Μετά τον εμπρησμό ενός περιπολικού της τροχαίας στα Εξάρχεια από ομάδα νεολαίων της πλατείας στις 7 Φεβρουαρίου και την επακόλουθη επέμβαση των ΜΑΤ συντρόφισσες και σύντροφοι του Κ*ΒΟΞ έβγαλαν ένα κείμενο[*] στο οποίο, εκτός του ότι κατακρίνουν τους δράστες της ενέργειας ως «τζάμπα μάγκες», «ανεγκέφαλους» επιρρίπτοντάς τους την ευθύνη για το ότι η επέμβαση των ΜΑΤ χτύπησε το ΒΟΞ και άσχετο κόσμο, τους απειλούν κιόλας.

Πέρα από το ότι στο κείμενο αυτό αναπαράγεται το γνωστό, εδώ και δεκαετίες, επιχείρημα της καθεστωτικής αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως και τμημάτων πια του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου «περί προβοκάτσιας», «πρόκλησης της καταστολής» από τέτοιου είδους ενέργειες, εξάγονται και ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα από το γεγονός ότι κάποιοι παίζουν το παιχνίδι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικό αφοπλισμό και αφομοίωση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Το πρώτο επιχείρημα των συντροφισσών και συντρόφων του Κ*ΒΟΞ είναι ότι παλιότερα, στην προ-ΣΥΡΙΖΑ εποχή, τέτοιες κινήσεις όπως του περιπολικού της τροχαίας μέσα στα Εξάρχεια συνοδεύονταν από μονάδες ΔΕΛΤΑ και ΜΑΤ για το φόβο επίθεσης, γι’ αυτό ήταν αδύνατη μία τέτοια επίθεση, ενώ τώρα με τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που απομάκρυνε τις δυνάμεις των ΜΑΤ από τα Εξάρχεια μια τέτοια επίθεση είναι εύκολη από «τζάμπα μάγκες»!

Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι «το κόστος της ενέργειας ήταν πολλαπλάσιο του αποτελέσματος. Αν νομίζει κανείς ότι αξίζει τον κόπο για ένα καμένο περιπολικό της τροχαίας να χτυπηθεί και να συλληφθεί στην ευρύτερη περιοχή κόσμος, είναι απλά ανεγκέφαλος». Τα επιχειρήματα κλείνουν με το ότι «Είναι αλήθεια ότι την τελευταία τριετία οι επιθετικές δράσεις κομματιών του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο λόγω της υπέρμετρης αστυνομικής παρουσίας και καταστολής. Το να βγούμε τώρα ορισμένοι από μας και να επιτεθούμε στα σημεία εκείνα που σου αφήνει χώρο ουσιαστικά το νέο δόγμα της νέας πολιτικής ηγεσίας του ΠΡΟ.ΠΟ δείχνει απλά ότι είσαι τσάμπα μάγκας».

