Τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Δεκεμβρίου τρία οχήματα ιδιοκτησίας εταιρίας σεκιούριτι τα οποία βρισκόταν σταθμευμένα στην περιοχή των Κωνσταντινουπολίτικων Θεσσαλονίκης άρπαξαν φωτιά. Λίγες μόλις ώρες νωρίτερα θέτονταν από τα έδρανα της βουλής και διά στόματος κυβερνητικού εκπρόσωπου και υπουργού δικαιοσύνης, και με περίσσια κυνικότητα για πολλοστή φορά, το δίλημμα σύμφωνα με το οποίο από τη μία βρίσκεται το διακύβευμα της ασφάλειας του καπιταλιστικού συστήματος απέναντι στη ζωή ενός επαναστάτη από την άλλη.

Απέναντι όμως στην ωμή επίδειξη της βαρβαρότητας του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού στέκεται η αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται για την καταστροφή του. Έτσι, επιλέξαμε, και εμείς με τη σειρά μας, να επιτεθούμε σε μία από τις κύριες συνιστώσες που συνθέτουν το μωσαϊκό ενός συμπλέγματος ασφάλειας που μας προκαλεί ασφυξία. Ελπίζουμε ότι από το μικρό μας μετερίζι συμβάλαμε ώστε να γίνει αντιληπτό από τους εν λόγο ‘κυρίους’ και τους ομοίους τους ότι όποτε και για όσο τουλάχιστον θα επιλέγουν να παίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια πάνω στη ζωή συντρόφων, όπως στην προκειμένη αυτήν του αναρχικού απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, η εικόνα της επιβολής του ‘Νόμου και της Τάξης’ την οποία τόσο ευαγγελίζονται και επικαλούνται θα είναι σίγουρα ένα από τα τελευταία πράγματα στα οποία θα μπορούν να προσβλέπουν.

Από τη νίκη της απεργίας πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, στο μπλοκάρισμα της λειτουργίας των Φυλακών Υψίστης Ασφαλείας και την καταστροφή της τελευταίας φυλακής…

…ανάσα βαθιά λοιπόν μέχρι το τέλος (και μετά) του καπιταλισμού.