματος. Βρεθήκαμε, ζυμωθήκαμε και χτίσαμε σχέσεις τόσο μέσα στις καταλήψεις της Πάτρας όσο και μέσα σε διαδικασίες, συνελεύσεις και κοινότητες αγώνα που δομούνταν ανά συνθήκη και αποτελούσαν εστίες αντίστασης εντός του μητροπολιτικού ιστού. Ως σημείο συναρμογής λειτούργησε το πρίσμα μέσω του οποίου αναλύουμε τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως και τα μέσα, τα εργαλεία και οι πρακτικές που χρησιμοποιούμε με γνώμονα την θέση που επιλέγουμε να λάβουμε στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο.

Οι επιδιώξεις που έχουμε για το χώρο αυτό δεν θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε μερικές λέξεις, αλλά τα παρακάτω συνιστούν την ευρύτερη κατεύθυνση στην οποία θα θέλαμε να κινηθεί. Το «Άτακτον» ευελπιστούμε να λειτουργήσει ως ένα ακόμη σημείο αναφοράς του κινήματος της Πάτρας, ένας χώρος συνεύρεσης για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ανάμεσα στους καταπιεζόμενους αυτής της κοινωνίας και πράττουν προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση. Αυτά αποτυπώνονται έμπρακτα μέσω του πλήθους των συλλογικοτήτων, συνελεύσεων, εκδηλώσεων και υποδομών που στεγάζει ο χώρος. Ο στόχος μας για το στέκι είναι να αποτελέσει ένα μέρος ανατρεπτικής δράσης και έκφρασης με χαρακτηριστικά ξεκάθαρα εχθρικά ως προς το υπάρχον. Ένα εργαλείο που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε για τη συνέχιση και την όξυνση του διαρκούς αγώνα προς την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.

Όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά αν δεν υπήρχε μια συναποφασισμένη πολιτική βάση η οποία συνεισφέρει όχι μόνο στο να προβάλλει ξεκάθαρα τον τρόπο λειτουργίας μας αλλά και στο να διασφαλίσει τα χαρακτηριστικά του χώρου. Τα ακόλουθα περιγράφουν τόσο την ίδια τη συνέλευση του στεκιού, όσο και τις συλλογικότητες και τα εγχειρήματα που συμμετέχουν, αλλά και το πώς επιλέγουμε να δρούμε και να δομούμε τις σχέσεις μας εντός και εκτός αυτού. Η ιεραρχία σαν δομικό στοιχείο του εκμεταλλευτικού συστήματος παράγει και αναπαράγει σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης είτε μέσω θεσμών είτε μέσω κοινωνικών ρόλων. Από τα κόμματα και τις εκλογές, τις θεσμικές αρχές και το δικαστικό σύστημα, μέχρι τη θέση και τα χαρακτηριστικά που επιβάλλονται και καλλιεργούνται στους ανθρώπους βάση φύλου, σεξουαλικής έκφρασης, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου ή χρώματος του δέρματος δομείται μια κοινωνική συνθήκη όπου οι άνθρωποι κατηγοριοποιούνται σε ανώτερους – κατώτερους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε τι που αναπαράγει ιεραρχικές και εξουσιαστικές σχέσεις και αυτό το κάνουμε προτάσσοντας έναν άλλο τρόπο οργάνωσης και συνύπαρξης.

Η συνέλευση του στεκιού, οι συλλογικότητες και οι συνελεύσεις που στεγάζονται σε αυτό βρίσκονται και συζητούν ισότιμα, στη βάση της συνδιαμόρφωσης και της από κοινού συμφωνίας. Σε αντίθεση με τα καλούπια του προβαλλόμενου τρόπου διασκέδασης, συνεύρεσης και επικοινωνίας, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το χρήμα, οι εκδηλώσεις και οι δράσεις μας δεν έχουν σκοπό το κέρδος, δεν χρηματοδοτούνται από χορηγούς ή οικονομικούς παράγοντες και δεν αντιλαμβανόμαστε τις υποδομές μας και τα αντικείμενα που τις απαρτίζουν σαν εμπορεύματα. Έχοντας τοποθετήσει ξεκάθαρα το ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης ως κομμάτι του εξουσιαστικού συμπλέγματος, είτε λειτουργώντας ως μέσο κρατικής προπαγάνδας είτε τροφοδοτούμενα και καθοδηγούμενα από τους πιο επιφανείς οικονομικούς παράγοντες, είτε, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, και τα δύο μαζί, δεν μπορούμε παρά να μην έχουμε καμία σχέση με κανέναν εκπρόσωπο τους. Επιλέγουμε να δημιουργούμε και να στηρίζουμε δομές αντιπληροφόρησης που πηγάζουν από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και καταλήγουν αδιαμεσολάβητα σε αυτούς.

