Το βράδυ της Παρασκευής 10/10 βάλαμε φωτιά σε αυτοκίνητο του διπλωματικού σώματος με πινακίδες ΔΣ65-17 στο Χαλάνδρι και σε αυτοκίνητο της ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ security στη Ν.Φιλαδέλφεια, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό επαναστάτη Αντώνη Σταμπούλο και στον αξιοπρεπέστατο αγώνα που δίνει (σε απεργία ή όχι).
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ.
ΥΓ. Σύντροφοι αυτό που αναλογούσε αυτές τις μέρες ήταν να καίγεται η Αθήνα και δε χωράνε δικαιολογίες…
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα απ’το χρυσαυγίτικο σκουπίδι Ρουπακιά στο Κερατσίνι, ξετρυπώσαμε μερικά ανθρωποειδή-στελέχη του παρακρατικού μηχανισμού της Χ.Α. και πυρπολήσαμε τα προσωπικά τους οχήματα έξω απ’τα σπίτια τους, μεταμεσονύχτιες ώρες (“ξυπνώντας” έτσι και μεις μερικούς ναζί).
Πιο συγκεκριμένα, πυρπολήσαμε:
– στις 16/9, το αυτοκίνητο του Γιαμανή Φώτη στο Γκύζη, υποψήφιο με το συνδυασμό της Ελληνικής Αυγής στο συνδυασμό του Κασιδιάρη.
– στις 16/9, τη μοτοσυκλέτα φασίστα στην Ριζούπολη,
– στις 17/9, το αυτοκίνητο του Βοργιά Σωτήρη στη Γλυφάδα, δημοτικού συμβούλου στη Γλυφάδα με την Ελ.Αυγή,
– στις 25/9, το αυτοκίνητο της Ανδρή Ελισάβετ (γνωστής και ως “Βέτα”) στη Ν.Φιλαδέλφεια, υποψηφίου με τους συνδυασμούς τους.
Επίσης στις 23/9 σύντροφοι επιτέθηκαν και βανδάλισαν τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην Αγ.Λαύρας στα Πατήσια.
Δεν πράξαμε τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο, επιστρέφοντας κατ’οίκον ένα μικρό κομμάτι της βίας που οι φασίστες διαχειρίζονται και διαχέουν τόσα χρόνια σε μετανάστες και ντόπιους εργάτες, αντιφασίστες νεολαίους και αγωνιστές. Όμως δεν είναι αόρατοι και εμείς δεν ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε.
Δεν παραμυθιαζόμαστε από το θεσμικό “αντιναζιστικό” ενδοοικογενειακό ξεκαθάρισμα κράτους-μμε. Είναι οι ίδιοι που πρόσφατα ανέσυραν τη συμμορία της Χ.Α. από την παρακρατική της αφάνεια, για να τη χρησιμοποιούν αποτελεσματικότερα. Εξάλλου, από την αρχή της ύπαρξής της, η Χ.Α. υπήρξε ο καλύτερος συνεργάτης της αστυνομίας και το μακρύ χέρι των αφεντικών, των επιχειρηματιών, των εφοπλιστών και της μαφίας. Δεν εγκλωβιζόμαστε ούτε στο φτηνό καταγγελτικό αντιφασισμό, όπως αυτό της αριστεράς και λοιπών “προοδευτικών” δυνάμεων, προς δικό τους φυσικά μικροπολιτικό όφελος.
Η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν τα παρακρατικά καθάρματα είναι η βία και σε αυτή τους “μιλάμε”.
Μίσος για τους φασίστες.
Μίσος και για τον “παραπλανημένο” κοινωνικό βούρκο που τους ψηφίζει ή τους στηρίζει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ξημερώματα Πέμπτης 18/9, κάψαμε τη μοτοσυκλέτα του Χρήστου Γεωργίου, γνωστού μέλους της ΧΑ και υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου στη Ροδόπη στις τελευταίες εκλογές. Η δράση έγινε στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
Αντιφασιστικός Πυρήνας
Όταν ο εχθρός δείχνει να στέκεται δυνατός χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για να συντρίψει καθετί αντίθετο τότε η επίθεση προς αυτόν, τα σύμβολα και τις υποδομές του είναι μονόδρομος. Όπου και αν κοιτάξουμε διακρίνουμε διαφόρων μορφών εξουσίες, είτε λέγεται μπάτσος, δικαστής, είτε σχολείο, τράπεζα, εκκλησία, φυλακή. Θεσμοί ενός σάπιου συστήματος που καθημερινά μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Η πραγματική τους αξία θα φανεί με την καταστροφή τους και μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια θα αναδειχθεί η ομορφιά τους. Άλλοι συμβιβασμοί δεν χωράνε στο εδώ και στο τώρα. Την θέση τους ας πάρουν η αποφασιστικότητα και ο συνεχής αγώνας.
Στον ακήρυχτο πόλεμο που διεξάγεται, όταν δεν γίνεται η άμεση χρήση των όπλων τότε επιστρατεύονται άλλα μέσα προκειμένου να χτυπηθεί το μυαλό και η ψυχή του κάθε αμετανόητου επαναστάτη. Οι νέες φυλακές υψίστης ασφαλείας σκοπεύουν σε αυτό ακριβώς, στην εξόντωσή του. Με τη σειρά τους δικαστές κ εισαγγελείς καταδικάζουν εκδικητικά σε πολύχρονες ποινές. Το ρόλο της επιβεβαίωσε η εισαγγελέας Όλγα Σμυρλή στη δίκη για την ληστεία της ΑΤΕ (πλέον Πειραιώς) στον Πυργετό Λάρισας χαρίζοντας απλόχερα από 16 χρόνια στους Γ.Ναξάκη και Γ.Σαραφούδη, με μοναδικό στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα.
Είτε οι δυο σύντροφοι συμμετείχαν στην ληστεία είτε όχι, είμαστε μαζί τους και τους αφιερώνουμε την επίθεση στην τράπεζα Πειραιώς τα ξημερώματα της Τετάρτης 10 Σεπτεμβρίου στις Συκιές Θεσσαλονίκης. Η πράξη αυτή είναι μια μικρή ένδειξη αλληλεγγύης και ένα μήνυμα ότι όλα συνεχίζονται…
Ο καθένας ας αγωνιστεί με τον τρόπο, τη δυναμική και τα μέσα που κατέχει μέχρι το τέλος, μέχρι την ολική απελευθέρωση.
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ Ν.ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ Π.ΡΟΥΠΑ
ΜΙΑ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ
Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα για την επίθεση της οργάνωσης με 75 κιλά εκρηκτικά στις 10 Απριλίου του 2014 στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, όπου στεγάζεται και το γραφείο του μόνιμου αντιπρόσωπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα. Η επίθεση αυτή είναι μια απάντηση στην πολιτική γενοκτονίας που έχει επιβληθεί στο λαό εδώ και τέσσερα χρόνια από το υπερεθνικό κεφάλαιο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ελληνικού κράτους. Η πολιτική ευστοχία αυτής της ενέργειας ήταν τέτοια που έπληξε όχι μόνο ένα μηχανισμό επιβολής της πολιτικής λεηλασίας του υπερεθνικού κεφαλαίου, αφού η Τράπεζα της Ελλάδας είναι παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχει έδρα τη Φρανκφούρτη, αλλά και τα κεντρικά γραφεία της Τράπεζας Πειραιώς, η οποία έχει εξελιχθεί σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές συστημικές τράπεζες και πρωταγωνίστησε στη λεηλασία του λαού, επωφελούμενη από τα μνημόνια.
