Γενάρης 2011. O αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης συλλαμβάνεται όντας φυγόδικος, μαζί με άλλους 3 συντρόφους, στα πλαίσια αστυνομικής επιχείρησης στην Αθήνα και οδηγείται στη φυλακή.

Η δίωξή του έχει να κάνει (πέρα από το εις βάρος του ένταλμα για εμπρησμό οχήματος ΔΕΗ και εγκληματική οργάνωση) με κατηγορίες του αντιτρομοκρατικού νόμου (διακεκριμένη οπλοκατοχή και ανώνυμη τρομοκρατική οργάνωση). Ο Μπάμπης αρνείται να συνεργαστεί με τις αρχές, δεν απολογείται και προφυλακίζεται και για τις δύο υποθέσεις στις φυλακές Κορυδαλλού.

Νοέμβρης 2011. Ο σύντροφος, και ενώ ήδη βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού, καλείται για 3η φορά στο γραφείο του ανακριτή προκειμένου να απολογηθεί για μια νέα υπόθεση. Η υπόθεση αυτή αφορά μια ένοπλη ληστεία στην οικονομική πτέρυγα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη.

Η καινούρια δικογραφία στοιχειοθετείται βάσει ενός μαντιλιού που βρέθηκε κοντά στον χώρο που πραγματοποιήθηκε η ληστεία, πάνω στο οποίο, κατά τους μπάτσους, υπάρχει γενετικό υλικό (dna) του Μπάμπη μέσα σε μείγμα με άλλα dna.

“Η αναβάθμιση της κατασταλτικής στρατηγικής δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, αφού η χρήση της επιστήμης και της τεχνολογίας, οι οποίες συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην άνοδο του εξουσιαστικού πολιτισμού, από πλευράς κράτους και κυριαρχίας, εφαρμοζόταν από πάντα. Εμείς από την πλευρά μας ως αναρχικοί οφείλουμε να μην αναλωνόμαστε σε εκκλήσεις για την τήρηση των δικαιωμάτων μας από το κράτος, μιας και αυτά προϋποθέτουν και υποχρεώσεις απέναντι του, ένα συμβόλαιο που οφείλουμε και επιθυμούμε να καταστρέψουμε.”

Μάρτης και Νοέμβρης του 2012. Πραγματοποιούνται οι δίκες για τις υποθέσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ο Μπάμπης δεν παρίσταται και παραθέτει τις απόψεις του γύρω από τις υποθέσεις μέσα από δημόσια κείμενα. Και στις δύο δίκες οι κατηγορίες πέφτουν και παραμένουν μόνο κάποια πλημμελήματα (σύσταση συμμορίας και συνέργεια σε εμπρησμό στην πρώτη με ποινή φυλάκισης 2 ετών και 10 μηνών, και σύσταση συμμορίας και απλή οπλοκατοχή στη δεύτερη με ποινή φυλάκισης 4 ετών). Σε αυτό το σημείο συντελείται και το εξής: Οι έδρες για μια ποινή που δεν είναι καν εκτιτέα, αφαίρεσαν από τον Μπάμπη τον πραγματικό χρόνο των προφυλακίσεών του. Μη εκτιτέα είναι η ποινή όταν μπορείς δηλαδή να την εξαγοράσεις ή να έχει αναστολή (όπως και έγινε) ως το εφετείο μιας και είναι πολύ χαμηλή. Για τον Μπάμπη είναι σαν να ξαναξεκίνησε ο χρόνος της φυλακής στις 5 Δεκέμβρη του 2012…

Γενάρης 2013. Πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη το δικαστήριο για την ληστεία. Ο Μπαμπής δεν παρουσιάζεται έχοντας ήδη δηλώσει:

“…για τους εχθρούς μας θα είμαστε πάντοτε ένοχοι για την προσπάθειά μας να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε ελεύθεροι, να ορίσουμε τις ζωές μας μόνοι μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, σε αρμονία με την φύση, μακριά από δίκτυα εξουσίας, ελέγχου και διαμεσολάβησης, από σχέσεις που αναπαράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και εκμετάλλευση, από την εξάρτηση από “ειδικούς”. Μία προσπάθεια, ένας αγώνας που περνά πάνω από την καταστροφή τόσο του καπιταλισμού, όσο και κάθε μορφής διαχείρισης του εξουσιαστικού πολιτισμού.”