Ξεκινώντας από το τελευταίο, εδώ αποδεικνύεται ότι οι συντρόφισσες και σύντροφοι του Κ*ΒΟΞ παραχαράσσουν την ιστορία και τα γεγονότα. Γιατί σε αντίθεση με αυτά που λένε, ότι τα τελευταία τρία χρόνια οι επιθετικές δράσεις κομματιών του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου είχαν περιοριστεί στο ελάχιστο, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία τρία χρόνια, από τότε δηλαδή που υπάρχει η κατάληψη του ΒΟΞ, σχεδόν κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, όπου η πλατεία Εξαρχείων ήταν κατάμεστη από κόσμο και νεολαία, γινόταν καταδρομική επίθεση από νεολαίους και συντρόφους στη διμοιρία των ΜΑΤ που φρουρούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη Χαριλάου Τρικούπη. Και αυτό συνεχίστηκε και όταν επί κυβερνήσεως Σαμαρά αποσύρθηκε η διμοιρία των ΜΑΤ από το υπουργείο Πολιτισμού. Η διμοιρία της Χαριλάου Τρικούπη ήταν κάθε Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ πεδίο βολής από ρίψη μολότοφ. Στο ίδιο διάστημα έγινε, μετά από χρόνια, και επίθεση στο Α.Τ. Εξαρχείων. Είναι γεγονότα τα οποία δεν μπορούν να διαψευστούν και οι συντάκτες του κειμένου οφείλουν να απαντήσουν: Δεν γινόταν επέμβαση στην πλατεία Εξαρχείων και στη γύρω περιοχή από ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ μετά από όλα αυτά τα γεγονότα; Δεν προκαλούσαν την καταστολή; Δεν έπεφταν δακρυγόνα, ξύλο, ακόμα και σε άσχετους θαμώνες της πλατείας; Δε γινόντουσαν προσαγωγές και συλλήψεις; Δεν είχαν αυτές οι επιθέσεις το ίδιο «πολλαπλάσιο κόστος» με εκείνη εναντίον του περιπολικού της τροχαίας; Και επειδή μιλάμε για επιθέσεις που έγιναν τα τελευταία δυόμισι με τρία χρόνια επί κυβερνήσεως Σαμαρά τι αλλάζει τώρα; Γιατί το ΒΟΞ, ενώ δεν έχει βγάλει ένα κείμενο για επιθέσεις που έχουν γίνει επί κυβερνήσεως Σαμαρά, βγάζει τώρα επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι φανερό ότι κάποιοι μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο έχουν τσιμπήσει το δόλωμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της νέας ηγεσίας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης όπου αποσύρουν τις δυνάμεις των ΜΑΤ περιμετρικά των Εξαρχείων, δίνουν εντολή να μη φέρουν όπλα τα ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, εξαγγέλλουν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ για τους πολιτικούς κρατούμενους και τους ενόπλους αγωνιστές, προσδοκώντας ως αντάλλαγμα την κοινωνική ειρήνη όχι μόνο στα Εξάρχεια, αλλά γενικότερα τον κατευνασμό του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου έτσι ώστε να μην προκαλούνται εντάσεις και επεισόδια. Και η αναφορά στη διαδήλωση των Ιμίων στο κείμενο του ΒΟΞ, όπου υποστηρίζουν ότι σωστά δεν έγιναν επεισόδια γιατί θα προκαλούσαν την καταστολή, το επιβεβαιώνει. Και δεδομένου ότι η νέα ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως κάνει λόγο ότι ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ο χώρος από τον οποίο προέρχονται οι ένοπλες αντάρτικες οργανώσεις της τελευταίας δεκαετίας είναι φανερό ότι ελπίζουν και προσδοκούν και τη σιγή του ένοπλου αντάρτικου μέσω της ίδιας τακτικής του πολιτικού αφοπλισμού και της αφομοίωσης. Γιατί όπως έχει ομολογήσει και ο νέος αριστερός υπουργός Δημοσίας Τάξης το φαινόμενο του αντάρτικου πόλης, το οποίο έχει συνεχή παρουσία στην Ελλάδα για πάνω από σαράντα χρόνια, είναι πολιτικό-κοινωνικό φαινόμενο και δεν αντιμετωπίζεται μόνο με αστυνομικά μέτρα αλλά με πολιτικά, και τέτοια είναι η χαλάρωση των μέτρων της αστυνομικής παρουσίας στα Εξάρχεια, ο άτυπος αυτός διάλογος του υπουργείου με τα Εξάρχεια, και η τακτική του πολιτικού αφοπλισμού και της αφομοίωσης.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που μερίδα του Τύπου ερμήνευσε ότι το κείμενο των συντρόφων και των συντροφισσών του Κ*ΒΟΞ απαντάει θετικά στην έκκληση διαλόγου από την αριστερή ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης που επιθυμούν διακαώς τον διαχωρισμό μέρος του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου από ενέργειες όπως ο εμπρησμός του περιπολικού της τροχαίας και την ευρύτερη πολιτική απομόνωση των ακτιβιστών που είναι υπέρ των συγκρούσεων στο δρόμο και του ένοπλου αγώνα. Προφανώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι ηγεσίες των υπουργείων Δημοσίας Τάξεως και Δικαιοσύνης θα επιθυμούσαν έναν πιο «υπεύθυνο» και «σοβαρό» αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο απαλλαγμένο από «ακραίους», «εξτρεμιστές», «προβοκάτορες», «μπάχαλους» κατά τον ίδιο τρόπο που η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιθυμούσε πριν δύο χρόνια μια «πιο σοβαρή» Χρυσή Αυγή χωρίς τις ακρότητες των ταγμάτων εφόδου που έτειναν να υποκαταστήσουν το ίδιο το κράτος, με την οποία Χρυσή Αυγή ενδεχομένως θα μπορούσαν και να συνεργαστούν, όμως η δολοφονία Φύσσα τους χάλασε την πολιτική σούπα και τους ανάγκασε να στραφούν εναντίον της.

Με βάση τα παραπάνω και το γεγονός ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, το επιχείρημα που διατυπώνουν παρακάτω οι συντάκτες του κειμένου από το ΒΟΞ, ότι: «εμείς λέμε ναι σε επιθετικές κινήσεις αλλά με συγκεκριμένα προαπαιτούμενα. Να είναι στοχευμένες, να γίνονται σε κατάλληλο timing, να υπολογίζουν το κόστος, να βρίσκονται σε σύνθεση με το μαζικό κίνημα, να έχουν διεισδυτικότητα στο κοινωνικό σώμα και πάνω απ’ όλα ηθική υπεροχή», είναι έωλο.

