Κείμενο που διαβάστηκε στην εκδήλωση του Ταμείου αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, στις 7 Φλεβάρη 2014 στην Αθήνα, για τους αγώνες και τις εξεγέρσεις στις ελληνικές φυλακές, εν είδει παρουσίασης του βιβλίου του Πετρόπουλου για την εξέγερση στην Αλικαρνασσό:

Ο Γιάννης Πετρόπουλος γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1951 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός, ενώ η μητέρα εμφάνισε εκδηλώσεις ψυχασθένειας. Ο ίδιος από μικρή ηλικία είχε εμφανίσει μικροπαραβατική δραστηριότητα. Το 1971, σε ηλικία είκοσι χρονών, χτυπά και σκοτώνει σε ένα έγκλημα τιμής τον Μιχαηλίδη, που εκμεταλλευόμενος την αναπηρία του πατέρα του ασελγεί στη μητέρα του. Δυο χρόνια αργότερα καταδικάζεται αμετάκλητα και χωρίς δικαίωμα άσκησης έφεσής σε ισόβια κάθειρξη, από στρατιωτικό δικαστήριο της χούντας.

Από μικρή ηλικία γνωρίζει τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις του σωφρονιστικού φασισμού, τόσο στα κελιά της δικτατορίας όσο και σε αυτά της αστικής δημοκρατίας. Όπως ο ίδιος περιγράφει: «Οι εξευτελισμοί, οι ταπεινώσεις, η βαρβαρότητα, η κτηνωδία, ο κανιβαλισμός που υπέστησα από δεκαοχτώ ετών, πρώτα στα αναμορφωτήρια, μετά στις φυλακές και αργότερα στο κάτεργο του θανάτου, στις φυλακές της Κέρκυρας, όπου μέσα εκεί τσαλαπατιέται κάθε έννοια ανθρωπισμού, δολοφονείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μέσα στις σκληρές απομονώσεις και μέσα στα φοβερά πειθαρχία της, όπου μέσα εκεί διατηρούνται εν ενεργεία συνεχείς καθηλώσεις και αλυσοδεσίματα». Χρόνια αργότερα και όντας ελεύθερος, ο Γιάννης Πετρόπουλος συμπυκνώνει την εμπειρία του στις φυλακές με μία φράση: «Βίωσα τη φρικαλέα πτυχή της ανθρώπινης διαστροφής».

Ωστόσο δε το βάζει κάτω. Αντιστέκεται στην συνθήκη του εγκλεισμού με υλικό και πνευματικό τρόπο. Το διάβασμα, το γράψιμο και η αυτομόρφωση του δίνουν την υλική δύναμη να αντισταθεί στη βαρβαρότητα που τον περιβάλλει: «Το διάβασμα και η γνώση με έβγαλαν από το αδιέξοδο. Η πίστη στον αγώνα και η αδιαπραγμάτευτη θέση πως όλα κατακτιούνται, τίποτα δε σου χαρίζεται, κάνει τον πόνο, όσο κι αν σκάψει το πρόσωπο και την ψυχή σου, να έχεις στο τέλος μόνο ευεργετικά αποτελέσματα, αρκεί να το διαχειριστείς σωστά […] Η φυλακή σκοτώνει τον άνθρωπο, συνθλίβει την προσωπικότητά του, ισοπεδώνει κάθε τι που έχει μέσα του, και χρειάζεται να αντέξεις τον Γολγοθά σου για να φτάσεις στο σημείο μηδέν και να ξανανέβεις στην επιφάνεια. Εκεί κρίνεται η δύναμη και η φύση του καθενός».

Μετά από δέκα χρόνια εγκλεισμού, ο Γιάννης Πετρόπουλος καταφέρνει να αποδράσει και να ζήσει δύο χρόνια ελεύθερος. Όμως, οι απαράβατες γι’ αυτόν αρχές της φιλίας, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας τον οδηγούν πίσω στην Κέρκυρα για να βοηθήσει τον φίλο του Γιάννη Παπαδόπουλο να αποδράσει. Όπως ο ίδιος ο Παπαδόπουλος γράφει: «Ο Γ. Πετρόπουλος μετά από δεκάχρονη φυλάκιση και αφού είχε κερδίσει την ελευθερία του για δύο χρόνια και ήδη βρισκόταν πολύ μακριά, ξαναγύρισε για την φιλία μας και την υπόσχεσή του σε μένα, και κυρίως γιατί αυτός γνωρίζει την πραγματικότητα των βασανιστηρίων, ψυχικών και σωματικών, και δεν άντεχε να μην κάνει κάτι, έστω το λιγότερο δυνατό. Εμείς που χαρακτηριστήκαμε από την αστυνομία και τον κατευθυνόμενο Τύπο “άγρια θηρία”, “επικίνδυνοι εγκληματίες” κτλ. και με αρκετά χρόνια παραμονής στις χειρότερες φυλακές του κόσμου, σεβαστήκαμε τη ζωή του αστυφύλακα, οργάνου της κρατικής βίας και του νόμιμου εγκλήματος. Για μας το γεγονός της απόδρασής μας είναι απόδειξη σπάνιας φιλίας, αναβίωση ξεχασμένων αξιών. Σε αντίθεση με τον τρόπο σύλληψής μας από τα όργανα της έννομης τάξης, που για ακόμη μία φορά έδειξαν την κτηνωδία τους. Άοπλοι, υπεστήκαμε ομαδικό ξυλοδαρμό και εικονικές εκτελέσεις, χειροπόδαρα δεμένοι δεχόμαστε δεκάδες σφαίρες και πάνω από τα κεφάλια μας. Ακόμα και μέσα στα περιπολικά υπεστήκαμε τις γροθιές, τις αγκωνιές και τις απειλές με τα αυτόματα ότι θα μας εκτελέσουν. Για να μας φέρουν, σαν στρατός κατοχής, με θριαμβευτική είσοδο στην πιο κεντρική πλατεία της Κέρκυρας, σαν τρόπαια. Σαν κανίβαλοι “επί του έργου” και φυσικά συνεχίστηκε ο χορός και στο “ιερό σπίτι του νόμου”, το αστυνομικό τμήμα».

Στις 8 Μαΐου του 1986 ο Γ. Πετρόπουλος μαζί με τον Χάρη Τεμπερεκίδη καταφέρνουν να αποδράσουν από τις φυλακές Κέρκυρας, αφού έκοψαν με λάμα δυο σίδερα από τα κιγκλιδώματα ενός παραθύρου διαδρόμου και με τη βοήθεια σεντονιών κι ενός αυτοσχέδιου γάντζου αναρριχήθηκαν στον τοίχο της φυλακής. Με βάρκα βγήκαν στην Ηγουμενίτσα και από εκεί στην Αθήνα, όπου τους παρείχε άσυλο η αγωνίστρια δικηγόρος Κατερίνα Ιατροπούλου. Λίγους μήνες αργότερα οι δυο δραπέτες συλλαμβάνονται μαζί με την Ιατροπούλου, πράγμα που δίνει την ευκαιρία στα γνωστά κοράκια να στήσουν ακόμα ένα τρομοσόου και να μιλήσουν για υπόγειες διασυνδέσεις “τρομοκρατών”- ποινικών. Αξίζει για την ιστορία να ειπωθεί πως 13 χρόνια αργότερα, στις 7 Φλεβάρη του 1999, ο Χ. Τεμπερεκίδης δολοφονήθηκε στην ορεινή Κορινθία από τα μαντρόσκυλα των ΕΚΑΜ, μετά την ένοπλη ληστεία της Αγροτικής Τράπεζας στην Κλειτορία.

Ο Πετρόπουλος επιστρέφει στις φυλακές Κέρκυρας και το 1987 μαζί με άλλους συγκατηγορούμενούς του προχωρούν σε εξέγερση, πράγμα που του αποφέρει νέα βασανιστήρια και ταπεινώσεις. Μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στην απομόνωση των φυλακών Πατρών κι από εκεί πίσω στην Κέρκυρα, όπου πραγματοποιεί απεργία πείνας. Μετά από 25 ημέρες μετάγεται στην Αλικαρνασσό. Το 1989 ξεκινά πάλι απεργία πείνας, φτάνοντας στα όρια του θανάτου διεκδικώντας το αυτονόητο: να του δοθεί το δικαίωμα άσκησης έφεσης.

Ο Γ. Πετρόπουλος πυροδότησε στις 9 Οχτώβρη του 1990 μια εξέγερση, που εξαπλώθηκε σε όλες σχεδόν τις φυλακές της επικράτειας: Αλικαρνασσός, Πάτρα, Κορυδαλλός, Χανιά, ΣΦΑ, Λάρισα, Χαλκίδα, Κέρκυρα. Όλα ξεκίνησαν αυθόρμητα, χωρίς κανέναν προγραμματισμό: «Σε λίγο μπήκε αυτή η οχιά, ο εισαγγελέας, μαζί με το υποκείμενο τον διευθυντή. Κατέβηκα κάτω κι αφού προστάτεψα με το Νίκο Μπέλο την πλάτη μου από τις γνωστές ύπουλες επιθέσεις του, του είπα: “εγώ απ’ αυτή τη στιγμή διεκδικώ την ελευθερία μου που παράνομα μου έχετε αφαιρέσει και θα την πάρω. Και όσο εδώ θα είναι διευθυντής ένας βασανιστής και δολοφόνος, ο οποίος πνίγει όλα μου τα δικαιώματα, εγώ δεν πρόκειται να μπω στο κελί, έως ότου το υπουργείο στείλει κάποιον να μιλήσουμε”. Μετά ανέβηκα στη γέφυρα και με όλη μου τη δύναμη ούρλιαξα πως φτάνουν πια τα βασανιστήρια και πως ο διευθυντής μαζί με τους ομοίους του θα το πληρώσουν ακριβά».

Αυτό το περιστατικό ήταν και η θρυαλλίδα για να ξεκινήσει μια απελπισμένη εξέγερση, από μια χούφτα ανθρώπων που για 45 ολόκληρες μέρες πολιορκήθηκαν από έναν πάνοπλο κατασταλτικό μηχανισμό, έχοντας σα μοναδικά μέσα άμυνας μερικά αυτοσχέδια όπλα, μαχαίρια και μολότοφ: «Και αμέσως εξεγερθήκαμε στους γδάρτες των ονείρων μας. Αρπάξαμε με ένα τράνταγμα των μυών μας τις πόρτες και τους πάγκους και τους ρίξαμε μπροστά στα κιγκλιδώματα. Να, με μια απλή κίνηση έγινε μια μεγάλη αρχή. Όταν η πρώτη τους επίθεση μας βρήκε ακριβώς πάνω στον ενθουσιασμό του ξεσηκωμού, που από μόνος του και μόνο έχει τη δύναμη να νικήσει και τον πιο μεγάλο σε όγκο εχθρό».