Στο δικαστήριο κι ενώ κανένας από τους μάρτυρες δεν έχει αναγνωρίσει τον Μπάμπη, κι ενώ βιολόγος-χημικός εξηγεί ότι το DNA, ειδικά όταν είναι μέσα σε μείγμα, δεν μπορεί να αποτελέσει πειστήριο, η έδρα κατ’ εντολήν ανωτέρων της αποφασίζει: 10 χρόνια και 4 μήνες μιας και όπως δήλωσε ο εισαγγελέας “αν ήταν αθώος θα έδινε DNA από μόνος του” και “αν ήταν αθώος θα ερχόταν στο δικαστήριο να το αποδείξει”.

Ο Μπάμπης γίνεται ο πρώτος αναρχικός στον ελλαδικό χώρο που καταδικάζεται με μοναδικό στοιχείο “δείγμα” γενετικού υλικού. Έκτοτε, η ιστορία θα επαναληφθεί, και το dna θα αποτελέσει επαρκή “μάρτυρα κατηγορίας” στο να οδηγήσει κι άλλους “αποκλίνοντες” στις φυλακές της δημοκρατίας.

Σήμερα, ο αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης βρίσκεται ακόμα στη φυλακή. Η μόνη υπόθεση που ουσιαστικά τον “κρατάει” είναι αυτή για την ληστεία, αλλά δεν μπορεί να πάρει άδειες, ή να ζητήσει διακοπή της ποινής του εξαιτίας του χρόνου που του έχει κρατηθεί για τις άλλες υποθέσεις.

Στις 5 Ιουνίου θα γίνει το εφετείο του στη Θεσσαλονίκη.

Συμπεράσματα από την υπόθεση

Η γλώσσα των νομικών είναι ξένη για όσους και όσες αγωνίζονται για την καταστροφή των νόμων. Βλέποντας όμως τις αποφάσεις των δικαστηρίων, και ως αποτελέσματα των συσχετισμών δύναμης μέσα στο κοινωνικό πεδίο, αξίζει να έχουμε κατά νου δύο υπαρκτά γεγονότα που παρουσιάστηκαν στις δίκες του Μπάμπη.

Γεγονός πρώτο: Αφαίρεση χρόνου προφυλάκισης με το “έτσι θέλω” στα δύο πρώτα δικαστήρια για ουσιαστικά “αστείες” ποινές, γεγονός που φέρνει τον σύντροφο ενώ έχει εκτίσει 3,5 χρόνια μέσα στη φυλακή να μετράει ουσιαστικά μόνο το τελευταίο 1,5.

Γεγονός δεύτερο: Για όσους και όσες παραβρέθηκαν στη δίκη του συντρόφου στις 22 Ιανουαρίου του 2013 οι ατάκες του εισαγγελέα αλλά και το τελικό αποτέλεσμα που ήταν αντιστρόφως ανάλογο με την όλη εξέλιξη της δίκης, δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία των πολιτικών διώξεων . Τα γιατί μπορεί να είναι πολλά και πιθανώς να μην τα μάθουμε ποτέ:

Ήταν η περίοδος που βγαίναν τα ονόματα όλων των αποφυλακισμένων αναρχικών στη δημοσιότητα, και ταυτόχρονα στέλνονταν φαξ σε όλους τους δικαστές (από το υπουργείο προστασίας του πολίτη) με την προτροπή να μην αποφυλακίζονται οι “τρομοκράτες”, ήταν η περίοδος που δυναμικές ενέργειες έκαναν το κράτος να τρέχει και να μη φτάνει, ήταν η περίοδος που το δόγμα της ασφάλειας εκκένωνε καταλήψεις και έτρωγε πόρτα από ένα πολύμορφο κίνημα προάσπισης των καταλήψεων και των αγωνιζομένων και από πορείες ανά την Ελλάδα που είχαν δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες. Ήταν το ότι έπρεπε να γίνει μια αρχή για το DNA ως μοναδικό “μάρτυρα κατηγορίας” μιας και οι προηγούμενες προσπάθειες είχαν πέσει στο κενό (με τις περιπτώσεις των συντρόφων Σειρηνίδη και Σεϊσίδη). Ήταν η ίδια περίοδος που τα όργανα της τάξης τρομοκρατούσαν ολόκληρα χωριά στη Χαλκιδική και παίρναν DNA με το ζόρι από δεκάδες ανθρώπους για να στήσουν τις δικογραφίες τους. Ήταν το ότι ο σύντροφος αρνήθηκε να δώσει αποτυπώματα και γενετικό υλικό και να δεχτεί το αυτοφακέλωμά του και έπρεπε να σταλεί ένα μήνυμα, ήταν το ότι αρνήθηκε να παραβρεθεί στο δικαστήριο και να δηλώσει αθώος όπως περίμενε ο εισαγγελέας, και έπρεπε να παραδειγματιστεί.

