Από τις 5.12.14 ο κρατούμενος Ηλίας Καραντουμάν βρίσκεται σε επταήμερη συμβολική απεργία πείνας και οι κρατούμενοι Σπύρος Στρατούλης, Σωτήρης Γεωργακόπουλος, Αντώνης Σταμπούλος προχωράνε σε αποχή συσσιτίου.

Από τις 6.12.14 σε αποχή συσσιτίου προχωράνε και οι: Δημήτρης Δημητρίου, Δημήτρης Σαββίδης, Γιώργος Μωυσιάδης, Αντμίρ Μπετσάνι, Ράμι Συριανός, Ιωακείμ Κουρκούλης, Τάσος Θεοφίλου.

Πλήρης η ανακοίνωση του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων:

*

Στις 10.11 ο αναρχικός σύντροφος Νίκος Ρωμανός ξεκίνησε απεργία πείνας απαιτώντας να του δοθούν οι εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται. Στις 17.11 ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης ξεκινάει και αυτός απεργία πείνας, και την 1.12 ακολουθούν οι σύντροφοι Πολίτης και Μπουρζούκος ως έμπρακτη ένδειξη αλληλεγγύης. Στη δέκατη ημέρα απεργία πείνας του Νίκου μετά από ερώτηση στη Βουλή ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου απάντησε ότι δεν είναι υπεύθυνος για τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών νίπτοντας τας χείρας του. Πριν 12 μέρες το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού έριξε το μπαλάκι στο Υπουργείο. Είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που βρίσκονται σε κομβικές θέσεις εξουσίας στις δύσκολες στιγμές να φορτώνουν αλλού την ευθύνη. Έτσι το συμβούλιο των φυλακών πέταξε την καυτή πατάτα στον υπουργό και αυτός με τη σειρά του την επέστρεψε. Τελικά αποφάσισαν ότι αρμόδιο είναι το δικαστικό συμβούλιο Πειραιά, το οποίο υιοθετώντας την πρόταση του ειδικού εισαγγελέα Νικόπουλου Ευτύχη απέρριψε στις 2.12 την απαίτησή μας για τις εκπαιδευτικές άδειες του συντρόφου.

Δικαστικό συμβούλιο, Συμβούλιο φυλακών, υπουργός κτλ είναι όλοι τους υπεύθυνοι καθώς και όλοι όσοι βρίσκονται στο μετερίζι τους. Είτε είναι υπηρέτες είτε είναι αφεντικά. Ωστόσο οι πρώτοι υπεύθυνοι, οι πρώτοι που πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες για τυχόν βλάβες στην υγεία των απεργών είναι ο ειδικός ανακριτής Νικόπουλος Ευτύχης, η εισαγγελέας των φυλακών Μαρτσιώτη Βικτωρία που έδωσε την εντολή για το βασανιστήριο της αναγκαστικής σίτισης στην οποία οι γιατροί σωστά δεν υπάκουσαν, καθώς και όσοι εξ αρχής αρνήθηκαν να παραχωρήσουν τις άδειες. Δηλαδή η διευθύντρια των φυλακών Κορυδαλλού Κουτσομιχάλη Χαραλαμπία, ο εισαγγελέας Ποιμενίδης Νικόλαος και η κοινωνική λειτουργός.

Ειδικά η διευθύντρια Κουτσομιχάλη Χαραλαμπία έχει βεβαρημένο παρελθόν. Στις 31.12.01 στις φυλακές Κορυδαλλού βρέθηκαν νεκρές οι φυλακισμένες Μαρία Μιχαήλ 20 ετών, η Αλέκα Βούλγαρη 24 ετών, η Δήμητρα Χατζηδημητρίου 27 ετών. Η τιμωρία της διευθύντριας ήταν να τεθεί σε τρίμηνη διαθεσιμότητα και τελικά να αθωωθεί στη δίκη. Επτά χρόνια αργότερα, στις 18.3.09, η ίδια ως διευθύντρια παρήγγειλε τη μεταγωγή της φυλακισμένης αγωνίστριας Κατερίνας Γκουλιώνη από τη φυλακή της Θήβας σε φυλακές στην Κρήτη. Η Κατερίνα βρέθηκε νεκρή δεμένη πισθάγκωνα. Έχασε τη ζωή της υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες κατά τη διάρκεια της μεταγωγής. Η υπεύθυνη Κουτσομιχάλη Χ. δεν υπέστη καμία κύρωση.

