24 Μαρτίου 2014

Αυτές τις μέρες τίθεται σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας και το κόψιμο των αδειών.

Ήδη έχουν δοθεί στην δημοσιότητα τα πρώτα νέα μέτρα του νομοσχεδίου.

1) Ειδική κατηγοριοποίηση των κρατουμένων σε 3 τύπους (Α, Β, Γ). Στην ειδική κατηγορία τύπου Γ θα ανήκουν όλοι οι φυλακισμένοι που κατηγορούνται για ληστεία ή εκβίαση, στα πλαίσια της εγκληματικής οργάνωσης, οι πολιτικοί κρατούμενοι, όσοι χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι και έχουν καταδικαστεί από 10 χρόνια κάθειρξη μέχρι και ισόβια και όσοι στασιάζουν στις φυλακές.

2) Οι κρατούμενοι τύπου Γ στερούνται το δικαίωμα για άδεια και περιορίζονται τα επισκεπτήρια και η τηλεφωνική επικοινωνία τους με τα συγγενικά τους πρόσωπα.

3) Θα διαμορφωθούν ειδικά κελιά τύπου Γ (όχι μόνο στο Δομοκό αλλά και σε άλλες φυλακές) με σκοπό την απομόνωση των κρατουμένων.

4) Η αστυνομία αποκτά μόνιμη θέση μέσα στις φυλακές (έλεγχος κελιών, μεταφορά κρατουμένων στο εσωτερικό της φυλακής κ.ά.) με απόρρητες αρμοδιότητες και εξουσίες που δεν αναγράφονται ούτε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση ετοιμάζει την Ελληνική εκδοχή του Γκουαντάναμο. Σε ένα δικαστικό σύστημα που η αρχή της αναλογικότητας έχει κουρελιαστεί και επιβάλλονται εξοντωτικές ποινές, η Ελλάδα διεκδικεί ήδη την πρωτιά στις πολυετείς καθείρξεις και τα ισόβια.

Οι άδειες και οι αναστολές είναι το μοναδικό μέτρο που προσπαθεί να ισορροπήσει αυτήν την νομική εξόντωση. Τώρα με κόψιμο των αδειών στην πλειοψηφία των κρατουμένων (καθώς ο καθένας μας μπορεί να θεωρηθεί “επικίνδυνος” και να ονομαστεί κρατούμενος τύπου Γ) το σύστημα δημιουργεί ανθρώπους δίχως ελπίδα. Ετσι οι φυλακές γίνονται εργοστάσιο αναπαραγωγής του εγκλήματος καθώς ο κρατούμενος δεν έχει τίποτε να χάσει γιατί τα έχει χάσει όλα. Ο κατ’ επίφαση σωφρονισμός τους γίνεται μια εκδικητική τιμωρία. Παράλληλα, με τις συνεχείς εφόδους των ΕΚΑΜ, οι φυλακές γίνονται πεδίο εξάσκησης της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Επίσης γίνεται πλέον απόλυτη η εξουσία του εκάστοτε Εισαγγελέα της φυλακής που ούτε καν γνωρίζει τους κρατούμενους, οι οποίοι γι’ αυτόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά αριθμημένος φάκελος ξεχασμένος στο συρτάρι του γραφείου του.

Οι κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές ενώνουμε την φωνή μας και διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας.

Απαιτούμε να αποσυρθεί το νέο φασιστικό νομοσχέδιο για την λειτουργία μιας φυλακής μέσα στη φυλακή. Ένα νομοσχέδιο “εν θερμώ” που γίνεται κατά παραγγελία του Υπουργού της Αστυνομίας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Να σταματήσει η κατηγοριοποίηση των κρατουμένων. Όλοι οι κρατούμενοι έχουμε ίσα δικαιώματα. Να διαφυλαχθεί το δικαίωμα στην άδεια που στην Ελλάδα έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας (μόνο το 2-3% των κρατουμένων δεν επιστρέφουν). Τα κονδύλια για την κατασκευή – μετατροπή των φυλακών υψίστης ασφαλείας να χρησιμοποιηθούν για την βελτίωση συνθηκών κράτησης (ελλείψεις συσσιτίου, θέρμανση, νερού, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης).

Όλοι οι κρατούμενοι οργανωνόμαστε, συντονιζόμαστε και θα κινητοποιηθούμε ενάντια σε αυτούς που κάνουν τις φυλακές τόπους διαρκούς τιμωρίας και στέρησης της ελπίδας.

Καλούμε τον Υπουργό και τον κάθε αρμόδιο να αναλογιστεί τις ευθύνες του και να ανοιχτεί ένας δημόσιος διάλογος για τις φυλακές και τα πραγματικά τους προβλήματα.

Σε κάθε διαφορετική περίπτωση είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε δυναμικά, όλοι μαζί ενωμένοι, ενάντια στην αδικία και την στέρηση των δικαιωμάτων μας.

