Τη Δευτέρα που με μετέφεραν από την ΓΑΔΑ στο μεταγωγών, κατάλαβα ότι ο σκοπός των πολιτικών προϊσταμένων της αντιτρομοκρατικής ήταν η προφυλάκισή μου σε κάποιο κατάστημα μακριά από την Αθήνα. Με αυτήν την προοπτική και για τους λόγους που ανέφερα στο προηγούμενο γράμμα ξεκίνησα απεργία πείνας και δίψας (Δευτέρα 6/10, 18:00). Πράγματι την επόμενη ημέρα με παίρνουν από το μεταγωγών κυριολεκτικά σηκωτό, αφού αρνήθηκα να τους ακολουθήσω, παρότι με διαβεβαίωναν ότι θα με μετέφεραν στον Κορυδαλλό. Αυτό που δηλώνουν, ότι δηλαδή πέρασα από τον Κορυδαλλό και στην συνέχεια το συμβούλιο των φυλακών αποφάσισε ότι δεν μπορεί να με δεχθεί, είναι ψέμα προς κάλυψη της πολιτικής εντολής για προφυλάκιση σε κάποιο μακρινό κατάστημα, αντίθετη με την εισαγγελική παραγγελία. Στις 16:00 περίπου της ίδιας μέρας βρέθηκα στις φυλακές της Λάρισας. Σήμερα, που τα μηνύματα αλληλεγγύης μπορούν να φτάνουν μέσα στη φυλακή και καθώς οι επιπτώσεις από την αποχή μου από νερό και τροφή έχουν γίνει απειλητικές, αποφάσισα να αναστείλω την απεργία μου περιμένοντας εκείνες τις στιγμές που οι συνθήκες θα επιτρέπουν να γίνει ο συντονισμός των μέσα και των έξω πιο δυνατός και πιο αποτελεσματικός. Πρέπει να κρατήσουμε τις δυνάμεις μας για τους αγώνες που έρχονται.

Οι σύντροφοι μέσα και έξω από τις φυλακές πρέπει να δώσουμε σημαντικούς αγώνες με τον καλύτερο δυνατό συντονισμό, αφού οι στόχοι μας πάντα θα είναι κοινοί. Είναι ανάγκη να επιτεθούμε με αποτελεσματικότητα σε όλον αυτόν τον μνημονιακό συρφετό που έχει επιβάλλει την κινεζοποίηση στις εργασιακές σχέσεις, την αρπαγή της μικρής περιουσίας και του ξεπουλήματος της δημόσιας στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι πολιτικές που ασκούνται οδηγούν στην φυσική εκκαθάριση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, αυτών που ξεχειλίζουν από την πάντα απαραίτητη στα αφεντικά δεξαμενή ανέργων. Αυτό που βιώνουμε είναι η ορθολογική για τα συμφέροντα της ελεύθερης αγοράς διαχείριση της πρωταρχικής πηγής κέρδους, δηλαδή της ανθρώπινης εργασίας. Το μοντέλο του νέου ολοκληρωτισμού επιβάλλει μισθούς πείνας, επισφαλή εργασία μέχρι τα βαθιά γεράματα, σταθερά υψηλά ποσοστά ανεργίας, κατάργηση κοινωνικής ασφάλισης, παιδεία και υγεία μόνο για τους έχοντες, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών προλετάριων, φυλακές για τους μικροοφειλέτες και νέες φυλακές υψίστης βαρβαρότητας για τους πολιτικούς κρατούμενους.

