Monthly Archives: June 2014

Για τους λαχειοπώλες του ουρανού…

Υπάρχει ένα κενό που πολλές φορές εμείς οι ίδιοι συντηρούμε. Ένα κενό που αφήνει στον εχθρό μας το χώρο να μας λασπολογήσει. Ένα κενό που, όσο δεν τοποθετούμαστε πάνω στα βιώματά μας, σ’ αυτά που μας γαλούχησαν, που μας ωρίμασαν, διαστρεβλώνει την υλική και την πολιτική υπόστασή μας.

Οι σπεκουλαδόροι της εξουσίας, των μ.μ.ε, των κομμάτων, μας εξορίζουν στα κακομαθημένα παιδιά της αστικής τάξης, σε γόνους πλουσίων, βουλευτών, μπάτσων, βολεμένων επαναστατών κλπ.

Εμείς (πληθυντικός που θέλει να πιστεύει πως κι άλλοι σύντροφοι και μη έχουν τις ίδιες ανησυχίες) απ’ την πλευρά μας έχουμε την τιμή για συντρόφισσες και συντρόφους να έχουμε όσες και όσους έχουν σπάσει τα συμβόλαια των προσταγών της εξουσίας έχουν απορρίψει στην πράξη τις κοινωνικές θέσεις που τους προόριζαν και όλοι μαζί πραγματώνουμε την αταξική κοινωνία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται παλεύοντας για την αναρχία στο εδώ και στο τώρα.

Αυτή η πολεμική έχει ένα συγκεκριμένο στόχο: να μας απονοηματοδοτήσει επαναστατικά και υλικά, να θέσει ένα βαθύ ανάχωμα στην επικείμενη συνειδητοποίηση του προλεταριάτου, που το δικό μας βίωμα, η δική μας στάση, η δική μας πορεία και έξοδος μέσα από τη μήτρα του λούμπεν θα μπορούσε να ενεργοποιήσει.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι υπαρξιακές ανησυχίες αλλά οι εικόνες δίπλα μας, μέσα μας, δεν αφήνουν περιθώρια για ρομαντικές προσεγγίσεις.

Το λούμπεν κοινωνικό σώμα πεθαίνει δίπλα μας, άστεγο, τοξικοεξαρτημένο, σέρνοντας καρότσια, εκδίδοντας το σώμα του, δουλεύοντας χαμάληδες σε σκατοδουλειές όλων των ειδών, ανήμπορο να αντιληφθεί την ύπαρξη του, την ανθρώπινη υπόσταση του. Σαν να έχει αποδεχθεί την ταυτότητα του κοινωνικού-οικονομικού περιθωρίου που του έβαλαν στο στόμα, περιφέρεται νεκροζώντανο.

Η κρίση δεν εξοντώνει μόνο το περιθώριο, υποβαθμίζει ολόκληρες κοινωνικές τάξεις οδηγώντας τες στην αυτοκτονία, στα ψυχοφάρμακα, στα ναρκωτικά, στην κατάρρευση, στη μοναξιά… στην παραίτηση απ’ την ίδια τη ζωή.

Η συντηρητική κοινωνία το βουλώνει, πιστή στα έθιμα της κλείνεται στο μίζερο οικογενειακό της περίγυρο:

Φυλακίστηκε λόγω χρέους. Σιωπή!

Αυτοκτόνησε. Σιωπή!

Πεθαίνει από πρέζα. Σιωπή!

Μπουκώνει ψυχοφάρμακα. Σιωπή!

Καταρρέει, απομονώνεται. Σιωπή!

Ο καπιταλισμός θριαμβεύει και πανηγυρίζει τη νίκη του. Αυτή η κοινωνική ασθένεια που γενοκτονεί κατ’ εξακολούθηση και κατ’ επανάληψη, έχει δημιουργήσει την ασπίδα προστασίας του, όχι μόνο ένοπλα, ίσα-ίσα, πιο δολοφονικά. Εφηύρε την κοινωνική ντροπή.

Αυτή που διατάζει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Που υποβαθμίζει τα κοινωνικά προβλήματα σε μοριακό επίπεδο, ατομικό, προσωπικό, υπαρξιακό…

Μέσα στους τόσους θανάτους, τετρακόσια κάτι χλμ απ’ την Αθήνα, άλλος ένας μας βρήκε. Γι’ αυτά τα αίτια και για άλλα που δε θα μάθουμε ποτέ. Ένας που διάλεξε τη μοναξιά του με αποτέλεσμα να σβήσει μόνος, έχοντας εσωτερικεύσει την κοινωνική αποδόμηση, το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Κάνοντας για μια ακόμα φορά κατανοητό πως δε σκοτώνουν μόνο τα όπλα της έννομης τάξης, αλλά και το περιθώριο. Η κοινωνική ανικανότητα για αλληλεγγύη, η προσωπική μοναξιά του καθενός που μπορεί να τον καθηλώσει αιώνια στο κρεβάτι του, τυλιγμένο με κουβέρτες για να αποφύγει ένα βαρύ χειμώνα, ένα Μάρτη που θα τον ξεκουράσει, ζεστάνει, απαλύνει για πάντα.

