ΤΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΤΗ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΕΝΟΠΛΟΣ ΛΑΟΣ
Η κυβέρνηση Σαμαρά διανύει την τελευταία περίοδο της εξουσίας της. Όπως η κυβέρνηση Παπανδρέου που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο τον Μάιο του 2010 και έβαλε τον ελληνικό λαό στις αλυσίδες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια, έτσι και η κυβέρνηση Σαμαρά καταρρέει μη μπορώντας να σηκώσει το βάρος της πολιτικής της κοινωνικής γενοκτονίας που συνεχίζει να εφαρμόζει από τον Ιούνιο του 2012. Το ψέμα και η απάτη είναι στο DNA των επαγγελματιών πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου.
Τον Οκτώβρη του 2009 το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία λέγοντας ψέματα και δίνοντας ψεύτικες υποσχέσεις για παροχές, με τη φράση του Παπανδρέου «λεφτά υπάρχουν». Ως Επαναστατικός Αγώνας στην προκήρυξη με την οποία είχαμε αναλάβει την ευθύνη για την επίθεση στο Xρηματιστήριο Αθηνών στις 2 Σεπτεμβρίου του 2009, την ίδια μέρα που είχαν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή και ενώ φαινόταν ορατή η ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ, προβλέποντας τις επόμενες κοινωνικές εκρήξεις λόγω της κρίσης που επηρέαζε ήδη την Ελλάδα, λέγαμε ότι «είναι αναμενόμενες οι επόμενες εκρήξεις και στην Ελλάδα, καθώς η επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα εντείνει τις επιθέσεις εναντίον της κοινωνίας για να εφαρμόσει τις επιταγές της δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγορεύουν τα επιτελεία της υπερεθνικής ελίτ (Βρυξέλλες, ΔΝΤ) και να επιβάλλει τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις». Δύο μήνες μετά, το Νοέμβριο του 2009, στην τελευταία προκήρυξη μας πριν τις συλλήψεις μας, λέγαμε ότι «με το σύνθημα να σώσουμε τη χώρα από τη χρεωκοπία, ο Παπανδρέου θα εξαπολύσει την μεγαλύτερη μεταπολεμικά ταξική και κοινωνική επίθεση, έτσι όπως έχει σχεδιαστεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιβάλλεται από τα όργανα της, με το καθεστώς της ασφυκτικής δημοσιονομικής επιτήρησης. Η σημερινή κυβέρνηση θα είναι η πρώτη που θα χρεοκοπήσει πολιτικά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ τα πελατειακής φύσης κοινωνικά στηρίγματα που διατηρεί -σ ‘αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι ελεγχόμενες από το ΠΑΣΟΚ συνδικαλιστικές ηγεσίες- δεν θα την βοηθήσουν να διατηρήσει την κοινωνική νομιμοποίηση της».
Τον Δεκέμβριο του 2009 -όπως έγινε αργότερα γνωστό- παρά τις αντίθετες εξαγγελίες ο Παπανδρέου διαπραγματευόταν εν κρυπτό με τον τότε διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν για την υπαγωγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ 6 μήνες μετά η ιστορία μας δικαίωσε πλήρως, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο τον Μάη του 2010 εγκαινιάζοντάς αυτή την ταξική και κοινωνική επίθεση. Όπως επίσης δικαιωθήκαμε όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια από τότε που ανέλαβε την εξουσία, μη μπορώντας να σηκώσει το βάρος της μνημονιακής πολιτικής. Και αυτή η κατάρρευση έγινε εν μέσω των μαζικότερων λαϊκών και κοινωνικών αντιδράσεων όπου χιλιάδες λαού και νεολαίας συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος και προσπαθούσαν επανειλημμένα να εισβάλλουν στο αστικό κοινοβούλιο, το κατεξοχήν σύμβολο ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος που υπάρχει για να υπηρετεί τα συμφέροντα της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, τα συμφέροντα των δανειστών, των τραπεζών, των πολυεθνικών.