Με βάση τα παραπάνω επιλέξαμε να δημιουργήσουμε δομές ανταγωνιστικές ως προς τις υπάρχουσες αμφισβητώντας στην πράξη την κυρίαρχη κουλτούρα και την προδιαγεγραμμένη καθημερινότητα που μας κρατάνε δέσμιους στον κόσμο των επίπλαστων αναγκών και του καταναλωτισμού. Μια εξ αυτών είναι το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο που έχει αντιεμπορευματικό χαρακτήρα, προωθεί τη λογική της ελεύθερης συνεισφοράς και έχει στόχο να λειτουργήσει ως τόπος και χρόνος συνάντησης και επικοινωνίας, ζύμωσης των ιδεών μας και οικοδόμησης σχέσεων απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα της αποξένωσης, της μιζέριας και του αλλοτριωμένου τρόπου διασκέδασης. Επίσης στο χώρο στεγάζεται δανειστική βιβλιοθήκη και βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων που διαθέτει έντυπα και βιβλία αυτοοργανωμένων εκδοτικών εγχειρημάτων με βασική επιδίωξη την αυτομόρφωση, την ψυχαγωγία αλλά και την πρόσβαση σε αναλυτικά εργαλεία που μας βοηθούν να αντιληφθούμε την ιστορία αλλά και να κάνουμε σχέδια για το παρόν και το μέλλον. Τα έσοδα του βιβλιοπωλείου καλύπτουν είτε τις ανάγκες για τη συνέχιση των εκδοτικών εγχειρημάτων είτε στοχεύουν στη στήριξη των ταμείων αλληλεγγύης που δραστηριοποιούνται στον ελλαδικό χώρο. Τέλος, θεωρώντας ότι η δράση και η αλληλεγγύη μας στους διωκόμενους αγωνιστές δεν πρέπει να περιορίζεται στην κάλυψη των οικονομικών εκβιασμών του δικαστικού και νομικού συμπλέγματος, στηρίζουμε το Ταμείο Οικονομικής Υποστήριξης Διωκόμενων Αγωνιστών/Αγωνιστριών Πάτρας, ώστε να ξεπερνιέται ο οικονομικός σκόπελος και να επικεντρώνεται το κίνημα στο πολιτικό σκέλος της αλληλεγγύης.

Απέναντι σε έναν πολιτισμό που ολοένα και περισσότερο κατασπαράζει τις ζωές μας, μετατρέποντάς μας σε εμπορεύματα, σε όντα χωρίς βούληση και «θέλω», εμείς διαλέγουμε το δρόμο της αντίστασης. Μαχόμαστε και επιλέγουμε να επιτεθούμε με κάθε μέσο στο σαθρό οικοδόμημα του καπιταλισμού, προωθώντας δομές που δεν στοχεύουν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά στη δημιουργία σχέσεων βασισμένων στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, επιδιώκοντας έναν κόσμο χωρίς δεσμά όπου οι ατομικότητες και οι συλλογικότητες θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο πάνω στη δόμηση των ζωών τους.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

αναρχικό / αντιεξουσιαστικό στέκι «Άτακτον»

Στις 28 Απριλίου η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), σε συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου Αιγαίου, έριξε χωρίς προειδοποίηση την κεραία του αυτοοργανωμένου ραδιοσταθμού της Μυτιλήνης 105fm επιβάλλοντας τη φίμωση σε μία ακόμα κατειλημμένη ραδιοφωνική συχνότητα.

