«Αν μάθεις πως αυτοκτόνησα να ξέρεις πως σίγουρα ήταν φόνος»
Ουλρίκε Μάινχοφ

Στην Κύπρο υπάρχει μόνο μια φυλακή (Κεντρικές Φυλακές στη Λευκωσία) εκτός από μερικά κρατητήρια σε αστυνομικούς σταθμούς και κέντρα κράτησης μεταναστών. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα υπερπληθυσμού (οι προδιαγραφές είναι για 350 άτομα, αλλά στα κτήρια τσουβαλιάζονται 700 κρατούμενοι) και συνεπώς προκύπτουν επιπρόσθετα προβλήματα συνωστισμού, εντάσεων κλπ. Οι φυλακές διέπονται από αποικιοκρατικής προέλευσης νόμους/κανονισμούς. Για παράδειγμα η απεργία πείνας θεωρείται πειθαρχικό αδίκημα και τιμωρείται και η διεύθυνση μπορεί να επιβάλει υποχρεωτική σίτιση που είναι βασανιστήριο. Γενικά η διεύθυνση έχει μεγάλες εξουσίες και μπορεί να κάνει ότι θέλει σαν κράτος εν κράτει. Να σημειώσουμε πως στην Κύπρο συγκριτικά με την Ελλάδα πέφτουν σχετικά μεγάλες ποινές για μικροαδικήματα (πχ κλοπές των 150 ευρώ, μικροοφειλές, χρήση/πώληση ουσιών), οι εφέσεις σπάνια ρίχνουν την ποινή και ο ανασταλτικός χαρακτήρας των ποινών είναι πιο ασυνήθιστος. Ακόμα δεν υπάρχει διαχωρισμός των ενηλίκων-ανηλίκων κρατουμένων.

Να πούμε και λίγα για τη σύσταση του πληθυσμού των κρατουμένων. Η πιο μεγάλη ομάδα (σχεδόν οι μισοί) είναι μετανάστες. Αυτοί χωρίζονται σε κοινοτικούς από ανατολική Ευρώπη/Βαλκάνια οι οποίοι είναι κυρίως για μικροπαραβάσεις ενώ λίγοι από αυτούς είναι δικτυωμένοι με μαφιόζικες συμμορίες. Οι υπόλοιποι μετανάστες είναι κυρίως για παράνομη είσοδο/παραμονή στη χώρα. Υπάρχει έντονος ρατσισμός και μεταξύ κρατουμένων και από τους ανθρωποφύλακες. Υπάρχουν λίγες δεκάδες άτομα που είναι ηγετικά στελέχη και μέλη συμμοριών/μαφίας ειδικά μέσα στους βαρυποινίτες. Οι υπόλοιποι ντόπιοι είναι μέσα για μικροκλοπές, αστικά χρέη και χρήση/πώληση ουσιών. Υπάρχει και γυναικεία πτέρυγα με περίπου 50 κρατούμενες.

Ο διευθυντής των Κεντρικών Φυλακών βρίσκεται σε διαθεσιμότητα και έχει υπόθεση που ακόμα εκδικάζεται για υπόθεση μαφιόζου βαρυποινίτη ο οποίος μπαινόβγαινε στις φυλακές. Ο βαρυποινίτης αυτός φέρεται να συνεργαζόταν (δίνοντας πληροφορίες) και με τον υποδιοικητή της Δίωξης Ναρκωτικών. Έτσι από το 2009 αναπληρωτής διευθυντής φυλακών μπήκε ο μπάτσος Γ.Τρυφωνίδης – παράνομα διότι είναι αξιωματικός της αστυνομίας. Ενώ και πριν υπήρχε πρόβλημα, η κατάσταση χειροτέρεψε υπό τον Γ.Τρυφωνίδη: εφάρμοσε σκληρή πολιτική προς κρατουμένους με μείωση των δικαιωμάτων τους (μείωση φαγητού, περιορισμός τηλεφώνων, επισκέψεων και επικοινωνίας με την οικογένεια, μείωση καθημερινού επιδόματος από 4 ευρώ σε 2.70, υποχρεωτικό κούρεμα στους κρατουμένους, αυθαίρετη αλλαγή νόμων, πχ από το 1/3 πήγε στα 2/3 έκτισης ποινής για να μεταφερθείς στις Ανοικτές φυλακές, απομόνωση, πειθαρχεία, ενώ τουρκοκύπριοι και μετανάστες κρατούμενοι αποκλείονται από άδειες για έξοδο ανοικτής φυλακής, ενώ εμποδίζονται οι επισκέψεις από συγγενικά τους πρόσωπα).