Μετά τη βραχύβια υπηρεσιακή κυβέρνηση του πρώην No 2 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Λουκά Παπαδήμου, τη σκυτάλη της συνέχισης της ίδιας πολιτικής διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος, που συνεπάγεται τη γενοκτονία και εκκαθάριση τμημάτων του πληθυσμού, ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά που προήλθε από τις εκλογές του Ιούνιου του 2012 με τη σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Επειδή είπα και προηγουμένως, ότι το ψέμα και η απάτη είναι στο DNA των επαγγελματιών πολιτικών υπηρετών του κεφαλαίου, θα υπενθυμίσω ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Σαμαράς ενώ καταψήφισε ως αξιωματική αντιπολίτευση το πρώτο μνημόνιο του 2010, διαγράφοντας μάλιστα και στελέχη του κόμματος του που το ψήφισαν όπως τη Μπακογιάννη, ανέλαβε την εξουσία με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, ενώ δεν παρέλειψε να αποδεχθεί μπροστά στη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ ότι έκανε λάθος που καταψήφισε το μνημόνιο του 2010 και να παραδεχτεί ότι η συνέχιση των επιταγών του μνημονίου είναι η μόνη «ρεαλιστική λύση». Έτσι συνεχίζοντας την ίδια πολιτική, ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο το οποίο είναι ακόμα πιο σκληρό από το πρώτο. Μετά από δυόμιση χρόνια, και αφού εφάρμοσε όλες τις επιταγές της τρόικας, αφού κατέστειλε όλες τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, κρίνοντας τες παράνομες και καταχρηστικές και επιστρατεύοντας τους απεργούς, παρά τη διακήρυξη για έξοδο από τη κρίση, έξοδο και απεμπλοκή από το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Και αυτό, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και της κοινωνίας, δεν πιστεύουν στα ψέματα της κυβέρνησης, γιατί το πρόγραμμα δεν έχει επιτυχία και γιατί είναι πιθανό μέσα στο στημένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι του απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, να παραδώσουν πολύ πιο πρόωρα απ’ ότι προγραμμάτιζαν τη διαχείριση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος στο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιθυμούσε να πάει πριν την ψηφοφορία για την εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας, έχοντας κλείσει μια συμφωνία με τους δανειστές για την συνέχιση του προγράμματος διάσωσης του και αν είναι δυνατόν με μια συμφωνία συνολικά για το χρέος, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι βιώσιμο, για να πάει έτσι υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες σε μια εκλογική αναμέτρηση μέσα στο 2015, παρουσιάζοντας ως μεγάλη επιτυχία τις συμφωνίες με τους δανειστές και συνεχίζοντας την προπαγάνδα για έξοδο από την κρίση και το μνημόνιο. Όμως αυτό δεν επιτεύχθηκε. Η κυβέρνηση Σαμαρά πήρε 2μηνη παράταση για την επίτευξη συμφωνίας για τους όρους συνέχισης του προγράμματος διάσωσης και για τα μέτρα που πρέπει να πάρει και επέσπευσε τις διαδικασίες εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας υπό το φόβο πολιτικής αστάθειας στέλνοντας μηνύματα στις αγορές και στο εσωτερικό της χώρας. Αν υποθετικά επιβίωνε πολιτικά μετά την διαδικασία εκλογής προέδρου της δημοκρατίας πράγμα που θα επιμήκυνε την ζωή μιας ήδη καταρέουσας κυβέρνησης θα εξακολουθούσε να κάνει αυτό που ξέρει καλά, δηλαδή την εφαρμογή μέτρων καθ’ υπαγόρευση της τρόικας.