Εδώ όμως δεν ψάχνουμε ούτε για ήρωες ούτε για θύματα. Στην προκειμένη κατάσταση μόνο πιο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε, να παραδειγματιστούμε απ’ την πηγαία και ακατέργαστη ευγένεια που υπάρχει ακόμα σε αρκετούς Ανθρώπους και να συνεχίσουμε…

Αναρωτώμενοι όμως για τους υπόλοιπους, που χάνουν τους πατεράδες τους, τους αδερφούς, τους οικείους τους…

Πόση σιωπή ακόμα, πόσος φόβος χωράει στους κόλπους αυτής της κοινωνίας; Ποιο «χρυσό» συμβόλαιο τους βυθίζει στην ανυπαρξία, στον βάλτο της ιδιώτευσης;

Εμείς πρέπει να μείνουμε αγέρωχοι, φωτεινός φάρος μέσα στην κοινωνική θαλασσοταραχή, οργανώνοντας την ταξική αντεκδίκηση.

Να κάνουμε τον πόνο μας οργή και τη λύσσα μας συνείδηση, ως την έφοδο στον ουρανό απ’ τα συντρίμμια των ανακτόρων…

Κόντρα στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό, να αφοπλίσουμε την ιδιώτευση.

Κανένας θάνατος αναπάντητος.

Θάνατος στην πλουτοκρατία.

Αντίσταση, Οργάνωση και Αλληλεγγύη.

«…άρχισες να γέρνεις σαν εκείνη την ιτούλα
που μου είχες δείξει στη στροφή του δρόμου,
και δεν είναι πως δεν έζησες
είναι το γαμώτο πως δε θα σε ξαναδώ.»
30 Μαρτίου 2014

[Θεσσαλονίκη] Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό οχήματος σεκιούριτι

Την Τετάρτη 28 Μάη κάψαμε ένα όχημα εταιρείας security στο Φάληρο στη Θεσσαλονίκη ως ένδειξη αντίστασης στο νέο νομοσχέδιο για την ίδρυση φυλακών υψίστης ασφαλείας. Οι εταιρείες security και συστημάτων ασφαλείας είναι αυτές που έχουν αναλάβει το έργο υποδομής των φυλακών αυτών. Αλλά και έξω από τις φυλακές, επιβάλλουν τον έλεγχο στα σώματα και στα μυαλά μας.

Αλληλεγγύη με τους Gianluca και Adriano, που κρατούνται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Ιταλία και θα δικαστούν με τηλεδίκη στις 4 Ιούλη.

[Θεσσαλονίκη / Φυλακές Κορυδαλλού] Ελεύθερος ο αναρχικός Μπάμπης Τσιλιανίδης

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας…

Σήμερα (6/6) στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης παρουσία 40 αλληλέγγυων συνεχίστηκε η δίκη του συντρόφου Μπάμπη Τσιλιανίδη. Ο εισαγγελέας πρότεινε αθώωση καθώς όπως είπε το μαντήλι βρέθηκε πολύ μακριά από το χώρο της ληστείας αλλά και το DNA από μόνο του δεν αποτελεί επαρκές στοιχείο για την καταδίκη κάποιου/ας. Μετά την αγόρευση της δικηγόρου, η έδρα διέκοψε για να συνεδριάσει και μετά από 30 λεπτά ανακοίνωσε την αθώωση του Μπάμπη λόγω αμφιβολιών.

Και θα τον βαδίσουμε ως το τέλος.

Μετά από 3,5 χρόνια αιχμαλωσίας ο σύντροφος είναι και πάλι ελεύθερος. Παίρνοντας ζεστασιά από τις κινήσεις αλληλεγγύης που προηγήθηκαν τον τελευταίο καιρό σε Ελλάδα και εξωτερικό, η κοινότητα μας, η κοινότητα των εξεγερμένων μπορεί για λίγο να σκάσει ένα χαμόγελο για να υποδεχτεί έναν από τους αιχμάλωτους μαχητές της. Μα όχι για πολύ. Υπάρχουν ακόμη πολλοί σύντροφοι που βρίσκονται πίσω από τα τείχη των φυλακών, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που κρατούνται σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, υπάρχουν εκατομμύρια που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και στα σχολικά κελιά, υπάρχουν πολλοί που μένουν εγκλωβισμένοι στις ιδιωτικές φυλακές των διαμερισμάτων αλλά και στα προαύλια των πόλεων εποπτευόμενοι από κάμερες και ένοπλες περιπολίες.

Υπάρχουν χιλιάδες αρνήσεις που πρέπει να συναντηθούν, υπάρχουν χιλιάδες επιθυμίες που μένει να πραγματωθούν. Έχουμε μπροστά μας χίλια τείχη να γκρεμίσουμε και χίλιους φόβους να στείλουμε στο διάολο αλλά η καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, η απελευθέρωση της ζωής των ανθρώπων και της φύσης δεν αργεί.

Είμαστε εδώ, στεκόμαστε με πείσμα και η μέρα μας θα έρθει.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ

[Βόλος] Ανάληψη ευθύνης για σαμποτάζ σε τραπεζικό υποκατάστημα

Ξημερώματα της Τέταρτης 28/5 επιτεθήκαμε και σπάσαμε την πρόσοψη και το ΑΤΜ της τράπεζας Πειραιώς στην οδό Ιωλκού στο Βόλο σαν μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Μπάμπη Τσιλιανίδη, που δικάζεται σε 2ο βαθμό στο εφετείο Θες/νίκης στις 5/6, για τη ληστεία στο οικονομικό τμήμα του ΑΧΕΠΑ.Ο σύντροφος αρνήθηκε και αρνείται οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τους κατασταλτικούς και δικαστικούς μηχανισμούς. Το κράτος απάντησε με την πρωτοφανή καταδίκη του πρωτόδικα σε 10 χρόνια χωρίς κανένα στοιχείο, χρησιμοποιώντας ως μέσο ενοχοποίησης ίχνη DNA σε ένα κινητό αντικείμενο.