Ο 105fm εκπέμπει αδιαμεσολάβητα και αντιεραρχικά από το 2009 μέσα σε ενα ραδιοφωνικό τοπίο, το οποίο δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτό της Αττικής: αποχαύνωση και καθεστωτική προπαγάνδα μέσα στον πόλεμο του κέρδους.

Ο ρόλος της ΕΕΤΤ μας είναι πλέον γνωστός καθώς αποτελεί το μακρύ χέρι του κράτους και των νταβατζήδων των μίντια από την αρχή της λειτουργίας της. Ο ρόλος της είναι να προστατεύει τα συμφέροντα των μεγαλομετόχων, των λακέδων της δημοσιογραφίας και φυσικά του κράτους. Προσπαθεί να διαχειριστεί ένα κοινωνικό αγαθό ‒ το φάσμα των συχνοτήτων, το οποίο δυστυχώς αποτελεί στην πλειονότητά του προνόμιο των ολίγων και έχει επιτυχώς αποκλείσει την κοινωνία από την πρόσβαση σε αυτό διαμεσολαβώντας παράλληλα σε ένα νταλαβέρι εκατομμυρίων ευρώ. Για αυτόν τον λόγο οποιαδήποτε φωνή αντίστασης, κάθε κατειλημμένη συχνότητα και κάθε αυτοδιαχειριζόμενος ραδιοφωνικός σταθμός πρέπει να εξουδετερώνεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καθώς δεν συμβαδίζουν με το δόγμα του ολοκληρωτισμού που προστατεύει η ΕΕΤΤ και το ΕΣΡ.

Οι επιθέσεις του κράτους απέναντι στην κοινωνία δεν περιορίζονται στα εργασιακά ζητήματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις εκκενώσεις καταλήψεων, αλλά επεκτείνονται, εδώ και καιρό, στα μέσα αντιπληροφόρησης. Δεν ξεχνάμε τις φασιστικές επιθέσεις στο radio revolt, την κατάσχεση των μηχανημάτων μας για την συχνότητα των 98fm στην ΑΣΟΕΕ, τη διακοπή παροχής ίντερνετ τόσο σε εμάς όσο και στο athens indymedia, αλλά και την εκκένωση της κατάληψης Παράρτημα στην Πάτρα όπου στεγαζόταν το Ράδιο Κατάληψη. Η επέμβαση της ΕΕΤΤ στο αντιεραρχικό ραδιόφωνο της Μυτιλήνης 105fm αποτελεί ακόμα μία κατασταλτική ενέργεια εναντίον των απελευθερωμένων συχνοτήτων.

Η θέση μας παραμένει αμετακίνητη: με όπλο μας την αντιπληροφόρηση να σταθούμε εμπόδιο στα σχέδια του κράτους. Καταλαμβάνουμε τις συχνότητές μας και λειτουργούμε με οριζόντιες δομές χωρίς διευθυντές προγράμματος, χωρίς χορηγούς ή άδειες. Η ελεύθερη έκφραση δεν φιμώνεται, δεν καταστέλλεται.

Είναι η μελωδία της οργής που μας ενώνει!
Αλληλεγγύη στο αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο της Μυτιλήνης 105fm

Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 93,8fm
radio98fm.org

για την σύλληψη μου στις 15/4 και την ενδεχόμενη παραπομπή μου σε στρατοδικείο στο προσεχές μέλλον με την κατηγορία της ανυποταξίας

Με την συστημική κρίση είναι προφανές πως παράλληλα με την όξυνση της επίθεσης κράτους κεφαλαίου, την υποτίμηση της εργασίας μας και την απαξίωση των ζωών των από κάτω εντείνεται και η καταστολή σε όσους/ες αντιστέκονται στον καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό.