Ποιες είναι οι στοχευμένες ενέργειες που έχουν το κατάλληλο timing; Οι επιθέσεις στη διμοιρία της Χαριλάου Τρικούπη Παρασκευή και Σάββατο βράδυ με την πλατεία γεμάτη από κόσμο; Ή το καλύτερο timing είναι να γίνονται αυτές οι επιθέσεις με γεμάτη πλατεία, αλλά να γίνονται μετά τις 11 το βράδυ όταν θα είναι κλειστό το ΒΟΞ; Σε αυτή την περίπτωση δεν προκαλούν την καταστολή επί ασχέτων; Έχουν διεισδυτικότητα στο κοινωνικό σώμα, ή το κυριότερο ήταν σε σύνθεση με το «μαζικό κίνημα»; Και ποιο είναι το μαζικό κίνημα; Υπάρχει μαζικό κίνημα με συμφωνημένες αρχές, τακτική, στρατηγική και δομές στις οποίες συμμετέχουν αυτές και αυτοί που συμφωνούν; Εκτός και αν ο καθένας θεωρεί το στέκι του, την κατάληψή του, την ομάδα του, το καφενείο του ότι είναι το μαζικό κίνημα και κάποιοι άλλοι οι «τζάμπα μάγκες και ανεγκέφαλοι», «οι προβοκάτορες», «οι μπάχαλοι» κ.λπ. Εκτός και αν ο κομματικός πατριωτισμός θεωρείται μαζικό κίνημα, εκτός κι αν κάποιοι ως αναρχικοί θεωρούν ότι το να έχουν έναν διαμεσολαβητικό ρόλο, ειδικά αναβαθμισμένο, στη νέα τάξη πραγμάτων επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν ότι αυτό είναι μέρος του μαζικού κινήματος!

Η διολίσθηση των συντακτών του κειμένου σε πολιτικά απαράδεκτες θέσεις, που μόνο κινηματικές δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν, φτάνει στο σημείο να απειλεί τους νεολαίους που έκαψαν το περιπολικό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η νέα ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης σίγουρα θα τρίβουν τα χέρια τους με δηλώσεις του τύπου «και αφού με τις ενέργειές του μας βάζει όλους στο κάδρο καθώς εισπράττουμε [και εμείς] τις συνέπειες των πράξεών του θα έχει να κάνει [και] μαζί μας». Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι παίζουν το παιχνίδι τους; Την τακτική του διαίρει και βασίλευε και της αφομοίωσης; Αντί να τα βάζουν με την αστυνομία και τα ΜΑΤ, που σε αντίποινα για επιθέσεις που δέχονται χτυπάνε κόσμο αδιακρίτως ή πνίγουν την περιοχή στα δακρυγόνα, τα βάζουν με τους νεολαίους που έκαψαν το περιπολικό. Να υπενθυμίσω ότι η αναπαραγωγή της θεωρίας της πρόκλησης καταστολής έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι υποστήριξε το Κ*ΒΟΞ στην εισήγησή του[**] στην εκδήλωση της 17ης Οκτωβρίου 2014 με θέμα «Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση», όπου εκεί, αποδεχόμενοι ότι ο ένοπλος αγώνας είναι κομμάτι του κινήματος, κατακρίνει τάσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου που τα τελευταία χρόνια καταγγέλλουν επιθέσεις ένοπλης επαναστατικής βίας, ευθυγραμμιζόμενοι με την πάγια γραμμή της αριστεράς περί προβοκατόρων και χαφιέδων. «Και αν διαχρονικά ξεχώριζε η στάση του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος στο πώς αντιμετώπιζε τις ενέργειες ένοπλης βίας, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό διαπιστώνουμε μια πολιτική και πρακτική μετατόπιση ομάδων του κινήματος που τις καθιστά όμορες με τους διαχειριστές της εξουσίας ως προς την ιδεολογικοπολιτική αντιμετώπιση του ένοπλου αγώνα και την αφήγησή τους ως προς τη συνολική ερμηνεία του σκοπού, της προέλευσης και των αποτελεσμάτων της επαναστατικής βίας».