Σπάμε τις αλυσίδες της μοιρολατρίας και του ωχαδερφισμού και προχωράμε επιθετικά και πολύμορφα προς την ολοκληρωτική καταστροφή αυτού του σύγχρονου εξουσιαστικού πολιτισμού. Κινούμαστε στο εδώ και στο τώρα μη περιμένοντας σωτήρες και ειδικούς, χαράσσοντας το δικό μας μονοπάτι προς τη μελλοντική ανεξούσια κοινωνία, ξέροντας πολύ καλά πως οι δομές, οι θεσμοί και οι ρόλοι που κυριαρχούν σε αυτή την κοινωνία είναι αυτά που πρώτα πρέπει να χτυπηθούν.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ
ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Αναρχικοί/ές

[Αθήνα] Πρωτόδικη καταδίκη του Στέφανου Αμίλητου

7 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕΙΡΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΑΜΙΛΗΤΟ

Στις 2/6 η αδέσμευτη Δικαιοσύνη της Δημοκρατίας καταδίκασε τον αναρχικό Στέφανο Αμίλητο σε 12 χρόνια φυλάκισης (7 κατά συγχώνευση) γιατί τον θεώρησε ένοχο επίθεσης που πραγματοποιήθηκε στις 19/4/2013 ενάντια σε άνδρες των ΜΑΤ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σύντροφοί μας καταδικάζονται δίχως στοιχεία, με βάση χαλκευμένες καταθέσεις μπάτσων. Είναι όμως η πρώτη φορά που εμείς τουλάχιστον, οι σύντροφοι-σσες του Στέφανου, βλέπουμε τέτοια σπουδή από την πλευρά των δικαστών να τελειώνουν τη δίκη όσο γίνεται συντομότερα, τέτοια προκλητική αδιαφορία στις καταθέσεις των μαρτύρων, τέτοια ασέβεια στο πρόσωπο της συνηγόρου.

Χαρακτηριστικά να πούμε πως ενώ τέσσερις μάρτυρες, που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, επιβεβαίωσαν τη μη συμμετοχή του Αμίλητου στη συμπλοκή, η έδρα επέλεξε να τους αγνοήσει επιδεικτικά και να θεωρήσει θέσφατες, αυταπόδεικτες και υπεράνω οποιασδήποτε αμφισβήτησης τις εκδικητικής φύσης καταθέσεις των φασιστοειδών της ομάδας ΔΕΛΤΑ, οι οποίοι υπέπεσαν σε πολλαπλές αντιφάσεις για τα πάντα εκτός από τη «βεβαιότητά» τους πως ο Στέφανος ήταν μεταξύ εκείνων που επιτέθηκαν στους συναδέλφους τους Ματατζήδες. Εδώ αξίζει να ειπωθεί πως αντίθετα από τους Δελτάδες ο ματατζής που κατέθεσε δεν αναγνώρισε τον Αμίλητο. Με την ίδια περιφρόνηση αντιμετώπισαν οι δήμιοι δικαστές τους υπόλοιπες μάρτυρες -αλλά και τον ίδιο τον κατηγορούμενο την ώρα που ασκούσε το «ιερό» κατά τα άλλα δικαίωμα της απολογίας του- στους οποίους έκαναν ελάχιστες, άσχετες με την υπόθεση ερωτήσεις ενώ τους διέκοπταν διαρκώς και τους οποίους de facto θεώρησαν «κάλπικους», αντίθετα με τους Δελτάδες που, όπως είπε η εισαγγελέας, «δεν γίνεται, αφού είναι όργανα της Τάξης, να ψεύδονται»…

Τη στιγμή που κάθε είδους καθάρματα, οικομικο-πολιτικοί μεγαλοπαράγοντες και τα τσιράκια τους, κυκλοφορούν ελεύθερα, ευυπόληπτα και χλιδάτα ανάμεσά μας, συσσωρεύοντας πλούτη πάνω στο αίμα μας, ο προλετάριος Στέφανος για μια επίθεση που του φορτώνεται, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν έπαθε, «ευτυχώς» ή δυστυχώς, και κανένας τίποτα, καταδικάζεται σε εξοντωτική και παράλογη κάθειρξη 12 ετών, 7 κατά συγχώνευση…

Ο χειρισμός της όλης υπόθεσης πρέπει να πούμε όμως πως «βρομούσε» από την αρχή, καθώς όλες οι αιτήσεις και ενστάσεις απορρίπτονταν με πρωτόγνωρη ταχύτητα, ενώ αντίστοιχα με την ίδια ταχύτητα ανανεώνονταν τα διαστήματα προφυλάκισης, προτού καν τελειώσει το προηγούμενο. Ο Στέφανος είναι ένας από τους «από κάτω», ένας από μας και το κράτος και τα σκυλιά του (είτε μηχανοκίνητα στους δρόμους είτε κουστουμαρισμένα στο βάθρο) έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν ή να αδιαφορούν για την εξόντωσή του και οποιουδήποτε άλλου καθίσουν στο σκαμνί για παρόμοια υπόθεση, έπειτα από μια προσαγωγή/σύλληψη στο σωρό.

Στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε πως οι αστυνομικο-δικαστικές μεθοδεύσεις, η διεξαγωγή και το αποτέλεσμα αυτής της δίκης δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, πως δεν θα αποδεχτούμε τη δίκη αυτή, όπως επιθυμούν, ως εικόνα από το μέλλον.

ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Ό,τι και να κάνουν, οι λύκοι θα εξακολουθούν να αλωνίζουν…

Σύντροφοι-ισσες του Στέφανου Αμίλητου, που βγάζει φυλακή στην Ε’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

[Φυλακές Λάρισας] Γράμμα του Σπύρου Στρατούλη

Τους τελευταίους μήνες εξαπολύθηκε μία καλά σχεδιασμένη προπαγάνδα από την κυβέρνηση, τα υπουργεία προπο και δικαιοσύνης και τον μιντιακό συρφετό σε βάρος όλων των φυλακισμένων, σε μία προσπάθεια να παρουσιάσουν το θεσμό των αδειών εξόδου τους ως τον κύριο υπεύθυνο για όλα τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας. Οι υπεύθυνοι, βέβαια, δε στάθηκαν σε αυτό αλλά και καθόρισαν τις μετέπειτα εξελίξεις στο τσιφλίκι τους που αρέσκονται να αποκαλούν «σωφρονιστικό σύστημα».

Έτσι, πλέον οδηγηθήκαμε σε μία de facto αναστολή των αδειών των κρατουμένων σε συνολικό επίπεδο. Ενώ κάθε αίτημα πρέπει να εξετάζεται από το Συμβούλιο Φυλακής, υποτίθεται, χωριστά και σύμφωνα με τον ατομικό φάκελο του καθενός και την ακρόασή του, η απάντηση αποπνέει πάντοτε την ίδια δυσοσμία της πολιτικής εντολής…

Οι συνθήκες στις οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν οι κρατούμενοι ολοένα και χειροτερεύουν –σε ευθυγράμμιση με το δόγμα της πλήρους καταστολής και μηδενικής ανοχής– και το υπουργείο εφορμάται από αυτό για να φτάσει εκεί που σκόπευε εξαρχής. Στη στέρηση κάθε δικαιώματος, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, στην κατάργηση των αδειών εξόδου, των επισκεπτηρίων, της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο…

Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δική μου περίπτωση, αλλά και όχι μόνο.

Στις 24-1-2014 και στις 29-5-2014 βρέθηκα αντιμέτωπος με την πανομοιότυπη απάντηση του Συμβουλίου Φυλακής Λάρισας. Απάντηση που ισούται με απόρριψη του αιτήματός μου να λάβω άδεια εξόδου μου από τη φυλακή. Μετά την απαλλαγή μου με βούλευμα από κατηγορία που μου φορτώσανε για κακούργημα, ζήτησα να λάβω την 11η άδεια εξόδου μου –και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο στέρησης αυτής– όπως και δικαιούμουν και όπως οι αρμόδιοι με διαβεβαίωναν πως θα συμβεί, εφόσον θα ξεπερνιόταν το παραπάνω εμπόδιο.

Αν και το Συμβούλιο της Φυλακής προτιμά να εμφανίζεται «διχασμένο» και να παρουσιάζει πως ο Διευθυντής και η κοινωνική Λειτουργός θέλουν να μου δώσουν άδεια και ο Εισαγγελέας μειοψηφεί και προσφεύγει στο Δικαστικό Συμβούλιο, αυτό το δίπολο πλειοψηφία-μειοψηφία δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο παρά τη διατήρηση της εύθραυστης ισορροπίας που θέλει να διατηρήσει η φυλακή… Από τη μία ο καλός και από την άλλη ο κακός και στη μέση η πρεμούρα τους και οι καημός τους να φροντίζουν δήθεν για το καλό μου.

Στις φυλακές βλέπεις πιο συχνά ίσως, από οπουδήποτε αλλού, πως ενώ τα πρόσωπα δεν αλλάζουν, η στάση τους προσαρμόζεται τόσο δουλικά στις επιταγές της άνωθεν πολιτικής εντολής σε σημείο που αναρωτιέσαι εάν πάσχουν από γεροντική άνοια. Τους ίδιους υπάλληλους που μας τσακίζανε στο ξύλο το ’92 τώρα να επικαλούνται ανθρωπισμό και τούμπαλιν, εισαγγελείς που μας δίνανε άδειες να κάνουνε τώρα πως δε μας θυμούνται. Ή να προτιμούν να υιοθετούν φανταστικά σενάρια της κρατικής ασφάλειας…

Δεν πρέπει να παραλείψω, βέβαια, πως ενάντιά μου με την παραπάνω απάντησή τους κατευθύνεται και η προσπάθεια να συκοφαντήσουν εμένα και την απεργία πείνας που έκανα για 60 ημέρες από τον Νοέμβριο του 2013 έως τον Ιανουάριο του 2014 με σκοπό να απαλλαγώ από το κακούργημα της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση και να πάρω πίσω τις άδειες που στερήθηκα άδικα. Η εγκληματική οργάνωση κατέρρευσε με το ανωτέρω βούλευμα για όλους τους κατηγορούμενους και αυτό είναι αποτέλεσμα της συλλογικής μας αντίστασης και είναι η δική μας νίκη. Η άδεια όμως παραμένει για αυτούς ένα αγκάθι και για αυτό συνεχίζουν να μου τη στερούν σε μία απέλπιδα από την πλευρά τους προσπάθεια να μου αποδείξουν τη δήθεν ματαιότητα του αγώνα μου και να απονοηματοδοτήσουν τις διεκδικήσεις όσων παλέψαμε από κοινού. Δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα πως η εκδικητική μεταχείρισή μου από τις Αρχές δεν τελείωσε ακόμη. Και από τη δική μου μεριά, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ. Μιας πολιτικής που θέλει να εμβαθύνει την εξουσία τους επάνω στις ζωές μας.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ

Υ.Γ. Η προσπάθεια για νηφάλιο απολογισμό μετά το τέλος της απεργίας πείνας είναι δύσκολη όσο εξακολουθούν να εξελίσσονται τα γεγονότα και εκκρεμεί το θέμα των αδειών μου. Θα επανέλθω.

Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος της φυλακής Λάρισας

[Αθήνα] Για την επίθεση με πυροβολισμούς εναντίον του Κ*ΒΟΞ στις 3/6/2014

Ξημερώματα Τρίτης περίπου στις 2.30, άγνωστοι πυροβόλησαν τουλάχιστον 5 φορές την κεντρική είσοδο του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου Κ*Βοξ. Δύο εκ των σφαιρών διαπέρασαν το εξωτερικό ρολό και θρυμμάτισαν την κεντρική γυάλινη είσοδο. Ευτυχώς εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κάποιος σύντροφος εντός της κατάληψης.

Το τελευταίο διάστημα το Κ*Βοξ μαζί με κατοίκους, συλλογικότητες και αγωνιστές της περιοχής, παίρνει μια σειρά από πρωτοβουλίες για δράσεις ενάντια στις μαφίες και το εμπόριο ναρκωτικών στα Εξάρχεια, το οποίο πραγματοποιείται με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας. Την Τετάρτη 28/5 πραγματοποιήθηκε μαζική συνέλευση με αντικείμενο κουβέντας τα παραπάνω με συμμετοχή κατοίκων, εργαζομένων και συλλογικοτήτων των Εξαρχείων. Πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία λαϊκής συνέλευσης στα Εξάρχεια και για συγκέντρωση-πορεία την Πέμπτη 5 Ιούνη ως αρχή ενός κύκλου δράσεων ενάντια στις μαφίες και τους κρατικούς προστάτες τους. Θεωρούμε ότι οι πυροβολισμοί εναντίον του Κ*Βοξ δύο μέρες πριν τη συγκέντρωση και πορεία είναι μια απελπισμένη προσπάθεια εκφοβισμού του κινήματος και της τοπικής κοινωνίας από τους ναρκέμπορους, που σε συνεργασία με την αστυνομία, θέλουν να γκετοποιήσουν την περιοχή. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι κάλυκες από την επίθεση που δεχτήκαμε περισυνελέγησαν από εμάς 12 ώρες μετά το συμβάν. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις ένοπλων συμπλοκών μεταξύ μαφιόζων στην περιοχή όπου τους κάλυκες τους μάζευαν κάτοικοι, αφού η αστυνομία ούσα συνεργαζόμενη με τα κυκλώματα επιδεικνύει προκλητική αδράνεια.

Το Κ*Βοξ από την πρώτη μέρα ύπαρξής του έχει εναντιωθεί στη συστράτευση αστυνομίας-μαφίας στα Εξάρχεια και στην γκετοποίηση της περιοχής. Πολλές φορές σύντροφοι του Κ*Βοξ έχουν στοχοποιηθεί για τη δράση τους και από την αστυνομία και από τις μαφίες, όπως και από μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός άλλωστε όπου τρεις σύντροφοι του Κ*Βοξ κλητεύθηκαν ως ύποπτοι στη ΓΑΔΑ με μοναδικό στοιχείο “ανώνυμο τηλεφώνημα” το οποίο τους συνέδεε με μια παρέμβαση αναρχικών στα Εξάρχεια ενάντια στη διακίνηση.

Αφού δεν κατάφεραν να μας τρομοκρατήσουν με την εισβολή της αστυνομίας στο κτίριο (Απρίλης ’12), με τις εισβολές στα σπίτια μας (Γενάρης ’14), τις κλητεύσεις (Απρίλης ’14) και τις διαρκείς απειλές εναντίον μας, επιστρατεύονται οι σφαίρες θρασύδειλων κουμπουροφόρων.

Το κίνημα δεν τρομοκρατείται με τίποτα από τα παραπάνω.

Καλούμε τον κόσμο του αγώνα και της αλληλεγγύης στη συγκέντρωση-πορεία στην πλατεία Εξαρχείων την Πέμπτη 5 Ιούνη στις 18.00