Από την Τετάρτη 5-3-2014 ο συγκρατούμενος μας Mohamad Hamid έχει ξεκινήσει απεργία πείνας επιλέγοντας το έσχατο αυτό μέσο για να διεκδικήσει την ελευθερία του αφού έχει υπογράψει την υφ’ όρον απόλυση του από 8-5-2013 και συνεχίζει να βρίσκεται εντός των τειχών εδώ και δέκα μήνες, με τη γελοία δικαιολογία ότι δεν μπορεί να αποφυλακιστεί διότι εκκρεμεί δικαστική απέλαση και η Ερυθραία, η χώρα καταγωγής του, δεν έχει πρεσβεία στην Ελλάδα και δεν έχει καταστεί δυνατή η επικοινωνία με τις ξένες αρχές. Πρέπει να γνωστοποιήσουμε πως ο απεργός πείνας είναι ήδη σε άσχημη κατάσταση υγείας που επιδεινώνεται αισθητά με γοργούς ρυθμούς. Ο συγκεκριμένος κρατούμενος έχει ήδη ζητήσει την άρση της απέλασης και έχει αιτηθεί για πολιτικό άσυλο, η απάντηση όμως ήταν αρνητική. Ποιος όμως είναι ο Hamid και γιατί είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου να λάβει πολιτικό άσυλο και να μην απελαθεί στην Ερυθραία;

Ο Hamid είναι ένας άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα που πήγε κόντρα στον δικτάτορα που εξουσιάζει την τύχη κάθε πολίτη της Ερυθραίας και αποχώρησε από τον στρατό και την υποχρεωτική θητεία που έχουν όλοι οι άνδρες έως τα 40 τους χρόνια, που συνελήφθη όταν επιχείρησε να αποδράσει, που υπέστη απάνθρωπη μεταχείριση και βασανισμούς με καυτά σίδερα σε όλο του το σώμα και φοβερούς εξευτελισμούς της προσωπικότητας του από το καθεστώς της χώρας του και το μόνο σίγουρο είναι πως εάν απελαθεί, όσοι το πράξουνε, τον καταδικάζουνε σε σίγουρο θάνατο. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που έχουν το δικαίωμα να τον καταδικάζουν σε αυτή τη μοίρα; Ποιος τους δίνει αυτή την εξουσία; Και στο όνομα ποιου νόμου;

Εμείς οι συγκρατούμενοι του στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του και ενημερώνουμε τους υπεύθυνους ότι δεν πρόκειται να ανεχτούμε άλλο, αυτό το θέατρο του παραλόγου. Φτάνει πια αυτή η κοροϊδία. Τώρα είναι η ώρα να δοθεί μία λύση για αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο και να ζήσει επιτέλους ελεύθερος. Ενημερώνουμε και προειδοποιούμε τους αρμόδιους ότι σε περίπτωση που κλείσουν τα μάτια ως συνήθως ή εάν πάθει το παραμικρό η υγεία του Hamid, θα μας βρουν απέναντι τους και θα έχουν να αντιμετωπίσουν την οργή μας.

Φυσικά θα λάβουμε σύντομα θέση ενάντια σε αυτό το νέο τρομονομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και την προσπάθεια των φασιστοϋπουργών να μας επιστρέψουν αιώνες πίσω. Δε θα ανεχτούμε καμία υποχώρηση από τα κεκτημένα μας και δεν ξεχνάμε με πόσους αγώνες κατακτήθηκε το δικαίωμα στις άδειες που τώρα σκοπεύουν να καταργήσουν…

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

Κρατούμενοι της β΄ πτέρυγας Λάρισας

Τους τελευταίους μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τρομοϋστερίας που αφορούν τις ελληνικές φυλακές. Για αρκετό καιρό πολλοί μιλούν για εμάς χωρίς εμάς. Μέσα σε αυτό το “γενικό κλίμα” ειδικές διατάξεις προετοιμάζονται και κανονισμοί ανατρέπονται με αποτέλεσμα τα κεκτημένα δικαιώματα του φυλακισμένου να θυσιάζονται στο βωμό της τρομοϋστερίας. Σε αυτό το “γενικό κλίμα” εμείς θα μιλήσουμε συγκεκριμένα.

Αυτές τις μέρες ξεκίνησε διαβούλευση για το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει την κατηγοριοποίηση των κρατουμένων, τον περιορισμό δικαιωμάτων και την απαγόρευση αδειών σε αρκετούς φυλακισμένους. Μας λένε πως οι φυλακές είναι σωφρονισμός. Το να στερείς όμως την ελπίδα στους κρατούμενους λέγετε εκδίκηση. Πόσο μάλλον όταν οι υπεύθυνοι των φυλακών στερούν το νόμιμο δικαίωμα μιας κρατούμενης να λάβει ολιγόωρη άδεια για να επισκεφτεί την μητέρα της που πάσχει από καρκίνο. Η συγκρατούμενή μας Δ.Κ. έκανε αίτηση για χορήγηση ολιγόωρης άδειας για να επισκεφτεί την μητέρα της, που πριν από λίγες μέρες της ανακοινώθηκε από τους γιατρούς ότι εμφάνισε όγκο στον εγκέφαλο. Προσκόμισε όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά από δημόσιο νοσοκομείο και τα έθεσε στη διάθεση των εισαγγελέων της φυλακής. Η απάντηση ήταν όμως αρνητική. Όπως ήταν αρνητική η απάντηση που είχε λάβει μια άλλη συγκρατούμενή μας πριν από κάποιους μήνες όταν της αρνήθηκαν ολιγόωρη άδεια για να παραστεί στην κηδεία της μητέρας της. Μάλιστα στην περίπτωση της Δ.Κ. η δεύτερη εισαγγελέας αναγνώρισε την σοβαρότητα του αιτήματος και το νόμιμο δικαίωμα της συγκρατούμενής μας, όμως όπως δήλωσε, δεν ήθελε να έρθει σε αντιπαράθεση με την πρώτη εισαγγελέα Τρούπη η οποία ήταν αρνητική.

