ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΕΣΗ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ – ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου Χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους που, υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση, και που ένα μέρος της ανθρώπινης ισχύος τους, ο τρόμος και η ηλίθια αδράνεια που τους χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους, αλλά μαζί κι εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι, τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ’ όλες τις ηθικές και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί.

Albert Zozef (Libertad)

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η τυχαιότητα μερικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει δυναμικές μεταβλητές, ικανές να παραλύσουν, σχεδόν εξολοκλήρου, τον κοινωνικό χωροχρόνο.

Ήταν Σάββατο βράδυ, στις 6/12/2008, όταν, μέσα σε λίγες στιγμές, διαδραματίστηκε η κορύφωση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, η νεανική, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και ορμητική εξεγερτική βία και, από την άλλη, ο επίσημος κρατικός θεσμικός φορέας που, νομιμοποιημένα, διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, μέσω της καταστολής.

Όχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους ταραξίες μόνος του. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων δυνάμεων: από τη μία η Εξέγερση κι από την άλλη η Εξουσία, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της “κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των οποίων κανείς δε θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε, ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του.

Η εξέγερση του 2008 συγκλόνισε μια κοινωνία που απολάμβανε ακόμα, στην πλειονότητά της, την καταναλωτική της ευδαιμονία και τον πολιτισμό του δυτικού lifestyle και που αγνοούσε τις δυσβάστακτες επιπτώσεις της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Προκάλεσε αμηχανία, μούδιασμα και αντιληψιακή παράλυση, καθώς η πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος αδυνατούσε να αντιληφθεί από πού ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες ταραχοποιοί, που δημιουργούσαν τέτοιας έντασης επεισόδια.

Στον απόηχο της εξέγερσης, μια σειρά διανοούμενων, πολιτικών αναλυτών, καθηγητών, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, εγκληματολόγων, ακόμα και καλλιτεχνών, εκμεταλλευόμενοι ο καθένας το δικό του επαγγελματικό κύρος και αναγνωρισιμότητα, προσήλθαν στο δημόσιο διάλογο προκειμένου, όχι μόνο να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη του ’08, αλλά και να τον απονοηματοδοτήσουν, συκοφαντώντας τον και καταδικάζοντας συλλήβδην τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, κάνοντας σαφές ποιος είναι ο κοινωνικός τους ρόλος.

Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Δεκέμβρη του ’08 και της εξεγερτικής κληρονομιάς του, όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ τις δεκάδες ομάδες άμεσης δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν εκρηκτικά σε όλη τη χώρα, δημιουργώντας ένα μέτωπο εσωτερικής απειλής. Μια περίοδος όπου η αναρχική άμεση δράση υπονόμευε, σχεδόν καθημερινά, την κοινωνική ομαλότητα. Όμως, αυτό που θέλουμε κυρίως είναι να θυμηθούμε…

Να θυμηθούμε τι ήταν ο Δεκέμβρης του ’08 και πώς η αναρχία συνέβαλλε, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εκδήλωση δυναμικών καταστάσεων που απέκτησαν απήχηση στο διεθνές αναρχικό κίνημα.

Να θυμηθούμε την εποχή που η αναρχία ξεπέρασε το φόβο της σύλληψης, της αιχμαλωσίας και της βίαιης καταστολής και γι’ αυτό απέκτησε μια τρομακτική αυτοπεποίθηση, προχωρώντας σε δράσεις και κινήσεις που, έως τότε, φαίνονταν αδύνατες· μια αυτοπεποίθηση η οποία εκδηλώθηκε σε όλο το εύρος της αναρχικής πολύμορφης δράσης, από τις απλές δημόσιες παρεμβάσεις έως τις καταλήψεις κάθε είδους, κι από τις αυθόρμητες συγκρουσιακές πρακτικές έως τις πιο οργανωμένες επιθετικές ενέργειες.

Θέλουμε να θυμηθούμε το νεαρό μας σύντροφο, που ήταν ένοχος για τον αυθορμητισμό του, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ίσως να ήμασταν εμείς στη θέση του, κάτω από άλλες συνθήκες, καθώς ο ίδιος εξεγερτικός ενθουσιασμός μάς διακατέχει από τότε, και καλό είναι να θυμούνται ΟΛΟΙ τις καταβολές τους και όχι να τις ξορκίζουν.

Θέλουμε να θυμηθούμε την ομορφιά του να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα.