Οι εξεγερμένοι αφού ξήλωσαν τους σιδεροσωλήνες κι έσπασαν τους δοκούς, επιτέθηκαν στους ανθρωποφύλακες κι έθεσαν υπό την εξουσία τους τον τρίτο όροφο της φυλακής Αλικαρνασσού. Από εκεί και για 45 ημέρες αυτός ο όροφος έγινε ορμητήριο ελευθερίας. Οι εξεγερμένοι κρέμασαν στα εξωτερικά κάγκελα ένα πανό που έγραφε: “Εξεγερθήκαμε στους γδάρτες των ονείρων μας” και σαν αντανακλαστική κίνηση κάποιοι αναρχικοί έγραψαν στην απέναντι μάντρα: “Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους”.

Από την πρώτη στιγμή οι ομάδες των αντιεξουσιαστών στάθηκαν στο πλευρό των κολασμένων με συνεχείς διαδηλώσεις, συνθήματα, οικονομική ενίσχυση και μάζεμα υπογραφών. Η πολιτική και ηθική ενίσχυση που πρόσφεραν οι αναρχικοί στους εξεγερμένους περιγράφεται γλαφυρά από τον ίδιο τον Πετρόπουλο: « Εμείς που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμασταν μαθημένοι να αντιμετωπίζουμε μόνο εχθρικές επιθέσεις, μείναμε άφωνοι, σαν κεραυνοβολημένοι, μπροστά σε εκείνα τα παιδιά που ερχόταν με την αγάπη στη καρδιά και μας λύγισαν αμέσως […] Μέσα σε λίγα λεπτά έξω από κάθε παράθυρο, έκαιγε από μία πύρινη φλόγα που έστελνε το φως της σε όλες τις ανθρώπινες ψυχές. Το ίδιο έκαναν κι απέξω τα παιδιά που δυνάμωναν και πλήθαιναν τις εστίες της φωτιάς. Και ανάμεσά μας πέρναγαν τα κύματα της μουσικής που μετατρέπονταν σε μουσική των όπλων. Ενώ γύρω μας η εξουσία ταράχτηκε. Η πύρινη φωτιά που έκαιγε τις καρδιές μας τους τρόμαζε! Έσκιζαν το σκοτάδι οι χαρακιές των πληγών μας και λούφαξαν! Το πάθος της καρδιάς μας για λευτεριά τράνταξε τα θεμέλια της φυλακής! Και τη γονάτισε!».

Η εξέγερση, όμως, μέσα στη φυλακή εμπεριέχει μια τραγικότητα. Είναι η απελπισμένη προμηθεϊκή δύναμη που γνωρίζει εκ των προτέρων πως θα ηττηθεί στρατιωτικά, από υπέρτερες δυνάμεις, πιο οργανωμένες και αρτιότερα οπλισμένες. Γνωρίζει από τα πριν πως θα χάσει από τους υπηρέτες του Δία, το Κράτος και τη Βία, αλλά ξέρει πολύ καλά πως πάνω σε αυτήν την ήττα θα χαραχθεί ο δρόμος για την ανθρώπινη πρόοδο. Οι εξεγερμένοι των φυλακών εγκλωβισμένοι στα ψηλά τείχη των σύγχρονων φρουρίων, γνωρίζουν πολύ καλά πως όσες αυτοσχέδιες μολότοφ κι αν φτιάξουν, με όσα μαχαίρια κι αν οπλιστούν, τα κρατικά μαντρόσκυλα στο τέλος θα τους τσακίσουν και θα τους παραδώσουν ξανά στις ταπεινώσεις και τα βασανιστήρια. Αυτή, όμως, ακριβώς η στρατιωτική ήττα της εξέγερσης ανοίγει τον δρόμο και στην ηθική και πολιτική της νίκη. Τα ίχνη της ιστορικής προόδου φαίνονται ξεκάθαρα πάνω στα σημάδια από τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια. Οι υλικές κατακτήσεις αποκρυσταλλώνονται, χώροι ελευθερίας ανοίγονται, και οι συνθήκες εγκλεισμού γίνονται ανθρωπινότερες. Η βαρβαρότητα υποχωρεί μπροστά στο χυμένο αίμα και τα σπασμένα κόκαλα των εξεγερμένων. Γιατί η φράση “όλα κατακτήθηκαν με αίμα” δεν είναι απλό λογοτεχνικό σχήμα, είναι η ίδια η διαλεκτική της Ιστορίας. Και για να θυμηθούμε και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ: η επανάσταση είναι καταδικασμένη να κερδίσει μετά από σειρά διαδοχικών χαμένων μαχών. Και αυτές οι ήττες είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της μεγάλης νίκης.

Πέρα, όμως, από την αποκρυστάλλωση υλικών κατακτήσεων, η εξέγερση εμπεριέχει και μια άλλη υπαρξιακή χειραφετική διάσταση. Το βίωμα δεν μπορεί να είναι κεντρικό στοιχείο της εξέγερσης, είναι ωστόσο μια βασική συνιστώσα της. Όπως ο ίδιος ο Πετρόπουλος περιγράφει: «Πρέπει εμείς να γίνουμε το μεγάλο παράδειγμα, πως μόνο μέσα από την αντίσταση και τον μεγάλο κίνδυνο της εξέγερσης μπορεί ο άνθρωπος να διαμορφώσει ουσιαστικές αληθινές σχέσεις. Σχέσεις που ομορφαίνουν και πλουτίζουν με τα ανθρώπινα χαρίσματα τη ζωή. Χαρίσματα που μετά από ολάκερα ατέλειωτα χρόνια καταπίεσης βγαίνουν πια στην επιφάνεια, για να φανερώσουν έναν άλλον άνθρωπο που καμιά απολύτως σχέση δεν είχε με τον χθεσινό, που μόνος του πια εξαφανίζεται σαν παρείσακτος […] Αντιστεκόμασταν μέσα σ’ εκείνες τις βάρβαρες συνθήκες που ο δικός τους “πολιτισμός” είχε δημιουργήσει. Και με τα πιο πρωτόγονα μέσα σμιλέψαμε τον εαυτό μας, για να ανακαλύψουμε έκθαμβοι τεράστιες ποσότητες θαμμένων χαρισμάτων, συμπιεσμένων με βαριές πλάκες αναρίθμητων χρόνων. Μικρά, απλά, μα όμορφα, γεμάτα από τη δύναμη της ζωής χαρίσματα που στο σύνολό τους τελειοποιούνε τον άνθρωπο».

Πέρα απ’ την υπαρξιακή διάσταση, η εξέγερση έχει και μια άμεση υλική διάσταση. Η απουσία ελέγχου απ’ τους δεσμοφύλακες, η ελευθερία κινήσεων (όσο κι αν ακούγεται σαν οξύμωρο σχήμα για μια χούφτα πολιορκημένων ανθρώπων), η απόσταση που χωρίζει τους φυλακισμένους από τους μέχρι χθες βασανιστές τους, συμπληρώνεται με ένα άγριο ξέσπασμα καταστροφής των υποδομών της φυλακής: «Αυτή για εμάς ήταν μια μεγάλη στιγμή, καθώς συνειδητά γκρεμίζαμε ό,τι το χειρότερο σκέφθηκε ποτέ το ανθρώπινο μυαλό: το ίδιο το ΚΕΛΙ! Αυτήν την ομορφότερη μέρα της ζωής μου δε θα τη ξεχάσω ποτέ! Ω, φώναξα. Φυλακισμένοι όλων των χωρών, γευτείτε τη γλύκα αυτής της αιωνίας, της μοναδικής στιγμής! Γκρεμίστε, συντρίψτε, τσακίστε τα δόντια των εξουσιαστών, ξεμασελιάστε τα ανθρωποκτόνα κελιά τους! Ξεπατώστε τις φοβερές αυτές κάσες, τους νεκροθάφτες των ζωντανών ψυχών όλων των καταπιεσμένων και κυρίως των πρώτων αρνητών της Γης! Κι εκεί πάνω στο σωρό, στις στοιβαγμένες κάσες, νιώσαμε από μέσα μας να βγαίνει αυθόρμητα ένα μεγάλο βάρος που χρόνια μας πλάκωνε. Να ξεφεύγει από το σώμα, να ανεβαίνει και να φεύγει. Όλοι μας ανασάναμε για πρώτη φορά ελεύθερα. Χωρίς τον πόνο του άγχους της ματαίωσης του εαυτού μας. Κανείς μας εκείνη την πρώτη στιγμή της ζωής δεν αισθανόταν κούραση, παρά ένα όμορφο ζωγραφιστό χαμόγελο φώτιζε τα πρόσωπά μας. Ήταν μια απ’ τις ιερότερες πράξεις που είχαμε κάνει στη ζωή μας».

Γρήγορα, όμως, φτάνει η ώρα που ο πυρφόρος Προμηθέας θα αντιμετωπίσει το Κράτος και τη Βία. Οι εξεγερμένοι είναι έτοιμοι για την τελική μάχη. Φτιάχνουν λόγχες, δοκιμάζουν μολότοφ και στήνουν οδοφράγματα. Απέναντί τους έχουν τα πιο αιμοβόρα και επίλεκτα κρατικά μαντρόσκυλα: τα ΜΑΤ και την ΕΚΑΜ. Οι εξεγερμένοι αμύνονται στη μανιασμένη επίθεση. Αντιμετωπίζουν τα κλομπ και τις πυροσβεστικές αντλίες με πύρινα οδοφράγματα, εξακοντίζουν προς τους μπάτσους σίδερα, τζάμια και ξύλινα ακόντια. Δέκα μόλις εξεγερμένοι που έμειναν όρθιοι μέχρι τέλους αντιμετωπίζουν 1500 πάνοπλους μπάτσους! Ώσπου έφτασαν στα φυσικά τους όρια, εξαντλημένοι σωματικά, χωρίς άλλα αυτοσχέδια όπλα στα χέρια τους, οι εξεγερμένοι παραδίδονται στους δήμιούς τους. Παραδίδονται, όμως, όρθιοι και όχι γονατιστοί. Και κάπως έτσι έληξε η εξέγερση στις φυλακές Αλικαρνασσού, που για 45 ημέρες συγκλόνισε την Ελλάδα και πυροδότησε ένα ντόμινο εξεγέρσεων σε όλες τις φυλακές της χώρας.

Ο Γιάννης Πετρόπουλος αποφυλακίστηκε τελικά το 1995, μετά από 24 χρόνια εγκλεισμού, αφού έφτασε στα όρια του θανάτου με 55 ημέρες απεργίας πείνας. Του απονεμήθηκε χάρη από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος μάλιστα σ’ ένα ρεσιτάλ υποκρισίας χαρακτήρισε τον Πετρόπουλο ως: “άτομο ωφέλιμο για την κοινωνία”.