Το ζήτημα υποχρεούται να προστατεύει τους υπηρέτες του. Οι αντίθετες περιπτώσεις όπου κάποιος μπάτσος, βουλευτής, δικαστής κτλ διώκεται δεν αποτελούν παρά τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το άτυπο ακαταδίωκτο δεν αποτελεί μεταφυσικό φαινόμενο αλλά λογικό επόμενο καθώς οι εγκληματίες κρατικοί λειτουργοί είναι απαραίτητα πιόνια στην εύρυθμη λειτουργία του ταξικού συστήματος εκμετάλλευσης. Μεταφυσική αντίληψη είναι αυτή που έχουν οι κάθε λογής εξ αριστερών συστημικοί φιλάνθρωποι που πέφτουν από τα σύννεφα με την ατιμωρησία των κρατικών λακέδων, καθώς φαντασιώνονται καπιταλισμούς με ανθρώπινο πρόσωπο και δημοκρατίες. Όσοι καλλιεργούν τέτοιες αυταπάτες ανήκουν στο απέναντι στρατόπεδο και δεν μπορούν να έχουν καμία θέση δίπλα σε όσους παλεύουν για μία επαναστατική ανατροπή.

Είναι γνωστό ότι οι κρατούμενοι από μόνοι μας δεν έχουμε πολλούς τρόπους να πιέσουμε αποτελεσματικά τους κρατικούς μηχανισμούς. Στην πραγματικότητα είναι μετρημένοι στα δύο δάχτυλα. Εξέγερση και απεργία πείνας. Το πρώτο μέσο αν και λίαν αποτελεσματικό απαιτεί μία σημαντική δυναμική εντός των φυλακών και το δεύτερο είναι το έσχατο μέσο αγώνα που θέτει σε σοβαρούς κινδύνους όποιον το ασκεί. Εκατοντάδες αγωνιστές έχουν πεθάνει σε απεργίες πείνας με τελευταίους τους Τούρκους μαχητές που πέσανε ηρωικά στον αγώνα ενάντια στις φυλακές Τύπου F, τις οποίες τώρα επιβάλλει το καθεστώς στην Ελλάδα. Αν τα κράτη υπολογίζουν την απεργία πείνας το χρωστάμε στους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους ανοίγοντας το δρόμο στον υπ’ αριθμό ένα εχθρό κάθε καθεστώτος, δηλαδή τη λαϊκή βάση. Με αφορμή ή αιτία την απεργία πείνας συσπειρώνεται μία ευρύτερη κοινωνική δυναμική η οποία μεταφράζεται κατ’ αρχήν σε πολιτικό κόστος για την κάθε κυβέρνηση. Η έκβαση ενός τέτοιου αγώνα που θα συνεπάγεται το θάνατο ή τις μόνιμες βλάβες στην υγεία των αγωνιστών θα πυροδοτήσει αντιδράσεις τέτοιες που αφενός θα πλήξουν τους άμεσα υπεύθυνους και αφετέρου θα συσπειρώσει το συντριπτικό μέρος της κοινωνικής δυναμικής που αγκάλιασε αυτόν τον αγώνα, γύρω από τις αντιδράσεις αυτές. Αυτό συνεπάγεται αναταράξεις στην επίπλαστη κοινωνική ειρήνη, που στις μέρες μας εν μέσω της γενικότερης λαϊκής δυσαρέσκειας, μπορούν να πάρουν απρόβλεπτες διαστάσεις.

Όσον αφορά το δικό μας στρατόπεδο η ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των αντανακλαστικών των συντρόφων που βρίσκονται εκτός φυλακής μπορεί να φέρει όλο και πιο θετικά αποτελέσματα στην έκβαση των αγώνων εντός των τειχών. Το μέλλον των μαχών που δίνουμε από εδώ μέσα βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια όσων συντρόφων είναι ελεύθεροι. Η απεργία πείνας εφ’ όσον έχει επικοινωνηθεί εκ των προτέρων συντονίζοντας τον αγώνα των μέσα και των έξω, απαιτεί άμεσες πολύμορφες δράσεις εξ αρχής, χωρίς να αναμένεται ο εκάστοτε απεργός να φτάσει σε επικίνδυνα για την υγεία του στάδια. Όσο περισσότερα ρίσκα για τους συντρόφους έξω, τόσο λιγότερα για τους απεργούς.