Θέλουμε να θυμηθούμε πόσο επικίνδυνη γίνεται η αναρχία όταν θέλει…

Θέλουμε να ξαναζήσουμε τις μέρες που «ο θάνατος δε θα ’χει πια εξουσία και γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού και θα ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί»
(παραφρασμένοι στίχοι από ποίημα του Dylan Thomas).

* * *

«Έτσι μαθαίνουμε την πραότητα.
Πόσες φορές έκατσαν άνθρωποι μόνοι στο σπίτι,
περιμένοντας τους συντρόφους να επιστρέψουν;
Η μάχη είναι προγραμματισμένη.
Το κάθε λεπτό έχει μετρηθεί.
Η κάθε μια ξέρει τι έχει να κάνει.
Τα πάντα έχουν προσεχθεί.
Απόψε, πόσοι αντάρτες δίνουν μάχες;
Απόψε, λέει στο ράδιο πως η αστυνομία προσπαθεί να απομακρύνει
εκατοντάδες διαδηλωτές απ’ τους δρόμους.
Πέτρες εκτοξεύονται,
μπορείς να ακούσεις τα συνθήματα, τα σπασμένα γυαλιά,
τις σειρήνες πίσω από τις παπαρολογίες του ρεπόρτερ.
Έντεκα η ώρα.
Δεν έχει γίνει ακόμα.
Πόσα έχουν γίνει πριν από μας;
Η γραμμή επεκτείνεται προς τα πίσω, μέσα στην Ιστορία.
Πόσα ακόμα απομένει να κάνουμε;»

Φυλή του Περήφανου Αετού, Weather Underground

Ξεκινώντας με μια απλή διαπίστωση, ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να χαραχτεί μια στρατηγική με πυρήνα την πολύμορφη αναρχική δράση, η οποία θα συγκρουστεί μετωπικά με την εξουσία, έχουμε την πεποίθηση ότι η συνεισφορά μιας ακόμα θεωρητικής πρότασης γύρω από την αναρχική οργάνωση, από τη στιγμή που θα έμενε στα στενά πλαίσια της ιδεολογικής ακαμψίας, δε θα ήταν γόνιμη. Αν δεν αποπειραθούμε να εκτονώσουμε τις καθημερινές αντιφάσεις μας μέσα από πράξεις που θα συμπληρώνουν την ολότητα του απελευθερωτικού αγώνα, είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε στην πλημμύρα της εσωστρέφειας που κατακλύζει τους αναρχικούς κύκλους.

Πιστεύουμε ότι για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε μια στρατηγική, στους άξονες της οποίας θα τέμνονται οι ομάδες συγγένειας, ο πολύμορφος αγώνας και η συνεχής αναρχική εξέγερση, πρέπει να δοκιμάσουμε στην πράξη τις αντοχές μας, τη δυναμική μας, τις δυνατότητές μας και τα όριά μας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε τα σκεπτικά μας, πατώντας πάνω σε πραγματικές εμπειρίες αγώνα και όχι σε θεωρητικές ακροβασίες.

Ζούμε την αρχή του τέλους για τον κόσμο, με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Η προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των κοινωνικών συγκρούσεων από πλευράς του κράτους, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν, όπως εκείνο της οικονομικής ευημερίας· τα μοντέλα της κρατικής παρεμβατικότητας στην οικονομία πετιούνται στον κάδο των αχρήστων – αφού πλέον η κυριαρχία των πολυεθνικών και η δυνατότητα του κεφαλαίου να ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα χωρίς περιορισμούς, θεσμοθετείται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, η ιστορική αφήγηση των εθνών-κρατών που εξυπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσω των εθνικών οικονομιών, καταρρέει, ο τεχνολογικός εκφασισμός δημιουργεί άπειρες δυνατότητες διαχείρισης των ανθρώπινων συναισθημάτων, η διαρκώς αυξανόμενη συνθετότητα της κοινωνικής διάρθρωσης αποσταθεροποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς και στρατιωτικοποιεί την κοινωνική ζωή μέσα στις μητροπόλεις, οι μηχανές ψηφιοποίησης της ζωής απονευρώνουν τη σύνθετη κριτική λειτουργία της σκέψης των ανθρώπινων όντων και δημιουργούν νεκροταφεία συνειδήσεων, οι εικόνες ανθρώπινης φρίκης αφομοιώνονται στην κοινωνική συνείδηση και παύουν να δημιουργούν συναισθήματα, πέρα από την αίσθηση του σοκ.