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Κ*ΒΟΞ

[Αθήνα] Σπασίματα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας

Τα τελευταία 4 χρόνια, με αφετηρία την προσφυγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και τη ψήφιση του πρώτου μνημονίου, δημιουργήθηκαν ανακατατάξεις στις πολιτικοκοινωνικές διαδικασίες που επηρέασαν δραστικά τους ταξικούς συσχετισμούς. Από τη μια πλευρά οι δυνάμεις του κεφαλαίου και οι «ανάγκες της αγοράς» που πατώντας πάνω στις κυβερνητικές επικλήσεις για θυσίες, όξυναν την επίθεσή τους και εντατικοποίησαν την εκμετάλλευση, λεηλατώντας εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών. Ένα συμμαχικό στρατόπεδο, που μη έχοντας πλέον ανάγκη τις αυγουστιάτικες «εκεχειρίες» για να περάσει αντεργατικά μέτρα, κατακλύζει την καθημερινότητα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, μεσοπρόθεσμα, μνημόνια και πολυνομοσχέδια. Ένα οργανωμένο μπλοκ συμφερόντων που θωρακίζεται και νομιμοποιείται από τη μηντιακή προπαγάνδα που συκοφαντεί όποιους και όποιες αντιστέκονται, ενώ εξυμνεί τη «νέα Ελλάδα», το χτίσιμο της οποίας απαιτεί τους κόπους και το τσάκισμα των φτωχών,τον εκτοπισμό και συχνά πυκνά το θάνατο των υποτιμημένων – είτε στα κέντρα των πόλεων, είτε στα σύνορα της επικράτειας.

Από την άλλη πλευρά, τα προλεταριακά στρώματα που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα εργασιακό τοπίο που συντίθεται πλέον από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των ωραρίων, τις απλήρωτες βάρδιες, τη συρρίκνωση της διαπραγματευτικής δυνατότητας. Ένα πεδίο που γεμίζει με το πείραμα των voucher, τις «λευκές νύχτες» της κατανάλωσης, την καταστολή και τις παραδειγματικές επιστρατεύσεις απεργών.

Αυτή η συνθήκη ευνόησε και το νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2013, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα καταστήματα μπορούν να ανοίγουν 7 Κυριακές το χρόνο. Αλλά μιας και τίποτα δεν είναι αρκετό, το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο ήρθε στη συνέχεια να προσθέσει την πρόβλεψη ότι τα καταστήματα θα μπορούν να λειτουργούν όλες τις Κυριακές σε τρεις περιοχές της χώρας. Το λανσάρισμα της συγκεκριμένης συνθήκης ενισχύθηκε αρχικά με υποσχέσεις ότι οι εργαζόμενοι θα παίρνουν προσαυξήσεις και θα δικαιούνται ένα επιπλέον ρεπό μέσα στην εβδομάδα. Κάτι που προφανώς για χιλιάδες εργαζόμενους δεν έγινε ποτέ. Κάτι που για τους χιλιάδες απλήρωτους εργάτες σημαίνει άλλη μια απλήρωτη βάρδια, άλλος ένας επιπλέον καταναγκασμός.

Την Κυριακή 4 Μάη ήταν η 3η φορά μέσα στο 2014 που άνοιξαν τα εμπορικά καταστήματα και Κυριακή. Η «τόνωση της αγοράς», οι χαμογελαστοί επιχειρηματίες, οι γεμάτες σακούλες με εμπορεύματα, χρησιμοποιήθηκαν ως προμετωπίδα στην επιχειρηματολογία των δυνάμεων του κεφαλαίου. Εμπορικοί σύλλογοι και καταστηματάρχες, αστικές φυλλάδες και κανάλια, τραπεζικά συμφέροντα (με την Alpha Bank να πρωτοστατεί μέσω του νέου προγράμματος της τράπεζας «Ανοιχτές Κυριακές» που προσφέρει στους κατόχους των πιστωτικών καρτών διπλή «επιβράβευση» αν πραγματοποιήσουν αγορές τη συγκεκριμένη μέρα) και οικονομικοί αναλυτές γυρίζουν το χρόνο ένα αιώνα πίσω, προσπαθώντας να μας επιφέρουν ένα ακόμα πλήγμα. Μαζί τους και ένα κομμάτι των καταναλωτών που επιλέγοντας να ψωνίζουν σε μέρες απεργιών, τις μέρες που δοκιμάζεται στην πράξη η νέα συνθήκη, βάζουν μαζί με τον οβολό τους και το λιθαράκι τους για την εφαρμογή αυτού του νόμου.

Η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και η «απελευθέρωση» του ωραρίου για τους εμποροϋπαλλήλους χρησίμευε αρχικά ως «έκτακτο μέτρο» για «έκτακτες ανάγκες»: η ολυμπιάδα του 2004 που αύξησε τις ορέξεις των αφεντικών, οι τουριστικές ζώνες σε διάφορα σημεία της Ελλάδας που «απολαμβάνουν» τα δικά τους ωράρια, οι εορταστικές περίοδοι των χριστουγέννων και του πάσχα που αύξαναν τις εργατοώρες. Παράλληλα για άλλους κλάδους (όπως π.χ. του καθαρισμού, του επισιτισμού και της εστίασης), η συνθήκη αυτή είναι μια κανονικότητα που έχει διαμορφωθεί επιμελώς εδώ και καιρό με αποτέλεσμα 24 ώρες τη μέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα τηλεφωνητές να απαντάνε σε κλήσεις, σερβιτόροι να παίρνουν παραγγελίες, ντελιβεράδες να μεταφέρουν πακέτα. Και τα παραδείγματα είναι πολλά…

Ο καινούριος νόμος δεν είναι απλά και μόνο άλλο ένα χτύπημα στο 5θήμερο 8αώρο. Επεκτείνοντας και σε αυτό το κλάδο τα όρια των εργάσιμων ημερών, οι δυνάμεις του κεφαλαίου ξεκινούν άλλη μία μάχη ενάντια στην τάξη των καταπιεσμένων, εισβάλλοντας σε κάθε γωνιά της ζωής τους και επεκτείνοντας περισσότερο τους χωροχρόνους της αγοράς. Άλλη μια μάχη, που αν κερδίσουν, θα τους δώσει το απαραίτητο έδαφος για να ξεκινήσουν νέες επιθέσεις. Και γι’ αυτό αυτή η συνθήκη που πάει να καθιερωθεί δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.