Οι μηχανισμοί συνεχίζουν προς το παρόν τη γνωστή τακτική τους να φτάνουν στα άκρα τις αντοχές των απεργών. Η απόφαση του Συμβουλίου Πειραιά ήταν αναμενόμενη και δεν μας πτοεί. Η απόφαση αυτή καταγράφεται στη συλλογική μνήμη πλάι στις υπόλοιπες πράξεις πολέμου της κυριαρχίας εναντίον μας. Οι λογαριασμοί αργά ή γρήγορα πληρώνονται.

Δύναμη στον αναρχικό Ν. Ρωμανό, δύναμη σε όλους τους απεργούς πείνας.

Η τελική έκβαση του αγώνα είναι στα χέρια μας.

ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΟΠΛΙΣΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Από τις 5.12.14 ο κρατούμενος Ηλίας Καραντουμάν βρίσκεται σε επταήμερη συμβολική απεργία πείνας και οι κρατούμενοι Σπύρος Στρατούλης, Σωτήρης Γεωργακόπουλος, Αντώνης Σταμπούλος προχωράνε σε αποχή συσσιτίου. Από τις 6.12.14 σε αποχή συσσιτίου προχωράνε και οι: Δημήτρης Δημητρίου, Δημήτρης Σαββίδης, Γιώργος Μωυσιάδης, Αντμίρ Μπετσάνι, Ράμι Συριανός, Ιωακείμ Κουρκούλης, Τάσος Θεοφίλου.

Αυτά ως πρώτα βήματα με σκοπό την περαιτέρω κλιμάκωση του αγώνα και μέσα από τις φυλακές με όλα τα μέσα να είναι στο τραπέζι διαθέσιμα.

Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων

Υ.Γ. Χαιρετίζουμε τις εκτός των τειχών πολύμορφες δράσεις. Καταλήψεις, πορείες, επιθέσεις ανοίγουν τον δρόμο. Σύντροφοι γερά.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑ, ΤΟΤΕ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

Στις 3 Δεκεμβρίου ανακοινώθηκε η απορριπτική απάντηση του δικαστικού συμβουλίου Πειραιά στο αίτημα του Νίκου για εκπαιδευτικές άδειες. Φυσικά δεν είναι κάτι που δεν το περιμέναμε, δεν είναι κάτι που μας ξαφνιάζει, αντιθέτως είμαστε από καιρό έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε -και αντιμετωπίζουμε- την βαρβαρότητα αυτού του μηχανισμού. Η αναμενόμενη απόρριψη όμως, συνδυάστηκε με έναν πολιτικό τακτικισμό απ’ την πλευρά της κυβέρνησης που στόχο έχει προφανώς την διάσπαση του κινήματος αλληλεγγύης που έχει συσπειρωθεί γύρω απ’ το ζήτημα του Νίκου. Μετά από ένα διάστημα που οι φορείς εξουσίας πετούσαν το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο, η κυβέρνηση, δια στόματος Χ.Αθανασίου, επιχειρεί -σε μια προσπάθεια ανάδειξης του δημοκρατικού προσωπείου του κράτους- να απεμπλακεί, δημιουργώντας ένα νομικό πλαίσιο (καταστρατηγώντας το ήδη υπάρχον) κατά το οποίο έμμεσα καταργούνται οι εκπαιδευτικές άδειες. Προτείνει λοιπόν στα πλαίσια μιας δήθεν ευαισθητοποίησης ως “λύση” στις εκπαιδευτικές άδειες την τηλεδιάσκεψη. Όμως τι σημαίνει πραγματικά η τηλεδιάσκεψη και τι “δρόμους” ανοίγει στην εξουσία η νομιμοποίηση ενός τέτοιου θεσμού;