Βρισκόμαστε στη διαδικασία της ποιοτικής αναβάθμισης του “πολιτισμένου πολέμου”, όπου η ευτυχία του ενός συνυπάρχει με το μαρτύριο του άλλου· σ’ αυτό το νέο περιβάλλον εμφανίζεται το είδος των σύγχρονων ανθρώπων, γενετικά κατάλληλων για να αποδεχτούν, σαν αυτονόητο, έναν άρρωστο τρόπο ζωής, μέσα σε έναν εκφυλισμένο κόσμο, από τον οποίο όλη η αγριότητα της φύσης έχει εξαφανισθεί από την αστική ανάπλαση και την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών του πολιτισμού. Ζούμε ανάμεσα σε εργοστασιακά τρωκτικά που ζουν με ελεγχόμενη δίαιτα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και μετατρέπονται σε κοινωνικά πρότυπα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιβιώσουμε.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, η αναρχία αποκτά μια στρατηγική δυνατότητα να βάλει φωτιά σε όλες τις μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και να αποτελέσει ένα μέτωπο ανοιχτού ανορθόδοξου πολέμου με την κυριαρχία, το οποίο θα μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό θεωρήσεων εντός της αναρχικής κοινότητας και θα συσπειρώνει, στα κέντρα αγώνα που δημιουργούνται, τους καταπιεσμένους που αποφασίζουν να σπάσουν τις αλυσίδες της υποταγής τους. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις λέγονται με τον πιο απλό τρόπο. Θέλουμε να δούμε τον κόσμο της εξουσίας να καταστρέφεται από τα οπλισμένα χέρια εξεγερμένων ανδρών και γυναικών. Ξεπερνάμε, λοιπόν, τα θεωρητικά σχήματα, επαναφέρουμε το βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, στο σημείο όπου η πέτρα φεύγει από το χέρι μας για να καταλήξει στο κεφάλι ενός μπάτσου, στο σημείο που αποφασίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας, στο σημείο που οι ανατρεπτικές διαθέσεις εκδηλώνονται μαχητικά στους δρόμους, στο σημείο που συναντιούνται οι δείκτες ενός ωρολογιακού μηχανισμού που θέλει να ανατινάξει τη δολοφονική ομίχλη της έννομης τάξης.

Αντιστρέφοντας την προκαθορισμένη ροή διαλόγου, δε συζητάμε προκαταβολικά για τον τρόπο με τον οποίο θα δράσουμε, αλλά προτείνουμε το συντονισμό της αναρχικής δράσης και την άτυπη δικτύωση των αναρχικών εγχειρημάτων, μέσα από τη ζωογόνο δύναμη της πολύμορφης δράσης· έτσι, θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας και, ταυτόχρονα, να σφυγμομετρήσουμε τις δυνατότητές μας, ώστε να προβούμε σε έναν κριτικό απολογισμό, ο οποίος θα αποτελέσει τα θεμέλια της στρατηγικής μας, που θα προκρίνει τη μετωπική αναρχική δράση, κόντρα σε κάθε εξουσία.

Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή· μια εκστρατεία δράσης με το όνομα «Μαύρος Δεκέμβρης», η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Ένας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στο δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα.

Να συναντηθούμε στα στενά της πόλης και να ζωγραφίσουμε με στάχτες πάνω στα άσχημα κτήρια των τραπεζών, των αστυνομικών τμημάτων, των πολυεθνικών, των στρατοπέδων, των τηλεοπτικών στούντιο, των δικαστηρίων, των εκκλησιών, των φιλανθρωπικών ομίλων.

Να απορρυθμίσουμε με χίλιους τρόπους τη θανάσιμη κοινωνική ομαλότητα των ψυχοφαρμάκων, της οικονομικής ασφυξίας, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, ρυθμίζοντας την ύπαρξή μας στους ρυθμούς της αναρχικής εξέγερσης, εκεί που η ζωή αποκτάει νόημα· στην αδιάκοπη μάχη εναντίον της κυριαρχίας και των εκπροσώπων της. Να βάλουμε φωτιά στην εύθραυστη κοινωνική συνοχή και να βγούμε στους δρόμους, στραγγαλίζοντας πρώτοι το τέρας της οικονομίας, πριν μας εξοντώσει μέσα από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του και τους κουστουμαρισμένους δολοφόνους του, που στελεχώνουν τα κέντρα διοίκησης του οικονομικού πολέμου.

Ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν επιδιώκει να γίνει απλά και μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η ανατρεπτική ώθηση. Μια αρχική απόπειρα άτυπου συντονισμού της αναρχίας, πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, η οποία φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνα, ώστε να θέσει σε κίνηση ανατρεπτικές προτάσεις και στρατηγικές αγώνα.

Η πρότασή μας αυτή συνδέεται ταυτόχρονα και με αντίστοιχες παρακαταθήκες αγώνα πέρα από τα γεωγραφικά μας σύνορα· πριν λίγους μήνες, στο Μεξικό, μια ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό στο εθνικό εκλογικό ινστιτούτο και κάλεσε σε μια πολύμορφη και δυναμική αντιεκλογική εκστρατεία για έναν Μαύρο Ιούνιο, η οποία πλαισιώθηκε από ένα σημαντικό τμήμα του αναρχικού κινήματος. Εκλογικά κέντρα και υπουργεία παραδόθηκαν στις φλόγες, συγκρούσεις με τους μπάτσους εξαπλώθηκαν στους δρόμους των πόλεων, στήθηκαν μικροφωνικές και μοιράστηκαν κείμενα αναρχικής προπαγάνδας ενάντια στις εκλογές. Ένα μωσαϊκό πολύμορφης δράσης, με διαφορετικές πολιτικές αναφορές και αφετηρίες, το οποίο αποτέλεσε την απάντηση της αναρχίας στο εκλογικό τσίρκο της δημοκρατίας, με εργαλεία τις αρχές της οριζοντιότητας, του άτυπου συντονισμού και της συνεχούς εξέγερσης· τέτοιες εμπειρίες αγώνα, όπου η συλλογική φαντασία και η αποφασιστικότητα δημιουργούν απελευθερωτικές εστίες πολέμου στη νέα τάξη πραγμάτων, καθιστούν σαφή την προοπτική της έμπρακτης κατάργησης του γνωστού ψευδοδιπόλου μεταξύ νόμιμου και παράνομου και, ταυτόχρονα, επικαιροποιούν τα αναρχικά προτάγματα, μέσα από τις φωτιές της εξέγερσης.

Το στοίχημα της ανατροπής παραμένει ανοιχτό· η τύχη αυτής της πρότασης βρίσκεται στα χέρια των συντρόφων και των συντροφισσών, από όλο το φάσμα του αγώνα, που θα επιλέξουν αν αξίζει να τεθεί σε κίνηση.

«Την πρώτη νύχτα μέσα στο κελί οι σκέψεις από την ελεύθερη ζωή του ταξίδευαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους νευρώνες του εγκεφάλου του. Ήξερε πως η αιχμαλωσία είναι η λογική συνέπεια της αντιπαράθεσης με έναν εχθρό που κατέχει την υπεροπλία σε όλα τα επίπεδα.

Για όσους σαμπόταραν τις ράγες στη διαδρομή από το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξοντώνει με κάθε πιθανό τρόπο όσους την αμφισβητούν, τα κάγκελα της φυλακής θα είναι μια πραγματικότητα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτή χωρίς μάχη.

Με αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι του έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε όχι αυτά που θα ήθελε να ζήσει έξω από τα τείχη αλλά τον μακροχρόνιο εφιάλτη της αδράνειας, της αναμονής, της αλλοίωσης των ενστίκτων.

Το επόμενο πρωί αντικρίζοντας για πρώτη φορά τη μονοτονία μιας αιχμάλωτης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είχε ήδη βαρεθεί να κάνει υπομονή, την είχε δει να ταξιδεύει άσκοπα μέσα στους λαβύρινθους της ανοχής στα πρώτα δείγματα μιας συγκαλυμμένης δειλίας. Κλείδωσε το μίσος του στη βαλίτσα των ανέπαφων συναισθημάτων δίπλα στην αγάπη του για την ελευθερία και έδωσε το κλειδί σε ένα σύντροφο για να το αφήσει δίπλα στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό.

Τα χρόνια περάσαν και το μόνο που κατάφερε η φυλακή ήταν να τον γεμίσει οργή, να τον κάνει ανυπόμονο για το μετά, να αναζητήσει τρόπους για την πρακτική εφαρμογή του αναρχικού πολέμου· είχε αντιληφθεί πως η μόνη εφικτή συμμαχία είναι αυτή με τον κόσμο των πιθανοτήτων.