Ο σωφρονισμός τους λοιπόν έχει εξουσία στη ζωή και στο θάνατο, στη χαρά και στη λύπη. Αυτός ο σωφρονισμός είναι απλά μια απάνθρωπη τιμωρία. Στη θέση της Δ.Κ. θα μπορούσε να βρεθεί οποιαδήποτε κρατούμενη. Γι’ αυτό δεν την αφήνουμε μόνη της. Στεκόμαστε δίπλα της και μοιραζόμαστε την λύπη της αλλά και τον δίκαιο θυμό της. Σήμερα Παρασκευή 14/3/2014 προχωρήσαμε σε μεσημεριανή διαμαρτυρία και αρνηθήκαμε να μπούμε στα κελιά μας, κατά το μεσημεριανό κλείσιμο για να ικανοποιηθεί το αίτημά μας.

Όλη η πτέρυγα γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού

Όπως ενημερωθήκαμε, στις 25 Φεβρουαρίου, ο συγκρατούμενός μας Esso Shakram Haitam άφησε την τελευταία του πνοή στο μπουρδέλο της Φυλακής Γρεβενών. Άφησε την τελευταία του πνοή ύστερα από μία μακρόχρονη και εξαντλητική κράτηση 22 ετών, αφού ήταν κρατούμενος από το 1992, και λίγο πριν την υποχρεωτική αποφυλάκιση του, μιας και μετά από τρία χρόνια θα ήταν υποχρέωση του κράτους, αυτού του φασιστικού κράτους, να του ανοίξει την πόρτα της φυλακής· όχι γιατί όφειλε να τελειώνει με αυτό το μαρτύριο της τιμωρίας, αλλά γιατί δεν νομιμοποιείται να τον κρατήσει πάνω από είκοσι πέντε έτη.

Γιατί όμως χάθηκε άλλος ένας φίλος; Από τι και γιατί έχουμε άλλον ένα θάνατο στη συγκεκριμένη φυλακή; Προς ενημέρωση όσων δε γνωρίζουν, αλλά και προς αφύπνιση όσων ξέρουν, ο φίλος μας έφυγε από πρέζα· την πρέζα που γνώρισε μέσα στη φυλακή, αφού όταν μπήκε ήταν ένας πιτσιρικάς που ούτε τσιγάρο δεν κάπνιζε. Όμως, ήταν ένα παιδί που αντιδρούσε στα κακώς κείμενα, που ούρλιαζε μπροστά στην αδικία, που αγωνιζόταν για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι, στοχοποιήθηκε και το σύστημα τον εξόντωσε. Όπως πολλοί συγκρατούμενοί μας προσπαθούν να ξεφύγουν από την αβάσταχτη καθημερινότητα της φυλακής, και τα κλειδωμένα μας όνειρα πίσω από κάγκελα και βαριές σιδερένιες πόρτες, μέσα από την ουτοπία της πρέζας, χάθηκε και αυτός μέσα σε αυτό το αδιέξοδο. Είναι όμως και κάτι άλλο που μας κάνει να ανατριχιάζουμε και να ξεχειλίζουμε από οργή. Τι γίνεται επιτέλους στα Γρεβενά; Γιατί κάθε τόσο θρηνούμε θύματα; Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε: Νοέμβριος 2008 ένας νεκρός από πρέζα, Ιούνιος 2010 δύο νεκροί από πρέζα, Αύγουστος 2013 ένας νεκρός από πρέζα, και τώρα άλλος ένα νεκρός από πρέζα. Και ο κατάλογος μεγαλώνει… Για να μην αναφερθούμε σε αυτοκτονίες ή και συμπλοκές ανάμεσα σε κρατούμενους που καταλήγουν σε νεκρούς. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η αφορμή δεν ήταν η πρέζα και τα αδιέξοδα που δημιουργεί η χρήση της; Είναι κοινό μυστικό τι παίζει στη συγκεκριμένη φυλακή. Η υπηρεσία λειτουργεί με όρους καρτέλ όπου αρχηγός είναι ο διευθυντής, με υπαρχηγούς και μέλη, υπαρχιφύλακες και σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Η πρέζα υπάρχει σε αφθονία όπως και τα συνταγογραφούμενα ψυχοφάρμακα με διπλό όφελος για τους ένστολους πρεζέμπορους. Από τη μία διατηρούν τους κρατούμενους σε καταστολή, και από την άλλη γεμίζουν τις τσέπες τους φράγκα. Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας δολοφονεί το κράτος; Ως πότε θα πνίγουμε το θυμό που μας πλημμυρίζει; Πόσοι ακόμα θα χαθούν μέχρι να αντιδράσουμε; Το ποτάμι της οργής έχει φουσκώσει, θα πλημμυρίσει και θα πνίξει κάθε ύπουλο και σαδιστικό σκουλήκι, που για όφελος της τσέπης του δολοφονεί κρατούμενους. Η τιμωρία πλησιάζει.

Καλό ταξίδι φίλε…

Εμείς που μείναμε πίσω θα εκδικηθούμε για τη δολοφονία σου, όπως και για κάθε φίλο που η κρατική μηχανή δολοφόνησε.

Κρατούμενοι της Β΄ πτέρυγας της Φυλακής Λάρισας

Μια πράξη αφιερωμένη στους γείτονές μας που ζουν στη κόλαση. Από Κορυδαλλό.

Κρέμασμα πανό: «ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΓΚΕΣ! σπάστε το αρρωστημένο καθεστώς που βιώνετε (Α)»

Αναρχικοί της Δ’ πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού κρέμασαν πανό απ’ τα παράθυρα των κελιών τους που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από το νοσοκομείο των φυλακών. Το είδαν στο νοσοκομείο και γούσταραν.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Γράμμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους 179 απεργούς πείνας και φαρμακευτικής υποστήριξης συγκρατούμενούς μας που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού.