Οι εκπαιδευτικές άδειες λοιπόν, όπως και ότι θεωρείται “δεδομένο” δικαίωμα μέσα στις φυλακές, είναι ένα ευεργέτημα για τους κρατούμενους το οποίο έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα απ’ την πλευρά των φυλακισμένων. Και η εκπαιδευτική άδεια σημαίνει ότι ο κρατούμενος δικαιούται να πάρει άδεια για να πάει στο πανεπιστήμιο, τίποτε λιγότερο, οτιδήποτε άλλο καταργεί το σκέλος της άδειας οπότε και τον ίδιο το θεσμό. Η τηλεδιάσκεψη λοιπόν, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την εκπαιδευτική άδεια, ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει την κατάργησή της, ένα μεγάλο βήμα πίσω στις διεκδικήσεις και τα αναχώματα που έχουν κατακτηθεί μέσα στις φυλακές και παράλληλα ένα άνοιγμα νέων δρόμων για το κράτος με στόχο τον διαρκώς αυξανόμενο περιορισμό. Από καιρό το κράτος έχει ρίξει στο τραπέζι την τηλεδιάσκεψη (έμμεσα βέβαια) ακολουθώντας τα βήματα του Ιταλικού κράτους όπου πλέον εκεί σύντροφοι δικάζονται με τηλεδιάσκεψη απ’ τα κελιά τους. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τις βλέψεις της κυρίαρχης τάξης κι αυτές δεν είναι άλλες απ’ την εδραίωση και την εντατικοποίηση ενός καθεστώτος εξαίρεσης, την απομόνωση και την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Κάτι που βέβαια δεν θα αργήσει να επεκταθεί και να “ακουμπήσει” όλα αυτά τα τμήματα της κοινωνίας που μάχονται, αντιστέκονται και διεκδικούν το μέλλον τους.

Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους ο αγώνας του Νίκου έχει γίνει αγώνας δικός μας, αγώνας όλων όσων βρίσκονται στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό ακριβώς η ύπαρξη και μόνο αυτού του αγώνα είναι μια νίκη απεγκλωβισμένη από την τελική έκβαση του αιτήματος, είναι μια ουσιαστική παρακαταθήκη αγώνα που εντυπώνεται στο συλλογικό θυμικό.

Μια μετωπική σύγκρουση ανάμεσα σε δυο κόσμους, ανάμεσα στους αγωνιστές και στο κράτος. Το παράδειγμα του Νίκου τρομάζει τους εξουσιαστές, η θέληση του και η αγωνιστικότητα του έχει συσπειρώνει ένα κίνημα αλληλεγγύης που πλέον (με την μαζικότητα του), έχει μια διαπραγματευτική δύναμη που συνεχώς αυξάνεται και αυτό θέλουν να το χτυπήσουν.

Γιατί ο αγώνας που δίνεται από τους συντρόφους έξω από τα τείχη, είναι αυτός που μας γεμίζει πείσμα και δύναμη. Η πορεία της Τρίτης (2-3/12) και η νύχτα που την ακολούθησε είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Η πολύμορφη, δυναμική και διαρκής αλληλεγγύη που όλες αυτές τις μέρες έχει εκφραστεί, κρατάει ζωντανό τον αγώνα και φέρνει την νίκη όλο και πιο κοντά, μια νίκη τόσο για τον Νίκο όσο και για το σύνολο του ριζοσπαστικού, ανατρεπτικού χώρου. Καθένας και καθεμία που εκφράζει την αλληλεγγύη του/της συμβάλλει ουσιαστικά ενδυναμώνοντας την φωνή του Νίκου αλλά και όλων εμάς που αγωνιζόμαστε απ’ την μέσα πλευρά του τοίχου.

Γιατί αν ένα χρόνιο πρόβλημα του αναρχικού χώρου ήταν και είναι το να βρεθεί ένας τρόπος να επιτευχθεί η ενότητα μέσα από ένα κοινό σκοπό, η διάχυση των προταγμάτων μας και η ισχυροποίηση της πολιτικής μας δύναμης, η πρωτοβουλία του Νίκου έδειξε τον δρόμο.

Όμως, για να αντιληφθούμε λίγο καλύτερα την τοξικότητα της δικαιοσύνης -για άλλη μια φορά-, όπως επίσης το εάν και κατά πόσο εκδικείται τελικά η δημοκρατία τους, αρκεί να δούμε τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην όλη υπόθεση. Απ’ τη μια λοιπόν, το πιο πιστό σκυλί του συστήματος σε κομβική θέση εξουσίας, ο ειδικός εφέτης ανακριτής, Ευτύχης Νικόπουλος. Ακολουθεί κι αυτός τα βήματα του προκατόχου του, Κ.Μπαλτά, ο οποίος το 1995 είχε κρατήσει μια άκρως επιθετική στάση απέναντι στην απεργία πείνας του αναρχικού Χ.Μαρίνου, αφήνοντάς τον σχεδόν να πεθάνει (με 69 μέρες απεργία πείνας). Φυσικά ανταμείφθηκε για την πολύχρονη “προσφορά” του στους μηχανισμούς καταστολής με μια θέση στο πλευρό του Αθανασίου ως σύμβουλος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ένα απάνθρωπο κτήνος σε νευραλγικά πόστα εξουσίας, μια πορεία που στοχεύει να έχει (ως άλλο θρασύδειλο πλασματάκι) και ο Ε. Νικόπουλος.

