“Οι μέρες είναι φυλακές,
όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές…”
Το βράδυ της Παρασκευής 11/4 επισκεφθήκαμε τον ανθρωποφύλακα Δερμεντζόπουλο στην οδό Κανάκη στην Μενεμένη Θεσσαλονίκης. Του αφήσαμε έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό αποτελούμενο από μεταλλικό δοχείο που περιείχε πυρίτιδα και ένα μπουκάλι βενζίνη που θα πυροδοτούνταν από βραδύκαυστο φυτίλι. Η ενέργεια αποκρύφθηκε πλήρως είτε πραγματοποιήθηκε κανονικά είτε δεν εξερράγη ο μηχανισμός λόγω τεχνικού λάθους.
Λίγες εβδομάδες πριν βασανίζεται μέχρι θανάτου ο κρατούμενος Ιλία Καρέλι. Ο Ιλία είχε πρώτα σκοτώσει έναν ανθρωποφύλακα γιατί δεν αποφυλακιζόταν, όπως οι νόμοι του ίδιου του κράτους προέβλεπαν. Ο Ιλία είχε κάτσει 15 χρόνια στη φυλακή για κλοπές και ληστείες.
Από μικρός εντάχθηκε στο παραβατικό κομμάτι της νεολαίας, όπως και τόσες χιλιάδες κρατούμενοι. Μικροκλοπές, ναρκωτικά, ληστείες, μια ζωή απέναντι στο νόμο, αλλά όχι και εναντίον του.
Όσους δεν χρειάστηκε το καπιταλιστικό σύστημα για να στελεχώσει τα πανεπιστήμια, τα επιχειρηματικά think tank, τα εργοστάσια, τις αστυνομίες του, τους έχρισε στο “περιθώριο”, τους έταξε μια χούφτα πρέζα και τους άφησε να επιβιώνουν με την αρχέγονη μέθοδο της κλοπής, στρέφοντας τους απέναντι σε άλλους καταπιεσμένους.
Η ιδιοκτησία για να παραμείνει στόχος ζωής για τους πειθαρχημένους πολίτες, εκτός από τη προώθησή της ως ένα σύγχρονο ιερό δισκοπότηρο, χρειάζεται να συνοδεύεται και από τιμωρία όσων παραβαίνουν τους κανόνες του παιχνιδιού για να την κατακτήσουν.
Νομιμόφρονες και παρανομούντες που έχουν αυτό ως τελικό στόχο, φαντάζουν στα μάτια μας ως άλογα που τρέχουν μάταια σε μια κούρσα που άλλοι ποντάρουν και κερδίζουν, ενώ οι ίδιοι περνάν γύρω από το ίδιο σημείο ξανά και ξανά.
Ας μη γελιόμαστε. Πέρα από παιδευτικούς λόγους για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, το κράτος έχει ανάγκη την παρανομία, για να συντηρεί την οικονομία γύρω από το δόγμα της “ασφάλειας” και του “σωφρονισμού”.
Αν είναι ακατανόητο πως οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο το ότι υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα την ίδια στιγμή που άλλοι διαχειρίζονται προς όφελός τους ανεξάντλητους φυσικούς πόρους, είναι ακόμη πιο δύσκολο να συλλάβει ο νους το πως μερίδα φτωχών πληρώνεται γιατί η εργασία της είναι να κλειδώνει ανθρώπους μέσα σε στενά κελιά, με κάγκελα στα παράθυρα. Και ακόμα χειρότερα να τους βασανίζει, να τους σκοτώνει…
Αν θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα σε όσους έχουν ανταγωνιστικές σχέσεις με τους νόμους και μάλιστα βρίσκονται μέσα στην αγκαλιά του τερατουργήματος των φυλακών είναι το εξής:
Βιώνετε όσα εμείς βιώνουμε αλλά σε βαθμό υπερθετικό. Το κράτος επιδιώκει την αποκτήνωσή σας, σπέρνει ανταγωνισμό στις τάξεις σας, επιβραβεύει την συνεργασία σας, βασανίζει το μυαλό και το κορμί σας αν τολμήσετε να αντισταθείτε.
Σηκώστε το κεφάλι, σπάστε τις σύριγγες του υπνωτισμού και του αργού θανάτου και μέσα απ’ τους αγώνες σας βρείτε μέσα σας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Στις ζωές μας δεν λείπει η συσσώρευση πλούτου, λείπει η ελευθερία και η κοινή κτήση όλων των πραγμάτων που μας είναι αναγκαία για να ζήσουμε.
Κι αυτό σημαίνει αγώνας ενάντια στους νόμους, στους δικαστές και στους σωφρονιστικούς, στους μπάτσους και στους φασίστες, στα αφεντικά και στη μισθωτή σκλαβιά.
Όσο για τους ανθρωποφύλακες…
Ίσως να είναι όντως ο τελευταίος τροχός της άμαξας, παιδιά από χωριό που ψάχναν δουλειά ή ό,τι άλλο ακούσαμε τον τελευταίο καιρό.
Αν είναι έτσι, ας ξανασκεφτούν την επιλογή τους και ας παραιτηθούν από την ντροπιαστική δουλειά τους να βασανίζουν ανθρώπους βάσει διαταγών.
Ως τότε, όλοι αυτοί οι σύγχρονοι δεσμώτες, πέρα από το κλείδωμα κλειδαριών, θα θεωρούν ως καθήκον τους να διατηρούν την τάξη, να μαθαίνουν το σωστό και το λάθος σε όσους ξεφεύγουν, να τιμωρούν τους απείθαρχους-και όλα αυτά γιατί; Για να μπορέσουν να έχουν μια επιτυχημένη ένταξη στην κοινωνία!
Αλλά και μετά από κάτι τέτοιο, και εκτός φυλακής, είναι πολλοί αυτοί που είναι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερισχύσει το “σώφρον”, για να λειτουργήσουν όλα “κανονικά”.
Έτσι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και σωφρονιστές, όπως οι εξουσιαστές, τα αφεντικά, οι νομοθέτες και οι δικαστικοί, οι παπάδες και οι καθηγητάδες, φροντίζουν να μας ταΐζουν με αυταπάτες, για να μην αποζητάμε την ολική απελευθέρωσή μας.
Την ίδια στιγμή που ξυλοκοπούν και βασανίζουν, όμοιοί τους ψηφίζουν νέα μνημόνια (εξευτελίζουν συντάξεις/μισθούς/υγειονομική περίθαλψη), περιμένοντας να παραμείνουμε δεκτικοί στις αλυσίδες.
Ήρθε ο καιρός όμως να δείξουμε όλοι οι αγωνιζόμενοι την δύναμή μας και ν’ αποτινάξουμε τον ζυγό που μας πιέζει το σβέρκο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥΣ
Θα κρατήσουμε για πάντα στο νου τον Nicola Pellecchia, μαχητή των Nuclei Armati Proletari. Στη μνήμη του ας οικοδομήσουμε τους Ν.Α.Ρ. της εποχής μας. Όλα τώρα αρχίζουν…
Αναρχικός πυρήνας δράσης