Αυτή η επίθεση είναι συνέχεια της στρατηγικής της οργάνωσης, η οποία είχε εκπονηθεί το 2008 και είχε ως αιχμή τη συστημική κρίση. Η στρατηγική αυτή αποσκοπεί να χτυπήσει υποδομές του υπερεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, θεσμούς και πρόσωπα που ευθύνονται για την κρίση και την πολιτική διάσωσης του συστήματος. Η πολιτική διάσωσης του συστήματος και της ελληνικής οικονομίας δεν αφορά παρά μόνο το μεγάλο κεφάλαιο, αφορά την υπερεθνική άρχουσα τάξη και τους ισχυρούς δανειστές της χώρας, αφορά τις δομές και τους θεσμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, αφορά τα κράτη και το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αφορά τους κάθε λογής λακέδες του καθεστώτος που το στηρίζουν με κάθε τίμημα. Αφορά μια αισχρή μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτούς που δεν αφορά αυτή η σωτηρία, και που αντιθέτως πλήρωσαν και πληρώνουν με αίμα τη σωτηρία του συστήματος από την κρίση, είναι η πλειοψηφία του λαού.
Βάσει αυτής της στρατηγικής επιδιώκαμε χτυπήματα όχι τόσο συμβολικά, όσο χτυπήματα σαμποτάζ που στόχευαν την όσο γίνεται μεγαλύτερη καταστροφή υποδομών του συστήματος, όπως παραδείγματος χάριν τραπεζών ή εταιρειών. Γι’ αυτό και στις επιθέσεις που ακολούθησαν χρησιμοποιήθηκαν μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών με σκοπό να σαμποτάρουμε και να υπονομεύσουμε τη δραστηριότητα τραπεζών ή εταιρειών κολοσσών στη χώρα. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής καμπάνιας, ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε το 2009, πέρα από την ένοπλη επίθεση εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια που είχε γίνει ως αντίποινα στη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τέσσερις επιθέσεις: την απόπειρα ανατίναξης των κεντρικών γραφείων της Citibank στην Κηφισιά με 125 κιλά εκρηκτικά, την επίθεση σε υποκατάστημα της Citibank στη Νέα Ιωνία, την ανατίναξη υποκαταστήματος της Eurobank στην Αργυρούπολη, την επίθεση με 150 κιλά εκρηκτικά στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Τον Μάρτιο του 2010, η απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου στη Δάφνη, κατά την οποία σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας, έγινε για να πραγματοποιηθεί μια επίθεση στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής. Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του για να μην περάσει το μνημόνιο, για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του υπερεθνικού κεφαλαίου, η χούντα της Τρόικας και του ελληνικού κράτους. Ο Λάμπρος Φούντας αγωνίστηκε και έδωσε τη ζωή του για να γίνει η κρίση ευκαιρία για την κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας είναι αφιερωμένη σε αυτόν και η ανάληψη έγινε στο όνομά του, Κομάντο Λάμπρος Φούντας. Γιατί η καλύτερη απόδοση τιμής σε ένα σύντροφο που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα είναι η συνέχιση του ίδιου του αγώνα για τον οποίο έπεσε πολεμώντας.
Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, στις 10 Απρίλη 2014, επιλέχθηκε να γίνει την ίδια μέρα που το ελληνικό κράτος, μετά από πέντε χρόνια αποκλεισμού, βγήκε στις αγορές να δανειστεί, παίρνοντας έτσι την επιβράβευση για την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόστηκε τα τέσσερα τελευταία χρόνια από τους φασίστες της Τρόικας και του ελληνικού κράτους. Ήταν μια απάντηση-υποδοχή στην εκπρόσωπο της επιβολής των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της λιτότητας που επιβάλλονται στην Ευρώπη, στη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ, η οποία θα ερχόταν την επομένη για να επιβραβεύσει την «επιτυχία» του ελληνικού πειράματος, χαϊδεύοντας τα αυτιά του Έλληνα υποτελούς κουίσλινγκ, πρωθυπουργού Σαμαρά.
Η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας ήταν μια απάντηση στην πολιτική της μαζικής κοινωνικής εκκαθάρισης πλεονάζοντος πληθυσμού και πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, αυτούς που το σύστημα δεν τους χρειάζεται και τους πετά στα σκουπίδια, θεωρώντας τους περιττούς. Ήταν μια απάντηση στην πολιτική των μαζικών δολοφονιών, των ανθρωποθυσιών και της κοινωνικής ευθανασίας, όπου 4.000 άνθρωποι θέτουν τέρμα στη ζωή τους γιατί τους στέρησαν τα πάντα και μαζί την αξιοπρέπειά τους, ενώ χιλιάδες αργοπεθαίνουν από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, τη στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ήταν μια απάντηση στην πολιτική που οδήγησε 5.000.000 ανθρώπους στα όρια της φτώχειας, 2.500.000 στην απόλυτη εξαθλίωση, 1.500.000 στην ανεργία, τη στιγμή που χιλιάδες τρέφονται από τα σκουπίδια και τα συσσίτια, χιλιάδες είναι οι άστεγοι, ενώ αρκετές χιλιάδες ακόμα έχουν χάσει τα σπίτια τους λόγω χρεών.
Ο ελληνικός λαός υφίσταται απώλειες πολέμου σε καιρό ειρήνης την ίδια ώρα που οι δανειστές του υπερεθνικού κεφαλαίου, τα μέλη των κλιμακίων της Τρόικας, οι εγχώριοι τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι μνημονιακοί βουλευτές, ζουν πλουσιοπάροχα, προστατευόμενοι από τα ένοπλα σκυλιά της αστυνομίας. Όσο λοιπόν και αν το καθεστώς και οι λακέδες του προσπαθούν να με παρουσιάσουν ως εγκληματία και τρομοκράτη και να πείσουν ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα στρέφεται κατά της κοινωνίας, πολλοί από το λαό δεν ξεγελιούνται και γνωρίζουν ότι αυτοί που τους τρομοκρατούν, τους ληστεύουν, τους δολοφονούν, τους καταδικάζουν στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον αργό θάνατο είναι η κυβέρνηση, το κράτος, οι καπιταλιστές και οι τραπεζίτες, η ντόπια και διεθνής οικονομική και πολιτική ελίτ. Επιπλέον, αναγνωρίζουν ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι προς όφελος των φτωχών και του λαού και στρέφεται κατά των δημίων του. Ότι η δράση του Επαναστατικού Αγώνα είναι αντίσταση, είναι μια απάντηση, μια προσπάθεια να επιστραφεί η βία και η τρομοκρατία εναντίον των εχθρών του λαού.
Από το 2003 αγωνίζομαι με συνέπεια στις τάξεις του Επαναστατικού Αγώνα. Ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε μέχρι σήμερα 17 επιθέσεις βομβιστικές ή ένοπλες. Επιθέσεις σε δικαστήρια, σε αστυνομικά τμήματα και αστυνομικές δυνάμεις, επιθέσεις στα Υπουργεία Απασχόλησης και Οικονομίας, εναντίον του πρώην υπουργού Δημοσίας Τάξεως Βουλγαράκη, εναντίον της Πρεσβείας των ΗΠΑ, επιθέσεις σε τράπεζες πολυεθνικές και ελληνικές, στο Χρηματιστήριο Αθηνών και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Από το 2003 είμαι μέλος μιας ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης που διεξάγει ένα δυναμικό αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για την κοινωνική επανάσταση. Με τη δράση και το λόγο της η οργάνωση έγραψε και εξακολουθεί να γραφεί σημαντικές σελίδες στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.
Τον Απρίλιο του 2010 συνελήφθηκα στα πλαίσια της κατασταλτικής επιχείρησης του κράτους εναντίον της οργάνωσης, ένα μήνα μετά την ένοπλη συμπλοκή στη Δάφνη μεταξύ μελών του Επαναστατικού Αγώνα και αστυνομικών, κατά την οποία σκοτώθηκε ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας. Ο Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης, σε απόπειρα απαλλοτρίωσης αυτοκινήτου που θα χρησίμευε σε επίθεση, σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της πολιτικής διάσωσης του συστήματος. Σε μια προσπάθεια ανάσχεσης της πιο άγριας επίθεσης του υπερεθνικού κεφαλαίου και του κράτους εναντίον του λαού.