Στην πραγματικότητα ο ταξικός πόλεμος που διεξάγεται, προς το παρόν σχεδόν μονόπλευρα, καταδικάζει σε θάνατο από την πείνα, τις αρρώστιες και τις αυτοκτονίες δεκάδες ανθρώπους καθημερινά μόνο στον ελλαδικό χώρο. Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, ο ΠΟΕ, οι οίκοι αξιολόγησης, η ίδια η ΕΕ ως θεσμός αποτελούν μηχανισμούς κομμένους και ραμμένους στα μέτρα του ισχυρού διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, στα μέτρα των ελίτ που βρίσκονται πίσω του. Υποστηρίζουν τα συμφέροντα του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, του οποίου ο πλούτος είναι 65πλάσιος του συνολικού πλούτου του φτωχότερου 50% του πληθυσμού. Είναι επίσης ενδιαφέρον να θυμόμαστε, για να αντιληφθούμε το βάθος της ανισότητας, ότι μέσα σε αυτό το 1% περιλαμβάνονται 85 άνθρωποι που έχουν περιουσία ίση με αυτή του μισού πληθυσμού της Γής. Η ταξική πυραμίδα επεκτείνεται προς τη βάση της, διαμοιράζοντας όλο και λιγότερα αγαθά σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Σχεδόν 5 χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας στην εποπτεία της τρόικας, η προϋπάρχουσα κοινωνική δυσαρέσκεια έχει πολλαπλασιαστεί, έχει μετουσιωθεί σε οργή και δυστυχώς σε πολλά κοινωνικά κομμάτια όσο δεν βρίσκει διέξοδο θα μετατρέπεται σε κατάθλιψη και παραίτηση. Τα ρατσιστικά φαινόμενα, ο κοινωνικός κανιβαλισμός που παρατηρείται στα λαϊκά στρώματα είναι η κοινωνική οργή που στρέφεται ενάντια στην πηγή της. Η δουλειά μας είναι μέσα από τον οργανωμένο αγώνα με συνέχεια και συνέπεια να την κατευθύνουμε ενάντια στις γενεσιουργές αιτίες της. Ενάντια στο σύστημα που καταστρέφει τη Γή που μας τρέφει, ενάντια σε όσους τσαλαπατάνε τις ελπίδες των νέων για ζωή, ενάντια σε όσους συνειδητά στηρίζουν την ταξική εξουσία και το κράτος.

Στην Ελλάδα η ιστορία των κοινωνικών αγώνων έχει αφήσει πλούσια παρακαταθήκη. Η ηρωική αντίσταση του ΕΛΑΣ, ο εμφύλιος, οι ταξικοί αγώνες της μεταπολίτευσης, οι μαθητικοί και φοιτητικοί αγώνες, καταλήψεις, συγκρούσεις, απεργίες, οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών που κρατάνε γερά, τα παλικάρια της Χαλκιδικής που άφησαν στάχτες το εργοτάξιο, τα κοινωνικά κέντρα, τα κοινωνικά ιατρεία, η αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ, οι γνωστοί και άγνωστοι αντάρτες και αντάρτισσες, οι νεκροί των κοινωνικών αγώνων, ο Χρήστος Κασσίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Λάμπρος Φούντας, όλα αποτελούν κομμάτια του ίδιου ψηφιδωτού. Όλοι συνιστώσες ενός εν δυνάμει επαναστατικού κινήματος που μένει να διαμορφωθεί. Η κάθε μία με το ειδικό πολιτικό βάρος της που μεταφράζεται συνήθως σε προσωπικό κόστος των υποκειμένων που το φέρουν θα παίξει το ρόλο της στην διαμόρφωση της κοινής συνισταμένης. Πρέπει σήμερα να στηρίξουμε τις αυτοοργανωμένες δομές που αποτελούν κύτταρα της κοινωνίας που χτίζουμε, να στηρίξουμε τους αγωνιστές, να ακολουθήσουμε κοινή επαναστατική πορεία, απομονώνοντας τις εναλλακτικές πολιτικές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο αγώνας για την χειραφέτηση των ανθρώπων συνεχίζεται και δεν είναι ούτε νόμιμος ούτε παράνομος. Είναι δίκαιος.

Αντώνης Σταμπούλος
από τις φυλακές Λάρισας

Δευτέρα, 6 Οκτωβρίου, έξι μέρες μετά, και το κλίμα της τρομολαγνείας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δε λέει να κοπάσει. Μόνο τυχαίο δεν είναι, καθώς από πίσω είναι σαφές ότι βρίσκεται «αντιτρομοκρατικός» δάκτυλος.

Από την πρώτη στιγμή δημοσιοποιούν προς τους δημοσιογράφους «ευρήματα» –γι’ αυτούς στοιχεία ενοχής– που δεν περιλαμβάνονται καν στην δικογραφία. Για παράδειγμα το περίφημο μπλοκάκι με τους δύσκολους «κωδικούς» τους οποίους η Κατεχάκη –λέει– προσπαθεί να σπάσει… ταπερ, καλ, ποδήλατα που θα βλέπουν στον ύπνο τους για πολύ καιρό, προσπαθώντας να ξετρυπώσουν το «μυστήριο».