Πιθανοτήτων λίγων για να πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της κοινωνίας ότι η επιλογή του δεν αποτελεί κάτι μεταξύ τρέλας και αδιέξοδου αλλά αρκετών ώστε να αξίζει να ποντάρεις πάνω τους για τη μεγάλη ιδέα της καταστροφής. Της μεγάλης ιδέας για μια μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο των σκιών και τους υποτακτικούς του. Η πόρτα της φυλακής ανοίγει και τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει, να διατηρήσει τη μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει χώρο στη λήθη, να μην ξεχάσει τους συντρόφους που μείναν πίσω, να ξαναπιάσει το νήμα της εξέγερσης από εκεί που είχε διακοπεί, να χύσει το δηλητήριο της ανυποταξίας στα δίκτυα αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση!
Καμία ανακωχή με την εξουσία και τις μαριονέτες της!»

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Υ.Γ. Στις 11/12 συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που χάθηκε ο αδερφός μας Σεμπαστιάν Άνγκρυ Οβερσλούιχ στη διάρκεια ένοπλης απαλλοτρίωσης τράπεζας στη Χιλή από τα πυρά ενός ένστολου υπηρέτη του συστήματος. Πιστεύουμε πως αυτός ο Μαύρος Δεκέμβρης είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη μνήμη του αναρχικού μας αδερφού ενοποιώντας την αναρχική μνήμη και καταργώντας στην πράξη σύνορα και αποστάσεις.

Νίκος Ρωμανός

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία ένοπλη επαναστατική αναρχική οργάνωση. Έχει ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων ως μια πολιτική οργάνωση που συνεχίζει τη λαϊκή παράδοση του αντάρτικου από το 2003 και μετά και δρα προς όφελος του λαού, των εργαζομένων και των φτωχών στοχεύοντας στην Κοινωνική Επανάσταση, στην ανατροπή του καθεστώτος που υπηρετείτε, του καπιταλισμού και του κράτους. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων για τις εύστοχες πολιτικές ενέργειές που έχει πραγματοποιήσει εναντίον μηχανισμών και δομών της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.

Είναι αναγνωρισμένο ότι ο Επαναστατικός Αγώνας χτύπησε μηχανισμούς του κράτους που νομοθετούν και επιβάλλουν την κοινωνική ληστεία και μαζική λεηλασία εις βάρος του λαού όπως είναι τα Υπουργία Απασχόλησης και Οικονομίας, ότι στράφηκε εναντίον αξιωματούχων του κράτους που είναι υπεύθυνοι για την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του καθεστώτος σας, όπως ο πρώην Υπουργός Δημοσίας Τάξεως Βουλγαράκης, ότι χτύπησε τις δυνάμεις καταστολής, αστυνομικά τμήματα και τα δικαστήρια, αυτούς που αποτελούν τους πραιτοριανούς του καθεστώτος, τους μισθοφόρους υπηρέτες των οικονομικά ισχυρών και πλουσίων. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων για τις εύστοχες πολιτικές ενέργειές του εναντίων μηχανισμών και δομών της οικονομικής εξουσίας που ληστεύουν και δολοφονούν μαζικά ανθρώπους και λαούς όπως τράπεζες, όπως η αμερικάνικη Citibank και η Eurobank, όπως είναι το Χρηματιστήριο Αθηνών.

Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς για το ότι τραυμάτισε το κύρος και το γόητρο της αμερικανικής αυτοκρατορίας, της ηγέτιδας δύναμης του παγκόσμιου καπιταλισμού και παγκόσμιου μπάτσου και δολοφόνου των λαών με την επίθεσή του με αντιαρματική ρουκέτα στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων για την πιο επιτυχημένη ενέργεια αντάρτικου την περίοδο των μνημονίων, όταν απ’ το 2010 και μετά η χώρα υποτάχθηκε στα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με την επίθεση στις 10 Απριλίου του 2014 στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία είναι παράρτημα της ΕΚΤ, σε κτήριο στο οποίο βρισκόταν το γραφείο του τότε μονίμου αντιπροσώπου ΔΝΤ στην Ελλάδα Ουές Μακ Γκρου.