Από τις 17 Φλεβάρη, 179 συνάνθρωποι μας που νοσηλεύονται στο σύγχρονο κολαστήριο – Νταχάου, ύψωσαν λάβαρο τα προβλήματα υγείας τους και κατήγγειλαν με όλη τους τη δύναμη και με περισσή αξιοπρέπεια, τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν καθημερινά όσοι έχουν την ατυχία να βρίσκονται « φιλοξενούμενοι » στο κατ΄ ευφημισμό νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Ένα τέτοιο « ίδρυμα », παρ΄ όλο που έπρεπε να ενταχθεί και ουσιαστικά στο ΕΣΥ, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να είναι ένας στάβλος ακατάλληλος για αδέσποτα ζώα, πόσο μάλλον για ανθρώπους που έχουν ανάγκη νοσηλείας και θεραπείας χωρίς να έχουν την επιλογή να απευθυνθούν στην ιατρική φροντίδα της επιλογής τους, λόγω του το είναι κρατούμενοι. Το καθεστώς που ισχύει στο Ν.Κ.Κ. έχει ως εξής : προϋπόθεση για να βρεθεί κάποιος κρατούμενος εκεί, είναι να είναι οροθετικός στον ιό HIV, φυματικός, καρκινοπαθής, να πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, να είναι παραπληγικός ή να πάσχει από οποιοδήποτε μόνιμο και θανατηφόρο νόσημα. Εκτός από τους παραπάνω, οι οποίοι νοσηλεύονται μόνιμα στο ίδιο δημοκρατικό μπουρδέλο και μοιράζονται τους ίδιους θαλάμους, μπορεί να βρεθεί οποιοσδήποτε από εμάς, είτε είναι ασθενής από παθολογικά αίτια, αναπνευστικά προβλήματα, καρδιολογικά, οδοντιατρικής φύσης ή για να αντιμετωπιστεί κάποιο ατύχημα π.χ. κάταγμα, να γίνει κάποια συρραφή λόγω αυτοτραυματισμού ή και νοσηλεία, είτε είναι απεργός πείνας…. Κατά την επιστροφή του όμως, στη φυλακή που κρατείται, είναι πολύ πιθανό να έχει πάρει σαν αναμνηστικό της νοσηλείας του κάποιο μεταδοτικό νόσημα.

Αυτό λοιπόν, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, εφ΄ όσον βρεθούμε (γαμώ την τύχη μας) σ΄ αυτό το κωλοχανείο είναι :

α. ο υπερσυνωστισμός. Σε θαλάμους των 8 ατόμων συνωστίζονται ακόμη και 20 άνθρωποι, κάποιοι από τους οποίους δε βρίσκονται καν σε κρεβάτι αλλά σε ένα άθλιο στρώμα, σε ένα ακόμη πιο άθλιο πάτωμα.. Χαρακτηριστικά διαθέτουμε το μοναδικό προνόμιο να έχουμε διώροφα κρεβάτια σε νοσοκομείο που κατά καιρούς ο ασθενής χρειάζεται να διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις για να σκαρφαλώσει στο διώροφο κρεβάτι παρ’ όλο που μπορεί να έχει σπασμένο χέρι ή πόδι ή ακόμη χειρότερα να του λείπει κάποιο μέλος…

β. άθλιες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής. Στο σύνολό του, το Ν.Κ.Κ. είναι μία χωματερή απόθεσης ζωντανών σκουπιδιών, γιατί μόνο σαν σκουπίδια αντιμετωπίζει το γαμημένο κράτος σας, καθέναν από εμάς. Σ΄ όλους τους χώρους η υγιεινή είναι ανύπαρκτη. Τα σκουπίδια κάνουν σωρούς στις γωνίες των διαδρόμων, κάθε θάλαμος είναι η χαρά των μικροβίων, οι κατσαρίδες κάνουν πάρτι, η φυματίωση θερίζει όπως και η ψώρα, μετατρέποντας το νοσοκομείο σε μία μολυσματική βόμβα.

γ. ανύπαρκτα φάρμακα και ελλιπές ιατρικό προσωπικό. Όπως όλοι όσοι πέρασαν γνωρίζουν, τα φάρμακα είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα, παρόλο που οι ανάγκες είναι τεράστιες, εάν δηλαδή ο ίδιος ο ασθενής ή η οικογένεια του δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί με δικά του έξοδα τα φάρμακα που έχει ανάγκη, εάν είναι άπορος ή αλλοδαπός και δεν έχει κοντινούς, η θεραπεία διακόπτεται μέχρι την επόμενη παραλαβή φαρμάκων με προϋπόθεση να είναι ζωντανός μέχρι τότε. Τα μόνα βέβαια, σκευάσματα που δε λείπουν, όπως σε κάθε φυλακή, είναι τα ψυχοφάρμακα και γενικότερα, οποιοδήποτε σκεύασμα μπορεί να εγγυηθεί την καταστολή του κρατούμενου. Τα συγκεκριμένα φάρμακα υπάρχουν σε αφθονία και υπερσυνταγογραφούνται, είτε είναι πρωτότυπα είτε είναι γενόσημα, με την ευγενή χορηγία του φασιστόμουτρου μπουμπούκου υπουργού. Το ιατρικό προσωπικό « αρέχει » ελλιπείς υπηρεσίες εάν όχι ανύπαρκτες οι οποίες υπολειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιστατικά ακόμη και ακρωτηριασμών αφού η θεραπεία είναι πολυέξοδη και απαιτεί πάνω από όλα ανθρωπιά κάτι που λείπει παντελώς, από τους περισσότερους εργαζόμενους στο νοσοκομείο.