Σαν κατακλείδα θα αναφέρουμε την αμοιβαία αναγνώριση και τον κοινό αγώνα ανάμεσα στον Γ. Πετρόπουλο και τους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους της εποχής. Ο Φίλιππας Κυρίτσης, αναφερόμενος στο ήθος ορισμένων φυλακισμένων μιας άλλης εποχής, όπως του Βενάρδου, του Κωτρέτσου, του Μανετάκη και του Τεμπερεκίδη, γράφει: «υπήρξαν και άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα ίσως, που αντέξανε και δεν αλλοτριώθηκαν, όχι γιατί ήταν σκληροί άντρες, άσχετα αν αντέξανε μόνοι αυτοί στα βασανιστήρια, αλλά γιατί κατάφεραν να δουν, πίσω από την αντρική μάσκα του κράτους […] αν και στην πλειοψηφία τους προερχόντουσαν από περιβάλλοντα όπου κυριαρχούσε η εικόνα του σκληρού άντρα, του 100% αρσενικού όπως λένε στις φυλακές, μέσα από τις μαρτυρικές τους εμπειρίες εκείνης της εποχής, είδανε το αδιέξοδο της υπεράσπισης της ανθρωπιάς τους με το να υιοθετούν και αυτοί την εικόνα του σκληρού άντρα που προβάλλανε οι βασανιστές τους, και αναζήτησαν τη διατήρηση της προσωπικότητάς τους μέσα από την αυτομόρφωση με το διάβασμα, την εκμάθηση των νόμων που τους αφορούσαν και την αλληλεγγύη τους προς τους πιο αδύνατους συγκρατούμενούς τους […] Κανένας τους δε μιλούσε ποτέ με υποτιμητικό τρόπο για τις γυναίκες, κανένας τους δεν εκμεταλλευόταν τη σωματική του δύναμη ή τις μέσα στη φυλακή γνωριμίες του για να επιβληθεί πάνω στους άλλους, κανένας τους δε χρησιμοποιούσε φυλακίστικο λεξιλόγιο για να κάνει εντύπωση, κανένας τους δεν καυχιόταν για την παραμονή του στην Κέρκυρα ή στις φυλακές γενικά». Στο ίδιο κείμενο ο Φ. Κυρίτσης χαρακτηρίζει τον Πετρόπουλο ως παράδειγμα ευγένειας, διακριτικότητας, σεβασμού και αλληλεγγύης.

Τον Απρίλη του 1980 τα ΜΑΤ κατέστειλαν βίαια την εξέγερση στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού. Μια εξέγερση που προκλήθηκε ως αντίδραση στα βασανιστήρια με επικεφαλής τον ψυχίατρο Μαράτο, που λίγα χρόνια αργότερα εκτελέστηκε απ’ την Επαναστατική Αλληλεγγύη. Μετά απ’ αυτό το κατασταλτικό πογκρόμ οι αναρχικοί κρατούμενοι Φίλιππας Κυρίτσης, Σοφία Κυρίτση, Γιάννης Σκανδάλης και Γιάννης Μπουκετσίδης ξεκίνησαν απεργία πείνας ενάντια στο σωφρονιστικό φασισμό. Τότε είχε σταθεί δίπλα τους και ο Πετρόπουλος, αποδεικνύοντας με τη στάση του και τα λόγια του πως πέρα από μια αφηρημένη συνθηματολογία, μονάχα η ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων πραγματώνει το “ούτε ποινικοί, ούτε πολιτικοί – μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή”. Κλείνουμε, λοιπόν, με ένα απόσπασμα από τις σημειώσεις του Γ. Πετρόπουλου για την απεργία πείνας των τεσσάρων αναρχικών:

«Ποτέ στα τελευταία είκοσι χρόνια δεν συνεργάστηκε τόσο τέλεια η επιστήμη με τον φασισμό για να εξοντώσουν τέσσερις αγωνιστές […]

Στην νέα τους σύσκεψη αποφάσισαν ανοιχτά πλέον να πάρουν με το μέρος τους την επιστήμη στο ατιμωτικό έργο τους, στην εξόντωση των αγωνιστών. Ένας νέος κύκλος ανοίγει και αφήνει να φανούν τα “νόμιμα” εγκλήματα της “δικαιοσύνης” με το χέρι της επιστήμης, μιας επιστήμης άτιμης, εξαγορασμένης, ολοκληρωτικά πουλημένης στην αστική και ψυχρή κατάθεση του κεφαλαίου έναντι απεριόριστων και κεκαλυμμένων δολοφονιών.

Σ’ αυτήν ακριβώς την “κοινωνική” περίοδο μεταφέρουν από τα διάφορα εξοντωτήρια τους ανθρώπους που στην τυραννία τους αντέταξαν τα ίδια τα στήθια τους, στο μέρος που το αίμα της σφραγίδας ρέει πλούσια μέσα στα χέρια τους με την υπογραφή “θάνατος”, χωρίς να βγει φωνή, σ’ όσους δεν συμβιβάζονται, σ’ όσους δε πουλιούνται. Σ’ αυτό το σκοπό για πρώτη φορά συνεργάστηκαν με τόση τέλεια αρμονία “σωφρονιστές” και “γιατροί”, ίσως γιατί για πρώτη φορά να ένιωσαν τον ταξικό τους εχθρό να τους κτυπάει κατάφατσα, άφοβα, αλύγιστα και με μια απερίγραπτη τόλμη.

Ένας νέος κύκλος ανοίγει και αφήνει να φανούν τα νόμιμα εγκλήματα της “δικαιοσύνης” με το χέρι της επιστήμης, μιας επιστήμης άτιμης, εξαγορασμένης, πουλημένης και στυγνής δολοφόνισσας, σε ένα μακάβριο έργο τους, τόσο τέλεια που δεν μπορεί να συλλάβει ο νους. Ένας τρομακτικός μηχανισμός καταπίεσης και βίας άρχισε να μπαίνει σε λειτουργία για την εξόντωση τριών αγωνιστών και μιας αγωνίστριας. Με τόπο εξόντωσης το “Νοσοκομείο” με διευθυντή έναν …, με αρχιφύλακα έναν …, περικυκλωμένους από τα τσιράκια έτοιμα για κάθε ατιμία, προκειμένου να εξασφαλίσουν ΓΑΛΟΝΙΑ ποτισμένα με αίμα. Ένα νοσοκομείο περικυκλωμένο από χαφιέδες, προδότες και κάθε λογής μαστροπούς, που συμβάλλουν στην δολοφονία των αγωνιστών όχι μόνο με την σιωπή τους αλλά και με την στάση τους την εχθρική, ο ρόλος τους είναι: Απλώς εμείς θα τους εξοντώνουμε και σεις θα πνίγετε τη φωνή τους μέσα από τα κάγκελα, μέσα απ’ τους τοίχους. Μέσα σ’ αυτό τον κύκλο γίνεται μια πάλη φανταστική. Επί 55 ολόκληρα μερόνυχτα πέθαιναν τέσσερα παιδιά, μπρος στα μάτια όλου του “Νοσοκομείου” που το μόνο που περίμενε με ευχαρίστηση ήταν να τους φέρουν την είδηση του θανάτου τους. Δοκίμαζαν την αντοχή τους μπροστά στο θάνατο σε μια συγκλονιστική απεργία πείνας 55 ημερών χωρίς προηγούμενο.

Αφού δεν μπόρεσαν να τους εξοντώσουν με την απεργία, έβαλαν το ραδιούργο μυαλό τους να συλλάβει ιδέες δολοφονικές, στρέφοντας με μια πρωτάκουστη ατιμία όλους τους κρατούμενους εναντίον τους.

Διακηρύξεις από τις μέρες της απεργίας πείνας που τοιχοκολλήθηκαν:

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΡΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ. ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ 41 ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ. ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΑΝ ΤΩΡΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΕΜΑΣ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΕΙΡΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΙ. ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ. ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΕΞΩ ΝΕΚΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

ΜΑΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΧΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΟΥΤΗΞΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΚΡΙΒΑ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ».

Στις 7 Φλεβάρη 2014 ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σε φυλάκιση 25 ετών, παρ’ ότι ο ίδιος εξαρχής αρνείται όλες τις κατηγορίες. Η απόφαση πάρθηκε κατά πλειοψηφία από τους δικαστές του Γ΄ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, στην Αθήνα.

Ο Τάσος Θεοφίλου απαλλάχθηκε από τη βαριά κατηγορία της «συγκρότησης και ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση» (δηλαδή της δήθεν συμμετοχής του στην ομάδα αντάρτικου πόλης ΣΠΦ), καθώς και από τις κατηγορίες κατοχής εκρηκτικών και πολεμικού υλικού (αφού κρίθηκε ότι δεν υπήρξε ποτέ μέλος της ΣΠΦ), πλαστογραφίας πέντε ταυτοτήτων, οπλοχρησίας και δυο αποπειρών ανθρωποκτονίας.

Κρίθηκε όμως ένοχος για δύο κακουργήματα: συμμετοχή σε ληστεία με καλυμμένα χαρακτηριστικά και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Καταδικάστηκε επίσης για τρία πλημμελήματα: οπλοφορία, πλαστογραφία κατ’ εξακολούθηση (η κατηγορία σχετίζεται με τα οχήματα των ληστών) και αποδοχή προϊόντος εγκλήματος (πρόκειται για το αυτοκίνητο διαφυγής των ληστών).

Με άλλα λόγια, το δικαστήριο αποφάσισε ότι τάχα ο Θεοφίλου (χωρίς να είναι μέλος της ΣΠΦ ή άλλης οργάνωσης) συμμετείχε στη ληστεία της Πάρου τον Αύγουστο του 2012, μα δεν είναι αυτός που σκότωσε τον Δημήτρη Μίχα (τον πολίτη που αποπειράθηκε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών). Σύμφωνα και με εκτίμηση ενός εκ των δικηγόρων υπεράσπισης, πρόκειται για απόφαση που πάρθηκε με βάση μία και μόνο ένδειξη (αμφισβητούμενο δείγμα DNA σ’ ένα καπέλο που φέρεται να έπεσε από κάποιον απ’ τους ληστές). Τουλάχιστον όμως αποτράπηκε η επιβολή ισοβίων, που θα αντιστοιχούσε στην κατηγορία της ανθρωποκτονίας…

Πολλά στοιχεία συνηγορούσαν υπέρ μιας αθωωτικής απόφασης (π.χ. κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν αναγνώρισε τον Θεοφίλου κατά τη διάρκεια της δίκης). Όπως όμως είχε συμβεί και στην περίπτωση του αναρχικού κρατουμένου Μπάμπη Τσιλιανίδη, έτσι και σ’ αυτή την υπόθεση η ενοχή προέκυψε μονάχα απ’ τον υποτιθέμενο εντοπισμό του DNA του κατηγορουμένου πάνω σ’ ένα κινητό αντικείμενο.

Το πρωτόδικο δικαστήριο επέβαλε: 16 χρόνια για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία, 15 για ληστεία, 3 για πλαστογραφία, 2 για οπλοφορία (συν χρηματική ποινή 5.000 ευρώ), 2 για αποδοχή προϊόντος εγκλήματος. Σύνολο: 38 χρόνια. Η ποινή κατά συγχώνευση είναι 25 χρόνια φυλάκισης, με δικαίωμα έφεσης χωρίς ανασταλτικό χαρακτήρα, δηλαδή ο σύντροφος θα παραμείνει στη φυλακή μέχρι την εκδίκαση της έφεσης (μπορεί ωστόσο στο ενδιάμεσο να αιτηθεί αναστολή εκτέλεσης της ποινής του).

ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΤΑΣΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ.

