Να ξαναδούμε την εκμετάλλευση ως το διακριτικό σημάδι της τάξης και αμέσως ο ταξικός αγώνας θα είναι στην πρώτη γραμμή, όπως πρέπει να είναι.

Όσο υπάρχουν τάξεις, τόσο οι από πάνω θα συνεχίζουν να καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας μας. Θα δημιουργούν αμύθητα πλούτη για την τάξη τους, με αποτέλεσμα τη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση για την Τάξη μας. Αυτή είναι η καθημερινότητα που βιώνουμε, αυτό θέλουν και να είναι, στο μέλλον, ο προορισμός μας. Τούτο το μαρτύριο φαίνεται να μην έχει τέλος, μιας και η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της την τελευταία 25ετία χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Μια κατάσταση που γαλούχησε με την μικροαστική της αφήγηση τους πρωτοκοσμικούς (ανεξαρτήτως τάξης), έκανε κυρίαρχο τον ατομισμό, το lifestyle, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ο καπιταλισμός μετέφερε ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της βαρβαρότητας στην “αθέατη” αυλή του τρίτου κόσμου, και στις πλάτες του (πάμφθηνου) μεταναστευτικού δυναμικού, το οποίο αποτέλεσε το τρόπαιο για αυτόν μετά την πτώση των σοσιαλιστικών δημοκρατιών και την εκεί παλινόρθωση. Μια εποχή στην οποία οι απολογητές του καπιταλισμού ανέμισαν το λάβαρο του “τέλους της ιστορίας”, στεκόμενοι αλαζονικά στα πόδια των αφεντικών τους, τα οποία πανηγύριζαν και προσπαθούσαν να κάνουν πιστευτή την (προσωρινή) τους νίκη.

Όμως η Ιστορία και η κινητήρια δύναμή της, η πάλη των τάξεων, δεν τους έκανε το χατήρι, η αιώνια ταξική ειρήνη έμεινε όνειρο απατηλό. Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που όμοιό της δεν έχει ξαναζήσει ο καπιταλισμός, ακολούθησε ένα πλήθος κινητοποιήσεων στον ελλαδικό χώρο, μια σειρά εξεγέρσεων και ανατροπής καθεστώτων σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο συνδυασμός των κινητοποιήσεων, καθώς και η ερήμωση που δημιουργεί η οικονομική κρίση, (αν και δεν υπήρξε δυστυχώς η ανατροπή που θα οδηγούσε σε έναν άλλον κόσμο) δημιούργησαν τριγμούς τέτοιους στη λειτουργία του συστήματος με φυσικό επακόλουθο την εμφάνιση σε κοινή θέα των σάπιων θεμελίων του υποτιθέμενου “τελειότερου συστήματος”.

Σύγχρονη οικονομική λεηλασία στην Ελλάδα και τα αποτελέσματά της

Ζούμε σε μια χώρα με 1.5 εκ. άνεργους και άλλους τόσους να επιβιώνουν στα προγράμματα του ΟΑΕΔ. στην ίδια χώρα όπου ο μισός πληθυσμός είναι και βάση των επίσημων στατιστικών κάτω από το όριο της φτώχειας, με αποτέλεσμα άνθρωποι να πεθαίνουν της πείνας και άλλοι να αναγκάζονται (με κάποιο μερίδιο ευθύνης βέβαια) να εγκλωβιστούν για μια σακούλα τρόφιμα στις ουρές της φιλανθρωπίας διαφόρων καλοθελητών (εκκλησία, ΣΚΑΙ, Χ.Α., μπουρζουαζία). Σε αυτός τον τόπο συνάνθρωποί μας έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να ζεσταθούν το χειμώνα λόγω και της τρομακτικής αύξησης του φόρου στο πετρέλαιο, και οι αυτοκτονίες έχουν γίνει πια ένα καθημερινό φαινόμενο. Εκεί η πλειονότητα όσων έχουν την τύχη να εργάζονται το κάνει για μισθούς πείνας των 400 και 600 ευρώ, μαύρα ή απλώς για μερικά μεροκάματα το μήνα ενώ οι συνταξιούχοι λαμβάνουν ελάχιστα, τα οποία όλο και λιγοστεύουν.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά για τις ζωές εκατομμυρίων, έρχονται οι εφορίες, οι οποίες αποτελούν τον νόμιμο εισπρακτικό βραχίονα του κράτους, για να δώσουν τη χαριστική βολή στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Διαχρονικά οι εφορίες, πέρα από κύριο όργανο εξασφάλισης πλούτου για τον κρατικό μηχανισμό, αποτελούν αφενός διαχειριστή των ισορροπιών ανάμεσα στις ανώτερες τάξεις και, αφετέρου, εξασφαλίζουν τον περαιτέρω πλουτισμό τους μέσω φοροαπαλλαγών και φοροελαφρύνσεων (με τα πλέον απίθανα επιχειρήματα), αποδεικνύοντας τον στυγνό ταξικό τους χαρακτήρα.