Το ζήτημα της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους αγωνιστές

Δεκάδες είναι οι αιχμάλωτοι αναρχικοί στις φυλακές της Ελλάδας. Πληρώνουν το τίμημα των επιλογών τους, της στάσης τους απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε, της άρνησής τους να δείξουν μεταμέλεια, να συνεργαστούν με τις αρχές, της θέλησής τους να παραμείνουν ακέραιοι ως προς τις αξίες και τις αιτίες που τους οδήγησαν στο να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό.

Σίγουρα, οι αιχμάλωτοι σύντροφοι αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο πως όπου κι αν βρεθεί ένας επαναστάτης θα αδράξει και την παραμικρή ευκαιρία για να αγωνιστεί. Σίγουρα μέσα από τους αγώνες τους στις φυλακές κι από τις αξίες που προωθούν μέσα σε έναν συμπυκνωμένο κόσμο ανταγωνισμού, κανιβαλισμού και απομόνωσης, το στοίχημα για τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την απελευθέρωση της φύσης παραμένει ανοιχτό. Κι όμως.

Οι φυλακισμένοι αναρχικοί λείπουν από τις διαδικασίες μας, τις συνελεύσεις, τους αγώνες, τις συγκρούσεις, τους σχεδιασμούς, τα όνειρα, τα λάθη, τα αδιέξοδα όσων έξω από τα τείχη των φυλακών συνεχίζουμε να παλεύουμε.

Αντίθετα με μύθους άλλων δεκαετιών που θέλουν τους φυλακισμένους κομάντο, οι φυλακισμένοι αναρχικοί, φιγούρες καθημερινές μέσα στην κοινωνική ζωή και στους αγώνες των καταπιεσμένων που τολμούν να πράξουν, να αγωνιστούν, να επαναστατήσουν, λείπουν τόσο σαν φορείς ελεύθερων ανθρώπινων σχέσεων, όσο και σαν αποφασισμένοι επαναστάτες που μαζί θα αγωνιστούμε με κάθε μέσο ενάντια στην κυριαρχία.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους λοιπόν, όχι μόνο γιατί αναγνωρίζουμε στη στάση ζωής και στις πράξεις τους το κοινό όνειρο και τις κοινές αξίες του αγώνα για την αναρχία, αλλά γιατί θέλουμε και μπορούμε να τους αποσπάσουμε από τα νύχια του κράτους και να τους φέρουμε εκεί που ανήκουν: ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Μπάμπης και δικάζεται σε δεύτερο βαθμό την Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014.

Συνέλευση για συντονισμό δράσεων: Δευτέρα 12 Μαΐου 18.00 στο Φυσικό Α.Π.Θ.

πρωτοβουλία συντρόφων/συντροφισσών από Θεσσαλονίκη

ΤΟ ΣΤΗΣΙΜΟ ΕΝΟΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ
‘Η ΑΛΛΙΩΣ
ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΥΣ

Υλικά για τη Συνταγή:

· Ένας (ή και περισσότεροι, αναλόγως την όρεξη) κατηγορούμενοι,

· Ένας ευέλικτος νόμος με πολλαπλές ερμηνείες, βλ. 187 (α),

· Δύο και πάνω κατηγορίες (βάσιμες ή αβάσιμες)

· Απαραίτητος, για να “δέσει” η συνταγή, ο ειδικός εφέτης ανακριτής, (προτιμάται καλοζωισμένος με ροδοκόκκινα μάγουλα)

· Τέλος, για τη γαρνιτούρα, πασπαλίζουμε με ισχυρή δόση προπαγάνδας από τα Μ.Μ.Ε. (για καλύτερο αποτέλεσμα προτιμούνται “άνθρωποι” με ελάχιστη νοημοσύνη αλλά μεγάλη ικανότητα παπαγαλίας, βλ. Πρετεντέρη, Τρέμη, κ.α.)

Πετάμε όλα τα υλικά σε κλίμα οξυμένης καταστολής και τρομοϋστερίας και έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στα σοβαρά τώρα, η ανάγκη του κράτους να δημιουργεί ενόχους και να τους φορτώνει δυο και τρεις δικογραφίες σίγουρα δεν είναι γνώρισμα των τελευταίων χρόνων και προφανώς δεν είναι κάτι που επαφίεται στην κρίση και μόνο ενός δικαστικού ή απλώς στην τύχη.

Εξάλλου, η οχύρωση του κρατικού μηχανισμού επιτυγχάνεται από τον άμεσο συνδυασμό του με τους επιμέρους φορείς εξουσίας, την υποστήριξή του από το νομικό σύστημα και το δικαστικό σώμα.

