Στις 20 Μαρτίου 2014 στο Πανεπιστήμιο Πατρών διοργανώθηκε εκδήλωση από τη ΔΑΠ με καλεσμένους τους “καταξιωμένους”, όπως γλαφυρά γραφόταν, Μανδραβέλη, Κουμπιά(πρώην πρύτανη), Τζε, Παναγιωτάκη(νυν πρύτανη) και Ψαριανό. Περιεχόμενο, τι άλλο, το πανεπιστήμιο του μέλλοντος. Μαθαίνοντας την πρόθεση της πραγματοποίησης της εκδήλωσης αυτής, κάποιοι σύντροφοι αποφασίσαμε να επιτεθούμε στο αυτοκίνητο του Μανδραβέλη στέλνοντας ένα σαφές, συμβολικό και πολιτικό μήνυμα.

Ας ξεκινήσουμε όμως με τα πρόσωπα αυτά καθ’ εαυτά και πιο ειδικά τον Πάσχο Μανδραβέλη. Εξαρχής, είμαστε κάθετα απέναντι στις “ειδικές” και “καταξιωμένες” προσωπικότητες που παράγουν την σκέψη και τον λόγο αυτής της ασφυκτικής και οργανωμένης βαρβαρότητας που απλώνεται γύρω μας. Όχι επειδή διεπόμαστε από αισθήματα σκοταδιστικά(όπως διατείνονται οι υπέρ της προόδου δεξιοί, γλύφτες, λαμόγια, δημοκράτες και λοιποί απολογητές του συστήματος) αλλά γιατί ξέρουμε πολύ καλά τι υπάρχει πίσω από τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των “καταξιωμένων” και “επιφανών” ατόμων. Κρύβεται μια ζωή δοσμένη ψυχή και σώμα στη διαιώνιση της καπιταλιστικής σκλαβιάς. Ως αντάλλαγμα για τα όσα προσφέρουν ως καθηγητές βουλευτές, δημοσιογράφοι, υπεύθυνοι, κομμάτια εκείνης της αναγκαίας τάξης που επανδρώνει το κράτος και το κεφάλαιο, περιφέρουν την αυθεντία τους σε ΜΜΕ, πανεπιστήμια, εκδηλώσεις, καταλαμβάνοντας τους χώρους και τους χρόνους μας, μιλώντας, μιλώντας, μιλώντας για τις ζωές μας χωρίς εμάς.

Το πάνελ της συγκεκριμένης εκδήλωσης μιλάει από μόνο του: Το Συνταγματικό, δημοκρατικό τόξο μαζεύτηκε για να πει για άλλη μια φόρα ότι τα παν/μια πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, να δουλεύουμε περισσότερο, να είμαστε πιο αποδοτικοί, να μη μιλάμε και πολύ, και όλα αυτά γιατί ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. Βέβαια σε μια τέτοια κατάσταση οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις διατυπώνονται από τα ίδια άτομα, τα φερέφωνα της εξουσίας, και αυτή η διαδικασία στοχεύει στο να εμπεδώσουμε το μέλλον και να το δεχτούμε είτε δουλικά είτε με επιβολή, δεχόμενοι έτσι την κυρίαρχη πραγματικότητα και ό,τι παρουσιάζεται ως δημόσιος διάλογος, πρόοδος, ελεύθερη κοινωνία, ανάπτυξη.

Από τη μία μεριά, σε μια εκδήλωση δεξιών μιλάνε οι καθεστωτικοί αριστεροί του σήμερα που συνεχίζουν την παράδοση των σοσιαλδημοκρατών ως σάρκα αυτού του κόσμου. Συγκυβερνούν, ψηφίζουν μνημόνια, περιφέρονται σε θέατρα και ταβέρνες με το κεφάλαιο, ζουν για να μπορούν να είναι το προκάλυμμα δημοκρατίας που χρειάζεται ο ολοκληρωτισμός του σήμερα. Οι ανάγκες της κυριαρχίας είναι οι μοναδικές ανάγκες και δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί πρέπει επιτέλους να τα βρουν για τα παν/μια, τους μετανάστες, τις καταλήψεις, τους αναρχικούς, τις φυλακές, εν τέλει, για να μας φέρουν βόλτα.