δ. Συμπληρώνοντας την άρτια λειτουργία του σύγχρονου στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης κρατουμένων, οι εισαγγελείς είναι παρόντες μόνο για πειθαρχικά παραπτώματα στα οποία όπως πάντα, εξαντλούν όλη τους την αυστηρότητα και αδιαφορούν για οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι νοσηλευόμενοι όπως ο επόπτης εισαγγελέας ο οποίος αρνήθηκε να επισκεφτεί τους χώρους του νοσοκομείου λέγοντας ότι έχει οικογένεια, λες και όσοι νοσηλεύονται δεν έχουν γονείς, αδέρφια, γυναίκες, παιδιά ή λες και οι δικές τους ζωές αξίζουν λιγότερο από τη ζωή της οικογένειας του συγκεκριμένου εισαγγελέα.

ε. Κουμάντο στο νοσοκομείο κάνουνε οι μπάτσοι και οι ανθρωποφύλακες οι οποίοι χώνουν τα μούτρα τους παντού και το ιατρικό προσωπικό δεν έχει κανένα λόγο όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μην επιτρέπουν έστω και το φαγητό από τα επισκεπτήρια το οποίο είναι απαραίτητο και ως ποσότητα και ως ποιότητα ειδικά για όσους λαμβάνουνε αντιρετροϊκή αγωγή η οποία, για να λειτουργήσει προϋπόθεση είναι, ο ασθενής να λαμβάνει ποιοτική τροφή με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί η θεραπεία. Όπως επίσης, εάν χρειαστεί η μεταφορά κάποιου κρατούμενου, σε άλλο νοσοκομείο, εκτός του ότι η μεταγωγή γίνεται με κλούβα και ο νοσηλευόμενος είναι δεμένος με χειροπέδες πίσω από την πλάτη καταπατώντας κάθε όρο ασφαλούς μεταφοράς για την υγεία του ασθενή, πριν την εισαγωγή του, οι μπάτσοι επισκέπτονται το νοσοκομείο που έχει κλειστεί το ραντεβού, παρευρίσκονται κατά την εξέταση, παραβιάζοντας το ιατρικό απόρρητο και εκβιάζουν την επιστροφή του ασθενή στο Ν.Κ.Κ. για λόγους « ασφαλείας », ασχέτως εάν κινδυνεύει η ζωή του…

Ακούστε λοιπόν πουτάνες του υπουργείου, φτάνει πια!!! Δε θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η αρρωστημένη κατάσταση, εσείς που μετράτε τις μέρες των απεργών μέχρι τη φίμωση ή την εξόντωση τους, αρχίστε να μετράτε τις δικές σας μέρες. Όσοι ξεκίνησαν αυτό τον αγώνα, δεν είναι μόνοι τους, είμαστε όλοι δίπλα τους για να τους στηρίξουμε και να γιγαντώσουμε αυτό τον αγώνα και δεν πρόκειται να σταματήσουμε εάν δε σπάσει αυτό το απόστημα, εάν δεν πάνε σπίτι τους όσοι είναι ανεπαρκείς στο ρόλο τους, εάν δε τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει και όπως θα αποφασίσει μια λαϊκή ετυμηγορία. Βέβαια δεν ξεχνάμε τις τεράστιες ευθύνες που έχει η διεύθυνση του Ν.Κ.Κ. που συντηρεί και διαιωνίζει αυτή την απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση και με απόλυτη συνέπεια ταυτίζεται με τη γραμμή που σκοπεύει στην εξόντωση των ασθενών και επιτρέποντας τον υπερπληθυσμό στο Ν.Κ.Κ.. Συνένοχοι στο κατ΄εξακολούθηση βιασμό των ατομικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε νοσηλευόμενου, αδιαφορούν για αυτούς που αργοπεθαίνουν καθημερινά, στο χώρο που διευθύνουν, κλείνουν τα μάτια στην ασχήμια και τη μύτη τους απέναντι στην μπόχα που βγαίνει από παντού, από το σάπιο αυτό σύστημα. Και εσείς ανθρωποφύλακες που για οποιοδήποτε συνδικαλιστικό σας αίτημα, όπως π.χ. βαρέα και ανθυγιεινά χρησιμοποιείτε σαν μέτρο πίεσης εμάς και την τύχη μας, δεν πρόκειται να γλιτώσετε από την οργή μας και η τιμωρία σας θα είναι αυτή που σας αρμόζει… Αυτό δεν είναι απειλή αλλά υπόσχεση…

Υπεύθυνους για ό,τι γίνει, καθιστούμε τους υπουργούς υγείας, δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης, Η οργή μας θα πέσει σαν πέλεκυς στα κεφάλια σας.

Αγωνιστές, σ΄ αυτό το σταυροδρόμι συναντηθήκαμε με εσάς, ταξικά αδέρφια και ο δρόμος από εδώ και εμπρός είναι κοινός όπως κοινός είναι και ο εχθρός, δε σταματάμε μέχρι να πετύχουμε.

Σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα των κρατουμένων, είμαστε διατεθειμένοι να απαντήσουμε δραστικά και με οποιοδήποτε κόστος.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Κρατούμενοι της β΄ και γ΄ πτέρυγας της φυλακής Λάρισας

Γράμμα από φυλακές Νιγρίτας Σερρών. Ενημέρωση στα πλαίσια της μεταγωγής μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών.

