Με αυτή μας την πράξη συμβάλλουμε στον αστερισμό των αγώνων εντός κι εκτός των τειχών που αναπτύχθηκαν ενάντια στο νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές. Αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων υπήρξε η απεργία πείνας με τη συμμετοχή πάνω από 4.500 φυλακισμένων σε όλες τις φυλακές του ελλαδικού χώρου. Μία από τις μεγαλύτερες αριθμητικά απεργίες στα παγκόσμια δεδομένα, που κράτησε μια βδομάδα παρά τις δυσκολίες οργάνωσης εντός συνθηκών φυλάκισης.
Στα αιτήματα των απεργών συμπεριλαμβάνονται τόσο η απόσυρση του νομοσχεδίου όσο και αιτήματα σχετικά με τις άθλιες συνθήκες κράτησης. Συνθήκες που έχουν αναδειχτεί στο πρόσφατο παρελθόν με εξεγέρσεις και αγώνες όπως αυτοί των τοξικοεξαρτημένων και των κρατουμένων με σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας για την ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των νοσοκομείων των φυλακών.
Η φυλακή δεν είναι απλά μια συνθήκη εκεί έξω, κάπου πιο μακριά, που κάποιοι/κάποιες έκαναν τη στραβή επιλογή ή είχαν την ατυχία να καταλήξουν μέσα. Η φυλακή είναι το αόρατο πλέγμα που συνέχει αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε κοινωνία όπως τη ζούμε, είναι ο διαρκής τρόπος ελέγχου και καναλιζαρίσματος των πιο φτωχών και καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Μην ξεχνάμε ότι οι φυλακές είναι φίσκα με μεταναστευτικούς πληθυσμούς, γεγονός που επίσης ανέδειξαν οι απεργοί με τα αιτήματά τους. Παράλληλα η φυλακή είναι μια μόνιμη επιλογή των κρατικών αρχών για την καταστολή των ριζοσπαστικών αγώνων όταν αυτοί γίνονται απειλητικοί. Με άλλα λόγια η καπιταλιστική ομαλότητα στην οποία ζούμε δεν θα υπήρχε χωρίς τον εγκλεισμό κάποιου μέρους του πληθυσμού. Πόσο μάλλον σήμερα που οι ανέσεις εν πολλοίς τελειώνουν και η κατάληξη της φυλακής γίνεται διανοήσιμη και στις γραμμές των μέχρι πρότινoς πιο εύρωστων τάξεων. Η “έκτακτη συνθήκη της κρίσης” απογυμνώνεται. Δεν μπορεί να είναι πιο εξόφθαλμο μετά και απ’ αυτό το νομοσχέδιο, που ψήφισαν οι από πάνω, για την αναδιάταξη των φυλακών. Δίχως άλλο έχουν βαλθεί- και λογικό άλλωστε από τη μεριά τους- να διατηρήσουν τον κόσμο τους και τα προνόμιά τους ανέπαφα. Οργανώνουν τις νέες συνθήκες πειθάρχησης τόσο μέσα απ’ τον διαχωρισμό των από κάτω, όσο και με το ενοποιημένο σύστημα ελέγχου τους.
Το νέο νομοσχέδιο θεσμίζει επιτέλους μια τάξη στις φυλακές.
Μια φυλακή τύπου Α για όσους/όσες τολμήσουν να διαπράξουν οικονομικά εγκλήματα ή εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας. Για ένα δηλαδή ολοένα διευρυνόμενο τμήμα της κοινωνίας, που για να διατηρήσει την υλική του επιβίωση δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά την οικονομική παρανομία. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα ακόμα βήμα στην ποινικοποίηση της φτώχειας. Γιατί, να μην ξεχνάμε, το νομοσχέδιο δίνει παράλληλα τη δυνατότητα σε μεγαλοεπιχειρηματίες και λοιπούς του είδους τους, που έχουν τα φράγκα, αποπληρώνοντας πριν καν αρχίσει η δίκη, να μην περάσουν ούτε μια μέρα στη φυλακή.