Αυτά οδήγησαν σε εξέγερση κρατουμένων πέρσι (με αποχή από συσσίτιο, άρνηση να μπουν στα κελιά και κάψιμο στρωμάτων). Μετά την τελευταία σειρά αυτοκτονιών και βιασμών ξέσπασε νέα εξέγερση κρατουμένων στις 12/01/2014. Κλήθηκε η ΜΜΑΔ (Μηχανοκίνητη Μονάδα Άμεσης Δράσης) με τον ΕΑΟ (Ειδικό Αντιτρομοκρατικό Ουλαμό) για να καταστείλει την εξέγερση. Ο ανθρωποφύλακας Τρυφωνίδης αντικαταστήθηκε από το πόστο του και αποφασίστηκε να παραμείνει στις φυλακές σε μόνιμη βάση ο ΕΑΟ (αντιτρομοκρατική) για την διατήρηση της «ασφάλειας».

Μετά από τον ντόρο που δημιουργήθηκε και την δημόσια τοποθέτηση πρώην κρατουμένων βγήκαν στη φόρα κάποια στοιχεία. Τα τελευταία χρόνια έγιναν εκατοντάδες απόπειρες αυτοκτονίας και αυτές είναι μόνο όσες καταγράφηκαν. Μάλιστα τους τελευταίους 7 μήνες πριν την εξέγερση είχε 5 αυτοκτονίες. Όσο αφορά τους βιασμούς υπάρχουν ενδείξεις κατ’ επανάληψη οργανωμένων μεταφορών νεαρών κρατουμένων σε συνεργασία με δεσμοφύλακες στην πτέρυγα βαρυποινιτών για να τους βιάσουν. Στις Κεντρικές Φυλακές υπάρχουν φράξιες μαφιόζων. Δεσμοφύλακες και αστυνομικοί τους βοηθούν να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση και να μπορούν να συνεχίζουν/διευθύνουν τις εκτός φυλακής δραστηριότητες τους. Σε αντάλλαγμα οι μαφιόζοι τους λαδώνουν ή/και τους δίνουν πληροφορίες (ρουφιανέματα). Επίσης οι δεσμοφύλακες περνούν στις φυλακές κινητά τηλέφωνα, ναρκωτικά και αναβολικά.

Στην Κυπριακή κοινωνία, το γενικό κλίμα παθογένειας είναι αρνητικό για τους κρατούμενους, παρ’ όλες τις καταδίκες και το αρχικό δήθεν σοκάρισμα της κοινής γνώμης, συνεχίζουν την κανονικότητα βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα τους, αποτέλεσμα μιας αποχαύνωσης που επικρατεί σε μια ευρύτερη κοινωνία φυλακή. Ένα άλλο κομμάτι της κυπριακής κοινωνίας στηρίζει την καταστολή των μπάτσων στους κρατούμενους, αλλά και την γενικότερη καταστολή, κάθε αντίσταση προς το υπάρχον, αφού τον μέσο κύπριο τον νοιάζει η ανάπτυξη, το κέρδος και ο καταναλωτισμός.

ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗΤΕΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΚΕΛΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΑΧΤΗ

Αναρχικοί/ές Λευκωσία

Βγήκε η επίσημη απόφαση για Σ.Στρατούλη. Το συμβούλιο απάλλαξε το Σ.Στρατούλη από την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης (κακούργημα) έτσι μπορεί να λαμβάνει τις άδειές του από τη φυλακή.