Δαιμονοποίηση των αποκλεισμένων, στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες και νέοι (αντι)μεταναστευτικοί νόμοι(για όσους γλιτώνουν από τους πνιγμούς στα σύνορα ή από τα μαχαίρια των παρακρατικών), εκκενώσεις καταυλισμών ρομά, διαπόμπευση οροθετικών, νέα εργασιακά μέτρα, απαξίωση του όποιου συστήματος υγείας, επιστρατεύσεις εργαζομένων, τρομονόμοι, στρατιωτικοί νόμοι(π. χ. σκουριές), εισβολές σε σπίτια αγωνιστών, φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι κάποια από τα κομμάτια του παζλ του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Ο στρατός ως μηχανισμός τους κράτους και των αφεντικών αναβαθμίζει και αυτός τον ρόλο του. Παρότι και η αστυνομία έχει στρατιωτικοποιηθεί αρκετά, δεν θα λείψουν από το στρατό οι ασκήσεις αντιμετώπισης των διαδηλώσεων. Επίσης πολλά στελέχη του θα αφήνουν υπονοούμενα για την εμπλοκή του στρατού στην πολιτική ζωή του τόπου…

Στα πλαίσια αυτής της καταστολής θα οξυνθεί και η δίωξη στους αρνητές στράτευσης. Συνεχή εντάλματα, πολλαπλές διώξεις για το ίδιο <<αδίκημα>> και ο νόμος βενιζέλου που για κάθε ανυποταξία έχεις πρόστιμο ραβασάκι από την εφορία 6000 ευρό, προσπαθώντας και να απομονώσουν κοινωνικά τους ανυπόταχτους αλλά και να απολιτοκοποιηθεί η πράξη τους κατατάσσοντάς την σε οικονομικού τύπου αδικήματος.

Έτσι και γω συνελήφθησα στις 15/4 για ανυποταξία σε καιρό γενικής επιστράτευσης παρότι η γενική επιστράτευση έχει καταργηθεί εδώ και κάτι χρόνια. Οι μπάτσοι με παρέδωσαν στους στρατοδίκες. Η ανακρίτρια με εκβίασε να απολογηθώ χωρίς προθεσμία αλλιώς θα με κρατούσαν για 3 μέρες αδιαφορώντας για το γεγονός πως προσκόμισα έγραφα από την εφορία που αποδείκνυαν την μόνιμη κατοικία μου. Η υπόθεσή μου είναι σε συμβούλιο στρατοδικών που θα αποφασίσει αν θα με παραπέμψει(που θα το κάνει) με βούλευμα σε στρατοδικείο.

Από το ιούλιο του 2002 έχω αρνηθεί να καταταγώ στο στρατό και το είχα δημοσιεύσει τότε με δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης. Αν και ο στρατός με έχει μηνύσει από τότε, ένταλμα σύλληψής μου δεν είχε ενεργοποιηθεί. Το ένταλμα σύλληψής μου ενεργοποιήθηκε λίγες μέρες αφότου βρέθηκα ως αλληλέγγυος στη δίκη του ολικού αρνητή στράτευσης μιχάλη τόλη στο στρατοδικείο του ρουφ(μας κρατούσαν τα ονόματα όσων παρευρεθήκαμε στη δίκη). Είναι μια προσπάθεια τρομοκράτησης των αλληλέγγυων και προσπάθεια απομόνωσης των ολικών αρνητών που σίγουρα θα είναι αποτυχημένη όπως και το πρόστιμο των εξαχίλιαρων.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΟ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

γιάνναρος κώστας

Σχετικά με την προσπάθεια καταστολής στο σταθμό

Τη Δευτέρα 28/4 (τη μέρα που άνοιγε το πανεπιστήμιο) διαπιστώσαμε ότι η εγκατάσταση της κεραίας του σταθμού είχε υποστεί δολιοφθορά. Μετά από ερώτηση στον αντιπρύτανη μας έγινε γνωστό πως η τεχνική υπηρεσία του πανεπιστημίου είχε καλεστεί να την κατεβάσει λόγω ενός χαρτιού καταγγελίας που έφτασε από την ΕΕΤΤ (επιτροπή τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομείων) και το ΕΣΡ. Η κεραία καταστράφηκε ολοσχερώς (πάνω σ’ αυτό μας απάντησαν ένα απλό «θα τα βρούμε», ξέροντας και αυτοί και εμείς πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση για λόγους πρακτικούς από τη μεριά τους και ιδεολογικούς από τη μεριά μας). Η ενέργεια αυτή έγινε εντελώς αυθαίρετα μέσα στο διάστημα των διακοπών χωρίς καμία προειδοποίηση και ο πρύτανης έδωσε την κατασταλτική εντολή φοβούμενος τις αυθαίρετες προειδοποιήσεις που έδινε το χαρτί (το οποίο στάλθηκε απλά με ένα μέιλ).