Το κράτος έκτακτης ανάγκης, έχοντας προχωρήσει στην ισοπέδωση μισθών και συντάξεων θεσμοθέτησε τον ΕΝΦΙΑ ο οποίος είναι ένας φόρος που στοχοποιεί τη γη και την ακίνητη περιουσία. Ένας φόρος ο οποίος επιτίθεται στην κυριολεξία στη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία (άρα και στην πλειονότητα), αφού και με την μονιμοποίηση του ΦΑΠ, μεγενθύνει 6.5 φορές περισσότερο το φόρο στα ακίνητα σε σχέση με τα προ κρίσεως επίπεδα, με αποτέλεσμα την οικονομική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Και για να γίνει αυτό κατανοητό ας σκεφτεί κανείς πως ο προϋπολογισμός των εισπράξεων από αυτούς τους φόρους του Υπουργείου Οικονομικών ισοδυναμεί με αύξηση 800% την τελευταία 4ετία. Ο ΕΝΦΙΑ αδιαφορεί για το αν το αντικείμενο της φορολόγησης αποφέρει εισόδημα στον κάτοχο, ενώ και την αξία αυτού την διογκώνει υπέρμετρα, υπολογίζοντάς την με τις αξίες προ κρίσης.

Η βαρβαρότητα του εν λόγο φόρου σε συνδιασμό με την παρούσα οικονομική συγκυρία θα οδηγήσει μεγάλα κοινωνικά στρώματα σε αδυναμία αποπληρωμής (πόσο μάλλον όταν υπάρχουν και δάνεια στη μέση) με αποτέλεσμα την εκποίηση ή την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, μιας και ταυτόχρονα μεθοδεύεται εντέχνως η άρση της προστασίας για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. Και επειδή στην Ελλάδα η ιδιοκατοίκηση διατηρείται σε υψηλά επίπεδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, όλη αυτή η διαδικασία θα μετατρέψει τον μικροϊδιοκτήτη σε ενοικιαστή-σκλάβο νέας κοπής.

Οι κατασχέσεις που έρχονται, στέλνουν με μαθηματική ακρίβεια τον κόσμο στην “αγκαλιά” των τραπεζών, των real-estate εταιρειών και των επενδυτικών funds τα οποία θα παίρνουν πίσω η θα αγοράζουν τα ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές. Κατόπιν θα προτείνουν ενοικίαση σε όποιον προηγούμενο ιδιοκτήτη την αντέχει, καθορίζοντας αυτοί τους όρους, αφού έτσι κ αλλιώς τα κεφάλαια (γι’ αυτούς πλέον) αυτά θα μπορούν να αξιοποιηθούν κερδοφόρα στο μέλλον με όποιο τρόπο…

Ήδη μέσα στο 2013, και προ της άρσης προστασίας για την πρώτη κατοικία κατασχέθηκαν 13600 ακίνητα, με μέσο όρο 56 την ημέρα. Στο διάστημα αυτό το κράτος προετοιμαζόμενο να αντιμετωπίσει μια σειρά συγκεντρώσεων (ήδη συμβαίνουν) που σκοπό θα έχουν το μπλοκάρισμα πλειστηριασμών, άρα και τη δημιουργία ενός κινήματος (όπως π.χ. στην Ισπανία), δημιούργησε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα ώστε το κάθε κοράκι, αθόρυβα, απρόσωπα και κυρίως ανώδυνα, να αγοράζει κοψοχρονιάς τους κόπους μιας ζωής.