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην οργάνωση και υπερασπίστηκα όλες τις επιθέσεις που έχει πραγματοποιήσει, καθώς και το σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Για τη στάση μου αυτή καταδικάστηκα, μαζί με τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, στη δίκη που έγινε εναντίον της οργάνωσης –δίκη η οποία διεξήχθη μετά την παρέλευση του 18μηνου και ενώ είχαμε αποφυλακιστεί– σε πενήντα χρόνια κάθειρξη ή σε 25 χρόνια εκτιθείσα ποινή. Αρκετό καιρό πριν την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης, και αφού είχαμε σταθεί απόλυτα συνεπείς απέναντι στο Ειδικό Δικαστήριο υπερασπιζόμενοι τον Επαναστατικό Αγώνα και τις ενέργειες που πραγματοποίησε, υπερασπιζόμενοι τον ένοπλο αγώνα ως άρρηκτο κομμάτι του αγώνα και του κινήματος για την κοινωνική επανάσταση, μαζί με τη συντρόφισσα Ρούπα αποφασίσαμε να σπάσουμε τους περιοριστικούς όρους και να περάσουμε στην παρανομία.
Επιλέξαμε την παρανομία όχι μόνο για να είμαστε ελεύθεροι και να αποφύγουμε τη φυλακή, αλλά πρωτίστως για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα μέσα στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί μετά την υπαγωγή της χώρας στην εξουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική επανάσταση, για να βοηθήσουμε να αφυπνιστεί ο λαός, να κατανοήσει ότι η επανάσταση, η ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, είναι η μόνη ρεαλιστική λύση και πρόταση στα δεινά του. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό και την αναρχία.
Για μένα και τη συντρόφισσα Ρούπα τίποτα δεν τελείωσε με τις συλλήψεις μας. Αντιθέτως, όχι μόνο διατηρήσαμε ζωντανό τον Επαναστατικό Αγώνα μετά τη σύλληψή μας, κατά τη διάρκεια της προφυλάκισης και της δίκης, αλλά ήμασταν πεπεισμένοι ότι η ένοπλη επαναδραστηριοποίηση της οργάνωσης ήταν και είναι αναγκαία στις υπάρχουσες συνθήκες. Μετά την σύλληψή μου στις 16 Ιουλίου, όπου συνελήφθηκα τραυματισμένος μετά από ένοπλη συμπλοκή και καταδίωξη στο Μοναστηράκι και ως κρατούμενος πλέον, παραμένω μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, παραμένω πιστός στις αρχές και στη στρατηγική της οργάνωσης και από τη φυλακή υποστηρίζω τη συνέχιση της δράσης της οργάνωσης.
Η στρατηγική δράσης του Επαναστατικού Αγώνα αποσκοπεί στο να διαμορφώσει ένα ασταθές και ανασφαλές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον για τις επενδύσεις του υπερεθνικού κεφαλαίου στην Ελλάδα, ένα ασταθές και ανασφαλές περιβάλλον για τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της περιουσίας του λαού στα κοράκια της υπερεθνικής και ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Την περίοδο από την υπογραφή του 1ου μνημονίου τον Μάιο του 2010 ως το καλοκαίρι του 2012, οι μεγάλες και μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, που συνοδεύτηκαν από βίαιες συγκρούσεις κομματιών της νεολαίας και του λαού με τους πραιτοριανούς του καθεστώτος, δεν κατάφεραν στο ελάχιστο να φρενάρουν τα αντιλαϊκά και αντικοινωνικά μέτρα των κυβερνήσεων και την άγρια επίθεση του υπερεθνικού κεφαλαίου. Σε αυτή την περίοδο αποδείχτηκε αφενός η έλλειψη ενός επαναστατικού κινήματος που θα εκμεταλλευόταν τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί από την απονομιμοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος και που θα ήταν ικανό να δώσει απαντήσεις, να έχει προτάσεις και πρόγραμμα, να οργανώσει το λαό και να επιχειρήσει την ένοπλη ανατροπή και επανάσταση και αφετέρου αποδείχτηκε η έλλειψη της ένοπλης δράσης που σε συνδυασμό με τις λαϊκές κινητοποιήσεις θα έπαιζε αποσταθεροποιητικό ρόλο σε ένα ήδη παραπαίον σύστημα.
Ως Επαναστατικός Αγώνας έχουμε διατυπώσει την άποψη ότι ο ένοπλος αγώνας αποσκοπεί στην προοπτική ενός ανατρεπτικού κινήματος που «μπορεί να παίξει το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας, να διαμορφώσει το αναγκαίο πολιτικό έδαφος για να μπορεί να αναπτυχθεί ένα κοινωνικά διευρυμένο ταξικό και πολιτικό ρεύμα ικανό να επιχειρήσει την ένοπλη προλεταριακή αντεπίθεση εναντίον του καθεστώτος και να πραγματώσει την κοινωνική επανάσταση». Τη διετία 2010-2012 δεν υπήρξαν πιο ευνοϊκές συνθήκες για μια επαναστατική απόπειρα στην Ελλάδα. Τα επόμενα δύο χρόνια, εφόσον η ευκαιρία της ανατροπής έμεινε ανεκμετάλλευτη, το παραπαίον σύστημα έχει σχετικά σταθεροποιηθεί.
Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός, αλλά και ο ευρύτερος αντικαπιταλιστικός χώρος, δεν έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτές τις συνθήκες ως όφειλαν. Οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις της περιόδου 2010-2012 εξάντλησαν τη δυναμική τους και έδειξαν τα όριά τους, χωρίς να μπορέσουν να σταματήσουν την πολιτική των μνημονίων. Τραγική υπενθύμιση των αδιεξόδων των κινητοποιήσεων εκείνης της περιόδου και του «κινήματος των αγανακτισμένων» ήταν η αυτοκτονία του αγωνιστή Δημήτρη Χριστούλα, ο οποίος αυτοπυροβολήθηκε τον Απρίλιο του 2012 στο σημείο που γινόταν η Λαϊκή Συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος. Ο Χριστούλας πέθανε δίνοντας το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα ότι μόνο μία ένοπλη κοινωνική επανάσταση μπορεί να ανατρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονταν και να ανατρέψει το καθεστώς, ευχόμενος ότι «η νεολαία θα πάρει τα καλάσνικωφ και θα κρεμάσει τους προδότες στην πλατεία Συντάγματος…».
Στο αμέσως επόμενο διάστημα τη σκυτάλη πήρε η καθίζηση των κοινωνικών αντιστάσεων, ενώ ο λαός αποσύρθηκε από τους δρόμους. Τη σκυτάλη των κοινωνικών αντιστάσεων πήρε το στημένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι όπου αφενός η κυβέρνηση Σαμαρά, σε συνεργασία με τους εταίρους της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αναλαμβάνοντας τον Ιούνιο του 2012 τη διαχείριση της κρίσης, συνεχίζει με μεγαλύτερη οξύτητα και σφοδρότητα την αντιλαϊκή και αντικοινωνική επίθεση για λογαριασμό της υπερεθνικής ελίτ και των δανειστών και όπου, αφετέρου, η αξιωματική αντιπολίτευση του τυχοδιωκτικού, αλλοπρόσαλλου και αντιφατικού ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κεφαλοποιήσει την κοινωνική οργή και δυσαρέσκεια για να αναλάβει αυτός τη διαχείριση της κρίσης και τον «εξανθρωπισμό» του συστήματος.
Δυστυχώς αρκετοί αναρχικοί, αποδεικνύοντας την απουσία ισχυρής πολιτικής βούλησης για αγώνα με προοπτική την ανατροπή και την επανάσταση, είναι διατεθειμένοι να ψηφήσουν ΣΥΡΙΖΑ έχοντας την αυταπάτη ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί ανάχωμα στην άνοδο της ακροδεξιάς και ότι θα αλλάξουν ευνοϊκά τα πράγματα σε σχέση με τους πολιτικούς κρατούμενους και τους αντιτρομοκρατικούς νόμους. Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι όταν χάνονται ευκαιρίες για ανατροπή, ή περνούν ανεκμετάλλευτες, τη σκυτάλη παραλαμβάνουν η αντίδραση και η αντεπανάσταση. Η κυβέρνηση Σαμαρά εφάρμοσε μετά την εκλογή της μια φασιστική και ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και το «νόμος και τάξη» απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις. Δεν υπήρξε απεργία εργαζομένων που να μην κηρύχθηκε παράνομη και καταχρηστική, όπως εκείνες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τους ναυτεργάτες, ενώ ανακαταλήφθηκε η Χαλυβουργία από τα ΜΑΤ μετά από πολύμηνη απεργία και κατάληψη του εργοστασίου από τους εργαζόμενους.