Είναι γελοίο το φαινόμενο μιας κυβέρνησης που «διαπραγματεύεται σκληρά» να στέλνει πριν από μερικές μέρες μεταμεσονύκτιο e-mail στη τρόικα, με το οποίο αποδέχεται τις απαιτήσεις της όσον αφορά το ασφαλιστικό, την αύξηση των ορίων ηλικίας, το κόψιμο των πρόωρων συντάξεων και την αύξηση του ΦΠΑ. Κανείς δεν ξεγελιέται από τα ψέματα περί εξόδου από το μνημόνιο και την κρίση. Ο λαός γνωρίζει ότι τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια με τα μνημόνια θα είναι μια μόνιμη και διαρκή συνθήκη. Η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος, η βαριά φορολογία, η φτώχεια και η εξαθλίωση θα είναι μια μόνιμη συνθήκη. Μιλάμε για ένα διαρκές μνημόνιο. Ποιος δεν θυμάται τα ψέματα που λέγανε με την υπογραφή του πρώτου μνημόνιού το 2010 όταν ισχυριζόντουσαν ότι το πρόγραμμα διάσωσης θα ήταν διάρκειας 3 ετών, μέχρι το 2013. Πώς μπορούν να μιλάνε για έξοδο από την κρίση, όταν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την έχει ξεπεράσει, όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση καλά κρατεί; Να επισημάνουμε ότι οι χώρες που είχαν ενταχθεί σε προγράμματα του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου, κατέρρευσαν όταν βγήκαν από αυτά τα προγράμματα. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι δηλώσεις προ ημερών της κυβέρνησης για έξοδο από το πρόγραμμα και απεμπλοκή από την επιτήρηση της τρόικας προκάλεσαν την κατάρρευση του δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών και την αύξηση των spread των ελληνικών ομολόγων στα επίπεδα που ήταν στην αρχή της κρίσης, δείχνοντας την αποδοκιμασία και τον εκβιασμό των αγορών-δανειστών και το ανέφικτο της εξόδου της Ελλάδας στις αγορές.
Τα προγράμματα διάσωσης τελειώνουν, όταν οι λαοί έχουν ξεζουμιστεί και έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης, όταν τα πάντα έχουν ξεπουληθεί στα κοράκια της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, όταν ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού που θεωρείται γάγγραινα για το σύστημα έχει εκκαθαριστεί. Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα. Ασχέτως όμως αν γίνουν εκλογές, με αφορμή την απουσία συναίνεσης για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ή όχι, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα εξαντλήσει την τετραετία γιατί όσο περνά ο καιρός η φθορά της θα είναι ακόμα μεγαλύτερη και αυτό το γνωρίζουν. Κι αυτό είναι άλλη μια απόδειξη της απονομιμοποίησης στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπου ο λαός εκχωρεί το δικαίωμα της λήψης αποφάσεων στους επαγγελματίες πολιτικούς υπηρέτες του κεφαλαίου και της υπερεθνικής ελίτ, αντί να το εξασκεί ο ίδιος. Αυτή η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και αυτό το έχουμε επισημάνει ως Επαναστατικός Αγώνας το 2009, από τότε που έχουμε εγκαινιάσει μια στρατηγική επιθέσεων, που έχουν ως αιχμή την κρίση, με τις επιθέσεις της Citibank, της Eurobank, του Χρηματιστηρίου.
Τα τελευταία λοιπόν πέντε χρόνια, η χώρα βρίσκεται μόνιμα σε καθεστώς πολιτικής αστάθειας, αφού σε σύντομο χρονικό διάστημα καταρρέουν οι κυβερνήσεις. Μέσα σε πέντε χρόνια, έχουμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις -οι τελευταίες του 2012 ήταν διπλές- και τρεις κυβερνήσεις από τις οποίες οι δύο τελευταίες, η μη εκλεγμένη του Λουκά Παπαδήμου και η κυβέρνηση Σαμαρά είναι κυβερνήσεις συνεργασίας 2-3 κομμάτων. Η αυτοδυναμία μέσα στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος είναι πια αδύνατη. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος αποδεικνύεται από το ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού ως εκλογικό σώμα έχει γυρίσει την πλάτη του και απέχει από τις εκλογές. Στις εκλογές του 2012 το ποσοστό αποχής ξεπέρασε το 30%. Από την αρχή της κρίσης και μετά, οι κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις μειοψηφίας που στηρίζονται σε ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 1/5 με 1/4 του εκλογικού σώματος. Ακόμα λοιπόν, και αν υποθετικά ο ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να αναλάβει τη διαχείριση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος θα είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας, η οποία θα υποχρεωθεί σε μια συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις, πχ με τους ΑΝΕΛ.