ΣΠΥΡΟ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Με αφορμή κάποια ζητήματα που έχουν προκύψει σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα στον Κορυδαλλό πιστεύουμε πως είναι απαραίτητο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις. Αυτό που θεωρούμε κομβικό δεν είναι να αποδοκιμαστεί ή να απομονωθεί πολιτικά συγκεκριμένα η Σ.Π.Φ. (αναφερόμαστε στον πυρήνα φυλακισμένων καθότι οι πυρήνες υπογράφουν με το ίδιο όνομα στο εξωτερικό πιθανότατα δεν έχουν επίγνωση, ούτε και ευθύνη για τις πράξεις άλλων ανθρώπων) και ακόμα περισσότερο θεωρούμε πως αυτό δεν πρέπει να γίνει λόγω του θεωρητικού της προσανατολισμού. Είναι η χειρότερη μορφή πολιτικαντισμού να χρεώνεις ένα ολόκληρο αναρχικό ρεύμα συλλήβδην, για πράξεις και επιλογές που αφορούν ένα μέρος του. Είτε πρόκειται για αναρχικοσυνδικαλιστές είτε για αναρχομηδενιστές, η κριτική είναι ανεξάρτητη. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει είναι οι εξουσιαστικές συμπεριφορές που υπάρχουν μέσα στον αναρχικό χώρο και που όχι λίγες φορές εκφράζονται μέσα από τη φυσική-λεκτική βία. Θεωρούμε τη βία αναπόσπαστο μέρος της ζωής και της πολιτικής δράσης όταν στρέφεται κατά κράτους, κεφαλαίου και εξουσίας, αλλά άγονη, επιζήμια και αυτοκαταστροφική όταν διαμεσολαβεί στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Καθότι ο αντικειμενικός της στόχος είναι η επιβολή και επαναφέρει με το χειρότερο τρόπο την εξουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι την εχθρεύονται. Το μοναδικό της αποτέλεσμα είναι η περιχαράκωση, η καταστροφή της διαλεκτικής και εντέλει η ακύρωση στην πράξη του αναρχικού μας προτάγματος.

Φυσικά όμως δεν αποτελεί παρθενογένεση. Άλλωστε, η φυσική ροπή για εξουσία και επιβολή, ενυπάρχει στον καθένα μας, όπως αντίστοιχα το πάθος για ελευθερία και επιθυμία για ισότητα στις συντροφικές σχέσεις. Πολλές φορές προκύπτει αυθόρμητα από την έκφραση των αντιφατικών ενστίκτων μας και εκδηλώνεται με ή χωρίς προσχήματα ηθικά και πολιτικά, αλλά τις περισσότερες φορές με προφανή αιτία.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε εδώ για τη βία που εκδηλώνεται για προσωπικούς λόγους στις διαπροσωπικές σχέσεις, θα αρκεστούμε να πούμε πως είναι ζήτημα συνείδησης και αξιακής συνέπειας η αποφυγή αυτών των εξουσιαστικών μεθόδων.

Θα μιλήσουμε για τη χρήση της βίας ως εργαλείο πολιτικής επιβολής, το οποίο, όταν δε στοχεύει τους εξουσιαστές και στρέφεται εναντίον αναρχικών, καταστρέφει κυριολεκτικά το νόημα του αναρχικού μας οράματος: είτε ασκείται σε μια πορεία για παράδειγμα, κατά συντρόφων που επιλέγουν μια στρατηγική σύγκρουσης με τους μπάτσους όταν κάποιοι άλλοι έχουν μια διαφορετική στρατηγική, είτε αφορά στην κριτική που κάποιος θεωρεί προσβλητική ή συκοφαντική. Στην πρώτη περίπτωση η μόνη δυνατή λύση είναι η σύνθεση των στρατηγικών και αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω κενού οργάνωσης και κοινότητας, λύση είναι η χάραξη διαφορετικών διαδρομών αγώνα. Στη δεύτερη περίπτωση οι αναλύσεις θα έπρεπε να περισσεύουν. Εφόσον είναι κοινός τόπος ότι ακόμα και αν υπάρχει μια πραγματικότητα, βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα οι υποκειμενικές αλήθειες κάθε συντρόφου διαφέρουν. Οπότε, όταν κάποιος ασκεί κριτική το πιθανότερο είναι ο θιγόμενος να αισθανθεί ότι συκοφαντείται. Τα όρια μεταξύ κριτικής και συκοφαντίας είναι από λεπτά έως ανύπαρκτα. Η μόνη δυνατή αποκατάσταση της υποκειμενικής αλήθειας του θιγόμενου είναι η έκφρασή της μέσω του λόγου. Καμία βίαιη επιβολή δεν μπορεί να υποδείξει ποιός λέει αλήθεια, παρά μόνο ποιός έχει περισσότερη ισχύ (σωματική, οργανωσιακή ή ένοπλη).

Η ουσία όμως είναι πως η επίκληση ενός κώδικα τιμής που θίγεται και μίας εικόνας που τσαλακώνεται δεν μπορεί να έχει σχέση με τον εικονοκλαστικό χαρακτήρα της αναρχικής κριτικής που προωθεί την αέναη αμφισβήτηση και βεβηλώνει τα ιερά απελευθερώνοντας το ανθρώπινο πνεύμα από τις διανοητικές αγκυλώσεις.