Μεσολάβησαν λίγοι μήνες από τις δηλώσεις αυτές και η ανάληψη της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ ώστε οι συντρόφισσες και σύντροφοι από το Κ*ΒΟΞ με αφορμή, όχι μια στοχευμένη πολιτικά ένοπλη ενέργεια, αλλά ένα ήσσονος σημασίας περιστατικό –όπως ο εμπρησμός ενός περιπολικού της τροχαίας από νεολαίους που εκδήλωναν υγιώς τον αυθόρμητο εξεγερτισμό τους–, για να εκφράσουν απόψεις που είναι όμορες με τους σημερινούς αριστερούς όμως διαχειριστές της εξουσίας. Σίγουρα οι νεολαίοι που πυρπόλησαν το περιπολικό της τροχαίας δεν είναι πολιτικοποιημένα άτομα που αντιλαμβάνονται έννοιες όπως πολιτική δράση, υπευθυνότητα, όπως άλλωστε όμως και πολλοί μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Είναι μέρος της «άγριας νεολαίας» που γοητευμένη από το μύθο των Εξαρχείων και της αναρχίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται, συχνάζουν εκεί, ενίοτε συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία, ελάχιστοι από αυτούς μπορεί να πολιτικοποιούνται και να μπαίνουν σε συλλογικότητες, εκφράζουν όμως κυρίως αυτό που έχει κάθε νεολαίος, δηλαδή έναν πηγαίο και αυθόρμητο εξεγερτισμό. Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον εμπρησμό του περιπολικού της τροχαίας. Τα ίδια πράγματα έχουμε κάνει κι εμείς στην ηλικία τους. Τέτοιοι άλλωστε νεολαίοι ήταν και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και ο Μιχάλης Καλτεζάς, που δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς.

Χρέος λοιπόν αυτών που είναι πολιτικοποιημένοι είναι να οργανώσουν πολιτικά την οργή και τη δυσαρέσκεια της άγριας νεολαίας, όπως και άλλων άλλωστε κοινωνικών κομματιών, να τους προσφέρουν πολιτικά όπλα, ιδέες, προτάσεις, οργάνωση. Όμως η ίδια η ανικανότητα του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου λόγω των δικών του σοβαρών πολιτικών ελλείψεων να οργανωθεί σε ένα επαναστατικό κίνημα, παθογένειες όπως ο κομματικός πατριωτισμός και ο εναλλακτισμός ανάμεσα στα άλλα, έχει ως συνέπεια να μην μπορεί να πολιτικοποιήσει όχι μόνο την άγρια νεολαία, αλλά να επηρεάσει ευρύτερα και άλλα ταξικά και κοινωνικά κομμάτια. Αυτές οι πολιτικές ελλείψεις είναι επίσης η αιτία που ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος στάθηκε ανίκανος εδώ και δεκαετίες να καθαρίσει την πλατεία Εξαρχείων από την πρέζα και το λαθρεμπόριο. Ας μην ψάχνουμε αλλού λοιπόν αιτίες για αυτά που χαρακτηρίζουν τα παιδιά στην πλατεία, δηλαδή την αποπολιτικοποίηση και τον ατομικισμό, γιατί ο ίδιος ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος τα αναπαράγει σε ένα μεγάλο βαθμό. Ας μη γίνονται λοιπόν κάποιοι αυτοαναγορευμένοι τιμητές ενός κινήματος που δεν υπάρχει.

Όσον αφορά τη βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση περί «βαθέους κράτους» και της αυτονόμησης των μεσαίων και κατωτέρων στελεχών της αστυνομίας από την ανώτερη ηγεσία τους, και εδώ αποδεικνύεται ότι οι συντρόφισσες και σύντροφοι του Κ*ΒΟΞ έχουν τσιμπήσει το δόλωμα της αφομοίωσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφού τελικά «Εν κατακλείδι, δε θεωρούμε ότι ο Πανούσης έδωσε εντολή την Παρασκευή να επιτεθούν στο ΒΟΞ αλλά ούτε καν οι ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας. Η χακί φασιστική πλέμπα ξαμολήθηκε και πήρε την πρωτοβουλία»!! Είναι μνημειώδες ιστορικό ντοκουμέντο βλακείας να απαλλάσσονται από «σοβαρούς αναρχικούς» από τις πολιτικές ευθύνες τους όσον αφορά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της αστυνομίας η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης αλλά και η ηγεσία της αστυνομίας. Εδώ, οι «σοβαροί αναρχικοί» του ΒΟΞ έχουν μπερδέψει την πολιτική ευθύνη του πολιτικού προϊστάμενου της αστυνομίας με τις επιχειρησιακές εντολές όσων διεξάγουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Είναι δυνατόν σε έναν ιεραρχικό μηχανισμό όπως η αστυνομία να μην έχει την πολιτική ευθύνη ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως για ό,τι κάνουν οι κατώτεροί του; Δηλαδή, τον Μάη του 2011, σε αντιμνημονιακή διαδήλωση όπου είχαν γίνει επεισόδια όταν αστυνομικός των ΜΑΤ έσπασε το κεφάλι του διαδηλωτή Καυκά με πυροσβεστήρα, είχε δώσει προσωπικά εντολή γι’ αυτό ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως, ο Παπουτσής; Δεν πιστεύω ότι κανείς λογικός άνθρωπος θα πίστευε ένα τέτοιο πράγμα. Όμως, για τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό του Καυκά σαφώς και έχει την πολιτική ευθύνη. Και πολιτική ευθύνη σημαίνει τουλάχιστον ηθική συνέργεια, γιατί είναι πολιτικός προϊστάμενος αυτών που σπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών. Όπως επίσης είχε την ευθύνη και για άλλες ενέργειες αστυνομικών, όπως των μοτοσικλετιστών της ομάδας ΔΙΑΣ που έπεσαν με τις μηχανές τους πάνω σε διαδηλωτές. Όπως την είχε τον Ιούνιο του 2011 στα επεισόδια για το μεσοπρόθεσμο στην πλατεία Συντάγματος, όταν αστυνομικοί των ΜΑΤ πέταγαν σπασμένα κομμάτια μάρμαρο πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών στο Μετρό του Συντάγματος.