Ως Επαναστατικός Αγώνας, στην τελευταία προκήρυξή μας, με την οποία αναλάβαμε την βομβιστική επίθεση στις 10 Απριλίου του 2014 στην Τράπεζα της Ελλάδος στο Σύνταγμα, είχαμε αναδείξει τον αντιφατικό και αδιέξοδο χαρακτήρα των σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που στερούνται ρεαλιστικής βάσης. «Στην Ελλάδα η κύρια σοσιαλδημοκρατική τάση εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέσα από μια μακρά πορεία παλινδρομήσεων, αντιφάσεων και μεταστροφών προς τον «πολιτικό ρεαλισμό», που υποδεικνύουν τον ίδιο το ανέφικτο μιας σταθερής σοσιαλδημοκρατικής γραμμής στην εποχή μας, καταλήγει όλο και πιο φανερά σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας για το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, με προδιαγεγραμμένη την ολοκληρωτική οπισθοχώρηση του σε όλα τα ζητήματα διαχείρισης της κρίσης». Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας την άποψη, ότι η κρίση δεν είναι εγγενές πρόβλημα του ίδιου του καπιταλισμού αλλά ότι είναι κρίση του νεοφιλελευθερισμού, έχοντας την άποψη ότι η αιτία της κρίσης είναι η υπερδιόγκωση του «χρηματιστικού – παρασιτικού» κεφαλαίου, ο καπιταλισμός-καζίνο και ότι είναι θέμα λάθους πολιτικών διαχείρισης του συστήματος, προτείνει την επαναφορά του παλιού κευνσιανιστικού μοντέλου κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. Όμως είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μοντέλο στη συνθήκη του σημερινού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου υπάρχει πλήρης αλληλεξάρτηση των οικονομικών λειτουργιών του συστήματος και όπου το κεφάλαιο έχει σπάσει τα εθνικά σύνορα και κινείται όπου θέλει. Για παράδειγμα είναι ανέφικτο και μη ρεαλιστικό, να φορολογηθεί το υπερεθνικό κεφάλαιο ή οι πολυεθνικές και να εμποδιστούν να βγάλουν τα κεφάλαια τους έξω από τη χώρα, αν το επιλέξουν για να μη φορολογηθούν.
Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας του καπιταλισμού να ξεπεράσει την κρίση της δεκαετίας του 1970, την περίοδο που το κεφάλαιο διατηρούσε τον εθνικό του χαρακτήρα. Όπως λέγαμε και στην προκήρυξη με την οποία αναλάβαμε την επίθεση στη Citibank το 2009, οι αιτίες της σημερινής κρίσης υπάρχουν από παλιά στη χρυσή εποχή του κευνσιανισμού, οι οποίες δημιούργησαν εκείνες τις συνθήκες που οδήγησαν στην ίδια την παρακμή του, δηλαδή στη μεταπολεμική συσσώρευση που το κεφάλαιο ήθελε να επενδύσει για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη και που εμποδιζόταν από τον προστατευτισμό και την κρατική παρέμβαση στην οικονομία. Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν η φυσική εξέλιξη της κίνησης του κεφαλαίου, να σπάσει τα εθνικά σύνορα και το οποίο ξεκίνησε από τις αμερικάνικες τράπεζες και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις στα τέλη της δεκαετίας του 60′, στην προσπάθειά τους να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κέρδη που είχαν αποκομίσει το προηγούμενο διάστημα. Τα επόμενα χρόνια οι κυβερνήσεις (Ρήγκαν, Θάτσερ) απλώς επικύρωσαν πολιτικά αυτή τη συνθήκη, δηλαδή τη διάρρηξη των εθνικών συνόρων από το κεφάλαιο, νομοθετώντας εκείνο το πλαίσιο, που αναγνώριζε την απαίτηση του κεφαλαίου να κινείται ελεύθερα χωρίς όρια και περιορισμούς, χωρίς να υπόκειται σε κρατικές παρεμβάσεις και ελέγχους. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ξεκινώντας από μια εντελώς λανθασμένη ανάλυση και ερμηνεία της κρίσης και των αιτίων που την προκάλεσαν, καταλήγει σε ανέφικτες, ανεφάρμοστες και μη ρεαλιστικές προτάσεις, δηλαδή την επαναφορά του κευνσιανιστικού μοντέλου της κρατικής παρέμβασης της οικονομίας, μοντέλο που παρήκμασε και εξαφανίστηκε λόγω των εξελίξεων πριν από 40 χρόνια. Και το ανεφάρμοστο και μη ρεαλιστικό των προτάσεων του, φαίνεται στις αντιφατικές δηλώσεις και στην διγλωσσία των στελεχών του. Από το σκίσιμο του μνημονίου όπως δήλωναν αρχικά, έχουν περάσει στην «επαναδιαπραγμάτευση» του. Ας μην ξεχνάμε, ότι και ο Σαμαράς ανέλαβε την εξουσία με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης». Από την εγκατάλειψη του ευρώ στην οποία εξακολουθεί να επιμένει η αριστερή τάση, έχουν περάσει στη θέση της παραμονής στην ευρωζώνη, ενώ είναι σταθερά υπέρ της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως ακόμα και η υποθετική περίπτωση της υιοθέτησης της δραχμής -αν δεν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο και το χρέος με τους δανειστές- και παραμονή ταυτόχρονα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύει το αντιφατικό και αδιέξοδο αυτής της προοπτικής, ιδιαίτερα αν δεν σκίσουν το μνημόνιο, αφού απαράβατος όρος του μνημονίου είναι ότι το χρέος δεν μετατρέπεται σε ένα οποιοδήποτε υποτιμημένο εθνικό νόμισμα και αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση υιοθέτησης της δραχμής μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς κατάργηση του μνημονίου, σημαίνει όχι μείωση αλλά αύξηση του χρέους, περαιτέρω υποτίμηση της αγοραστικής δυνατότητας του λαού, περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και επιδείνωση της φτώχειας. Επίσης το σενάριο της υιοθέτησης της δραχμής που θα βοηθήσει λόγω της υποτίμησης να είναι πιο ανταγωνιστικά τα παραγόμενα εγχώρια προϊόντα πέρα ότι παραβλέπεται το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει σοβαρές παραγωγικές υποδομές γιατί έτσι θέλησε η Ευρωπαϊκή Ένωση και το υπερεθνικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, καταλήγει μη ρεαλιστικό αφού σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης υπάρχει μικρή πιθανότητα τα εγχώρια προϊόντα να είναι ανταγωνιστικά και να απορροφηθούν από τις ξένες αγορές. Άλλωστε το σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από την ΟΝΕ ήταν ένα ενδεχόμενο που το εξέταζε το 2011 η ίδια η υπερεθνική ελίτ και που εξακολουθεί να υπάρχει ως ενναλακτικό σενάριο λόγω της μη βιωσιμότητας του χρέους και ανταποκρίνεται στην εκδοχή μιας Ευρώπης δυο ταχυτήτων όπου θα ηγούνται οι ισχυρά οικονομικές χώρες ενώ οι χρεοκοπημένες χώρες της περιφέρειας μετατρέπονται σε προτεκτοράτα αφού θα εκχωρούν την οικονομική και πολιτική τους κυριαρχία στα διευθυντήρια της Ευρώπης.