Οπότε, να προσπαθείς να δώσεις τέλος στη εσωστρέφεια των αναρχικών με μια πράξη ωμής εξουσιαστική βίας μπορεί να έχει δύο ενδεχόμενα: 1ον την πυροδότηση μιας ακόμα βίαιης σύγκρουσης- σφαγής μεταξύ αναρχικών για την οποία θα χυθεί άφθονο αίμα, σάλιο και μελάνι, ή 2ον την υποταγή όλων στον παραπάνω συντηρητικό κώδικα ιπποτικής τιμής που συνεπάγεται τον ακρωτηριασμό της κριτικής μέσω του φόβου και τον συνακόλουθο ευνουχισμό της αναρχίας από το σημαντικότερο εργαλείο της αυτεξέλιξης.

Φυσικά και δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο ξυλοδαρμός του συντρόφου μας Γ. Ναξάκη είχε στην πραγματικότητα σκοπό να θεραπεύσει τη <<σύφιλη της εσωστρέφειας>>. Διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές όταν η Σ.Π.Φ. Γράφει πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος αλλά τα πάντα είναι υποκειμενικά κάλλιστα μπορούν να βαφτίσουν τη δική μας αλήθεια ψέμμα και άμεσα να μας στοχοποιήσει ως συκοφάντες. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι η απειλή της δολοφονίας στοχοποιεί έμμεσα και εμάς θεωρούμε πως η δόλια ενέδρα στο σύντροφό μας, αποτέλεσε μία στιγμή ενός πολιτικοστρατιωτικού σχεδίου επιβολής της σιωπής γύρω από ζητήματα που αφορούν την εν λόγω οργάνωση. Πέραν του ότι ένας, μαφιόζικου χαρακτήρα, εκβιασμός καταστρατηγεί τις αναρχικές αξίες αποτελεί πλέον, όχι μόνο επίδειξη ακραίας εξουσιαστικής συμπεριφοράς αλλά και έκφραση ενός επικίνδυνου ολοκληρωτισμού και φετιχισμού της βίας που δυνητικά στρέφεται κατά πάντων και το σχέδιο αυτό ολοκληρώνεται με την απειλή εναντίον του συντρόφου ότι αν δεν ανακαλέσει θα έχει πρόβλημα σε όλες τις φυλακές και θα καταλήξει σε πτέρυγα απομόνωσης-προστασίας.

Και φυσικά ο ολοκληρωτισμός είναι απλά η αναμενόμενη εξέλιξη της χρήσης της βίας σα ρυθμιστή της επαναστατικής διαλεκτικής. Είναι γνωστό ότι από τους κόλπους του επαναστατικού κινήματος ξεπήδησαν, η τρομοκρατία της δημοκρατικής γκιλοτίνας, η αιματηρή λογοκρισία του σταλινισμού αλλά και ο ίδιος ο φασισμός. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε όσο οξύμωρο και αν φαντάζει μια “αναρχική” εξουσία που απαιτεί την αποδοχή της αναρχικής της φύσης ως προϋπόθεση για να μη χαρακτηριστείς συκοφάντης του αναρχικού κόμματος και οδηγηθείς στην κρεμάλα. Ο χειρότερος εφιάλτης για το αναρχικό πρόταγμα και πραγματικός κίνδυνος όσο βρίσκουν χώρο και αναπτύσσονται σκεπτικά, σαν αυτό που εξέφρασε λόγω και έργω ο πυρήνας φυλακισμένων της Σ.Π.Φ.

Υπάρχουν βέβαια αρκετές προεκτάσεις που καθιστούν ανατριχιαστικό το εν λόγω γεγονός, όπως το ότι επιλέγεις να ρισκάρεις την πυροδότηση ενός κύκλου αίματος μεταξύ των θεωρούμενων ως αναρχικών στον Κορυδαλλό ( μέσα στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής) αφήνοντας το κράτος σε ρόλο διαιτητή να μοιράζει ισόβια σε λευκά κελιά και τα κοράκια των media να συκοφαντούν και να απονοηματοδοτούν τον αγώνα μας στα μη άμεσα σχετιζόμενα με τον αναρχικό χώρο υποκείμενα διάχυσης που μας βλέπουν σαν αδιαίρετο σύνολο στο οποίο οι πράξεις του ενός μας χρεώνουν όλους.