Πιστεύουν οι συντρόφισσες και σύντροφοι του Κ*ΒΟΞ ότι είχε δώσει προσωπικά ο Παπουτσής τέτοιες εντολές; Έχει ή δεν έχει ευθύνες για αυτά που έκαναν οι υφιστάμενοί του; Γιατί, αν πιστεύουμε ότι έχει, τότε αποδεικνύονται τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που έχουν όσον αφορά την αντιμετώπιση της νέας αριστερής ηγεσίας της αστυνομίας στη νέα τάξη πραγμάτων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με προηγούμενες κυβερνήσεις. Μάλλον ήταν μαλάκας και κορόιδο ο πρώην υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ Θανάσης Τσούρας το 1985, που αν και δεν είχε δώσει εντολή στον Μελίστα να σκοτώσει τον Καλτεζά παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας. Τελικά, όλη αυτή η ερμηνεία περί βαθέους κράτους και αυτονόμησης των μεσαίων και κατώτερων στελεχών της αστυνομίας εξυπηρετεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διότι εκτός του ότι προκαταβολικά βγάζει λάδι τον νέο αριστερό υπουργό Δημοσίας Τάξεως για ό,τι γίνει από εδώ και πέρα, για ό,τι ενδέχεται να κάνουν οι φασίστες υφιστάμενοί του, συμπλέει με την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγή στη σχέση αστυνομίας-πολιτών, για συμφιλίωση επιτέλους των σωμάτων ασφαλείας με το λαό, για εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας.

Τελικά κάποιοι αναρχικοί φαίνεται ότι βρήκαν επιτέλους την κυβέρνηση που τους ταιριάζει.

Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές τύπου Γ Δομοκού

ΥΓ. Με αφορμή την δεύτερη ανακοίνωση[***] του Κ*ΒΟΞ σε σχέση με τον εμπρησμό του περιπολικού της τροχαίας, όπου εκτός όλων των άλλων αναφέρουν ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λειτουργούσε ενδοκινηματικά», σε συνδυασμό με τη δήλωσή τους ότι δεν πρόκειται να κυνηγάνε τροχαίους στα Εξάρχεια και ότι δεν θα συμμετέχουν σε διαδηλώσεις ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει περίτρανα ότι το Κ*ΒΟΞ έχει δώσει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο νέο καθεστώς, ότι έχουν αφομοιωθεί πλήρως και ότι δρουν ως ο δούρειος ίππος του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο.

–

[*] ‘Κείμενο συντρόφων του Κ*ΒΟΞ για τα γεγονότα της Παρασκευής 7 Φλεβάρη’ —12/2/2015
[**] Εισήγηση του Κ*ΒΟΞ στην εκδήλωση “Ένοπλος Αγώνας, Επαναστατικό Κίνημα και Κοινωνική Επανάσταση” στις 17/10/14 —19/10/2014
[***] ‘Οι 50 αποχρώσεις του Σύριζα (ανακοίνωση Κ*ΒΟΞ)’ —19/2/2015

Προς τη Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους,
τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Συντρόφισσες, σύντροφοι

Όπως γνωρίζετε η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’ στο Δομοκό εγκαινιάστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014, με τη μεταγωγή μου από τις φυλακές Διαβατών και ακολούθησαν και άλλες μεταγωγές τις επόμενες μέρες πολιτικών και κοινωνικών ποινικών κρατουμένων. Τα εγκαίνια των φυλακών τύπου Γ’ με πρώτη τη μεταγωγή πολιτικού κρατούμενου σε αυτές, κάτι που είχε προαναγγελθεί μήνες πριν, ήταν ένας ισχυρός συμβολισμός εκ μέρους του κράτους και έδινε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα, ότι αυτοί, οι οποίοι προορίζονται πρωταρχικά για αυτές τις φυλακές, είναι οι πολιτικοί εχθροί του καθεστώτος.