Το ίδιο διάστημα έχουμε τη ραγδαία άνοδο του νεοναζιστικού κόμματος, της Χρυσής Αυγής, το οποίο μπήκε στη Βουλή συσπειρώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι των απογοητευμένων ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, της ευρύτερης λαϊκής δεξιάς, του κέντρου κ.ά. Παρά τις αντιευρωπαϊκές και αντιμνημονιακές διακηρύξεις της για να ξεγελά τους εθνικά πληγωμένους ψηφοφόρους, ο αποκλειστικός ρόλος της Χρυσής Αυγής είναι αυτός της δύναμης κρούσης στην υπηρεσία του κεφαλαίου για την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του και την εξόντωση εξαθλιωμένων μεταναστών εργατών, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Παρά τη σχετική σταθεροποίηση του καθεστώτος στην Ελλάδα τα δύο τελευταία χρόνια, τίποτα δεν τελείωσε. Η καπιταλιστική μηχανή, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως, εξακολουθεί να είναι μπλοκαρισμένη. Παρά τις διακηρύξεις της ελληνικής κυβέρνησης, η πολιτική των μνημονίων ήρθε για να μείνει σε μόνιμη βάση. Το τέλος της κρίσης δεν φαίνεται καν στον ορίζοντα, με το ελληνικό χρέος να μην είναι βιώσιμο, αφού έχει εκτιναχθεί με τα προγράμματα διάσωσης και τα μνημόνια από το 129% του ΑΕΠ το 2009, στο 176% του ΑΕΠ το 2013. Ουσιαστικά, αυτό που διακυβεύεται είναι το τέλος της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η διαδικασία της οποίας έχει μπλοκάρει με την κρίση, και το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέσα στο ίδιο το σύμπλεγμα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχουν συγκρούσεις και ανταγωνισμοί, πληθαίνουν οι φωνές των ευρωσκεπτικιστών οι οποίο υποστηρίζουν την επαναφορά του status της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού κράτους. Πρωταγωνιστές αυτής της τάσης είναι οι εθνικιστές, ακροδεξιοί και φασίστες, των οποίων η άνοδος φάνηκε στις τελευταίες ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, όπου το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία βγήκε πρώτο, όπως και οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές, ενώ στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή βγήκε τρίτο κόμμα αυξάνοντας τα ποσοστά της.
Ως αναρχικοί, ως Επαναστατικός Αγώνας, στην τελευταία προκήρυξη με την οποία αναλάβαμε την ευθύνη για την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας έχουμε καταθέσει τη δική μας οπτική για τις θέσεις και τις προτάσεις που πρέπει να έχει ένα επαναστατικό κίνημα προς την κατεύθυνση της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Κατά την άποψή μας ένα επαναστατικό κίνημα πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα, ξεκάθαρες πολιτικές προτάσεις, με σκοπό να πείσει το λαό, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς, για την αναγκαιότητα της επανάστασης, αφού τα συμφέροντα του λαού, της τάξης των εργαζομένων και των φτωχών ταυτίζονται με την αναγκαιότητα της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Γι’ αυτό και στην τελευταία προκήρυξη δημοσιεύσαμε μία επαναστατική πλατφόρμα που να περιέχει τις προτάσεις και τις θέσεις που κατά την γνώμη μας πρέπει να έχει ένα αντικαπιταλιστικό επαναστατικό κίνημα, επιδιώκοντας παράλληλα να ανοίξει και ένας διάλογος πάνω στις θέσεις εκείνες που αποτελούν προϋπόθεση για την οργάνωση ενός κινήματος.
Ένα πολιτικό πρόγραμμα είναι απαραίτητο, γιατί πέρα από το γεγονός ότι εμπεριέχει τις θέσεις για μια αταξική κοινωνία, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, είναι ταυτόχρονα και απαραίτητο όπλο για την καταπολέμηση και αποδόμηση των πολιτικών θέσεων και προτάσεων των καθεστωτικών κομμάτων, όπως π.χ. των σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ή των αδιεξόδων του εναλλακτισμού που χαρακτηρίζουν τάσεις μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Στην εποχή μας, εν μέσω κρίσης, δεν είναι λίγα τα αυτοδιαχειριζόμενα κοινωνικά εγχειρήματα τα οποία βρίσκονται εκτός κρατικού πλαισίου, όμως η μη σύνδεσή τους με ένα σχέδιο επαναστατικής προοπτικής, καταστροφής του καπιταλισμού και του κράτους και συνολικής ανάληψης της διαχείρισης όλων των κοινωνικών υποθέσεων από το λαό, τα περιορίζει αποκλειστικά στο ρόλο της φιλανθρωπίας και της αυτοδιαχείρισης της φτώχειας. Μια τέτοιου είδους αυτοδιαχείριση είναι ως ένα μεγάλο βαθμό ανεχτή και αφομοιώσιμη, όπως έχει δείξει το παράδειγμα της Αργεντινής, όπως είναι αφομοιώσιμη και από καθεστωτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος συμπεριλαμβάνει την αυτοδιαχείριση μέσα στο πολιτικό του πρόγραμμα.
Οποιοδήποτε εγχείρημα (καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, κοινωνικά ιατρεία κλπ) μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, δεν συνδέεται με την κοινωνική βάση, είναι εσωστρεφές και αυτάρεσκο, είναι εναλλακτικό και δεν έχει επαναστατική προοπτική. Ακόμα και ο ένοπλος αγώνας που έχει αναφορά στον ατομικισμό και τον αντικοινωνισμό είναι εσωστρεφής δράση, είναι μεν μια εξεγερτική ατομικιστική δράση δεν θα μπορούσε όμως να έχει επαναστατική προοπτική, αφού η επανάσταση είναι αναγκαστικά κοινωνική και άρα δεν μπορεί παρά να έχει κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά. Μια τέτοιου είδους δράση δεν μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, δεν μπορεί να αποτελέσει κοινωνική πρόταση, άρα δεν μπορεί να διαχυθεί για να θέσει το ζήτημα της προοπτικής της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Η κοινωνική αυτοδιαχείριση για να είναι πραγματικά επαναστατική δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα ρόλο περιφερειακών «νησίδων ελευθερίας» σε έναν ωκεανό καπιταλιστικού εδάφους, αλλά πρέπει να καταλάβει ολόκληρο το κοινωνικό έδαφος.
Είναι μη ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι η ύπαρξη πολλών τέτοιων νησίδων αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων μπορούν να «περικυκλώσουν» το κράτος και το κεφάλαιο και τελικά να ανατρέψουν το καθεστώς. Για να ανατραπεί το καθεστώς είναι απαραίτητη η ένοπλη έφοδος, η ένοπλη επίθεση για την κατάληψη του εδάφους του εχθρού, των οχυρών του εχθρού –κοινοβούλιο, υπουργεία, τράπεζες, επιχειρήσεις–, ενώ είναι απαραίτητος ο αφοπλισμός των αστυνομικών τμημάτων και των ενόπλων δυνάμεων του καθεστώτος. Είναι επίσης μη ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μια επανάσταση θα είναι βιώσιμη αν επιχειρηθεί και περιοριστεί στα εθνικά σύνορα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση το υπερεθνικό κεφάλαιο και οι δανειστές θα εξαπέλυαν ένα εξοντωτικό οικονομικό εμπάργκο, ενώ φυσικά δεν αποκλείεται μια ένοπλη επέμβαση. Άλλωστε το ΝΑΤΟ έχει προβλέψει τέτοιου είδους επεμβάσεις στο έδαφος χώρας-μέλους για την αποκατάσταση της τάξης. Γι’ αυτό σε μια τέτοια περίπτωση ο ελληνικός λαός θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να αποκρούσει με τα όπλα τους μισθοφόρους της υπερεθνικής ελίτ. Μια επανάσταση στην Ελλάδα θα αποτελούσε μια βόμβα στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα είναι φωτεινό παράδειγμα για τους λαούς της Ευρώπης αλλά και για όλο τον κόσμο.