Εκτός απ’ αυτόν όμως υπάρχει και ο εισαγγελέας του Πειραιά που έκανε αρνητική πρόταση για την άδεια του Νίκου, ο Παναγιώτης Καψιμάλης. Είναι ο ίδιος εισαγγελέας που άφησε τον Λαυρεντιάδη να βγει απ’ τη φυλακή με περιοριστικούς όρους για λόγους υγείας, έναν άνθρωπο που κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός σε απόπειρα ανθρωποκτονίας και για την υπόθεση με τα επισφαλή δάνεια ύψους 701 εκατομμυρίων ευρώ. Φυσικά το ζήτημα για την δικαιοσύνη ήταν και παραμένει ταξικό. Έτσι απ’ τη μια χτυπάει και εκδικείται τους ταξικούς εχθρούς του συστήματος, ενώ απ’ την άλλη φροντίζει να καλύπτει τα εγκλήματα των ανθρώπων που ανήκουν στην πολιτική και οικονομική ελίτ αυτού του τόπου.

Φυσικά ο άνθρωπος που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής είναι ο δημοκρατικά καμουφλαρισμένος φασίστας Χ.Αθανασίου, ο εμπνευστής των φυλακών “τύπου Γ”, την επιτομή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ακολουθώντας λοιπόν κατά γράμμα την πολιτική εξόντωσης και κατασυκοφάντησης κάθε μορφής αγώνα και αγωνιστών, φτάνει στο σημείο να κάνει δημόσια δήλωση και να πει ότι “ο Νίκος είναι καλά στην υγεία του και ότι δέχεται υγρή τροφή”. Ένα καταφανέστατο ψέμα που δείχνει την “αξιοπιστία” του υπουργού και στόχο έχει την ηθική εξόντωση του Νίκου και τη διάσπαση του κινήματος αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει με αφορμή τον αγώνα του.

Ο φόβος όμως της κυβέρνησης δεν κρύβεται πίσω απ’ τις δηλώσεις του κ.Αθανασίου και γι’ αυτό τον λόγο προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν την πολιτική σταθερότητα, βγάζοντας από την ατζέντα τους στην επιφάνεια μέχρι και το βασανιστήριο της υποχρεωτικής σίτισης. Πρώτα με την εντολή της εισαγγελέως φυλακής Βικτωρίας Μαρσιώνη προς τους γιατρούς του “Γ.Γεννηματά”, ενώ παράλληλα οι διοικητές του Τζάνειου και του Γ.Γεννηματά πιέζουν τους διευθυντές των κλινικών όπου νοσηλεύονται ο Νίκος και ο Γιάννης να ακολουθήσουν την εντολή της εισαγγελέως και τέλος με το “ελεύθερο” του νομικού συμβούλου της 2ης Δ.Υ.Π.Ε., Συμαντίδη, ο οποίος προφορικά ενημέρωσε τους γιατρούς στο Τζάνειο πως θα είναι καλυμμένοι νομικά σε περίπτωση υποχρεωτικής σίτισης. Ανάβοντας έτσι το πράσινο φως, έστω και ανεπίσημα, για την εφαρμογή αυτού του βασανιστηρίου. Αυτή είναι η δημοκρατία τους, η άγρια καταστολή και τα ύπουλα παιγνίδια στο όνομα ενός δήθεν ανθρωπισμού. Οι εντολές τους για εξόντωση των αγωνιστών και φυσικά για την απόλυτη σιωπή από την πλευρά των θεραπόντων ιατρών για την κατάσταση του Γιάννη και του Νίκου. Ναι λοιπόν, δείξατε για άλλη μια φορά το πραγματικό σας πρόσωπο και έτσι συνεχίζετε να δίνετε νόημα στον αγώνα μας.