Μετά από μια συλλογική ένδειξη αλληλεγγύης προς τον αξιοπρεπέστατο αγωνιστή αδελφό και συγκρατούμενο Σπύρο Στρατούλη για την γνωστή υπόθεση «Εγκληματική οργάνωση Στέκια Θεσσαλονίκης» και μετά το πέρας πλέον των γεγονότων, στη φυλακή Γρεβενών υπήρξε μια ανησυχία από τη σωφρονιστική υπηρεσία και τη διεύθυνση απέναντι στο πρόσωπό μου. Κατά τη διάρκεια της αλληλεγγύης που έκανα, με το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ως απεργός πείνας, πάντα αξιοπρεπέστατα αντιμετώπισα κάποιες καταστάσεις που για μένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο και ήμουν έτοιμος να δεχτώ οποιαδήποτε συνέπεια. Αρκετές φόρες τόλμησαν οι ανθρωποφύλακες να με φωνάξουν και να μου πουν ότι θα με διώξουν και θα έχω και άλλες συνέπειες αν δεν σταματήσω την απεργία πείνας και γιατί επηρεάζω τους άλλους συγκρατούμενούς μου που και αυτοί απείχαν από το συσσίτιο ως ένδειξη αλληλεγγύης για το Σπύρο. Αρκετές φορές θεώρησαν ότι απειλώντας με με μεταγωγή από τη συγκεκριμένη φυλακή θα έκανα κάποιο βήμα πίσω, πράγμα που αντιμετώπισα με τον τρόπο μου και τη συνέχιση με ακόμα περισσότερη δύναμη την αδελφική αλληλεγγύη μου με τον Σπύρο.

Μετά το πέρας αυτής της συλλογικής αλληλεγγύης ξεκίνησαν στη φυλακή κάποιες συζητήσεις για την όλη κατάσταση που επικρατούσε στη φυλακή Γρεβενών για τις συνθήκες που αφορούν τη διαβίωση, τις ελλείψεις που υπήρχαν εις βάρος μας, για τις συχνές εφόδους από τα ΕΚΑΜ και γενικότερα για την αδιαφορία της διεύθυνσης για τους ανθρώπους που βρίσκονται στοιβαγμένοι λες και είναι αποθήκη ανθρώπινων ψυχών. Και όλα αυτά με κάποια αιτήματα που είχαν γραφεί από όλες τις πτέρυγες. Η διεύθυνση της φυλακής ανησυχώντας για το τι θα κλιμακωθεί και ποια θα είναι η εξέλιξη κινήθηκε πάλι με το γνωστό υποχθόνιο τρόπο της για να συλλέξει πληροφορίες από πού έχει ξεκινήσει όλο αυτό. Χρησιμοποιώντας τα υποχείριά τους, ρουφιάνους, παραχωρώντας τους διάφορα προνόμια. Καλοθελητές και προνομιούχοι έκαναν τη δουλεία τους μαθαίνοντας ακόμα και τον τρόπο που επικοινωνούσαμε με τις υπόλοιπες πτέρυγες και ό,τι αφορούσε όλη αυτή τη προσπάθεια κλιμάκωσης. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογώ βρέθηκα στο επίκεντρο και επαναλήφτηκε το ίδιο όπως και το Νοέμβρη/Δεκέμβρη, στο να σταματήσω ξεσηκώνω και να επηρεάζω, χωρίς να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τους συγκρατούμενούς μου για τη συλλογική απόφαση να γίνουν κάποιες κινητοποιήσεις για την εσωτερική λειτουργιά της φυλακής. Το αποτέλεσμα ήταν στις 13/2 να μεταχθώ στη φυλακή Νιγρίτας Σερρών. Ο σκοπός της διεύθυνσης και του υπέργειου με τη μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας Σερρών έγινε σκόπιμα νομίζοντας ότι έτσι δεν θα ακουστεί η φωνή μας για τον αγώνα τον οποίο κλιμακώνουμε. Τα γεγονότα με τη μεταφορά μου που προέκυψαν και όλη η διαδικασία της μεταγωγής μου, η οποία ήταν κάπως διαφορετική και θα σας εξηγήσω τα γεγονότα παρακάτω.

Καταρχήν έφυγα από τη φυλακή Γρεβενών σε στυλ απαγωγής. Στις 13/2 το πρωί και ώρα 08:40 περίπου ήρθε από το υπουργείο fax με διαταγή την άμεση μεταγωγή μου στις φύλακες Νιγρίτας. Το οποίο και έγινε μέσα σε μια ώρα. Το fax το είδα προσωπικά με τα μάτια μου. Μετά από 2 μέρες και με μια διανυκτέρευση στο μεταγωγών Θεσσαλονίκης μεταφέρθηκα στη φυλακή Νιγρίτας γύρω στις 11:30 με 12:00 στις 14/2. Σε όλη τη μεταγωγή οι μπάτσοι γνώριζαν το λόγο της μεταγωγής μου και με είχαν κατά κάποιο τρόπο λίγο διαχωρισμένο από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Όταν έφτασα τελικά στη φυλακή Νιγρίτας και μπαίνοντας στο λεγόμενο «ψυγείο», χώρος αναμονής, με τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς μου και όλη την ώρα που βρισκόμασταν εκεί πέρασαν αρκετοί θα έλεγα ανθρωποφύλακες για να με δουν ανοίγοντας την πόρτα και ρωτώντας μόνο ποιος είναι ο Ραμαδάνογλου.