Στην ελληνική πραγματικότητα, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης εντοπίζουμε αυτήν την ανάγκη του συστήματος να δημιουργεί ενόχους, να εκτονώνει την κοινωνική ένταση στοχοποιώντας και απαξιώνοντας το μαχητικό-αγωνιστικό τμήμα της κοινωνίας. H καταστολή εμπλουτίζεται και ενδυναμώνεται ακολουθώντας το αιματοβαμμένο μονοπάτι της χούντας, κρατώντας σε κομβικές θέσεις εξουσίας πρώην βασανιστές και διακεκριμένα στελέχη της επταετίας, συντηρώντας επί της ουσίας ένα καθεστώς βίας καμουφλαρισμένο με το πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας.

Έτσι, η κρατική καταστολή επιστρατεύει κάθε μέσο από το ποινικό σύστημα και τα Μ.Μ.Ε., που διαμορφώνουν το κλίμα τρομοϋστερίας και θέτουν τις βάσεις νομιμοποίησής της, μέχρι τους μπάτσους στους δρόμους να χτυπούν διαδηλωτές και να δολοφονούν αγωνιστές (λειτουργώντας ακόμα και με μαφιόζικες τακτικές)˙ με όλα αυτά να συνθέτουν το σκηνικό πολέμου -κοινωνικού και ταξικού- που έχει εξαπολύσει από τις αρχές της μεταπολίτευσης το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο.

Το μήνυμα που θέλει με κάθε τρόπο να περάσει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ότι στη “δημοκρατία” δεν υπάρχει χώρος γα αμφισβήτηση. Έτσι, την πρωτομαγιά του 1975, μόλις ένα χρόνο μετά την πτώση της χούντας, ξεκινάει η διαδικασία “εκκαθάρισης” της κοινωνίας από τις φωνές αντίστασης και ανυπακοής, σκοτώνεται σε “τροχαίο” ο αγωνιστής που είχε αποπειραθεί να εκτελέσει το δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο, ο Αλέκος Παναγούλης. Τα επόμενα χρόνια θα μπορούσαν να είναι η συνέχεια του “έργου” της επταετίας. Βασανιστήρια σε αγωνιστές μέσα στα τμήματα, στοχοποιήσεις και συλλήβδην συλλήψεις αναρχικών και κομμουνιστών, βγάζουν στην επιφάνεια από νωρίς το κλίμα τρομοκρατίας που θα επικρατήσει για τις επόμενες δεκαετίες στην Ελλάδα.

Η επιβεβαίωση της παντοδυναμίας το αστικού κράτους έρχεται μέσω του πρώτου αντιτρομοκρατικού νόμου το 1978 (νόμος 774/78), ενός νόμου που θα οδηγήσει πολλούς αγωνιστές στις φυλακές, όπως το Γιάννη Μπουκετσίδη, ο οποίος κατηγορήθηκε με ένα σαθρό κατηγορητήριο για τον εμπρησμό της εφορίας της Νίκαιας και μετά από 8 μήνες προφυλάκισης αθωώθηκε στη δίκη.

Από τότε το ελληνικό κράτος οχυρώνεται διαρκώς και αναβαθμίζει το επίπεδο της καταστολής με την “αγαστή” συνεργασία της δικαστικής εξουσίας, που προσπαθεί πάση θυσία να εξουδετερώσει κάθε κοινωνική αντίσταση συχνά στήνοντας εξόφθαλμες σκευωρίες σε βάρος στοχοποιημένων αγωνιστών. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, είναι πολλά στο πέρασμα των χρόνων όπως και τα ονόματα των αγωνιστών που θα μπορούσαν να γραφτούν, ο Γιώργος Μπαλάφας, ο Αβραάμ Λεσπέρογλου, ο Κλέαρχος Σμυρναίος, η Κατερίνα Ιατροπούλου είναι λίγοι από αυτούς που δέχτηκαν την έμμεση ή την άμεση βία του συστήματος. Τελευταίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του αναρχικού-κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου ο οποίος καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξης με μοναδικό “στοιχείο” δείγμα DNA, το νεοεισαγόμενο επιστημονικό δημιούργημα της κρατικής καταστολής.