Απαντώντας στα “κοράκια” και τους θρασύδειλους δημοσιογράφους, που με την ασφάλεια της απόστασης απ την δίνη των γεγονότων, ρίχνουν λάσπη βαυκαλιζόμενοι τις δημοκρατικές τους ευαισθησίες, τους λέμε, ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! και όχι, δεν απαντάμε γιατί μας αγγίζουν οι ευτελείς υποταγμένοι, τα πειθήνια παπαγαλάκια που ακολουθούν τις εντολές της συγκαλυμμένης χούντας που κυριαρχεί στις μέρες μας.

Απαντάμε γιατί η οργή μας εγκλωβίζεται στους τέσσερις τοίχους της φυλακής και στη προκειμένη περίπτωση, βρίσκει διέξοδο μόνο στο χαρτί.

Τέλος, Νίκο και Γιάννη, από την πρώτη στιγμή που πέσαμε στα χέρια του κράτους, στο τμήμα της Βέροιας, της Κοζάνης, στη ΓΑΔΑ και σε όλη την πορεία μας στη φυλακή, από τότε, έχουμε αποδείξει πρώτα σε εμάς τους ίδιους και κατ’ επέκταση σε όλους τους ανθρώπους έξω από τα τείχη που επιμένουν να αγωνίζονται, πως μαζί, ενωμένοι, δίνοντας δύναμη ο ένας στον άλλον δε θα είμαστε ποτέ ηττημένοι.

Καμιά αστυνομία, κανένας δικαστικός μηχανισμός καμία φυλακή δε μπορεί να μας εξοντώσει, γιατί κανένας τους δεν μπορεί να σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη μας.

Από τον Κορυδαλλό λοιπόν, στέλνουμε όλη την σκέψη μας και τη δύναμή μας στο Τζάνειο και στο Γ.Γεννηματά, στους δυο συντρόφους μας που περιτριγυρισμένοι από μπάτσους σε ένα δύσκολο περιβάλλον, συνεχίζουν ανυποχώρητοι τον αγώνα.

Και σε όλους εκεί έξω, που κόντρα στις προσταγές των καιρών μας, αγωνίζονται και εκφράζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με κάθε μέσο, λέμε ΔΥΝΑΜΗ! Κάθε παρέμβαση, κάθε πορεία, κάθε κατάληψη κρατικού ή δημόσιου κτηρίου, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι μας και ότι έχουμε ήδη κερδίσει την ομορφιά της εξέγερσης και του αγώνα.

Η ΦΛΟΓΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΨΕΙ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

ΑΣ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΑΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΑΠΙΟ ΚΟΣΜΟ.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Υ.Γ. Οποιοσδήποτε τολμήσει να απλώσει χέρι στο Νίκο και στο Γιάννη με στόχο την αναγκαστική σίτιση, ας γνωρίζει εκ των προτέρων ότι γράφει για πάντα το όνομά του στη μακρυά λίστα των εχθρών της ελευθερίας και αυτό συνεπάγεται την στοχοποίησή του.

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης

Δύο από τις τρεις γυναίκες κρατούμενες στην πειθαρχική φυλακή της Νεάπολης Λασιθίου, η Α.Μ. και η Ε.Κ., πραγματοποιούν αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, ενώνοντας τη φωνή τους με το ευρύ κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται σε όλη την Ελλάδα, απαιτώντας να ικανοποιηθεί άμεσα το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας πολιτικού κρατούμενου.

Γράφω αυτές τις γραμμές, για να εκφράσω τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η ευρεία και πολύμορφη δραστηριότητα αλληλεγγύης των συντρόφων εκτός των τειχών.

Όχι μόνο γιατί ξεπέρασε ως τώρα κάθε προσδοκία μου σε έκταση, ευρηματικότητα, οργάνωση-συντονισμό, επιμονή και επιθετικότητα, με καταλήψεις κομβικών κρατικών και καπιταλιστικών κτιρίων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, με οργανωμένες συγκεντρώσεις και πορείες σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της επικράτειας, με τις επιθέσεις στις δυνάμεις καταστολής και τις αντάρτικες επιθέσεις όλων των ειδών. Γιατί είναι αυτό που σπάει τη μοναξιά του κελιού μου και με κάνει να χαμογελάω, γιατί το βράδυ της Τρίτης δεν ήμουν φυλακισμένος, ήμουν ανάμεσά σας και ένιωθα τη ζέστη των φλεγόμενων οδοφραγμάτων.