Η πραγματικότητα είναι ότι, ο μόνος σκοπός τους είναι να γίνεται θόρυβος, ώστε να γίνει πιο εύκολη η εξόντωσή μου.

Τα σενάρια δεν έχουν τέλος, όπως οι «βόμβες» ασετιλίνης με οξυγόνο που ακόμη και ο πυροτεχνουργός τους είπε ότι δεν συνδυάζονται με εκρηκτικά, παρόλα αυτά, κάνουν εντύπωση κι αυτό αρκεί.

Έγινα ηγετικό στέλεχος του ΕΑ, ληστής στην Κλειτορία, διάδοχος του Λάμπρου Φούντα, η καταζητούμενη αναρχική συντρόφισσα Πόλα Ρούπα με το παιδί της αναγνωρίστηκε να με περιμένει –λέει– καθισμένη αμέριμνα στα σκαλοπάτια της Καλλιφρονά, σύμφωνα πάντα με βάσιμες μαρτυρίες επίδοξων ρουφιάνων και γελοίων τύπων όπως εκείνου του γείτονα στο πατρικό μου που είπε ότι άκουγε εκρήξεις από το υπόγειο του σπιτιού!

Έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε που είναι κρυμμένοι όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που με τις βλακείες που ξεστομίζουν ή ακόμη χειρότερα που τους βάζουν να παπαγαλίζουν, βοηθάνε στο κλίμα της τρομοϋστερίας που το κράτος έντεχνα καλλιεργεί από την πρώτη στιγμή που με απήγαγαν.

Ακόμη και ο Μαρινάκης –λέει– θορυβήθηκε από τα σενάρια «στοχοποίησης» και κινητοποίησε μερίδα φιλάθλων να ζητήσουν το λόγο από το Σκάι γιατί θεωρούν ότι λόγω της θέσης του Σκάι οι τρομοκράτες στοχοποίησαν τον πρόεδρό τους. Και έρχονται τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής να έχουν κάνει πρώτα από όλα κάτι τέτοιους μεγαλοκαρχαρίες να χάνουν τον ύπνο τους αυτές τις μέρες.

Θα ήταν αλήθεια φοβερή κωμωδία να μαζέψουμε όλα αυτά που ειπώθηκαν για την υπόθεση μου, ωστόσο το αστείο σταματάει και το πράγμα σοβαρεύει όταν αναλογιστούμε ότι όλα αυτά αποτελούν μια συντονισμένη στρατηγική του κράτους απέναντι σ’ όσους του μπαίνουν στο μάτι.

Έδωσα μάχη στην αντιτρομοκρατική για να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και θα συνεχίσω να το κάνω κι από το Μεταγωγών που με μετέφεραν απόψε.

Παρά την εισαγγελική παραγγελία για μεταγωγή μου στις φυλακές Κορυδαλλού, το γεγονός ότι με έφεραν εδώ αποκαλύπτει ότι υπάρχει ισχυρή πίεση και προσπάθεια να με στείλουν σε κάποια άλλη μακρινή φυλακή, προς εξόντωση όχι τόσο δική μου, αφού ξέρουν ότι πολιτικά υπερασπίζομαι τη θέση μου ακόμη κι αν με στείλουν στη Σιβηρία, αλλά κυρίως της οικογένειάς μου που θα αναγκάζεται να ταξιδεύει ώρες για να με δει, αλλά και με στόχο για τη δυσχέρανση του έργου της συνηγόρου.

Δεν θα αφήσω την αλητεία της αντιτρομοκρατικής και των πολιτικών προϊστάμενων της να τσακίσει τους δικούς μου ανθρώπους.

Και γι’ αυτό πριν ακόμη μου αναγγείλουν πού θα με στείλουν, εγώ προειδοποιώ ότι δεν δέχομαι να πάω πουθενά αλλού εκτός από τον Κορυδαλλό, κοντά στην οικογένειά μου και τη συνήγορο.

Δηλώνω λοιπόν ότι από τώρα ξεκινάω απεργία πείνας και δίψας!