Απέναντι σε αυτό τον εκβιασμό οργανώθηκαν απεργίες, σαμποτάζ, αποκλεισμοί καταστημάτων, πορείες και παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης. Οι αγώνες για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας πρέπει να ενδυναμωθούν από όλους όσους βλέπουν σε αυτό το νόμο άλλη μια επίθεση στις πλάτες τους. Από όλους αυτούς και αυτές που αναγνωρίζουν πως αυτό το «ειδικό» καθεστώς είναι άλλο ένα απαραίτητο στάδιο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δηλαδή άλλη μία ευκαιρία για αύξηση της κερδοφορίας των αφεντικών.

Αντιλαμβανόμενοι τη σημασία που έχουν οι καθημερινοί ταξικοί αγώνες, οι μικρές και μεγάλες νίκες που μας δίνουν πίσω όσα μας ανήκουν, οι απόπειρες που εμπλουτίζουν τις οργανωτικές μας δυνατότητες και παρακάμπτουν τους φόβους, τις μελαγχολίες και τις δυσκαμψίες της καθημερινής ζωής, τα ξημερώματα της Παρασκευής 30 Μαΐου σύντροφοι και συντρόφισσες σπάσαμε τις προσόψεις καταστημάτων που συμμετέχουν ενεργά στην εφαρμογή του νέου νόμου:

ΑΒ Βασιλόπουλος, Φυλής, Αγ. Νικόλαος
ΑΒ Βασιλόπουλος, Πριγκηποννήσων, Πολύγωνο
ΑΒ Βασιλόπουλος & ΑΤΜ Εθνικής Τράπεζας, Παν. Μακρή, Α. Πατήσια
Προμηθευτική, Τηλεμάχου, Π. Φάληρο
Μαρινόπουλος, Κέντρο Χαλανδρίου
Market In, Ραγκαβή, Γκύζη

Επιλέξαμε την πρακτική αυτή για να σαμποτάρουμε την ευταξία της κατανάλωσης, για να επισημάνουμε και με αυτόν τον τρόπο στους άμεσα εμπλεκόμενους πως η επίθεση στους εργάτες κοστίζει και δεν θα μείνει αναπάντητη, για να υπενθυμίσουμε στους καταναλωτές που δεν σκέφτονται σαν εργαζόμενοι πως θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ – ΚΑΙ Η ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΜΕΡΑ – ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ
ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Να συνδέσουμε το νήμα των ταξικών αγώνων μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας. Αλληλεγγύη στις απεργίες που ανοίγουν δρόμους σύγκρουσης με τους καπιταλιστικούς εκβιασμούς, στις δράσεις ενάντια στις μαζικές απολύσεις (όπως ο ανυποχώρητος αγώνας των καθαριστριών του υποικ), στις μαχητικές διεκδικήσεις ενάντια στις απλήρωτες & «μαύρες» βάρδιες, στα «λογιστικά λάθη» και τις εκδικητικές απολύσεις (όπως στην περίπτωση του «εναλλακτικού» μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στο Μεταξουργείο), στις συνεχείς δράσεις ενάντια στο νταηλίκι του κάθε τσογλαναρά που σηκώνει το χέρι του (ή το όπλο του) σε μετανάστες εργάτες (όπως στην περίπτωση του cafe Scherzo στο Μαρούσι), στις συλλογικές απαντήσεις ενάντια στο εκβιαστικό δίλημμα «απόλυση ή νέες υποτιμημένες ατομικές συμβάσεις» και στα κόλπα των αφεντικών που κλείνουν εν μια νυκτί καταστήματα τρώγοντας αποζημιώσεις και δεδουλευμένα (όπως στην περίπτωση της ACS Αλίμου), στους αγώνες ενάντια στο μεσαίωνα της «κοινωφελούς εργασίας». Αλληλεγγύη στις κινητοποιήσεις των μεταναστών ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και των κρατουμένων ενάντια στις φυλακές. Οι μάχες είναι πολλές… Ο αγώνας συνεχίζεται.

Αναρχικοί/ές για την υπεράσπιση των αυτονόητων

[Αγρίνιο] Προκλήσεις της αστυνομίας στην πλατεία Δημάδη

Πριν καλά-καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί για την ανάληψη του δήμου Αγρινίου από ¨δεξιό¨ δήμαρχο ύστερα από 40 χρόνια, από το περιβάλλον του νέου δημάρχου, Γιώργου Παπαναστασίου, άρχισε να κυκλοφορεί η εκτίμηση ότι πλέον θα ¨καθαρίσει¨ η πλατεία Δημάδη. Εννοούν φυσικά ότι θα εκδιωχτούν οι δεκάδες νεολαίοι που συνευρίσκονται εκεί καθημερινά – έξω από τις λογικές της εμπορευματοποίησης της ψυχαγωγίας και της επικοινωνίας αλλά και αντιτιθέμενοι στον εγκλωβισμό του θεάματος που απομονώνει και αποξενώνει τους ανθρώπους.