Μια άλλη φυλακή, αυτή του τύπου Β, προβλέπεται για το πλήθος των τυπικών “εγκληματιών” -οι γνωστοί και ως ποινικοί- που έχουν απαντήσει με βία στις συνθήκες ζωής τους, κινούμενοι εκτός της νομιμόφρονης κανονικότητας. Φυσικά δε θα μιλήσουμε για το αν υπάρχουν καθάρματα ανάμεσά τους. Αυτό το περιπτωσιολογικό επιχείρημα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συγκαλύπτει τη λειτουργία της τιμωρίας και του εγκλεισμού, που είναι αυτή η ίδια που παράγει και αναπαράγει τα κολάσιμα υποκείμενά της.
Τέλος, η τρίτη φυλακή τύπου Γ -αυτή που όλοι περιμέναμε- προορισμένη γι’ αυτούς που το κράτος θεωρεί ως μέγιστη απειλή και τους επιφυλάσσει τον εγκλεισμό σε διαρκή απομόνωση το λιγότερο για 4 συνεχόμενα έτη. Οι τσιμεντένιοι αυτοί τάφοι, από τη μία θα είναι ο προορισμός για όσους κρατούμενους τολμούν ν’ αντιστέκονται εντός της φυλακής τύπου Β καθώς και για εκείνους που τους βαραίνει η ισόβια καταδίκη. Από την άλλη σ’ αυτούς τους τάφους θα χώνονται απευθείας όσοι κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, η επιτομή της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας-υστερίας του κράτους. Επιπλέον το νέο νομοσχέδιο χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να διαιρέσει τους φυλακισμένους, να τους μεταστρέψει σε εχθρό του ίδιου τους του εαυτού, θεσμοθετώντας ρητά πια τη ρουφιανιά, παρέχοντας ανταμοιβές έως και αυτήν της αποφυλάκισης σε όσους δίνουν χρήσιμες πληροφορίες για τους συγκρατούμενούς τους. Με λίγα λόγια το νέο νομοσχέδιο, χωρίς κανένα σωφρονιστικό ή άλλο πρόσχημα, έρχεται να εξοντώσει ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα, στοχεύοντας έτσι στην αδρανοποίηση του ανταγωνιστικού κινήματος.
Με τις πράξεις μας αυτές, σαμποτάζ και φθοράς, δίνουμε την υπόσχεση στους εαυτούς μας και φυσικά στους κυρίαρχους ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε καμία συντρόφισσα, κανέναν σύντροφο μέσα σ’ αυτά τα μπουντρούμια. Δεν πρόκειται ν’ αφήσουμε ήσυχο κανέναν που συμβάλλει στην ύπαρξη τους.
Οργανωνόμαστε και επιτηθόμαστε σε στόχους που κερδοφορούν από τη σύνδεσή τους με το πλέγμα των φυλακών. Καταφέρουμε ένα συμβολικό και υλικό χτύπημα αποσυναρμολογώντας μέρος της αλυσίδας των συμφερόντων, της υλικοτεχνικής συμβολής, της “αθώας” επιχειρηματικής δραστηριότητας, που συνθέτουν την αναγκαία συνθήκη ύπαρξης της φυλακής.
Τα ξημερώματα της Τρίτης, λοιπόν, 8 Ιουλίου, σπάσαμε τα Bazaar, που τροφοδοτούν το κατάστημα του Κορυδαλλού:
στο Κουκάκι στην οδό Βεΐκου
στην Κυψέλη στην Κερκύρας
στο Μαρούσι στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου
και στο Βύρωνα.
Επίσης σπάστηκε κατάστημα πώλησης συστημάτων ελέγχου κι επιτήρησης, της εταιρείας Nivacom, στα Ιλίσια, στην οδό Ούλοφ Πάλμε.
Αλληλεγγύη στον αγώνα των κρατουμένων. Στηρίζουμε ηθικά, υλικά, πολιτικά.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Ο αγώνας τώρα ξεκινά. Καμία εφαρμογή του νομοσχεδίου.
Καμία φυλακή υψίστης ασφαλείας ποτέ και πουθενά.
Μέχρι και το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής και του τελευταίου στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Δίκτυο αντιεξουσιαστών/στριών