Ας κάνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα την αρχή για μια διεθνή κοινωνική επανάσταση. Αξίζει να αγωνιστούμε και εν ανάγκη να πεθάνουμε για αυτή.
Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Φυλακές Διαβατών
Στις 16 Ιουλίου ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, πέφτει αιμόφυρτος από σφαίρα μπάτσου, ύστερα από λυσσαλέα καταδίωξη που εξαπέλυσαν τα ένοπλα σκυλιά του καθεστώτος. Ο σύντροφος δίνει τη μάχη του ενάντια στους μπάτσους που τον κυνηγούσαν. Ο κρατικός μηχανισμός σύσσωμος πανηγυρίζει για τη σύλληψη του “υπ’ αριθμόν 1 καταζητούμενου” στη χώρα. Το ίδιο και ο εγκληματίας και πραγματικός αρχιτρομοκράτης Σαμαράς, που με την κυβέρνησή του πήρε τα ηνία από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις στην εκστρατεία της μεγαλύτερης κοινωνικής γενοκτονίας που έχει γίνει στη χώρα σε καιρό “ειρήνης”. Ο Σαμαράς χρησιμοποιεί τη σύλληψη του Μαζιώτη ως εργαλείο για την σταθεροποίηση της παραπαίουσας κυβέρνησής του, για την στήριξη ενός πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος με σαθρά θεμέλια, που έχει εδώ και χρόνια απαξιωθεί στις κοινωνικές συνειδήσεις.
Η σύλληψη ενός επαναστάτη του πολιτικού βεληνεκούς του Νίκου Μαζιώτη είναι για το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς, μια “σημαντική επιτυχία”, όπως εκφράστηκε από το αμερικάνικο κράτος. Και αυτό γιατί η σύλληψη του συντρόφου αναγνωρίζεται από τους εχθρούς μας ως ένα πλήγμα στον αγώνα για την καθεστωτική ανατροπή, ως ένα πλήγμα στον αγώνα για την απελευθέρωση από τον ζυγό του καπιταλισμού και του κράτους, ως ένα πλήγμα στον αγώνα για την κοινωνική Επανάσταση. Το μέγεθος της απειλής που αντιπροσωπεύει ο Μαζιώτης για το καθεστώς αντανακλούν οι υψηλοί τόνοι των εμετικών πανηγυρισμών της εγχώριας και ξένης πολιτικής εξουσίας. Γιατί ο σύντροφος και η οργάνωση στην οποία ανήκει, ο Επαναστατικός Αγώνας, συνδέεται άρρηκτα με την ίδια τη συστημική πολιτική αποσταθεροποίηση, με την υπονόμευση ενός σάπιου καθεστώτος. Συνδέεται με τον συνεπή πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία και την σύγχρονη βαρβαρότητα. Συνδέεται με τον αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, συνδέεται με την ίδια την κοινωνική Επανάσταση. Ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης ήταν και παραμένει ταγμένος στην Επανάσταση. Γι’ αυτό αγωνίστηκε, γι’ αυτό αγωνίζεται, γι’ αυτό τον ανέδειξαν σε νούμερο ένα κίνδυνο για το καθεστώς. Και η πολιτική βαρύτητα της υπόθεσης αυτής οφείλει να είναι η κυριότερη παράμετρος για την αλληλεγγύη στον σύντροφο.
Αυτή τη στιγμή ο Μαζιώτης είναι αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου. Δεν είναι δίκαιο να είναι αυτός στη φυλακή. Δίκαιο είναι να είναι ελεύθερος και να αγωνίζεται για την κοινωνική Επανάσταση. Δίκαιο θα ήταν να είναι αλυσοδέσμιοι στη θέση του και να δικάζονται στα λαϊκά δικαστήρια αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια του ελληνικού λαού, αυτοί που ψήφισαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια. Θα έπρεπε να είναι η οικονομική ελίτ, οι πλούσιοι που πίνουν το αίμα των προλετάριων, η πολιτική ελίτ και οι υπηρέτες της. Δίκαιο θα ήταν να είναι αλυσοδέσμιοι οι Σαμαράς, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Παπαδήμος και οι εγκληματικές οργανώσεις τους, οι τροϊκανοί και οι ηγήτορες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα ντόπια και ξένα αφεντικά, που για τα οικονομικά τους συμφέροντα ρημάζεται ο τόπος και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες και ληστές. Αυτοί είναι οι στυγνοί εγκληματίες και δολοφόνοι.
Τους πανηγυρισμούς της σύλληψης συνόδευσαν οι αναμενόμενες επιθέσεις της κρατικής προπαγάνδας που αναπαρήγαγαν και σε μεγάλο βαθμό δημιούργησαν τα φερέφωνα της εξουσίας, τα ΜΜΕ. Επιθέσεις που επιχείρησαν να αμαυρώσουν τον επαναστατικό χαρακτήρα του συντρόφου και που ως σημαία χρησιμοποίησαν τη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, στην οποία ο σύντροφος παρουσιάζεται ως “αδίστακτος πιστολέρο” που πυροβολεί αδιακρίτως ενώ οι μπάτσοι “πασχίζουν να τον ακινητοποιήσουν” χωρίς τη χρήση όπλων. Μόνο μια σφαίρα, υποτίθεται, έπεσε από τους μπάτσους και αυτή για να “ακινητοποιήσει” τον σύντροφο. Τι εμετικοί ψεύτες και πόσο υποκριτές είναι τόσο οι κρατικοί μηχανισμοί, όσο και οι οσφυοκάμπτες του καθεστώτος στα δελτία ειδήσεων! “Πυροβολούσε μέσα στον κόσμο”. Ποιος επέλεξε το σημείο της μάχης αυτής; Ποιος ξεκίνησε την καταδίωξη; Μήπως θα έπρεπε να πετάξει το όπλο και να παραδοθεί αμαχητί;
Οι μπάτσοι συνειδητά επέλεξαν να διεξάγουν μια ένοπλη σύγκρουση σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο. Ο σύντροφος ήταν υποχρεωμένος να αμυνθεί. Και αφού εξαφάνισαν τάχιστα από τη δημοσιότητα τον έναν τουρίστα που δήλωσε ότι πυροβολήθηκε από μπάτσο, δήλωναν ξανά και ξανά μέσω των ΜΜΕ ότι μόνο μια σφαίρα έριξαν, ενώ ο σύντροφος οχτώ. Μα μόνο και μόνο με την υποψία ότι αυτός που κυνηγούσαν μπορεί να ήταν ο Μαζιώτης, θα έριχναν ακόμη και με αυτόματα προκειμένου να μην τους φύγει. Γιατί το διακύβευμα για αυτούς ήταν μεγάλης πολιτικής σημασίας και διόλου δεν τους ενδιέφερε αν η επιχείρηση γινόταν ανάμεσα σε δεκάδες κόσμου, ακόμα και αν σκοτωνόταν κάποιος. Εξάλλου στον σύντροφο θα το ρίχνανε. Ποιος θα μπορούσε να τους διαψεύσει;
Όσον αφορά τις γελοιότητες ότι τον είχαν εντοπίσει από τις προηγούμενες μέρες, αυτές ειπώθηκαν μέσα στα πλαίσια της κρατικής προπαγάνδας για να μην παραδεχτούν ότι πρόκειται απλώς για ένα τυχαίο συμβάν. Και αυτό φαίνεται και από τις αντιφατικές αναφορές τους. Τη μια δηλώνουν ότι τον αναγνώρισε ασφαλίτισσα λίγο πριν την συμπλοκή. Την άλλη ότι τον είχε αναγνωρίσει πρώην ασφαλίτης προηγούμενες μέρες σε κάποιο σταθμό του μετρό. Αν ήταν αλήθεια ότι τον είχαν εντοπίσει τις προηγούμενες μέρες, θα μας είχαν συλλάβει. Μια ρουφιάνα και μια ατυχία σήμαναν την αρχή της καταδίωξης. Αλλά δεν μπορούσαν, φυσικά, να παραδεχτούν ότι η καταδίωξη ξεκίνησε τυχαία. Όλη η προπαγάνδα περί εντοπισμού του έγινε για να δηλωθεί δημοσίως ότι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και ειδικά η “αντιτρομοκρατική” παράγει έργο και ότι είναι αποτελεσματική. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Όλο το προηγούμενο διάστημα ήμαστε συνεχώς ανάμεσά τους. Κινούμαστε παντού. Περνούσαμε δίπλα τους. Τους βλέπαμε και δεν μας έβλεπαν.