Είναι στιγμές που οι προκλήσεις της ελεύθερης ζωής που κυνηγάμε μέσα σ’ αυτόν τον εγκλωβιστικό κόσμο, μας φέρνουν αναπόφευκτα μπροστά σε μικρά ή μεγαλύτερα διλήμματα. Αν όμως υπάρχει κάποια ομορφιά σ’ αυτόν τον κόσμο, αυτή σίγουρα δεν βρίσκεται στους δρόμους που κινείται το διστακτικό πλήθος, αλλά στα μονοπάτια που ξεφεύγουν απρόβλεπτα απ’ το αντιληπτό πεδίο μας. Η ενέδρα και το ξύλο που έφαγα ήταν μια αναπάντεχη συνέπεια πάνω σε μια απόφαση που πήρα και σίγουρα ήταν ένα ιδιαίτερο γεγονός που με πλήγωσε. Οι λέξεις εδώ μέσα όμως δεν θα αναλωθούν σ’ αυτό το κομμάτι, γιατί μπορεί οι λέξεις να φτάνουν να περιγράψουν ένα τέτοιο σκηνικό, σίγουρα όμως δεν φτάνουν για να το απαντήσουν με κανένα τρόπο. Μένοντας στο κομμάτι του κειμένου τους λοιπόν, επιθυμία μου ήταν απ’ την πρώτη στιγμή να απαντήσω πολύ απλά και ψύχραιμα στους ισχυρισμούς τους με τη σειρά που γράφτηκαν. Είχα ξεκινήσει μάλιστα άμεσα, λίγες μέρες μετά την επίθεση, και είχα προχωρήσει αρκετά μακριά. Διαβάζοντας όμως ξανά και ξανά το κείμενό τους απλά δεν άντεξα. Πώς να απαντήσεις σ’ ένα τέτοιο παραλήρημα ψεύδους χωρίς να πέσεις στο επίπεδό τους; Πώς απαντάς στη μυθοπλασία; Πώς απαντάς σ’ ένα κείμενο που κυμαίνεται μεταξύ παράνοιας, υπερβολής και ψέματος που ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση που ισχύει κάτι απ’ αυτά που γράφουν, αυτό θα αφορά μάλλον κάποιο άλλο πρόσωπο που μπορεί να έχουν στο μυαλό τους;

Όσο ξαναβλέπω το κείμενό τους δεν μπορώ αρχικά να πιστέψω το πόσο οικτρά απέτυχαν να κατανοήσουν αρκετά σημεία του κειμένου μου. Το πιο αξιοσημείωτο απ’ όλα είναι ότι, χωρίς να το υποδηλώνω εγώ πουθενά, ενέταξαν και με βεβαιότητα μάλιστα, τους εαυτούς τους στην αρχηγοφάση των κρατούμενων που ανέφερα, ενώ το μακράν πιο εκνευριστικό είναι αυτό με το αναλήψιμο πειθαρχικό μου που το μετέφρασαν ως “προσωπική καβάτζα”, απ’ την στιγμή που οι πάντες ξέρουν ότι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι οι πειθαρχικές ποινές και ότι αυτό που έγραψα για το πρώτο 2χρονο πειθαρχικό ήταν στην ουσία ότι το επιδίωκα αφού δεν μου κοστίζει τίποτα μα τίποτα (άδειες και αναστολή ποινής είναι εκτός συζήτησης τα 2 πρώτα χρόνια σίγουρα). Αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα στο γραπτό τους είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα με τη χρήση μιας πραγματικά αδιανόητης και σοκαριστικής προπαγάνδας. Αυτό το ξέσπασμα μίσους μ’ αυτή την προκάτ συνθηματολογία για έναν άνθρωπο γνώριμό τους, φανερώνει και στον πιο αμετάπειστο την ισοπεδωτική αντίληψη αυτών των ανθρώπων για οποιαδήποτε έκφραση τους βάζει στο πεδίο της κριτικής. Παρά το ότι ισχυρίζονται το αντίθετο, το γεγονός πως δεν σηκώνουν κριτική φανερώνεται έκδηλα όταν, μέσα στην εξόφθαλμη τάση τους γιά υπερβολή, βαφτίζουν τη δική μου κριτική υβριστική και προσβλητική ενώ ουσιαστικά αυτό που την κάνει να διαφέρει από άλλες είναι η υφολογική παρέκκλιση απ’ τις νόρμες της πολιτικά ορθής γλώσσας, μιας γλώσσας που θεωρητικά εχθρεύονται και οι ίδιοι. Χαρακτηριστικό της θολωμένης απάντησής τους, το ότι φτάνουν να ενοχλούνται και απ’ την αντιδικαστική δήλωσή μου, ενώ φαίνεται πως δεν μπορούν να πιστέψουν ότι η άτυπη (αφορμαλιστική) οργάνωση δεν είναι κάποια καινοτομία που αφορά μόνο αυτούς και συντρόφους του εξωτερικού, αλλά είναι ένα οργανωτικό μοντέλο επίθεσης μέσω ομαδοποιήσεων (όχι απαραίτητα της FAI) που προτάσσεται εδώ και χρόνια από πολλούς αναρχικούς αποσκοπώντας, μέσα στα άλλα, στην αποδόμηση των λογικών πρωτοπορίας των επαναστατικών οργανώσεων. Για το “ανύπαρκτος” που είπαν, τα σχόλια περισσεύουν. Ως γνωστόν η ΣΠΦ αρέσκεται να “αγνοεί” την ύπαρξη των περισσότερων αναρχικών αιχμαλώτων στον ελλαδικό χώρο εδώ και πολύ καιρό. Ακόμα, το “αυτοί που χρειάζεται ξέρουν τι εννοώ” που ανέφερα για τα γνωστά σχόλια ήταν προφανώς σχήμα λόγου που χρησιμοποιήθηκε για λόγους ασφαλείας. Το ποιοι είναι οι συντάκτες πίσω από εκείνα τα συκοφαντικά σχόλια σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορώ να το αποδείξω ποτέ με τη δικαστική έννοια. Όμως πάντα θα υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά, πέρα από ένα όνομα, που μπορούν να προδώσουν το ποιός είναι ο σχολιαστής όπως έγινε και σε εκείνη τη περίπτωση.

Τα πράγματα που λένε και τα πρόχειρα σενάρια που βγάζουν είναι κωμικοτραγικά. Τα είχε όλα αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο που συνέταξαν. Είχε από θεωρίες συνομωσίας γύρω απ’ τα μισά πράγματα που έγραψα (με κορυφαία σίγουρα τη θεωρία που βλέπει πίσω απ’ το σκοπό του γράμματος ….κόλπο για να πάει καλά το δικαστήριό μου) μέχρι το ξεκάρφωτο κοτσάρισμα της ιστορίας αγώνα τους στη φυλακή. Εδώ είναι, όπως θα το έλεγαν και οι ίδιοι κάπως, το σημείο που μπλέκονται τα όρια της παράνοιας και της υπαρξιακής ανασφάλειας. Εγώ δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο γι’ αυτούς, έχουν άλλωστε εκτεθεί άσχημα ήδη με την όλη συμπεριφορά τους. Πιστεύω πλέον ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη να δικαιολογηθώ για τίποτα, γιατί όπως δεν απολογούμαι ποτέ στον εχθρό, έτσι δεν νιώθω καμία ανάγκη να απολογηθώ σε μια παρέα διπρόσωπων με αναρχικό ιστορικό και συμπεριφορά αγέλης. Ευτυχώς δεν είναι λίγοι οι αληθινοί σύντροφοι που οι διαδρομές μας συναντήθηκαν (ανάμεσά τους και πολλοί που έχουν διασταυρωθεί και με τη ΣΠΦ) που μπορούν να μιλήσουν για μένα. Όποιος έχει κρίση μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του για την αλλοιωμένη πραγματικότητα που προσπαθούν αγωνιωδώς να επιβάλλουν στους άλλους γύρω απ’ το όνομά τους και τους εαυτούς τους. Υπάρχει όμως μέσα σ’ όλο αυτόν τον προσωπικό θυμό και μια πηγαία ικανοποίηση στο κομμάτι της πλήρους επιβεβαίωσης για τη στάση και τη συμπεριφορά τους αλλά και στην ανάδειξη της βρώμικης συνθήκης που επικρατεί γύρω απ’ την επαναστατική καθαρότητά τους. Σίγουρα είναι δύσκολο να κάνω ψαγμένες αναλύσεις και να βρω τα βαθύτερα αίτια αυτής της ιστορίας. Ίσως να προϋπήρχε κάπου ανάμεσά τους η ροπή προς τη συγκέντρωση εξουσίας και αυτή να εκδηλώθηκε σαν απωθημένο μετά τη στέρηση της ελευθερίας και τη φυλάκιση, σαν τη μόνη εναπομείνουσα διέξοδο ζωής σε μια δύσκολη συνθήκη που απαιτεί αν μη τι άλλο δύναμη. Αυτή η δύναμη όμως δεν μπορεί να μετρηθεί ποτέ μα ποτέ σε συγκριτικά ποσοστά φυσικής βίας αλλά στο βαθμό που αυτή συνδυάζεται με την ατομική συνείδηση και συμβάλλει στην ατομική κρίση.

Για το τέλος, επειδή οι άρρωστες τακτικές συκοφάντησης από μεριάς τους προς εμένα συνεχίζονται με την προσπάθειά τους να πείσουν άλλους κρατούμενους ότι τους έχω πει ρουφιάνους, καλό θα ήταν να πουν και οι ίδιοι σ’ αυτούς τους κρατούμενους τη γνώμη της ΣΠΦ για τον πληθυσμό της φυλακής όπως την έχουν εκφράσει σε κείμενά τους. Είναι ευχάριστο πάντως να γνωρίζω και ότι υπάρχουν αρκετοί κρατούμενοι οι οποίοι δεν καταπίνουν την προπαγάνδα αυτών των ατόμων και μου έχουν σταθεί θετικά. Η επιλογή μου λοιπόν να γράψω εκείνο το γράμμα αν μπορεί να θεωρηθεί λάθος για κάποιο λόγο, αυτός είναι γιατί εκτίμησα λάθος τις συνέπειες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν. Για κάποιο ασυναίσθητο λόγο πίστευα ακόμα πως αυτή η ομάδα, που μου επιτέθηκε εν τέλει, ήξερε να ιεραρχεί με στοιχειώδη συνείδηση τους απέναντί της και να τους αντιμετωπίζει ανάλογα. Τις συνέπειες που προκύπτουν τώρα όμως έχω χρέος να τις αντιμετωπίσω. Αυτή τη στιγμή, αλλά και για όσο καιρό θα παραμένω στη φυλακή, αντιμετωπίζω κινδύνους που κυμαίνονται από μια ανάλογη επίθεση μέχρι το αναγγελθέν οριστικό “τέλος” μου αφού αυτή η ομάδα αποδεικνύεται αδίστακτη απέναντι σε όποιον τολμάει να αμφισβητήσει ευθέως την σοβαρή εικόνα που προσπαθεί περιτέχνως να περάσει στον έξω κόσμο, αλλά και αδίστακτη ως προς τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί για να με εξοντώσει, προσπαθώντας να στρέψει άλλο κόσμο εναντίον μου.