Το ότι πιστεύουμε πως στο εχθρικό περιβάλλον της φυλακής δεν υπάρχει χώρος για επιστροφή της εξουσιαστικής βίας ώς αντιβία, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα δεχτούμε τη διέξοδο που στρατηγικά αφήνει το κείμενο της Σ.Π.Φ., αλλά σίγουρα θα σπάσουμε τη σιωπή που πάει να μας επιβληθεί μέσω απειλών όντας έτοιμοι να σηκώσουμε τις συνέπειες των λεγόμενών μας.

Μία άλλη εξοργιστική διάσταση του γεγονότος, είναι ότι οι ξυλοδάρτες προφασίζονται ως αφορμή τη συκοφαντία, μια πρακτική που έχουν εφαρμόσει πολλάκις τόσο εναντίον μας όσο και εναντίον πολλών αναρχικών εγχειρημάτων με τα οποία δε συμφωνούν, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα όπου η σκληρή κριτική αναμειγνύεται με την εμπάθεια και την επιθετική έκφραση. Πόσο μάλλον όταν για να αντιπαρέλθουν της (ασαφούς και ως εκ τούτου παρεξηγήσιμης κατ’ εμάς) κριτικής του συντρόφου Ναξάκη (που στοχεύει και εμάς, όχι για να διαχωριστεί, αλλά για να εκφράσει τη διαφορετική του σκέψη) τον συκοφαντούν ακραία. Ο ανυπόστατος ισχυρισμός ότι ο σύντροφος κριτικάρει τη Σ.Π.Φ. για ευνοϊκότερη μεταχείριση στο δικαστήριο, σκοντάφτει στο γεγονός ότι έχει επιλέξει τη συνολική άρνηση νομικής υπεράσπισης. Ενώ παράλληλα οι κατηγορίες περί ωφελιμισμού και καβατζώματος διαψεύδονται από την μόνιμα συγκρουσιακή του στάση με την υπηρεσία. Η χρήση φυσικής βίας ως μέσο επιβολής απόψεων στο εσωτερικό του α/α χώρου είναι ακριβώς η συνέπεια της μετατροπής καφενειακών συζητήσεων και προσωπικών εχθροτήτων σε πολιτικά κείμενα, είτε λόγω διανοητικών αγκυλώσεων είτε λόγω ματαιοδοξίας. Η λεκτική βία που χρόνια τώρα ανέχεται και αναπαράγει ο αναρχικός χώρος ξεριζώνει βασικές αναρχικές αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός και η συνεννόηση έστρωσε το δρόμο για την εφαρμογή τέτοιων πρακτικών.

Εν κατακλείδι, το ζητούμενο για εμάς δεν είναι να μνημονεύσουμε μία ακόμη μάυρη σελίδα στην ιστορία του αναρχικού αγώνα, δεν είναι να απομονώσουμε πολιτικά ρεύματα ή αναρχικές οργανώσεις, αλλά να διαγράψουμε μία για πάντα συμπεριφορές που εκφυλίζουν την ουσία του αγώνα μας. Και φυσικά ας μην υποδυόμαστε τις οσίες παρθένες, οι περισσότεροι έχουμε ανάμιξη σε περιστατικά ενδοαναρχικής βίας.

Η Σ.Π.Φ –πυρήνας φυλακισμένων μας προσέφερε ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, που απλά αναδεικνύει ποια είναι η εξέλιξη της κουλτούρας της βίας. Ας το ξεπεράσουμε.

Δεν είναι επίσης ζητούμενο να εφαρμόσουμε ένα αναρχόμετρο και να κρίνουμε αν και κατά πόσο είναι αναρχικός ο κάθε κρατούμενος· αυτή η λογική οδηγεί στην εύκολη στοχοποίηση συντρόφων. Ζητούμενο είναι η ένταση της βίας (σπασμένο χέρι και πόδι) που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται ως μέσο πίεσης που στοχεύει στην ανάκληση του κειμένου, να προβληματίσει και να επαναφέρει τις αναρχικές αξίες της ευαισθησίας και της επιείκειας που μας οδήγησαν στον να αηδιάσουμε και να πολεμήσουμε το σύστημα εξουσίας.

Για να ξεριζωθεί μία για πάντα η βία ως εργαλείο πολιτικής ενδοαναρχικής επιβολής· και να στραφεί εναντίον κράτους και εξουσίας.

Γιατί η σύφιλη της εσωστρέφειας αντιμετωπίζεται μόνο με τη δράση ενάντια στον πραγματικό εχθρό και όχι με ματσό επιδείξεις πυγμής.