Αφού ο σύντροφός μου συλλαμβάνεται, εγώ γίνομαι η “νούμερο ένα καταζητούμενη”. Εγώ και το παιδί μου, για το οποίο οι αχυράνθρωποι του καθεστώτος στα ΜΜΕ με περίσσια χυδαιότητα “πληροφορούν” για πλήθος στοιχείων του και παράλληλα με μια εμετική υποκρισία επιβραβεύουν τους διωκτικούς μηχανισμούς για την “ευαισθησία” τους που δεν έβγαλαν στη δημοσιότητα φωτογραφία που διαθέτουν. Μόνο που τώρα με ό,τι στοιχείο έχουν στα χέρια τους οι μπάτσοι, θα οργώνουν τη χώρα αναζητώντας το. Κατά τ’ άλλα δεν είναι καταζητούμενο. Και όπως είχε δηλώσει παλιότερα με περίσσιο θράσος μια επαίσχυντη μπατσοδημοσιογράφος, μέσω του παιδιού ευελπιστούν να μας πιάσουν. Τώρα μέσω του παιδιού ευελπιστούν να πιάσουν εμένα.
Τον σύντροφό μου τον έχουν βαριά τραυματισμένο στα χέρια τους. Η εκδικητικότητά τους ήταν αναμενόμενη. Δεν τους φτάνει που έχουν τον Μαζιώτη με διαλυμένο χέρι από σφαίρα, με την κατάσταση της υγείας του να είναι σοβαρή, και ενώ έχει δημοσιοποιηθεί η ανάγκη για στενή ιατρική παρακολούθηση και για νέες χειρουργικές επεμβάσεις, τον υποχρέωσαν σε εκδικητική μεταγωγή σε μια φυλακή που είναι γνωστό ότι δεν διαθέτει γιατρούς ούτε για τις στοιχειώδεις ιατρικές ανάγκες των κρατουμένων. Και είναι βέβαιο ότι από αυτή τη μεταγωγή και μόνο η κατάστασή του έχει επιδεινωθεί. Γνωρίζω από πρώτο χέρι σε τι είδους μεταγωγές επιβάλουν τους ένοπλους αγωνιστές. Όταν με υποχρέωσαν έγκυο σε μεταγωγή, κατέληξα σε νοσοκομείο με αιμορραγία και υποχρεώθηκα να μείνω κλινήρης για να μην αποβάλω. Είναι προφανές ότι φοβούνται. Έχουν τον σύντροφο στα χέρια τους με διαλυμένο χέρι και εξακολουθούν να φοβούνται.
Όσον αφορά εμένα, σοβαρά, περιμένανε και περιμένουν να παραδοθώ; Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Ας έρθουν να με πιάσουν. Στην πραγματικότητα οι διώκτες μου δεν το πιστεύουν. Γι’ αυτό και εισέβαλαν στο σπίτι της οικογένειάς μου, έκαναν έρευνα και ανέκριναν τη μητέρα μου και την αδελφή μου αναζητώντας ματαίως κάποιο στοιχείο. Οι δηλώσεις τους μέσω των ΜΜΕ ότι βρίσκομαι σε δύσκολη θέση και μπορεί να παραδοθώ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ύστατη προσπάθεια πίεσης. Οι διώκτες μου με γνωρίζουν. Με γνώρισαν στις 10 του Απρίλη το 2010, όταν με είχαν έγκυο στα χέρια τους, προσπαθούσαν με γελοιότητες να με τρομοκρατήσουν, δεν τους έλεγα ούτε καν το όνομά μου και το μόνο που εισέπραξαν ήταν φτύσιμο. Γνωρίζουν την πολιτική μου στάση το διάστημα που ήμουν φυλακισμένη, γνωρίζουν την πολιτική στάση που κράτησα όλο το διάστημα της δίκης. Ήμουν, είμαι και θα είμαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Αν νομίζουν ότι θα με λυγίσουν, είναι πολύ γελασμένοι.
Η σύλληψη του συντρόφου μας ήταν ένα πλήγμα. Ο σύντροφός μας Λάμπρος Φούντας με το αίμα του έβαψε τα στενά στην Δάφνη, και ο Νίκος Μαζιώτης στο Μοναστηράκι. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει δώσει το αίμα του για την υπόθεση της κοινωνικής Επανάστασης. Όμως δεν θα πουν οι εχθροί μας την τελευταία λέξη.
Το πεδίο για τον Επαναστατικό Αγώνα είναι ανοιχτό. Το κοινωνικό πεδίο είναι το δικό μας πεδίο, όχι το δικό τους. Για τους εχθρούς μας είναι ένα πεδίο εχθρικό, άγριο και μόνο με τη βία μπορούν να το ελέγξουν. Κράτος και κεφάλαιο λεηλατούν, τρομοκρατούν, δολοφονούν καθημερινά, εξοντώνουν για τη σωτηρία του καθεστώτος. Κατακρεουργούν εκατομμύρια περιττούς για την αναπαραγωγή του καπιταλισμού ανθρώπους στο όνομα της “εκκαθάρισης του συστήματος από τη σαπίλα”. Και παράλληλα βομβαρδίζουν την κοινωνία με ηλίθιες ιστορίες “οικονομικής ανάκαμψης” και “διεξόδου της χώρας από το τούνελ της κρίσης”. Ιστορίες που κάνουν να γελούν, αλλά και να αγανακτούν οι φτωχοί, οι πεινασμένοι, οι κολασμένοι αυτής της χώρας.
Στις 16 Ιουλίου στο Μοναστηράκι έγινε μια μάχη. Μια μάχη άνιση, ανάμεσα σε έναν επαναστάτη και δεκάδες ένοπλα σκυλιά του κράτους. Μια μάχη τόσο άνιση όσο είναι αυτή την ιστορική περίοδο ο ίδιος ο αγώνας για την Επανάσταση. Ένας αγώνας ανάμεσα σε λίγους επαναστάτες και έναν πάνοπλο και πολυάριθμο μηχανισμό. Μόνο που αυτός ο αγώνας, ο επαναστατικός αγώνας, δεν είναι ζήτημα αριθμητικής. Είναι μια υπόθεση ψυχής. Είναι μια υπόθεση πίστης στο επαναστατικό δίκιο. Μια υπόθεση πίστης στην Επανάσταση. Να πολεμάς ενάντια σε ένα σύστημα δολοφονικό, εκ φύσεως εγκληματικό που αναπαράγεται μέσω της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ακόμα και της φυσικής εξόντωσης ανθρώπων. Που αναπαράγεται με τη βία. Τη βία της οικονομικής πολιτικής, τη βία που ασκεί η οικονομική και πολιτική ελίτ για να κρατά ζωντανό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για να διαφυλάξει τα συμφέροντά της, για να συνεχίσει να δυναστεύει. Τα αποτελέσματα αυτής της βίας τα ζούμε όλοι μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια που η χώρα βυθίστηκε στη δίνη της κρίσης, με τα εκατομμύρια των ανέργων και των περιστασιακά εργαζόμενων, με τους μισθούς πείνας, με τη μετατροπή της εργασίας σε δουλεμπόριο, με τις χειρότερες συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς που έχουν ζήσει ποτέ οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Τα αποτελέσματα αυτής της βίας που δολοφονεί τα είδαμε και τα βλέπουμε στους πεινασμένους, τα υποσιτισμένα παιδιά, σε όσους λιμοκτονούν, αρρωσταίνουν, πεθαίνουν, στις διαρκώς αυξανόμενες αυτοκτονίες. Τα βλέπουμε στους κάδους των σκουπιδιών που άνθρωποι-ποντίκια με τσακισμένη αξιοπρέπεια βουτούν για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή η “καλυμμένη” βία του συστήματος εν μέσω συστημικής κρίσης έχει μετατραπεί σε όπλο μαζικής καταστροφής.