Από ‘δώ και πέρα για τη ΣΠΦ θα είμαι ο “συκοφάντης Ναξάκης” αφού έτσι αποφάσισαν κάποιοι εκεί μέσα για το ποιά είναι η καλύτερη στρατηγική που θα τη βγάλει γρήγορα απ’ το πεδίο της αμφισβήτησης. Μια στρατηγική που περιλαμβάνει όλα τα βρώμικα κόλπα αυτού του κόσμου, του ίδιου κόσμου με τα ίδια βρώμικα κόλπα που μίσησα και αρνήθηκα για να γίνω αυτός που είμαι.

Δύναμη σε όσους σκέφτονται ελεύθερα και τολμούν επικίνδυνα.

Γιάννης Ναξάκης, Δ’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού, 5/2/14

1

Μετά την παραβίαση της ολιγοήμερης άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό, κυβέρνηση και μίντια θεώρησαν ότι δημιουργήθηκε το έδαφος για μια έκρηξη κατασταλτικής θηριωδίας. Καθώς ο Χριστόδουλος Ξηρός συγκεντρώνει τόσο την ιδιότητα του “τρομοκράτη” όσο και του δραπέτη, η κυβέρνηση άνοιξε δύο ζητήματα της ατζέντας της. Από την μια η αντι-αναρχική σταυροφορία με εισβολές σε δεκάδες σπίτια, συλλήψεις και επικηρύξεις συντρόφων με απώτερο στόχο την εμπέδωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την εξοικείωση με την εντεινόμενη επιτήρηση και την εσωτερίκευση του φόβου εντός του αναρχικού χώρου. Από την άλλη επαναφέρει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης στις ελληνικές φυλακές ή αλλιώς την ιδιωτικοποίησή τους.

Όπως και μετά την μαζική απόδραση των 11 από τις φυλακές Τρικάλων, τα ακροδεξιά σιαμαία Αθανασίου- Δένδιας, δεν έχασαν την ευκαιρία να εξαγγείλουν τη δημιουργία φυλακής υπέρ-υψίστης ασφαλείας που θα στεγάσει πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους, λειτουργώντας με ειδικό σωφρονιστικό κώδικα. Ένα σωφρονιστικό τρομονόμο δηλαδή που θα παραχωρεί μέρος του έλεγχου των κρατουμένων στην αστυνομία, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο θα “περιορίζεται” (αν δε θα καταργείται), η αλληλογραφία θα ελέγχεται και οι άδειες θα κόβονται.

Η ιδιότητα του φυλακισμένου από μόνη της εντάσσει τον άνθρωπο σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, αφού τον απογυμνώνει από βασικά δικαιώματα που στην αστική δημοκρατία θεωρούνται δεδομένα. Οι ειδικές αυτές ρυθμίσεις έρχονται να επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του και να τον υποβιβάσουν από μια κατάσταση του “εκτός χώρου και χρόνου”, που ουσιαστικά βρίσκεται, σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Η κατάσταση εξαίρεσης γενικεύεται και η εξουσία δείχνει να χρειάζεται τη δημιουργία εξαιρέσεων επί της εξαίρεσης.

Τους τελευταίους μήνες μίντια και κυβέρνηση δε χάνουν καμιά ευκαιρία για να επιβάλλουν την ατζέντα τους σε σχέση με την αναδιάρθρωση της ποινικής καταστολής γενικά και του τιμωρητικού συστήματος ειδικά. Μια αναδιάρθρωση που επιδιώκει τόσο την σκλήρυνση της επιτήρησης και της καταστολής όσο και την ιδιωτικοποίηση τους. Ως εκ τούτου θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει ότι όλη αυτή η μιντιακή εκστρατεία λάσπης κατά κρατούμενων ήταν απόρροια της απόδρασης Ξηρού και όχι ένα σχέδιο που τέθηκε σε εφαρμογή με αφορμή αυτό το γεγονός, επειδή πολύ απλά η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών φυλακών προβλέπεται από το μνημόνιο.

Τα τελευταία χρόνια η ποινική καταστολή γενικά και η φυλακή ειδικά επεκτείνουν και βαθαίνουν τον ρόλο τους. Το σημαντικότερο πρώτο βήμα έγινε με το άρθρο 187 περί εγκληματικών οργανώσεων, το οποίο δεν στοχεύει στο λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό των παραβατών διογκώνοντας τις ποινές, μετατρέποντας πλημμελήματα σε κακουργήματα, καταργώντας τους ενόρκους και διευρύνοντας την έννοια τόσο του “στοιχείου” όσο και του αδικήματος, κρατώντας σε δικαστική ομηρία εκατοντάδες φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή συγχρόνως διευρύνει την κοινωνική στόχευση συμπεριλαμβάνοντας στην ποινική διαχείριση κομμάτια της έκπτωτης μεσαίας τάξης, δηλαδή την μικροπαραβατικότητα του λευκού κολάρου και του χρεοφειλέτες. Επιπλέον γίνεται και ένα εργαλείο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κεφαλαιοκρατών, στις συνθήκες γενικευμένου κανιβαλισμού που επιβάλλει η συστημική κρίση και η αναδιάρθρωση της εγχώριας αστικής τάξης.

Όσο η ποινική καταστολή διευρύνεται απευθυνόμενη σε μια μεγαλύτερη κοινωνική γκάμα προκύπτει και η ανάγκη της ταξικής διαβάθμισής της φυλακής. Από τα κέντρα κράτησης μεταναστών που στοιβάζουν κάτι “εξωτικά όντα” που οριακά πλέον μπορεί να διεκδικούν την ιδιότητα του ανθρώπου, καθώς στερούμενα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα η ίδια η ύπαρξή τους θεωρείται αδίκημα, μέχρι την προσαρμογή των αγροτικών φυλακών με τρόπο τέτοιο ώστε να στεγάσουν οικονομικούς παραβάτες και χρεοφειλέτες, μικρούς και μεγάλους Τσοχατζόπουλους. Από τα βραχιολάκια- GPS και την κοινωφελή άμισθη εργασία για τα πταίσματα και τα πλημμελήματα, μέχρι και τις φυλακές υπέρ-υψίστης ασφαλείας για πολιτικούς κρατούμενους, στελέχη του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος και απείθαρχους φυλακισμένους.

Η ποινική καταστολή και ο θεσμός της φυλακής προσαρμόζονται στις συνθήκες της γενικευμένης συστημικής κρίσης. Οι βλοσυρές δηλώσεις των αυτοκόλλητων ακροδεξιών Αθανασίου- Δένδια μας προϊδεάζουν για τη σημασία και τους σκοπούς της επικείμενης αναδιάρθρωσης σε αυτόν τον τομέα στην Ελλάδα. Αναδιάρθρωσή με πρόσχημα την “εύρυθμη λειτουργία”, όπως συμβαίνει σε κάθε δημόσιο τομέα που μπαίνει στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Το ελληνικό κράτος δείχνει με κάθε αφορμή τη διάθεση του να πετύχει τη μετατροπή της ποινικής καταστολής σε πεδίο ιδιωτικού κέρδους. Από τη μια ευελπιστεί ότι η αυστηροποίηση θα κάνει τη καταστολή ένα αποτελεσματικό εργαλείο που θα συσπειρώσει γύρω από τα ιδεολογήματα της ασφάλειας κα της νομιμότητας τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας και από την άλλη θα την καταστήσει κερδοφόρα παραχωρώντας την σε ιδιώτες και μετατρέποντάς την σε ένα πεδίο άντλησης κέρδους.

Δεν είναι άσχετα με τη συνολικότερη αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση των φυλάκων ούτε η ανάθεση μέρους της φύλαξης των κέντρων κράτησης μεταναστών σε ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, ούτε και το ότι η επιτήρηση των φορέων βραχιολιών GPS θα ανατεθεί επίσης σε ιδιώτες.

2

Η φυλακή είναι το παραπληγικό αδερφάκι της μισθωτής εργασίας από καταβολής καπιταλισμού. Είναι ένας θεσμός που μαζί με τη σχέση κεφαλαίου- μισθωτής εργασίας πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η λειτουργία της φυλακής για την καπιταλιστική κοινωνία είναι δαιδαλώδης και η σημασία της κομβική και θεμελιώδης. Στεγάζει κατά βάση το πιο περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, όμως ο ρόλος της κάθε άλλο παρά περιθωριακός είναι. Έχει πολλές αναγνώσεις, πολλές ερμηνείες και πολλά επίπεδα ανάλυσης. Είναι από τη μια ο χώρος για να κρύψει, να καταστείλει , να διαχειριστεί κερδοφόρα, να αποθηκεύσει , να παροπλίσει και να πειθαρχήσει τη περισσευούμενη εργασιακή δύναμη. Είναι ο χώρος που πετιέται για πάντα ή για ανακύκλωση ό,τι η οικονομία θεωρεί απόβλητο. Είναι, επίσης, ο χώρος όπου το απείθαρχο υποπρολεταριάτο εμπεδώνει την ιεραρχία, την πειθαρχία, την συνδιαλλαγή με την εξουσία και την πρακτική λειτουργία της οικονομίας. Η φυλακή σωφρονίζει, με την έννοια ότι οργανώνει κάθετα και γύρω από τα συμφέροντα του Κεφαλαίου την παραβατικότητα. Είναι ο χώρος όπου η παραβατικότητα αξιοποιείται και αφομοιώνεται από το Κεφάλαιο τόσο σε επίπεδο κοινωνικής όσο και σε επίπεδο οικονομικής λειτουργίας. Είναι ο χώρος που γίνεται η όσμωση αυθόρμητης παραβατικότητας με το οργανωμένο έγκλημα, ο χώρος όπου γίνεται η όσμωση του οργανωμένου εγκλήματος με την παραβατικότητα του λευκού κολάρου και τέλος ο τόπος που τα τρία προηγούμενα συνθέτονται αρμονικά με την επίσημη λευκή οικονομία.

