Τον Σπύρο τον γνώρισα στις φυλακές Κορυδαλλού τον Ιούλιο του 2005. Από την πρώτη μέρα μαζί με τον Βασίλη Παλαιοκώστα με βοήθησαν να προσαρμοστώ στο περιβάλλον της φυλακής. Ήμασταν κάθε μέρα μαζί στο κελί 30 αυτός και δίπλα στο 28 εγώ. Φαγητό μαζί γυμναστική και ατελείωτες πλάκες και φάρσες από τον Σπυράκο. Ήταν το πειραχτήρι της παρέας. Έκανε σε όλους μας αστεία αλλά κανείς δε θύμωνε γιατί έκανε την καθημερινότητά μας πιο υποφερτή. Συναντηθήκαμε πάλι κάποια χρόνια μετά στα δικαστήρια της Λάρισας όταν πήγα μάρτυρας υπεράσπισής του για μια υπόθεση που τον μπλέκαν οι μπάτσοι. Κλασικός Σπυράκος να μου κάνει πλάκα που με έβλεπε να με ξεβρακώνουν οι εκαμίτες μέσα στην αίθουσα για σωματικό έλεγχο… “Τι έγινε αναρχικέ μου?” η κλασική του φράση όταν με έβλεπε. Τελευταία συνάντηση στο Βοξ σε μία άδειά του ήπιαμε τις μπύρες μας και μιλήσαμε για τα παλιά. Ίδιος και απαράλλαχτος με τα αστεία του και το χαμόγελό του. Χαιρετηθήκαμε “Τα λέμε ρε φίλε.” Και ήταν φίλος ο Σπύρος. Από τους σπάνιους. Δε θα σε άφηνε και δε θα σε παράταγε ποτέ. Για ανθρώπους σαν και αυτόν το σύνθημα “Ούτε ποινικοί, ούτε πολιτικοί” αποκτά νόημα.

ΑΝΤΙΟ ΡΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ

Το όνομά σου και τα λόγια σου ξεχάστηκαν
πριν στεγνώσουν τα κόκαλά σου
και το ψέμα που σε σκότωσε
θάφτηκε κάτω από ’να μεγαλύτερο ψέμα
Αλλά αυτό που είδα στο πρόσωπό σου
καμία δύναμη δεν μπορεί να σβήσει
Δεν έχει βρεθεί ακόμα η βόμβα
που θα καταστρέψει το κρυστάλλινο πνεύμα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