Αυτή την ενέργεια αντίστασης στην πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας που υπαγορεύουν τα μνημόνια και την οποία έχουμε αναλάβει με το όνομα κομάντο Λάμπρος Φούντας προς τιμήν του συντρόφου μας που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς το 2010 δικάζει το παρόν δικαστήριο για λογαριασμό της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ του Γιούνκερ, του Ντράγκι, της Λααγκάρντ. Ήταν τόσο επιτυχημένη αυτή η πράξη αντίστασης που προκάλεσε ζημιές και στα κεντρικά γραφεία της τράπεζας Πειραιώς του μεγαλομετόχου Σάλα, μία από τις μεγαλύτερες συστημικές τράπεζες που έχει επωφεληθεί από τα πακέτα διάσωσης με δισεκατομμύρια δηλαδή που έχει ληστέψει το ελληνικό κράτος από το λαό και τους εργαζομένους για να σώσει από την κρίση του τραπεζίτες και τους μεγαλοκαρχαρίες του κεφαλαίου.

Ο Επαναστατικός Αγώνας διεξάγοντας με τις ενέργειές του ένοπλη πολιτική, ένοπλη προπαγάνδα χρησιμοποίησε εύστοχα και την κριτική των όπλων και τα όπλα της κριτικής, ανέλυσε εύστοχα με τον λόγο του την εποχή μας από τότε που ξεκίνησε τη δράση του το 2003, περίοδο του ξεσπάσματος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας όταν ακόμα υπήρχε η συναίνεση στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο κι όταν το καθεστώς σας προωθούσε βήμα βήμα τη δικτατορία των αγορών. Ο Επαναστατικός αγώνας στην εποχή της φαινομενικής ευημερίας με τα δανεικά, μεμφόταν τους ισχυρισμούς της εξουσίας για την ισχυρή ελληνική οικονομία που είναι θωρακισμένη στη ζώνη του ευρώ και προέβλεπε ότι σε περίπτωση ξεσπάσματος μιας κρίσης η Ελλάδα θα βρεθεί σε δεινή θέση πράγμα για το οποίο επιβεβαιωθήκαμε λίγα χρόνια αργότερα.

Η οργάνωση με το ξέσπασμα της κρίσης προέβλεψε τις πολιτικές εκείνες με συνταγή ΔΝΤ θα επιβάλλουν αυτή τη χώρα για το ξεπέρασμά της – τα μνημόνια – και διατύπωσε την άποψη ότι ακριβώς λόγω αυτών των αντικοινωνικών και αντιλαϊκών πολιτικών θα ξεσπούσαν σφοδρές κοινωνικές και λαϊκές αντιδράσεις και το καθεστώς σας θα κλυδωνιζόταν επικίνδυνα καθώς θα απαξιωνόταν στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας, πράγμα που και αυτό επιβεβαιώθηκε. Ο Επαναστατικός Αγώνας απ’ το 2009 έχοντας εγκαινιάσει μία στρατηγική δράσης με επιθέσεις με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών εναντίον δομών και στόχων που είχαν καίριο ρόλο στη κρίση, όπως ήταν η Citibank, η Eurobank, και το Χρηματιστήριο Αθηνών προπαγανδίζει την αναγκαιότητα και την ιστορική ευκαιρία της ανατροπής του εγκληματικού καθεστώτος που υπηρετείτε, του καπιταλισμού και του κράτους, προπαγανδίζει την Κοινωνική Επανάσταση ως τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από την κρίση. Η επίθεση εναντίον της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος για την οποία θα μας καταδικάσετε ήταν συνέχεια εκείνης της στρατηγικής των επιθέσεων που έγιναν το 2009 εναντίον της Citibank, της Eurobank και του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά πως το καθεστώς σας μας θεωρεί επικίνδυνους και αυτό είναι κάτι που μας τιμά, είναι καταγεγραμμένο ιστορικά με τη λύσσα που μας έχετε αντιμετωπίσει κι αυτό φυσικά είναι απολύτως δικαιολογημένο. Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά ότι το καθεστώς σας μας έχει επικηρύξει δυο φορές, μία φορά το 2007 μετά την επίθεσή μας στην πρεσβεία των ΗΠΑ, όταν το αμερικάνικο κράτος πρόσφερε σε ρουφιάνους ένα εκατομμύριο δολάρια για τη σύλληψή μας και αντίστοιχα το ελληνικό κράτος οχτακόσιες χιλιάδες ευρώ και δεύτερη φορά το 2014 όταν το ελληνικό κράτος πρόσφερε δυο εκατομμύρια ευρώ, ένα για τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα κι ένα για μένα. Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά το 2010, όταν μας συλλάβανε λίγο καιρό πριν την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, ότι αξιωματούχος της τότε κυβέρνησης Παπανρδέου υποστήριζε ότι με τη σύλληψή μας απέτρεψαν χτύπημα που θα τελείωνε την οικονομία. Είναι γνωστό ότι μόλις πρόσφατα οι ΗΠΑ με ένταξαν στη λίστα διεθνών τρομοκρατών. Όσα ψέματα, λάσπη και συκοφαντίες κι αν εκτοξεύει το καθεστώς σας εναντίον μας, όση πλύση εγκεφάλου κι αν κάνουν τα μέσα μαζικής προπαγάνδας του καθεστώτος σας εμείς ο Επαναστατικός Αγώνας έχουμε ήδη μείνει στην ιστορία και στη συνείδηση πολλών ανθρώπων ως αυτό που πραγματικά είμαστε, μία οργάνωση αναρχικών αγωνιστών που δρα εναντίον της εξουσίας, αυτών που ληστεύουν, λεηλατούν, δολοφονούν, αυτών που απαρτίζουν το κεφάλαιο και το κράτος. Δεν λογαριάσαμε θυσίες και ρίσκα, αψηφήσαμε τις καταδίκες και τις φυλακές σας, δώσαμε αίμα στον αγώνα για ελευθερία, είχαμε νεκρό τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα, περάσαμε στην παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα, όμως κερδίσαμε την αξιοπρέπεια, την τιμή, τον σεβασμό πολλών ανθρώπων, κάτι που δεν έχετε εσείς γιατί είστε μισθοφόροι του κράτους που γλύφουν τους οικονομικά ισχυρούς.