Όντας ένα αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο δεν αναγνωρίζουμε κανένα καθεστώς αδειοδότησης γιατί δρούμε αντιιεραρχικά, αντιεμπορικά και αδιαμεσολάβητα χωρίς χορηγούς, άδειες και ό,τι άλλο περιλαμβάνει το σύστημα της ελεγχόμενης επικοινωνίας που έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια λειτουργεί μέσω πελατειακών σχέσεων, λαδωμάτων και ρουσφετιών.

Φυσικά η επίκληση στην κατειλημμένη συχνότητα είναι η αφορμή για άλλη μια ενέργεια φίμωσης του αντικαθεστωτικού λόγου που παράγει ο 105fm και τα υπόλοιπα μέσα αντιπληροφόρησης ανά τον ελλαδικό χώρο. (Παρόμοιες καταστάσεις είχαν εξελιχτεί και σε άλλα μέσα όπως το Radio-Revolt, το Indymedia, ο 98fm και η Ράδιο-Κατάληψη.)

Κάναμε ξεκάθαρη τη θέση μας στους πανεπιστημιακούς. Ο 105fm δε κάνει βήμα πίσω και θα συνεχίσει να εκπέμπει στους μεγακύκλους της Μυτιλήνης για πολύ καιρό ακόμα ό,τι παιχνίδι κι αν σκαρφιστούν οι εθνικές επιτροπές και τα συμβούλια λογοκρισίας.

ΟΣΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΥΨΩΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ

Ευχαριστούμε τους συντρόφους από τα υπόλοιπα μέσα αντιπληροφόρησης για την έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα μας

105FM – ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ!

Το πρωί της 22/6/2012, 25 ασφαλίτες, με παρουσία εισαγγελέα, εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο Ηράκλειο όπου φιλοξενούμαι εκείνο το διάστημα. Ύστερα από τις επίμονες ερωτήσεις μου, για την αιτία της αστυνομικής εισβολής, η μόνη απάντηση ήταν ότι είμαι ύποπτος για ξυλοδαρμό και ότι αυτοί απλά κάνουν τη δουλειά τους.

Στη συνέχεια η διαδικασία λίγο πολύ γνωστή… Μόλις τελειώνουν την έρευνα, με οδηγούν στη Γ.Α.Δ.Η. όπου και αναγνωρίζομαι από το «θύμα», χρυσαυγίτη της πόλης του Ηρακλείου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν με αναγνώριζε ως εμπλεκόμενο στη συμπλοκή παρότι τυγχάνει να του είμαι γνωστός λόγω της διαμονής μας στην ίδια γειτονιά. Μετά λοιπόν την υπόδειξη του ρουφιάνου «Σουμπερίτη» με οδηγούν σε ένα γραφείο και μου απαγγέλουν 6 κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα ( ηθική αυτουργία σε φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση, απειλή, οπλοφορία, οπλοχρησία, βαριές σωματικές βλάβες από κοινού με άγνωστους δράστες). Η κινητοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού για την σύλληψη μου ήταν άμεση. Παράλληλα με την κράτηση μου, τα παπαγαλάκια των τοπικών ΜΜΕ σε συνεργασία με τον τότε περιφερειάρχη της Χ.Α. και γνωστό για την δολοφονική δράση του, Σταύρο Καρεφυλάκη, εφαρμόζοντας την γκεμπελική προπαγάνδα, «ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει» μιλούν για στημένη ενέδρα θανάτου από αναρχικούς σε γιό υποψηφίας με την Χ.Α.