Ούτως ή άλλως το ζήτημα του νομίσματος από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η υιοθέτηση πολιτικών που προωθούν την κρατική παρέμβαση στην οικονομία, τον έλεγχο και τον περιορισμό της κίνησης των κεφαλαίων, τον έλεγχο των τιμών, την υψηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις, για τα κέρδη και τα περιουσιακά στοιχεία τους, είναι ανέφικτη, όχι μόνο λόγω των απεριορίστων δυνατοτήτων του κεφαλαίου σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, να διαφεύγει των ελέγχων και να πηγαίνει σε άλλες χώρες, εκεί που το εργατικό κόστος είναι πιο χαμηλό και δεν ελέγχεται, αλλά είναι και παράνομη μια τέτοια πολιτική, μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και αυτό σημαίνει πόλεμο με την υπερεθνική οικονομική ελίτ, πράγμα που ο ΣΥΡΙΖΑ και κανένα καθεστωτικό κόμμα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε Τσάβες, ούτε Αλιέντε. Και ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κάνει πόλεμο με την υπερεθνική οικονομική ελίτ γι’ αυτό παρατηρούμε την διγλωσσία και τις αντιφάσεις στις απόψεις που εκφράζουν τα στελέχη του, και γι’ αυτό όπως έχουμε πει, ως Επαναστατικός Αγώνας στην τελευταία βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος: «η αποδοχή όλων των κυρίαρχων δομών, μηχανισμών και συμμαχιών, η αποδοχή της ΟΝΕ, του ευρώ, της Ευρωπαϊκής ¨Ένωσης, η απομάκρυνση από θέσεις για κατάργηση του μνημονίου, και για μονομερή διαγραφή του χρέους, δείχνουν ότι η μετεξέλιξη του (ΣΥΡΙΖΑ) σε σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα με σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο, γίνεται πριν ακόμα πάρει την εξουσία -αν την πάρει- και για να διασφαλίσει την έγκριση και τη στήριξη των οικονομικών μπλοκ εξουσίας».
Ας μην έχει λοιπόν ο λαός αυταπάτες ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καλυτέρευε τα πράγματα, ότι θα κάνει μια δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχών και των κοινωνικά αδυνάτων. Ας μην έχουν κάποιοι αυταπάτες ότι ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ θα καταργηθεί το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις, ότι δεν θα χρησιμοποιήσει την καταστολή και τα ΜΑΤ εναντίον όσων αντιδράσουν όταν αποκαλυφθεί το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο του, ότι θα καταργήσει τους αντιτρομοκρατικούς νόμους και τον πρόσφατο νόμο για τις φυλακές τύπου Γ΄ που προορίζονται για τους αγωνιστές πολιτικούς κρατούμενους, ότι θα αποτελέσει ανάχωμα στην ακροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρεοκοπήσει πολιτικά αν πάρει την εξουσία θα αποσυνθέθει και θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αντιφάσεων και των υποχωρήσεων που θα κάνει μην μπορώντας να σηκώσει το βάρος της πολιτικής που θα υποχρεωθεί να εφαρμόσει.