Κι από δω που είμαι προειδοποιώ, ότι δεν πρόκειται να με πάρουν παρά μόνο σηκωτό.

Μεταγωγών
6-10-2014
Αντώνης Σταμπούλος

Την 1-10-2014, με συλλαμβάνουν και οδηγούμαι με κουκούλα στο κεφάλι στον ανακριτικό θάλαμο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Από τις 17.00 έως τις 1.00 τη νύχτα, ένα τσούρμο κουκουλοφόροι -και ενώ είμαι δεμένος πισθάγκωνα- μου αποσπούν με τη βία DNA, αποτυπώματα και με φωτογραφίζουν (προσπαθούν) εν μέσω ειρωνειών, κεφαλοκλειδωμάτων, στραμπουληγμάτων, ξύλου και απειλών για ηλεκτροσόκ, θεωρώντας ότι έτσι θα συνεργαστώ. Στις 1.00 τη νύχτα, βλέπω τους πρώτους ξεκουκούλωτους που μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για τρομοκρατία. Ως τις 5.30 τα ξημερώματα, παραμένω σε ένα 1×3 κελί, δεμένος πάντα πισθάγκωνα με τις χειροπέδες. Την επόμενη μέρα γίνονται πάλι προσπάθειες να με φωτογραφίσουν.

Από μεριάς μου απείχα από την πρώτη στιγμή από τροφή και νερό με απαίτηση να μιλήσω με δικηγόρο. Μου επέτρεψαν τελικά να ειδοποιήσω δικηγόρο μετά από 24 ώρες και κατόρθωσα να την δω μόλις για λίγα λεπτά, λίγο πριν τον Εισαγγελέα.

Τα παραπάνω τα καταθέτω σαν μια μικρή εμπειρία αγώνα προς τους συναγωνιστές.

Η στάση του Κράτους προς εμάς, ήπια ή σκληρή -αυτό είναι πάντα σχετικό- δεν μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί, στις στιγμές της δοκιμασίας.

Γιατί οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σε αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από μας είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε. Για τον αγώνα προς την χειραφέτηση από την ταξική κοινωνία έχει χυθεί πολύ αίμα, κι επομένως θα ήταν αστείο να λυγίζουμε στα όποια νταηλίκια των μπάτσων. Κράτησα αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις των κρατικών λακέδων να αποσπάσουν στοιχεία μου για δυο λόγους. Πρώτο, για λόγους αξιακούς, καθώς θεωρώ ότι υποχρέωση κάθε αναρχικού επαναστάτη είναι να μη δίνει ούτε χιλιοστό εδάφους στον ταξικό εχθρό. Και δεύτερο γιατί, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα της υπόθεσης που μου προσάπτουν, θέλησα να προστατέψω συντροφικό και φιλικό περιβάλλον από τα κοράκια που με κρατάνε. Όσο λοιπόν οι κλουζώ δεν έβρισκαν το όνομα, δεν ήμουν διατεθειμένος με τίποτε να τους το δώσω. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες μετά τη σύλληψη, η αστυνομία έχει βρει «επιτέλους» το όνομά μου.

Είναι σαφές ότι με τη σύλληψή μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έλπιζαν να βγάλουν λαβράκι, γι’ αυτό και οι διαρροές στον τύπο για το σημειωματάριο με τις «χρονομετρημένες διαδρομές», τους στόχους, τα ποδήλατα και τα λουκάνικα. Μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει στο σενάριό τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές.

Το τι έκανα, ποιος είμαι και γιατί βρισκόμουν εκεί που με συνέλαβαν δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας και των εισαγγελέων αλλά δική μου. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ στους φύλακες της αστικής νομιμότητας, αλλά μόνο στο επαναστατικό κίνημα, τους συντρόφους και τον λαό που επιλέγει να μη ζήσει σα ραγιάς.

Θεωρώ αναγκαία αυτήν την πρώτη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μιας και δεν τρέφω αυταπάτες για την μη προφυλάκισή μου.

Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Ζήτω η επανάσταση.

Ζήτω η Αναρχία.

Αντώνης Σταμπούλος
από την Λ. Αλεξάνδρας 173.
4/10/2014