Πρόκειται ασφαλώς για έναν νέο τρόπο δημιουργίας πλούτου για τους κεφαλαιούχους και κάθε ενδιαφερόμενο, ένας νέος δομικός κύκλος πρωταρχικής συσσώρευσης. Μια ανάσα ζωής για το σύστημα, μια μετεξέλιξή του, αφού θα μπορέσει να συντηρήσει τον αδηφάγο οργανισμό, δημιουργώντας την υπεραξία που του χρειάζεται και την αλλαγή παραδείγματος στον τρόπο λειτουργίας για το μέλλον του. Μια μορφή αρπακτικού, γκανκστερικού καπιταλισμού, στην βαλκανική βέβαια εκδοχή του, που θα κάνει τη ζωή κόλαση σε όσους θα βρεθούν στην κατάσταση του νέου δουλοπάροικου.

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Ως εκ τούτου μια εφορία και ότι αυτή συμβολίζει και αποτελεί (όπως άλλωστε και κάθε άλλος οικονομικός μηχανισμός και υπηρεσία με νευραλγική θέση στο σύστημα) αποτελεί ετούτους τους καιρούς έναν νόμιμο στόχο για τις μαχητικές δυνάμεις του κινήματος, προσβλέποντας φυσικά και σε μια πιο ευρεία στοχοποίησή τους και συμμετοχή.

Όπως είπαν και κάποιοι αγωνιστές, παλιών, μα τόσο ωραίων εποχών:

Να μετατρέψουμε την (πολλές φορές) διάχυτη συμπάθεια σε οργανωμένη και συνειδητή συνεργασία, να μεταβάλλουμε τα χειροκροτήματα σε στηρίγματα ενός μηχανισμού, ενός οικοδομήματος που θα έχει τη δυνατότητα να ορθώσει το ανάστημά του στο πεδίο του ταξικού πολέμου, να σηκώσει το γάντι και να Αντεπιτεθεί. Γιατί αυτό που αρμόζει είναι η Απελευθέρωση από τα δεσμά του Κεφαλαίου, για το άλμα του ανθρώπου από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της Ελευθερίας.

Να μην περιμένουμε τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά να δημιουργήσουμε τις υποκειμενικές. Να θυμίσουμε ξανά στον καπιταλισμό πως “… το κοινό στην ιστορία είναι ένας καλεσμένος που φθάνει την τελευταία στιγμή, μπαίνοντας από την πόρτα της υπηρεσίας στις μύτες των ποδιών και πίσω από την πλάτη όλων και που στο τέλος θα κάνει τον εκκωφαντικό θόρυβο για τον οποίο προορίζεται, ως η καταπιεσμένη Τάξη που θα ολοκληρώσει το έργο της Απελευθέρωσης στο όνομα γενεών ηττημένων…”

Έτσι λοιπόν στις 13/11 αποφασίσαμε να χτυπήσουμε την ΔΟΥ Γαλατσίου. Αφού προσεγγίσαμε το κτήριο από την οδό αλκυονίς, σπάσαμε το τζάμι του ημιόροφου όπου βρίσκεται το αρχείο της εφορίας (και όχι μια απλή αποθήκη όπως παρουσιάστηκε από κάποια ΜΜΕ) με σκοπό να το πυρπολήσουμε με μεγάλης ισχύος εμπρηστικό μηχανισμό που είχαμε στην κατοχή μας. Δυστυχώς, λόγο εμποδίου που δεν είχαμε προβλέψει στάθηκε αδύνατη η ολοκληρωτική καταστροφή του αρχείου που επιδιώκαμε, με αποτέλεσμα την πυροδότησή του μηχανισμού στον εξωτερικό χώρο της εφορίας. Επιφυλασσόμεθα…

Επίθεση με κάθε μέσο που θεωρείται απαραίτητο στους οικονομικούς μηχανισμούς του καθεστώτος
Οργάνωση και Ανάπτυξη των μαχητικών δομών του κινήματος
Έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
Αγώνας συνεχής μέχρι τη Νίκη

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ-ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

Ομάδα Προλεταριακής Επίθεσης

Υ.Γ.: Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Η. Κωστάρη και Ν. Ρωμανό που αγωνίζονται για τα αυτονόητα, για ανάσες ζωής από τα κάτεργα της αστικής δημοκρατίας.