Είμαι υπερήφανος που είμαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην οργάνωση κι έχω υπερασπιστεί πολιτικά όλες τις ενέργειές της και έχω καταδικαστεί ήδη σε 50 χρόνια κάθειρξη. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκτός της ανάληψης ευθύνης θα ήταν προδοσία και αποκήρυξη του αγώνα. Το να είμαι ένοχος για σας είναι τίτλος τιμής για μένα. Αυτό το ειδικό δικαστήριο, όπως και το προηγούμενο, αντιπροσωπεύει όλους αυτούς τους εγκληματίες που ληστεύουν εκατομμύρια ανθρώπους στερώντας τους τα βασικά αγαθά, καταδικάζοντάς τους στην φτώχεια, την εξαθλίωση, την πείνα. Αυτό το δικαστήριο αντιπροσωπεύει αυτούς τους εγκληματίες που κατάσχουν τα σπίτια των βιοπαλαιστών και των ανθρώπων του μόχθου και τους αναγκάζουν να κοιμούνται στους δρόμους και να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή ή να τρέφονται απ’ τα συσσίτια. Αυτό το δικαστήριο αντιπροσωπεύει αυτούς τους εγκληματίες που έχουν δολοφονήσει χιλιάδες ανθρώπους, αφού πρώτα τους στέρησαν τα πάντα για να ζήσουν. Αυτό το δικαστήριο αντιπροσωπεύει και παράλληλα προστατεύει τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους χρηματιστές, τις πολιτικές τους μαριονέτες, τις ελληνικές κυβερνήσεις και τους μισθοφόρους του κεφαλαίου και του κράτους, την αστυνομία. Όπως έχω ήδη πει τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δεν απολογούνται στα σκυλιά του κράτους, δηλαδή σε εσάς.

Δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας αυτός που τρομοκρατεί τον πληθυσμό μίας χώρας, όπως λέει η κατηγορία, αλλά εσείς και το καθεστώς σας. Δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας αυτός που τρομοκρατεί αυτούς που ζουν με 200, 300 ή 400 ευρώ το μήνα, αλλά εσείς και το καθεστώς σας που τους ληστεύετε με το νόμο. Δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας αυτός που τρομοκρατεί τους φτωχούς, τους άνεργους, τους άπορους, τους άστεγους, αλλά εσείς και το καθεστώς σας. Δεν είναι ο Επαναστατικός Αγώνας αυτός που έβαλε τη θηλιά στο λαιμό 4000 ανθρώπων, οι οποίοι επέλεξαν να πεθάνουν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν, αλλά εσείς και το καθεστώς σας. Δεν τρομοκράτησε ο Επαναστατικός Αγώνας αυτούς που πέθαναν από αρρώστιες γιατί δεν είχαν χρήματα για την περίθαλψή τους ή ήταν ανασφάλιστοι, αλλά εσείς και το καθεστώς σας. Εσείς είστε μέλη εγκληματικής-τρομοκρατικής οργάνωσης του κρατικού μηχανισμού. Εσείς είστε οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες και όλοι αυτοί που υπηρετείτε και προστατεύετε.