Η εξέλιξη σε επίπεδο τεχνογνωσίας κινείται σε δύο βασικές κατευθύνσεις με στόχο, πάντα, τον πλήρη έλεγχο. Από τη μία αναβαθμίζονται τα επιστημονικά μέσα, στον τομέα των ενοχοποιητικών στοιχείων, όπως οι παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών επικοινωνιών, οι κάμερες ελέγχου στους δρόμους και σε σπίτια “γιάφκες” και φυσικά το αλάθητο του DNA, η επιστήμη μπαίνει όλο και πιο δυναμικά σε ρόλο διεκπεραιωτή της κρατικής καταστολής. Από την άλλη, εξελίσσεται και το νομικό οπλοστάσιο τόσο σε επίπεδο νόμων όσο και σε επίπεδο τακτικής και μεθόδων του δικαστικού μηχανισμού. Η συσσωρευμένη εμπειρία των γειτονικών χωρών (της Ελλάδας) στην πάταξη του εσωτερικού εχθρού βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην ανερχόμενη κατασταλτική πολιτική της Ελλάδας. Η διωκτική μανία των Ελλήνων δικαστών φαίνεται να έχει ταυτιστεί σε ένα μεγάλο βαθμό με το πρόσωπο και τις μεθόδους του Ιταλού εισαγγελέα Marini. Ο εν λόγω εισαγγελέας το 1994 έστησε μια τεράστια επιχείρηση διώξεων εναντίον Ιταλών αναρχικών˙ το θεώρημά του άνοιξε το δρόμο για τη μαζική στοχοποίηση του αναρχικού χώρου. Έτσι, ανάμεσα σε “αυτόβουλες” ομολογίες, πλαστά ενοχοποιητικά έγγραφα ( από τους R.O.S.-καραμπινιέροι) και μια οργάνωση φάντασμα, την ORAI, δεκάδες σπίτια αναρχικών βαφτίζονται γιάφκες, περιοδικά αντιπληροφόρησης γίνονται εργαλεία εσωτερικής χρήσης της ένοπλης ομάδας, οδηγώντας πολλούς αγωνιστές για αρκετά χρόνια στις ιταλικές φυλακές.

Μια υπόθεση, για την ακρίβεια μια προσπάθεια εξουδετέρωσης του αναρχικού χώρου που κράτησε μια δεκαετία, κλείνοντας τον κύκλο της το 2004.

Όλη αυτή η ιστορία έχει τεράστιο ενδιαφέρον τόσο για τους λόγους, την ανάγκη του Ιταλικού κράτους χάραξης αυτής της κατασταλτικής πολιτικής, όσο και για την αφορμή που χρειάστηκε για να εξαπολύσει αυτήν την επίθεση.

Το πιο κομβικό πολιτικό ζήτημα του συστήματος ήταν η ανικανότητά του να πατάξει την έμπρακτη αμφισβήτησή του και να εξαλείψει τη δυναμική δράση των αγωνιστών. Έτσι, στοχοποιεί και ασκεί διώξεις στους πιο ένθερμους υποστηρικτές της άμεσης δράσης, επιτίθεται συνολικά στον αναρχικό χώρο. Αφορμή όλης αυτής της “επιχείρησης” ήταν η σύλληψη 5 αναρχικών μετά από μια ληστεία τράπεζας στο Trento. Η ιστορία, λοιπόν, επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση της ελληνικής εκδοχής του “δόγματος Marini”, η δικαστική εξουσία έχει ξεπεράσει τα εμπόδια και τα “λάθη” της αρχικής˙ για τους ανακριτές εδώ, η οργάνωση είναι υπαρκτή (η Σ.Π.Φ.) κάτι που λύνει τα χέρια τους για να δημιουργήσουν αυτήν την “ομπρέλα”, το πασπαρτού των διώξεων.

Και για να έρθουμε λίγο στα γεγονότα που αφορούν τις νέες διώξεις που μου ασκήθηκαν, η τακτική των δικαστών δε διαφέρει σε τίποτα από όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα.

Βασιζόμενοι, λοιπόν, σε μια αυταπόδεικτη ενέργεια (την απαλλοτρίωση της Αγροτικής Τράπεζας και των ΕΛΤΑ του Βελβεντού), που από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας αναλάβαμε, όπως και στην πολιτική μας ταυτότητα που επίσης εξαρχής στηρίξαμε, το δικαστικό συνάφι (πάντα κατ’ εντολή της αντιτρομοκρατικής) μας φορτώνει ένα “πακέτο” διώξεων που έρχονται σαν μπόνους στην αρχική κατηγορία.

Στα πλαίσια, λοιπόν, μιας στρατηγικής που στόχο έχει την πολύχρονη φυλάκιση των αναρχικών (και όσων αγωνίζονται ) μου ασκήθηκε ετεροχρονισμένα δίωξη (όπως και σε άλλους συντρόφους) με 2 νέες δικογραφίες. Έτσι, ενώ από τη στιγμή που έκλεισε η δικογραφία του Βελβεντού δεν έχει προκύψει κανένα καινούριο στοιχείο εις βάρος μου, κατηγορούμαι εκ νέου για την ίδια οργάνωση (Σ.Π.Φ.) και για 4 εμπρησμούς. Οι οποίοι, παρότι έχουν γίνει από άλλη οργάνωση και όχι από τη Σ.Π.Φ., κατά έναν περίεργο τρόπο εντάσσονται στη δράση της!