Γιατί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, η ίδια η ύπαρξη αυτού του μετώπου αγώνα είναι μια νίκη από μόνη της, τόσο για την άμεση προοπτική που έχει όσο και για την παρακαταθήκη που αφήνει.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι χιλιάδες σύντροφοι που εμπλέκονται σε αυτή τη μάχη που ξεκίνησε ο Νίκος με πολλούς προβληματισμούς αλλά μπόλικη αποφασιστικότητα, έχουν τεράστιες διαφορές στις αντιλήψεις και πρακτικές αγώνα τόσο μεταξύ τους, όσο και με εμάς τους ίδιους. Όμως μέσα από την ποικιλότητα, ανθεί η εξέλιξη. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της αναρχικής αλληλεγγύης, συνδέει χωρίς να ταυτίζει, ενώνει χωρίς να ομογενοποιεί. Και όταν είναι προσανατολισμένη στη δράση πετυχαίνει.

Όταν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης αναφωνούν ότι τίθεται πλέον θέμα εθνικής ασφάλειας όσο παρατείνεται η απεργία πείνας, συνειδητοποιώ ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, και τα κενά που αφήνουν οι διαλυμένες σκέψεις απελπισίας που προκαλεί η παρατεταμένη αδράνεια στην ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, χρωματίζονται με νόημα ξανά, η εξέγερση είναι πάντα επίκαιρη.

Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους.

Η μαχητική αναρχία ξύπνησε και βρυχάται.

Τίποτα δεν τελείωσε όλα τώρα αρχίζουν.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Προς το Νίκο:
Αδερφέ κράτα γερά, τους ανακάτεψες τη γιορτή αρκετά καλά ως τώρα. Εσύ δεν κάμπτεσαι, άρα θα λυγίσουν αυτοί. Μένω δίπλα σου ως την τελική νίκη.

Προς τον Αθανασίου:
Είμαι πολύ πεινασμένος. Αν δολοφονήσεις το Νίκο, το μόνο πράγμα που θα μπορέσει να με χορτάσει ξανά, είναι το λαρύγγι σου.

Γιάννης Μιχαηλίδης

ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Βρίσκομαι και εγώ όπως χιλιάδες ψυχές στα κελιά της δημοκρατίας. Βεβιασμένο το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης με προφυλάκισε στηριζόμενο σε ψευδομαρτυρία ενός ασφαλίτη και άλλων πέντε σκυλιών του κράτους (ασφάλεια, Ο.Π.Κ.Ε., ΔΙΑΣ). Από την άλλη πλευρά δικαστές, ανακριτές, δικαστικοί υπάλληλοι, αυτοί είναι οι δήμιοι της γραφειοκρατίας, άλλοτε κωλυσιεργούν και άλλοτε επισπεύδουν τα τρομοδικεία και τις διαδικασίες που περιορίζουν ζωές ανθρώπων με ποινές και αποφάσεις που είναι λύτρωση για το κράτος και το κεφάλαιο. Όλες οι αποφάσεις υποκινούνται από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Προστασίας του Κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.

Αυτή είναι η σκλαβιά που μας επιβάλλουν στο όνομα του νόμου και της τάξης. Αποσκοπούν στο φίμωμα των φωνών μας, να πνίξουν τις προσπάθειες μας για ελευθερία, να μας στερήσουν την προσωπικότητά μας και την συλλογική αντίδραση που επιθυμούμε. Στερούν άδειες κρατουμένων στα πλαίσια της τρομοκρατίας.

Η συμφόρηση στα ιδρύματα κράτησης ψυχών δημιουργεί αποπνικτική ατμόσφαιρα, υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, καρκινοπαθείς, εγχειρισμένοι, άνθρωποι με χρόνια ιατρικά προβλήματα, βρίσκονται ξεχασμένοι μέσα στα ιδρύματα του βάρβαρου καπιταλισμού, χωρίς ίχνος ιατρικής φροντίδας. Την ίδια ώρα πλούσιοι κεφαλαιοκράτες, κύριοι και κυρίες φλερτάρουν με την αηδία και την υποκρισία σε «κλουβιά πολυτελείας», διαμερίσματα Κολωνακίου με άρωμα σαπίλας. Κρατούν τον πλούτο στα χέρια τους, έναν πλούτο που το έκλεψαν από τους καταπιεσμένους. Δίνουν στην ανθρώπινη υπόσταση την πιο δυσάρεστη ερμηνεία.