Όταν μπήκαμε στη διαδικασία της έρευνας ήμουν ο μόνος που είχε διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους κρατούμενους. Το πρώτο θέμα που έγινε και έδειξαν τις διαθέσεις τους απέναντί μου ήταν να μου ζητήσουν ούρα για την ανίχνευση ναρκωτικών πράγμα που δεν αρνήθηκα και τους «κατούρησα κανονικά» απογοητεύοντάς τους που το τεστ έδειξε καθαρό. Στη συνέχεια μπήκαμε στο χώρο της έρευνας και ξεκίνησε ο έλεγχος. Ξεκινήσαμε με τα προσωπικά μου είδη και αντικείμενα. Στα προσωπικά μου είδη πέρα από το ρουχισμό είχα και διάφορα βιβλία και έγγραφα τα οποία είχαν αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο και αμέσως ρωτήθηκα αν είμαι αναρχικός. Η απάντησή μου ήταν άμεση και τους είπα ότι είμαι ένας απλός ποινικός αλλά πρώτα από όλα είμαι κατά της εξουσίας και υπερασπίζομαι τον αγώνα εντός και εκτός των τοίχων της ελευθερίας. Μετά άρχισαν να με ερωτάνε γιατί με εδίωξαν από τα Γρεβενά ενώ «γνώριζαν» και εάν έχω κάνει κάποιο πειθαρχικό. Η απάντηση μου ήταν και πάλι άμεση και σε αρκετό ειρωνικό ύφος λέγοντάς τους ότι μπορούν να κοιτάξουν και να μάθουν μόνοι τους χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω.

Όταν τέλειωσαν με τα προσωπικά μου είδη στην ερευνά φτάσαμε στο ποιο επίμαχο σημείο , του σωματικού ελέγχου. Μου είπαν να ξεκινήσω να γδύνομαι. Έβγαλα τα ρούχα μου, όλα εκτός από το εσώρουχό μου τα οποία ερεύνησαν και φτάσαμε στο πιο κρίσιμο σημείο. Έτοιμος εγώ να δεχθώ οποιοδήποτε κόστος μου ζήτησαν να κατεβάσω το εσώρουχό μου, πράγμα το οποίο αρνήθηκα. Έγινε εκείνη τη στιγμή μια αναστάτωση και μου είπαν ότι είναι λόγος για πειθαρχικό. Τους απάντησα και πάλι ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, απλά είναι θέμα ιδεολογίας και αξιοπρεπείας και αν νομίζουν ότι έχω κάτι παράνομο μπορούν να κάνουν όλες τις διαδικασίες τις οποίες θέλουν. Περιμένοντας εγώ το τι θα γίνει και τι σκοπό έχουν, επέλεξαν να με πάνε για ακτινογραφίες κατόπιν συνεννόησης τηλεφωνικής με τον παλιό γνώριμο από το 1998 έως το 2005 από τη φυλακή Διαβατών και τώρα αρχιφύλακα «αξιότρυπιο» κ. Χουχτούλα. Έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και μεταφέρθηκα στο κέντρο υγείας Νιγρίτας, όπου μου έκαναν ακτινογραφίες άνω και κάτω κοιλίας οι οποίες ήταν και αυτές καθαρές. Ξέχασα να πω ότι πριν φύγουμε για το κέντρο υγείας ρώτησαν επίμονα αν έχω στη κατοχή μου 2 κάρτες sim τηλέφωνου, να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή ψάχνοντας αφορμή για κανένα χρεωματάκι. Γυρίζοντας από το κέντρο υγείας και βλέποντας ότι και οι ακτινογραφίες ήταν καθαρές τέθηκε θέμα να μην με βάλουν μέσα στη φυλακή ως τη Δευτέρα που θα ερχόταν ο αρχιφύλακας. Για 2 ώρες περίπου περίμενα πάλι στο χώρο αναμονής (το ψυγείο) για να αποφασίσουν τελικά τι θα γίνει με έμενα. Αν θα με βάλουν μέσα ή όχι. Απ’ ό,τι κατάλαβα υπήρξε ξανά τηλεφωνική συνεννόηση με τον αρχιφύλακα και τελικά μπήκα μέσα και συγκεκριμένα στη Β1 πτέρυγα αφήνοντας να αιωρείται από την υπηρεσία ότι τη Δευτέρα που θα έρθει ο «αξιότιμος» κ. Χουχτούλας θα έχουμε μια φιλική συζήτηση μεγάλου επίπεδου.

Αυτό ήθελα να ενημερώσω προς το παρόν για ό,τι αφορά την ξαφνική μεταγωγή μου από τη φυλακή Γρεβενών στη φυλακή Νιγρίτας.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η φωνή μας θα συνεχίσει να ακούγεται σε οποιαδήποτε φυλακή και αν είμαστε και πάντα θα είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε με όπλο τη ζωή μας. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία θα συνεχιστεί μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής.

ΥΓ. Στέλνω επίσης τους χαιρετισμούς μου με μία υψωμένη γροθιά και στηρίζω την πολιτική απόφασή τους: Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα, Χριστόδουλο Ξηρό, Κώστα Σακκά

Ούτε ένα βήμα πίσω

Κρατούμενος στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών,
Μιχάλης Ραμαδάνογλου

Κείμενο του Τάσου Θεοφίλου για την καταδικαστική απόφαση ως προς τα γεγονότα της Πάρου, την αθώωσή του ως προς τη ΣΠΦ, και την αντιέφεση που του ασκήθηκε από τον εισαγγελέα Περικλή Δράκο.

Λίγες μέρες μετά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος μου από το Γ’ τριμελές εφετείο κακουργημάτων και την 25ετή ποινή κάθειρξης που μου επιβλήθηκε για γεγονότα που μόνο από την τηλεόραση γνωρίζω, θεωρώ ότι προκύπτουν κάποια υπαρξιακής φύσης ερωτήματα και βγαίνουν κάποια πολιτικής φύσης συμπεράσματα.

