Είναι πάγια αλλά και αήθης η τακτική του κράτους – και ειδικότερα του αστυνομο-δικαστικού μηχανισμού – να χρησιμοποιεί κατασκευασμένες διώξεις εναντίον συγγενικών προσώπων για να κρατά σε ομηρία και να ασκεί πίεση σε αγωνιστές και πολιτικούς κρατούμενους. Έγινε το 2002, έγινε το 2010, ξαναέγινε και τον Μάρτη του 2015. Κι αυτό, γιατί η κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζεται εναντίον των μελών ένοπλων οργανώσεων που βρίσκονται στη φυλακή είναι μια συνεχής διαδικασία πολιτικής εξόντωσης με κάθε μέσο.

Η κυβέρνηση Σύριζα που, μετά τη συνθηκολόγησή της στις 20 Φλεβάρη, βρέθηκε αντιμέτωπη με την πρώτη ταξική σύγκρουση, την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων της άνοιξης, αναγκάστηκε να υπερψηφίσει – ανάμεσα σε άλλα – μια τροπολογία που άνοιξε θεωρητικά το δρόμο για την αποφυλάκιση των συγγενών των μελών της Σ.Π.Φ. Σήμερα, μετά από έξι απορριπτικές αποφάσεις, η Εύη Στατήρη, συντρόφισσα φυλακισμένου μέλους της οργάνωσης, βρίσκεται ακόμη στη φυλακή. Η περίπτωσή της είναι η πιο τρανή απόδειξη, όχι μόνο για την αποδοχή του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που περιβάλλει το μνημόνιο από την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά και της πιστής εφαρμογής του καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους.

Για εκείνη την κοινωνία που είχε τη διαύγεια και την αποφασιστικότητα να προσεγγίσει ταξικά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και να εναντιωθεί σε κάθε μνημόνιο, χωρίς όμως να μπορέσει να κάνει το επόμενο βήμα, το ζήτημα ενός εναλλακτικού δρόμου από αυτόν της ανάθεσης ή της παραίτησης που χαράσσουν όλες οι αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις είναι πιο επιτακτικό από ποτέ. Και αυτός δεν είναι παρά ο δρόμος του αγώνα και της αλληλεγγύης. Ο δρόμος της Εύης…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΕΥΗ ΣΤΑΤΗΡΗ
Απεργία πείνας από 14/9/15