Ως Επαναστατικός Αγώνας διακηρύσσουμε από το 2009 τη θέση, ότι η μόνη λύση στη κρίση, είναι η Κοινωνική Επανάσταση και αυτή είναι η μοναδική ρεαλιστική λύση. Και αυτό γιατί η πραγματική αιτία της κρίσης δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού, αφού οι κρίσεις είναι εγγενές πρόβλημα του ίδιου του καπιταλισμού, είναι μέσα στη φύση του. Γιατί η αιτία της κρίσης είναι η διαδικασία αναζήτησης κέρδους και η απληστία, διαδικασία που είναι μέσα στο DNA του καπιταλισμού. Γι’ αυτό λοιπόν και η λύση δεν βρίσκεται στις εκλογές και στην αλλαγή φρουράς ή στην αλλαγή κυβέρνησης που θα προβεί σε μια πιο ορθολογική διαχείριση του συστήματος με το σύστημα να παραμένει ίδιο. Ως αναρχικοί επίσης είμαστε αντίθετοι και σε μια πρόταση για πλήρη κρατικοποίηση της οικονομίας, κεντρικό έλεγχο της οικονομίας από το κράτος, κατά το παράδειγμα του κρατικού καπιταλισμού της Σοβιετικής ¨Ένωσης, όπου τη θέση των ιδιωτών καπιταλιστών κατόχων των μέσων παραγωγής παίρνουν το κράτος και η γραφειοκρατία, όπου οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν καμία δυνατότητα ή δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων και τα πάντα ελέγχονται και καθορίζονται από τη γραφειοκρατία και το κόμμα που έχει καταλάβει και μονοπωλεί την εξουσία. Σε τέτοια καθεστώτα οι σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης δεν μεταβάλλονται, το κυνήγι της οικονομικής αποτελεσματικότητας και του κέρδους παραμένει αναλλοίωτο, οι ταξικοί διαχωρισμοί διαιωνίζονται, αφού οι εργαζόμενοι και ο λαός μετατρέπονται σε δουλοπάροικους του κράτους. Ως Επαναστατικός Αγώνας απέναντι στη συνέχιση της σημερινής πολιτικής που επιβάλλει η υπερεθνική οικονομική ελίτ, δηλαδή τον φασισμό των αγορών, πολιτική της οποίας εκφραστές είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, απέναντι στις ανέφικτες και ανεφάρμοστες προτάσεις της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία και του κευνσιανισμού, του οποίου πολιτικοί εκφραστές είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ακροδεξιά -ιστορικά ο κευνσιανισμός πρωτοεφαρμόστηκε το 1933 στη Γερμανία από τους Ναζί- και σε αντίθεση με την πρόταση για πλήρη κρατικοποίηση των οικονομικών λειτουργιών και κεντρικό έλεγχο, πρόταση που απέτυχε ιστορικά, προτείνουμε την επαναστατική λύση της συντριβής του καπιταλισμού της οικονομίας της αγοράς και του κράτους.
Είναι πιο ρεαλιστική λύση, ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που αρνείται να πληρώσει το χρέος που του έχουν φορτώσει, που δεν αναγνωρίζει δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, που δεν αναγνωρίζει και αποδέχεται το ευρώ και τις δομές όπως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να τον κάνουν δουλοπάροικο των αγορών. Είναι πιο ρεαλιστική λύση, ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που θα απαλλοτριώσει την περιουσία των καπιταλιστών, την ακίνητη και κινητή περιουσία, τα μέσα παραγωγής τους, είτε των πολυεθνικών είτε των τραπεζών, είτε των ντόπιων κεφαλαιοκρατών, όλων όσων έχουν αγοράσει κρατική περιουσία, που θα απαλλοτριώσει την κρατική περιουσία, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και ότι έχει απομείνει στα χέρια του κράτους. Είναι πιο ρεαλιστική λύση η κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου και του κράτους και η διαχείρισή της από τα συμβούλια των εργαζομένων και τις λαϊκές συνελεύσεις. Το ίδιο ισχύει για όλους τους κοινωνικούς τομείς εκτός της παραγωγής, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, όπου τη διαχείριση την αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι και οι συμμετέχοντες σε αυτούς. Είναι πιο ρεαλιστική λύση, η επιβολή από μια Κοινωνική Επανάσταση της άμεσης δημοκρατίας όπου θα καταργήσει άμεσα το κράτος και το αστικό κοινοβούλιο των επαγγελματιών πολιτικών που αναλαμβάνουν τη διαχείριση των κοινωνικών υποθέσεων αντί του λαού και των εργαζομένων και που στη θέση του θα βάλει ένα συνομοσπονδιακό σύστημα εργατικών συμβουλίων και λαϊκών συνελεύσεων, όπου ο καθένας και η καθεμιά θα συμμετέχει, θα μιλάει, και θα συναποφασίζει για όλες τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές υποθέσεις που τον/την αφορούν, το χώρο εργασίας, το σχολείο, το νοσοκομείο, το πανεπιστήμιο, την γειτονιά, το χωριό ή την πόλη.