Από την άλλη, ο περίφημος Πάσχος Μανδραβέλης, ένα από τα νεοφιλελεύθερα, μνημονιακά, καπιταλιστικά μπουμπούκια που ανθίζουν στις μέρες μας. Κάποιοι πιο αστείοι, κάποιοι πιο “ακραίοι”, κάποιοι πιο χοντροκομμένοι και κάποιοι σίγουρα πιο “καταρτισμένοι” και τεχνοκράτες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι, ένας εκ των οποίων και ο ΠΜ, δεν κάνουν τίποτα άλλο τόσα χρόνια παρά να βάζουν στο δημόσιο διάλογο, να σφυροκοπούν τη δημόσια σφαίρα, με τα απαραίτητα νεοφιλελεύθερα νοήματα. Για το κράτος, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απελευθερώσεις, τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, την αγορά, το παρεμπόριο, τη νομιμότητα κ.λπ. Το νόημα είναι σαφές και αφορά την αλλαγή του καταστατικού χάρτη των κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Σε καιρούς βαθιάς συστημικής κρίσης και ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου, σε καιρούς αντίστασης, σε καιρούς οξυμένου κοινωνικο-ταξικού πολέμου, αυτά τα τσογλάνια έχουν διαλέξει θέση και πληρώνονται γι’ αυτό. Πρέπει να έχουμε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, ξεπούλημα γης και θαλασσών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, πρέπει να ελέγξουμε τους ανθρώπους, να πατάξουμε τον εσωτερικό εχθρό. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια με το περισπούδαστο ύφος και τη σοβαρή φωνή, βρωμάνε από την κορυφή ως τα νύχια σαπίλα. Γιατί είναι απέναντι στην προσπάθεια χειραφέτησης της κοινωνίας σε κάθε επίπεδο, γιατί ζητάνε και απαιτούνε, γιατί διαμορφώνουν συνθήκες, πλάθουν το πλαίσιο του ευυπόληπτου πολίτη, θέτουν όρους στο αποδεκτό και μη.

Ασφαλώς, πίσω από τις αστραφτερές και μεγαλειώδεις προτάσεις τους κρύβεται η λεηλασία των ζωών μας και η επέλαση του ακραίου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Όλα αυτά τα τσογλάνια που ζητάνε ασφάλεια, καταστολή επενδύσεις, σοβαρή Χ.Α κ.λπ. είναι φωνή από ένα παρόν και ένα μέλλον που έρχεται να μας ποδοπατήσει. Και θα το κάνει δημοκρατικά. Άλλωστε στις μέρες μας, ισχύει μόνο ό,τι φαίνεται ή ακούγεται από τα ΜΜΕ, και τύποι σαν τον Πάσχο Μανδραβέλη είναι πυλώνας τους. Φασισμός, λοιπόν, γι’ αυτούς, είναι να σπαστούν τα τζαμάκια ενός κωλάμαξου και όχι η Χ.Α, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας και δημοκρατικός διάλογος γίνεται μόνο όταν υποκύπτουμε, δηλαδή, εν τέλει, πραγματικότητα είναι μόνο η υποταγή που οφείλουμε να αποδεχτούμε.

Πέρα από τα πρόσωπα όμως, είναι και ο ίδιος ο θεσμός του πανεπιστημίου. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, στο οποίο εντάσσονται τόσο κάποιοι που δραστηριοποιούνται εντός αυτού(καθηγητές, φοιτητές κ.λπ.) όσο και άλλοι, θεωρεί τον χώρο αυτό ως έναν αποστειρωμένο ναό της γνώσης. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένας ακόμη κοινωνικός χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται διαρκώς ο ταξικός ανταγωνισμός, διαδικασίες ανάδυσης της εξουσίας, είτε αυτή εμφανίζεται μέσω επιβολής των θεσμών και των κανόνων είτε μέσω της αναπαραγωγής μοντέλων, ρόλων και σχέσεων που ανατροφοδοτούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Το πανεπιστήμιο δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε δομήθηκε τυχαία. Ο καπιταλισμός απλώνει τις ρίζες του και μέσα του και ποτίζεται απ’ αυτό, τη στιγμή που κάποιοι μάχονται για τον οριστικό και πανταχού ξεριζωμό του. Τα άτομα διαβαίνοντας τις πύλες του παν/μιου δεν αφήνουν έξω τον κοινωνικό τους ρόλο, την ταξική τους τοποθέτηση και τις πολιτικές τους επιλογές. Είναι ίδιοι κι όταν βρίσκονται στις αίθουσες. Η σύγχρονη εικόνα του παν/μιου στον ελλαδικό χώρο δεν είναι αποτέλεσμα μιας χρόνιας στατικής κατάστασης αλλά αποτελεί την αναπαράσταση μιας δυναμικής και συνεχούς μάχης του κράτους και του κεφαλαίου -που ίδρυσαν και πασχίζουν να το ορίσουν με βάση τις ανάγκες τους για εργατικά χέρια, διοικητικά στελέχη και πάσης φύσεως ανθρώπινου δυναμικού- ενάντια στους από τα κάτω αυτού του κόσμου που άλλοτε επιθετικά και άλλοτε παθητικά αρνούνται τη συνέχιση της εκμετάλλευσής τους.