Δύο χρόνια μετά το στημένο περιστατικό, στις 6 Μαΐου 2014, εκδικάζεται η υπόθεση στο τριμελές πλημμελειοδικείο Ηρακλείου. Βέβαια σε αυτό το διάστημα που μεσολάβησε, παρόμοιες περιπτώσεις ρουφιανέματος αγωνιστών από χρυσαυγήτες, έχουμε αρκετές, από το Βόλο μέχρι την Καβάλα .Όταν τα καθάρματα της Χ.Α. συναντούσαν εμπόδια στη δράση τους, αμέσως στοχοποιούσαν άτομα που το μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο είναι η αντιφασιστική τους δράση. Το βράδυ του γεγονότος περνούσα τυχαία από το σημείο της συμπλοκής, ακολουθώντας την καθημερινή μου διαδρομή για το πατρικό μου σπίτι. Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι αρνούμαι κάθε κατηγορία που μου προσάπτουν και δηλώνω ότι η δίωξή μου είναι ξεκάθαρα πολιτική. Είμαι αναρχικός, υπερασπίζομαι την πολύμορφη αντιφασιστική δράση και αγωνίζομαι για την κοινωνική απελευθέρωση και την αταξική κοινωνία.

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΖΗΤΩ Ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Β.Σ.

Σχετικά με την κατάληψη στεκιού στο νέο κτήριο των ΕΜΜΕ και το λοκ-άουτ

Τη Δευτέρα 28 Απριλίου έγινε κατάληψη της αίθουσας 111 του 1ου ορόφου του Γρυπαρείου Μεγάρου, προκειμένου να στεγαστεί εκ νέου το στέκι των ΕΜΜΕ μετά και από τη μετακόμιση της σχολής. Η πράξη μας αυτή αντιμετωπίστηκε από την προεδρία με αναστολή της λειτουργίας όλων των εκπαιδευτικών και διοικητικών υπηρεσιών του τμήματος “μέχρι την αποκατάσταση όλων των απαραίτητων συνθηκών της εύρυθμης λειτουργίας του”. Τα γεγονότα φυσικά ακολουθήθηκαν από την αναγκαία προσπάθεια υποβάθμισης του περιεχομένου τους: διοίκηση και παρατάξεις, σχεδόν στο σύνολό τους, έσπευσαν να μας χαρακτηρίσουν ως μια απολιτίκ παρέα αργόσχολων που αναζητά μια αίθουσα για να περνάει την ώρα της. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είμαστε φοιτητές/-τριες (και ενίοτε και εργαζόμενοι/-ες), που επιλέγουμε, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο φόβος, η εργασιακή και όχι μόνο τρομοκρατία και η καταστολή, να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και να οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, σπάζοντας λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης. Δεν περιμένουμε από κανέναν εκλεγμένο αντιπρόσωπο ή πεφωτισμένο ηγέτη να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας και να ικανοποιήσει και τις επιθυμίες μας, καθώς δε θεωρούμε ότι υπάρχει κάποιος που να είναι καταλληλότερος γι’ αυτό από εμάς τους ίδιους. Στη βάση αυτή, τη στιγμή που το τμήμα των ΕΜΜΕ μετακομίζει σε ένα ολοκαίνουριο, αποστειρωμένο Πανοπτικό, στο οποίο έχει βρεθεί θέση για όλα πέρα από τους φοιτητές, διεκδικούμε μόνοι μας την ικανοποίηση των αναγκών μας. Ανάμεσα σε δεκάδες γραφεία καθηγητών και διαδρόμους που θυμίζουν φυλακή, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μια εστία παρέμβασης με λόγο και δράσεις, αλλά και ένα τόπο για συνάντηση και ζύμωση με τους συμφοιτητές μας. Οι επιθυμίες μας εξάλλου αυτές, στεγάζονταν επί 13 χρόνια στον κατειλημμένο χώρο του 2ου ορόφου της Καλαμιώτου.