Θέλω να σας ενημερώσω για την κατάσταση που επικρατεί εδώ. Η κράτηση αυτών που υπάγονται στο καθεστώς των φυλακών τύπου Γ΄ αφορά δύο πτέρυγες των φυλακών Δομοκού, την Ε1 και Ε2. Προς το παρόν δεν ισχύουν ειδικές συνθήκες κράτησης. Ο εσωτερικός κανονισμός που αφορά τις φυλακές τύπου Γ’ είναι σχεδόν ίδιος με τον εσωτερικό κανονισμό που αφορά τις φυλακές τύπου Β’ και Α’, εκτός από τον περιορισμό που ισχύει για τα επισκεπτήρια των κρατούμενων, που ενώ στις φυλακές τύπου Β’ και Α’, οι κρατούμενοι έχουν το δικαίωμα να δέχονται συγγενείς μέχρι 4ου βαθμού, στις φυλακές τύπου Γ΄ το δικαίωμα αυτό περιορίζεται μέχρι τους συγγενείς 3ου βαθμού. Κατά τα λοιπά, ο τρόπος λειτουργίας των φυλακών τύπου Γ’, το ωράριο λειτουργίας, άνοιγμα και κλείσιμο των κελιών, ο προαυλισμός, τα επιτρεπόμενα και τα απαγορευμένα είδη από το επισκεπτήριο ή το σούπερ μάρκετ και την καντίνα της φυλακής, οι συνθήκες που αφορούν την αλληλογραφία και την τηλεφωνική επικοινωνία των κρατουμένων, δεν διαφέρουν από ότι ισχύει στις φυλακές τύπου Α’ και Β’.

Αυτό βέβαια μπορεί να είναι μια προσωρινή συνθήκη και μπορεί να ανατραπεί προς το χειρότερο. Οποιαδήποτε αλλαγή προς το χειρότερο, θα εξαρτιόταν από τους πολιτικούς συσχετισμούς που επικρατούν στο εκάστοτε μπλοκ εξουσίας και από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που αφορούν την όξυνση ή τη συνέχιση της πολιτικής της κοινωνικής γενοκτονίας που επέβαλλε η υπερεθνική ελίτ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, όπως και οποιαδήποτε αλλαγή προς το καλύτερο θα εξαρτιόταν από την πίεση των ίδιων των κρατουμένων και των αλληλέγγυων και φυσικά από την κοινωνική αποδοχή προς αυτές τις αλλαγές.

Αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί το καθεστώς κράτησης των εγκλείστων των φυλακών τύπου Γ’ από τους υπόλοιπους κρατούμενους, είναι το νομοθετικό πλαίσιο που αφορά τους εγκλείστους των φυλακών τύπου Γ’ και αυτό περιλαμβάνει 3 κύριες διατάξεις:

1ο) Την αύξηση των ετών έκτισης της ποινής της ισόβιας κάθειρξης που από 16 έτη -από τα οποία τα 4 είναι εργασία- που ισχύει για τους ισοβίτες στις φυλακές τύπου Β’ και Α’, ο χρόνος έκτισης της ποινής αυξάνεται στα 20 έτη τουλάχιστον για τους ισοβίτες που εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές τύπου Γ’.

2ο) Τη μη χορήγηση αδειών για τους κρατούμενους που εκτίουν την ποινή τους στις φυλακές τύπου Γ’.

3ο) Τη μη χορήγηση εργασίας –μεροκάματων έτσι ώστε να μην υπάρχει ευεργετικός υπολογισμός της ποινής και έτσι να μην υπάρχει η δυνατότητα μείωσης του χρόνου έκτισης της ποινής, όπως ισχύει για τους υπόλοιπους κρατούμενους στις φυλακές Α’ και Β’.

Ουσιαστικά το νομοθετικό πλαίσιο των αλλαγών, που αφορούν τους κρατούμενους των φυλακών τύπου Γ’ στοχεύουν στην αύξηση του χρόνου έκτισης της ποινής όσων κρατούνται σ’ αυτές τις φυλακές, είτε είναι ισοβίτες, είτε είναι βαρυποινίτες με ποινή άνω των 12 ετών κάθειρξης.