Για να αποδοθεί δικαιοσύνη, τότε θα πρέπει να κάτσουν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου όλοι όσους αντιπροσωπεύει το δικαστήριο, δηλαδή τα μέλη της υπερεθνικής και ντόπιας οικονομικής ελίτ και της πολιτικής εξουσίας, τραπεζίτες, μεγαλομέτοχοι, χρηματιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβοι, τα μέλη των ελληνικών κυβερνήσεων, τουλάχιστον της τελευταίας 20ετίας, των κυβερνήσεων Σημίτη, Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα, οι υπουργοί και οι βουλευτές των κομμάτων που ψήφισαν τις τρεις μνημονιακές συμβάσεις από το 2010 ως την τελευταία το 2015 που έδωσαν τη χώρα στην εξουσία των υπερεθνικών κέντρων, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πρόσφατα και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και εγκαινίασαν ένα καθεστώς τρόμου, γενικευμένης φτώχειας, εξαθλίωσης και θανάτου.

Μόνο η Κοινωνική Επανάσταση μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη και να δικάσει όλους όσους ευθύνονται για τα εγκλήματα που διαπράττουν σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μόνο η Κοινωνική Επανάσταση και η προσφυγή του λαού στα όπλα που θα ανατρέψει το εγκληματικό καθεστώς σας θα εξαλείψει τις κοινωνικές και ταξικές διαιρέσεις και θα καταστρέψει τον καταπιεστικό μηχανισμό του κράτους, θα αποδώσει δικαιοσύνη και θα δημιουργήσει μία νέα κοινωνική οργάνωση οικονομικής και πολιτικής ισότητας και ελευθερίας. Μόνο η Κοινωνική Επανάσταση είναι η ρεαλιστική λύση απέναντι στην καπιταλιστική κρίση και στα δεινά που προκαλεί, γιατί η αιτία της κρίσης είναι η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγορά, η ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων, η ίδια η καπιταλιστική δραστηριότητα για επενδύσεις με σκοπό το κέρδος και η επανεπένδυση του κέρδους για ακόμα μεγαλύτερο κέρδος, διαδικασία της οποίας η απρόσκοπτη συνέχεια είναι δείγμα της καπιταλιστικής ευημερίας, ενώ το μπλοκάρισμά της σηματοδοτεί την κρίση του συστήματος.

Καμία λύση δεν βρίσκεται εντός του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετείται. Καμία λύση δεν μπορεί να δοθεί από το απαξιωμένο και ξεφτιλισμένο σύστημα του αστικού κοινοβουλευτισμού και τα πολιτικά κόμματα – μαριονέτες του κεφαλαίου. Καμία λύση δεν μπορεί να δοθεί από τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα της εξουσίας, κάτι που αποδείχθηκε μόλις πρόσφατα με την μέσα σε 7 μόνο μήνες μετατροπή του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που από ένα κόμμα που υποσχόταν σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές κατέληξε σ ένα καθαρό νεοφιλελεύθερο κόμμα που ψήφισε το τρίτο μνημόνιο καταπατώντας τη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας των συμμετεχόντων στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου που απέρριψε τις προτάσεις των δανειστών.

Μόνο ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που θα αρνηθεί να πληρώσει, το χρέος που του έχουνε φορτώσει, που δεν αναγνωρίζει δανειακές συμβάσεις και μνημόνια, που δεν αναγνωρίζει το ευρώ, τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, που θα απαλλοτριώσει και θα κοινωνικοποιήσει την καπιταλιστική και κρατική ιδιοκτησία, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας θα δώσει λύση.

Μόνο ο ξεσηκωμός ενός ένοπλου λαού που θα καταργήσει το κράτος και το αστικό κοινοβούλιο και θα αναλάβει ο ίδιος την διαχείριση της παραγωγής, της διακίνησης των αγαθών, των μεταφορών, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, της υγείας και της εκπαίδευσης θα δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα με γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι το ιδιωτικό κέρδος. Η λύση θα δοθεί και η δικαιοσύνη θα αποδοθεί όταν το καθεστώς σας σωριαστεί σ’ ένα σωρό συντρίμμια και ερείπια.

ΖΗΤΩ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΥΡΗΓΜΕΝΗ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

Νίκος Μαζιώτης μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Κορυδαλλού