Στην κατάληψη της αίθουσας που προορίζεται να καλύψει τις ανάγκες αυτές, η προεδρία απάντησε όπως ήταν αναμενόμενο με καταστολή, η οποία πήρε τη μορφή lock out. Η ολοκληρωτική αναστολή της λειτουργίας ενός πανεπιστημιακού τμήματος ως αντίδραση στην κατάληψη μίας και μόνο αίθουσας, αποτελεί αντίδραση πρωτοφανή. Μόνη λογική εξήγηση της κίνησης αυτής εκ μέρους του-κατά τα άλλα αριστερού-προέδρου, Γιώργου Πλειού, είναι η προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης μεταξύ των φοιτητών. Έτσι, στοχοποιώντας μας στα μάτια των συμφοιτητών μας ως αγκάθι στην εύρυθμη λειτουργία της σχολής, επιδιώκει να μας απομονώσει και να δημιουργήσει κλίμα εναντίον μας, ευελπιστώντας ότι έτσι θα θέσει ένα τέλος στο εγχείρημά, υπό το βάρος των πιέσεων μερίδας των φοιτητών. Με την επιλογή αυτή ο Πλειός προσπαθεί να αποφύγει το πολιτικό κόστος της καταστολής ενός αυτοοργανωμένου εγχειρήματος, το οποίο θα κατέστρεφε την εικόνα που με τόσο κόπο χτίζει εμφανιζόμενος συστηματικά σε διάφορα πάνελ, τηλεοπτικά και μη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός της καταστολής ενός κατειλημμένου πολιτικού χώρου. Άλλωστε η τακτική αυτή αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή του κράτους τον τελευταίο 1,5 χρόνο, με εκκενώσεις καταλήψεων (π.χ. Βίλα Αμαλίας, Σκαραμαγκά, κ.ά.) και επιθέσεις σε στέκια σχολών (π.χ. ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης). Αυτό που αξίζει, όμως, της προσοχής μας είναι η οικειοποίηση τέτοιων πρακτικών από “πολιτικές” περσόνες που θέλουν να ταυτίζονται με το προφίλ του προοδευτικού. Αξιοσημείωτο θεωρούμε επίσης το γεγονός, ότι μετά τη ζέση του προέδρου των ΕΜΜΕ να διασώσει το εξάμηνο με απεργοσπαστικές διαδικασίες (π.χ. άτυπες εξετάσεις μαθημάτων) κατά τη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών-στην οποία κατά τα λοιπά παρουσιαζόταν ως αλληλέγγυος, υποστηρίζοντας μάλιστα πως έτσι προστάτευε τους διοικητικούς υπαλλήλους από το βάρος της απώλειας του εξαμήνου-η κατάληψη της αίθουσας 111 θεωρήθηκε επαρκής αιτία για lock out της σχολής επ’ αόριστον. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός εξαμήνου το οποίο “χανόταν από μέρα σε μέρα”.

Τα πολιτικάντικα παιχνίδια που ο Πλειός στήνει τόσο στην πλάτη μας όσο και στην πλάτη του συνόλου των φοιτητών, δεν είναι επαρκή για να του προσφέρουν μια σχολή αποστειρωμένη από την οποία θα απουσιάζει κάθε φωνή αντίστασης και αγώνα. Δυστυχώς για αυτόν, όσο κι αν προσπαθεί να επιστρατεύσει τη λογική του κοινωνικού κανιβαλισμού, είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα καταφέρει να χειραγωγήσει το σύνολο των φοιτητών. Μας είναι αδιανόητη η ύπαρξη πανεπιστημίων από τα οποία θα απουσιάζει η από τα κάτω, χειραφετημένη από τα κόμματα παρέμβαση των φοιτητών, και δεν είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε αδιαμαρτύρητα μια τέτοια προοπτική. Στην κατεύθυνση αυτή δε σκοπεύουμε να παζαρέψουμε ζωτικό χώρο μέσα στο νέο ασφυκτικό κτήριο της Σοφοκλέους, καθώς ανάγκες όπως αυτή δεν μπορούν και δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Το στέκι των ΕΜΜΕ έχει λειτουργήσει σε ένα βάθος χρόνου, ως κομμάτι του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Έχει παρελθόν, έχει παρόν και σίγουρα θα έχει και μέλλον ενάντια σε οποιαδήποτε βλέψη καθηγητών, κομμάτων και προέδρων.

*Ο Πρόεδρος Γ. Πλειός είναι μέλος της “Επιτροπής διανοουμένων για αλλαγές σε Σύνταγμα, κράτος & θεσμούς” του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενάντια σε κάθε είδους καταστολή
Τα στέκια και οι καταλήψεις θα μείνουν χώροι ζωντανοί