Ο ανακριτής Νικόπουλος, λοιπόν, (ως άλλος Marini) έκρινε σκόπιμο να μου δώσει μια δεύτερη προφυλάκιση για αυτήν την υπόθεση (καθώς ήμουν ο μόνος που είχε ένα 18μηνο, μία προφυλάκιση και βιαζόντουσαν να βάλουν άλλους 12 μήνες για να μην επαναληφθούν τα “λάθη” του παρελθόντος) με μοναδικό στοιχείο μια πλαστή ταυτότητα στην οποία ενοικιάστηκε το ξενοδοχείο στο Βόλο πριν τη ληστεία στο Βελβεντό. «Από κοινού κατοχή πλαστής ταυτότητας» (?!) Ένα, άσχετο με την καινούρια δικογραφία, στοιχείο είναι αρκετό γι’ αυτούς να στήσουν το κατηγορητήριο.

Όμως, το παραμύθι τους δεν τελειώνει εκεί, ο ίδιος ανακριτής με το θράσος που του προσδίδει η θέση εξουσίας που κατέχει, αλλά και με την πηγαία δειλία που χαρακτηρίζει το σινάφι τους, με καλεί για τρίτη φορά να μου δώσει μια ακόμα δικογραφία που άνοιξε λόγω της μανίας του κράτους να ξαναπροφυλακίσει το σύντροφο Κώστα Σακκά και με κατηγορεί άλλη μια φορά για τη Σ.Π.Φ. και τις εκρήξεις που είχαν γίνει από τον Ιούλιο μέχρι το Σεπτέμβρη του 2009. Δύο αποτυπώματα, ένα σε μπουκάλι μπύρας και το άλλο στο πληκτρολόγιο στο σπίτι της 25ης Μαρτίου στο Χαλάνδρι, αποτυπώματα που η αντιτρομοκρατική γνώριζε την ύπαρξή τους από το 2012, αποτέλεσαν τελικά το 2014 το λόγο προκειμένου να ασκηθεί η νέα δίωξη εις βάρος μου.

Τότε, το 2009, μπήκαν και οι βάσεις για να στηθεί στη συνέχεια το θεώρημα των διωκτικών μηχανισμών, ότι δηλαδή, όποιος δηλώνει αναρχικός και συλλαμβάνεται (ή κατηγορείται) για ένοπλη αμφισβήτηση του κράτους θα βαφτίζεται μέλος της Σ.Π.Φ.

Φυσικά, μικρή σημασία έχει για τους δικαστές και τους ανακριτές η προσωπική πορεία του εκάστοτε αγωνιστή, όπως αντίστοιχα δεν τους απασχολούν οι πολιτικές διαφοροποιήσεις των φυλακισμένων αναρχικών με τη Σ.Π.Φ.

Δουλειά τους δεν είναι να εντοπίσουν τα πολιτικά κίνητρα και χαρακτηριστικά μας, αλλά να μας κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο όμηρους στα χέρια του κράτους και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε κι εμείς κι αυτοί πολύ καλά.

Τα σημάδια των καιρών μας είναι ξεκάθαρα και δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σε αυτά. Η άγρια καταστολή παίρνει σάρκα και οστά, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στο γκλομπ του μπάτσου που με μανία γυρνάει πάνω από τα κεφάλια των διαδηλωτών, στις εκκενώσεις καταλήψεων, στις εφόδους στα σπίτια αγωνιστών, στις δολοφονίες μεταναστών, στους δολοφόνους λιμενικούς στο Φαρμακονήσι, στους δήμιους των φυλακών Μαλανδρίνου και Νιγρίτας, στο νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου δικαιοσύνης που στόχο έχει την απομόνωση και την εξόντωση των αγωνιστών εντός των τειχών.

Η ανάγκη της απάντησης που δημιουργείται, ας είναι η αφορμή να γεννηθεί ο σπόρος της εξέγερσης στο σύνολο των αντιστεκόμενων ανθρώπων. Η όξυνση της καταστολής απαιτεί και τη δική μας εγρήγορση. Για άλλη μια φορά στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, οι καταπιεσμένοι και οι “περιττοί” αυτής της κοινωνίας δέχονται την έκδηλη επίθεση των εκμεταλλευτών τους. Καλούμαστε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε το δρόμο της εξέγερσης και της ανυπακοής, τον ίδιο δρόμο που βάδισαν στο παρελθόν χιλιάδες αγωνιστές σε όλο τον κόσμο.