Η φυλακή ως κομβικός θεσμός για τη λειτουργία του καπιταλισμού συντονίζεται με τη μισθωτή εργασία και τη γενικότερη οικονομία. Έχει μεγάλη σημασία να μην υποτιμηθεί ως πεδίο σύγκρουσης, τόσο από τους μέσα όσο και από τους από έξω, σε μια συνεχή και αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση. Έχει σημασία και είναι ανάγκη η ανάπτυξη ενός κινήματος ενάντια στο θεσμό της φυλακής, όχι τόσο με υπαρξιακούς πια, αλλά κυρίως με πολιτικούς όρους. Ένα κίνημα που θα εντοπίζει τις συνδέσεις της φυλακής με την σχέση κεφαλαίου – μισθωτής εργασίας και θα συνδέει τους αγώνες ενάντια στο Κεφάλαιο με τους αγώνες ενάντια στη φυλακή. Ένα κίνημα ενάντια στο θεσμό της φυλακής γενικά, και της αναδιάρθρωσης – αυστηροποίησης- ιδιωτικοποίησης του θεσμού ειδικά, που σαν απώτερο στόχο θα έχει το γκρέμισμα κάθε φυλακής και σαν άμεσο να μη επιτρέψει τη δημιουργία ειδικών φυλακών, για την κατάργηση των οποίων δόθηκαν αιματηροί αγώνες την δεκαετία του ‘90. Που ως πρόβλημα θα αναδεικνύει όχι το γεγονός ότι κάποιος πήρε άδεια και δε γύρισε, αλλά ότι εκατοντάδες στερούνται των αδειών ενώ τις δικαιούνται. Όχι το πώς 11 όλοι κι όλοι φυλακισμένοι κατάφεραν να βγουν μια ανοιξιάτικη βραδιά από μια φυλακή που τους είχανε θάψει, αλλά το πώς κάθε εποχή θάβονται ζωντανοί χιλιάδες σε όλες τις φυλακές, τα κρατητήρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της χώρας. Που θα αναδεικνύει την αντίφαση του να υποσιτίζονται και να ξεπαγιάζουν οι φυλακισμένοι από έλλειψη κονδυλίων, τη στιγμή που τεράστια ποσά δαπανώνται για την αγορά και την εγκατάσταση σύγχρονων ηλεκτρονικών μέσων ασφάλειας κι επιτήρησης. Που θα επιβάλει το αυτονόητο: ότι πρόβλημα δεν είναι το ότι δεν επέστρεψε ο Χριστόδουλος από την άδεια του, αλλά το ότι ο Σάββας δεν έχει ακόμη αποφυλακιστεί.

Τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι απαραίτητος ο συντονισμός ποινικών και πολιτικών κρατουμένων, των εντός κι εκτός των τειχών, για να ανοίξει αυτή η αντίσταση στην αναδιάρθρωση – αυστηροποίηση – ιδιωτικοποίηση των φυλακών το δρόμο για το ολοκληρωτικό γκρέμισμά τους…

Τάσος Θεοφίλου
Ράμι Συριανός
Σπύρος Στρατούλης

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μία παρουσίαση των γεγονότων που ακολούθησαν το περιστατικό με τον Μυλωνά καθώς και κάποιες γενικότερες σκέψεις γύρω από τον θεσμό του εγκλεισμού και το πώς στεκόμαστε απέναντι του ως αναρχικοί. Η επιθυμία μας ήταν να βγει αρκετά νωρίτερα, όμως η αλλαγή της πτέρυγας, ο ξυλοδαρμός του Γιάννη από τη Σ.Π.Φ. και διάφορα ζητήματα της φυλακής το καθυστέρησαν.

Στις 13.12.13 στο κλείσιμο του προαυλίου επιστρέψαμε στον ανθρωποφύλακα Γιάννη Μυλωνά ένα μικρό ποσοστό της βίας που ασκεί ο ίδιος καθημερινά κρατώντας ένα κλειδί. Ο συγκεκριμένος επέμενε στην εριστική του συμπεριφορά όταν κάποιοι σύντροφοι του ζήτησαν το λόγο για τα ειρωνικά σχόλια που έκανε την προηγούμενη μέρα.

Αυτό το γεγονός υπήρξε για την υπηρεσία η αφορμή για να διασπάσει την κοινότητά μας η οποία είχε εξελιχθεί σε ένα διαρκές αγκάθι για αυτήν. Όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρξαν αρκετές κόντρες καθώς προσπαθούσαμε με διάφορους τρόπους και για ζητήματα που θεωρούσαμε κομβικά (απεργία πείνας κομμουνιστών από την Τουρκία, τοποθέτηση συρματοπλεγμάτων πάνω από τα προαύλια) να σαμποτάρουμε στο μέτρο του δυνατού τη λειτουργία της φυλακής.

Πρώτη κίνηση της υπηρεσίας ήταν να μεταφέρει πέντε από εμάς στα πειθαρχεία, δύο στην Δ΄ πτέρυγα, έναν στην Ε’ και τρείς παρέμειναν στην Α΄. Οι πρώτες ώρες ήταν πολύ οξυμένες και αντιληφθήκαμε αμέσως την πρόθεση της υπηρεσίας να μας διασπάσει για να μας αποδυναμώσει. Οι σύντροφοι που βρέθηκαν στα άθλια πειθαρχεία την Γ΄, σε κελιά που δεν θα έμενε ούτε σκύλος αποφασίζουν να ξεκινήσουν απεργία πείνας και δίψας για να διεκδικήσουν την επανένωση της κοινότητάς μας και για να μην αφεθεί χρόνος στην υπηρεσία να σχεδιάσει επόμενες κινήσεις.

Σαν αίτημα μπήκε η επιστροφή όλων στην Α΄ πτέρυγα καθώς εκεί βρίσκονται οι περισσότεροι σύντροφοι (εκτός από τα πειθαρχεία), άνθρωποι που είχαμε φιλικές σχέσεις και τα πράγματά μας. Επίσης η Α΄ προτάθηκε για να διασφαλιστούμε απέναντι στο ενδεχόμενο μεταφοράς όλων μας σε πτέρυγα απομόνωσης. Η σύνθετη συνθήκη που δημιουργήθηκε έδειξε ότι θα ήταν ορθότερο να μην προταθεί συγκεκριμένη πτέρυγα αλλά οποιαδήποτε πτέρυγα της φυλακής. Παρακάτω θα εξηγηθεί το γιατί.

Η απεργία πανικόβαλε την υπηρεσία και το μεσημέρι την επόμενης μέρας ο αρχιφύλακας ήρθε να μας ζητήσει να σταματήσουμε προτείνοντας μας να μεταφερθούμε ΟΛΟΙ στην Δ΄ πτέρυγα. Μας είπε επίσης πως σκοπός της υπηρεσίας ήταν να μείνουμε πέντε-δέκα μέρες στα πειθαρχεία και διασπασμένοι. Εμείς αρνηθήκαμε την μεταφορά μας στην Δ΄ καθώς την θεωρήσαμε μία μορφή ηπιότερης τιμωρίας.

Το μεσημέρι ξεκίνησε απεργία και ο Μπάμπης Τσιλιανίδης από την Δ΄ πτέρυγα που κρατούνταν. Το απόγευμα ο αρχιφύλακας ξαναήρθε πιέζοντας να σταματήσουμε την απεργία και να δεχτούμε την μεταφορά μας στην Δ΄, εξηγώντας ότι δεν ήταν η υπηρεσία αυτή που είχε πρόβλημα με την επιστροφή μας στην Α΄ αλλά κάποιοι κρατούμενοι. Αυτό μας εξόργισε αφού δεν είχαμε προβλήματα με κανέναν κρατούμενο και φυσικά το θεωρήσαμε μπλόφα για να πετύχει η υπηρεσία την μεταφορά μας στην Δ΄.

Αργότερα την ίδια μέρα σύντροφος που είχε παραμείνει στην Α΄ και είχε επικοινωνήσει με κρατούμενους εκεί πληροφόρησε τους συντρόφους στα πειθαρχεία και τις άλλες πτέρυγες πως κάποιοι εκ των αρχηγών της πτέρυγας εξέφραζαν φόβους πως η επιστροφή μας θα δημιουργούσε έκρυθμη κατάσταση με έρευνες από ΕΚΑΜ και άλλα ευφάνταστα, χωρίς όμως να λένε καθαρά ότι έχουν πρόβλημα με την επιστροφή μας. Λόγω όμως της δυσχέρειας στην επικοινωνία δεν συνδυάστηκαν εγκαίρως αυτές οι συγκλίνουσες πληροφορίες.

Το πρωί της τρίτης μέρας και ο Γρηγόρης Σαραφούδης (που στο μεταξύ είχε μεταφερθεί στην Δ΄ από την Ε΄ κατόπιν πίεσής του) ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας.

Στην καθημερινή του πλέον επαφή μαζί μας ο αρχιφύλακας μας είπε πως κάθε τιμωρητική διάθεση από πλευράς υπηρεσίας αίρεται και πως αν τα βρίσκαμε με τους κρατούμενους θα γυρνάγαμε στην Α΄. Λίγο μετά, κατά σύμπτωση, ανακοινώθηκε σε συντρόφους μας στην Α΄ από κάποιους κρατούμενους πως δεν θέλουν να επιστρέψουμε στην Α΄. Αυτό ανακοινώθηκε στα πειθαρχεία από σύντροφο, οπότε καταλάβαμε πως οι ισχυρισμοί της υπηρεσίας ήταν βάσιμοι. Στο σημείο αυτό σταματήσαμε και εμείς οι ίδιοι να επιθυμούμε να επιστρέψουμε στην Α΄ καθώς δεν ήμασταν πρόθυμοι να δώσουμε κανένα διαπιστευτήριο ότι θα κάτσουμε ήσυχοι ώστε να γίνουμε ανεκτοί. Το απόγευμα της ίδιας μέρας πιέσαμε να συναντηθούν σύντροφοι από την Α΄, την Δ΄ και τα πειθαρχεία για να αλληλοενημερωθούμε και να αποφασίσουμε τις κινήσεις μας μπροστά σε αυτήν την αναπάντεχη για εμάς εξέλιξη.

Εφ’ όσον σαν αίτημα της απεργίας είχε τεθεί η επιστροφή στην Α΄σκεφτήκαμε να επιμείνουμε, να γυρίσουμε στην Α΄και να αλλάζαμε πτέρυγα σε χρόνο που εμείς θα επιλέγαμε. Υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες να το επιτύχουμε, καθώς όσο η απεργία συνεχιζόταν η υπηρεσία παρέλυε και κάποια στιγμή θα πίεζε τους κρατούμενους της Α΄ που εναντιώνονταν στην επιστροφή μας να υποχωρήσουν.

Όμως η απεργία πείνας (και δίψας) είναι ένα πολιτικό μέσο αγώνα που στοχεύει σε πολιτικό αντίπαλο, όπως στην περίπτωσή μας στην υπηρεσία, και όχι στις άτυπες ιεραρχίες της φυλακής. Μας είναι εντελώς αναντίστοιχο να αξιώνουμε τη διαμεσολάβηση της υπηρεσίας στις διαφορές μας με κρατούμενους και μάλιστα χρησιμοποιώντας ένα έσχατο μέσο. Μας φαινόταν οξύμωρο να συνεχίσουμε μία απεργία πείνας και δίψας για ένα αίτημα που πλέον δεν μας κάλυπτε. Αποφασίσαμε λοιπόν να διακόψουμε την απεργία και να μεταφερθούμε στην Δ΄ πτέρυγα.

Η αυτοκριτική είναι ο σημαντικότερος παράγοντας εξέλιξης και κάνοντας την δική μας αναγνωρίζουμε το λάθος μας να μην αντιληφθούμε την έκταση και το βάθος της διαμεσολάβησης που χρησιμοποιεί η υπηρεσία, μοιραζόμενη με κάποιους κρατούμενους την ευθύνη της διατήρησης των ισορροπιών στην φυλακή. Παρόλο που καταφέραμε να σπάσουμε τον τσαμπουκά των ανθρωποφυλάκων κάνοντάς τους σαφές πως θα υπερασπιζόμαστε την κοινότητά μας, υπήρξαμε αρκετά αφελείς για να παραβλέψουμε έναν αφανή για εμάς (ως εκείνη την στιγμή) αντίπαλο, τις άτυπες ιεραρχικές ομαδοποιήσεις.