Πιστεύω ότι ακόμα και στην περίπτωση που οι κρατούμενοι των φυλακών τύπου Γ’ συμπληρώσουν το όριο έκτισης της ποινής, σύμφωνα με το οποίο, έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν αναστολή του υπολοίπου της ποινής τους, όπως είναι το όριο των 20 ετών για τους ισοβίτες ή τα 3/5 των υπολοίπων ποινών κάθειρξης, όπως για παράδειγμα τα 15 έτη για τους καταδίκους των 25 και άνω ετών κάθειρξης, η αναστολή του υπολοίπου της ποινής δεν θα χορηγείται αυτονόητα, όπως πάνω κάτω συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά μετά από παρέλευση και άλλου χρόνου ή χρόνων έκτισης ποινής αφού οι νομοθετικές αλλαγές που αφορούν τους κρατουμένους έγκλειστους στις φυλακές τύπου Γ’ και ιδιαίτερα τους πολιτικούς κρατούμενους καταδικασμένους για ένοπλη επαναστατική δράση, επιδιώκουν τη μέγιστη παραμονή τους στις φυλακές.

Και αυτό έχει ήδη συμβεί στην Ευρώπη, που εδώ και δεκαετίες υπάρχουν νομοθετικά πλαίσια παρόμοια με το νόμο Αθανασίου και αφορούν τους κρατούμενους μέλη ενόπλων επαναστατικών οργανώσεων, όπου πολλοί από αυτούς έχουν εκτίσει από 15 έως 30 χρόνια στις φυλακές.

Μερικά παραδείγματα:

Ο Μαουρίτσιο Φεράρι, της πρώτης γενιάς των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ο οποίος είχε δεχτεί να είναι πολιτικός μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά το 2012 βρισκόταν ξανά στη φυλακή. Εξέτισε 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1974 ως το 2004.

Ο Πρόσπερο Γκαλινάρι της ίδιας οργάνωσης, εξέτισε περίπου 18 χρόνια.

Η Ίρμγκαρντ Μέλερ της RAF, η μοναδική επιζήσασα της νύχτας του Σταμχάιμ το 1977, εξέτισε 22 χρόνια, από το 1972 ως το 1994.

Οι Στέφαν Βισνιέφσκι, Μπριγκίτε Μονχάουπτ και Χανς Κρίστιαν Κλαρ της RAF, έχουν εκτίσει άνω των 20 ετών.

Ο Ζαν Μαρκ Ρουιγιάν, της Action Directe, έχει εκτίσει 23 περίπου χρόνια, το ίδιο και η Ναταλί Μενινιόν, της ίδιας οργάνωσης, που αποφυλακίστηκε ανάπηρη λόγω εγκεφαλικού. Ενώ ο Ρεζίς Σλέιζερ της ίδιας οργάνωσης, έμεινε 25 χρόνια από το 1984 ως το 2009.

Η Ζοέλ Ομπρόν, επίσης της Action Directe, έμεινε 17 χρόνια στη φυλακή, βγήκε με καρκίνο και πέθανε μετά από ένα χρόνο.

Ο Μπερτράντ Σασουά, των Μαχόμενων Κομμουνιστικών Πυρήνων του Βελγίου, εξέτισε 15 χρόνια. Ήταν ένας από τους πολιτικούς μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο γνωστός Ιλιτς Ραμίρες Σάντσες, «το τσακάλι», είναι ήδη κρατούμενος στις γαλλικές φυλακές από το 1994, ενώ ο Ζορζ Ιμπραχίμ Αμπντάλα, μέλος των Λιβανέζικων Ένοπλων Επαναστατικών Φραξιών, διανύει ήδη το 31ο έτος της κράτησης του στις γαλλικές φυλακές, αφού του αρνούνται λόγω πιέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής την αναστολή που δικαιούται εδώ και μια δεκαετία.

Για να καταλάβουμε το αδυσώπητο της αντιμετώπισης που είχαν όλοι αυτοί οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες και τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες κράτησης που είχαν, που σε σύγκριση με αυτές οι ελληνικές φυλακές και οι φυλακές τύπου Γ’ του Δομοκού μοιάζουν με παιδική χαρά, οι αγωνιστές αυτοί, μέλη αντάρτικων οργανώσεων στη Δυτική Ευρώπη, εξέτισαν πολύ περισσότερα χρόνια φυλακής σε σύγκριση με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, οι οποίοι πολέμησαν σε ένα συμβατικό πόλεμο και αντάρτικο, και οι οποίοι δεν εξέτισαν παραπάνω από 15 χρόνια στις τότε ελληνικές φυλακές.