Α.Δ. Μπουρζούκος
Δ Πτέρυγα Κορυδαλλού
12/04/2014

Πρόσφατα, η ΜΚΟ «Γιατροί χωρίς σύνορα», που απέκτησε νέα γενική διευθύντρια και προσπαθεί να ξαναβγεί στο προσκήνιο, έκανε ανακοινώσεις για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Ο αστικός Τύπος έδωσε ευρεία δημοσιότητα σ’ αυτές τις ανακοινώσεις. Δήλωση της νέας γενικής διευθύντριας των ΓΧΣ δημοσιεύτηκε και στον βρετανικό «Γκάρντιαν». Σύμφωνα μ’ αυτές, «το βασικό παράπονο των μεταναστών είναι ότι δεν τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους και ότι ζουν μια κόλαση. Και έχουν δίκιο».

Βεβαίως οι φυλακισμένοι στα στρατόπεδα μετανάστες καταγγέλλουν τις συνθήκες κράτησής τους, όμως το βασικό γι’ αυτούς δεν είναι οι συνθήκες κράτησης, αλλά η ίδια η φυλάκισή τους, την οποία θεωρούν (και είναι) άδικη. Για μια ακόμη φορά, έρχεται μια ΜΚΟ να βάλει το «τυράκι» κρύβοντας τη «φάκα». Να μιλήσει για τις συνθήκες κράτησης και όχι για την ίδια την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ο αστικός Τύπος έδωσε δημοσιότητα στις καταγγελίες της ΜΚΟ, γιατί αυτές βοηθούν να παιχτεί το κρατικό παιχνίδι: να δώσει η ΕΕ περισσότερα λεφτά, για να βελτιώσουμε τις συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα, δεν μπορεί να σηκώσει μόνη της το μεγάλο κόστος, που προκύπτει από το μεγάλο αριθμό των παράνομων μεταναστών.

Οι ΜΚΟ σαν τους ΓΧΣ κάνουν μπίζνες με το κράτος. Γι’ αυτό και τις αφήνει να μπαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υλοποιούν προγράμματα με εθνικό και κοινοτικό χρήμα. Το κράτος τις βάζει στο παιχνίδι κι αυτές βοηθούν το κράτος να πετύχει το σκοπό του. Αλλωστε, αν πέσει περισσότερο χρήμα από τις Βρυξέλλες, κάποιο «προγραμματάκι» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα υλοποιήσουν και αυτές οι ΜΚΟ. Παράλληλα, βοηθούν το κράτος να «περάσει» στον ελληνικό λαό αυτή τη ντροπή του πολιτισμού και της παράδοσής μας: «Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι απαραίτητα, καλώς έγιναν, αλλά πρέπει οι συνθήκες κράτησης να γίνουν ανθρώπινες».

Και βέβαια, και η συγκεκριμένη ΜΚΟ και ο αστικός Τύπος δεν είπαν κουβέντα για το νέο έγκλημα, για τη σχεδιαζόμενη παράταση της φυλάκισης των μεταναστών ισοβίως, μέχρι να συναινέσουν στην απέλασή τους.

Το καθεστώς φυλάκισης των μεταναστών που μπαίνουν παράνομα στη χώρα έχει τη δική του ιστορία. Ο βασικός μεταναστευτικός νόμος, ο 3386/2005 (άρθρο 76, παρ. 3) πρόβλεπε: «Εφόσον ο αλλοδαπός εκ των εν γένει περιστάσεων κρίνεται ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη, με απόφαση των οργάνων της προηγούμενης παραγράφου, διατάσσεται η προσωρινή κράτησή του μέχρι την έκδοση, εντός τριών (3) ημερών, απόφασης ως προς την απέλασή του. Εφόσον εκδοθεί απόφαση απέλασης, η κράτηση συνεχίζεται ως την εκτέλεση της απέλασης, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει τους τρεις (3) μήνες».

