Από τις αρχές Μαρτίου, βρίσκεται σε εξέλιξη η καμπάνια για τις δημοτικές εκλογές στην πόλη του Βόλου. Εν δυνάμει δημοτικοί σύμβουλοι, δήμαρχοι και τα γνωστά-άγνωστα πολιτικά λαμόγια εξαπολύουν ένα διαρκές κυνηγητό ψήφων με στόχο την κατάκτηση της δημοτικής εξουσίας στις εκλογές που έρχονται.
Οι εκλογές αποτελούν το πιο γνωστό παραμύθι της αστικής δημοκρατίας, καθώς χαρακτηρίζονται ως η κύρια υποχρέωση ενός «ενεργού πολίτη» που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη και ευμάρεια του τόπου στον οποίο κατοικεί. Πίσω από τις δημοκρατικές μάσκες, κρύβεται το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας και των παιχνιδιών που παίζει πίσω από την πλάτη της κοινωνίας. Με τις εκλογές ο πολίτης έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έχει ενεργή συμμετοχή στην διακυβέρνηση του τόπου του, τελικά αποφασίζει μόνο για το χρώμα των αλυσίδων που θα φορά. Η εκλογική ανάθεση το μόνο που καταφέρνει είναι να περνά στο λαιμό μας διαφορετικές αλυσίδες κάθε φορά, άλλες φορές πιο χαλαρές, άλλες φορές πιο σκληρές. Το μόνο που παραμένει ίδιο κάθε φορά, είναι οι αλυσίδες που σφίγγουν τον λαιμό μας. Ο καπιταλισμός έχει βρει το κατάλληλο πολιτικό σύστημα για να παίζουν κάποιοι κερδοσκοπικά παιχνίδια πάνω στις πλάτες των καταπιεσμένων, δίχως οι δεύτεροι να το αντιλαμβάνονται, την «Δημοκρατία». Όσες μάσκες και αν φορέσει, είτε είναι αριστερές είτε φιλελεύθερες, η αστική Δημοκρατία δεν θα πάψει να είναι ένα εξουσιαστικό και εξουσιοκεντρικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που προωθεί την υποταγή και την εξαθλίωση, την ανελευθερία και την εκμετάλλευση.
Η ελευθερία δεν είναι μια αξία που ψηφίζεται, αλλά κερδίζεται με πολύμορφους αγώνες, με κόπο, ιδρώτα και αίμα.
Έτσι, εχθές, στις 1/5/2014, αποφασίσαμε να επιτεθούμε συμβολικά με πέτρες και μπογιές στα εκλογικά κέντρα των υποψήφιων Δημάρχων της πόλης του Βόλου, Μιχάλη Μιτζικού, Αχιλλέα Μπέου, Παναγιώτη Σκοτινιώτη, της υποψήφιας περιφερειάρχη Μαρίνας Χρυσοβελώνη και στην είσοδο της πολυκατοικίας που εδρεύει η ΝΟΔΕ Μαγνησίας.
Όμως και η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν τυχαία. Η 1η Μαΐου είναι μια μέρα ιστορικής μνήμης του αναρχικού επαναστατικού κινήματος και αποτελεί εφαλτήριο για τους μελλοντικούς μας αγώνες. Ήταν μια μάχη, που παρ’ όλες τις απώλειες, κερδήθηκε. Μια νίκη του οργανωμένου εργατικού κινήματος ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και την οικονομική εκμετάλλευση που προωθεί. Μια μάχη ενός πολέμου που μαίνεται ακόμη, και λαμβάνει χώρα στον δρόμο, στους χώρους εργασίας μα και μέσα στις κοινωνικές μας δομές, θεσμούς και σχέσεις, καθώς ο ίδιος ο καπιταλισμός (και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτός) είναι βαθιά ριζωμένος (σχεδόν) σε κάθε θεμελιακό λίθο της κοινωνίας.
Οι λύσεις για τις κρίσεις τις κοινωνίας μας δεν βρίσκονται στα εκλογικά κέντρα και σε ψηφοδέλτια!
Καμία συνενοχή στην προβατοποίηση της κοινωνίας!
Μόνη λύση η αυτο-οργάνωση και ο αναρχικός αγώνας με κάθε μέσο για την Ελευθερία, ως το τέλος!
Ούτε Φασισμός (κάθε μορφή του),
Ούτε Δημοκρατία (είτε αστική είτε όχι),
Κάτω ο (κάθε λογής) Κρατισμός,
Ζήτω η Αναρχία!
Αναρχικοί/ές