Είναι πέρα για πέρα δίκαιο να πολεμάς την αδικία. Να πολεμάς ένα σύστημα που με την ωμή βία των κατασταλτικών μηχανισμών φυλακίζει, ξυλοκοπά, δολοφονεί ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας για την εμπέδωση της τάξης, είτε πρόκειται για αντιστεκόμενους, απεργούς και διαδηλωτές είτε πρόκειται για εξαθλιωμένους μετανάστες. Που φτιάχνει μπουντρούμια “υψίστης ασφαλείας” με κύριο σκοπό να εξοντώσει πολιτικά, ηθικά, ψυχολογικά, ακόμα και σωματικά τους ένοπλους αγωνιστές, να τσακίσει τη βούληση για ένοπλο επαναστατικό αγώνα. Που το δικό του δίκαιο επιβάλλει τη νομιμοποίηση κάθε είδους κρατικής βίας (η υπόθεση με τους νεκρούς μετανάστες στο Φαρμακονήσι και τις ευθύνες των λιμενικών μπήκε στο αρχείο), αλλά και τη ρατσιστική βία ενάντια σε εξαθλιωμένους εργάτες (αθώωση των φραουλοπαραγωγών και των επιστατών για την δολοφονική επίθεση εναντίον μεταναστών εργατών γης στην Μανωλάδα). Και σε διεθνές επίπεδο, στο όνομα της εμπέδωσης της Νέας Παγκόσμιας Τάξης μέσω των πολέμων κατά της “τρομοκρατίας”, νομιμοποιείται η σφαγή ενός ολόκληρου λαού στην Παλαιστίνη.
Ο επαναστατικός αγώνας είναι ένα ζήτημα πίστης στην αναγκαιότητα να πολεμήσουμε τους δυνάστες. Να επιστραφεί στους πραγματικούς εγκληματίες, τους πραγματικούς τρομοκράτες και δολοφόνους που απαρτίζουν το σύστημα ένα ποσοστό της βίας που ασκούν. Γιατί μόνο με την ένοπλη επαναστατική δράση μπορούν να καταλάβουν ότι δεν θα μένουν για πάντα στο απυρόβλητο.
Κυρίως ο επαναστατικός αγώνας είναι ένα ζήτημα βαθιάς και ακλόνητης πίστης στο επαναστατικό δίκαιο, το δίκαιο της κατάργησης κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, της καταστροφής του κράτους και του καπιταλισμού. Το δίκαιο μιας κοινωνίας οικονομικής ισότητας, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφέντες και δούλους. Το δίκαιο μιας κοινωνίας πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων.
Ο Επαναστατικός Αγώνας, μέσα στην περίοδο της δράσης του από το 2003 έως σήμερα, διεξάγει ένα δυναμικό ένοπλο αγώνα ενάντια στο σύνολο των μορφών βίας του καθεστώτος που προαναφέρονται. Υπουργεία, δικαστήρια, αστυνομικές δυνάμεις, τράπεζες, χρηματιστήριο, αμερικάνικη πρεσβεία, Τράπεζα της Ελλάδας ήταν οι στόχοι της οργάνωσης. Με συνέπεια έδωσε σημαντικές απαντήσεις στην κρατική βία, τη βία της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, τη βία της καθεστωτικής δικαιοσύνης και έγραψε σημαντικές σελίδες στην επαναστατική ιστορία αυτού του τόπου, αλλά και διεθνώς.
Έδρασε και μίλησε για την οικονομική κρίση σε περιόδους που σιωπή απλωνόταν πάνω από την καθεστωτική απάτη της “αιώνιας σταθερότητας του συστήματος” και της “ακμαίας ελληνικής οικονομίας”. Αργότερα, με την έναρξη της κρίσης, διέψευσε όλες τις καθεστωτικές φωνές που μιλούσαν για την “οχυρωμένη και απρόσβλητη ελληνική οικονομία”, αλλά και τις ρηχές, διαποτισμένες από την καθεστωτική προπαγάνδα αντιλήψεις που αδυνατούσαν να συλλάβουν το μέγεθος της καταιγίδας που ερχόταν.
Μίλησε και έδρασε για την Επανάσταση και την επαναστατική κοινωνική οργάνωση σε περιόδους που αυτά τα ζητήματα είχαν θαφτεί κάτω από τη μούχλα της απατηλής κοινωνικής ευμάρειας. Κράτησε και κρατάει ζωντανή τη φλόγα της κοινωνικής Επανάστασης, τη φλόγα της ελευθερίας. Σημάδεψε, καθόρισε, ενέπνευσε πολλούς ανθρώπους, διαμόρφωσε και διαμορφώνει συνειδήσεις.
Για όλα τα παραπάνω ήταν, είναι και θα είναι μια σοβαρή πολιτική απειλή για το καθεστώς. Για όλα τα παραπάνω αγωνιζόταν, αγωνίζεται και θα αγωνίζεται ο Επαναστατικός Αγώνας. Για όλα τα παραπάνω θα συνεχίσω να αγωνίζομαι.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ΖΗΤΩ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πόλα Ρούπα
ΘΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΟΥ
Το τελευταίο διάστημα έγιναν δύο αποτυχημένες επιθέσεις με γκαζάκια στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι “larage” στη Βέροια, από φασίστες της Πατριωτικής Κίνησης Ημαθίας. Οι επιθέσεις των ανύπαρκτων τοπικά φασιστών είχαν στόχο να φοβίσουν τον κόσμο του αγώνα και να δοκιμάσουν τις αντοχές του, ελπίζοντας σιγά σιγά να βγουν από τις τρύπες τους και στην πόλη μας.
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ
Όμως σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε κάποια κεκτημένα χρόνων να αλλάξουν. Είμαστε περήφανοι που στην πόλη μας δεν έχει αναπτυχθεί ποτέ φασιστική ομάδα, δεν έχουν ανοίξει γραφεία φασιστών και για να κάνουν δημόσια εμφάνιση φωνάζουν ενισχύσεις από άλλους νομούς. Και αυτό έχει κατακτηθεί με πολύμορφες δυναμικές δράσεις κάθε φορά που κάποιος απ’ αυτούς πίστευε ότι μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Με αφορμή τα παραπάνω αποφασίσαμε να δώσουμε την απάντησή μας. Τα ξημερώματα της Τετάρτης 30/07 κάψαμε το αυτοκίνητο του χρυσαυγήτη Στέφανου Βαφείδη, κολλητός του προέδρου της ΠΑ.ΚΙ.ΗΜ. Γεώργιου Θεοδώρου ο οποίος είναι αυτός που έκανε τις επιθέσεις στο στέκι.
Φασιστάκια κάνατε μαλακία και τώρα δεν διορθώνεται…
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Υ.Γ. Όποιος έγραψε την ανακοίνωση της Χ.Α. και τόνιζε το πόσο ατρόμητοι είναι και ότι δεν μασάνε από επιθέσεις, ας ρωτήσει τους πρώην “συναγωνιστές” του που αποχώρησαν από την Χ.Α. μόλις είδαν τις επιπτώσεις.
όλα συνεχίζονται…
Σήμερα το απόγευμα πραγματοποιήθηκε από τις 19:00 και για πάνω από μία ώρα, συγκέντρωση στις φυλακές Διαβατών σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αναρχικό Νίκο Μαζιώτη. Στη συγκέντρωση παρευρέθησαν 100 σύντροφοι και συντρόφισσες από Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Βέροια. Ο παλμός ήταν δυνατός και υπήρξε ανταπόκριση και από μέσα.