Γιατί την αντικειμενική αλήθεια κατέχουνε μόνο οι ιεροεξεταστές· οι εξεγερμένοι άνθρωποι πάντα θα την αμφισβητούν σηκώνοντας το βάρος των επιλογών τους.

Οι αναρχικοί

Γιάννης Μιχαηλίδης
Μπάμπης Τσιλιανίδης
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Δημήτρης Πολίτης
Τάσος Θεοφίλου
Αλέξανδρος Μητρούσιας
Γρηγόρης Σαραφούδης
Γιώργος Καραγιαννίδης
Αργύρης Ντάλιος
Φοίβος Χαρίσης

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό αποτελεί την τοποθέτηση μας όσον αφορά την ενέδρα που στήθηκε στον σύντροφο μας. Δεν επιλέξαμε να μιλήσουμε για τα θέματα που θίγει ο Γιάννης και για την στάση της Σ.Π.Φ μέσα στη φυλακή καθώς πολύ πριν συμβούν τα τελευταία γεγονότα και δημοσιευτούν τα τελευταία κείμενα, είχαμε αποφασίσει να μην το κάνουμε αφού θεωρούμε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό και μη χρηστικό για την δεδομένη χρονική περίοδο. Ούτως η άλλως γνωρίζουμε πως το προσωπικό μας βίωμα πιο εύκολα παρερμηνεύεται παρά μεταφέρεται.

Χτες, στις 10/1/2014 μετά από 60 ημέρες απεργίας πείνας, το Συμβούλιο πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης εξέδωσε την πολυπόθητη απόφαση σχετικά με την τύχη της υποτιθέμενης ποινικής μου εμπλοκής. Το αποτέλεσμα δε μου ανακοινώθηκε, μέχρι την επίσημη δημοσίευση του βουλεύματος.

Έχοντας αντιληφθεί ότι η υπόθεση μου έχει κριθεί ήδη και αρνούμενος να συμμετέχω σε ένα παιχνίδι γραφειοκρατίας ή να χειρίζομαι το μέλλον της υγείας μου με τους όρους που διαμορφώθηκαν, σταμάτησα την απεργία πείνας που ξεκίνησα από 11-11-2013.

Η απεργία πείνας δεν είναι ένα συμβολικό παιχνίδι εντυπώσεων αλλά μία πραγματική μάχη που μετριέται σε λεπτά και δευτερόλεπτα. Είναι μία μάχη απέναντι σε όσους βάλθηκαν να κρίνουν τις ζωές μας, με σύμμαχο πάντοτε, τη συλλογική αντίσταση. Αρνούμαι να απαξιώσω αυτό το σκληρό μέσο αγώνα ή να υποβιβάσω την αδιαπραγμάτευτη αξία της απεργίας, παίζοντας κρυφτούλι με τη δικαστική εξουσία, μέχρι την τυπική γνωστοποίηση του αποτελέσματος. Παρ΄όλα αυτά, πολιτικές σκοπιμότητες και καιροσκοπισμοί και η σταθερή προσπάθεια της εξουσίας να εμφανίζεται ως ακλόνητη από τις πιέσεις, φαινόταν πως ικανοποιούταν από την πλήρη εξάντληση των σωματικών και ψυχικών μου δυνάμεων, από τις πολυήμερες καθυστερήσεις και τη διαρκή αναμονή. Εγώ δε θα τους κάνω καμία τέτοια χάρη, ούτε επιθυμώ να γίνω μάρτυρας αναμονής μίας ήδη τελεσίδικης απόφασης. Το ίδιο δεν θα επέτρεπα για τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μου…

Στέλνω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου σ΄όσους στάθηκαν δίπλα μου προκειμένου να καταφέρουμε από κοινού, όσα διεκδικήσαμε μέχρι σήμερα. Η δύναμη τους με έφερε έως εδώ.

Υπάρχουν πολλοί αγώνες ακόμη και θα τους δώσουμε μαζί!

μέχρι το ολοκληρωτικό γκρέμισμα των φυλακών…

Θα δημοσιοποιήσω το αποτέλεσμα μόλις μου γνωστοποιηθεί και θα κάνω μια συνολικότερη τοποθέτηση τόσο για την απόφαση της παύσης της απεργίας πείνας όσο και για την ίδια την απεργία και το πώς αυτή εξελίχτηκε.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ!

Σπύρος Στρατούλης
Κρατούμενος της φυλακής Λάρισας