Όσον αφορά λοιπόν τη μεγιστοποίηση του χρόνου έκτισης της ποινής για τους πολιτικούς κρατούμενους στις φυλακές τύπου Γ’, η πιθανότητα αναστολής του υπόλοιπου της ποινής θα συνδέεται με μια πίεση προς τους πολιτικούς κρατούμενους για μεταμέλεια ή αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα για παράδειγμα, για να έχει μεγαλύτερες ελπίδες ώστε να υπάρξει αναστολή όσο γίνεται πιο σύντομα.

Άλλωστε η παραμονή των κρατουμένων στις φυλακές τύπου Γ΄ εξαρτάται από την κρίση του εκάστοτε εισαγγελέα, ο οποίος θα κρίνει με βάση και τις κατηγορίες για τις οποίες καταδικάστηκε κάποιος, αλλά και την προσωπικότητα του, αν είναι δηλαδή επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια.

Έτσι για τους πολιτικούς κρατούμενους οι οποίοι παραμένουν αμετανόητοι και αμετακίνητοι σε επιλογές αγώνα, όπως παραδείγματος χάρη ο ένοπλος αγώνας, αυτό θα σημαίνει επ’ αόριστο κράτηση στις φυλακές τύπου Γ’, μέχρι το όριο αναστολής ή και μέχρι το τέλος της ποινής τους.

Να μην έχει λοιπόν κανείς αμφιβολία, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι οι σημερινοί φασίστες, μέλη των ελληνικών κυβερνήσεων, που είναι ανδρείκελα και εντολοδόχοι της υπερεθνικής ελίτ που εφαρμόζουν εδώ και τεσσεράμισι χρόνια στην Ελλάδα μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας, θα ήθελαν να ευθυγραμμιστεί τελείως και απόλυτα η Ελλάδα στον τρόπο αντιμετώπισης των πολιτικών εχθρών του καθεστώτος, που είναι τα μέλη των ενόπλων επαναστατικών οργανώσεων και όσων έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή με τον ίδιο τρόπο που έχει ήδη γίνει στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες, με τα παραδείγματα που προανέφερα.

Και το νομοσχέδιο λοιπόν Αθανασίου για τις φυλακές τύπου Γ’ που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι, είναι ένα πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή.

Είναι λοιπόν, πολύ σημαντικό να υπονομεύσουμε αυτή τους την προσπάθεια, σε αυτό το αρχικό στάδιο. Πιστεύω ότι το πλαίσιο ενός ενδεχόμενου αγώνα των κρατουμένων για τις φυλακές τύπου Γ’ και των πολιτικών κρατουμένων και των κοινωνικών κρατουμένων, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν προς το παρόν ειδικές συνθήκες κράτησης, θα αφορά την κατάργηση των 3 επιβαρυντικών διατάξεων που προανέφερα. Δηλαδή, την επιμήκυνση του χρόνου έκτισης ισόβιας κάθειρξης, τη μη χορήγηση αδειών και τη μη χορήγηση εργασίας μέσα στη φυλακή, όπως ισχύει και για τους υπόλοιπους κρατούμενους.

Γι’ αυτό είναι αναγκαίο, οι ίδιοι οι πολιτικοί κρατούμενοι, πρωταρχικά να οργανωθούν και να βάλουν το πλαίσιο ενός τέτοιου αγώνα, που να είναι διατεθειμένοι να τον φέρουν εις πέρας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη συνδρομή ή τη συμπόρευση των κοινωνικών ποινικών κρατουμένων.

Επίσης ως αναρχικός, επιμένω και συνιστώ, να μην υπάρχουν αυταπάτες στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης Σύριζα, που μπορεί να προκύψει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, σε σχέση με την προεκλογική δέσμευση για κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’. Δεν είναι αυτονόητο, ότι μια κυβέρνηση Σύριζα, θα είναι πιο ευάλωτη στις πιέσεις του αγώνα των κρατουμένων για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’.

Τέλος, θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλή η πρόταση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές, για τη διοργάνωση ενός διήμερου αγώνα που θα αφορά:

Πρώτον, μια εκδήλωση με διεθνή μάλιστα χαρακτήρα, για τις ειδικές συνθήκες κράτησης και φυλακές όπως είναι οι τύπου Γ’, με προσκεκλημένους συντρόφους και συντρόφισσες που ήταν μέλη οργανώσεων αντάρτικου στη Δυτική Ευρώπη και στην Τουρκία και που κρατήθηκαν για χρόνια σε συνθήκες απομόνωσης.

Και δεύτερον, μια κεντρική πορεία για τους φυλακισμένους κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές στην Ελλάδα.

Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Δομοκού