Ξεκινώντας από τα ερωτήματα λοιπόν, προκύπτει η απορία για το πώς γίνεται ένας άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος της έδρας, που θα ήταν ριψοκίνδυνο να του αναθέσει κανείς ακόμα και την διοίκηση επαρχιακού καφενείου, να έχει μια τέτοια εξουσία στα χέρια του. Πώς γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος με την ίδια νοσηρή αφέλεια που δίκασε την υπόθεση μου να έχει δικάσει και καταδικάσει εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ανθρώπους κι αυτό να μην αποτελεί σκάνδαλο. Πώς γίνεται αυτός ο εμφανώς μη ευφυής άνθρωπος να κρατά στα χέρια του χιλιάδες ζωές. Πώς γίνεται το κράτος να στελεχώνεται από τόσο ανεπαρκείς ανθρώπους και να μην μπορούμε ακόμα να οργανώσουμε την εναντίον του επανάσταση. Πώς γίνεται η εισαγγελέας της έδρας να μη θεωρεί τουλάχιστο άκομψο να ρίχνει μερικούς υπνάκους στην διάρκεια της διαδικασίας και μην νιώθει καν την ανάγκη να ρίξει μια ματιά στα πρακτικά πριν την αγόρευσή της. Όσοι παρακολούθησαν την δίκη μπόρεσαν να συμπεράνουν ότι η αγόρευσή της αφορούσε μάλλον άλλη υπόθεση. Πώς γίνεται αυτοί που δε θεωρούν την ποινική δικαιοσύνη ντροπή της ανθρωπότητας, αλλά “λειτούργημα”, να την κουρελιάζουν μετατρέποντάς την σε βρακολάστιχο. Πώς γίνεται ένας πρόεδρος και μια εισαγγελέας να μην ντρέπονται να ξεστομίζουν δημόσια ότι οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του κατηγορούμενου δεν μπορούν να γίνουν δεχτοί γιατί δεν τους εξέθεσε στους ειδικούς εφέτες ανακριτές, απαξιώνοντας με τον πιο ευθυνόφοβο τρόπο το βασικότερο υποτίθεται στάδιο της διαδικασίας που είναι η δίκη.

Όμως, έχουν σημασία κάποια πολιτικά συμπεράσματα. Όπως το ότι το δικαστήριο αναγνώρισε εμμέσως με την απόφαση του την πολιτική διάσταση της δίωξης, καθώς αν δεν την αναγνώριζε θα έπρεπε να με αθωώσει, δεδομένου ότι το κατηγορητήριο είχε καταρρεύσει από τις πρώτες συνεδριάσεις. Όμως διάλεξε μια πολιτικά -και όχι δικαστικά- μέση λύση. Μια μέση λύση για να εξισορροπήσει τις πιέσεις που ασκούνταν από τα πάνω, εν μέσω του “αντιτρομοκρατικού” πυρετού, με τις πιέσεις που ασκούταν από τα κάτω, πιέσεις που ασκούμε σε κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη που δίνουμε όλοι μας. Πιέσεις που ακόμη μέσα στο κλίμα της αυταρχικής επέλασης είναι ζωντανές χάρη στην αποφασιστικότητα, τη μαχητικότητα και την αλληλεγγύη μας. Αυτό το κομμάτι λοιπόν, τόσο οι αλληλέγγυοι που παρακολουθούσαν τη δίκη όσο και η κινηματική δημοσιογραφία, εμπόδισε τις αυθαιρεσίες του προέδρου και τις χυδαιότητες της πολιτικής αγωγής (που ακροβατούσε ανάμεσα στην ακροδεξιά γραφικότητα και την επικίνδυνη άγνοια της ποινικής νομοθεσίας) να μείνουν στα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας, βάζοντας ένα σχετικό φρένο στις παλαβομάρες τους. Το δικαστήριο προχώρησε σε μια ποντιοπιλατική και ευθυνόφοβη, χειρουργικής ακρίβειας λύση, μεταθέτοντας στο εφετείο όλες τις ευθύνες και όλα τα ενδεχόμενα – ακόμα και αυτό της αντιέφεσης, όπως τελικά έγινε.

Έχει και μία σημασία ότι δεν είναι μια απόφαση που νομιμοποίησε το dna ως στοιχείο, καθότι το αντικείμενο πάνω στο οποίο υποτίθεται ότι βρέθηκε το dna είναι ανύπαρκτο, αλλά μια απόφαση που νομιμοποιεί την αστυνομικοδικαστική ασυδοσία που έφτασε στο ζενίθ της με την αντιέφεση που άσκησε ο εισαγγελέας Δράκος.

Δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητο ότι, παρότι το δικαστήριο δε χρειάστηκε στοιχεία για να με καταδικάσει για τη ληστεία της Πάρου, αυτή η έλλειψη ταυτόχρονα στάθηκε αρκετή ώστε να με απαλλάξει από τις κατηγορίες της συμμετοχής και ένταξης στη ΣΠΦ. Έτσι, από πολιτικής άποψης, είναι σημαντικό ότι δεν έγινε ακόμα ένα βήμα προς την εμπέδωση του δόγματος Μarini.

Έτσι θα παραμείνω κάποια χρόνια ακόμα στην φυλακή με την δύναμη που μου δίνει η συνείδηση ότι όπως και κάθε αναρχικός δεν είμαι “άδικα” μέσα. Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Η φυλακή για έναν αναρχικό δεν είναι τιμωρία αλλά ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Χώρος για απογοήτευση δεν υπάρχει παρά μόνο η πεισματική όξυνση προς τα εμπρός. Ως την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής, από την Attica ως τον Κορυδαλλό, από το Pelican Bay ως το Δομοκό, από το Γκουαντάναμο ως την Αμυγδαλέζα.

Τάσος Θεοφίλου
Φυλακές Δομοκού
24/2/14