Φυσικά και η ¨θορυβώδης¨ πλατεία Δημάδη αποτελεί πονοκέφαλο για όλους αυτούς που δίπλα στους συμπολίτες μας που θυσιάζονται για την ανάκαμψη της οικονομίας των αφεντικών οραματίζονται ληστρικές επενδυτικές επιδρομές στα δημόσια αγαθά και τους ελεύθερους-δημόσιους χώρους, υπακούοντας στις επιταγές του μνημονίου που προβλέπει τη σταδιακή δημιουργία αυτόνομων οικονομικών ζωνών στις περιφέρειες. Για αυτούς οι πλατείες χωρίς τραπεζοκαθίσματα, ομπρέλες και έλεγχο της κοινωνικής κίνησης από τη λογική του (νόμιμου και παράνομου) εμπορίου είναι περιθωριακές, άβατα, εστίες ανομίας και κέντρα διακίνησης ναρκωτικών. Αντίθετα, η εκπόρνευση της προσωπικότητας από το μηντιακά επιβαλλόμενο μοντέλο ζωής (life style), που αναπαράγει κοινωνική σύγχυση, ματαιότητα, προσωπική δυστυχία και απομόνωση, είναι αφενός μια επικερδής βιομηχανία και αφετέρου σχολειό άρνησης της συλλογικότητας και της ελευθερίας, επομένως επιθυμητά για τον κόσμο της εξουσίας. –Τόσο όσο και τα ναρκωτικά, που σε αντίθεση με τα όσα δηλώνουν τα thik tank της καταστολής δεν διακινούνται από τους χώρους όπου συχνάζει η νεολαία αλλά από τα αστυνομικά τμήματα και αξιωματικούς της αστυνομίας, μπράβους και προστάτες του life style βόθρου και μια σειρά κρατικών αξιωματούχων που από τα σύνορα και τα τελωνεία ως τις πλατείες των πόλεων διασφαλίζουν το νταλαβέρι αυτό.

Το πάρκο, η πλατεία Δημάδη, κάθε ελεύθερος-δημόσιος χώρος -τα δάση, τα ποτάμια, οι θάλασσες και συνολικά η ύπαιθρος αλλά και κάθε περιβαλλοντικός πόρος που μπορεί να λεηλατηθεί από τους μηχανισμούς του κεφαλαίου αποτελεί σημείο πλουτισμού και κερδοσκοπίας, παραγωγής ελέγχου, ύψωσης των περιφράξεων και πηγή δημιουργίας νέων αγορών, ως την ολοκληρωτική καταστροφή του φυσικού πλούτου και των τοπικών κοινωνιών.

Για εμάς, τους υποτιμημένους εργάτες, τους άνεργους, τους μετανάστες, τους νεολαίους, τους αποκλεισμένους φτωχοδιάβολους της πόλης αυτά τα σημεία αναφοράς όπως η πλατεία Δημάδη, το πάρκο, το φαγωμένο άλσος Αγίου Χριστόφορου, αποτελούσαν και συνεχίζουν να συνιστούν κοινωνικά μέρη άμεσης επικοινωνίας, δημιουργίας και έκφρασης, σημεία συσπείρωσης όλο και περισσότερων συμπολιτών μας που επιλέγουν να χαίρονται την κοινωνικότητα απαλλαγμένη από το ζυγό του κέρδους και της εξουσίας και φυσικές εστίες εκδήλωσης του αγώνα ενάντια στους νεοναζί και τους πολιτικούς προϊστάμενούς τους στα άλλα κόμματα, την εκκλησία, την αστυνομία, τις άλλες κατασταλτικές υπηρεσίες και το στρατό.

Η πλατεία Δημάδη κύριοι δεν είναι άβατο, είναι το σημείο όπου συγκεντρώνονται όλοι αυτοί που είναι αποκλεισμένοι και ανεπιθύμητοι οπουδήποτε αλλού εξ’ αιτίας της ταξικής τους θέσης. Είναι το δικό τους δημόσιο βήμα απεύθυνσης στην κοινωνία. Είναι ο κόσμος όπου διεκδικεί αδιαπραγμάτευτα πρόσωπο στην κοινωνική και την πολιτική πραγματικότητα κυοφορώντας το μήνυμα της κοινωνικής απελευθέρωσης, της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Και αυτός ο κόσμος θα περάσει από πάνω σας, τσακίζοντας τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του σύγχρονου ολοκληρωτικού καθεστώτος αλλά και τις αντικοινωνικές αναπτυξιακές διαστροφές των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών.

Την Κυριακή 1 Ιούνη και γύρω στις 9 το βράδυ, μπάτσοι της ομάδας ΛΙΑΣ ως γνήσιοι χούλιγκαν προέβησαν σε απρόκλητους τραμπουκισμούς νεολαίων στην πλατεία Δημάδη για να εισπράξουν την ομόθυμη αποδοκιμασία του πλήθους του κόσμου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην πλατεία και να αποχωρήσουν βεβιασμένα. Ήρθαν δηλαδή για μια ακόμα φορά για να δημιουργήσουν επεισόδιο έντασης στην πλατεία χωρίς απολύτως κανένα λόγο. Δημοσιεύουμε το περιστατικό και καθιστούμε την αστυνομία, το Δήμο, και τον υπουργό δημόσιας τάξης υπεύθυνους για την χθεσινή αλλά και τις άλλες επιθέσεις στην πλατεία.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Aris