Την λύση δεν θα την δώσουν οι εκλογές για το αστικό κοινοβούλιο, αλλά η ένοπλη Κοινωνική Επανάσταση που θα καταστρέψει τον καπιταλισμό και το κράτος που εκμεταλλεύονται και δολοφονούν τους λαούς, που καταστρέφουν τη φύση, ευθύνονται για τους πολέμους και τις γενοκτονίες και ευθύνονται για τις κρίσεις, όπως τη σημερινή που ζούμε. Επανάσταση χωρίς προσφυγή των λαών στα όπλα δεν γίνεται. ¨Όμως για τις επαναστάσεις είναι απαραίτητα και τα επαναστατικά κινήματα που δίνουν την πολιτική κατεύθυνση των επαναστάσεων, που διαθέτουν τις πολιτικές θέσεις και προτάσεις, που θα εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες για να ξεσηκώσουν τους λαούς για να επιχειρήσουν την ανατροπή. Ως Επαναστατικός Αγώνας στην τελευταία επίθεση μας στη διεύθυνση εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος, είχαμε δημοσιοποιήσει μια πλατφόρμα πολιτικών θέσεων και προτάσεων που απευθύνεται στον λαό, στους εργαζόμενους και στους συντρόφους και συντρόφισσες αναρχικούς και αντικαπιταλιστές αγωνιστές, ως βάση για τη δημιουργία επαναστατικού κινήματος.
« Μια επαναστατική πλατφόρμα στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής:
– Μονομερής παύση πληρωμών του ελληνικού χρέους.
– Έξοδος από την ΟΝΕ και από την ΕΕ.
– Απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρήσεων, των πολυεθνικών, όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας των καπιταλιστών.
– Κατάργηση του τραπεζικού συστήματος, διαγραφή όλων των χρεών προς τις τράπεζες, επιστροφή των μικρών περιουσιών που έχουν κατασχέσει οι τράπεζες και κοινωνικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών.
– Απαλλοτρίωση της κρατικής περιουσίας, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
– Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, της βιομηχανίας, των λιμανιών, των μέσων μεταφοράς και επικοινωνιών, των συγκοινωνιών, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, των νοσοκομείων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Την διαχείρισή τους θα την αναλάβουν οι εργαζόμενοι.
– Κατάργηση του κράτους και του αστικού κοινοβουλίου των επαγγελματιών πολιτικών και αντικατάστασή τους από ένα συνομοσπονδιακό σύστημα λαϊκών συνελεύσεων και εργατικών συμβουλίων, ο συντονισμός των οποίων, η επικοινωνία και η εκτέλεση των αποφάσεων θα γίνεται από αντιπροσώπους αιρετούς και άμεσα ανακλητούς. Σε εθνικό επίπεδο θα υπάρχει στη θέση του παλιού αντιπροσωπευτικού αστικού κοινοβουλίου μια ανώτατη Συνοσπονδιακή Λαϊκή Συνέλευση, τα μέλη της οποίας θα προέρχονται από εξουσιοδοτημένα μέλη-αντιπροσώπους αιρετούς και ανακλητούς από τις τοπικές λαϊκές συνελεύσεις και τα εργατικά συμβούλια.
– Κατάργηση της αστυνομίας και του στρατού και αντικατάστασή τους από μια ένοπλη λαϊκή πολιτοφυλακή, μη μισθοφορική.»
Είναι σίγουρο ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής, θα είναι μια βραχύβια και ασταθής κυβέρνηση, η οποία παρά τη φιλοδοξία της να «εξανθρωπίσει» το σύστημα και να το σταθεροποιήσει, θα συμβάλλει άθελα της στην περαιτέρω αποσταθεροποίηση, πράγμα που ένα επαναστατικό κίνημα οφείλει και πρέπει να εκμεταλλευτεί. Το δίλημμα των καιρών δεν είναι μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ, νεοφιλελευθερισμός ή σοσιαλδημοκρατία αλλά καπιταλισμός ή επανάσταση.
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Διαβατών