Τέσσερα χρόνια μετά, ήρθε ένας άλλος νόμος, ο 3772/ 2009 (άρθρο 48, παρ. 2), να αυστηροποιήσει το μέτρο της φυλάκισης, εξαπλασιάζοντας τη διάρκειά της: «Εφόσον ο αλλοδαπός εκ των εν γένει περιστάσεων κρίνεται ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη ή αποφεύγει ή παρεμποδίζει την προετοιμασία της αναχώρησής του ή τη διαδικασία απομάκρυνσής του, με απόφαση των οργάνων της προηγούμενης παραγράφου, διατάσσεται η προσωρινή κράτησή του μέχρι την έκδοση, εντός τριών (3) ημερών, απόφασης ως προς την απέλασή του. Εφόσον εκδοθεί απόφαση απέλασης, η κράτηση συνεχίζεται ως την εκτέλεση της απέλασης, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει τους έξι (6) μήνες. Σε περίπτωση που η απέλαση καθυστερεί επειδή αυτός αρνείται να συνεργαστεί ή καθυστερεί η λήψη των αναγκαίων για την απέλασή του εγγράφων από τη χώρα καταγωγής ή προέλευσής του, η κράτηση του αλλοδαπού είναι δυνατόν να παραταθεί για περιορισμένο χρόνο, που δεν υπερβαίνει τους δώδεκα (12) μήνες».

Πλέον ούτε το μέγιστο των 18 μηνών φυλάκισης κρίνεται αρκετό. Ετσι, θεσπίζεται η φυλάκιση-βασανιστήριο. Ο μετανάστης θα σαπίζει στη φυλακή μέχρι να λυγίσει και να συνεργαστεί στην απέλασή του! Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι εύκολο να θεσπιστεί με νόμο (προσκρούει σε βασικές αρχές του ισχύοντος Δικαίου), επιχειρούν να το θεσπίσουν με πλάγιο τρόπο. Μέσα από μια Γνωμοδότηση του ΝΣΚ (Νομικό Συμβούλιο του Κράτους), του οργάνου που πάντοτε γνωμοδοτεί κατά παραγγελίαν, καλύπτοντας όλες τις παρανομίες των κυβερνήσεων.

Η υπ’ αριθμ. 44/2014 ομόφωνη Γνωμοδότηση του Δ’ Τμήματος του ΝΣΚ, κατόπιν «ερωτήματος» (παραγγελίας δηλαδή) του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, που την έκανε στη συνέχεια δεκτή με απόφασή του, μετατρέπει σε ισόβια τη φυλάκιση των μεταναστών, αν δεν συνεργαστούν στην απέλασή τους. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Σε περίπτωση κρατήσεως αλλοδαπού επί 18 συνολικά μήνες, κατόπιν προηγού-μενης αποφάσεως επιστροφής ή απελάσεως (άρθρα 30 του Ν. 3907/2011 ή 76 του Ν.3386/2005 αντίστοιχα), η υλοποίηση της οποίας δεν κατέστη εφικτή, λόγω αρνήσεως συνεργασίας του ίδιου του αλλοδαπού, οι αρμόδιες αρχές δύνανται, ένα εύλογο χρονικό διάστημα προ της λήξεως του 18μήνου, να θέσουν εγγράφως στον αλλοδαπό προθεσμία για οικειοθελή αποχώρηση από τη χώρα, κατά τις διατάξεις των άρθρων 22 του Ν. 3907/2011 και 76 του Ν. 3386/2005, μέχρι τη λήξη αυτού. Σε περίπτωση και πάλι αρνήσεως του αλλοδαπού να συνεργασθεί στην υλοποίηση της αποφάσεως επιστροφής ή απελάσεως, τα αρμόδια όργανα, όταν αιτιολογημένα διαπιστώνεται ότι είναι ύποπτος διαφυγής, δύνανται αυτομάτως και κατ’ άρθρα 22 παρ.3 του Ν. 3907/2011 ή 78 του Ν. 3386/2005, να επιβάλουν σε αυτόν το μέτρο της υποχρεωτικής διαμονής στο χώρο κρατήσεως έως ότου συναινέσει και συνεργασθεί στην υλοποίηση της αποφάσεως επιστροφής του ή απελάσεώς του»!

Εμείς επαναλαμβάνουμε αυτό που γράψαμε όταν, πριν από μερικές εβδομάδες, αποκαλύψαμε αυτό το έκτρωμα: «Υπάρχει κανείς, απ’ αυτούς που μιλούν για “νομικό πολιτισμό”, να διαμαρτυρηθεί; Εδώ καταστρατηγείται κάθε έννοια δικαίου, ακόμη και η πιο συντηρητική εκδοχή του αστικού δικαίου, και επιστρέφουμε στο μεσαίωνα. Μόνο με τακτικές Γκουαντανάμο μπορεί να συγκριθεί αυτή η Γνωμοδότηση». Ηδη ακούγονται διαμαρτυρίες, αλλά είναι ελάχιστες.

‘κόντρα’ – αναδημοσίευση από φύλλο σαββάτου 12 απρίλη