Έτσι λοιπόν, σ’ αυτό το χώρο πέρα από τους αντιστεκόμενους, υπάρχουν οι θεματοφύλακες αυτού του κόσμου που θέλουμε να γκρεμίσουμε. Ο κόσμος της ΔΑΠ πέρα από το ότι αποτελεί φυσικό εκφραστή της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια σπέρνει στο διάβα της την κυρίαρχη κουλτούρα της εξουσίας. Μυεί τους ακολούθους της και παραδειγματίζει τους μη-αρνητές της για το πώς πρέπει να ζουν, να διασκεδάζουν και να σκέφτονται. Πρέπει να ζουν πειθήνια, νομοταγώς και με γλυψίματα με στόχο την ανέλιξη στην ταξική πυραμίδα, πατώντας επί πτωμάτων. Πρέπει να διασκεδάζουν στα μπαρ της αλλοτρίωσης, στις σχέσεις του σεξισμού, τιμώντας τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Πρέπει να σκέφτονται τον εαυτό τους, τη βολή τους, το αύριο και το κέρδος τους, την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένειά τους. Αυτά με τα οποία μπολιάζουν οι εξουσιαστές τους καταπιεσμένους, αυτά λατρεύουν και διδάσκουν τα κωλόπαιδα αυτά.

Όσο αφορά τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν της επίθεσης και φωτογράφιζαν ως υπεύθυνους γι’ αυτήν κομμάτια της αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο πανεπιστήμιο, εμείς να υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα. Πρόκειται για τις “αγωνιστικές” εκείνες γκρούπες οι οποίες έχουν προ πολλού επιλέξει να προσαρμόσουν τη δράση τους στα καλούπια που επιβάλλει η κυριαρχία, στα όρια που προστάζει η νομιμότητα. Η θέση που λαμβάνουν εντός των όποιων αγωνιστικών καταστάσεων προκύπτουν, είναι καθοδηγητική, περιορίζοντάς τες σε συντεχνιακά αιτήματα διατυπωμένα από τα ανώτερα επιτελεία τους, καταγγελτική προς όποιον κινείται σε πιο ριζοσπαστικές κατευθύνσεις και αφοριστική προς κάθε επιθετική πρακτική απέναντι στους μηχανισμούς της εξουσίας. Εξ ου και η σχετική τους ανακοίνωση για το γεγονός, που μόνο αναμενόμενη ήταν για μας. Να μην τρέφουμε αυταπάτες: ο αγώνας γι’ αυτούς αρχίζει με διαμαρτυρίες και τελειώνει με καταγγελίες, αναγνωρίζοντας έτσι στον εχθρό το δικαίωμα στον περίφημο “δημοκρατικό διάλογο”, όπως άλλωστε έπραξαν και αυτή τη φορά “απέναντι” στην εκδήλωση συντηρώντας και αυτοί από τη θέση τους την κοινωνική ειρήνη.

Ο εχθρός είναι πολυεπίπεδος και εξίσου πολυεπίπεδη οφείλει να είναι η στόχευσή μας. Από τα αστυνομικά τμήματα ως το ιδεολόγημα της ασφάλειας και της τάξης, τα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έως τις εθνικοπατριωτικές αηδίες, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης μέχρι την ασφυκτική κυρίαρχη “αντικειμενικότητα” και από τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα ως το όνειρο της ανέλιξης στην κοινωνικο-ταξική πυραμίδα, το σύμπλεγμα εξουσίας νομιμοποιείται και αναπαράγεται από τη διάχυση των ιδεολογιών και των αξιών του στο κοινωνικό σύνολο και εκπροσωπείται και αποτελείται από φυσικά πρόσωπα και υλικές υποδομές.

Ο λόγος μας στοχεύει στην αποδόμηση της κυρίαρχης προπαγάνδας και τη διάχυση των απελευθερωτικών μας προταγμάτων. Στόχος είναι η εύρεση των σημείων εκείνων όπου ο λόγος συναντά τη δράση. Απέναντι στους διάφορους λακέδες της εξουσίας, σε κάθε χώρο και χρόνο, είναι ζητούμενο να αναζητούμε τις δυνατότητές μας για την άμεση δράση εναντίον τους. Γιατί μέσα σε αυτές τις στιγμές είναι που η σύγκρουση των αξιών μας με τον κόσμο τους εκφράζεται στην πράξη και συμπληρώνει τα λεγόμενά μας. Είναι οι στιγμές εκείνες που αμφισβητούμε έμπρακτα την κυριαρχία τους πάνω στις ζωές μας, οι στιγμές που ο φόβος αλλάζει πλευρά. Το έμπρακτο βήμα προς την αντεπίθεση.

ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Αναρχικοί προβοκάτορες της κοινωνικής ειρήνης