Είμαστε οι στοιβαγμένες ψυχές στις αποθήκες του κράτους, είτε πίσω από σίδερα, είτε πίσω από τούβλα, όμως γύρω μας οι ίδιες πόρτες, τα ίδια κάγκελα, οι ίδιες μάντρες μας προκαλούν. Η δικαιοσύνη που θέλει να ονομάζεται ανεξάρτητη, αυτή είναι που δεν λογαριάζει και υποβαθμίζει, μέρα με τη μέρα τις αξίες.

Από σήμερα 03/12/14 βρίσκομαι σε απεργία πείνας έως την αποφυλάκισή μου.
Ενάντια στην καταστολή και τους ανθρωποφύλακες, στην αστυνομοκρατία, σε υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Αυτοί είναι οι τρομοκράτες, αυτοί είναι οι ληστές.

ΔΥΝΑΜΗ σε κάθε απεργό πείνας και σε όλους όσους μάχονται ενάντια στα δεσμά της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου το σύστημα της ρουφιανιάς δικαιώνεται.

ΤΩΡΑ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΙΑ ΣΑΣ!

ΣΘΕΝΟΣ – ΠΕΙΣΜΑ – ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

«Κι αν καταρρέουν οι πίστες, μείς αιώνιοι
Περνάμε απ’ τη ζωή στο θάνατο, ήσκιοι
και στη ζωή απ’ το θάνατον ! Όχι όντα,
είμαστε Ιδέες, που ζούνε πολεμώντα!» (Κ.Β.)

Γ.Σ.
Υπόδικος K. Αγίου Στεφάνου, Πάτρα.

(Δημοσιεύτηκε από την Αυτόνομη Κίνηση Βαλβείου.)

Χορεύοντας με τον θάνατο για 24 μέρες.

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xόλγκερ Μάινς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.

Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Οι εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται διά στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.

Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.

Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.

Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.

Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνησή μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Νίκος Ρωμανός

Από τις 10/11 ο φίλος και σύντροφος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τις εκπαιδευτικές άδειες που βάσει των δικών τους νόμων δικαιούται. Όμως ο αγώνας του δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποκοπεί απ’ τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ο ίδιος ο Νίκος έχει θέσει και να νοηθεί ως κάτι λιγότερο απ’ την ανάγκη που κι εμείς έχουμε, για την συνολική καταστροφή του συστήματος καταπίεσης και εξαθλίωσης που αιώνες τώρα καταδυναστεύει τις ζωές μας.

Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το συνολικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στις μέρες μας, την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον οποιουδήποτε και οποιασδήποτε επιχειρεί να αντισταθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την απροκάλυπτη επίθεση στα “παράσιτα” αυτού του οικονομικού συστήματος. Την στιγμή που το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει τις φυλακές τύπου Γ’ για να μεταφέρει εκεί τους αναρχικούς / κομμουνιστές αγωνιστές και τους απείθαρχους, ο Νίκος επέλεξε το δρόμο της αντίστασης για άλλη μια φορά, προσπαθώντας να βάλει ένα ανάχωμα για τον ίδιο (αλλά και για όλους εμάς κατ’ επέκταση) στον ολοένα αυξανόμενο περιορισμό που βιώνει.

Στις 24/11 μεταφέρθηκε με εντολή εισαγγελέα στο νοσοκομείο “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ”. Την μεταφορά του εκεί συνόδευε και διαβιβαστικό του εισαγγελέα φυλακής που δήλωνε ευθαρσώς πως την ευθύνη για τον Νίκο την έχουν οι γιατροί του νοσοκομείου, πετώντας έτσι έμμεσα το μπαλάκι της υποχρεωτικής σίτισης στο υγειονομικό προσωπικό. Παρόλα αυτά, είτε το θέλουν, είτε όχι την ευθύνη για ό,τι πάθει ο Νίκος στην υγεία του την έχουν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Νικόπουλος και το συμβούλιο της φυλακής.

Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης προχωράμε και εμείς, όπως και ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης (από τις 17/11), σε απεργία πείνας από τη Δευτέρα 1/12, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματός του.

“Γιατί μία είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης χάρη στην οποία καταφέρνουμε τα πάντα, μία στοχοπροσήλωση κι ένας καθαρός προσανατολισμός της καρδιάς, κι όποιος την έχει δεν θα ‘πρεπε να επιτρέπει στο φόβο να τον κυριεύει.”

ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΑΖΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Δημήτρης Πολίτης