Εν τέλει όμως η απεργία πείνας και δίψας μας απέμπλεξε από μία πολύ δύσκολη κατάσταση, καταφέραμε να διατηρήσουμε την κοινότητά μας όταν χτυπήθηκε, όπως και τις κεκτημένες συνθήκες διαβίωσης μας. Και το κυριότερο με μέσα που συνάδουν με τις αρχές του αναρχικού αγώνα, χωρίς διαμεσολαβήσεις και χρησιμοποίηση ισχυρών προσώπων της φυλακής. Θεωρούμε πως η απεργία θα ήταν πολύ πιο δύσκολη χωρίς τις δημόσιες κινήσεις προπαγάνδισης και τις ενέργειες άμεσης δράσης. Οι δύο συγκεντρώσεις που οι φωνές μας ενώθηκαν με των αλληλέγγυων και τράνταξαν τα πειθαρχεία και οι φωτιές από την εμπρηστική επίθεση στο Α.Τ. Εξαρχείων μα έδειξαν πως πολλά στοιχήματα είναι ακόμα ανοιχτά.

Ευχαριστούμε τους κρατούμενους που συναντήσαμε «ξεχασμένους» στα πειθαρχεία της Γ΄ οι οποίοι για να μας συμπαρασταθούν έκαναν αποχή συσσιτίου που στις δεδομένες συνθήκες, απόλυτης φτώχειας, ήταν σχεδόν απεργία πείνας.

* * *

Αυτό το απόσπασμα θεωρούμε ότι περιγράφει βιωματικά με τον καλύτερο τρόπο την φυλακή έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει.

“Στον περίβολο δεν υπάρχει κανένας φύλακας. Μας επιτηρούν από το φυλάκιο που βρίσκεται ψηλότερα από το προαύλιο. Όμως η πραγματική επιτήρηση είναι η ηλεκτρονική που βασίζεται στην πανταχού παρουσία των καμερών. Είναι δύσκολο να τις αποφύγεις. Όμως η Διεύθυνση σκέφτεται τα πάντα και έχει φροντίσει προσεκτικά να αφήσει αρκετές τρύπες σ’ αυτή τη σχολαστική επιτήρηση, για να μπορούν τα «τέρατα» να τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους δίχως να τους ενοχλεί κανείς. Εκτός αν πρόκειται για τους λογαριασμούς της ίδιας της διεύθυνσης με τον έναν ή με τον άλλο μπράβο. Τι σημασία έχει αν ένας ή δύο φτωχοδιάβολοι τηγανιστούν με καυτό νερό ή αν παραμορφωθούν με κάποιο αυτοσχέδιο μαχαίρι; Τι σημασία έχει; Η αναφορά δεν θα ξεπεράσει ούτε τις τρεις αράδες. Η καριέρα των «γραβατωμένων» δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο. Και επιπλέον μία φυλακή διευθύνεται έτσι καλύτερα, επειδή υπάρχει αυτή η τραχύτατη αδελφοκτόνα βία. Αν τουλάχιστον γινόταν για λόγους σοβαρούς, όμως πάντα γίνονται για ηλιθιότητες. Ένας τραμπούκος με μεγάλη φήμη μπορεί να λέει ό,τι θέλει χωρίς να του συμβεί ποτέ τίποτα ή ένα ρατσιστής υπεύθυνος για επιθέσεις σε Άραβες μπορεί να βολτάρει ανενόχλητος ανάμεσά τους.

Υπάρχει όμως πάντα ένας ύπουλος και μνησίκακος τύπος που κρατάει αναμμένη την θράκα της χολής. Η φωτιά σιγοκαίει εβδομάδες και μήνες, και έπειτα ξαφνικά μερικοί κρατούμενοι ταχύνουν το βήμα και τα χτυπήματα πέφτουν βροχή. Οι διάδρομοι αντηχούν από τις κραυγές και τις κλοτσιές και τους κρότους από τα πιάτα που σπάνε και τα τραπέζια που αναποδογυρίζουν. Οι νικημένοι προσπαθούν να φτάσουν στην μπλε πόρτα για να φύγουν από το νησί. Περνά ένας νέος αφήνοντας ματωμένα ίχνη στο πάτωμα, με στόμα σκισμένο μέχρι το αφτί.

Μέσα σε μία στιγμή βγαίνουν όπλα από παντού. Μία κάλτσα μετατρέπεται σε κάτι τρομερό όταν μπαίνει μέσα της μία μπάλα της πετάνκα! Ένα κομμάτι πλεξιγκλάς που τραβήχτηκε από κάποιο σπασμένο παράθυρο είναι μία σπάθα που κόβει σαν ξυράφι.

Μόλις τρέξει το πρώτο αίμα, οι τρελοί χάνουν την αυτοκυριαρχία τους. Υπάρχουν πιράνχας που κυκλοφορούν στους διαδρόμους ψάχνοντας εύκολη λεία. Μετά τις συμπλοκές εμφανίζονται πάντα δύο ή τρεις τύποι που τους έχουν τσακίσει , χωρίς να έχουν καμία σχέση με τα αρχικά γεγονότα. Ένας νέος με σπασμένο το κεφάλι μέσα στο αποχωρητήριο που τον αιφνιδίασαν την ώρα που κατουρούσε. Ένας τύπος με δέκα τρυπήματα από σουγιά χωρίς να έχει κάνει τίποτα.

(…)

Αντιμέτωπος μ’ αυτό, ούτε ένας κρατούμενος δεν μπορεί να αναγνωρίσει το νόμο ή τη δικαιοσύνη. Ούτε ακόμα κι αν τυφλωθεί. Βλέπει μόνο μία αντίπαλη συμμορία οχυρωμένη με τόνους ηλιθιότητας, σκατένιες δομές, εγκληματική απάρνηση κάθε υπευθυνότητας και αυθαίρετους εξευτελισμούς. Μία συμμορία έτοιμη πάντα να κάνει το ελάχιστο που είναι δυνατόν και να αποφύγει οποιαδήποτε αλλαγή, οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Το άτομο μπαίνοντας στη φυλακή με χειροπέδες στα χέρια και τα πόδια πρέπει να ξέρει ότι μετατρέπεται σε σκλάβο ενός τιποτένιου πολεμικού αρχηγού και των ένοπλων αντρών του. Όλα τα υπόλοιπα, καθώς και εκείνα τα ηχηρά περί σωφρονιστικής κοινότητας, δεν είναι παρά ηλιθιότητες απέναντι στη γαλαρία και τις παριζιάνικες επιτροπές.”

Ζαν Μαρκ Ρουϊγιάν

Το ότι η φυλακή είναι ίσως ο πιο σαδιστικός θεσμός της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ένα γεγονός που δύσκολα μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Αυτό που αμφισβητεί περνώντας την πύλη της είναι το αξίωμα ότι εφόσον η φυλακή είναι θεσμός απάνθρωπος και αποκρουστικός πρέπει το υποκείμενό της να αγιοποιείται.

Θεωρούμε χρήσιμο λοιπόν να αναφέρουμε λίγα πράγματα σχετικά με την πραγματικότητα της φυλακής και τον τρόπο λειτουργίας της, τουλάχιστον όπως εμείς τον έχουμε αντιληφθεί ως τώρα, ξεκαθαρίζοντας βέβαια πως από φυλακή σε φυλακή υπάρχουν διαφορές, όπως και από τη μία πτέρυγα στην άλλη μέσα στην ίδια φυλακή. Έτσι κάποια από αυτά που γράφουμε μπορεί να ισχύουν σε διαφορετικό βαθμό ή και καθόλου σε άλλες περιπτώσεις.

Παρ’ όλα αυτά ένα πράγμα είναι ίδιο και δεν αλλάζει αναλόγως τη φυλακή και αυτό είναι ο πολύ συγκεκριμένος ρόλος που κατέχει στην καπιταλιστική κοινωνία. Είναι ο κύριος χώρος που γίνεται η ώσμωση σε πρώτο βαθμό αυθόρμητης παραβατικότητας με το οργανωμένο έγκλημα και σε δεύτερο βαθμό του οργανωμένου εγκλήματος με τα «εγκλήματα λευκού κολλάρου». Μία σύνδεση και αλληλοεπικάλυψη που συνθέτει συνολικά την οικονομία. Είναι ένα χώρος που εμπεδώνονται και αναπαράγονται σε σχεδόν απόλυτο βαθμό η πειθαρχία, η ιεραρχία και η διαμεσολάβηση (από τυπική και άτυπη εξουσία) στις σχέσεις.

Ο σωφρονιστικός χαρακτήρας της φυλακής δεν έγκειται στη δημιουργία νομοταγών πολιτών αλλά ανθρώπων που ενστερνίζονται και αναπαράγουν τις παραπάνω αρχές στην λειτουργία τους.

Η φυλακή δεν είναι μία ρομαντική κοινότητα παρανόμων, είναι μία «κοινότητα» επιβεβλημένη από την ποινική δικαιοσύνη ως τέτοια. Έτσι άνθρωποι από ουσιαστικά άσχετες (μεταξύ τους) κοινωνικές κατηγορίες αναγκάζονται να συνυπάρχουν και να συσχετίζονται. Ο μπράβος, ο πρεζέμπορας, ο πρεζάκιας, ο εγκληματίας πάθους, ο ληστής τράπεζας, ο ληστής περιπτέρου, ο τσαντάκιας, ο εκτελεστής συμβολαίων θανάτου, ο λαθρέμπορος, ο εκ παραδρομής δολοφόνος, ο βομβιστής, ο «τρομοκράτης» (με πολλούς να ανήκουν σε παραπάνω από μία κατηγορίες), «στριμώχνονται» κάτω από τον κοινό παρονομαστή της παραβατικότητας, μία ομογενοποίηση καθοδηγούμενη από την ποινική δικαιοσύνη, την τιμωρητική κωδικοποιημένη ιδεολογία του κεφαλαίου.

Έτσι αυτή η κοινότητα που κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι το κοινό βίωμα του περιορισμού, της καταπίεσης και της εξαίρεσης θα φούντωνε τη διάθεση για αγώνα και αντίσταση είναι τεχνητή και ψευδής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το αίσθημα της κοινότητας και η διάθεση για αγώνα υπονομεύονται από την ιδιώτευση, την παραίτηση, την απάθεια, τον ρατσισμό, την ανάθεση και την διαμεσολάβηση.

Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού αναπαράγεται ατόφια και με πιο χοντροκομμένους όρους μέσα στη φυλακή. Από το «σπαθόλουρο»1 και το «λεγκένι»2 μέχρι τον «μπράβο»3 και το «ταξί»4 ο κάθε κρατούμενος βρίσκει μία θέση στο ιεραρχικό σύμπλεγμα της φυλακής. Θέση που είναι άμεσα συνυφασμένη με το μέγεθος ισχύος που κατέχει ο εκάστοτε κρατούμενος.