Οι μπάτσοι απ’ ό,τι φάνηκε δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και είπαν να στήσουν κινητοποίηση από το πολυτεχνείο ως τις φυλακές με 3 κλούβες, ΔΙΑΣ και ένα μάτσο ληταριά.
ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΚΑΛΑ, ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ANFO ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΤΑ
ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΣΙΓΗΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΕΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΔΟΤΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΖΙΩΤΗ
ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΣΚΑΪ
ΑΛΗΤΕΣ – ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
“Ό,τι είναι τα τανκς για την δικτατορία, είναι τα Μ.Μ.Ε για την δημοκρατία”
Οι “Πυρήνες Μηδενιστών” αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την επίθεση με χειροβομβίδα στα κεντρικά γραφεία του ρουφιανοκάναλου ΣΚΑΙ, τα ξημερώματα του Σαββάτου 12/07.
Στην εποχή της αυτοκρατορίας των ΜΜΕ γράφονται πάρα πολλά για να ειπωθούν πολύ λίγα και να κρυφτούν τα περισσότερα. Οι δημοσιογράφοι εμφανίζονται ως οι μοναδικοί ιδιοκτήτες της αλήθειας. Ό,τι δεν ‘παίζει’ στις τηλεοπτικές κάμερες, απλά δεν υπάρχει. Διαγράφεται… αποσιωπάται… αποκρύβεται…
Όπως η μεγαλύτερη απεργία πείνας (4500 κρατούμενοι) που πραγματοποιήθηκε στις ελληνικές φυλακές ενάντια στο νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Η είδηση της πρωτοφανούς απεργίας πείνας, στριμώχτηκε ανάμεσα σε διαφημίσεις κινητών τηλεφώνων, απορρυπαντικών, ηλεκτρικών συσκευών και πανηγυρικών ρυθμών μουντιάλ για να τεμαχιστεί, να σφαγιαστεί και στο τέλος να αποσιωπηθεί τελείως.
Ο αγώνας των κρατουμένων για να μην θαφτούν και ξεχαστούν ζωντανοί-νεκροί μέσα σε εκατοντάδες τόνους τσιμέντου και κάγκελων φαίνεται πως δεν ταιριάζει στην τηλεοπτική αφήγηση της ζωής. Εκεί που το ψέμα κτίζει τα ιδεολογικά του κάστρα, χωράει μόνο ο φόβος και η αποβλάκωση της κοινωνίας του θεάματος. Οι εικόνες ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, εναλλάσσονται με φανταχτερές επιδείξεις μόδας και φιλανθρωπικές δεξιώσεις, ενώ η είδηση για τις χιλιάδες αυτοκτονίες νεοαπελπισμένων πρώην μικροαστών, ξεχνιέται στον απόηχο lifestyle κουτσομπολιών σε ένα ατελείωτο τηλεοπτικό αλισβερίσι κοινωνικής αφασίας… Και η ζωή συνεχίζεται εκτός οθόνης σε ασπρόμαυρο φόντο. Μαζικός τρόπος σκέψης και συναισθήματα με οδηγίες χρήσης… αυτό είναι το κοινωνικό εργοστάσιο των Μ.Μ.Ε..
Ο ΣΚΑΙ με το δημοσιογραφικό επιτελείο λακέδων και ρουφιάνων που διαθέτει ασκεί την προπαγάνδα του συντηρητισμού και του φόβου. Γεροντοκόρες μάγισσες (Ι. Μάνδρου), υποτακτικοί κονσιλιέρι (Α. Πορτοσάλτε), πράκτορες (Παπαχελάς), ελεεινοί γλείφτες (Γ. Αυτιάς), νεόκοποι ξιπασμένοι θρασύδειλοι (Τ. Χατζής), υστερικοί τραπεζίτες (Μ. Παπαδημητρίου), υπό τις οδηγίες του λαθρέμπορου (Αλαφούζου) εξυμνούν και καθαγιάζουν τις εντολές της εξουσίας, στέλνοντας στην ιερά εξέταση όποιον τολμήσει να την αμφισβητήσει.
Θα μπορούσαμε να πούμε χιλιάδες λέξεις για τους έμμισθους τηλε-εισαγγελείς. Όμως κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας. Στην μάχη ενάντια στο υπάρχουν δεν κερδίζει αυτός που μιλάει πιο ‘καλά’, αλλά αυτός που κάνει τα λόγια του πράξη. Για αυτό δεν μας αρέσουν οι γαρνιρισμένοι λόγοι, πολύπλοκες αναλύσεις, οι κοινωνικές ρητορείες και οι σοβαροφανείς πολιτικές ορολογίες, για να ‘δικαιολογήσουμε’ τις πράξεις μας, ή να γίνουμε αρεστοί στις μάζες.
Είμαστε με την μειοψηφία εκείνων που αδιαφορούν για τις αντικειμενικές συνθήκες και τα ενδιάμεσα στάδια της ‘κοινωνικής επανάστασης’ και μεταφέρουμε το άμεσο βίωμα της αναρχικής εξέγερσης στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ…
Από την κόψη του ξυραφιού που αναζητάμε το αυθεντικό βίωμα της επίθεσης, στέλνουμε τους χαιρετισμούς και την συνενοχή μας στους ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ του πυρήνα φυλακής της Σ.Π.Φ και στους Αντρέα και Σπύρο που κρατούνται στην Α’ πτέρυγα Κορυδαλλού, στην συντρόφισσα Όλγα της Σ.Π.Φ και σε όλους εκείνους τους φίλους στις φυλακές που δεν γονατίζουν μπροστά στην τυραννία της εξουσίας και της φθοράς του χρόνου. Αλληλεγγύη και Δύναμη στον παράνομο τομέα της ΣΥΝΩΜΟΣIΑΣ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, στους Συντρόφους στην Γερμανία, Ιταλία, Ινδονησία και Αγγλία, που ενισχύουν το «σχέδιο Φοίνικας», στο διεθνές δίκτυο της FAI/IRF και στον καταζητούμενο Αντάρτη πόλης Χ. Ξηρό.
ΣΚΕΨΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ – ΠΡΑΞΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ
“Πυρήνες Μηδενιστών”
ΥΓ (1). Η παρουσία κάποιων τυχαίων περαστικών και ο κίνδυνος να τραυματιστούν, μας ανάγκασε να μην εκφράσουμε το εύρος της επίθεσης που είχαμε οργανώσει και να περιοριστούμε στην ρίψη της συγκεκριμένης χειροβομβίδας… Την επόμενη φορά όμως δεν θα αρκεστούμε σε έναν απλό εκφοβιστικό συμβολισμό…
ΥΓ (2). Κάθε σύλληψη αντάρτη πόλης, όπως η σύλληψη του Ν. Μαζιώτη, είναι ακόμα ένας λόγος για την όξυνση των επιθέσεων. Δύναμη και Συνενοχή στους συντρόφους που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της επιλογής του ένοπλου αγώνα.
πδφ εδω athens.indymedia.org/media/upload/2014/07/27/phrinasmidenistvnanalhch.pdf
Σήμερα το πρωί ο Νίκος Μαζιώτης μεταφέρθηκε από τις φυλακές Κορυδαλλού, στην Αθήνα, στις φυλακές Διαβατών (κοντά στη Θεσσαλονίκη).
* * *
Αυτή είναι η διεύθυνση αλληλογραφίας για όποιον θέλει να επικοινωνήσει με το σύντροφο Νίκο Μαζιώτη – στα Διαβατά δεν επιτρέπεται η αποστολή βιβλίων, μόνο γράμματα (το πολύ καμιά ανακοίνωση), και είναι υποχρεωτική η αναγραφή του αποστολέα, αλλιώς δεν παραδίδεται το γράμμα:
ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ
ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΔΙΑΒΑΤΑ, Τ.Κ 57008, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