Με αυτό τον τρόπο η πειθαρχία και ο έλεγχος εξατομικεύονται, είτε επειδή κάποιος είναι ρουφιάνος και τον χρειάζεται η υπηρεσία, είτε επειδή δίνει ποσοστά από τα νταλαβέρια του στη υπηρεσία, είτε επειδή έχει ανθρώπους απ’ έξω που μπορούν να ασκήσουν διάφορες πιέσεις, είτε επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο, είτε επειδή είναι παλιός και έχει την δυνατότητα επιρροής στους κρατούμενους. Ο κάθε φυλακισμένος κερδίζει τη θέση του στο σύστημα της φυλακής ανάλογα με την «διαπραγματευτική» του ισχύ με την υπηρεσία. Και αν η δύναμη καθορίζεται από τον βαθμό – δύναμη επιρροής που έχει σε ομάδες κρατουμένων οι οποίες συνήθως έχουν φυλετικά χαρακτηριστικά ή είναι οργανωμένες βάσει φυλής.

Γενικά η φυλακή είναι ένας κόσμος ισορροπιών, ισορροπίες μεταξύ διάφορων ιεραρχιών και ομαδοποιήσεων κρατουμένων, ισορροπίες μεταξύ διαφορετικών πόλων εξουσίας των κρατουμένων και ανθρωποφυλάκων, ισορροπίες μεταξύ κρατουμένων και της υπηρεσίας (είτε ως άτομα είτε ως σύνολο).

Αυτό μαζί με τα διάφορα ιδεολογήματα που είναι ευρέως διαδεδομένα εδώ όπως και έξω, με τον φόβο και με μία ποικιλία εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων οδηγεί τους περισσότερους φυλακισμένους σε μία κατάσταση απάθειας. Περιμένουν καρτερικά να τελειώσει το μαρτύριο τους, να «βγάλουν την ποινή τους» κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους ανεχόμενοι πολλές φορές προσβολές από άλλους κρατούμενους και την υπηρεσία.

Μάλιστα αυτό το βιώσαμε τις μέρες που ακολούθησαν την επίθεση στον ανθρωποφύλακα αφού άνθρωποι που διατηρούσαμε φιλικές σχέσεις και μοιραζόμασταν μία αμοιβαία συμπάθεια, ενώ δυσανασχέτησαν με την στάση της υπηρεσίας και άλλων κρατουμένων δεν είχαν την δυνατότητα να αντιδράσουν μένοντας επί της ουσίας αμέτοχοι.

Φυσικά η απάθεια διαιωνίζεται και από την παροχή άφθονων ψυχοφαρμάκων και ναρκωτικών, βαλβίδες αποσυμπίεσης που αναπόφευκτα γεννά η συνθήκη του εγκλεισμού αλλά και μέσα ελέγχου, επιβολής, κερδοφορίας και ενίσχυσης της οικονομίας και της παραοικονομίας.

Στα πλαίσια λοιπόν των προαναφερθέντων ισορροπιών και δεδομένης της συνθήκης ύπαρξης ιεραρχικών πόλων εξουσίας στο εσωτερικό της φυλακής έχει μία σημασία να προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε σε ένα βαθμό τον τρόπο που συνδέονται αυτά τα δύο.

Οι ομαδοποιήσεις της φυλακής δεν διαφέρουν πολύ από αυτές της υπόλοιπης κοινωνίας. Δομούνται είτε βάσει φυλής είτε βάσει «δικτύων» συμφερόντων, πολλές φορές και από τα δύο.

Έχουμε λοιπόν έναν τρόπο οργάνωσης (πολύπλοκο σε πολλές περιπτώσεις) βάσει της δύναμης διαπραγμάτευσης που περιγράψαμε πιο πριν, με αρκετά ρευστές σχέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και μεταξύ των διαφορετικών ομαδοποιήσεων, όπου οι αποφάσεις για μείζονα ζητήματα της φυλακής λαμβάνονται από την κορυφή της ιεραρχίας. Άμεσο αποτέλεσμα είναι φυσικά ο κατακερματισμός της «κοινότητας» των φυλακών, κάτι που στηρίζεται και προωθείται και από την υπηρεσία στην λογική του «διαίρει και βασίλευε» με απώτερο στόχο πάντα την ομαλή λειτουργία της φυλακής.

* * *

Εμείς από την πλευρά μας οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε στους συντρόφους μας εκτός των τειχών τον τρόπο με τον οποίο επιδιώκουμε να κινούμαστε εδώ μέσα και τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό.

Στη φυλακή ήρθαμε σε επαφή άνθρωποι που δεν γνωριζόμασταν, ανταλλάξαμε απόψεις, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε και αντιληφθήκαμε πως ένα από τα πράγματα που συγκλίναμε ήταν η επιθυμία μας να μην αφομοιωθούμε και να μην αποδεχτούμε την φυλακή σαν χώρο και τρόπο λειτουργίας. Για εμάς το γεγονός πως κάποιος αναρχικός επαναστάτης βρεθεί αιχμάλωτος για μία χρονική περίοδο δεν σημαίνει πως ξεχνάει τους λόγους για τους οποίους μπήκε φυλακή, ούτε ότι θα συμβιβαστεί με την κατάσταση μέχρις ότου ξαναβρεθεί έξω. Έτσι ανεξάρτητα από τα σημεία συνδιαλλαγής με τα οποία αναγκαστικά συμβιβαζόμαστε, δεν μπορούμε παρά να στεκόμαστε απέναντι από την υπηρεσία και τις εξουσιαστικές ομαδοποιήσεις καθώς και με τις λογικές της υποταγής και του κανιβαλισμού που προωθούν.

Έχουμε νιώσει καλά ότι η φυλακή είναι ένα μέρος που οι συμβάσεις κυριαρχούν, βιώνουμε έντονα όσο ποτέ την αδυναμία μας να αντιπαρατεθούμε άμεσα με τον εχθρό, οργιζόμαστε που ακόμα και οι στοιχειώδεις ανάγκες όπως το να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα διαμεσολαβούνται. Η φυλακή σαν χώρος και σαν σχέσεις που την διέπουν έχει τον τρόπο της να απογοητεύει, να απομονώνει και να εξατομικεύει. Η συμπυκνωμένη πραγματικότητα εντός των τειχών μας έχει αναγκάσει να υποχωρήσουμε σε συμβάσεις και να ανεχτούμε καταστάσεις που έξω δεν θα τις σκεφτόμασταν.

Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία η δημιουργία μίας κοινότητας με πολιτικά χαρακτηριστικά. Μίας κοινότητας που θα λειτουργεί αντιιεραρχικά στο εσωτερικό της, αδιαμεσολάβητα σε σχέση με την υπηρεσία, δηλαδή, δε σκοπεύει να μετατραπεί σε ένα ακόμη ενδιάμεσο μεταξύ υπηρεσίας και κρατουμένων και εξωστρεφώς, επιδιώκοντας να συνδεθεί με κρατούμενους που είναι δεκτικοί σε αυτές τις αρχές καθώς και με συντρόφους και υποδομές εκτός των τειχών.

Η κοινότητα σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται ταύτιση απόψεων. Καθώς σκοπός της είναι η διάχυση εντός των τειχών και η σύνδεση με αναρχικά εγχειρήματα εκτός, βιωματικές διαδρομές και αντιλήψεις. Στοχεύει στην πρόταξη της άμυνας μας απέναντι στη αλλοτριωτική συνθήκη του εγκλεισμού και της επίθεσης μας στο θεσμό της φυλακής. Επιδιώκει να χτίσει σχέσεις βασισμένες όχι στη φυλακίστικη-μπραβίστικη κουλτούρα της μαγκιάς, της αγελαίας δύναμης και της επιβολής, αλλά σχέσεις βασισμένες στον αλληλοσεβασμό και την αναγνώριση της διαφορετικότητας.

Πάνω σε αυτή τη βάση κάποιοι από εμάς μαζί με άλλους κρατούμενους δημιουργήσαμε την Πρωτοβουλία αναρχικών αιχμαλώτων Κορυδαλλού και το Δίκτυο αναρχικών κρατουμένων. Αυτά τα δύο σχήματα λειτουργούν πρωτοβουλιακά, δηλαδή με μη σταθερή σύνθεση πάνε σε ελάχιστες κοινές συμφωνίες με σκοπό την παρέμβαση μας, λόγω και έργω, σε διάφορα γεγονότα τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών. Επίσης προωθούμε το συντονισμό και την συνεργασία μεταξύ φυλακισμένων σε διαφορετικές φυλακές, αναρχικών ή μη, που αναγνωρίζουν τη σημασία και την αναγκαιότητα οργανωμένης και επιθετικής δράσης ενάντια στις φυλακές.

Μία κοινότητα αναρχικών φυλακισμένων μπορεί να παίξει το ρόλο του καταλύτη και να σαμποτάρει την ομαλή λειτουργία της φυλακής. Αναλόγως την ανθρωπογεωγραφία της κάθε ακτίνας και το βαθμό συνδιαλλαγής με την υπηρεσία μπορούν να προκληθούν εκρήξεις εναντίον του θεσμού, όπως το ίδιο εύκολα μπορεί να δεχτεί την καταστολή από τους ίδιους τους κρατούμενους έτσι ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Φαντάζει ίσως ξένο για ανθρώπους έξω αλλά η πραγματικότητα της φυλακής είναι ότι αν επιλέξεις να επιτεθείς σε μία δομή της και σε ό,τι αυτή εκπροσωπεί, πρέπει να λάβεις υπ’ όψιν σου όχι μόνο τις αντιδράσεις της υπηρεσίας και της κρατικής εξουσίας γενικότερα, αλλά και των ίδιων των κρατουμένων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να επιχειρούμε αυτές τις υπερβάσεις και να επιδιώκουμε να μοιραστούμε στιγμές αγώνα με άλλους ανθρώπους εντός και εκτός των τειχών.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το πως οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης, η κοινωνική πόλωση, η εμφάνιση νέων επαναστατικών εγχειρημάτων, η συνακόλουθη όξυνση της καταστολής και η εν γένει ρευστή κοινωνική κατάσταση θα συνεχίσουν με αυξανόμενο ρυθμό να τροφοδοτούν τις φυλακές με τους πολέμιους ή απλά τους περιττούς του καπιταλισμού και του κράτους.

Αυτό που χρειάζεται είναι να αντιληφθούμε πως οι φυλακές είναι ένα ακόμη πεδίο αναρχικής επαναστατικής παρέμβασης και να προετοιμαζόμαστε για αυτό.

1.ο δήθεν μάγκας
2.ο υποταγμένος λόγω θέσης
3.ο μπράβος!!
4.ο χαμηλότερος ταξικά κρατούμενος που δουλεύει επί πληρωμή
ως υπηρετικό προσωπικό για άλλους κρατούμενους

 

Γιάννης Μιχαηλίδης
Γρηγόρης Σαραφούδης
Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος
Αλέξανδρος Μητρούσιας
Δημήτρης Πολίτης
Φοίβος Χαρίσης
Τάσος Θεοφίλου
Αργύρης Ντάλιος
Γιώργος Καραγιαννίδης
Μπάμπης Τσιλιανίδης

+ εδω